Στην ατζέντα του Ιούλη...

Επιλεγμένες παραστάσεις, ταινίες, πολιτιστικά και άλλες εκδηλώσεις για τον Ιούλιο. Κρατήστε αυτήν την ανάρτηση στους σελιδοδείκτες σας καθώς ενημερώνεται καθημερινά με νεότερα.

🎼Τη Δευτέρα 3 Ιουλίου στις 21:00, στο θέατρο Βράχων-Μελίνα Μερκούρη, η μεγάλη συναυλία του Γιάννη Σπανού, Μια φορά θυμάμαι, μαζί με εκλεκτούς φίλους. Αλφαβητικά συμμετέχουν οι: Γρηγόρης Βαλτινός, Δώρος Δημοσθένους, Ελένη Δήμου , Πέγκυ Ζήνα, Γιάννης Ζουγανέλης, Παντελής Θαλασσινός, Αλέκα Κανελλίδου, Κώστας Καραφώτης, Κοσμάς Κοκόλης, Κατερίνα Κούκα, Μανώλης Μητσιάς, Πένυ Ξενάκη, Λάκης Παπαδόπουλος, Κώστας Τζιαγκούλας, Τάνια Τσανακλίδου, Κώστας Χατζής. με μαέστρο τον Γιώργο Παγιάτη, συνοδευόμενοι από μια ορχήστρα που αποτελείται από έντεκα σπουδαίους μουσικούς, θα μας περιπλανήσουν σε ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο ρυθμό, συγκίνηση και πολλές καλλιτεχνικές εκπλήξεις! Ειδική εμφάνιση και παρουσίαση, ο Γρηγόρης Βαλτινός.

🎶Η καλοκαιρινή περιοδεία σε όλη την Ελλάδα συνεχίζεται για την μουσικοθεατρική παράσταση του Μάκη Δελαπόρτα, Το πρώτο μας πάρτυ. Ένα νοσταλγικό ταξίδι με μελωδίες αγαπημένες, κείμενα, εκατοντάδες κοστούμια, χορογραφίες και μπαλέτο. Τραγουδούν: Δάκης, Μπέσσυ Αργυράκη, Ρόμπερτ Ουίλιαμς, Γιώργος Πολυχρονιάδης, Λάκης Τζορντανέλι. Συμμετέχουν: Δημήτρης Κοργιαλάς, Εβελίνα Νικολίζα, Ανδρέας Βούλγαρης, Μαρία Κοσμάτου, Γεωργία Κούκα, Πάνος Μαλικούρτης, Ηλίας Ξένος και Μαριάννα Ρούσσου. Πληροφορίες στο 2112211357, 6981233636 και εισιτήρια εδώ!

👌Η Ωραία κοιμωμένη σε διασκευή Αγαθής Δημητρούκα και σκηνοθεσία Γιώργου Γιανναράκου από τις 5 Ιουλίου θα περιοδεύει και θα προσφέρει θέαμα, διασκέδαση και όμορφα μηνύματα στα παιδιά υπό τις μελωδίες του Δημήτρη Μπουζάνη. Παίζουν και τραγουδούν: Κατερίνα Αθανασιάδη, Αλέξανδρος Βάρθης, Αφροδίτη Βραχοπούλου, Λευτέρης Παπακώστας, Νικόλας Φραγκιουδάκης, Έλενα Χαραλαμπούδη.

🎭Μη χάσετε την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευρυπίδη στη Ρωμαϊκή Αγορά των Δελφών στις 22 Ιουλίου στις 21:00 σε σκηνοθεσία Βίβιαν Ιωάννου, με ελεύθερη είσοδο! Η παράσταση θα περιοδεύσει και σε άλλους αρχαιολογικούς χώρους οπότε αναζητήστε την. Ερμηνεύουν: Κώστας Δράκος, Γιάννης Παπαθύμνιος, Αντώνης Μουλάς, Αλεξία Πετροπούλου, Βίβιαν Ιωάννου, Κωνσταντίνος Σπυρόπουλος, Γιάννης Κωσταράς, Δανάη Καλαχώρα. Χορός: Αρσινόη-Λίλυ Καραδήμα

🎸Ακούστε και το νέο τραγούδι της Άλκηστης Νούτση, ντουέτο με τον Λευτέρη Πλιάτσικα. Το κομμάτι αναφέρεται σε κάθε νέο ξεκίνημα. Η Άλκηστη Νούτση γράφει στίχους, παίζει κιθάρα και ερμηνεύει.

Ακούστε το και εδώ

👉Αναζητήστε Το χαμένο πετράδι της γνώσης του Στέφανου Κοσμίδη που περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. Στην υπόθεση... ο Τιμόθεος Τιμολέοντας μπλέκεται άθελά του σε μια μαγική περιπέτεια όταν εξαφανίζεται από τη χώρα του το Πετράδι της γνώσης και ταξιδεύει στο χωροχρόνο για να το βρει. Παίζουν: Μελέτης Ηλίας, Βίβιαν Κοντομάρη, Ιωάννα Ασημακοπούλου, Σόλων Τσούνης και Χρυσάνθη Γεωργαντίδου. Στον ρόλο της Νεράιδας ακούγεται η Μίρκα Παπακωνσταντίνου.

🎹Μη χάσετε Τα 5 στοιχεία με την Άννα Μπουρμά την Τετάρτη 19 Ιουλίου στο Θέατρο Ρεματιάς (Ναρκίσσων 2-8, Χαλάνδρι) στις 21:15 με Ελεύθερη είσοδο! Πληροφορίες για τη μουσικοχορευτική παράσταση θα βρείτε εδώ

Το αγκάθινο στέμμα

Γνωρίζω τον Θεόφιλο Γιαννόπουλο τα τελευταία χρόνια, και συγκεκριμένα νομίζω ότι τον εντόπισα μέσα στο αχανές του διαδικτύου το 2013 -μπορεί να ήταν και το 12- όταν διάβασα μερικούς στίχους του. Στο μυαλό μου σχηματίστηκε η εικόνα ενός ανθρώπου που εκφράζεται ποιητικά, φειδωλός από λέξεις όμως πλούσιος σε συναίσθημα και εντάσεις.

Γνωρίζοντάς τον καλύτερα, όχι μόνο μέσα από τις δημόσιες κοινοποιήσεις του, έμαθα ότι: τον έχει στιγματίσει το Μονόγραμμα του Ελύτη, ότι δεν έχει χόμπι -μόνο πάθη-, ότι ξεκίνησε να γράφει ένα ηλιοβασίλεμα που αποφάσισε να ζήσει ελεύθερος, ότι η δημιουργικότητα είναι μια φουρτουνιασμένη θάλασσα μέσα του στην οποία πνίγεται αν μείνει στάσιμος ενώ ο επόμενος στόχος τού εμφανίζεται σιωπηλά τα βράδια όταν σκέπτεται μόνος μαζί με την ψυχή του.. και άλλα τέτοια συγκινησιακά φορτισμένα στοιχεία που προδίδουν την καλλιτεχνική του φύση, ευαισθησίες, κουλτούρα, εσωτερικές φωνές και πλούτο.

Αυτή η πρώτη γνωριμία, που εξελίχθηκε σε καθημερινότητα, δεν προϊδεάζει για το πρωτόλειο μυθιστόρημά του καθώς μέσα στις σελίδες του Αγκάθινου Στέμματος "ζει" ένας άλλος τύπος. Διαβάζοντας το βιβλίο πιστεύεις ότι ο συγγραφέας του είναι λάτρης των γρίφων, της περιπέτειας και της φύσης, της ιστορίας και της ελληνικής υπαίθρου... δημιουργείς τελικά μια εικόνα που ίσως αντικρούει όλα τα προηγούμενα, απόδειξη όμως ότι πρόκειται για πραγματικά ταλαντούχο άνθρωπο ο οποίος αντιλαμβάνεται πλήρως τις ανάγκες του κάθε τρόπου έκφρασης, προσαρμόζεται σε αυτές και τελικώς παράγει υπέροχα έργα σε κάθε μορφή.

