Αντώνιος και Κλεοπάτρα

Ο Σαίξπηρ έγραψε τον Αντώνιο και Κλεοπάτρα το 1607, όπως πολλές άλλες φορές (Κοριολανός, Ιούλιος Καίσαρας) συνέλεξε τα ιστορικά στοιχεία του από το έργο του Πλούταρχου «Βίοι Παράλληλοι». Δραματοποίησε ο βάρδος τις ιστορικές καταγραφές του Έλληνα ιστορικού προκειμένου να υμνήσει τον έρωτα. Αλλά αυτήν τη φορά δεν μιλάμε για τον αγνό, νεανικό έρωτα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας αλλά για το ερωτικό πάθος που μας χτυπά την πόρτα στην ηλικία των πενήντα.

Ο Εντμόντ-Ανδρέας Σαλβάρης Με το βλέμμα του Ομήρου

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Ε.Α.Σ.: Ήταν μεγάλο και τολμηρό όνειρο να μιλάει η πένα μου με την γλώσσα του Ορφέα, Ομήρου, Σαπφώ, Ευριπίδη, Σοφοκλή, Καβάφη, Σεφέρη, Ρίτσου, Ελύτη και λοιπά. Όπου κι όσα χρόνια ταξιδεύει η ψυχή.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Ε.Α.Σ.: Η στιγμή.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Ε.Α.Σ.: Να μη το διαβάζει γιατί το ποίημα δεν διαβάζεται.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Ε.Α.Σ.: Όπου κι όσα χρόνια ταξιδεύει η ψυχή.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μια φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Ε.Α.Σ.:
Αν ο σπόρος είναι θεός, θεός και η ρίζα

Ο άνθρωπος ημίθεος, στο σπέρμα στη μήτρα

Η ποιητική συλλογή του Εντμόντ Ανδρέα Σαλβάρη, Με το βλέμμα του Ομήρου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Περισσότερα για το βιβλίο θα βρείτε εδώ.

Ο ποιητής και συγγραφέας Εντμόντ-Ανδρέας Σαλβάρης γεννήθηκε το 1957 στην πόλη της Κορυτσάς. Τελείωσε το λύκειο στην γενέτειρά του και συνέχισε τις πανεπιστημιακές σπουδές στην Οικονομική Σχολή των Τιράνων απ’ όπου και αποφοίτησε το 1982. Το 1997 μεταναστεύει στη Θεσσαλονίκη, όπου διαβιεί μέχρι σήμερα με τη σύζυγό του και τα δυο του παιδιά. Είναι μέλος της Ένωσης Αλβανών Συγγραφέων Dega e Blerte με έδρα τη Θεσσαλονίκη και της Ένωσης Αλβανών Συγγραφέων Λέσχη Ντρίτα με έδρα την Αθήνα.
Πεζά έργα στα αλβανικά, εκτός όπου αναφέρεται διαφορετικά: Παρ’ όλα αυτά… ζούμε! (2006), Facebook-koobecaF (2012-βραβείο Ισμαήλ Κανταρέ). Εκδόθηκε στα ελληνικά (2016, εκδόσεις Μολύβι) με τίτλο Το Κάστρο των Σκιών Ένδεκα μέρες της εξομολόγησης, συν μία (2015) Το 2015 έλαβε το βραβείο Frang Bardhi για το διήγημα Psikoanalitika e ecjes από τον σύλλογο Galaktika ATUNIS Το διαμαντένιο δαχτυλίδι (2016) My Alter Ego (2017).
Η άλλη Εδέμ [συλλογή διηγημάτων (2017)]
Ποιητικές Συλλογές στα αλβανικά (η απόδοση των τίτλων στα ελληνικά είναι του συγγραφέα):
Κάπου… Κάποιον… Κάποιος… (2008), Πώς καταντήσαμε έτσι! (2008), Μην ακολουθείτε τη σκιά! (2009), Μου μίλησε η σιωπή (2010), Ο παραλογισμός ή… (2014)
Η συλλογή «Με το Βλέμμα του Ομήρου» είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή στα ελληνικά.

Επίσης:
Ο Εντμόντ-Ανδρέας Σαλβάρης και Το κάστρο των σκιών
Με το βλέμμα του Ομήρου

Χιονισμένος μαυροπίνακας

Πολλοί δημιουργοί έχουν ερωτηθεί –και από τη γραφούσα κατά κανόνα– για την πηγή της έμπνευσής τους, για το έναυσμα της δημιουργίας, για ό,τι πυροδοτεί τη διαδικασία... Ο Γιώργος Καριώτης εξηγεί από μόνος του συνοπτικά, μα κατατοπιστικότατα, την πηγή της παρακίνησής του μέσα σε μια παράγραφο προλογισμού της ποιητικής του συλλογής, από την οποία μεταφέρω τα πιο ενδεικτικά σημεία: «Γράψε κάτι». Τσιμπάω... ...γράφω κάτι. Γίνεται δύο κάτι... ...Αποικία... «Κόψε κάτι»... Λερναία Ύδρα οι λέξεις. Μία κόβεις δύο φυτρώνουν.

Όπως ακριβώς συμβαίνει με κάθε πολυδημιουργικό άνθρωπο δηλαδή, είτε εκφράζεται με λέξεις, είτε ανακατεύει χρώματα, είτε πλάθει πηλό... Έτσι κι εδώ, έχουμε μια Λερναία Ύδρα ιδεών, εικόνων, αναζητήσεων –ακόμη και ανακαλύψεων– που ξεδιπλώνεται φύλλο το φύλλο σε μια πλούσια συλλογή στίχων, επηρεασμένων από την αρχαιότητα, τη μυθολογία, την ιστορία (δίσκος Φαιστού), την επιστήμη (χημεία, μαθηματικά), τα παραμύθια, μα και πολλών τεχνών: ζωγραφική, γλυπτική, θεατρική/δραματική, μουσική...

Η Τόνια Κοντοπούλου για το Ήσουν πάντα εκεί

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Τ.Κ.: Ήθελα πάντα να γράψω μια ιστορία απέραντης αγάπης, δύο παιδιών, που μοιράζονται τα πάντα και τα αισθήματά τους, όχι μόνο δε χάνονται, αλλά γιγαντώνονται χρόνο με το χρόνο. Ήθελα να με πάρουν απ’ το χέρι και να με οδηγήσουν στα μονοπάτια της ζωής τους.

Και το έκαναν!

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Τ.Κ.: Συναισθήματα.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Τ.Κ.: Απλά, να το νιώσει. Να αφήσει τα συναισθήματα να τον παρασύρουν. Άλλωστε, ο καθένας μας, δέχεται τα ίδια ερεθίσματα με τον δικό του, μοναδικό τρόπο.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Τ.Κ.: Θα πηγαίναμε σίγουρα στο υπέροχο νησί της ιστορίας μας, το οποίο είναι εμπνευσμένο από τα ελληνικά νησιά, αλλά δομημένο στη φαντασία μου. Οπότε, θα άφηνα τον κάθε έναν, να ταξιδέψει στο δικό του υπέροχο νησί.

Θα κρατούσε από τα δέκα μας χρόνια και για όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

Άρης Λουντοβίζι

Εθνικό Μουσείο Ρώμης

Παλάτσο Άλτεμης

Φίλες και φίλοι,

Ο θεός του πολέμου, ο Άρης, εμφανιζόμενος σε ανάπαυση και χωρίς γενειάδα, με την ασπίδα του να αναπαύεται δίπλα του, χωρίς την αστραφτερή του πανοπλία, κάθε άλλο παρά πολεμοχαρής δείχνει.

Τα πόδια του αναπαύονται το ένα στο έδαφος και το άλλο, λίγο ψηλότερα, σ’ έναν βράχο και τα χέρια του ενωμένα στο υπερυψωμένο του γόνατο κρατούν το ξίφος, κρυμμένο στη θήκη του. Μισόγυμνος, με ένα μόνο ιμάτιο τυλιγμένο γύρω από τη μέση του και τις άκρες του να πέφτουν η μία ανάμεσα στα πόδια και η άλλη πάνω από το αριστερό χέρι, παρουσιάζει μια ειρηνική στιγμή, μια πραγματική ανάπαυλα, επιτρέποντας ακόμη και την παρουσία του παιχνιδιάρη Έρωτα στα πόδια του.

Η Ευφροσύνη Λούζη και μιας Σκιάς όναρ

Τι σας ώθησε  να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Ε.Λ.: Αρχικά, η αγάπη μου για «το βιβλίο», για την «ποίηση που δε μπορεί να κλειστεί μέσα σε σχήματα» και τη δημιουργία. Έπειτα, η αδιάκοπη αναζήτηση του ονείρου και της ελπίδας καθώς και το πείσμα για ζωή μέσα από την απόδειξη της ύπαρξης Φωτός διαμέσου της Σκιάς!

