Πολυτονική η έκδοση της ποιητικής συλλογής του Άρη Γεράρδη Η σημασία μιας άχρωμης μέρας, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Υψικάμινος, όπως είναι η διαχρονική επιλογή του, δίνοντας ολοκληρωμένο ηχόχρωμα στους στίχους του (έχω πει πολλές φορές ότι χάρη στο πολυτονικό η γλώσσα μας μπορεί να εκφράσει ιδιαίτερες υφές, ακουστικές, ρυθμό ή μουσικότητα που, ενδεχομένως, να χάνουμε χρησιμοποιώντας το μονοτονικό).
Ο συγγραφέας του Τρυφερού παλαιστή, ή ο ποιητής των Γυάλινων ημέρων, του Πειραγμένου κοντέρ και του Αειθαλή αποθηκάριου, ο Άρης Γεράρδης, σε αυτή τη νέα συλλογή «βλέπει» ή εστιάζει στο αστικό τοπίο και την παθογένεια της κοινωνίας με το γκριζόμαυρο χρώμα και την παρακμιακή ατμόσφαιρα να ξεπροβάλλουν από τα ποιητικά του δοκίμια.
Ο εύηχος λόγος του συμπαρασύρει ή αποπνέει κατάθλιψη ενώ γίνεται ως και χειμαρρώδης στΗ σημασία μιας άχρωμης μέρας όπου έχει πεζή φόρμα αλλά εξίσου ποιητική διάθεση. Αυτό το κείμενο, ως μια πεζοποιητική πρόταση, καταλήγει: η απότομη, αληθινή αλήθεια / ή σκοτώνει ή γίνεται σλόγκαν διαφημιστικό. Νομίζω αυτή την αλήθεια αναζητεί στη συλλογή, την αλήθεια που είναι αυταπόδεκτη αφού φαίνεται ή προκύπτει συνεκδοχικά.
Ο χρόνος τον απασχολεί. Στο Επαγγελματίας βροχοποιός ονείρων Η μέρα γυρίζει ροδάνι και στο Η δορκάς και... λέει: Αλλά η μέρα είναι ελάφι είκοσι χρονών / και χώνεται αέρινα στις φυλλωσιές του χρόνου, δείχνοντας σε μία φράση και με μία μεταφορά τη σχέση βιώματος ή αντίληψης και χρόνου, ενώ, παράλληλα με όλα τα ανωτέρω, τρεις έννοιες μου έμειναν στο μυαλό μετά την ανάγνωση: η αγάπη, τα πουλιά κι ένας σκύλος.
Και όλα αυτά υπό το βλέμμα στραμμένο σε μια μελαγχολία γενικευμένη που κουβαλάει και μνήμη, και μετανοήσεις, και πόνους, και δυσκολίες και οδύνη... παλλόμενα όλα σε ένα ασπρόμαυρο τοπίο.
Οι άχρωμες μέρες, ωστόσο, δεν είναι τέτοιες ένεκα απουσίας χρωμάτων. Είναι οι μέρες που δείχνουν άδειες όμως η κενότητά τους αποτελεί στοχαστικό ζήτημα για τον ποιητή, θέμα διερεύνησης και παρατήρησης γιατί έχουν περιεχόμενο. Έτσι, τελικά, καμία μέρα δεν είναι ασήμαντη ή κενή ενώ, την ίδια στιγμή, παρατηρούμε μια ησυχία να διαπερνά τις σελίδες του βιβλίου. Λες και ο δημιουργός του περιγράφει/κοιτάζει παγωμένα στιγμιότυπα, σαν φωτογραφίες, από τα οποία αντλεί την αναζήτησή του.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αναζητά το νόημα σε ό,τι υπάρχει στα περιθώρια ή προσπερνάται ή απλά δεν είναι εκεί.
Από τον ίδιο:
Χυτήριο
Χυτήριο