Σε αυτό το μυθιστόρημα, ένας συγγραφέας που αναζητεί τη χαμένη του έμπνευση και ένας βυζαντινολόγος ενώνουν τις δυνάμεις τους σε μια αγωνιώδης αναζήτηση μέσα από κατακόμβες, υπόγειες διόδους, κρυψώνες, κρυμμένες πύλες αρχαίων και βυζαντινών ναών... ενώ επισκέπτονται πληθώρα πόλεων, χωριών, αρχαιολογικών χώρων... βιώνουν μια περιπέτεια γεμάτη από γρίφους που πρέπει να λυθούν, μυστικά, σημάδια που πρέπει να εντοπίσουν και να ακολουθήσουν... και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, ένα χρυσό δαχτυλίδι, νομίσματα, σταυρούς, έναν πάπυρο, μια κωδικοποιημένη βυζαντινή επιστολή, ένα κειμήλιο της Ορθοδοξίας και -τι άλλο;- ένα αγκάθινο στέμμα.

Η Μανίνα Ζουμπουλάκη για το Κάτι μου κρύβεις

Κάτι μυστήριο «τρέχει» πίσω από το προφανές, και η Δώρα, η ηρωίδα, το διαισθάνεται -ή καλύτερα, το ξέρει. Είναι βέβαιη ότι ο ένοχος δεν είναι ένοχος… τουλάχιστον όχι για αυτό που κατηγορείται.

Αν είναι πράγματι χαρισματική η Δώρα και βλέπει εικόνες από παρελθόν και μέλλον, κανείς δεν είναι σίγουρος, ούτε καν η ίδια.

Τα βάζει με τον εαυτό της περισσότερο, που δεν είναι πιο δυναμική…

Ιδιαίτερα στα ερωτικά/προσωπικά της που (όπως όλος ο κόσμος έτσι κι αυτή) τα κάνει συνέχεια θάλασσα.

Μαντεύει πράγματα ή απλώς έχει τρελή φαντασία;

Ο πρώην μεγάλος της έρωτας, ο Μίνωας, υποψιάζεται ότι είναι λίγο, όσο χρειάζεται, τρελή…

Υποψίες που θολώνουν όχι μόνο το μυαλό του Μίνωα αλλά και όλη την ιστορία, από την αρχή μέχρι το τέλος.

Κοντά στη λύση του μυστηρίου, τα εγκλήματα πολλαπλασιάζονται. Όπως και οι συσχετισμοί με μυθικά γυναικεία πρόσωπα, με ιστορίες από την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία…

Ρομαντικά είναι μόνο τα όνειρα που κάνουμε μέχρι τα είκοσι χρόνια μας. Μετά, καταλαβαίνουμε ότι κανένας δεν είναι αθώος -τουλάχιστον όχι για όλα.

Υπάρχει ανθρωπιά και αγάπη στους ήρωες, αλλά τι είναι αυτό που κρύβει ο καθένας τους, και κατά πόσον θα το ανακαλύψει η Δώρα, παίζεται....

Βασίζεσαι στους έρωτες τελικά ή στις φιλίες σου σε αυτή τη ζωή; Ή στον εαυτό σου μόνον;

Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση: κρύβουμε λόγια, τα αποθηκεύουμε για μια δύσκολη στιγμή, μερικές φορές τα ξεχνάμε, μερικές φορές δεν καταφέρνουμε να τα ξεχάσουμε με τίποτα.
Ίσως η Δώρα καταλαβαίνει τι κρύβουν οι δικοί της άνθρωποι, ίσως απλά τα διαισθάνεται.

Στο τέλος, οι καλοί κερδίζουν πάντα: ακόμα κι όταν δεν συμβαίνει αυτό στη ζωή, στην λογοτεχνία ισχύει πάντα…[1]

Το μυθιστόρημα της Μανίνας Ζουμπουλάκη, Κάτι μου κρύβεις, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο, Πορφυρό ποτάμι, της Σόφης Θεοδωρίδου

Παρατήρησε προσεκτικά ο Χρυσόστομος το σημείο που του έδειχνε ο άντρας. Ένα αχνό κόκκινο έβαφε όντως τα νερά, μα θα μετέφεραν εκεί τα μάτια τους το πορφυρό που έσπερνε στον ορίζοντα ο βυθισμένος ήλιος. «Το βλέπω το χρώμα. Μα είναι απ’ τον ήλιο, Δημήτριε. Μας παίζουν παιχνίδι τα μάτια μας. Δε ματώνουν τα νερά», τον καθησύχασε. Έφερε το τσιγάρο στο στόμα ο Δημητρός. «Λάθος, καλόγερε. Ματώνουν. Τα είχα δει να ματώνουν και τη μέρα που γεννήθηκε».

∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞∞

Τα χτυπήματα στην πόρτα την τίναξαν πάνω. Αυτό το σπιτάκι μου δεν ησυχάζει ό,τι ώρα και να είναι, σκέφτηκε βαριανασαίνοντας η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα ρίχνοντας ένα βλέμμα στο ρολόι του τοίχου. Δύο και είκοσι έδειχνε... κι έξω πυκνό σκοτάδι. Έτρεξε να ανοίξει γρήγορα, γνώριζαν όλοι στο δάσος πως ξενυχτούσε, οποιοσδήποτε ήθελε κάτι εκεί πήγαινε. Η απορία της λύθηκε σαν είδ΄ εμπρός της λαχανιασμένο και κάθιδρο τον Αλή Μπαμπά!

Κάτω απ' τη σκιά του Άθω

Αυτόν τον Ιούνιο κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα της Val O' Teli, τόσο στα Ελληνικά όσο και στα Αγγλικά με τον τίτλο Under the shadow of Athos από τις εκδόσεις Αέναον.

Στην περίληψη γράφει:

Σκιάθος 2011. Ο διάσημος φωτογράφος Βίκτωρας Κυριακόπουλος φτάνει από το εξωτερικό στο νησί του Παπαδιαμάντη για να καταγράψει με τον φακό του τις γνωστές και άγνωστες πλευρές του τόπου στο πλαίσιο του επόμενου επαγγελματικού του εγχειρήματος. Εκεί στη σκιά του Άθω (Σκιά + Άθως = Σκιάθος), παρακολουθούμε τις περιπλανήσεις του στο νησί, βλέπουμε πτυχές της ελληνικής πραγματικότητας και γινόμαστε μάρτυρες μιας διαδρομής που κινείται σε δύο επίπεδα:

Το πρώτο είναι αυτό της καλλιτεχνικής αγωνίας, που ψάχνει τρόπους για να βρει έκφραση σε ένα μέρος προικισμένο από τη φύση, αλλά εγκλωβισμένο ταυτόχρονα στη φήμη του ως τουριστικός προορισμός.

Το δεύτερο είναι αυτό της εσωτερικής αναζήτησης του ήρωα, ο οποίος ψάχνει εναγωνίως απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Μέσα από τα μάτια του και, κυρίως, μέσα από τον φακό του παρακολουθούμε, σαν σε ταινία, την κοινωνία των ανθρώπων σε κάθε μορφή έκφρασής της και, αναπόφευκτα, αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ή μέρος αυτού στην πληθώρα των χαρακτήρων που ο ήρωας συναντάει και συναναστρέφεται. Παράλληλα, γνωρίζουμε μέρη και σημεία του νησιού, τα οποία συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα που επιθυμεί ο ήρωας να οικοδομήσει, όπως επίσης και κομμάτια της ιστορίας του νησιού μέσα από τις περιπλανήσεις του, εκεί που συνήθως ο μέσος ταξιδιώτης δεν επιχειρεί να φτάσει, καθώς και την καταγραφή των ηθών και εθίμων της ελληνικής κουλτούρας και παράδοσης.

Το τέλος αυτού του ταξιδιού σημαδεύεται από ένα αναπάντεχο γεγονός, το οποίο, μέσα από την τραγικότητά του, οδηγεί τον ήρωα στις απαντήσεις που έμεναν χρόνια εκκρεμείς, μετατρέποντας τον δρόμο του γυρισμού σε ένα λυτρωτικό ταξίδι αυτογνωσίας και εσωτερικής γαλήνης.

Εκεί, κάτω απ’ τη σκιά του Άθω, πάνω στο πλοίο της επιστροφής, ο Βίκτωρας Κυριακόπουλος αναγνωρίζει για πρώτη φορά τη δύναμη της ανθρώπινης φύσης να επιβάλει το φως πάνω στο σκοτάδι.

Απόσπασμα: Διαβάστε τα δύο πρώτα κεφάλαια εδώ!

Κερδίστε το!