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Ε.Λ.: Πρώιμο έργο.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Ε.Λ.: Θα συμβούλευα τον κάθε αναγνώστη ν’ αφήσει ελεύθερα τα φτερά της φαντασίας του ώστε να ταξιδέψει νοερά με εικόνες και ήχους.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν  ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Ε.Λ.: Θα ταξιδεύαμε στο Λονδίνο και θα κρατούσε δέκα μέρες.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Ε.Λ.:
Βλέπεις η μελωδία της ψυχής καταπραΰνεται

Με μπόλικη αλήθεια.

Ορθή γραφή.

Κι αληθινούς ανθρώπους…

Σε έναν κόσμο παράξενο και όμορφο συνάμα

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

−1−

Αυτή η κοπέλα πραγματικά του την έδινε στα νεύρα. Καλά λένε ότι όταν μια γυναίκα έχει μια ανώτερη θέση είναι πιο αυστηρή από τους άντρες. Τις τελευταίες μέρες η τύπισσα το είχε παρακάνει. Ερχόταν κάθε μέρα και τον ρωτούσε με τουπέ αν είχε καταφέρει ν’ ανοίξει την πόρτα. Δύο μέρες στη σειρά, η ίδια ιστορία. Η όμορφη ντετέκτιβ με ύφος καρδιναλίων να τον ρωτά αν άνοιξε την πόρτα, εκείνος να της απαντά ότι πέρα από το πρώτο σπρώξιμο, δεν έβλεπε πώς θα κατάφερνε να την ανοίξει και αυτή να φεύγει προς αναζήτηση κάποιου… “πιο υπεύθυνου”, εκτοξεύοντας απειλές.

Μενεξέδες και Ζουμπούλια

(Μια παράσταση γι’ αυτό που μένει) 

Ένα έργο επί της ουσίας, «μια παράσταση γι’ αυτό που μένει…», το «Μενεξέδες και Ζουμπούλια», βασίζεται σε πραγματικά πρόσωπα τρίτης ηλικίας και στις ιστορίες ζωής τους, μέσα από την περιδίνηση που προκαλεί η άνοια, στα πλαίσια ενός θαυμαστού εγχειρήματος -από πλευράς των συντελεστών της- με στόχο την ευαισθητοποίηση και τον αποστιγματισμό της εν λόγω εκφυλιστικής κατάστασης που πλήττει σημαντικό αριθμό ανθρώπων που διανύουν το γήρας.

Στη παράσταση, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αίσθηση της πρωτοκαθεδρίας του ασαφούς της έννοιας του τόπου και του χρόνου, έτσι όπως πολύ έντεχνα παρουσιάζονται στην σημαίνουσα πρωταρχική σκηνή: μια αίθουσα αναμονής αεροδρομίου και πέντε «ταξιδιώτες» -πρόσωπα τρίτης ηλικίας.

Η Ειρήνη Φραγκάκη, τα Λευκά όνειρα, ο Βιασμός ενός αγγέλου, η Εντροπία και Το αστέρι κι η ευχή

Βολεμένες συνειδήσεις κρυμμένες πίσω από

Ιριδίζοντα τραβηγμένα χαμόγελα που μοστράρουν οι κόλακες

Ατενίζοντας το μέλλον που χτίζουν για σένα… χωρίς εσένα.

Συνωστισμός απανωτών λαθών, που

Μπλοκάρουν τον μηχανισμό του μυαλού μα

Ορμούν με βία στην ψυχή και την ξεσκίζουν με όση λύσσα και ορμή μέχρι να

Σωθεί η όρεξη, μέχρι να χορτάσει το πεινασμένο κτήνος.

Εύκολες λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις που

Νοερά χτυπούν παλαμάκια τη στιγμή που ο 

Όχλος παραμονεύει για να 

Σταματήσει τις δολοπλοκίες και να σταματήσει τα γρανάζια.

Αλλεπάλληλα χτυπήματα στη ζωή της Μάγδας

Γεμίζουν κενά τα χτυποκάρδια της.

Γόνιμες μέρες που περίμενε και που δεν έφεραν ποτέ αυτό που της χρώσταγε η ζωή

Εκτός από έναν φύλακα άγγελο που όμως κι εκείνος 

Λίγες φορές βρέθηκε τόσο κοντά της όσο είχε ανάγκη και που 

Όμως δεν ήταν αρκετό για να της 

Υμνήσει στην ψυχή της αυτό που κάθε ελεύθερος άνθρωπος αξίζει…[1]

Το εισιτήριο

Η Φωτεινή Πανουργιά προσφέρει στο αναγνωστικό κοινό το δεύτερο κατά σειρά βιβλίο της με τίτλο «το Εισιτήριο». Στο νέο βιβλίο της κυρίας Πανουργιά γνωρίζουμε την Μαριάννα. Μια γυναίκα από καλή οικογένεια, μεγαλωμένη με όλες τις ανέσεις και τις ευκαιρίες που θα της εξασφάλιζαν θεωρητικά μια ζωή παραμυθένια. Όταν έρχεται και η πρόταση γάμου από τον Αλέκο, όλοι θεωρούν ότι η ευτυχία της συμπληρώθηκε. Συχνά όμως τα φαινόμενα απατούν...

Η Μαίρη Σουρλή και η Μέθη του έρωτα

Μαγείας φεγγερά περάσματα

Εράσμια μεταλαβιά αιωνιότητας

Θάλασσα κρασί ρέει ο πόθος

Ήλιου χάδια και φιλιά!

Ταξίδι συναρπαστικό

Ονείρου και φαντασίας απόδραση

Ύμνος του άνθους της αγάπης!

Ευτυχία περιπλανώμενη

Ρίγη προσμονής

Ωδή χαράς που ξεπηδά από κιθάρα

Τέρψη ψυχής και σώματος

Αστεριών φως της ποίησης![1]

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Μ.Σ.: Παρορμητικά. Η ανάγκη να εκφραστώ... να μοιραστώ το ταξίδι ερωτοτροπίας ονείρου, πραγματικότητας και φαντασίας. Αναμφίβολα ο έρωτας είναι η διαιώνιση της ζωής, η πνοή των πραγμάτων, η αστείρευτη πηγή έμπνευσης στο γοητευτικό σύμπαν της απολαυστικής γραφής.

Η Σοφία Κραββαρίτη και Ο κήπος με τα τριαντάφυλλα

Η Σόνια άνοιξε τα μάτια της. Ήταν τάχα όνειρο αυτό που είχε δει ή μήπως μια στιγμή της απέραντης αιωνιότητας;

Ανέβαινε λέει, μια ανεμόσκαλα και η ψυχή της ήταν πλημμυρισμένη από μια γλυκιά ευφορία. Κάποτε θα τελείωνε αυτή η σκάλα και ήξερε τι θα συναντούσε στο τέρμα της. Τον όμορφο κήπο της. Ναι, είχε εμμονή μαζί του. Ολόκληρη η ψυχοσύνθεσή της ήταν πλασμένη θαρρείς από ροδοπέταλα.

Συνέχισε ν' ανεβαίνει υπομονετικά, ακούραστα. Κάποτε έφτασε στο τέρμα και αντίκρισε συγκινημένη τον Κήπο. Ξάφνου, ένας νοερός καθρέφτης βρέθηκε απέναντί της. Κοίταξε ικανοποιημένη το είδωλό της. Δύο μικρές δροσοσταλίδες σκαρφάλωσαν στα μάτια της. Το γαργαλιστικό άρωμά τους άγγιξε τα ρουθούνια της. Τριαντάφυλλο. Τα βλέφαρά της σκέπασαν τις υγρές σταγόνες, αλλά εκείνη χαμογελούσε επειδή τώρα πια ήξερε. Η καρδιά της επέλεξε την καλύτερη στιγμή για να σταματήσει. Εκεί, στον Κήπο της.[1]

Σοφία Κραββαρίτη

Γκρέις και Γκλόρι

Σε πρώτη παρουσίαση στην Ελλάδα έχουμε την ευκαιρία να δούμε το έργο του Τομ Ζίγκλερ «Γκρέις και Γκλόρι». Στην πραγματικότητα έχουμε δύο πρωτιές, αφού γενικά είναι το πρώτο έργο του Ζίγκλερ που παρουσιάζεται στη χώρα μας. Με μεγάλη χαρά λοιπόν πήγα στο θέατρο «Αγγέλων Βήμα» για να το παρακολουθήσω. Είναι μια θεατρική σκηνή κοντά στην πλατεία Ομονοίας, μικρή, οικογενειακή θα την χαρακτήριζα, ιδανική για έργα δύο ή τριών προσώπων. Έχω δει καταπληκτικές παραστάσεις σε αυτό το θέατρο, όπως την αγαπημένη «Μαντάμ Φλο», το κύκνειο άσμα της Αντιγόνης Βαλάκου και τις «Καρέκλες καταστρώματος» με την Κάρμεν Ρουγγέρη.

