koukidaki: Σταχτόνερο

Στο νέο μυθιστόρημα της Κωνσταντίνας Μόσχου θα ταξιδέψουμε σε ένα μικρό απομονωμένο Ηπειρωτικό χωριό. Θα γνωρίσουμε τα μέλη της κλειστής κοινωνίας, δηλαδή αρκετούς περίεργους τύπους, ιδιόρρυθμους, παράξενους στις αντιδράσεις τους -παράξενους και για την αδράνειά τους- που μαζί με το κρύο, βροχερό και σκοτεινό περιβάλλον δημιουργούν έναν αφιλόξενο τόπο για κάθε επισκέπτη. Σε αυτό το μέρος θα βρεθεί η κεντρική ηρωίδα της υπόθεσης, μια δημοσιογράφος, προκειμένου να καλύψει την είδηση ενός θανάτου ενώ σύντομα θα γίνει σαφές ότι οι περίεργοι αυτοί άνθρωποι έχουν τα δικά τους μυστικά που τα κρατούν φυλαγμένα σε καλά σφραγισμένα στόματα. Όμως η Ξένια είναι αποφασισμένη και θα κάνει τα πάντα για να φτάσει στην αλήθεια.

Στη δομή δε θα συναντήσουμε εκπλήξεις: πρωτοπρόσωπη ημερολογιακή γραφή σε ύφος αναπόλησης που μας εισάγει στην ιστορία συστήνοντάς μας πολύ γρήγορα τους χαρακτήρες ενώ από την πρώτη-πρώτη σελίδα διαχέεται η μελαγχολία και η θλίψη· στοιχεία που θα παραμείνουν ως την ύστατη αράδα ενδυναμώνοντας την γκρίζα ατμόσφαιρα. Η καλή ροή και οι πετυχημένες περιγραφές αποτελούν ατού για την αξιόλογη αναγνωστική εμπειρία -μαζί με τα ιδιαίτερα πρόσωπα- όπως και η έξαψη του ενδιαφέροντος. Η συγγραφέας δε βιάζεται να «προχωρήσει» καθώς θα συμπεριλάβει πολλές σκέψεις και προβληματισμούς στη γενικότερη σκοτεινιά.

Κι αυτή τη σκοτεινιά θα τη συναντήσουμε με διάφορους τρόπους: θα τη βρούμε στο χρώμα της νύχτας [ή της μέρας] και του τόπου εκείνου όπου η συσκότιση των μυαλών γίνεται μαύρο πέπλο, θα τη «δούμε» στο χρώμα της στάχτης [Γκρίζα ζωή, στο χρώμα της στάχτης], θα την οσφρηστούμε στη ζοφερή ατμόσφαιρα... μα, εντέλει, θα την επιθυμήσουμε στο σταχτόνερο αφού οι στάχτες ήταν κάποτε το μέσο για να καθαρίσουμε και να απολυμάνουμε κάτι. Φυσικά η Κωνσταντίνα Μόσχου «χρησιμοποιεί» τη στάχτη ως μέσο κάθαρσης και όχι με την κυριολεκτική σημασία, δηλαδή για τα ενδύματα. Κι όταν θα γράψει: Νερό και στάχτη, ένα μυστηριώδες λίπασμα εμπειριών, που μας κάνει να είμαστε συνειδητοποιημένοι απέναντι στο κακό, θα μας επιβεβαιώσει το παραπάνω.

Το σκοτεινό θρίλερ μυστηρίου και αγωνίας αποτελεί μια ιστορία μοιραίων ανθρώπων και περίεργων πραγμάτων, ξυπνά συναισθήματα -ακόμα και φθόνου-, υπογραμμίζει με σοφία ότι για τη ζωή και το θάνατο χρειάζονται κότσια ενώ σημειώσει ξεκάθαρα πόσο πρέπει να προσέχουμε τις ακρίδες.

Τα υπόλοιπα καλύτερα να τα ανακαλύψετε μόνοι σας. Προσωπικά, κράτησα μια διατύπωση: Τα στοιχεία βρίσκονται στην περιφέρεια και εκτός αυτής, μην εστιάζεις στο γεγονός, αποκεντρώσου και ψάξε επειδή έχει μεταφορικές διαστάσεις αλλά και γιατί μου θυμίζει τη λογική του out of the box, δηλαδή του εναλλακτικού τρόπου σκέψης [ή δράσης] έξω και πέρα από τα συνηθισμένα, τα τυπικά, τα αναμενόμενα· ενίοτε έξω από τους κανόνες.

Τελικά, τι είναι αυτό που κρατά σφραγισμένα τα στόματα στο Λίθι;