Οι εκδόσεις Αέναον προσφέρουν δύο αντίτυπα του μυθιστορήματος σε ισάριθμους τυχερούς αναγνώστες. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση κλικάρετε το παρακάτω k και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:

Διαβάστε τους όρους και κάθε σχετική πληροφορία για τις κληρώσεις, τα δώρα και τους τυχερούς εδώ. Η κλήρωση έχει προγραμματιστεί για τις 24 Αυγούστου 2017 και τα βιβλία θα αποσταλούν ταχυδρομικά από τις εκδόσεις Αέναον.

k

Καλή τύχη!

Η Val O’Teli είναι πολίτης του κόσμου. Στις περιπλανήσεις της, είτε με τη φωτογραφική της μηχανή είτε με την πένα της, αναζητά να αιχμαλωτίσει τη μοναδική ιδιοσυγκρασία ενός τόπου και των ανθρώπων του, καταγράφοντας τις ποικίλες πλευρές του πολιτισμού και της παράδοσής του, οι οποίες αργότερα αποτελούν το υλικό του μυθοπλαστικού της έργου.

Το μυθιστόρημα Κάτω απ' τη σκιά του Άθω συνδυάζει διάφορες μορφές καλλιτεχνικής και λογοτεχνικής έκφρασης σε μια απαθανάτιση της ζωής και της ιστορίας του ελληνικού νησιού της Σκιάθου.

Η Ελένη Χριστοφοράτου και ο Επίγειος θεός

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Ε.Χ.: Επειδή πρόκειται για διηγήματα ποικίλης θεματολογίας, η ιδέα δεν είναι μία, αλλά πολλές, παρμένες από την καθημερινή ζωή.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;

Ε.Χ.: Σε πολλά μέρη, κυρίως στο τρένο. Η έμπνευση έρχεται σε ανύποπτο χρόνο και κάθε συγγραφέας πρέπει να έχει πάνω του μπλοκ και στυλό να καταγράφει ιδέες. Στην ταινία “The Words” (2012), o Jeremy Irons λέει στον συγγραφέα που του έκλεψε το έργο: «Συγγραφέας χωρίς στυλό;» κι ο άλλος δίνει την πρόχειρη δικαιολογία: «Σήμερα είναι μέρα ανάγνωσης».

Πόσο χρόνο σάς πήρε η συγγραφή;

Ε.Χ.: Δουλεύω τα διηγήματα τα τελευταία 3 χρόνια.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Ε.Χ.: Φέτες ζωής.

Είστε έτοιμοι για μια επίσκεψη στην Λίμνη των Λύκων;

Η ιστορία μας ξεκινά με τη μυστηριώδη συνάντηση κάποιας κοπέλας στην άκρη μιας παγωμένης λίμνης. Ο αναβάτης της μηχανής που την επισκέπτεται φεύγει παίρνοντας μαζί του ένα οδυνηρό μυστικό. Ένα μυστικό που φαίνεται να βρίσκει σύντομα θέση στο βυθό τούτης της λίμνης μαζί με την μοτοσυκλέτα που οδηγά…

Κατόπιν το ενδιαφέρον μας μετατοπίζεται από τον συγγραφέα στον συνταξιοδοτημένο αστυνομικό Ντέιβ Γκάρνεϊ, ο οποίος ετοιμάζεται να φύγει με την γυναίκα του για διακοπές. Ωστόσο η μοίρα έχει άλλα σχέδια γι’ αυτόν και του φέρνει στο σπίτι έναν πρώην συνάδελφό του, τον Χάρντγουικ με την συνοδεία της Τζέιν Χάμοντ: Την αδερφή ενός διάσημου υπνοθεραπευτή ονόματι Ρίτσαρντ.

Η Μαρία Σαμαρτζή και οι Μικρές καθημερινές(!) ιστορίες

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Μ.Σ.: Τα διηγήματα που περιλαμβάνονται στις «Μικρές Καθημερινές(!) Ιστορίες έχουν προκύψει από ιστορίες που φτάνουν σ’ εμένα μέσω της δουλειάς μου (είμαι ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια) και μέσα από τις διαδρομές μου στον κοινωνικό χώρο. Είναι κάποιες από τις ιστορίες που ερεθίζουν έντονα όλες μου τις αισθήσεις και ζητούν επίμονα την αποτύπωση του γεγονότος που τις γέννησε.

Αν έπρεπε να περιγράψετε το βιβλίο σας με μια λέξη ποια θα ήταν αυτή;

Μ.Σ.: ΖΩΗ

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που πρόκειται να το διαβάσει;

Μ.Σ.: Να μελετήσει –όχι να διαβάσει απλά– αργά και προσεκτικά κάθε ιστορία και κάπου μέσα σ’ αυτήν, σε μια γωνιά της θα ανακαλύψει κάτι από τον εαυτό του.

Αν το βιβλίο σας γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Μ.Σ.: Θα ήταν ένα ταξίδι στο χώρο μα και στο χρόνο. Θα πηγαίναμε παντού γιατί παντού οι άνθρωποι βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις και θα πηγαινοερχόμασταν ασταμάτητα ανάμεσα στο παρελθόν και το τώρα γιατί πάντα οι άνθρωποι αντιδρούσαν με παρόμοιους τρόπους σε ό,τι βίωναν. Και το ταξίδι μας θα κρατούσε για ΠΑΝΤΑ.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Μ.Σ.: «Παίρνει το δρόμο της. Γυμνή απ’ όλα. Και λίγο πιο ανάλαφρη. Σκορπίζει πίσω της μικρά κουρέλια και κομμάτια απ’ όσα έχει ζήσει. Για να μικρύνει το φορτίο που ακόμα στους ώμους της γαντζωμένο είναι. Μέχρι να βρει απάγκιο για να κάτσει και ν’ αρχίσει το ξεκαθάρισμα. Κινά γι’ αλλού. Για το λιβάδι όπου έχουν ξεραθεί οι αντιθέσεις του καλού και του κακού, του άσπρου και του μαύρου. Παίρνει μαζί της θάρρος κι ανυπομονησία για ένα άλλο Εγώ, προσμονή κι ελπίδα. Και νερό για να φυτέψει τα δέντρα της δικής της ζωής.»

Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ

Το βιβλίο της Μαρίας Σαμαρτζή, Μικρές καθημερινές(!) ιστορίες, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Βρείτε το εδώ!

«Δεν υπάρχει επιτυχία, παρά μόνο δημιουργία», Χριστόφορος Τριάντης

Τον Χριστόφορο Τριάντη τον έχουμε συναντήσει αρκετές φορές μέσα από τις σελίδες αυτού του ιστότοπου καθώς, καιρό τώρα, δημοσιεύει εδώ τα έργα του. Οπότε, η συγκίνηση γι' αυτήν την πρωτόλεια ποιητική συλλογή, που έχει τη μορφή έντυπου βιβλίου, είναι κατιτίς μεγαλύτερη ενώ εκείνος, ανταποκρινόμενος με εξαιρετική θέρμη, απαντά σε όλες αυτές τις ερωτήσεις που ακολουθούν ώστε να τον γνωρίσουμε καλύτερα.

Η συλλογή, Ταξίδι στην άκρη των λέξεων, επιλεκτικά περιέχει δέκα έργα και χαρακτηρίζεται από την έλλειψη ρίμας. Το εκδοτικό ταξίδι ανοίγει το έργο Ταξιδέψτε λέξεις με το οποίο ο ποιητής εγκαινιάζει την εκδοτική του πορεία καθώς με αυτόν τον τρόπο εισάγει τον αναγνώστη του στα ταξίδια γραφής που θα ακολουθήσουν αποτελώντας έναν προπομπό και επίκληση για ό,τι έρθει, και παράλληλα, προσφέρει τις εσωτερικές του ανταύγες σε σχέση με την ποίηση:

Ταξιδέψτε στις λέξεις

που δεν γράφτηκαν

και που με αίμα θα γραφτούν... γιατί η ποίηση είναι δύσκολη κι επίπονη διαδικασία.

Ταξιδέψτε στο ορατό και το αόρατο μέρος

των φαινομένων... γιατί η ποίηση πάει παντού. Και σε ό,τι είναι αφανέρωτο για τα μάτια.

...και προσκυνήστε τις σκέψεις της σοφίας,

σαν μένουν ζωγραφισμένες με αίμα (ανεξίτηλα)... γιατί η ποίηση είναι σοφία γραμμένη με/από αίμα.