Χτυποκάρδια στο θρανίο

Πηγαίνοντας στο θέατρο Ήβη για να δεις αυτήν την παράσταση ξέρεις εξ αρχής τί ακριβώς πας να δεις και αυτομάτως θέλοντας και μη κάνεις σύγκριση με την αξεπέραστη ταινία του Αλέκου Σακελλάριου, αναμετριέσαι με τις παιδικές σου αναμνήσεις, συγκινείσαι με τα χρόνια που περνούν και σε αφήνουν πίσω.

Μέχρι τον Αύγουστο

Στην υπόθεση... είναι ο Μάνος. Αρχιτέκτονας, περιζήτητος εργένης στην ωραία ηλικία των σαράντα (ούτε πολύ μικρός μα ούτε μεγάλος, στην πιο δημιουργική του φάση), στέλεχος κατασκευαστικής εταιρείας. Οπαδός της οργάνωσης, του ελέγχου, του μέτρου. Ζει και εργάζεται μέσα στα τείχη της ασφάλειας που έχει δημιουργήσει προσηλωμένος στους στόχους του, στην καριέρα και στα χρονοδιαγράμματά του. Το τηλεφώνημα ενός ηλικιωμένου συμβολαιογράφου θα φέρει στη ζωή του έναν ξεχασμένο συγγενή με τον οποίο οι όποιες σχέσεις έληξαν στην νηπιακή ηλικία του Μάνου ενώ το άνοιγμα της παράξενης διαθήκης του φέρνει μια διαδοχή γεγονότων των οποίων τον έλεγχο είναι αδύνατο να αποκτήσει καθώς περιέχονται περίεργοι όροι εκεί, που θα παρασύρουν τον ήρωα σε ένα παιχνίδι χωρίς ξεκάθαρους κανόνες. Τα διλήμματα προκαλούν πονοκέφαλο και η συμμετοχή του σε ό,τι ακολουθήσει μια υπέρβαση εαυτού.

Όταν ολοκληρωθεί το προφίλ του ήρωα: ποιος είναι, περιβάλλον, εργασία, φίλοι... ξεκινά ένα παιχνίδι χωρίς σαφή προσανατολισμό. Κανείς δε γνωρίζει πώς θα εξελιχθεί: ούτε ο αναγνώστης, ούτε ο ήρωας ενώ όλα είναι πιθανά.

Αυτό είναι το πλαίσιο της ιστορίας και άμεσα γεννιούνται τα ερωτήματα: θα τα καταφέρει; θα αντεπεξέλθει; θα ακολουθήσει τις προκλήσεις που ανοίγονται μπροστά του; Ποιοι είναι, τέλος πάντων, αυτοί οι κανόνες και τι πρέπει να κάνει; Πόσο κόντρα στην προσωπικότητά του θα είναι όλο αυτό; Ποιο είναι το όριο; Και ποιος το θέτει; Εκείνος που οριοθετεί το παιχνίδι ή αυτός που δέχεται να παίξει;

Όλα αυτά θα σ' τα δώσω

Το εξώφυλλο του συγκεκριμένου βιβλίου με τα πυκνά κόκκινα και πορτοκαλί φύλλα σίγουρα θα σας παραπλανήσει, όπως και ο τίτλος του, αφού και τα δύο παραπέμπουν σε μια ρομαντική ανεπανάληπτη ιστορία. Ωστόσο το βιβλίο θα το κατέτασσα στη γενική κατηγορία των αστυνομικών, παρά το γεγονός ότι τελικά αναφέρεται σε έναν μεγάλο έρωτα. Βέβαια, όπως θα δούμε και παρακάτω, θεωρώ πως αυτή η «παραπλάνηση» δεν είναι εντελώς τυχαία.

Ο Χρήστος Αναστασόπουλος και Οι Άγιοι τόποι του Σεμπάστιαν Λιαργκόβα

Αθήνα 1940, Βερολίνο 2016

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Χ.Α.: Οι διηγήσεις του πατέρα μου από την περίοδο της κατοχικής Αθήνας ήταν η αρχή. Κατά δεύτερο λόγο οι σπουδές, ενός από τα παιδιά μου, του Φαίδωνα. Κάνει το μεταπτυχιακό του στην σύγχρονη ελληνική ιστορία, εδώ στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο, στην πόλη του Βερολίνου όπου έχουμε μόνιμα εγκατασταθεί οικογενειακά τα τελευταία δέκα χρόνια. Οι συμβουλές του σχετικά με τις ιστορικές πηγές που χρειάστηκα και οι πολύωρες συζητήσεις μας, στάθηκαν για μένα μια πρώτη πολύ δυνατή βοήθεια. Ένας επίσης σημαντικός λόγος ήταν η εσωτερική μου ανάγκη να δημιουργήσω γέφυρες ενοποίησης μεταξύ των δύο διαφορετικών κουλτούρων, αυτής της ελληνικής και της γερμανικής αντίστοιχα. Για αυτό το λόγο το μισό βιβλίο είναι καθαρά ιστορικό αφού αναφέρεται στη Κατοχή, ενώ το υπόλοιπο είναι σύγχρονο μυθιστόρημα και περιγράφει την σημερινή Αθήνα και το σημερινό σύγχρονο Βερολίνο.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Χ.Α.: Η λέξη ''ναι'', είναι η πρώτη και η τελευταία λέξη του μυθιστορήματος μου.

Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς

Στο θέατρο Αλκμήνη παίζεται αυτόν τον καιρό σε πρώτη πανελλήνια παρουσίαση η δραματοποιημένη διασκευή της ομώνυμης νουβέλας του Λέοντος Τολστόι. Ο Τολστόι είναι γνωστός στο πλατύ κοινό από την Άννα Καρένινα, την Ανάσταση και το Πόλεμος και Ειρήνη, όλα τους ογκώδη μυθιστορήματα. Με το Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς μάς αποδεικνύει ότι είναι το ίδιο πετυχημένος ως συγγραφέας και στις νουβέλες και ότι μπορεί να εκφράσει όλα όσα θέλει να μας πει σε πολύ λίγες σελίδες.

Γκίνια

Ο Μενέλαος επέστρεφε στο σπίτι απ΄ το γραφείο. Από το πρωί του είχανε τύχει πολλές αναποδιές. Δεν υπήρχαν μέσα δημόσιας μεταφοράς, καθώς και taxi διότι ήταν σε εξέλιξη μεγάλη πανελλαδική απεργία. Το αυτοκίνητο του ούτως ή άλλως εδώ και μερικές μέρες βρισκόταν στο συνεργείο διότι είχε υποστεί τροχαίο.

Οι συντελεστές του Chameleon μιλούν για όλα

Οι συντελεστές της παράστασης μάς αφιερώνουν από το χρόνο τους για να απαντήσουν σε λίγες, όμως κατατοπιστικότατες, ερωτήσεις σχετικές με το έργο και τους χαρακτήρες. Το Chameleon είδε πρόσφατα, για λογαριασμό του koukidaki, η Εύη Ρούτουλα η οποία μετέφερε τις εντυπώσεις της στους αναγνώστες με ένα κείμενο-χείμαρρο που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Ο Σπύρος-Ανδρέας Παπαδάτος μιλάει για τη συγγραφή του έργου και τον ήρωα που υποδύεται...

Πώς σας ήρθε η ιδέα; Ποιο ήταν το έναυσμα που οδήγησε στη συγγραφή αυτού του έργου;

Σ.Α.Π.: Για εμένα το έναυσμα ήταν η Μαργαρίτα. Με συγκλόνισε όταν την σκηνοθέτησα στην παράσταση της Ομάδα Three, Με Μάτια Κλειστά Σε Βλέπω. Ήθελα να γράψω κάτι που θα ήταν πρόκληση για την ίδια. Δούλεψα την βασική ιδέα, μετά από αρκετή μελέτη, και βρέθηκα με τον Κωστή. Μαζί γράψαμε το τελικό κείμενο.

Πώς αντιμετωπίσατε το χαρακτήρα που υποδύεστε; Υπάρχουν στοιχεία του με τα οποία να ταυτίζεστε; Πόσο ίδιος και πόσο διαφορετικός σε σχέση με εσάς είναι αυτός ο άνθρωπος;

Σ.Α.Π.: Τον Ντετέκτιβ Ντέξτερ, τον αντιμετώπισα ως ένα άτομο που ήθελα πολύ να γίνουμε φίλοι. Έτσι, κόπιασα να μάθω ό,τι μπορούσα για αυτόν, πριν του δώσω τυφλή εμπιστοσύνη να με οδηγήσει επί σκηνής.