Οι Μουσικοί

Φίλες και φίλοι,

Είναι η αρχή του καλοκαιριού και μια ευκαιρία να επικοινωνήσω μαζί σας με έναν διαφορετικό τρόπο, ίσως για πολλούς ανάλαφρο και ανάξιο λόγου, εν μέσω τόσων προβλημάτων που μαστιγώνουν την καθημερινότητά μας. Εγώ, όμως, τον βλέπω σαν φάρμακο, σαν ευκαιρία απόδρασης -έστω για λίγα λεπτά. Η θέαση ενός αριστουργήματος ρίχνει λίγο βάλσαμο στις ανάγκες της ψυχής, εκείνες που σήμερα είναι «ανώφελες πολυτέλειες». Ναι, δεν είναι καθόλου εύκολο να ταξιδέψει κανείς και να έχει την εμπειρία να δει έργα τέτοιου διαμετρήματος από κοντά∙ η τεχνολογία, όμως, είναι σ΄αυτή την περίπτωση σύμμαχός μας. Τα βλέπουμε εδώ, καθώς περιδιαβάζουμε στο διαδίκτυο. Κάποια βλέμματα, ελάχιστα δευτερόλεπτα του χρόνου μας, ας τα διαθέσουμε στην ομορφιά, μέσω της τέχνης.

Θα είμαι ευτυχής να τύχω των σχολίων σας, των προτιμήσεών σας και να ανοίγω κάθε φορά ένα διαφορετικό παράθυρο σε μια ευδαιμονία που δεν κοστίζει, αλλά προσφέρει σε όσους θέλουν να δουν.

Οι Μουσικοί (ή αλλιώς Συναυλία) είναι ένα έργο του 1595, φιλοτεχνημένο από τον Καραβάτζο. Πρόκειται για μια μεγάλη ελαιογραφία (87,9 x 115,9 εκ) που εκτίθεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης.

Η Μίριαμ Φρανκ Εξόριστη σε τρεις ηπείρους

Ιστορίες μιας νομαδικής ζωής

Η Μίριαμ Φρανκ έχει σκοπό να δώσει ελπίδα σε εκείνους που έζησαν την εξορία, να μεταφέρει τις εμπειρίες της σε όσους δεν έζησαν κάτι παρόμοιο σκοπεύοντας να μειώσει το μεταξύ τους χάσμα. Η Μίριαμ Φρανκ αναγκάστηκε αρκετές φορές να αφήσει πίσω της τα πάντα και να ξεκινήσει από την αρχή σε έναν νέο τόπο. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της βρίσκεται με την βαλίτσα της ανά χείρας ενώ οι αλλαγές που βίωσε ήταν τόσες πολλές που δεν είχε καν τον χρόνο να τις σκεφτεί. Όλα όμως χαράκτηκαν μέσα της (τοπία, άνθρωποι, μυρωδιές, χρώματα...) κι εκείνη, συνταξιούχος γιατρός πια, τα ιστορεί στην αυτοβιογραφία της που περιέχει και 69 φωτογραφίες-ντοκουμέντα από τη ζωή της.

Παρακάτω, διαβάστε τις απαντήσεις που έδωσε γι' αυτό, τις οποίες μετέφρασα και στα ελληνικά έχοντας ως πρόθεση όχι να αποδώσω ελεύθερα αυτά που λέει αλλά να μεταφέρω λέξη προς λέξη τα νοήματα.

Please, share a brief description of your book.

M.F.: Exile on Three Continents is a story of triumph over adversity. A girl born in Barcelona at the outbreak of the Spanish Civil War, from a German mother who fled Hitler and an American father whose family had left behind the poverty and oppression of its life in Lithuania. Mother and daughter leave Spain when it falls to the Fascist dictator, Franco, spend the next three years evading the Vichy French authorities and German occupation in France, escape to Mexico where the girl receives her primary education in the city followed by life in a primitive village, then on to New Zealand where her mother joins her sister who had also fled Germany. The growing young woman studies medicine in her determination to help decrease suffering in the world, and returns to Europe in search of her roots, where she discovers among other things the beauty of Greece and an affinity with its people. She settles in London, completes her postgraduate studies, works in a university hospital, and marries an artist with whom she has two daughters and helps him start a painting school in Italy. Both art and medicine have an important place in helping reach into our common humaneness.
Παρακαλώ, γράψτε μια περιγραφή του βιβλίου.
M.F.: Η Εξόριστη σε τρεις ηπείρους είναι μια ιστορία θριάμβου παρά τις αντιξοότητες. Ένα κορίτσι γεννημένο στην Βαρκελώνη κατά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο από Γερμανίδα μητέρα η οποία διέφυγε από τον Χίτλερ και από Αμερικανό πατέρα του οποίου η οικογένεια είχε αφήσει πίσω της τη φτώχεια και την καταπίεση της ζωής στη Λιθουανία. Μητέρα και κόρη εγκαταλείπουν την Ισπανία όταν πέφτει στα χέρια του φασίστα δικτάτορα Φράνκο και περνούν τα επόμενα τρία χρόνια παρακάμπτοντας τις γαλλικές αρχές και τη γερμανική κατοχή στη Γαλλία, δραπετεύουν στο Μεξικό όπου το κορίτσι λαμβάνει την πρωτοβάθμια εκπαίδευση στην πόλη ακολουθούμενη από μια ζωή σε ένα πρωτόγονο χωριό κι έπεται η Νέα Ζηλανδία όπου η μητέρα ενώνεται με την αδερφή της που επίσης είχε φύγει από τη Γερμανία. Η νεαρή γυναίκα σπουδάζει ιατρική αποφασισμένη να βοηθήσει στη μείωση του ανθρώπινου πόνου και επιστρέφει στην Ευρώπη προς αναζήτηση των ριζών της, όπου ανακαλύπτει, ανάμεσα σε άλλα πράγματα, την ομορφιά της Ελλάδας και τη συγγένεια με το λαό της. Εγκαθίσταται στο Λονδίνο, ολοκληρώνει τις μεταπτυχιακές της σπουδές, εργάζεται σε ένα πανεπιστημιακό νοσοκομείο, παντρεύεται έναν καλλιτέχνη με τον οποίο αποκτά δύο κόρες και τον βοηθά να ξεκινήσει μια σχολή ζωγραφικής στην Ιταλία. Τόσο η Τέχνη όσο και η Ιατρική είναι σημαντικές βοηθώντας μας να επιτύχουμε την ανθρωπιά.

18 συγγραφείς γράφουν για την Θεσσαλονίκη!

Την συλλογή διηγημάτων «Παράξενες Μέρες στη Θεσσαλονίκη» την βίωσα είναι η αλήθεια με μία ιδιαίτερη συγκίνηση. Αιτία; Το γεγονός πως το ξεχωριστό αυτό έργο είναι αφιερωμένο στη γενέτειρά μου, φιλοξενώντας μάλιστα στις σελίδες του και το δικό μου πόνημα…

Τα 18 τελικά έργα που επιλέχθηκαν μες από την κρίση της συγγραφέως Μαρίας Ψωμά Πετρίδου, προήλθαν μες από 200 και πλέον συμμετοχές δημιουργών. Ο κεντρικός όρος του διαγωνισμού των Εκδόσεων «Παράξενες Μέρες» ήταν πως απευθυνόταν αποκλειστικά και μόνο σε όσους γεννήθηκαν ή ζουν μόνιμα στην Θεσσαλονίκη.

Η Κωνσταντίνα Καντζιού και η Σερίνθια

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Κ.Κ.: Ήμουν 14 χρονών όταν ένα βράδυ στο εξοχικό μας στον Ωρωπό εμπνεύστηκα την ιστορία της Ειρήνης, μιας έφηβης κοπέλας 16 ετών που η καθημερινότητά της όπως την γνώριζε θα κατέρρεε και η φαντασία θα έσπαγε τα στεγανά της.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;

Κ.Κ.: Τα δύο βιβλία της σειράς Σερίνθια γράφτηκαν σε έναν μεγάλο βαθμό στο σπίτι μου, στην Αθήνα, σε έναν μικρότερο στο χωριό μου στη Λαμία ή στο εξοχικό μου στον Ωρωπό. Με λίγα λόγια, όπου τύχαινε να βρεθώ έγραφα, σε υπολογιστή, χαρτί ή ακόμα και στο κινητό μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Κ.Κ.: Δύο ολόκληρα χρόνια για να τελειώσουν οι ιστορίες του 1ου και 2ου βιβλίου και ακόμα τρία χρόνια για να αποφασίσω πως θα μπω σε διαδικασία έκδοσης.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Κ.Κ.: Αποτελεί μια ιστορία για την δύναμη της αγάπης και την αξία της οικογένειας, όταν όλα γύρω καταρρέουν.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Κ.Κ.: Η σειρά των βιβλίων Σερίνθια, ακολουθούν την ιστορία της Ειρήνης η οποία συνειδητοποιεί πως οτιδήποτε νόμιζε για την οικογένεια και την καταγωγή της είναι ένα ψέμα. Όταν η γιαγιά της ξαφνικά πεθαίνει της αφήνει πίσω μια προειδοποίηση η οποία στο δεύτερο βιβλίο εξελίσσεται σε μια απαιτητική αποστολή.