Υπάρχουν αρκετά στοιχεία με τα οποία ταυτίζομαι με αυτόν τον χαρακτήρα. Η Αμερικανιά του, μου είναι πολύ γνώριμή. Διαφέρουμε ίσως στην αντιμετώπιση εργασίας, αυτός, ίσως βαριέται λιγάκι με την καθημερινότητα της δουλειάς του. Εγώ, αντικρίζω κάθε μέρα ως μια πρόκληση να δώσω σε ό,τι κάνω τον καλύτερο μου εαυτό.

Αν έπρεπε να τη χαρακτηρίσετε με μία λέξη ή με μία φράση ποια θα ήταν αυτή;

Σ.Α.Π.: Όλοι τρέφουμε ένα νάρκισσο.

Με ρότα την ελπίδα

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

Ο μικρός Εύλογος Ερωτημάτης και η ακόμα πιο μικρή Δίψα Δικαίου μασώντας με ξινισμένα τα μουτράκια τους το βραδινό τους, περίμεναν όλο λαχτάρα ν’ ακούσουν τις ιστορίες του παππού. Κάθε βράδυ, καταπιανόταν και με μια διαφορετική ιστορία από τα παλιά. Πόσο τους άρεσε ο κόσμος που τους περιέγραφε ο παππούλης! Και τι δεν θα έδιναν να μπορούσαν και αυτοί να ζήσουν τέτοιες χαρές στο σήμερα. Ο κόσμος που ζούσαν τώρα, στα αλλοτινά χρόνια ήταν τόσο, μα τόσο πιο όμορφος και φωτεινός και οι ίδιοι οι κάτοικοι ήταν χαμογελαστοί. Αυτό κι αν ήταν παράξενο… Απόψε, τους είχε πει, θα τους έλεγε για την αρχή του κακού. Για το πώς το απέραντο σκάφος στο οποίο είχαν γεννηθεί και μεγάλωναν, είχε χάσει τον δρόμο του και τώρα περιφερόταν θαρρείς ακυβέρνητο, εδώ και χρόνια, στα σκοτεινά νερά αγνώστων στον πλανήτη τους ωκεανών.

«Τα χρόνια της απλόχερης και δίκαιης Μανόλιας

διαδέχτηκαν η Άμπωτις και εκείνη η Ανομβρία.

Χίλια κακά εζήσαμε, θα σας τα εξιστορήσω,

να κρίνετε από μόνοι σας αυτή την προδοσία…»

Κι έτσι ο παππούς Αγάπιος συνέχισε, σε ύφος ποιητικό, αφού μια ποίηση ήταν πάντα ο λόγος του. Ένας λόγος που εύφραινε την ψυχή κάθε συνομιλητή του. Τους είπε πράγματα που είχαν ακούσει διάσπαρτα, αναμεμειγμένα ως τότε με πολλά ψέματα που είχαν καταφέρει να νοθεύσουν την αλήθεια, με σκοπό αυτή να μην φτάσει ποτέ ατόφια στις επόμενες γενιές. Απόψε όμως, τα δύο αδέρφια αντίκρισαν για πρώτη φορά τα καταγεγραμμένα παρελθοντικά συμβάντα στα ιστορικά κιτάπια, χάρη στις αναμνήσεις του αγαπημένου τους παππού. Τώρα πια ήξεραν ότι…

Ο βαφτιστικός της κυρίας

«Ο βαφτιστικός της κυρίας» των Μωρίς Ενεκέν, Πιέρ Βέμπερ και Χένρι ντε Γκορς είναι μια ξεκαρδιστική κωμωδία, στην οποία βασίστηκε ο Θεόφραστος Σακελλαρίδης για να δημιουργήσει την ομότιτλη οπερέτα του το 1918. Φέτος, το κείμενο αυτό ανεβαίνει διασκευασμένο από τον κύριο Χάρη Ρώμα στη θεατρική σκηνή «Αθηναΐς» και είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει.

Αδυναμία

Γράφει η Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

Όλα μπορείς να τα δεχτείς, αυτά που είναι να ’ρθουν,

προκλήσεις και προβλήματα, όσα κι αν καταφτάσουν.

Ένας είναι ο φόβος σου, ετούτη η αδυναμία

τον θάνατο ν’ αποδεχτείς, την τόση αδικία.

Όταν στον άλλο κόσμο πάει άνθρωπος δικός σου,

λυγίζεις, λιώνεις, χάνεσαι, τρέμεις το είδωλό σου.

Κάθε φορά που ο θάνατος, χτυπά δικού σου πόρτα,

τα μάτια σου αγριεύουνε, δεν είναι σαν και πρώτα.

Το θυμωμένο αυτό θεριό, που βλέπεις στον καθρέπτη,

να το μερώσεις δεν μπορείς, κι ας ξέρεις ότι πρέπει.

Πρέπει, σου λεν όλοι, να βρεις έναν τρόπο δικό σου

να ξεχαστείς κι ύστερα να γεμίσεις το κενό σου.

Μα το κενό είναι εκεί, απέραντο και μαύρο

κι είσαι γεμάτος απ’ αυτό, στο τώρα και στο αύριο.

Ο φόβος για το μέλλον πια, θεριεύει στο μυαλό σου.

Αν η ορφάνια έρχεται; Αν μείνεις μοναχός σου;

Ποιος θα σου δίνει δύναμη, αγάπη πώς θα παίρνεις;

Πώς σ’ ένα κόσμο εσύ θα ζεις, που δεν καταλαβαίνεις;

Από παιδί το ήξερες πως δυνατός δεν είσαι.

Τούτο το παραδέχεσαι εξάλλου, δεν τ’ αρνείσαι.

Συνάμα με τους φόβους σου, τα αισθήματα είναι κείνα

που αδύναμο σε έκαναν, δικό τους είν’ το κρίμα.

Όσο κι αν προσπαθείς να βρεις μια δικαιολογία,

ο πόνος δε μετριάζεται, ούτε η μελαγχολία.

Μελαγχολείς και κλαις κρυφά κι είν’ τόση η στεναχώρια

που γύρω σου βλέπεις οχτρούς, παντού θωρείς εμπόδια.

Αναρωτιέσαι αν τάχα μου μπορείς να την νικήσεις,

ετούτη την αδυναμιά, ώστε να προχωρήσεις.

Η ανασφάλεια τ’ άγνωστου, τα πόδια σου πετρώνει

κι αυτό σου το ελάττωμα το δίλημμα τελειώνει.

🌾

Copyright © Τζωρτζίνα Κουριαντάκη All rights reserved, 2018
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από πίνακα της Frida Kahlo με τίτλο Girl wiht death mask (she plays alone)

Ακόμα περισσότερα έργα

Ο Γιάννης Βλαχάκης για τα Μαύρα σύννεφα σε λευκό ουρανό

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Γ.Β.: Τον Σεπτέμβριο του 2017 και με αφορμή την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, ωρίμασε για τα καλά μέσα μου η ιδέα να γράψω το βιβλίο που είχα θέσει ως στόχο από μικρότερη ηλικία να κάνω.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;

Γ.Β.: Σε μια καφετέρια κυρίως κάθε μεσημέρι στο διάλειμμα από την κύρια εργασία μου και στο γραφείο μου στο σπίτι.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Γ.Β.: 3 μήνες από τον Σεπτέμβριο ως τον Δεκέμβριο 2017. Έπειτα ακολούθησε η φιλολογική επιμέλεια μέχρι την έκδοση του.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Γ.Β.: Ένα ταξίδι στο όνειρο με όχημα τα πιο δυνατά ανθρώπινα συναισθήματα.

Θέλετε να μας δώσετε μια περιγραφή;

Γ.Β.: Όταν αληθινά πιστεύεις σε κάτι δε φοβάσαι και όταν δε φοβάσαι τίποτε δε μπορεί να σε αφανίσει.

Τι αγαπήσατε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο;

Γ.Β.: Το γεγονός πως κατάφερα να το τελειώσω. Ίσως επειδή μέσα από την διαδικασία γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου, τον προκάλεσα και ανταποκρίθηκε.

Ποιος είναι ο πιο αγαπημένος σας ήρωας και γιατί;

Γ.Β.: Αναμφίβολα ο Αλέξης. Με βοήθησε να βγάλω προς τα έξω όλη μου την ευαισθησία.

Τι προσφέρει αυτό το βιβλίο στον αναγνώστη, βιβλιόφιλο ή βιβλιοφάγο;

Γ.Β.: Πάρα πολλά. Οι ήρωες και οι καταστάσεις που βιώνουν είναι ο καθρέπτης της ζωής κάθε αναγνώστη. Δυνατά μηνύματα και σκέψεις.

Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας;

Γ.Β.: Να νιώσω πως δε με φτάνει ο χρόνος.

Φοβάστε...

Γ.Β.: Το τέλος.

Ο Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος και ο Μακιαβέλλι

Μ’ έμπνευση τον Ηγεμόνα, το πολυσύνθετο και κομβικό έργο της νεώτερης πολιτικής σκέψης, γίνεται σκηνική αναδρομή για το ίδιο το φαινόμενο της εξουσίας -απ’ την Αρχαιότητα ως σήμερα: Πολιτείες αρχαίες και νεώτερες, λαοί ελεύθεροι και δουλωμένοι, τύραννοι και ηγέτες συνταγματικοί, πράξεις μεγαλείου κι ευγένειας μαζί μ’ άλλες που προκαλούνε φρίκη στο άκουσμά τους... παρελαύνουν μεσ' απ’ το λόγο του έμπειρου κι υποψιασμένου διπλωμάτη Μακιαβέλλι· γιατί, όπως λέει αυτός, δεν καθορίζει την πραγματικότητα, αλλά την περιγράφει ως έχει κι όχι όπως θα έπρεπε ή θα θέλαμε να έχει· έρχεται ν’ αποκαλύψει ό,τι συνήθως υποκρύπτεται και καλλωπίζεται, για διάφορους λόγους.

Ο ερμηνευτής και δημιουργός του μονολόγου, Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος μάς μιλάει για την παράσταση και το έργο:

Ο Στράτος Πόντης, ο Σκοτεινός παράδεισος και Το ημερολόγιο ενός ονειροπόλου

Πότε ξεκίνησα να γράφω; Πώς δημιουργήθηκαν αυτά τα βιβλία; Πώς βρίσκει κανείς έμπνευση στους πρόποδες του Έρεβος;

Κάποια από αυτά τα ερωτήματα, ίσως και περισσότερα που φωτογραφίζουν μια ψυχοσύνθεση, μπορεί να απαντηθούν σε αυτό το μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Σκοτεινός Παράδεισος».

«… Έμεινα πίσω και περίμενα για πολλή ώρα εκεί, αφήνοντας το νου μου να πλανιέται από τη μια ανάμνηση στην άλλη. Εκείνο το κρύο δωμάτιο αναμονής του ιατρείου, μου είχε ξυπνήσει, κάποιες κρυμμένες εικόνες του παρελθόντος, που περιείχαν στίγματα απομόνωσης και παρέμεναν καλά ξεχασμένες.

Εγκληματικές, εφηβικές ευαισθησίες, σε συμπεριφορά ενηλίκων για στοχασμούς, που δεν είχαν σταθερές βάσεις σοβαρών προβλημάτων. Κι όμως φάνταζε τότε, άκρως γοητευτικό ως σκηνικό, λες και η διατήρηση και περαιτέρω πίεση στον πόνο, χάριζε ωριμότητα και πιο γρήγορη

μετάβαση στον κόσμο των μεγάλων.

Κι είχα χαθεί, για άλλη μια φορά, σε θυμίσεις που πήρανε ζωή κι η δομή της πραγματικότητας έκανε στην άκρη σαν πέπλο, ώστε να δω καλύτερα μέσω ενός οράματος, που έδειχνε έναν έφηβο κρυμμένο στη νύχτα, σε ένα παγκάκι ενός πάρκου που όλο έγραφε κι έγραφε σε κάτι πρόχειρες κόλλες χαρτί, για συναισθήματα που πρόδιδαν τη καρδιά, για ταξίδια κι αγάπες φανταστικές. Για πάθη που έπαιρναν ζωή μέσα του και για μια, μόνο, ξεχωριστή στιγμή, έμενε ολομόναχός κι ένιωθε λίγη από τη σοφία του κόσμου, που ήταν θεσπέσια γοητευτική.

Τέτοιες ονειροπολήσεις ήταν η μαγιά και πλάθοντάς τες, ως ατελείς μνήμες, φούσκωνε ένα ζυμάρι, που ήταν η κύρια τροφή μου. Η τροφή ενός πεινασμένου ανθρώπου, με απελπισμένη λαχτάρα, να ενώσει όλα τα υλικά που είχε ανάγκη η ψυχή…»

Τα δυο πρώτα αυτά βιβλία μου «Σκοτεινός Παράδεισος» και «Το Ημερολόγιο Ενός Ονειροπόλου» είναι η εμμονή ενός μικρού παιδιού να φαντάζεται ανεμόσκαλες στα δέντρα της αιωνιότητας. Να κάνει το όνειρο, ένα απέραντο μακρύ μονοπάτι. Να εκφράζει, αφυπνισμένος, τα μηνύματα της καρδιάς, που ποτέ δεν σωπαίνουν.[1]

Στράτος Πόντης

Τα βιβλία του Στράτου Πόντη, Σκοτεινός παράδεισος και Το ημερολόγιο ενός ονειροπόλου, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Για το μυθιστόρημα Σκοτεινός παράδεισος (έχει γράψει ο συνεργάτης του koukidaki, Θεόφιλος Γιαννόπουλος). Βρείτε το εδώ.

Περισσότερα για την ποιητική συλλογή Το ημερολόγιο ενός ονειροπόλου εδώ.

Το αμάρτημα της μητρός μου

Πολλοί είχον κατηγορήσει την μητέρα μου, ότι ενώ αι ξέναι γυναίκες εθρήνουν μεγαλοφώνως επί του νεκρού του πατρός μου, εκείνη μόνη έχυνεν άφθονα, πλην σιγηλά δάκρυα. Η δυστυχής το έκαμνεν εκ φόβου μήπως παρεξηγηθή, μήπως παραβή τα όρια της εις τας νέας ανηκούσης σεμνότητος. Διότι, καθώς είπον, η μήτηρ μας εχήρευσε πολύ νέα.

  Όταν απέθανεν η αδελφή μας, δεν ήτο πολύ γεροντοτέρα. Αλλ’ ούτε εσκέφθη καν τώρα τι θα ειπή ο κόσμος διά τους σπαραξικαρδίους της θρήνους.

Απόσπασμα από το διήγημα Το αμάρτημα της μητρός μου, Γεώργιος Βιζυηνός

🌹

📥 Κατεβάστε ή διαβάστε ηλεκτρονικά το διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού, Το αμάρτημα της μητρός μου

Το διήγημα «Το αμάρτημα της μητρός μου» δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό La Nouvelle Revue της Juliette Lamber-Adam στο τεύχος Μαρτίου-Απριλίου 1883 (σ. 632-653) και μετά στην Εστία σε δύο συνέχειες (10 και 17 Απριλίου 1883).

«Πιστεύω στον αληθινό, συναρπαστικό, υπέροχο και διαρκή έρωτα», Ρένα Γέρου

Πώς μετράμε... την ευτυχία;

Ρ.Γ.: Η ευτυχία μετριέται σε γέλια τρανταχτά σαν εκείνα τα παιδικά που ξεκαρδιζόμασταν με το αστείο του συμμαθητή μας ή με την ζαβολιά που σκαρώναμε. Την μετράμε με αναμνήσεις όμορφες που μας στηρίζουν στις δύσκολες στιγμές. Την μετράμε σε Newton, την μονάδα μέτρησης της δύναμης στην Φυσική, γιατί η ευτυχία είναι που μας δίνει δύναμη να κάνουμε κουράγιο στον αγώνα της ζωής.

Την δημιουργία;

Ρ.Γ.: Νομίζω την δημιουργία δεν την μετράμε. Συμβαίνει ερήμην μας αν είναι από έμφυτο ταλέντο και μας προσπερνά και μας συνεπαίρνει. Πώς να μετρήσεις τον χείμαρρο της έμπνευσης;

Την επιτυχία;

Ρ.Γ.: Την επιτυχία την μετράμε σε χαμόγελα και δάκρυα συγκίνησης . Σε σφιχταγκαλιάσματα ανθρώπων που δεν μας γνωρίζουν αλλά μέσα από τα γραπτά μας βρήκαν παρηγοριά και κουράγιο. Βρήκαν έναν φίλο κι έναν αδερφό και γέμισαν την μοναξιά τους με τις λέξεις μας.

Πώς ένιωσες όταν ολοκλήρωσες το πρώτο σου έργο, ποιο είναι αυτό και σε ποια ηλικία συνέβη;

Ρ.Γ.: Το πρώτο μου έργο ήταν ένα παραμύθι που το ολοκλήρωσα σε ηλικία δέκα ετών. Ένιωσα τεράστια χαρά γιατί το διάβασα στην μικρότερη αδερφή μου κι εκείνη με πρόσεχε με ευλάβεια σχεδόν. Από τότε μου ζητούσε να της το διηγούμαι σχεδόν κάθε μέρα.

Η Λήδα και ο κύκνος

Μουσείο Καπιτωλίου Ρώμης

Φίλες και φίλοι,

Το ταξίδι των θησαυρών συνεχίζεται με αυτό το περίφημο γλυπτό, ρωμαϊκό αντίγραφο πρωτοτύπου ελληνικού, χρονολογημένου γύρω στα 370 π.Χ. που συνοψίζει την αφήγηση της ερωτικής ένωσης του Δία με την πανέμορφη Λήδα.