Ωδή στην καθημερινότητα ή αλλιώς Tom’s diner

“Το μικροεστιατόριο του Τομ” είναι ένα τραγούδι που κυκλοφόρησε το 1987 η τραγουδοποιός Suzanne Nadine Vega και ήταν το πρώτο τραγούδι που άνοιγε το album της Solitude. Η πρώτη αυτή εκτέλεση ήταν διάρκειας μόλις λίγο παραπάνω από 2 λεπτά και σε αυτήν απουσίαζαν εντελώς τα μουσικά όργανα (a cappella).

Ο στίχος του τραγουδιού είναι εμπνευσμένος από ένα σύντομο καθημερινό στιγμιότυπο σε ένα εστιατόριο:

...I am sitting In the morning At the diner On the corner

I am waiting At the counter For the man To pour the coffee

And he fills it Only halfway And before I even argue

He is looking Out the window At somebody Coming in

"It is always Nice to see you" Says the man Behind the counter

To the woman Who has come in She is shaking Her umbrella

And I look The other way As they are kissing Their hellos

I'm pretending Not to see them And Instead I pour the milk...

Σε ελεύθερη μετάφραση:

...Κάθομαι Το πρωί Στο μικροεστιατόριο Στη γωνία

Περιμένω Στον πάγκο Αυτόν τον τύπο Να μου βάλει καφέ

Και μου το γεμίζει Μέχρι τη μέση Και πριν Προλάβω να παραπονεθώ

Κοιτάζει Έξω απ' το παράθυρο Κάποιον Που μπαίνει μέσα

"Είναι πάντα Ωραίο να σε βλέπω" Λέει ο άντρας Πίσω απ' τον πάγκο

Στη γυναίκα Που μπήκε μέσα Τινάζει Την ομπρέλα της

Και κοιτάζω Απο την άλλη Όσο αυτοί Φιλιούνται για να χαιρετηθούν

Και προσποιούμαι Πως δεν τους βλέπω Κι αντί για αυτό Βάζω γάλα...

Η Suzanne Vega ισχυρίζεται ότι εμπνεύστηκε το τραγούδι ύστερα από μια συνομιλία που είχε με τον φίλο της φωτογράφο Brian Rose, που της ανέφερε ότι πολλές φορές αισθάνεται ότι παρακολουθεί ολόκληρη τη ζωή του πίσω από έναν φακό, σαν να είναι μάρτυρας πολλών πραγμάτων ταυτόχρονα, στα οποία όμως δεν έχει καμία συμμετοχή.

Ο Χρήστος Αντώναρος για τη Γεννημένη στις 13

Η καταστροφική οργή του Πατέρα ήταν ένα πύρινο φως από μια άλλη διάσταση, μια ατσάλινη παγωμένη βροχή που διαπερνούσε όποιον τολμούσε να σταθεί ακάλυπτος. Πάνω απ' όλα ήταν μια κατάρα για τους αιώνες που θα 'ρχόταν, πως ο άνθρωπος δεν θα ησύχαζε για το κακό που έκανε στον Υιό του.

Έτσι κάθε ψυχή περιφέρεται εκεί, στο ενδιάμεσο της ζωής και του θανάτου, το ταξίδι τους ένα όνειρο θολό και κενό, ψυχές βυθισμένες μέσα στη λάσπη της λήθης τους. Όσο πιο τραγικός ο θάνατος τους τόσο μεγαλύτερη η οργή τους. Όσο μεγαλύτερη η οργή τους τόσο εύκολος ο δρόμος πίσω στην ζωή. Ένας μακάβριος χρησμός, αλλά όχι αληθινός για κάθε ψυχή. Υπάρχουν και ψυχές που βρίσκουν καρδιά χωρίς να νιώθουν οργή ή λήθη, πάρα μόνο νοσταλγία για όσα αφήσαν πίσω. Νοσταλγία και αγάπη.

Χιλιάδες χρόνια μετά, μια κωμωδία για γερές αντοχές, θα τραγουδά για όλες τις ψυχές, ανίερες και ευλογημένες, οργισμένες και νοσταλγικές, κλείνοντας με την υπόσχεση πως το τέλος μιας εποχής σημάνει μόνο την αρχή μιας άλλης.[1]

Χρήστος Αντώναρος

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Χ.Α.: Ήταν μια αλληλουχία σκέψεων μέσα σε μια νύχτα με πολύ τσιγάρο και καφέ, που ξεκίνησε από μια μικρή ιστορία που είχα ξεκινήσει να γράφω για μια κοπέλα που θα ξυπνούσε ως βρικόλακας μέσα σε ένα φέρετρο.

Σκέφτηκα: Τι θα γινόταν, αν δεν ήταν βρικόλακας και ήταν κάτι άλλο; Αν δεν ήταν η μόνη που ξαναγεννιόταν σαν τέρας; Αν αυτή η αναγέννηση συνέβαινε ανά όλο το πλανήτη, για πολλά χρόνια, μια συγκεκριμένη ημερομηνία;

Ερώτηση πάνω στην ερώτηση, έφτασα στην αρχική ιδέα της κοσμοπλασίας του «Γεννημένη στις 13». Ξεκινώντας με μικρές ιστορίες και κερδίζοντας αρκετό ενδιαφέρον από το Ελληνικό κοινό, αποφάσισα να το εμπλουτίσω με περισσότερους χαρακτήρες, σκηνές δράσης και πλοκή που εξελίσσεται γρήγορα χωρίς αλληγορίες. Όποτε θα έλεγα ότι με ώθησε το ενδιαφέρον του κόσμου, αλλά και η ασταμάτητη αφοσίωση μου στο έργο μου.

Υποτελείς & Ανυπότακτοι

Οι λέξεις του είναι μετρημένες σπίθες που πυροδοτούν άπειρες εικόνες στον αναγνώστη με περίσσεια μαεστρία. Πόσο σπάνιο. Διπλή Δημιουργία!

Ο Ποιητής χρησιμοποιεί τις λέξεις συχνά σε διαφορετική μοντέρνα αρχιτεκτονική. Τα ποιήματα είναι κτίρια, χτίζονται λέξη προς λέξη. Μερικά στάζουν πίκρα άλλα ακτινοβολούν φως + χαρά και σπυριά χαμόγελο.

Όσες φορές και να διαβάσεις τα ποιήματα αυτά κάθε φορά σου δίνουν και ένα σκίρτημα στην ψυχή, ξεδιπλώνεται μία επιπλέον πτυχή.

Αθηνόδωρος Προύσαλης

Γεννήθηκε το 1926 (μάλλον στις 15 Δεκεμβρίου) στην Κωνσταντινούπολη και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Θείος του ηθοποιού Τάσου Προύσαλη, ηθοποιού που συμμετείχε σε πολλές ταινίες και βίντεο-ταινίες τη δεκαετία του 1980. Πέθανε στις 6 Ιουνίου 2012.

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη και Το θέατρο στην ποίηση

Στο δελτίο τύπου αναφέρεται κατατοπιστικά:
Η ποιήτρια, φιλόλογος και θεατρολόγος Ασημίνα Ξηρογιάννη ανθολογεί 55 σύγχρονους 'Ελληνες ποιητές και ποιήτριες σε έναν τόμο που περιέχει ποιήματα για το θέατρο και μέσα στον οποίο συνομιλούν διαφορετικές γενιές Ελλήνων δημιουργών. Είναι η πρώτη φορά που μια ανάλογη ανθολογία εκδίδεται στην Ελλάδα και αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για κάθε ποιητή, για κάθε άνθρωπο του θεάτρου, για κάθε φιλόλογο και για όσους αγαπούν την ποίηση και το θέατρο.