Ο πολυτάλαντος στα ερωτικά ζητήματα Δίας, μεταμορφωμένος σε κύκνο για να πλησιάσει το αντικείμενο του πόθου του -την Λήδα- καταφεύγει στην αγκαλιά της νέας, δήθεν για να προστατευθεί από έναν αητό, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια τέλεια σκηνοθεσία εκ μέρους του.

Γαμήλιο συμβόλαιο

Κάποιες φορές η κεντρική ιδέα ενός βιβλίου είναι από μόνη της τόσο έξυπνη, που είναι αρκετή για να σας πείσει να το προσθέσετε στην προσωπική σας βιβλιοθήκη. Το «Γαμήλιο συμβόλαιο» είναι σίγουρα ένα από τα πιο ευφάνταστα βιβλία που έπεσαν τελευταία στα χέρια μου. Η συγγραφέας μάς προσφέρει ένα θρίλερ που στηρίζεται σε έναν θεσμό που για πολλούς προκαλεί από μόνος του τρόμο: αυτόν του γάμου.

Η Ιωάννα Γκανέτσα και Το άνθος της ζωής

Ο Οδυσσέας είχε μάθει να αποφεύγει τις ανεμόσκαλες της καρδιάς. Φοβόταν το αβέβαιο της διαδρομής τους, το γεγονός ότι δεν γνώριζε αν οδηγούν στο φως του Έρωτα ή το σκοτάδι του Ερέβους. Έμαθε να πνίγει τις μεγάλες επιθυμίες, να κοιμίζει τα μεγάλα πάθη, να μην διεκδικεί τα μεγάλα όνειρα. Ένα καλοκαίρι παίρνει την απόφαση να μετακομίσει στο Εδιμβούργο, προκειμένου να εργασθεί ως ερευνητής-γεωπόνος. Εκεί γνωρίζει τη Φρέγια, τη γυναίκα που θα σηματοδοτήσει το ταξίδι του προς την αυτογνωσία. Στη διάρκεια τεσσάρων εποχών ενός έτους παρατηρεί συχνά τον εαυτό του στον καθρέφτη και αναμετράται με τις εμμονές που όλα αυτά τα χρόνια τον κρατούσαν μακριά από το δυνατό συναίσθημα. Όσο πιο πολύ επιθυμεί τη Φρέγια τόσο πιο πολύ βλέπει την ψυχοσύνθεσή του να αλλάζει. Μέσα από τον απέραντο κόσμο της φύσης ανακαλύπτει ότι στην αιωνιότητα δεν ταξιδεύουν ποτέ όσα δεν είπες ή δεν όσα έκανες. Στην αιωνιότητα ταξιδεύουν μόνο όσα (δεν) ένιωσες.

«Το άνθος της ζωής» είναι ένα μυθιστόρημα για τις βαθιές επιθυμίες της ψυχής που -σε πείσμα των καιρών- συνεχίζει να ερωτεύεται.[1]

Ιωάννα Γκανέτσα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ι.Γ.: Ο κόσμος των λέξεων είναι πολυεπίπεδος. Σου δίνει δυνατότητα να μεταδώσεις μια πληροφορία, μια αίσθηση, ένα συναίσθημα. Στο βιβλίο μου προσπάθησα να κάνω και τα τρία. «To άνθος της ζωής» (ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΙΚΑΣ) έχει γεύσεις από τη Σκοτία, αρώματα από τους Βοτανικούς Κήπους και χαρτογραφημένες ερωτικές αισθήσεις και επιθυμίες ενός ήρωα, του Οδυσσέα, στο δικό του μοναδικό -και ταυτόχρονα τόσο οικείο σε όλους- ταξίδι του έρωτα.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ι.Γ.: Άνθος.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ι.Γ.: Να ακολουθήσει στο ταξίδι τον Οδυσσέα προς την αυτογνωσία. Είναι γεμάτο κλυδωνισμούς, εμπόδια που βάζουν οι συνθήκες σε εκείνος μα και εκείνος στις συνθήκες.

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ι.Γ.: Σκοτία, η μόνη απάντηση. Όλες οι πληροφορίες που αναφέρονται για τη χώρα και τους Βοτανικούς Κήπους είναι αληθείς και προϊόν έρευνας. Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας λαμβάνει χώρα στον κύκλο των τεσσάρων εποχών ενός έτους. Συνεπώς, όλες οι απαντήσεις είναι κρυμμένες μέσα στις σελίδες του βιβλίου.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Ι.Γ.: Δεν υπάρχουν αιώνιοι έρωτες. Μόνο αιώνιοι εραστές.

Το μυθιστόρημα της Ιωάννας Γκανέτσα, Το άνθος της ζωής, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Νίκας - nikasbooks.

Στην περίληψη γράφει:

Όταν ο Οδυσσέας μετακόμιζε στο Εδιμβούργο για να εργαστεί ως γεωπόνος-ερευνητής στον Βασιλικό Βοτανικό Κήπο, δεν περίμενε πως στο πρόσωπο της συναδέλφου του, της Φρέγια, θα γνώριζε τον έρωτα. Τα συναισθήματά του, γεμάτα εντάσεις, διλήμματα και αναπάντητα ερωτήματα τον ωθούν σε ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία.

«Το Άνθος της ζωής» είναι ένα ερωτικό ψυχογράφημα που εξιστορεί με ρεαλιστικό βλέμμα τα πανάρχαια διλήμματα της καρδιάς που –σε πείσμα των καιρών– συνεχίζει να ερωτεύεται. Με φόντο τον κόσμο της φύσης και τη σύνδεσή της με τη φιλοσοφία, οι ήρωες ανακαλύπτουν τα πολλά πρόσωπα του έρωτα αλλά και τον ίδιο τους τον εαυτό σε έναν κύκλο τεσσάρων εποχών, όπου κάθε εποχή ανατρέπει την προηγούμενη.

Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστεί κανείς τις αλήθειες, ιδίως αν αυτές πονούν;

Πώς μπορεί ο έρωτας να βοηθήσει στη βαθύτερη γνώση του εαυτού μας;

Τελικά ποιο είναι το ωραιότερο άνθος όλων, «Το άνθος της ζωής»;

Η Ιωάννα Γκανέτσα είναι αστυνομικός και συγγραφέας. Αρθρογραφεί σε ηλεκτρονικές σελίδες από το 2012, γράφει λογοτεχνικά κείμενα, ποίηση και μυθιστορήματα για μικρούς και μεγάλους. Το πρώτο βιβλίο της, Ο έρωτας δε θέλει τίτλο, κυκλοφόρησε το 2014. Έχει παρακολουθήσει παιδαγωγικά μαθήματα στο Βρετανικό Συμβούλιο και είναι κάτοχος πτυχίου του Πανεπιστημίου Cambridge, ως καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας. Γνωρίζει επίσης γαλλικά και ισπανικά. Είναι ιδρυτικό μέλος της Δράσης Αστυνομικών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Περισσότερα από/για την Ιωάννα Γκανέτσα:
«Δεν αφιερώνω τραγούδια, αφιερώνω στιγμές», Ιωάννα Γκανέτσα

[1] Στο Πλοκόλεξο (εκ του πλοκή και λέξεις ή κάπως έτσι τέλος πάντων -ο καθένας ας το δεχτεί με τον τρόπο του- ή Πλεκόλεξο(;) -αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στο πλέκω-πλέξιμο και στην πλοκή) οι δημιουργοί γράφουν ένα ελεύθερο κείμενο/άρθρο για το έργο τους χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις. Στο τέλος, αν θέλουν, αντικαθιστούν μία από όλες αυτές με μια δική τους για τον επόμενο. Περισσότερα σαν κι αυτό θα βρείτε στην αντίστοιχη ετικέτα.

Απαντήστε κι εσείς στο Πλοκόλεξο ή το Ακρότιτλο κλικάροντας εδώ

Ματίλντα

Η Ματίλντα είναι ένα παιδικό βιβλίο που έχει γράψει ο Βρετανός συγγραφέας Ρόαλντ Νταλ. Εκτός από την Ματίλντα ο Νταλ έχει γράψει το γνωστό έργο «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας», το έργο με πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Μποντ «Ζεις μονάχα δυο φορές» και είναι και ο δημιουργός των Γκρέμλινς! Επίσης κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ο Νταλ υπήρξε πιλότος της ΡΑΦ στην Ελλάδα.

Ένας καταπληκτικός παραμυθάς λοιπόν ήταν ο Ρόαλντ Νταλ που μας χάρισε απίστευτες στιγμές. Μια από αυτές είναι και η Ματίλντα του η οποία έχει γυριστεί και σε ταινία το 1996 με πρωταγωνιστές τη Μάρα Γουίλσον, τον Ντάνι Ντε Βίτο, την Έμπεθ Ντάβιτζ (την είχαμε απολαύσει στο ρόλο της Έλεν Χιρς στη Λίστα του Σίντλερ) και την Ρέα Πέρλμαν.