Αφορμής δοθείσης λοιπόν, την ρωτάω για το ανθολόγιο...

Αναζητώντας χρυσόσκονη στην σκιά….

Οι συλλογές διηγημάτων είναι το είδος εκείνο των βιβλίων που απολαμβάνω κάθε που θέλω να βιώσω πολλές διαφορετικές καταστάσεις αποκλειστικά και μόνο σε ένα βιβλίο, με ποικίλα συναισθήματα, έχοντας ως όχημα το εξομολογητικό ταλέντο του πεζογράφου στο χαρτί. Η αλήθεια είναι πως επιλέγω περισσότερο συλλογές που περιέχουν μυστήριο και φαντασία, μα παράλληλα σέβομαι και με θέλγουν έργα που στοχεύουν σε καθημερινές καταστάσεις που διαδραματίζονται στην κοινωνία μας και περιέχουν πολύτιμα ηθικά διδάγματα.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η συλλογή διηγημάτων «Χρυσόσκονη στη σκιά μου» της Γεωργίας Μαμά. Το βιβλίο μάλιστα είναι επενδυμένο με εικόνες από τους πίνακες του Δημήτρη Τούλιου.

Όταν η αλήθεια ντύθηκε το ψέμα

Στο νέο μυθιστόρημα της Γερακίνας Μπουρίκα, γνωρίζουμε τρεις γυναίκες. Τη Λίντα, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ενενήντα, που φοιτήτρια τότε χάνει τους γονείς της. Την ημέρα της κηδείας τους, που συμπτωματικά είναι η ημέρα των γενεθλίων της, γνωρίζει τυχαία τον μεγάλο έρωτα, τον άνδρα που έμελλε να σημαδέψει τη ζωή της. Την Ηρώ, μόνιμη κάτοικο Θεσσαλονίκης, που εν έτει 2013 ζει την απόλυτη ευτυχία δίπλα στον άνθρωπο που, αν και σχετικά προχωρημένης ηλικίας και οι δύο, θεωρεί ότι θα περάσει την υπόλοιπη ζωή της δίπλα του. Και τέλος την Αθηνά, την ίδια εποχή στην Αθήνα, που παλεύει να σώσει την από καιρό τελειωμένη σχέση της με τον άντρα που με το ζόρι θέλει να κάνει σύζυγο της.

Τρεις γυναίκες, τρεις άγνωστες, σε άλλες εποχές και άλλες πόλεις. Ένα αεροπορικό δυστύχημα που, άθελα τους, θα τις φέρει στην ίδια πόλη την ίδια εποχή. Κι ένα μεγάλο κουβάρι από μπλεγμένες ζωές, από μπλεγμένες αλήθειες και ψέματα, που θα αρχίσει να ξετυλίγεται αργά και βασανιστικά για όλους. Πόσες ζωές μπορεί να στοιχίσει τελικά εκείνο το δυστύχημα; Ποια τα αποτελέσματα όταν η αλήθεια ντύνεται το ψέμα;

Ο Χρήστος Αναστασόπουλος Στα βελούδινα ίχνη του δολοφόνου

Συναρπαστικά πλάσματα οι γάτες, που

Τριγυρίζουν στις σελίδες του βιβλίου μου κεφάτες και

Ανακατεύουν τη σκέψη του αναγνώστη συνεχώς με ίντριγκες φευγάτες. 

Βελούδινα τα ίχνη τους ελεύθερα κινούνται και τις

Εκκεντρικές παρουσίες λένε πως δεν φοβούνται. 

Λαοφιλή ζώα, αγαπητά και με ωραίους τρόπους, 

Όπου στους δρόμους καταλήγουν από ανεύθυνους ανθρώπους.

Υδρορροές αρέσκονται να σκαρφαλώνουν με ευκαμψία και να

Διερευνούν τα πάντα από ψηλά με άπλετη υπεροψία.

Ιματιοθήκες ανακατεύουν για να φτιάξουν φωλιές να κοιμηθούν και 

Ντουλάπια για ξεχασμένες λιχουδιές εξερευνούν. 

Αιχμαλωτίζουν τις σκέψεις μας και μας καθοδηγούν με την 

Ικανότητά τους να εξιχνιάσουν ένα έγκλημα χωρίς να μοιρολογούν.

Χάδια συχνά επιθυμούν όποτε εκείνες θέλουν και για τη 

Νοημοσύνη τους που είναι αξεπέραστη οι σκύλοι τις ζηλεύουν.

Ηλιαχτίδες κυνηγούν τη γούνα να ζεστάνουν και 

Τολμηρά άλματα σκορπούν τις μύγες για να πιάνουν.

Οκνηρές είναι πολύ, τον ύπνο τον λατρεύουν

Υγεία λένε πως είναι αυτές όταν σκεπάσματα ανακατεύουν.

Δολοφόνους ανακαλύπτουν στην στιγμή χωρίς κανένα κόπο, της

Οικοδέσποινας που είναι νεκρή θέλουν να βρουν τον κερδοσκόπο.

Λόλα τη λεν τη μια γαλή, Σαλώμη λεν την άλλη 

Όμορφες είναι κι οι δυο πολύ κανείς δεν υπερβάλει.

Φιλόμουσες πολύ, τη μουσική λατρεύουν, όμως στα 

Ορεκτικά ξεχνούν τους τρόπους τους καθώς μας ζητιανεύουν. 

Νιαουρίζουν συνεχώς για να επικοινωνήσουν 

Οικογένειά τους μας θεωρούν όταν στα μάτια αντικρίσουν και

Υιοθέτηση ζητούν για να αγκυροβολήσουν.[1]

Το μυθιστόρημα του Χρήστου Αναστασόπουλου, Στα βελούδινα ίχνη του δολοφόνου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή. Βρείτε το εδώ!

Η Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη και η Κερασία

Πως σας ήρθε η ιδέα;

Α.Φ.: Ήταν ένα παιχνίδι. Μια πρόκληση απέναντι στον εαυτό μου. Το έναυσμα ήταν η ανάγνωση της ιστορίας του ματιού του Μπατέιγ. Ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι ερωτικό με το δικό μου τρόπο.

Που γράψατε το βιβλίο σας;

Α.Φ.: Παντού, κυρίως στο μυαλό μου.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Α.Φ.: Με διαλείμματα ένα χρόνο.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Α.Φ.: Μια "άλλη" νουβέλα.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Α.Φ.: Είναι ένα τολμηρό ερωτικό ανάγνωσμα δίχως προκλητικές -μόνο για την πρόκληση, λέξεις. Μια συρραφή στιγμιότυπων από τη ζωή μιας γυναίκας μετά το διαζύγιο, οι συναισθηματικές της μεταπτώσεις, η επανάκτηση της χαμένης της αυτοπεποίθησης, η αφύπνιση του ερωτισμού της.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;

Α.Φ.: Τον αυθορμητισμό του.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;

Α.Φ.: Η Κερασία φυσικά. Χωρίς γιατί.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;

Α.Φ.: Διασκέδαση. Ευεξία. Σημαντικά δηλαδή πράγματα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;

Α.Φ.: Σχετικά με τα βιβλία μου, να αγγίξουν τον αναγνώστη.

Μοίρνα

Το κόκκινο γλυκό κρασί της μοίρας

Στο βιβλίο της Κατερίνας Κουτουκάκη, γνωρίζουμε τη Μοίρνα. Μία γυναίκα που μόλις έχει μπει στο αυτοκίνητό της αποφασισμένη να κάνει ένα ταξίδι. Δεν γνωρίζουμε ούτε πού πάει, ούτε τι την οδήγησε εκεί εξαρχής. Ξέρουμε μόνο ότι, έχοντας τακτοποιημένες τις όποιες εκκρεμότητες της, ξεκινάει το ταξίδι της.

Η Ασημίνα Ξηρογιάννη Δοκιμάζοντας το ποίημα

Δεν είναι ένα έκτενες βιβλίο, όχι καθόλου.

Ούτε έχει στίχους παραδοσιακούς, άλλωστε γράφω σε ελεύθερο στίχο

Και αφουγκράζομαι τους άλλους ποιητές.

Ίσως και οι λέξεις τους να γεννούν τις δικές μου λέξεις· ναι σίγουρα αυτό συμβαίνει!

Μα είναι γνωστό πως παρθενογένεση στην τέχνη δεν υπάρχει

Αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι περισσότερο να διαβάζει κανείς παρά να γράφει.

Ζωή δική τους έχουν τα ποιήματα, αυτόνομη πολλές φορές ζωή

Ο ποιητής σέβεται τη ζωή των ποιημάτων, πώς αλλιώς;

Ναι! λέω στους νόμους των λέξεων

Τίποτα δικό τους δεν λησμονώ

Αθώες γραφές δεν γράφω

Σιωπής δρόμους ακολουθώ, ωστόσο!

Το ποίημα μένει ανοιχτό, το ποίημα πρέπει να μένει ανοιχτό

Ο ποιητής πρέπει να το αντέχει το ποίημα και το ποίημα να αντέχει εκείνον

Πρόκειται για 2+2 στοιχεία. Είναι στην ουσία δύο ποιήματα -δοκίμια και δύο κολάζ που τα συνοδεύουν.

Ονειρεύομαι να τις περπατώ τις λέξεις, να τις διασχίζω. Εδώ τις ζωγραφίζω επίσης!

Ίσως ποίηση να είναι πολλά πράγματα μαζί

Η σκέψη πάνω στην εμπειρία είναι ποίηση

Με τούτο το βιβλίο διερευνώ την αλήθεια και το «ήθος» του ποιήματος

Αισθάνομαι και είμαι παρούσα στων λέξεων και των ιδεών τη σύναξη.[1]

Το βιβλίο της Ασημίνας Ξηρογιάννη, Δοκιμάζοντας το ποίημα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Συνεχίστε την ανάγνωση για να διαβάσετε ένα απόσπασμα.

Ένα φωτεινό ταξίδι μέσ' από Αντιφεγγίσματα Ιδεών

Όταν επιλέγω να ταξιδέψω με ένα ποιητικό έργο, πάντα καταλήγω σε ποιητές που να μιλούν στην καρδιά μου δίχως βαρύγδουπες λέξεις που στερούνται ουσία. Αναζητώ περισσότερο σκέψεις, προβληματισμούς, συναισθήματα, παραβλέποντας τον εντυπωσιασμό και κρυφοκοιτάζοντας πίσω απ’ τα λόγια των στίχων για βαθύτερα νοήματα.

Το ταίρι

Στις σελίδες του συναντάμε έναν παραδοσιακό τσαγκάρη ο οποίος δημιουργεί με πολύ μεράκι αξιοθαύμαστα παπούτσια -αντικείμενα πάθους για τους πελάτες του. Και μετά συναντάμε τον άντρα που αποκτά επιτέλους το αγαπημένο του ζευγάρι. Και μετά γνωρίζουμε τον Αιμίλιο και τη Μίρκα που ξεκινούν την πορεία της ζωής τους στα πόδια του Δημήτρη ως ένα ιδανικό ζευγάρι που ο ένας συμπληρώνει μοναδικά τον άλλο, τον λατρεύει και τον αγαπά.

Η Σοφία Παπαηλιάδου και Το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ

Η ζωή συνοψίζεται πάντα σε όλα εκείνα που ορίζει η ψυχή. Κι είναι εκείνη που θα σου δώσει το χρησμό του ονείρου που είδες το προηγούμενο βράδυ. Είναι εκείνη που θα αποφασίσει για σένα το επόμενο ταξίδι με πυξίδα την καρδιά και καύσιμο τις αντοχές σου και τελικό προορισμό, πάντα το φως!

Πρόσεχε μόνο, μην σοβαρέψεις πολύ! Δεν πειράζει να φτιάξεις το σενάριο σου σαν κωμωδία, δεν ήταν ποτέ κακό το γέλιο. Την σοβαροφάνεια να φοβάσαι. Εκείνη την καταστροφική σοβαροφάνεια που κολλάει πάνω σου σαν λάσπη και σε αλλοιώνει.

Ζήσε! Με ψυχή, καρδιά και στόχο πάντα το φως![1]

Σοφία Παπαηλιάδου

Πως σας ήρθε η ιδέα;

Σ.Π.: «Το κύμα και η θάλασσα δεν χώρισαν ποτέ» νομίζω πως υπήρχε μέσα μου σαν σκέψη, σαν επιθυμία και σαν εσωτερική ανάγκη από όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με την αρθρογραφία.

Που γράψατε το βιβλίο σας;

Σ.Π.: Γράφω παντού… κομμάτια του έχουν γραφτεί σε καράβια, αεροπλάνα, ακόμα και στο φανάρι σταματημένη!

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Σ.Π.: Το βιβλίο αυτό είναι δουλειά του τελευταίου ενάμιση χρόνου.

Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Σ.Π.: Αποκύημα ψυχής και έρωτας ζωής!

Για σε ποίηση

Γράφει η Καλλιόπη Δημητροπούλου

Ψιθύρους ακούω του σύμπαντος κόσμου,

βουβά μυστικά, κραυγαλέες σιωπές

και τότε αγγίζω

το πόμολο της γραφής

για σε ποίηση.

Οι λέξεις τυλιγμένος χιτώνας,

άλλοτε κωπηλατούν και πνίγονται

κι άλλοτε συνδαιτυμόνες

μ΄ ένα σχέδιο διάσωσης,

τρεκλίζουν αλώβητες να υπάρξουν.

Στους άσπρους τοίχους

γράφονται ποιήματα,

στο κορμί με αιχμηρά μολύβια

γράφονται ποιήματα.

Στις ανηφόρες με το δάκρυ γυναίκας,

λυγμός που πνίγεται

σε καλογυαλισμένα σαξόφωνα,

χαράσσεται τ' ασύνορο τ' ανθρώπου.

.

Η Αντιγόνη δεν έπαψε

να μάχεται τον τύραννο,

να πονά για την ύβρη,

φλόγα στο χρόνο

μεταμφιέζεται και ξαγρυπνά

πίσω από τις κακόβουλες μάσκες.

📕

Copyright © Καλλιόπη Δημητροπούλου, All rights reserved, 6/6/2017

Η συνοδευτική φωτογραφία είναι επιλογή της ίδιας

Της ίδιας:

Εκεί κατοικώ

Ιστορίες της φωτιάς

Το ωραιότερο ποίημα

Ο κήπος της μοναξιάς

«Ο κήπος της μοναξιάς» της Μαρίας Χίου είναι ένα βιβλίο που τα έντονα χρώματα του εξωφύλλου του σίγουρα δεν προϊδεάζουν τον αναγνώστη για τη συμπυκνωμένη θλίψη των σελίδων του –την αίσθηση του μαύρου που προσωπικά μου άφησε–, αφού γδύνει τις ανθρώπινες ψυχές αποκαλύπτοντας το σκοτάδι τους, χωρίς ωστόσο να κλείνει την πόρτα στην αισιοδοξία.

Η Κατερίνα Κουτουκάκη και το Μοίρνα

Μοίρα με

Όνειρα χαμένα.

Ίχνη έρωτα σβηστά.
Ροή των γεγονότων δίχως τέρμα. 

Νόημα ζωής

Αγάπης ύμνος[1]

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Κ.Κ.: Ήθελα να γράψω μια ιστορία του δρόμου. Με όσα ο δρόμος συμβολίζει. Την παρόρμηση της φυγής, το ταξίδι, το απωθημένο, το μέλλον, το παραπέρα της ζωής. Δεν ήταν στόχος μου, να γράψω μια ερωτική ιστορία και δεν είναι τέτοια. Όχι πως δεν υπάρχει και αυτό το στοιχείο, αλλά δεν είναι ο έρωτας πρωταγωνιστής. Πρωταγωνιστής είναι η προσωπική αναζήτηση, μιας γυναίκας. Θα μπορούσε όμως να είναι κι η αναζήτηση ενός οποιουδήποτε ανθρώπου, ανεξάρτητα από το φύλο του.