Η φωνή μέσα μου

Η πρώτη επαφή με το έργο του Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη έγινε μέσα από τα ευθυμογραφήματα του και την γενικότερη χαρούμενη, κελαριστή, χιουμοριστική γραφή του. Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του όπως Το τελευταίο Botox, Φόνοι στην Κρυστάλλη, Η γριά βαλίτσα κ.ά. και μέσα από τους χάρτινους απίθανους ήρωές του. Κάποιοι πιο συμβατικοί, όπως ο Αντώνης Παλαιολόγος με την απύθμενη μετριοφροσύνη του ή η Μαρία της οδού Κρυστάλλη με τις καλές πλην φονικές της προθέσεις, αλλά και άλλοι πιο ασυνήθιστοι όπως ο ανυπάκουος κούταβος Ερμής και η βαλίτσα που τη φωνάζουν Λίτσα... όλοι τους άκρως συμπαθητικοί και ξεκαρδιστικοί κατά τον τρόπο που τους πλάθει ή παρατηρεί και περιγράφει ο συγγραφέας. Έχουμε συνηθίσει μέσα από τις ιστορίες που μας διηγείται να χαμογελάμε πολύ, να διασκεδάζουμε· πολλές φορές να χαχανίζουμε τρανταχτά ακόμα και στα πιο σοβαρά θέματα.

Ο Τζόαν Παντάν και Οι θλιμμένοι τροπικοί

Σύμφωνα με το θεατρικό έργο του Ντάριο Φο «Ο Τζόαν Παντάν και η ανακάλυψη της Αμερικής», ο ομώνυμος ήρωας είναι ένας Βενετσιάνος που μπαρκάρει αναγκαστικά σε μια από τις γαλέρες του Χριστόφορου Κολόμβου για να γλιτώσει από τις κατηγορίες και την αναμενόμενη καταδίκη της Ιεράς Εξέτασης. Μέσα από αυτό το έργο ο ανατρεπτικός για την εποχή του, Ντάριο Φο, σχολιάζει καυστικά την καθολική εκκλησία και τις πρακτικές της στην γηραιά Ευρώπη. Ο Τζόαν Παντάν θεωρείται ένοχος μόνο και μόνο επειδή ήταν ερωτευμένος με μια γυναίκα που την θεωρούσαν μάγισσα. Την γυναίκα αυτή την κατηγορούσαν ως μάγισσα μόνο και μόνο επειδή ήταν έξυπνη, μορφωμένη και μπορούσε να προβλέψει τον καιρό σύμφωνα με τις αποχρώσεις του χρώματος που είχαν τα σύννεφα στον ουρανό. Ο Ντάριο Φο όμως κατακρίνει την καθολική εκκλησία και στον Νέο Κόσμο. Οι Ισπανοί κονκισταδόρες εισβάλλουν στην κυριολεξία στον Άγιο Δομίνικο και στην Φλόριδα, σφάζουν τους ιθαγενείς, βιάζουν τις γυναίκες τους, κλέβουν την περιουσία τους με την δικαιολογία ότι δεν είναι ίσοι άνθρωποι με αυτούς αφού δεν πιστεύουν στον Χριστό. Όταν δε ο Τζόαν Παντάν προσπαθεί και καταφέρνει να προσηλυτίσει τους ιθαγενείς, οι καθολικοί Ισπανοί δεν το παραδέχονται και τον κατηγορούν που τους έκανε Χριστιανούς, αφού τελικά καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι έτσι και αλλιώς, είναι κατώτερο είδος.

Η Χαρά Δημητριάδη Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως

Η «Ξανθίας» Α.Μ.Κ.Ε. και ο σκηνοθέτης Κώστας Παπακωνσταντίνου παρουσιάζουν το διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως». Το αριστούργημα το Γεωργίου Βιζυηνού δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 1883 σε συνέχειες στην εφημερίδα «Εστία».

Για το έργο:

Το «Rio Grande», ένα από τα μεγαλύτερα πλοία της εποχής, ταξιδεύει από τον Πειραιά προς τη Νάπολη της Ιταλίας. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ο Ποιητής, κι αφηγητής της ιστορίας, συναντά μια παιδική του φίλη και τον βαθύπλουτο πατέρα της. Οι νέοι ερωτεύονται αλλά ο πατέρας της νέας έχει άλλα σχέδια για την κόρη του. Οι δύο ερωτευμένοι καταφέρνουν να ξεπεράσουν όλες τις αποστάσεις που τους χωρίζουν, την ηλικιακή, τη γεωγραφική, αλλά όχι την κοινωνική, όπως την ορίζει το χρήμα. Η ιστορία εκτυλίσσεται σαν αεράκι πάνω στο κατάστρωμα του πλοίου.

Η Χαρά Δημητριάδη μάς είπε για την παράσταση...

Ακόμη ένα κείμενο της νεοελληνικής λογοτεχνίας που δουλέψατε και προσαρμόσατε για τη θεατρική σκηνή. Με ποιο κριτήριο ή κίνητρο επιλέγετε τα έργα που παρουσιάζετε;
Χ.Δ.: Προσωπικά είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τον Κώστα Παπακωνσταντίνου και την υπόλοιπη ομάδα και είμαι πολύ χαρούμενη για αυτή μας τη συνάντηση! Όλοι αυτοί οι μήνες που εργαζόμαστε για την παράσταση «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» είναι ένα απίστευτο ταξίδι για μένα. Έγινα μέλος αυτής της παρέας και έμαθα πολλά καινούρια πράγματα, τόσο ως ηθοποιός, όσο και στο κομμάτι της οργάνωσης και εκτέλεσης μίας θεατρικής παραγωγής. Μέσα σε αυτά είναι και η πιο ουσιαστική επαφή μου με τη νεοελληνική λογοτεχνία και το πως μπορεί αυτή να μας αφορά και να έχει κάτι να μας πει στο σήμερα, στο εδώ και τώρα. Γιατί η παράσταση εκτυλίσσεται στο εδώ και τώρα, το δικό μας και του παρτενέρ μας επί σκηνής και εκτός σκηνής, δηλαδή των θεατών. Θεωρώ λοιπόν ότι ένα από τα κριτήρια είναι το τι λένε αυτά τα κείμενα, κατά πόσο συγκινούν αρχικά εμάς τους ίδιους και πως επικοινωνούν με το σήμερα. Το ενδιαφέρον της ιστορίας αυτής καθεαυτής και της ιστορίας που επιλέγει να πει η ομάδα κάθε φορά με όχημα το αρχικό κείμενο. Η συστηματική έρευνα και εργασία του Κώστα Παπακωνσταντίνου πάνω στα κείμενα την νεοελληνικής λογοτεχνίας, έχει δώσει άλλωστε τα τελευταία χρόνια πολλούς και ζουμερούς καρπούς. Παραστάσεις που μας αφορούν εδώ και τώρα.

Νίκος Κούρος

Γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου 1928 στη Χαλκίδα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου, από όπου αποφοίτησε το 1953, πιάνο και τραγούδι στο Ωδείο Αθηνών, καθώς και στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 2018. Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ο κουρέας της Ρηγίλλης» (του Κώστα Παπαπέτρου, θέατρο Διάνα, 1990-1991).

Ο φεγγίτης

Έχω δει αρκετά έργα του Ντέιβιντ Χέαρ και είναι από τους αγαπημένους μου Αγγλοσάξονες εν ζωή θεατρικούς συγγραφείς αλλά και σεναριογράφους. Για το πλατύ κοινό στην Ελλάδα, ίσως έγινε γνωστός από τα σενάρια των ταινιών «Οι ώρες» και «Σφραγισμένα χείλη». Έτσι έσπευσα να δω τον «Φεγγίτη» που παίζεται στο θέατρο Εμπορικόν στου Ψυρρή.

Οι συντελεστές της παράστασης «Αν αργήσω, κοιμήσου +»...

μιλούν για το κείμενο, το έργο, την παράσταση, το συγγραφέα, τους ήρωες, τον έρωτα...