Ο Στέλιος Μοίρας για το Splitting

Splitting ourselves everyday

Punching and fighting

Leaving each other alone and alone

I never expected my age to be dark

Trembling against

Thinking not like the way I should, as young

I won’t keep the fear

No

Great things to come are the ones we try to make them come[1]

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Σ.Μ.: Καταρχάς η οργή και ο θυμός για όσα συμβαίνουν όχι μόνο ως κατάσταση αλλά ως ψυχική μεταβολή του σύγχρονου ατόμου. Η τάση του να είναι «πολλά» πρόσωπα μαζί και ταυτόχρονα ίσως «τίποτα». Ήθελα να πω μια ιστορία ως φόρο τιμής σε πράγματα απλά, ουσιαστικά που ενυπάρχουν μέσα μας αλλά θάβονται κάτω από τη φασαρία, την πολυλογία, την προσπάθεια να καθοριστούμε ως κάποιοι. Νιώθω πώς έρχεται το τέλος μιας εποχής για τα συναισθήματα. Με αυτό το μυθιστόρημα προσπάθησα να τα κρατήσω άλλο λίγο όπως πιστεύω ότι πρέπει να είναι.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Σ.Μ.: Συνειδητοποίηση.

Οι καρτ ποστάλ

Ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε μαζί με τα πρώτα κρύα κι ενώ μου άρεσε η «προσωπικότητά» του, ο επερχόμενος χειμώνας για τον οποίο ετοιμαζόμουν με μια μικρή λαχτάρα, μιας και είχα βαρεθεί τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο και τις θάλασσες, δε μου επέτρεψε να συνδυάσω την έκδοσή του με την αναγνωστική εμπειρία. Το άφησα στην άκρη και λίγες μέρες πριν, μαζί με τα κοντομάνικα μπλουζάκια και τα πρώτα παγωτά, αισθάνθηκα ότι οι καρτ ποστάλ της Victoria Hislop βρήκαν την εποχή που τους ταιριάζει.

Ένα βιβλίο, εξολοκλήρου έγχρωμο, με ζωντανά έντονα χρώματα, γεμάτο από το μοναδικό φως της Ελλάδας και την νοσταλγία που κουβαλάνε όσοι κάποτε έστειλαν ή έλαβαν καρτ ποστάλ από άλλους τόπους. Μια υπέροχη χώρα, η δική μας, ξεπροβάλει μέσα (και) από αυτό το βιβλίο της ίδιας με τόσο ζηλευτό τρόπο που είναι αδύνατο κανείς να διαβάσει τις ιστορίες του τόπου της και να μη θελήσει να την γνωρίσει.

Γιώργος Γαβριηλίδης

 

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1909 και σπούδασε στην Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου. Ήταν γιος των ηθοποιών Αγγέλας Γαβριηλίδου, παλιάς κωμικής καρατερίστας, και Περικλή Γαβριηλίδη και αδερφός του ηθοποιού Απόλλωνα Γαβριηλίδη. Πέθανε στις 23 Ιουλίου 1980.

Ο Γιώργος Περισανίδης Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Γ.Π.: Η καθημερινότητά μου περιλαμβάνει πολλές ώρες σε μια κατάσταση, όπου έχω ταυτόχρονα ανοιχτό το Facebook, “κάνω chat” στο Messenger, ακούω μουσική στο YouTube, ενώ μπορεί να μιλώ στο κινητό μου, με ανοιχτή ίσως και την τηλεόραση και κάνοντας διάλογο με κάποιον που μπορεί να είναι σπίτι. Περνάω την ημέρα μου λειτουργώντας στο multi-tasking, δηλαδή στην ταυτόχρονη εκτέλεση πολλών ενεργειών.

Όσο μεγαλύτερη γινόταν η επαφή μου με την τεχνολογία τόσο μεγαλύτερος και ο εθισμός μου στο multi-tasking! Όσο πιο πολύ ασχολούμουν με το διαδίκτυο τόσο λιγότερο διάβαζα!

Το βιβλίο είναι μια διαδικασία που “απαιτεί” single-tasking (όταν μόνο ένα πρόγραμμα μπορεί να εκτελείται μία χρονική στιγμή). Όμως ερεθίζοντας τον εγκέφαλο να λειτουργεί σε διαδικασία multi-tasking, είναι δύσκολο μετά να συγκεντρωθεί στο single-tasking. Οι διαδικασίες που απαιτούν single-tasking θα ξεπεραστούν σταδιακά από τα νέα δεδομένα της εποχής!

Μπορεί, όμως, ένα μυθιστόρημα να είναι multi-tasking; Η σκέψη αυτή “γέννησε” το μυθιστόρημά μου “Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά”.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποιά θα ήταν αυτή;

Γ.Π.: Μulti-tasking.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Γ.Π.: Είναι ένα βιβλίο τελείως διαφορετικό απ’ ό,τι μέχρι στιγμής έχουμε συνηθίσει. Με συνεχόμενες “παρεμβολές” από τραγούδια, ταινίες και άλλα βιβλία, το μυθιστόρημα προσεγγίζει την αισθητική του multitasking!

Το “ρεφρέν” είναι ένα μυθιστόρημα που έχει γραφτεί στη γλώσσα της εποχής και για αυτό θα χρειαστεί και την ανάλογη προσέγγιση!

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Γ.Π.: Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ο αναγνώστης μπορεί να ταξιδέψει σε πολλές πόλεις της Ελλάδος, σε ένα οδοιπορικό στα μπουζουξίδικα που κρατάει περίπου 10 χρόνια.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Γ.Π.: “Γιατί νομίζεις λένε ότι “οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο”;

Γιατί “αν μπορεί να υπάρξει άδολη αγάπη, είναι αυτή που θα συναντήσεις στο τέλος του έρωτα. Αν μπορέσουμε να τον μεταβάλλουμε σε αγάπη, έχει εκπληρώσει την αποστολή του!”

Περισσότερες μικρές συνεντεύξεις μεγάλων βιβλιοταξιδιών εδώ

Το μυθιστόρημα του Γιώργου Περισανίδη, Και στο ρεφρέν θα μπω ξανά, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές.

Ο Γαβριήλ Αλεξάνδρου για τα βιβλία του, Χωρίς αερόσακο και Χάριτας

Ο Γαβριήλ Αλεξάνδρου απαντά σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για τα βιβλία του, Χωρίς αερόσακο και Χάριτας. Διαβάστε τί μου είπε σε μια διπλή καταγραφή καθώς οι απαντήσεις δίνονται παράλληλα όμως ξέχωρα για το κάθε βιβλίο -με μπλε για το Χωρίς αερόσακο και με μαύρο για το Χάριτας.

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Γ.Α.: Ένα και μόνο ένα πράγμα. Ήθελα να πω κάποια πράγματα για να τα βγάλω από μέσα μου. Σα να βγάζουμε ένα αγκάθι που έχουμε μέσα μας· μας τρυπάει, το αισθανόμαστε... στην αρχή πονάει περισσότερο, μετά λιγότερο, ποτέ δε φεύγει όμως. Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε μπροστά είναι να το βγάλουμε ολοκληρωτικά. Το Χωρίς αερόσακο ήταν ένα τέτοιο βιβλίο. Έπρεπε να πω κάποια πράγματα για να μπορέσω εγώ ο ίδιος να συνεχίσω τη διαδρομή μου, να ξεχάσω εκείνα που έγιναν στο παρελθόν και με είχαν στεναχωρήσει και, ίσως, από όλο αυτό να βρω κι ένα είδους λύτρωσης. Και νομίζω ότι το πέτυχα τελικά.

Το Χάριτας είναι η φυσική συνέχεια του Χωρίς αερόσακο, αλλά ο συγγραφέας οφείλει να βρίσκει νέους χαρακτήρες, όπως συμβαίνει και στη ζωή: η ζωή συνέχεια μεταλλάσσεται, γνωρίζουμε άλλους ανθρώπους -δε σημαίνει ότι ξεχνάμε τους άλλους με τους οποίους ζήσαμε πράγματα- και νέες καταστάσεις. Το Χάριτας λοιπόν είναι η συνέχεια της ζωής τού ήρωα αλλά με άλλους χαρακτήρες. Χωρίς να αποφεύγω εκείνα που έγιναν στο παρελθόν, αναφέρομαι στη συνέχεια της ζωής του Αλέξανδρου σε καινούρια περιβάλλοντα. Αυτό που ήθελα να πω με το Χάριτας είναι τι γίνεται όταν φτάσει η στιγμή να πραγματοποιηθούν τα όνειρά μας, να ευοδωθούν οι κόποι μας. Πως το διαχειριζόμαστε αυτό; Όλοι θέλουμε να πετύχουμε σε κάτι, δεν έχουμε σκεφτεί όμως πώς θα το διαχειριστούμε όταν μας συμβεί ενώ σε κάποιους γίνεται μπούμερανγκ· άλλοι καταστρέφονται.