Στο έργο αυτό, οι πέντε χαρακτήρες (ο Α, η Γ, ο Δ, η Ε και η ΣΤ), σε ένα κλίμα εξομολογητικό, αποφασισμένοι να πετάξουν από πάνω τους κάθε ψέμα και να αντιμετωπίσουν την αλήθεια τους, μοιράζονται με το κοινό όσα έκαναν ή δεν έκαναν για να βρουν και να ζήσουν τον έρωτα. Σε μια συνθήκη όπου κάνουν τη μία εξομολόγηση μετά την άλλη, ζούνε ξανά τις ιστορίες τους, γελάνε, κλαίνε, πίνουν, τραγουδούν, χορεύουν. Η μουσική αποτελεί σχεδόν μόνιμη συνοδεία στις κινήσεις και τα λόγια τους. Με ειλικρίνεια προς όλους αλλά και προς τον εαυτό τους, έχοντας ανοίξει όλα τα χαρτιά τους, καταλήγουν στο γεγονός ότι, σε κόντρα των καιρών, εκείνοι δεν θα σταματήσουν να ζουν τα συναισθήματά τους δυνατά, χωρίς φόβο και ταμπέλες, όσο κι αν τους στοιχίζει αυτό….

Από τον συγγραφέα:

Τα κείμενα του « Αν αργήσω κοιμήσου + » γράφτηκαν πριν από μερικά χρόνια με διάφορες αφορμές: τυχαίες εικόνες πίσω από παράθυρα διαμερισμάτων, μισολιωμένες κουβέντες σε κινητά και μαξιλάρια, μηνύματα που δεν στάλθηκαν ποτέ (κι αν στάλθηκαν, δεν έφτασαν), πτώσεις, συμπτώσεις και... περιπτώσεις, που θα μπορούσες να τις πεις και κλινικές αν η μοναξιά είναι πάθηση. Ξηλώθηκαν και ξαναράφτηκαν πολλές φορές απ' την αρχή, κι αν φαίνονται κάπου κάπου οι ραφές τους, δεν μου φαίνεται καθόλου κακό: το 'χουν αυτό, καμιά φορά, τα χειροποίητα.

Άκης Δήμου

Σεπτέμβριος 2018

Η σκηνοθέτις Σοφία Σπύρου μάς είπε:

Τι εκφράζουν για σας τα κείμενα του Άκη Δήμου;

Σ.Σ.: Ο Άκης Δήμου είναι ένας συγγραφέας για τον έρωτα. Μέσα από τα έργα του εκφράζει όλα εκείνα που έχουμε προσπαθήσει ή αποφύγει να ζήσουμε, με τόσο αριστοτεχνικό τρόπο, ώστε καμιά φορά, μέσα από την ποίηση στο λόγο του ξεχνάμε και οι ίδιοι πόσο πολύ μας έχει πληγώσει ο έρωτας ή πόσο τον έχουμε πληγώσει εμείς. Είναι πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα το να διαβάζεις ένα κείμενο και να μπορείς έστω και για μερικά δευτερόλεπτα να ανατρέξεις σε ένα προσωπικό σου βίωμα. Ο Δήμου, λοιπόν, έρχεται να μας αποδείξει με το ξεχωριστό του χιούμορ ότι αξίζει να αγαπήσουμε όλες εκείνες τις στιγμές που είχαμε επιλέξει να μη θυμόμαστε και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι αν μη τι άλλο λυτρωτικό!

Πόσο ταυτίζεστε και πόσο διαφοροποιείστε από τους χαρακτήρες;

Σ.Σ.: Είναι όλοι οι χαρακτήρες του έργου μας πολύ αγαπημένοι μου, αλλά δεν μπορώ να ισχυριστώ ούτε πως ταυτίζομαι ούτε πως διαφοροποιούμαι απόλυτα. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του ενέργεια, δύναμη και αδυναμία και σίγουρα μέσα στις ιστορίες που διηγούνται μπορώ να εντοπίσω τον εαυτό μου κάποια στιγμή της ζωής μου, λιγότερο ή περισσότερο.

Τι θα θέλατε να κρατήσει ο θεατής μετά την αποχώρηση του από το θέατρο;

Σ.Σ.: Το πιο σημαντικό στοίχημα -που δείχνει μέχρι στιγμής να έχει κερδηθεί- ήταν, είναι και θα είναι ο θεατής φεύγοντας να έχει πάρει μαζί του όλη την αλήθεια που προσφέρεται απλόχερα και που σίγουρα, θα έχει εντοπίσει μέσα σε αυτήν ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι του εαυτού του. Στόχος είναι να δικαιώσουμε τους χαρακτήρες και όχι να κρίνουμε όσα εξομολογούνται. Εύχομαι να το εισπράττει και το κοινό αυτό σε κάθε παράσταση!

Τελικά, τι έγινε με τον χαρακτήρα Β;

Σ.Σ.: Ο Β δυστυχώς δεν κατάφερε να είναι στην παράσταση (και έτσι από έξι οι ηθοποιοί, όπως στο πρωτότυπο έργο, κατέληξαν να είναι πέντε). Ωστόσο, επέλεξα να μην ονομαστεί κάποιος από τους υπόλοιπους ηθοποιούς με το συγκεκριμένο γράμμα αλλά να διατηρηθεί η αρχική διανομή -που υπάρχει μόνο στο κείμενο και δεν αναφέρονται ως ονόματα των χαρακτήρων στην παράσταση τα Α, Γ, Δ, Ε και ΣΤ.

Ο Θοδωρής Δεύτος και Το πέρασμα αντίκρυ

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Θ.Δ.: Πρέπει πρώτα να σας πω ότι αυτό είναι το 5ο βιβλίο μου που αναφέρεται στις αλησμόνητες πατρίδες, εξ’ ου και ο χαρακτηρισμός που μου έχει αποδοθεί «Ο συγγραφέας των αλησμόνητων πατρίδων». Έχω γράψει για την Σμύρνη, την Κύπρο, τον Πόντο, την Κωνσταντινούπολη και τελευταίος σταθμός είναι η Βόρειος Ήπειρος. Δεύτερο και σημαντικότερο ίσως είναι το γεγονός ότι έχω από την πλευρά του πατέρα μου καταγωγή από την Βόρειο Ήπειρο. Αυτό εξηγεί από μόνο του το γιατί τώρα ένα βιβλίο για το συγκεκριμένο θέμα. Ένα εύλογο ερώτημα, μετά από αυτό, θα ήταν γιατί άργησα τόσο πολύ να γράψω για την δική μου αλησμόνητη πατρίδα. Αλλά κι εδώ η απάντηση είναι απλή. Δεν αισθανόμουν έτοιμος να αγγίξω ένα θέμα που με πόνεσε τόσο πολύ μέσα στον χρόνο, μα καθόλου έτοιμος ψυχικά, συναισθηματικά. Με πλημμύριζε η συγκίνηση και με μπλόκαρε. Έτσι, έμεινε πίσω για να κλείσει ελπίζω αυτό τον μακρύ κατάλογο των αλησμόνητων πατρίδων. Με ώθησε λοιπόν, η αγάπη μου για την ιδιαίτερη πατρίδα την οποία κρύβω βαθιά μέσα στην ψυχή μου.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Θ.Δ.: Παιδοκτονία!

Τι εννοείτε;

Θ.Δ.: Εννοώ ότι η μητέρα πατρίδα, για την οποία οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας αποδεδειγμένα, ήταν ικανοί να δώσουν και την ψυχή τους, εγκαταλείφθηκαν μόνοι και αβοήθητοι να γίνονται βορά ενός σκληρού, ενός απάνθρωπου καθεστώτος, όπως ήταν το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα που κυβέρνησε την Αλβανία από το 1945 ως το 1990. Η μάνα Ελλάδα φέρθηκε στους Βορειοηπειρώτες σαν μητριά, δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε τώρα πια!

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Θ.Δ.: Να μην θεωρήσει τίποτε από αυτά που περιέχει το βιβλίο υπερβολικό. Το αναφέρω και στον πρόλογο, γιατί πολλοί θα νομίσουν ότι, τα περιστατικά που περιέχει αυτή η ιστορία, είναι μυθεύματα. Μπορεί να μην συνέβησαν στις πλάτες των ηρώων του βιβλίου, συνέβησαν όμως σε πολλές χιλιάδες Βορειοηπειρώτες, οι οποίοι υπέστησαν τα πάνδεινα!

Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;

Θ.Δ.: Το ταξίδι που πάντα ονειρευόμουν από μικρός ήταν να επισκεφτώ το χωριό μου στην σκλάβα μου πατρίδα, στην Βόρειο Ήπειρο, να γνωρίσω τους συγγενείς, το πατρικό σπίτι, να ζήσω στιγμές μαζί τους. Κι ας κρατούσε όσο ήθελε το Κισμέτι μου! Δυστυχώς, εμείς οι Βορειοηπειρώτες που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στην Ελλάδα, αργήσαμε πολύ να γευτούμε αυτή την χαρά.

Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο

Θ.Δ.: Η μεγαλύτερη ύβρις για έναν Έλληνα με καταγωγή από την Βόρειο Ήπειρο, είναι να τον αποκαλέσεις Αλβανό. Σκότωσε τον καλύτερα, παρά να τον προσβάλεις έτσι!

Το μυθιστόρημα του Θοδωρή Δεύτου, Το πέρασμα αντίκρυ, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος.