tag:blogger.com,1999:blog-14972526644136085052024-03-19T10:47:47.002+02:00koukidakiΑυτή είναι η σελίδα μου. Ένας ιστότοπος με σκέψεις, όψεις, απόψεις, εντυπώσεις... για την Τέχνη και τον Πολιτισμό. Βιβλία, ταινίες, μουσική, ζωγραφική, εικαστικά, θέατρο, θεάματα, παραστάσεις... Είναι το ημερολόγιο και το λεύκωμά μου. Η αποτύπωση των ημερών μου και όλων εκείνων των καλλιτεχνών και δημιουργών που συμπληρώνουν και διανθίζουν τις αναρτήσεις μου. Πρωτογενές, αυθεντικό, πρωτότυπο περιεχόμενο. Ανεξάρτητος λόγος. Ανεξάντλητες ιδέες.koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comBlogger7318125tag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-76734040131821858352024-03-19T04:30:00.223+02:002024-03-19T04:30:00.130+02:00Ένα σπίτι για το κοτσύφι<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiiGB6ith9IsTL9VEuHYOU_9wA6C7A6kJxWmgSojL0aMvMpUSOf_TJj43xApR9dDtiUnJxTjdq6QSV16HOjyRw4S-JE7dYTyLSJoVLb0gzxLwtjGpe9f6AZjFR61meilEn7VIZo9cn-rThz1DPYn2C8FFSENGd1Qul4jET01rXEjj4nWBNz6z7h27281D-/s1500/5.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ένα σπίτι για το κοτσύφι, Πασχαλιάς Τσενέ" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiiGB6ith9IsTL9VEuHYOU_9wA6C7A6kJxWmgSojL0aMvMpUSOf_TJj43xApR9dDtiUnJxTjdq6QSV16HOjyRw4S-JE7dYTyLSJoVLb0gzxLwtjGpe9f6AZjFR61meilEn7VIZo9cn-rThz1DPYn2C8FFSENGd1Qul4jET01rXEjj4nWBNz6z7h27281D-/w320-h320/5.png" title="Ένα σπίτι για το κοτσύφι, Πασχαλιάς Τσενέ" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο σημερινός ήρωας του παραμυθιού είναι ένα μικρό κοτσύφι που ζει με τους γονείς του. Όταν ήρθε η ώρα να φύγει από την οικογενειακή φωλιά και να ζήσει μόνο του αναζήτησε το κατάλληλο μέρος για να φτιάξει το σπίτι του.</div><div style="text-align: justify;">Αποφασίζει να μείνει στο ψηλότερο κλαδί ενός δέντρου του δάσους για να είναι κοντά στα σύννεφα.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Όμως η χήνα τον τρομάζει λέγοντας του ότι έτσι θα είναι εύκολος στόχος για τα κοράκια και του προτείνει να μετακομίσει χαμηλότερα.</div><div style="text-align: justify;">Ακούει τη συμβουλή της, όμως η κουκουβάγια έχει διαφορετική άποψη. Του σχολίασε τον ήλιο που θα τον ενοχλεί για όλη την ημέρα και πριν προλάβει ο μικρός μας φίλος να αρθρώσει λέξη, τον πείθει να μετακομίσει ξανά, χαμηλότερα για να έχει σκιά.</div><div style="text-align: justify;">Μα και πάλι δεν στέριωσε. Ο λαγός εμφανίζεται από το πουθενά και τον γεμίζει τρόμο όταν του λέει ότι μένοντας τόσο χαμηλά θα αποτελέσει εύκολο στόχο για την πονηρή αλεπού και προσφέρεται να τον βοηθήσει να φτιάξει το σπίτι του μέσα στη γη.</div><div style="text-align: justify;">Το λαγούμι είναι αποπνικτικό και το κοτσύφι στενοχωρημένο, με αποτέλεσμα να βγει γρήγορα για να πάρει μια βαθιά ανάσα. Εκεί όμως άλλη μια έκπληξη τον περιμένει. Μια χελώνα θα του εκθέσει τη δική της άποψη έχοντας μπερδέψει εντελώς το πουλάκι της ιστορίας μας, έως ότου βρεθεί στον δρόμο του ο σκαντζόχοιρος.</div><div style="text-align: justify;">Τότε το κοτσύφι θα του διηγηθεί όλα όσα έζησε και η λύση θα δοθεί αβίαστα μέσα από μια εύστοχη ερώτηση που θα θέσει ο σκαντζόχοιρος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πρόκειται για ένα διδακτικό παραμύθι σχετικά με την προσωπική μας άποψη, σχετικά με την επιρροή που μπορούμε να δεχτούμε, αλλά και τη βούληση και την ελευθερία έκφρασης.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Διαβάζοντας το παραμύθι, μαθαίνουμε μαζί με το κοτσύφι για τις συμβουλές, τον εγωκεντρισμό αλλά και για την ενσυναίσθηση.</div><div style="text-align: justify;"><i></i></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><i>Αγαπητοί γονείς, αφουγκραστείτε τις ανάγκες των παιδιών σας και βοηθήστε τα να τις κατανοήσουν!</i></div><div style="text-align: justify;"><i>Αγαπητά παιδιά μάθετε να πιστεύετε στις δυνατότητές σας και ζείτε με γνώμονα τα δικά σας θέλω!</i></div></blockquote><div style="text-align: justify;">Στο τέλος του παραμυθιού μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για το κοτσύφι, από την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία.</div><div style="text-align: justify;"><blockquote>Η Πασχαλιά Τσενέ γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 1982 στην Αθήνα. Αποφοίτησε από το Τμήμα Νοσηλευτικής του ΕΚΠΑ και στη συνέχεια σπούδασε στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάζεται ως νοσηλεύτρια από το 2006, αρχικά στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια στην Αθήνα. Από το 2019 ανήκει στο δυναμικό του Γενικού Νοσοκομείου Παίδων Πεντέλης. Μένει μόνιμα στη Ραφήνα με τον άντρα της και τα τρία τους παιδιά. Αγαπά τον νυχτερινό ουρανό του Δυρραχίου Αρκαδίας, τόπου καταγωγής του πατέρα της, το θερινό σινεμά, τα ταξίδια και τις οικογενειακές συναθροίσεις με τα είκοσι πέντε ξαδέρφια της, τόσο στη Δράμα όσο και στην Αθήνα. Όνειρό της είναι να καταφέρει να πει όλες τις ιστορίες που επιμένουν να ξεπηδούν από το μυαλό της τις νύχτες που περνά μαζί με το νεογέννητο μωρό της. Γιατί, όπως υποστηρίζει και η ίδια, «ό,τι θέλεις να πεις στα παιδιά, πες το με μια ιστορία». Το παιδικό βιβλίο <i>Ένα σπίτι για το κοτσύφι</i> είναι η πρώτη συγγραφική της απόπειρα.</blockquote></div><div style="text-align: justify;">Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.</div><div style="text-align: justify;"><div>Εικονογράφηση: Κατερίνα Μηνογιάννη</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CF%81%CE%B7">Κατερίνα Σιδέρη</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-62808022730065215242024-03-19T04:30:00.188+02:002024-03-19T04:30:00.129+02:00Σαπφώ Αλκαίου<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH2u6B_wpxp9aZnLLsHmzijQAGEofF81vrH-mWSJ5l30fBHGEJk7evzAPD-aj4U5v9D3ppu4bI44Ng_kv3ZMowu33lYi5AYHaU8AECeLKc35-5xN2KtrDWQG-cK1JFmIbNfAa2_meBKmp1X_7JbpS_a7Lyfq2vg94EAwAoZwyK8-Dr85teUDb98sYt3tkJ/s1500/2.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Σαπφώ Αλκαίου" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjH2u6B_wpxp9aZnLLsHmzijQAGEofF81vrH-mWSJ5l30fBHGEJk7evzAPD-aj4U5v9D3ppu4bI44Ng_kv3ZMowu33lYi5AYHaU8AECeLKc35-5xN2KtrDWQG-cK1JFmIbNfAa2_meBKmp1X_7JbpS_a7Lyfq2vg94EAwAoZwyK8-Dr85teUDb98sYt3tkJ/w320-h320/2.png" title="Σαπφώ Αλκαίου" width="320" /></a></div><br />Η Σαπφώ Αλκαίου υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες ηθοποιούς με μεγάλη θεατρική παρουσία. Οι γονείς της ήταν και αυτοί ηθοποιοί. Ο Γεώργιος και η Θέκλα Τιβερίου. Το επίθετο Αλκαίου με το οποίο διέπρεπε, το υιοθέτησε έπειτα από υπόδειξη του θεατρικού συγγραφέα Δημητρακόπουλου. Πραγματοποίησε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση σε μικρή ηλικία, με τον θίασο των γονιών της, περίπου γύρω στα 1885. Συναντάμε το όνομα της οικογένειάς της στο έργο <i>Νεκρά ζώσα</i> του Τζιακομέτι, που ανέβηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον θίασο Θέσπις στο θέατρο Μνηματάκια, το 1893. Ο πατέρας της υποδύθηκε τον ψαρά Μάρκελο και η Σαπφώ Αλκαίου την κόρη του Λουκία.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Εκεί, στην Κωνσταντινούπολη, γνώρισε τον ηθοποιό και μετέπειτα δημιουργό της Ελληνικής Οπερέτας Ι. Παπαϊωάννου (που είχε πάει στην Πόλη με τον θίασο του Δημ. Κοτοπούλη. Παντρευτήκανε εκεί κι ύστερα επέστρεψαν στην Αθήνα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Για την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στην Αθήνα υπάρχει η μαρτυρία του Νικολάου Λάσκαρη που αναφέρει ότι έγινε με <i>Το αγροκήπιον</i> ερμηνεύοντας τον μοναδικό γυναικείο ρόλο του έργου. Κάτι που όμως αμφισβητείται. Η πρώτη της θεατρική εμφάνιση σε θέατρο της Αθήνας έγινε κατά άλλους το 1895 με τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη στο θέατρο Ομονοίας με τον <i>Άμλετ</i> του Σαίξπηρ. Μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη η επιτυχία της που η ερμηνεία της στον ρόλο της Οφηλίας ήταν η αρχή για μια μεγάλη και σημαντική σταδιοδρομία για μια ηθοποιό που θα γινότανε μία από τις κορυφαίες καρατερίστες της Ελληνικής Σκηνής.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Με την Κοτοπούλη εμφανίστηκε και στην ιστορική, πρώτη επιθεώρηση <i>Λίγο απ' όλα</i> του Μ. Λάμπρου υποδυόμενη τη Μοδιστρούλα. Την συναντάμε ξανά σε επιθεώρηση, αυτή τη φορά στο θέατρο Τσόχα με τίτλο <i>Πρώτο πυρ</i> του ίδιου δημιουργού· στην παράσταση εκείνη έπαιρναν μέρος οι ηθοποιοί: Δημοσθ. Αλεξιάδης, Ευάγγ. Παντόπουλος, Ι. Παπαϊωάννου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το 1902, στο τότε Βασιλικό θέατρο, ερμηνεύει την Ερμία στο έργο του Σαίξπηρ <i>Όνειρο θερινής νυκτός</i>· η σκηνοθεσία ήταν του μεγάλου ηθοποιού, σκηνοθέτη και δασκάλου Θωμά Οικονόμου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το 1909 την βρίσκουμε στη διανομή του έργου του Σπ. Ποταμιάνου <i>Βύρων</i>. Μαζί της στη σκηνή και η μεγάλη Ελληνίδα ηθοποιός Κυβέλη. Εν συνεχεία, ακολουθεί τον θίασο Κυβέλης - Εδμόνδου Φυρστ στην Πόλη όπου πήρε μέρος στην <i>Φαύστα</i> του Βερναρδάκη, όπου υποδύθηκε την Ελένη, την μητέρα του Μέγα Κωνσταντίνου. Στον θίασο της Κυβέλης γνώρισε και τον τρίτο σύζυγό της, τον σημαντικό ηθοποιό και δάσκαλο Νίκο Παπαγεωργίου. Με τον ίδιο θίασο, την επόμενη χρονιά την συναντάμε στην διανομή του έργου <i>Πειρασμός</i> του Γρηγορίου Ξενόπουλου, όπου υποδύθηκε την Αγγέλα. Ήταν η πρώτη παρουσίαση του έργου, όπως επίσης έλαβε μέρος και στην πρώτη παρουσίαση του έργου <i>Πολυγαμία</i> πάλι του Ξενόπουλου. Η <i>Πολυγαμία</i> από ανέβηκε το 1912 από τον θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη όπου υποδύθηκε την κυρία Μπαρζάκου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στη συνέχεια την συναντάμε και στην επιθεώρηση <i>Παναθήναια </i>των Γ. Τσοκόπουλου - Μπάμπη Άννινου - Δημητρακοπούλου. Η εμφάνιση της στην εν λόγω επιθεώρηση παίρνει διθυραμβικές κριτικές. Οι μεγάλες κυρίες και θεατρικές αντίπαλες Κυβέλη και Μαρίκα Κοτοπούλη την διεκδικούν ως πρώτη καρατερίστα στα έργα που ανεβάζουν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Με την Κυβέλη εμφανίζεται στο <i>Φιντανάκι</i> του Παντελή Χορν, το 1921. Τέσσερα χρόνια μετά συνεργάζονται εκ νέου στα έργο του Σπύρου Μελά <i>Το μαύρο και το άσπρο</i> και στην <i>Κυρία του κινηματογράφου</i> και το 1925 συμμετέχει στον <i>Ψυχοπατέρα </i>του Γρηγόριου Ξενόπουλου όπου υποδύθηκε την κυρία Βενιέρη. Με την Μαρίκα Κοτοπούλη την συναντάμε, το 1926, στο έργο <i>Πόλεμος </i>ενώ την επόμενη χρονιά με τον σύζυγό της Νίκο Παπαγεωργίου συνεργάζονται με τον θίασο Αμηρά στο θέατρο Διονύσια.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το 1932 είναι η χρονιά που επαναλειτουργεί το Εθνικό Θέατρο και προσλαμβάνεται σε αυτό. Μένει εκεί μέχρι το τέλος της ζωής της προσφέροντας μεγάλες θεατρικές ερμηνείες σε έργα από το ελληνικό και το παγκόσμιο δραματολόγιο. Οι ρόλοι για τους οποίους μνημονεύεται περισσότερο είναι στον <i>Πέερ Γκυντ</i> με πρωταγωνιστή τον Αλέξη Μινωτή, στον <i>Βασιλικό </i>του Αντ. Μάτεσι και στα <i>Αρραβωνιάσματα </i>του Δημήτρη Μπόγρη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Συνεργάστηκε επίσης στα έργα <i>Το τραγούδι της κούνιας</i> Μαρίας Μαρτίνεθ - Σιέρρα, <i>Φοιτητές </i>του Γρηγόριου Ξενόπουλου (υποδύθηκε την κυρα-Μάρω), <i>Γάμοι του Φίγκαρο</i> όπου υποδύθηκε την Μαρκελίνα, <i>Ρωμαίος και Ιουλιέτα</i> του Σαίξπηρ, <i>Πέρα από τον ορίζοντα</i> του Ο' Νηλ, <i>Λουίζα Μίλερ</i> του Σίλλερ κ.α.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένας από τους τελευταίους ρόλους, που υποδύθηκε στην πολυετή παρουσία της στο θέατρο, ήταν στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ <i>Βασιλιάς Ριχάρδος ο Β'</i>. Καταγράφεται και η συμμετοχή της στον <i>Οθέλλο </i>του Σαίξπηρ στον ρόλο της Δυσδαιμόνας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Από τα τέσσερα παιδιά που απόκτησε, από τους τρεις γάμους της, τα δύο ακολούθησαν τα βήματά της στο θέατρο. Η Πόπη Μέγγουλα, που γεννήθηκε το 1905 και έγινε ηθοποιός καθώς επίσης και η κόρη που απέκτησε με τον Νίκο Παπαγεωργίου και κράτησε το ψευδώνυμο της ίδιας· είναι η ηθοποιός Μαρία Αλκαίου, που γεννήθηκε το 1915.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Σαπφώ Αλκαίου έφυγε από τη ζωή το 1951 έχοντας διαγράψει μια μεγάλη και σημαντική πορεία στο ελληνικό θέατρο και έχοντας επάξια τον τίτλο μιας από τις καλύτερες καρατερίστες που πέρασαν ποτέ από την ελληνική σκηνή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82">Μάνος Καραβασίλης</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Οι πληροφορίες καθώς και η φωτογραφία αντλήθηκαν από την εγκυκλοπαίδεια του Θεόδωρου Έξαρχου <i>Έλληνες ηθοποιοί: Αναζητώντας τις ρίζες</i>, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Δωδώνη καθώς επίσης και από εφημερίδες της εποχής.</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-37149452548842792672024-03-18T05:00:00.056+02:002024-03-18T05:00:00.135+02:00Η απαράμιλλη γλυπτική του παραβατικού μετρ Μπενβενούτο Τσελίνι<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitsyXSsOFHfTcjOxNUryhPiLa6oI2v8rjZAnOT66ananDG5bZeiW6a0BnZRMXHv1y91RSdnL_gO8xuaUqCvxPIlFKMJm0VmJQZotaa9aFYGiPMM5_wzs6Nx1r7538-y2zQHereIhm_bBaS4ZYyZDzcA6P4xo_gqSBiBo1CGfP9KZb3mu8NbmiehNqzWIPq/s1500/5.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Μπενβενούτο Τσελίνι, Φλωρεντία, 1500-1571" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitsyXSsOFHfTcjOxNUryhPiLa6oI2v8rjZAnOT66ananDG5bZeiW6a0BnZRMXHv1y91RSdnL_gO8xuaUqCvxPIlFKMJm0VmJQZotaa9aFYGiPMM5_wzs6Nx1r7538-y2zQHereIhm_bBaS4ZYyZDzcA6P4xo_gqSBiBo1CGfP9KZb3mu8NbmiehNqzWIPq/w320-h320/5.png" title="Μπενβενούτο Τσελίνι, Φλωρεντία, 1500-1571" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">O Μπενβενούτο Τσελίνι (Benvenuto Cellini), γεννήθηκε το 1500 στη Φλωρεντία. Καλλιτέχνης αργυροχρυσοχόος, γλύπτης, ζωγράφος, σχεδιαστής, στρατιώτης, μουσικός και συγγραφέας. Επηρεάστηκε βαθιά από την τέχνη του Μιχαήλ Αγγέλου, αλλά και τον «αμφισβήτησε» παρόλο που βασίστηκε σε πολλά μοτίβα και μελέτες του για τις μνημειακές γλυπτικές συνθέσεις του. Τα σωζόμενα εμβληματικά γλυπτικά του έργα χάρισαν στον Cellini μεγάλη φήμη, όπως το μεγάλων διαστάσεων χάλκινο γλυπτό, που παριστάνει τον Περσέα να κρατά το κεφάλι της Μέδουσας και κοσμεί την Πιάτσα ντε λα Σινιορία της Φλωρεντίας, συγκρινόμενο με τον διάσημο υπερμεγέθη Δαυίδ του Μιχαήλ Αγγέλου.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Τσελίνι θεωρείται ένας από τους χαρακτηριστικότερους κορυφαίους εκπροσώπους της ύστερης Αναγέννησης για το έργο και το περίτεχνο τεχνοτροπικό ύφος του. Ως τυπικός μανιεριστής επικεντρώθηκε στο πνεύμα της ομορφιάς, αλλά και απολάμβανε καυχώμενος για την παραβατική ζωή του. Δυστυχώς πολλά από τα υπέροχα έργα του σε χρυσό και ασήμι λιώθηκαν για την αξία του μετάλλου τους. Ο Τσελίνι πολέμησε κατά την Λεηλασία και την καταστροφή της Ρώμης το 1527 από τα στρατεύματα του Καρόλου Ε' και τον διέταξαν να λιώσει ως ειδικός τα ιερατικά κοσμήματα του πάπα Κλήμεντος Ζ'. Όταν φυλακίστηκε για την κλοπή των κοσμημάτων του Πάπα, επινόησε μια από τις σπουδαίες αφηγήσεις φυλακισμένου –συμπεριλαμβανομένης της δηλητηρίασής του– και της δήθεν θρησκευτικής μεταστροφής του. Ωστόσο, παρά την μεταμέλειά του, μετά την αποφυλάκισή του κατηγορήθηκε πάλι για τον φόνο του δολοφόνου του αδελφού του. Ο Τσελίνι διάδιδε κομπάζοντας ότι ο Πάπας τον συγχώρησε αφού: «Άντρες σαν τον Μπενβενούτο, μοναδικοί στο επάγγελμά τους, δεν υπόκεινται στον νόμο!». Συνέχισε ακάθεκτος τις δράσεις του παρά το γεγονός ότι είχε μολυνθεί από σύφιλη, αλλά και τις εναντίον του απόπειρες δολοφονίας από αντιπάλους επιχειρηματίες χρυσοχόους. Περιπλανήθηκε στις ηγεμονικές αυλές της Αναγεννησιακής Ιταλίας δημιουργώντας έξοχα μετάλλια και πολύτιμα αντικείμενα. Εργάστηκε για τους ισχυρότερους ηγεμόνες της εποχής του, στη Φλωρεντία, τη Ρώμη, τη Μάντοβα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibbGCI3Jmj46H8rvmjU1BA0vK90YtCRyjgTYkphN-lHWKaSVZGyAeld0CjOkMLRvCg-GodatvC-IeCKJT6AP8ze_fE-B-vrocrbklWyZB_HaGygmbn1uUEiyZCwi9Ev22uw6FY3nzPb7dc5SDMe5uDmmIZ79GXJoU9BzuajW4-STysGeVHJ4Kd3mLe-lk-/s1500/3.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ο Περσέας του Cellini στη Loggia Dei Lanzi, Φλωρεντία" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibbGCI3Jmj46H8rvmjU1BA0vK90YtCRyjgTYkphN-lHWKaSVZGyAeld0CjOkMLRvCg-GodatvC-IeCKJT6AP8ze_fE-B-vrocrbklWyZB_HaGygmbn1uUEiyZCwi9Ev22uw6FY3nzPb7dc5SDMe5uDmmIZ79GXJoU9BzuajW4-STysGeVHJ4Kd3mLe-lk-/w320-h320/3.png" title="Ο Περσέας του Cellini στη Loggia Dei Lanzi, Φλωρεντία" width="320" /></a></div><br />Το χάλκινο άγαλμα του Περσέα, που αποκαλύφθηκε στη Φλωρεντία το 1554, είναι μια ιδεατή, καθηλωτική «αυτοπροσωπογραφία» του. Απεικονίζει μια μοναχική ιδιοφυΐα, που μάχεται ενάντια σε όλους και με όλα για να μετατρέψει το αίμα σε μπρούντζο, δημιουργώντας έναν ήρωα για να ανταγωνιστεί το αναβαπτισμένο κλασικό παρελθόν. Στην πραγματικότητα, το άγαλμα, το δημιούργησε χρησιμοποιώντας μια μεγάλη ομάδα τεχνιτών και ποικίλων μεθόδων. Στην μετέπειτα διαμονή του στο Παρίσι, διαδέχθηκε την υψηλή θέση τού μετρ Λεονάρντο ντα Βίντσι, ως αμειβόμενος καλλιτέχνης της Αυλής του βασιλιά Φραγκίσκου Α' της Γαλλίας. Ο Τσελίνι παράμεινε στη Γαλλία μέχρι το 1545. Αυτή την εξαιρετικά πλούσια παραγωγική του περίοδο επιστεγάζουν δύο ιδιότυπες δημιουργίες του. Πρόκειται για την εντυπωσιακή χρυσή Αλατιέρα (la saliera) του Βασιλιά, τυπικό δείγμα μανιεριστικής υπερβολής της ύστερης Αναγέννησης και την επιμήκη μπρούντζινη Νύμφη του Φοντενεμπλώ. Στην μυθολογική ανάγλυφη σύνθεση, μοντέλο είχε την νεαρή ερωμένη του που έγινε μετά από πολλά επεισόδια και σύζυγός του.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDtuUy18lfjsQ5q6DIlbPvWd9Y4QNoYeU1viVxIAcF5t84H6DBjtl0mk2aYJSjgZiWfeEja3HwbyTD2-m7y0t5D6YmhsmjfiviUz4jgDeHMV01TJns97hxbLALSj1KWej1oOxF_glLOoVncXefw7QKfh4yxhl0UWqe7boIk4Dbp2qS4oRXBbAZxiwsg9Aj/s1500/2.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Cellini, Η χρυσή αλατιέρα του Φραγκίσκου Α' της Γαλλίας" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDtuUy18lfjsQ5q6DIlbPvWd9Y4QNoYeU1viVxIAcF5t84H6DBjtl0mk2aYJSjgZiWfeEja3HwbyTD2-m7y0t5D6YmhsmjfiviUz4jgDeHMV01TJns97hxbLALSj1KWej1oOxF_glLOoVncXefw7QKfh4yxhl0UWqe7boIk4Dbp2qS4oRXBbAZxiwsg9Aj/w320-h320/2.png" title="Cellini, Η χρυσή αλατιέρα του Φραγκίσκου Α' της Γαλλίας" width="320" /></a></div><br />Ο Τσελίνι στην αυτοβιογραφία του, που άρχισε να γράφει το 1557, αποκαλύπτει τον εριστικό του χαρακτήρα, την περιπετειώδη του διάθεση και την μεγάλη ιδέα που είχε για τον εαυτό του και το μοναδικό ταλέντο του (La vita di Benvenuto di Maestro Giovanni Cellini, Fiorentino, scritta per lui medesimo). Πολλοί ιστορικοί ερευνητές θεωρούν ότι έγραψε τη «Vita»/«Η ζωή μου» στην προσπάθεια να πείσει τους μεταγενέστερους για την ιδιοφυΐα του. Ο Όσκαρ Ουάιλντ λάτρεψε τη «Vita», σχολιάζοντας: «Αυτή είναι αυτοβιογραφία! Ο υπέρτατος απατεώνας της Αναγέννησης αφηγείται την ιστορία της λαμπρότητας και της ντροπής του.». Οι ιστορικοί τέχνης επίσης πήραν στοιχεία σχετικά για την καθημερινή ζωή στην Αναγέννηση. Όλη η αυτοβιογραφία ακροβατεί μεταξύ πραγματικότητας και μυθοπλασίας. Στα ποικίλα βιωματικά περιστατικά, που αναφέρει, ήταν φειδωλός με την περιγραφή των νεανικών του χρόνων, των βίαιων αντιδράσεών του και των αμφισεξουαλικών του προτιμήσεων. Αφηγείται όμως ότι τραυμάτισε έναν αντίπαλο χρυσοχόο το 1523 και εξορίστηκε από την πόλη. Εργαζόμενος στη Γαλλία παραδέχεται ότι ένα από τα μοντέλα του τον κατηγόρησε για βιασμό, αλλά δεν αναφέρει ότι το 1557 βρέθηκε ξανά ένοχος για σοδομισμό και καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση, την οποία του επέτρεψαν να κάνει στο σπίτι του και υπήρξε έτσι η χρονική αφορμή για την συγγραφή της αυτοβιογραφίας του. Πάντως είχε ερωτικές σχέσεις με όλα σχεδόν τα μοντέλα του και έκανε πολλά παιδιά, αν και κανένα δεν κρίθηκε άξιο από τον ίδιο να συνεχίσει επάξια την καλλιτεχνική του δημιουργία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI8vBB3SsBqdx09Bi3xFCjM7Kw-1chjJW8aCpLzKZ0dBPzpFSu69X02jiewnEH3FOSm9RKQ5uVNUODPcQR13fPpv2eyCZWi8aVG3AggUdV2DsBCzLk50zkwU02DWs1GUd_Msf8DfZpjtJ0cxfVc2Bh466_XaboDKxmpfwMiGjlPKK8YGEuMEL_Sl5W9Q2n/s1500/4.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Cellini, Η νύμφη, Μουσείο του Λούβρου" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhI8vBB3SsBqdx09Bi3xFCjM7Kw-1chjJW8aCpLzKZ0dBPzpFSu69X02jiewnEH3FOSm9RKQ5uVNUODPcQR13fPpv2eyCZWi8aVG3AggUdV2DsBCzLk50zkwU02DWs1GUd_Msf8DfZpjtJ0cxfVc2Bh466_XaboDKxmpfwMiGjlPKK8YGEuMEL_Sl5W9Q2n/w320-h320/4.png" title="Cellini, Η νύμφη, Μουσείο του Λούβρου" width="320" /></a></div><br />Η αυτοβιογραφία του ήταν μια έντεχνη αναπαράσταση της ζωής του και έγινε η διαθήκη του ανά τους αιώνες. Η συγγραφή της όμως σταμάτησε απότομα το 1562. Στα εννέα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι τον θάνατό του, τα γεγονότα με επίκεντρο την Δουκική οικογένεια της Φλωρεντίας είχαν δραματικό χαρακτήρα. Έγιναν όμως γνωστά γεγονότα από αναφορές σε δημόσια έγγραφα και το 1554 έγινε δεκτός από την φλωρεντινή αριστοκρατία. Στα 1556 φυλακίστηκε επίσης δύο φορές για λόγους «εγκληματικής ανηθικότητας». Το 1556 χειροτονήθηκε ιερέας και δύο χρόνια μετά, το 1560, απαλλάχτηκε από τον όρκο του και παντρεύτηκε μια γυναίκα που ήταν μοντέλο του. Το 1561 είχε λάβει δωρεά ενός σπιτιού από τον Δούκα στο πλαίσιο των αμοιβών του για τον περίφημο «Περσέα». Στο έγγραφο παραχώρησης αναφέρεται ως «καλλιτέχνης μπρούντζινων αγαλμάτων και καταξιωμένος γλύπτης απαράμιλλης δόξας». Τελικά πέθανε ώριμος, το 1571, και τάφηκε με ιδιαίτερες τιμές στη Βασιλική του Ευαγγελισμού της Φλωρεντίας. Σημειωτέον, την ίδια χρονιά γεννήθηκε ο μεγάλος ζωγράφος Καραβάτζιο, που έγινε και αυτός διαβόητος για την εγκληματική του συμπεριφορά, όσο και για την ανυπέρβλητη μπαρόκ ζωγραφική του, έχοντας όμως πρόωρα άδοξο τέλος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEd8N2dvBFYs437NNMBbr8Ij4fxZgw8EQeZ6OmFEOi3OYjc9gfm5vAPEC7RTG0nSF3j8qicc-1mCg-dylar7-zXLk85H6cxb9Tp3-rhpeKgchwMDeggOOVKsiaqpqYn0GR0XYHfG-OJngjXvVtHHKvRXi5Ojf2hYTi1XtCuoIHg0cl8tgFubdpP2fgcO65/s1500/1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Νάρκισσος του Cellini, Φλωρεντία, Museo Nationale" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEd8N2dvBFYs437NNMBbr8Ij4fxZgw8EQeZ6OmFEOi3OYjc9gfm5vAPEC7RTG0nSF3j8qicc-1mCg-dylar7-zXLk85H6cxb9Tp3-rhpeKgchwMDeggOOVKsiaqpqYn0GR0XYHfG-OJngjXvVtHHKvRXi5Ojf2hYTi1XtCuoIHg0cl8tgFubdpP2fgcO65/w320-h320/1.png" title="Νάρκισσος του Cellini, Φλωρεντία, Museo Nationale" width="320" /></a></div><br />Ο Τσελίνι σαγήνευσε πολλούς δημιουργούς ανά τους αιώνες, όπως τον Εκτόρ Μπερλιόζ, που σύνθεσε το 1838 την σπουδαία όπερα Benvenuto Cellini.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%95%CF%85%CE%B1%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82">Κώστας Ευαγγελάτος</a></b></div><div style="text-align: justify;">Ζωγράφος, λογοτέχνης, θεωρητικός της τέχνης.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στη στήλη Art and Business της εφημ. ΑΞΙΑ.</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-30885820218372088392024-03-18T04:30:00.177+02:002024-03-18T04:30:00.140+02:00Ο πρίγκιψ του δευτέρου ορόφου: Στον καιρό του Όθωνα<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4SFAUORhNhlIz7KVrlzeOV2an01DI23p4DSpFNM6LBjnHLHgS3d4uxsC_K28IpcfPT5jjKQeneyqt4yDcg56ioRLWxTCrkDUwtNWaODwqYBYd86nMXKiceyWYXHyu3a9gVBf33ESC_k6RjRYngX-Rqu25qVFrO_zOKn-9aWQJT8V51bGAuAwIEE-7tO18/s1500/7.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ο πρίγκιψ του δευτέρου ορόφου, Άρη Σφακιανάκη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4SFAUORhNhlIz7KVrlzeOV2an01DI23p4DSpFNM6LBjnHLHgS3d4uxsC_K28IpcfPT5jjKQeneyqt4yDcg56ioRLWxTCrkDUwtNWaODwqYBYd86nMXKiceyWYXHyu3a9gVBf33ESC_k6RjRYngX-Rqu25qVFrO_zOKn-9aWQJT8V51bGAuAwIEE-7tO18/w320-h320/7.png" title="Ο πρίγκιψ του δευτέρου ορόφου, Άρη Σφακιανάκη" width="320" /></a></div><br />Θυμάστε πού είχαμε μείνει στ<i><b><a href="https://www.koukidaki.gr/2019/11/skia-kyverniti.html">Η σκιά του κυβερνήτη</a></b></i>; Ο Άρης Σφακιανάκης, σε εκείνο το μυθιστόρημα, είχε κάνει πρωταγωνιστή του το δεξί χέρι του Κυβερνήτη, δηλαδή του Καποδίστρια. Μέσα από τις ημερολογιακές καταγραφές αυτού του ήρωα βλέπουμε την ιστορία του πρώτου κυβερνήτη της χώρας ως την τραγική του κατάληξη, τη δολοφονία του, και μάλιστα από την κουίντα (για να βάλουμε κι έναν θεατρικό παρασκηνιακό όρο).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κι έρχεται τώρα, με έναν άλλο ήρωα που τον τοποθετεί στην Ελλάδα του Όθωνα (πια), δηλαδή επί της ουσίας, ξαναβλέπουμε την ιστορία της χώρας μας από την κουίντα, από το σημείο που την αφήσαμε στο προηγούμενο βιβλίο, και τούτη τη φορά ο καταγραφέας των ημερών εκείνων είναι ένας πρίγκιπας. Όχι στον τίτλο· πρίγκιπας από παρατσούκλι είναι, κι ο λόγος που του έμεινε το παρωνύμιο είναι μία ολόκληρη ιστορία.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><i>Ο πρίγκιψ του δευτέρου ορόφου</i>, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κέδρος όπως και <i>Η σκιά του κυβερνήτη</i>, αφορά έναν Έλληνα της Διασποράς που τυχαίνει να γνωριστεί με τον Όθωνα όταν εκείνος φθάνει στην Ελλάδα ενώ εργάζεται για τον Κωλέττη. Από το Ναύπλιο, την τότε πρωτεύουσα της χώρας, μετακομίζει στην Αθήνα, τη νέα πρωτεύουσα, και ορίζεται δάσκαλος ελληνικών της βασιλικής συζύγου, της Αμαλίας. Κι όπως είναι αναμενόμενο, αν ένας τέτοιος άνθρωπος δεν έχει ζήσει τα τεκταινόμενα εκ των έσω, τότε ποιος;</div><div style="text-align: justify;">Ο χαρισματικός –αν με ρωτάτε– αυτός χαρακτήρας με το ωραίο χιούμορ, είναι ένας έξυπνος –ανοιχτομάτης– καιροσκόπος, έτοιμος ν' αρπάξει και να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία του, βάζοντας το προσωπικό του βόλεμα υπεράνω πολλών πραγμάτων (αξιών κι ηθικής, για παράδειγμα) ενώ παραμένει συνεχώς υπ' ατμόν. Οι καταγραφές του είναι ημερολογιακές, το κείμενο δομείται σε πρώτο πρόσωπο, όμως δεν είναι ακριβώς ημερολόγιο καθώς περιέχονται και διαλογικά μέρη.</div><div style="text-align: justify;"><i></i></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><i>Απείχα σταθερά από κάθε λογής αξίωμα... Είχα επιλέξει την αόρατη –αλλά επωφελή– θέση του παρασίτου.</i></div></blockquote><div style="text-align: justify;">Η όμορφη αφηγηματική δεινότητα του συγγραφέα σε συνδυασμό με την ευθυμογραφική διάθεση του ήρωά του (αν και αυτά τα δύο ταυτίζονται) δημιουργούν ένα άκρως γοητευτικό και διασκεδαστικό βιβλίο με κοινωνικές αποχρώσεις και ιστορικές αναφορές. Το κείμενο ρέει εθιστικά, σε κρατάει εγκλωβισμένο στις σελίδες του καθώς απολαμβάνεις την ανάγνωση, το χαίρεσαι και περνάς πολύ καλά μαζί του.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τα περιστατικά της ζωής του ήρωα και η ελληνική ιστορία μπλέκονται δημιουργικά (ακόμα μία φορά) σε ιδανική αναλογία, γοητεύοντας αυτοστιγμεί.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αν θέλαμε να το πάμε και λίγο παρακάτω, πρόκειται για μια όψη της ιστορίας, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο, που όμως περιέχει όλες τις πλευρές και προσφέρεται με διασκεδαστικό τρόπο. Ο Άρης Σφακιανάκης αποφεύγει το δράμα, κρατά την πιο εύθυμη νότα των γεγονότων όπως συμβαίνει όταν ένα συμβάν πολύ δύσκολο ή τραγικό ή επίπονο από το παρελθόν μας έρχεται στον νου μας σήμερα που πλέον το έχουμε ξεπεράσει και το αντιμετωπίζουμε ανάλαφρα και γελώντας. Επίσης, θα λέγαμε ότι δεν πρόκειται για αμιγώς ιστορικό μυθιστόρημα και πως θα αρέσει σε κάθε φιλαναγνώστη, όποιο κι αν είναι το αγαπημένο του είδος.</div><div style="text-align: justify;">Εξάλλου, ο κεντρικός χαρακτήρας –γιατί αυτόν παρακολουθούμε και όχι τον βασιλιά– διαθέτει (και) μία ευαίσθητη πλευρά αφού παλεύει με την ποίηση όπως παλεύει να γοητεύσει και τις δεσποινίδες επί των τιμών.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αν τώρα κοιτάξει κανείς ανάμεσα στις αράδες θα συναντήσει πολλές από τις παθογένειες του τόπου μας, αρκετά κουσούρια που έχουμε ως λαός, αλλά και κακές πρακτικές που διαιωνίζονται ως σήμερα!</div><div style="text-align: justify;">Κι ύστερα κλείνει γλυκά, αφήνοντας ανοιχτό ένα μυστήριο να πλανάται ή ν' απαντιέται από τον κάθε αναγνώστη κατά μόνας. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Να το βρείτε αυτό το βιβλίο! Θα καταφέρει να γοητεύσει και εσάς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%C2%B13">Τζένη Κουκίδου</a></b></div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-66241055774872037942024-03-18T04:00:00.111+02:002024-03-18T04:00:00.125+02:00Ο συνεργός<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGGGagvIWxvLlGjS5BJTpAWqG0kCgIgv4PPud1W0aOYWdnZcjBM_2n3WBBHZkyaE-jFk6Ig_oDQ3nuv2HeE9gW7P_p6DnrskcEiDerkoP_LL8gFym647fpyeiOMhH8YRlAk7hHJAXsMt3cfIDk5sP0LSeHYE7Rhyphenhyphenmzul_bHr-8XDt0nqjF15IL7xHRFbIt/s1500/3.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ο συνεργός" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGGGagvIWxvLlGjS5BJTpAWqG0kCgIgv4PPud1W0aOYWdnZcjBM_2n3WBBHZkyaE-jFk6Ig_oDQ3nuv2HeE9gW7P_p6DnrskcEiDerkoP_LL8gFym647fpyeiOMhH8YRlAk7hHJAXsMt3cfIDk5sP0LSeHYE7Rhyphenhyphenmzul_bHr-8XDt0nqjF15IL7xHRFbIt/w320-h320/3.png" title="Ο συνεργός" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div>Εκείνο το βράδυ άλλαξαν όλα για τον Θάνο, την Βίκυ, την Γεωργία, την Τασούλα και τον Αποστόλη. Ο παθολογικά ζηλιάρης Θάνος σκότωσε την κοπέλα του Βίκυ θεωρώντας ψευδώς ότι τον απατά. Τότε, λίγες ώρες μετά, θα πάρει τον ξάδελφό του Αποστόλη και τον πείθει να τον βοηθήσει να ξεφορτωθούν το πτώμα. Μια απόφαση που θα επηρεάσει τον ίδιο αλλά και τη γυναίκα του, την Τασούλα, που είναι μαζί δέκα χρόνια και είναι η καλύτερη φίλη της Βίκυς. Η μητέρα της Βίκυς, η Γεωργία, δεν σταματάει να ψάχνει την κόρη της, μη δεχόμενη τις εξηγήσεις του Θάνου ότι έφυγε με άλλον.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Γιώργιος Χριστοδούλου με μαεστρία γράφει και σκηνοθετήσει μια αληθινή ιστορία που διαδραματίζεται στην Βέροια το 2000. Και όλοι θα αναρωτηθούμε τι είχε στο μυαλό του ο Αποστόλης και βοήθησε έναν δολοφόνο να ολοκληρώσει την τρομερή του πράξη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αργότερα, ο Αποστόλης πηγαίνει από λάθος σε λάθος χάνοντας τη σχέση του με τη σύζυγό του και αποκαλύπτοντάς της τι έγινε εκείνο το βράδυ, που την αναγκάζει να πει ψέματα. Ψέματα στη μητέρα της Βίκυς που γνωρίζει τη σχέση των δύο κοριτσιών και αναζητά απαντήσεις.</div><div style="text-align: justify;">Ο Θάνος αποκαλύπτεται σιγά σιγά ως αμετανόητος φονιάς που αναζητά δήθεν την Βίκυ παντού αλλά και που μεταφέρει ότι έφυγε με κάποιον άλλον. Έτσι ο φόνος από αυτόν τον άνθρωπο αποδεικνύεται εκ προμελέτης, όπως και είναι εκ προμελέτης και η εμπλοκή του Αποστόλη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στην παράσταση <i>Ο συνεργός</i> η βάση της ιστορίας είναι ο Αποστόλης και η συμμετοχή του που κατέστρεψε ό,τι είχε χτίσει.</div><div style="text-align: justify;"><br />Εξαιρετικοί οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης: ο Χρήστος Κοντογεώργης στον ρόλο του Αποστόλη, ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης στον ρόλο του Θάνου, η Φανή Παναγιωτίδου στον ρόλο της Γεωργίας και τέλος η Μαρία Προϊστάκη στον ρόλο της Τασούλας.</div><div style="text-align: justify;">Η Μαρία Προϊστάκη, που είναι παντρεμένη με τον Γιώργο Χριστοδούλου, πριν από λίγα χρόνια έπαιζε μαζί του στην παράσταση <i>Νυφικό κρεβάτι.</i> Το είχα δει και ήταν καλή όμως –θα τολμήσω να πω– την είδα βελτιωμένη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Δεμένη ομάδα με πλοκή που σε κάνει να παρατηρήσεις τον χαρακτήρα του καθενός ξεχωριστά. Ένα δράμα που έχει πολλές και ιδιαίτερες στιγμές αλλά και την σωστή κορύφωση. Είναι ένα θέμα που αποσχολούσε, απασχολεί και νομίζω ότι θα απασχολεί και στο μέλλον όσο οι άνθρωποι θεωρούν κτήμα τους τον άλλον.</div><div style="text-align: justify;">Στο βίντεο αλλά και στο τραγούδι (παίζοντας την Βίκυ) είναι η Αθήνα Σακαλή. Οι φωτισμοί που δημιούργησε η Ναυσικά Χριστοδουλάκου βοηθούν εξαιρετικά την παράσταση τονίζοντας τις στιγμές έκφρασης των ηθοποιών και τους βρήκα εξαιρετικούς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το θέατρο Επί Κολωνώ, που φιλοξενεί την παράσταση, έχω επισκεφθεί αρκετές φορές στο παρελθόν και μου αρέσουν οι προσεγμένες επιλογές των υπευθύνων για τις παραστάσεις τους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82">Γεώργιος Κονίδης</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/2024/01/synergos.html">Πληροφορίες για την παράσταση και συντελεστές</a></b></div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-4697420710665210832024-03-17T05:00:00.023+02:002024-03-17T05:00:00.124+02:00Όλα... λάθος<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm2hETzVCfz0m0gLLSFXFKXu6pNDimU0VpOObiywRfAvaZ67px24GTcq8DJNid03kCAfw_8Hq_niYCRAoskvZ9C2LSjj6aBYkKGCtB7DOdxadqzvJHixMDwPZ97VtNK9R1XRGM_3LgDF9T0MXyKhYpJ6z6Mad6N6DXFqSH8oiVeHUCDLj4MMiwDZjuWk7-/s1500/6.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Όλα... λάθος" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgm2hETzVCfz0m0gLLSFXFKXu6pNDimU0VpOObiywRfAvaZ67px24GTcq8DJNid03kCAfw_8Hq_niYCRAoskvZ9C2LSjj6aBYkKGCtB7DOdxadqzvJHixMDwPZ97VtNK9R1XRGM_3LgDF9T0MXyKhYpJ6z6Mad6N6DXFqSH8oiVeHUCDLj4MMiwDZjuWk7-/w320-h320/6.png" title="Όλα... λάθος" width="320" /></a></div><br />Για να είναι μια παράσταση επιτυχημένη ή όχι δεν θα το μάθουμε από τα κανάλια, ούτε από τις διαφημίσεις και φυσικά όχι από την ύπαρξη πολύ γνωστών ηθοποιών. Μόνο το κοινό μπορεί με ασφάλεια να μας το πει, δηλαδή αυτοβούλως, που έχει παρακολουθήσει την παράσταση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Βγαίνοντας από το θέατρο παρατήρησα ότι ο κόσμος το συζητούσε έντονα, κάποιοι γελάγανε ακόμα όπως γινόταν και την ώρα της παράστασης. Αυτή είναι η επιτυχία, να συζητάνε το έργο και μετά το τέλος του.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η παράσταση<i> Όλα λάθος</i> το πέτυχε αυτό όπως δεν κατάφεραν να το πετύχουν μεγάλες παραγωγές που έχω παρακολουθήσει με σκηνικά και γνωστούς ηθοποιούς σε μεγάλα θέατρα.</div><div style="text-align: justify;">Το ζητούμενο σε μια κωμωδία είναι να γελάσεις με την καρδιά σου, να έχει ενδιαφέρον, πλοκή, καλό σενάριο και όρεξη από τους συμμετέχοντες.</div><div style="text-align: justify;">Και οι επτά ερμηνευτές είναι μια ερασιτεχνική ομάδα που απλά γουστάρει να ανεβάζει έργα που της κάνουν κλικ. Στο προκείμενο, με μια καλή σκηνοθεσία αλλά και κείμενο, από τον Juliani Kontos και με πολλή όρεξη από τους Νάσο Τσάκαλο, Αθηνά Ρέντα, Δημήτρη Θεοδωράκη, Ελένη Σακκά, Γαία Κολλίντζα, Τάσο Κουτσούγερα και Αλέξανδρο Δεμερτζή, που θα κάνουν το ζητούμενο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το κοινό να γελάσει για 95 λεπτά, που διαρκεί!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένας νέος Θεσσαλονικιός, ο Γιάννης, σπουδάζει –δήθεν– επί έξι χρόνια γιατρός στην Αθήνα αλλά πραγματικά θέλει να γίνει σεφ όμως φοβάται να το πει στους γονείς του, διότι μέσα σε όλα θα χάσει και την «επιδότηση».</div><div style="text-align: justify;">Τώρα, μαθαίνοντας ότι αποφάσισαν να έρθουν στον κανακάρη τους από την Θεσσαλονίκη γίνεται γενική επιστράτευση για να φτιάξει το σπίτι του σαν ιατρείο. Ο συγκάτοικο και φίλος του, που είναι άνεργος ηθοποιός και με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αναλαμβάνει να καλέσει φίλους του κομπάρσους για να παίζουν τους άρρωστους μέχρι να φύγουν οι δικοί του. Εκεί κολλάει κι η κοπέλα, που μόλις την προσέλαβε για γραμματέα, διότι γράφει το πρώτο του βιβλίο μαγειρικής αλλά θα παίξει τον ρόλο της νοσοκόμας βοηθού.</div><div style="text-align: justify;">Ο φίλος του θα παίξει όλους τους ρόλους των ασθενών διότι κανένας άλλος δεν παρουσιάστηκε και όταν έρθουν οι αξιαγάπητοι γονείς Μάκης και Τζένη να δουν τον κανακάρη τούς κουβαλάνε και έναν ξάδελφο που πάσχει από μικροφοβία για να τον γιατρέψει ο γιατρός Γιάννης.</div><div style="text-align: justify;">Και μέσα σε όλα εμφανίζεται και η νυνφομανής Λόλα, που ψάχνει τον ηθοποιό-εραστή της.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένα μπάχαλο με έξυπνη πλοκή και γρήγορη εξέλιξη μέχρι να εμφανιστεί η αλήθεια.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το προτείνω ανεπιφύλακτα!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82">Γεώργιος Κονίδης</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Συντελεστές:</div><div style="text-align: justify;">Κείμενο - σκηνοθεσία: Juliani Kontos</div><div style="text-align: justify;">Σκηνικά: Δημήτρης Θεοδωράκης</div><div style="text-align: justify;">Κοστούμια: Τάσος Κουτσούγερας</div><div style="text-align: justify;">Μουσικές επιλογές: Νάσος Τσάκαλος</div><div style="text-align: justify;">Φωτισμοί: Παναγιώτης Γιατρός</div><div style="text-align: justify;">Επικοινωνία: Juliani Kontos</div><div style="text-align: justify;">Παραγωγή: ΗθοΠοιητές ΑΜΚΕ</div><div style="text-align: justify;">Με τους: Αθηνά Ρέντα, Νάσο Τσάκαλο, Δημήτρη Θεοδωράκη, Τασο Κουτσούγερα, Ελένη Σακκά, Γαία Κολλίντζα και Αλέξανδρο Δεμερτζή</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-54705773876544494602024-03-17T04:30:00.004+02:002024-03-17T04:30:00.141+02:00Dead Roses<div style="text-align: justify;">Η νουβέλα της <b>Ελένης Αποστολάτου</b> <i>Dead Roses</i> αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το εικοστό μέρος. Περίληψη:</div><div style="text-align: justify;"><div><i></i></div><blockquote><div><i>Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.</i></div><div><i>Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.</i></div><div><i>Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.</i></div><div><i>Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;</i></div></blockquote><div><i></i></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcZKbWciOAnSHWB6ZodhYVtkDvZ6CitDGZ1-1SaRyrVrmQ-06kHb9DRMQlRwpyDULPgoMYA8ahRb_juo3wwoyiI-GADAeGZ-xyoGswTJXCL67MYWSWI2B7OjmqzhNSOg48zLYHnLjKpbB_jCvnEzCO0DczJhZtIyWBSW8_pVwJtOoHi16IJqmHBijVZnnV/s1500/dead-roses.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Dead Roses, Ελένης Αποστολάτου" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcZKbWciOAnSHWB6ZodhYVtkDvZ6CitDGZ1-1SaRyrVrmQ-06kHb9DRMQlRwpyDULPgoMYA8ahRb_juo3wwoyiI-GADAeGZ-xyoGswTJXCL67MYWSWI2B7OjmqzhNSOg48zLYHnLjKpbB_jCvnEzCO0DczJhZtIyWBSW8_pVwJtOoHi16IJqmHBijVZnnV/w320-h320/dead-roses.png" title="Dead Roses, Ελένης Αποστολάτου" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><h2 style="text-align: center;">Είναι επικίνδυνος</h2><div style="text-align: justify;"><div><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><div><span class="newspaper">Τ</span>ο συμπέρασμά μου για τον Άνταμ ήταν εντελώς λανθασμένο. Μερικές φορές η πίστη μου στην όμορφη πλευρά των ανθρώπων με αποσυντονίζει. Αλλοιώνει τόσο την όρασή μου, που χάνω την ικανότητά μου να βλέπω κατάματα την αλήθεια.</div><div>Αυτός ο τύπος δεν είναι ψυχικά άρρωστος αλλά ψυχοπαθής· ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να βαδίζει στον δρόμο της κακίας. Είναι επικίνδυνος, κάτι που θα το αποδείξω σύντομα στη Ρόουζ. Είναι δεδομένο πως δεν θα έχει επαναλάβει τα ίδια ή παρόμοια καταστροφικά λάθη, αν είναι όντως αυτός που ισχυρίζεται πως είναι.</div><div><br /></div><div>«Δεν έχει διαπράξει κανένα άλλο έγκλημα από τότε;»</div><div>Δεν άντεξα. Αν δεν έκανα αυτήν την ερώτηση στον Τζόουνς, θα έσκαγα.</div><div>«Όχι, όπως όλα δείχνουν», λέει στενεύοντας τα μάτια.</div><div>«Τι εννοείτε μ' αυτό;»</div><div>Δεν θα αφήσω τίποτα να περάσει απαρατήρητο.<span><a name='more'></a></span></div><div>«Η μάνα του Άνταμ ήταν ψυχοπαθής. Ήταν μία γυναίκα που είχε διαπράξει δύο δολοφονίες. Είχε σκοτώσει τον πατέρα του κι έπειτα έναν γνωστό της, ενώ την ίδια στιγμή ήταν ευγενής αλλά χειριστική με όλους όσους γνώριζε. Δεν θα σας πω κάτι άλλο γι' αυτό, καθώς είναι ένα θέμα που δεν σας αφορά. Πού θέλω να καταλήξω; Η μεταμέλειά του και το ότι παραδόθηκε μου δείχνουν ότι ο Άνταμ πάλευε με το τέρας που κοιμάται μέσα του, κυρίως για να μην καταλήξει σαν τη μάνα του. Οπότε, δεν είναι διόλου απίθανο να παλεύει ακόμη. Φαντάζομαι πως έχετε ακούσει για τον ξαφνικό θάνατο του Ρος...»</div><div>«Ναι», πετάγεται η Ρόουζ, που τώρα ανάβει ένα τσιγάρο. Η συζήτηση απέκτησε μεγαλύτερο ενδιαφέρον και δεν το περίμενα.</div><div>«Λοιπόν, από πού ν' αρχίσω; Μία ώρα και δέκα λεπτά αφότου βρήκαμε το πτώμα του νεαρού, ο Άνταμ λιποθύμησε καθώς έφτανε στο σπίτι του αργά το βράδυ. Από το άγχος του, όπως με ενημέρωσε ο γιατρός που τον εξέτασε. Οι δυο τους έκαναν παρέα κρυφά από τους γονείς του αδικοχαμένου Ρος, και γι' αυτό τους είχε πει ότι θα έβγαινε με τους συμφοιτητές του. Δεν τον ήθελαν, τόσο εξαιτίας της μεγάλης ηλικιακής διαφοράς τους όσο και εξαιτίας του νοσηρού παρελθόντος του. Ο γιος μου, που ήταν φίλος και συμφοιτητής του Ρος, μου τα είπε αυτά, μιας και τους είχε δει να διαπληκτίζονται και να τα πίνουν σ' ένα από τα καφέ-μπαρ της κεντρικής πλατείας και όλο αυτό το σκηνικό τού έκανε μεγάλη εντύπωση.</div><div>»Έτσι, δίχως αποδεικτικά στοιχεία και δίχως να γνωρίζω τον λόγο, υπέθεσα πως ο Άνταμ έριξε κάποιο δηλητήριο στο ποτό του μικρού κατά τη διάρκεια του τσακωμού τους. Κάτι που ενισχύθηκε όταν μία πιτσιρίκα κατήγγειλε, μετά τον θάνατό του, ότι ο Ρος είχε προσπαθήσει να τη βιάσει. Δεν μου φαίνεται διόλου απίθανο, ο Άνταμ να την έχει δει τιμωρός· όχι μόνο του εαυτού του αλλά και των άλλων. Άλλωστε, πόσο τυχαία ήταν αυτή η κρίση άγχους λίγα λεπτά αφότου ο τόπος βούιξε για τον θάνατο του Ρος; Συν τοις άλλοις, όπως προείπα, όταν ήρθε να ομολογήσει ότι σε απήγαγε τον είδα να τα χάνει από το άγχος του. Αλλά οι ιατροδικαστικές ιστολογικές και χημικές μελέτες του αίματός του απέκλεισαν αυτό το ενδεχόμενο».</div><div><br /></div><div>Τα λόγια του δεν με αποθαρρύνουν. Ίσα ίσα, αυτή η απάντηση μου δίνει ένα επιπλέον πάτημα ώστε να αποδείξω πως ο Άνταμ είναι επικίνδυνος.</div><div>«Είναι απίθανο να τον δηλητηρίασε με κάποια ουσία η οποία δεν προκαλεί αλλαγές στο σώμα του νεκρού;» συνεχίζω ακάθεκτος.</div><div>«Όχι. Τα δηλητήρια στα οποία αναφέρεσαι είναι περισσότερα απ' όσα αφήνουν οποιοδήποτε ίχνος στο σώμα, σύμφωνα με την ιατροδικαστική τοξικολογία», απαντά μέσα από έναν αναστεναγμό, που δείχνει ότι μοιραζόμαστε τον ίδιο βαθμό αγανάκτησης.</div><div>«Ευχαριστώ πολύ!» λέω καθώς βλέπω τη Ρόουζ να τρέχει προς την έξοδο, και τρέχω κι εγώ ξωπίσω της.</div><div><br /></div><div>Τώρα βρέχει για τα καλά. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα πόδια μου με πονάνε.</div><div>Σταματά στη στάση του λεωφορείου και ανεβάζει το σακάκι της στο κεφάλι τουρτουρίζοντας. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι πλέον μου δίνει τη δυνατότητα να περπατήσω με την ησυχία μου.</div><div><br /></div><div>«Για πού το 'βαλες;» το παίζω αδιάφορος.</div><div>«Για το σπίτι σου».</div><div>«Κι εμένα θα μ' άφηνες πίσω;»</div><div>Βγάζω το παλτό μου και το ρίχνω στους ώμους της.</div><div>«Μια χαρά πόδια έχεις, απ' ό,τι φαίνεται», απαντά χαζεύοντας τα πόδια μου.</div><div>«Τι σε ενόχλησε τόσο, Ρόουζ;»</div><div>«Όλα. Όλα με ενοχλούν. Και περισσότερο εσύ, που κάνεις τ' αδύνατα δυνατά για να τον βγάλεις σκάρτο!»</div><div>«Μα είναι σκάρτος. Σε ρώτησα και προτού πάμε στο τμήμα· δε βλέπεις πόσο επικίνδυνος είναι;»</div><div>«Άλλα βλέπω εγώ, που εσύ ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν θα τα δεις».</div><div>Πώς γίνεται να βγαίνω εγώ κακός αντί γι' αυτόν;</div><div>«Όταν με υπνώτισες και πήγαμε στο παρελθόν, στη χρονική στιγμή κατά την οποία του μιλούσα, τον άκουσα καλά να λέει ότι έβλεπε έναν Διάβολο ολόιδιο μ' εμένα να στέκεται πίσω μου και να παίζει μαζί μου. Να ρουφάει την ενέργειά μου. Το ίδιο συνέβη και στο αυτοκίνητό μου όταν ερχόμουν εδώ».</div><div>«Ναι. Αλλά εσύ ισχυρίζεσαι ότι τα μάτια αυτού του κοριτσιού είναι τιρκουάζ, ενώ εκείνος ότι είναι μαύρα».</div><div>«Τα χαρακτηριστικά της συνεχώς αλλάζουν. Το ίδιο γίνεται και με τον Πάτρικ και με τον Διάβολο. Ούτε που φαντάζεσαι πόσα έχουν δει τα μάτια μου, κι ας μου ξεφεύγουν ορισμένες λεπτομέρειες. Σ' ένα χρώμα θα σταθούμε;»</div><div>«Δεν ξέρω τι να σου πω. Εσύ πού θες να σταθούμε;»</div><div>«Κι εκείνος την έχει δει, Τζέικ. Αλλιώς πώς γίνεται να ξέρει γι' αυτήν και να την περιγράφει τόσο άψογα; Για εσένα το χρώμα των ματιών της είναι λάθος. Για εμένα είναι μία επιπλέον απόδειξη της ειλικρίνειας του Άνταμ».</div><div><br /></div><div>Το λεωφορείο σταματάει μπροστά μας. Μπαίνουμε μέσα, ο οδηγός μάς δίνει τα εισιτήρια, πληρώνουμε και βολευόμαστε στα πίσω καθίσματα. Η ώρα κοντεύει δώδεκα και οι περισσότερες θέσεις είναι κενές. Η απαλή μελωδία από τον σταθμό του ραδιοφώνου μάς χαλαρώνει. Η Ρόουζ έχει γύρει στον ώμο μου. Τα βλέφαρά μου κλείνουν. Ηρεμία.</div><div><br /></div><div>Τη ροή του ραδιοφωνικού προγράμματος διακόπτει μία έκτακτη είδηση.</div><div>«Στο δωμάτιό της βρέθηκε νεκρή η σαραντάχρονη Κάθριν Μπερκ, ιδιαιτέρα γραμματέας του προέδρου της δικηγορικής εταιρίας Logical Justice Κέβιν Στόουν, σήμερα το πρωί. Η Νέα Υόρκη έχει συγκλονιστεί από το δεύτερο χτύπημα που δέχεται η εταιρεία, τρεις μέρες μετά τον αιφνίδιο θάνατο του προέδρου στο ξενοδοχείο όπου διέμενε για τις διακοπές του. Τα αποτελέσματα της ιατροδικαστικής εξέτασης δείχνουν ότι ο θάνατός της οφείλεται σε καρδιακή ανακοπή».</div><div>Και έτσι απλά η ηρεμία μας δίνει και πάλι τη θέση της στην αταξία. Η Ρόουζ τραβιέται μακριά μου και βαδίζει νευρικά, συγκρατώντας το κορμί της πότε από τις χειρολαβές και πότε από τις πλάτες των καθισμάτων.</div><div><br /></div><div>«Επιμένεις στην άποψή σου; Γιατί εγώ μόλις βεβαιώθηκα εκατό τοις εκατό για την ιστορική έναντι της μυθολογικής επικράτησης της ιστορίας του Στιβ Μίλερ. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές φαντάστηκα τον θάνατο της Κάθριν από τα ίδια μου τα χέρια. Όπως και τον θάνατο όποιου καριόλη τα βάζει με τις γυναίκες επειδή θεωρεί ότι είναι ανώτερός τους. Εγώ τους σκότωσα όλους!»</div><div>Το πρόσωπό της έχει γίνει κάτασπρο· τόσο που ανησυχώ και για τη σωματική εκτός από την ψυχική της υγεία.</div><div>«Σε παρακαλώ, κάθισε κάτω», της λέω μόνο.</div><div>«Ξέρω, πρέπει να σκεφτώ λογικά. Έτσι δεν είναι, Τζέικ;» στριφογυρίζει τα μάτια και ξεκαρδίζεται στα γέλια. «Σε ποια λογική αναφέρεσαι συνέχεια, Τζέικ; Αυτή πάει, χάθηκε προ πολλού! Μήπως ξεχνάς τα λόγια της μάγισσας; Αν ναι, να σου τα επαναλάβω, για να τα εμπεδώσεις. "Οι σκεπτομορφές σου είναι δικά σου γεννήματα που ζουν στον μη ορατό κόσμο του υποσυνειδήτου σου, σε μια παράλληλη πραγματικότητά, και τρέφονται από τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Χωρίς εσένα αναγκάζονται να βρουν κάποια άλλη πηγή τροφής αλλά καμία από αυτές δε θα τις ταΐσει τόσο καλά όσο εσύ, γι' αυτό και σπάνια θα σου κάνουν επίθεση". Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Μάλλον δεν την τάισα αρκετά και μου επιτίθεται μέσα από τις επιθέσεις της στους άλλους».</div><div>«Αν είναι έτσι, μόλις άρχισες να την τρέφεις για τα καλά», απαντώ και βλέποντάς τη να κοκκινίζει χαμηλώνω το κεφάλι. «Συγγνώμη. Να βοηθήσω προσπαθώ».</div><div>«Δικαιολογίες. Θες να βοηθήσεις αλλά φοράς παρωπίδες. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που η Σίλια με τραβολόγησε στο γραφείο σου! Εσύ είσαι επικίνδυνος, όχι εκείνος».</div><div><br /></div><div>Μάλιστα. Αυτό δεν το είχα δει να έρχεται.</div><div>Πώς και ξεστόμισε κάτι τέτοιο;</div><div><i>Κράτα γερά, κύριε Άντερσον. Θα τα καταφέρεις να της αλλάξεις γνώμη</i>, σκέφτομαι μπήγοντας το νύχια μου στις γροθιές μου.</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;">Συνεχίζεται...</span></div><div style="text-align: justify;">Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023</div><div style="text-align: justify;">Πρώτη δημοσίευση</div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας <i>Dead Roses</i>, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, <a href="https://www.koukidaki.gr/2023/12/i-fygi.html">ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 </a>και κάθε Σάββατο και Κυριακή.</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-2935392275236206892024-03-17T04:00:00.007+02:002024-03-17T04:00:00.144+02:00Πού είσαι;<div><b>Χρήστου Ντικμπασάνη</b></div><div><b><br /></b></div><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjCBb8QXd6FMKtuUZa_BI0XlTxeLsjy1aUcnSIC7CId7Qe8lG3eZIV9EiqtrUlM8_9DAAyh4AvC_WPwohLIjASXz_ChWu-Ew39lffokcQhnIOKMp1NcRNlTqaKa6lz4kbke7SIhYw-LW-mHjAMv2QVMsimTmivl_4E7eVBYPI-eJi5BR62xyneOw92SupI/s1500/12.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Οδυσσέα Ρεκούμη (Και είχε για φωτοστέφανο μια γη ολάκερη)" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjCBb8QXd6FMKtuUZa_BI0XlTxeLsjy1aUcnSIC7CId7Qe8lG3eZIV9EiqtrUlM8_9DAAyh4AvC_WPwohLIjASXz_ChWu-Ew39lffokcQhnIOKMp1NcRNlTqaKa6lz4kbke7SIhYw-LW-mHjAMv2QVMsimTmivl_4E7eVBYPI-eJi5BR62xyneOw92SupI/w320-h320/12.png" title="Οδυσσέα Ρεκούμη (Και είχε για φωτοστέφανο μια γη ολάκερη)" width="320" /></a></div><br />Πόσο πανώρια είσαι Ειρήνη</div><div style="text-align: center;">μα πόσο βασανιστικά μου φέρεσαι</div><div style="text-align: center;">με την απουσία σου!</div><div style="text-align: center;">Στη Γη δεν σε συναντώ</div><div style="text-align: center;">Στο διάστημα χάνεσαι απ' τα μάτια μου</div><div style="text-align: center;">Θέλω να κραυγάσω<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;">Ένα άυλο φίμωτρο</div><div style="text-align: center;">κλείνει όμως ερμητικά το στόμα μου</div><div style="text-align: center;">Η δόνηση της άβγαλτης φωνής μου</div><div style="text-align: center;">τις σκέψεις μου σκοτεινιάζει</div><div style="text-align: center;">Πού είσαι, λοιπόν,</div><div style="text-align: center;">να ερεθίσεις τις φωνητικές χορδές μου,</div><div style="text-align: center;">να με απελευθερώσεις απ' το σκοτάδι,</div><div style="text-align: center;">να μου βγάλεις τον στοματοδέτη</div><div style="text-align: center;">που μου πληγώνει τα σαγόνια,</div><div style="text-align: center;">να τον πετάξεις στο στόμα του χάους</div><div style="text-align: center;">και στο στήθος μου να καρφιτσώσεις</div><div style="text-align: center;">ένα απέθαντο αστέρι;</div><div style="text-align: center;">Μια σπίθα απ' τα μάτια σου</div><div style="text-align: center;">θέλω να μου απιθώσεις στο χέρι,</div><div style="text-align: center;">ν' ανάψεις φωτιά</div><div style="text-align: center;">στο ματωμένο μου μέτωπο</div><div style="text-align: center;">Με τη θεϊκή ομορφιά σου</div><div style="text-align: center;">να φωτίσεις τους ομιχλώδεις κόσμους μου</div><div style="text-align: center;">Πού είσαι, λοιπόν,</div><div style="text-align: center;">αγαπημένη μου Ειρήνη;</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">🌺</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2024</div><div style="text-align: center;">Πρώτη δημοσίευση</div><div style="text-align: center;">Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: center;">Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Οδυσσέα Ρεκούμη (Και είχε για φωτοστέφανο μια γη ολάκερη)</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-33221653666739388362024-03-16T05:30:00.008+02:002024-03-16T05:30:00.132+02:00Ηρακλής, ο ήρωας της καρδιάς μας<div><h2 style="text-align: center;">Η αρχή του τέλους!</h2><div style="text-align: left;"><b><br /></b></div><div style="text-align: left;"><b>Γιώργου Ζώτου</b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtH3qH25Hz8sFghfEFF1Jtx8SewvRTxzn0tiDw2-uzXfjfDbcJir7z2h4RS9dyRRsDKkMux3wfHbJ_1lzy0KuKCvGmpPJ9y08CAADX0zM3vSbzmoJtMDvuh6mmgax5hNtl4miIMRosIL8Y9jmT6hs0_J2B9VDUt3vTK-R2Zgr3v7YAIbti7ixeQ0_5Rhvy/s1500/25212165432.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Gerard de Lairesse (Η επιλογή του Ηρακλή)" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtH3qH25Hz8sFghfEFF1Jtx8SewvRTxzn0tiDw2-uzXfjfDbcJir7z2h4RS9dyRRsDKkMux3wfHbJ_1lzy0KuKCvGmpPJ9y08CAADX0zM3vSbzmoJtMDvuh6mmgax5hNtl4miIMRosIL8Y9jmT6hs0_J2B9VDUt3vTK-R2Zgr3v7YAIbti7ixeQ0_5Rhvy/w320-h320/25212165432.png" title="Gerard de Lairesse (Η επιλογή του Ηρακλή)" width="320" /></a></div><br /><span class="newspaper">Μ</span>ετά τον φόνο του Εύνομου, που τόλμησε να του πλύνει τα χέρια με νερό για τα πόδια, ο Ηρακλής αποφάσισε να αυτοεξοριστεί από την Καλυδώνα μαζί με τη νέα του σύζυγο, τη Δηιάνειρα.</div><div style="text-align: justify;">Εδώ που τα λέμε μπορεί όλο αυτό να ήταν ένα κολπάκι για να φύγει μακριά και να αποφύγει να έχει παρτίδες με τον πεθερό του, τον Οινέα, που δεν το είχε και πολύ σε καμιά λογομαχία να τον κάνει ντολμαδάκι γιαλαντζί.</div><div style="text-align: justify;">Ο νέος προορισμός άκουγε στο όνομα Τραχίνα και βρισκόταν στην Φθιώτιδα κοντά στη σημερινή Ηράκλεια.</div><div style="text-align: justify;">Στον δρόμο για την νέα του πατρίδα όμως έπρεπε να περάσει από τον ποταμό Εύηνο.</div><div style="text-align: justify;">Εκεί ζούσε ένας Κένταυρος, ο Νέσσος, ο οποίος ήταν από τους λίγους που είχαν επιζήσει από την Κενταυροκτονία στη Φολόη και έβγαζε κάνα μεροκάματο εκτελώντας χρέη φεριμπότ στον ποταμό, περνούσε δηλαδή τον κοσμάκη από την μία όχθη στην άλλη.</div><div style="text-align: justify;">Όταν κατάφθασε το ζευγαράκι, ο ποταμός ήταν φουσκωμένος κι αναγκαστικά ο Ηρακλής ζήτησε τη βοήθεια του Νέσσου για να τους περάσει απέναντι.</div><div style="text-align: justify;">Με το που είδε ο Νέσσος το θεριό τον Ηρακλή, τρόμαξε.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;">— Όπα μεγάλε, ένας ένας! Αν με καβαλήσετε κι οι δύο μαζί θα φτύσω το γάλα της μάνας μου. Πρώτα εσύ και μετά η μανδάμ.</div><div style="text-align: justify;">Ανυποψίαστος ο Ήρα δέχτηκε, καβαλάει τον φουκαρά τον Κένταυρο και περνάνε αγκομαχώντας στην όχθη απέναντι όπου ο Νέσσος τον παράτησε και γύρισε πίσω για τη σύζυγο.</div><div style="text-align: justify;">Έλα όμως που εκτός από μισός άνθρωπος και μισό άλογο, ο Νέσσος ήταν ξεκάθαρα ΚΑΙ φουλ γύπας!</div><div style="text-align: justify;">Μη δει θηλυκό, αμέσως να ορμήσει! Ίσως, λέμε ίσως, να ήθελε να εκδικηθεί τον λεβέντη μας για το κακό που έκανε στα αδέρφια του στη Φολόη, ίσως...</div><div style="text-align: justify;">Το θέμα είναι πως μόλις βρέθηκαν μόνοι με την Δηιάνειρα της την έπεσε στην ψύχρα!</div><div style="text-align: justify;">Όμως κι ο Ήρα δεν πέταγε αετό. Τους παίρνει μάτι από απέναντι και του γυρίζει το μάτι –αυτό που τους έπαιρνε μάτι! Βγάζει το τόξο, ρίχνει ένα δηλητηριώδες βέλος –ξέρετε αυτά που τα είχε βουτήξει στο αίμα της Λερναίας Ύδρας–, πάρ' τον κάτω τον γυποκένταυρο.</div><div style="text-align: justify;">Την ώρα που ξεψυχούσε θέλησε, δήθεν, να δείξει την καλή του πλευρά. Μάζεψε στα γρήγορα ένα μπουκαλάκι με το αίμα και το σπέρμα του και το έδωσε στην Δηιάνειρα.</div><div style="text-align: justify;">Καλά το αίμα, ας δεχτούμε ότι αιμορραγούσε, το σπέρμα έχετε κι εσείς την απορία πώς το μάζεψε;</div><div style="text-align: justify;">Μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, κανείς ιστορικός δεν έχει μπει στον κόπο να μας κάνει μια πλήρη περιγραφή του αυνανι... παρντόν, της τελετουργίας τούτης.</div><div style="text-align: justify;">Τώρα αν θέλετε να το κάνετε εικόνα, φανταστείτε τον ετοιμοθάνατο Νέσσο να... χαϊδεύεται με τον παλιό κλασσικό τρόπο και το προϊόν τού... χαϊδέματος να το βάζει προσεκτικά σε ένα μπουκαλάκι λίγο πριν ξεψυχήσει και να το δίνει στη Δηιάνειρα με την ευχή του.</div><div style="text-align: justify;">— Αυτό είναι ένα μαγικό φίλτρο. Αν δεις ότι ο Ηρακλής δεν σε αγαπάει πια, άλειψε τον χιτώνα του με αυτό και θα λιώνει για σένα.</div><div style="text-align: justify;">Το χάπατο, η Δηιάνειρα, χωρίς να της κάνουν καμία αίσθηση αυτά που μόλις είδε κι άκουσε από τον επίδοξο βιαστή της, πίστεψε τα λόγια του, πήρε το μπουκαλάκι και το έβαλε στον κόρφο της για μια ώρα ανάγκης.</div><div style="text-align: justify;">Όπως πολύ σωστά καταλάβατε, αυτή η ώρα ανάγκης δεν θα αργούσε να έρθει...</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div><div style="text-align: justify;">Copyright © Γιώργος Ζώτος All rights reserved, 2023</div><div style="text-align: justify;">Πρώτη δημοσίευση</div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Gerard de Lairesse (Η επιλογή του Ηρακλή)</div><div style="text-align: justify;"><b>Συνεχίζεται...</b></div><div style="text-align: justify;">Η ευθυμογραφική σειρά του Γιώργου Ζώτου <i><span style="font-size: medium;">Ηρακλής, ο ήρωας της καρδιάς μας</span></i> δημοσιεύθηκε σε μέρη, κάθε Σάββατο, από τον Ιούλιο του 2023. <b><a href="https://www.koukidaki.gr/2023/07/mama-kai-mpampas.html">Όλα άρχισαν εδώ.</a> </b></div></div></div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-79007919053828419642024-03-16T05:00:00.008+02:002024-03-17T12:11:42.256+02:00Dead Roses<div style="text-align: justify;">Η νουβέλα της <b>Ελένης Αποστολάτου</b> <i>Dead Roses</i> αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το δέκατο ένατο μέρος. Περίληψη:</div><div style="text-align: justify;"><div><i></i></div><blockquote><div><i>Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.</i></div><div><i>Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.</i></div><div><i>Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.</i></div><div><i>Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;</i></div></blockquote><div><i></i></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcZKbWciOAnSHWB6ZodhYVtkDvZ6CitDGZ1-1SaRyrVrmQ-06kHb9DRMQlRwpyDULPgoMYA8ahRb_juo3wwoyiI-GADAeGZ-xyoGswTJXCL67MYWSWI2B7OjmqzhNSOg48zLYHnLjKpbB_jCvnEzCO0DczJhZtIyWBSW8_pVwJtOoHi16IJqmHBijVZnnV/s1500/dead-roses.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Dead Roses, Ελένης Αποστολάτου" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcZKbWciOAnSHWB6ZodhYVtkDvZ6CitDGZ1-1SaRyrVrmQ-06kHb9DRMQlRwpyDULPgoMYA8ahRb_juo3wwoyiI-GADAeGZ-xyoGswTJXCL67MYWSWI2B7OjmqzhNSOg48zLYHnLjKpbB_jCvnEzCO0DczJhZtIyWBSW8_pVwJtOoHi16IJqmHBijVZnnV/w320-h320/dead-roses.png" title="Dead Roses, Ελένης Αποστολάτου" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><h2 style="text-align: center;">Ο μύθος</h2><div style="text-align: justify;"><div><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><div><i><span class="newspaper">Φ</span>υλακίστηκα μόνο για έναν χρόνο επειδή δεν είχα διαπράξει κανένα σοβαρό έγκλημα και επειδή οι γονείς σου δεν δήλωσαν ποτέ την εξαφάνισή σου</i>, αυτή είναι μία από τις φράσεις που έχει γράψει ο Άνταμ σε αυτό το καταραμένο γράμμα. Πώς τόλμησε να δηλώσει ότι το έγκλημά του δεν είναι σοβαρό; Πώς τόλμησε να κατηγορήσει τους γονείς της –εμμέσως πλην σαφώς– για αμέλεια, αφού δεν είχε περάσει ούτε ένα εικοσιτετράωρο από την εξαφάνιση του παιδιού τους;</div><div><br /></div><div>Πριν από λίγες ημέρες, αν με ρωτούσε κανείς, θα του έλεγα πως η τρέλα είναι η ψευδής ή διαστρεβλωμένη αντίληψη ενός εγκεφάλου για το περιβάλλον του. Απόψε αναθεωρώ· τρέλα είναι το να εμπιστεύεσαι έναν άγνωστο ή κάποιον που σε έχει βλάψει είτε εσκεμμένα είτε λόγω της ηλιθιότητάς του. Να βουτάς με τα μούτρα στο κενό πιστεύοντας ότι θα αναστηθείς. Τρέλα είναι αυτό που κάνει τώρα η Ρόουζ. Έχει πειστεί για τις αγνές προθέσεις του Άνταμ και κλαίει επειδή έχει ήδη αποφασίσει να δεχτεί μία μαχαιριά στο στήθος, ώστε να απελευθερωθεί από τα παιχνίδια του μυαλού της.<span><a name='more'></a></span></div><div>Κάθομαι κάτω, δίπλα της, και σηκώνω τα μάτια στον ουρανό. Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τον Θεό –μια απόδειξη πως Τον έχουμε δημιουργήσει για να παίρνουμε δύναμη μέσα από την ανύπαρκτη τελειότητά Του.</div><div><br /></div><div>Συννέφιασε. Ψιχαλίζει. Ισιώνω το τσαλακωμένο από τα νεύρα μου χαρτί και το βάζω στην τσάντα της. Μερικές σταγόνες πέφτουν στα μάτια της και παρασύρουν τα δάκρυά της. Το χέρι μου κλείνει μεμιάς το δικό της. Από κάπου πρέπει να πιαστώ κι εγώ, κι ας της δείχνω άθελά μου πως αυτή η κίνηση γεννήθηκε για να ενισχύσει τη δύναμή της. Όχι. Ερχόμενος σε επαφή με τα λιγοστά αποθέματα της λογικής μου, αντιλαμβάνομαι πως εγώ είμαι πιο αδύναμος από εκείνη.</div><div><br /></div><div>«Σήκω. Πάμε στον σερίφη!» λέω σφίγγοντας τη σάρκα της.</div><div>«Γιατί;» απορεί στρέφοντας την άκρη του ματιού της πάνω μου.</div><div>«Για να μάθουμε τι πραγματικά έχει συμβεί με τον Άνταμ. Συγγνώμη, αλλά κάθε του λέξη μοιάζει να έχει χρησιμοποιηθεί εσκεμμένα. Κάτι θέλει από εσένα, είμαι σίγουρος γι' αυτό».</div><div>«Και τι θα του πούμε;»</div><div>«Δεν ξέρω. Όμως ξέρω ότι δεν θα του πούμε τίποτα για το γράμμα», απαντάω καθώς σηκώνομαι, προτού ξεσπάσει μπόρα, και την τραβάω από το χώμα. «Το γραφείο του δεν είναι μακριά από 'δώ. Σε δέκα λεπτά θα είμαστε εκεί, αν βιαστούμε».</div><div><br /></div><div>Σκουπίζει με την ανάποδη της παλάμης της το πρόσωπό της και βαδίζει γοργά προς το αστυνομικό τμήμα. Την ακολουθώ ενώ σκέφτομαι αδιάκοπα το πώς θα αποσπάσουμε από τον σερίφη τις απαραίτητες πληροφορίες για εκείνη τη μοιραία νύχτα που η μικρή Ρόουζ ήρθε αντιμέτωπη με αυτόν τον άντρα.</div><div><br /></div><div>«Δε θες να συνεχίσουμε την προηγούμενη συζήτησή μας;» της χαμογελώ καθώς την προφταίνω, και συγχρονίζω τον ρυθμό των βημάτων μας.</div><div>Ευτυχώς το ψιλόβροχο σταματά.</div><div>«Πόσα χρόνια ήσασταν μαζί;» πιάνει μεμιάς την ερώτησή μου.</div><div>Καλύτερα να μιλάω για τη Μόνα παρά για τον Άνταμ.</div><div>«Έξι. Τα πρώτα τρία συγκατοικούσαμε στη Νέα Υόρκη και τα υπόλοιπα, παντρεμένοι πλέον, τα ζήσαμε εδώ. Της άρεσαν πολύ τα τριαντάφυλλα, ξέρεις. Γι' αυτό λάτρεψα μεμιάς το όνομά σου. Κι εσένα».</div><div>«Και της μητέρας μου, γι' αυτό και μου το έδωσε».</div><div>Χαμογελά! Είχε πολλή ώρα να χαμογελάσει και με έκανε να ανησυχώ, πιστεύοντας ότι δε θα το επαναλάμβανε ποτέ ξανά.</div><div>«Τώρα τα λευκά της τριαντάφυλλα τα φροντίζω εγώ», της λέω ενώ βλέπω ότι φτάνουμε στον προορισμό μας.</div><div>«Την αγαπάς ακόμη;»</div><div>«Θα την αγαπώ για όσο θα υπάρχω».</div><div>«Τώρα καταλαβαίνω γιατί άσπρισαν τα μαλλιά σου».</div><div>«Ναι», παραδέχομαι. «Μέσα σε μία εβδομάδα».</div><div>«Ωστόσο, δεν μου έχεις πει ακόμη πώς γνώρισες τη Σίλια».</div><div>Να τη πάλι αυτή η πλάγια ερώτηση.</div><div>«Είχε έρθει στα γραφείο μου πριν από δύο χρόνια. Είχε κι αυτή τα δικά της προβλήματα. Συνεργαστήκαμε άψογα και λύσαμε τα περισσότερα από αυτά. Ή, ακόμα καλύτερα, όσα ήθελε να λύσει. Τίποτα δεν γίνεται δια της βίας».</div><div>«Όπως;»</div><div>«Αυτό είναι απόρρητο».</div><div>«Ώστε είσαι όντως επαγγελματίας».</div><div>«Αμφιβάλλεις;»</div><div>Η ερώτησή μου την πάγωσε. Δε θα ξαναπώ αυτήν τη λέξη και κανένα από τα παράγωγά της.</div><div>«Μην ξεχνάς πως η αμφιβολία με έχει στοιχειώσει και παίζει μαζί μου», απαντά χαμηλόφωνα, ενώ εγώ χτυπάω την πόρτα με τη χρυσή επιγραφή «Σερίφης Τζόουνς».</div><div>«Περάστε», τον ακούμε να λέει και κοιταζόμαστε στα μάτια αναστενάζοντας.</div><div>«Δε λες πάλι καλά που δε βγήκε στη σύνταξη;» της λέω και γυρίζω το χερούλι.</div><div><br /></div><div>Είμαι διατεθειμένος να αλλάζω συνεχώς θέμα συζήτησης, ώστε να μειώσω το άγχος και τη θλίψη της, και να βλέπω τη θετική πλευρά σε όσα μας απασχολούν.</div><div>Κάθεται στο γραφείο του μ' ένα κάρο έγγραφα πεταμένα δεξιά κι αριστερά και καπνίζει το πούρο του υπό τη συνοδεία ενός μπουκαλιού μπέρμπον. Τα τελευταία επτά χρόνια, που ζω εδώ, τον έχω δει άπειρες φορές αλλά καμία από αυτές δεν χρειάστηκε να πούμε κάτι παραπάνω από ένα: «Καλημέρα. Τι κάνεις;». Ίσως να λέγαμε κι ένα «Καληνύχτα», αν δεν με έπαιρνε ο ύπνος έπειτα από κάθε συνεδρία.</div><div><br /></div><div>«Πώς μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» συνοφρυώνεται. Πιθανότατα δεν περίμενε να μας δει μαζί, πόσο μάλλον στο γραφείο του.</div><div>Η Ρόουζ κάθεται στη μία από τις δύο δερμάτινες πολυθρόνες απέναντί του και μπαίνει κατευθείαν στο θέμα. «Θέλω να μάθω τα πάντα για τον Άνταμ», του λέει καθώς βγάζει από το τσαντάκι της τα τσιγάρα και τον αναπτήρα της, και ο δείκτης της υψώνεται στο σημείο που βρίσκεται το μπουκάλι. «Ένα ποτήρι θα το έπινα κι εγώ».</div><div>Ο Τζόουνς σηκώνεται, πηγαίνει ως τη μικροσκοπική κουζίνα στην αριστερή γωνία πίσω του, ανοίγει ένα από τα ντουλάπια, βγάζει ένα καθαρό ποτήρι και το γεμίζει μέχρι πάνω. «Την περίμενα χρόνια αυτή την επίσκεψη», λέει και συμμαζεύει τα χαρτιά, για να ανοίξει τον χώρο στην επιφάνεια του γραφείου του, ενώ αμέσως μετά πιάνει κι ένα ποτήρι για εμένα.</div><div>«Προτιμώ καφέ. Σκέτο», του λέω. Αφού αυτή η κουζίνα είναι πλήρως εξοπλισμένη με τα απαραίτητα, γιατί να μην αυξήσω την ενεργητικότητά μου;</div><div><br /></div><div>Τον βλέπω να γεμίζει μία κούπα με γαλλικό καφέ και να την ακουμπά δίπλα στο ποτό της Ρόουζ και παίρνω θάρρος· βολεύομαι στην άλλη πολυθρόνα και παρατηρώ μία τον έναν και μία τον άλλον.</div><div>Ο σερίφης παίρνει τη θέση του και η Ρόουζ πίνει μία γουλιά από το μπέρμπον της.</div><div><br /></div><div>«Φαντάζομαι πως αναφέρεσαι στον απαγωγέα σου», της λέει κι εκείνη κουνάει θετικά το κεφάλι. «Το επίθετό του είναι Ρέινολντς. Η οικογένειά του κουβαλάει ένα βαρύ όνομα, όπως και η δική σου, μιας και τα γενεαλογικά σας δέντρα ξεκινούν από τους πρώτους κατοίκους και ιδρυτές του Χάρισον. Το δικό σου από την πλευρά της μητέρας σου και το δικό του από αυτήν του πατέρα του», προσθέτει και η Ρόουζ βλεφαρίζει από αμηχανία. Είναι δεδομένο ότι οι δικοί της ποτέ δεν της μίλησαν για την καταγωγή της.</div><div>Γαμώτο! Εντέλει αυτό το γράμμα κρύβει και μερικές δόσεις αλήθειας μέσα του.</div><div>«Μάλιστα», απαντά. «Τι ξέρετε γι' αυτόν;»</div><div>«Πριν από τριάντα χρόνια καθόταν στην πολυθρόνα που κάθεσαι τώρα εσύ και μου περιέγραφε πώς σε απήγαγε, καταλήγοντας στο ότι σε άφησε μετανιωμένος κάτω από την ταμπέλα μας. Το άγχος του ήταν εμφανές σε κάθε κίνησή του και στο τρέμουλο της φωνής του. Προσπάθησα πολύ για να τον χαλαρώσω. Λίγο ακόμα και θα λιποθυμούσε. Η Σίλια μού είπε πάνω κάτω τα ίδια μ' εκείνον, έπειτα από δύο περίπου ώρες. Επιπλέον, μου είπε ότι οι γονείς σου κοιμόντουσαν όταν το έσκασες από το σπίτι κι ότι μίλησε μαζί σου, λίγο πριν με επισκεφτεί, αλλά δε θυμόσουν τίποτα απ' όσα διαδραματίστηκαν το βράδυ των Χριστουγέννων του 1993».</div><div>«Αυτό είναι αλήθεια. Όμως τώρα θυμάμαι κάποια πράγματα, παρότι δεν έχω ιδέα τι συνέβη κατά τη φυλάκισή του».</div><div>«Είχες λείψει μόνο για τέσσερις ώρες. Έτσι, ακόμα κι αν οι γονείς σου είχαν καταλάβει την απουσία σου, δεν θα μπορούσαν να δηλώσουν την εξαφάνισή σου», της απαντά.</div><div><br /></div><div>Τα μάτια μου αστράφτουν από ικανοποίηση. Το γράμμα είναι γεμάτο ανακρίβειες, βάζω και το χέρι μου στη φωτιά γι' αυτό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, φαίνεται, ο Άνταμ έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να δημιουργήσει στη Ρόουζ μία ακόμα πιο αρνητική εντύπωση για τους γονείς της. Και για τη Σίλια.</div><div><br /></div><div>«Και μετά τι συνέβη;» συνεχίζει να ρωτά η γλυκιά μου Ρόουζ.</div><div>«Το δικαστήριο έγινε και τιμωρήθηκε για το κακούργημα που διέπραξε με ένα έτος φυλάκισης. Παρ' όλα αυτά, μέσω της κοινωνικής πρόνοιας της περιφέρειάς μας έγινε ο απαραίτητος έλεγχος για την ποιότητα της διαβίωσής σου με τους γονείς σου, μιας και πιθανότατα υπήρχαν σημαντικοί λόγοι που το έσκασες από το σπίτι σου. Επί έξι μήνες, μία φορά την εβδομάδα, δεχόσασταν επίσκεψη από κοινωνική λειτουργό. Στο τέλος αποδείχτηκε ότι το περιβάλλον σου, αν εξαιρέσει κανείς ότι δε θυμόσουν τίποτα λόγω του σοκ που υπέστης εξαιτίας του Άνταμ, ήταν απόλυτα υγιές.</div><div>«Αυτό δεν το θυμάμαι. Όμως θέλω να μάθω κι άλλα για τον Άνταμ, το δικαιούμαι».</div><div>«Τις πρώτες ημέρες τον επισκέφτηκε η Σίλια και τρεις μήνες μετά η μητέρα σου, κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα. Δεν γίνεται να γνωρίζω τι ειπώθηκε ανάμεσά τους, αλλά χάρηκα που ένας από τους γονείς σου ανέλαβε δράση», της λέει κι εκείνη ανοίγει διάπλατα τα μάτια.</div><div><br /></div><div>Αυτή η δήλωση με ξάφνιασε κι εμένα. Εντούτοις, να κι άλλο ένα ψέμα του άσπονδου φίλου μας.</div><div><br /></div><div>«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω λέγοντάς σου κάτι παραπάνω. Αυτά είναι όσα γνωρίζω», της λέει ο Τζόουνς.</div><div><br /></div><div>Από τη μία ίσως έχει δίκιο. Από την άλλη ίσως κατέχει πολλά περισσότερα απ' όσα νομίζει. Τώρα είναι η σειρά μου να του θέσω μερικά ουσιαστικά ερωτήματα και να αποδείξω στη Ρόουζ ότι ο Άνταμ έγραψε αυτό το γράμμα, πατώντας τη σε μία από τις πιο δύσκολες φάσεις της ζωής της, για να την κερδίσει και να την εκμεταλλευτεί.</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.koukidaki.gr/2024/03/epikindynos.html">Συνεχίζεται...</a></span></div><div style="text-align: justify;">Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023</div><div style="text-align: justify;">Πρώτη δημοσίευση</div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας <i>Dead Roses</i>, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, <a href="https://www.koukidaki.gr/2023/12/i-fygi.html">ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 </a>και κάθε Σάββατο και Κυριακή.</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-72346527635063964872024-03-16T04:30:00.022+02:002024-03-16T04:30:00.125+02:00Utoya: Μια ξεχασμένη μέρα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirFTY2ApSru1oji_dS3Mc6m6m-YN_m3DiZVok4hGTv0SMno689uoA6BWnJi5kFbDcN2cduZnFYsn9mYFrmiSq82WdXKbvMy5QPGFev5S54bhP0rFxgcKWMtrPIkaz5d62om7_cQUG53tdDC-g0FKamMM7Wi0k6vIi8w2daCAq70w5A934k6_MCvC2i0ZTu/s1500/4.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Θοδωρής Γκόγκος και Έλενα Μανδρούβαλη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirFTY2ApSru1oji_dS3Mc6m6m-YN_m3DiZVok4hGTv0SMno689uoA6BWnJi5kFbDcN2cduZnFYsn9mYFrmiSq82WdXKbvMy5QPGFev5S54bhP0rFxgcKWMtrPIkaz5d62om7_cQUG53tdDC-g0FKamMM7Wi0k6vIi8w2daCAq70w5A934k6_MCvC2i0ZTu/w320-h320/4.png" title="Θοδωρής Γκόγκος και Έλενα Μανδρούβαλη" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Για πρώτη φορά παρουσιάζεται ένα δράμα που είναι ολωσδιόλου αληθινό. Αφορά μια σφαγή, που έγινε τον Ιούλιο του 2011, στο νησί Ουτόγια της Νορβηγίας σε ανήλικα παιδιά από οικογένειες σοσιαλιστών που παραθέριζαν εκεί. Βρίσκοντας όλες τις λεπτομέρειες που χρειαζόταν, το μετέτρεψε σε έργο ο Ιταλός συγγραφέας Εντουάρντο Έρμπα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μέσα σε μόλις μία ώρα, στο θέατρο Αργώ, εξελίσσεται το δράμα μέσα από την ιστορία. Μέσα από διαφορετικά μέρη και διαφορετικούς ανθρώπους.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Θοδωρής Γκόγκος και η Έλενα Μανδρούβαλη αποδίδουν με εξαιρετικό τρόπο και τους έξι ρόλους της ιστορίας. Ένα ζευγάρι, που έχει στείλει την κόρη του στο νησί, δύο αδέρφια που μένουν κοντά στον δολοφόνο και ο προϊστάμενος αστυνομικός στο πιο κοντινό σημείο στο νησί μαζί με την αστυνομικό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Θοδωρής Γκόγκος, που έχει αναλάβει και την σκηνοθεσία και τον φωτισμό, προσπαθεί με τη βοήθεια της Έλενας Μανδρούβαλη να παραστήσει με σαφήνεια πώς αντέδρασε ο λαός με αυτή την τραγική ιστορία και πώς κινήθηκαν οι αρχές με αυτό, όπως και τα ΜΜΕ. Ο τριανταδιάχρονος άνδρας, που ήταν ο υπεύθυνος της σφαγής, αποπροσατόλισε τις αρχές ανατινάζοντας ένα βαν στο κέντρο του Όσλου για να πραγματοποιήσει το κύριό του σχέδιο, τη δολοφονία των παιδιών. Και όπως συμβαίνει κάθε φορά, ομοφοβικά τα κανάλια και ο τύπος, μιλήσανε για ισλαμιστές και Τζιχάντ πριν μπορέσουν να συγκεντρώσουν επαρκή στοιχεία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι αρχές άργησαν στην επέμβαση χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα να χαθούν εξήντα εννέα άνθρωποι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένας άνθρωπος, με σώας τας φρένας, φανατικός και λάτρης της άριας φυλής, εχθρός των μεταναστών, τιμωρεί τα παιδιά των σοσιαλιστών που θεωρεί υπεύθυνους για την πολυφυλετική ιδέα. Και χρόνια πριν είχε αναπτύξει τις ιδέες του και στο διαδίκτυο λεπτομερώς, με σκοπό να τις σχεδιάσει και να τις υλοποιήσει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένα γεγονός που ξεχάστηκε στη λήθη και όμως είναι η ουσία στο τι πρέπει να θυμόμαστε.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αυτή η παράσταση σχεδιάστηκε γι' αυτό ακριβώς, να μας το θυμίσει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Διότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται όταν δεν προκύπτει καμιά αλλαγή στάσης και έτσι δημιουργούνται τραγωδίες ξανά και ξανά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μόνο για νοήμων κοινό αυστηρά. Μια πολύ σωστή παράσταση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82">Γεώργιος Κονίδης</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/2024/01/utoya.html">Πληροφορίες παράστασης και συντελεστές</a></b></div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-79984816362122159482024-03-15T05:00:00.098+02:002024-03-15T05:00:00.134+02:00Φωτιά και νερό<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHziqKqeLseufA6RWGl0-iE_XhNXNkfEAlIIggLXR_aA4JVjjSWS4AuKAZTDpLhTuHqsXcONAelNPRR_Ysxce_S5vPMua6rJ17BAXwa-b6HaDAk6ViDG_Xrx8AfRaW64lf_Z1JuexVVmhh_yozZI-PDlZ-kTMip3E_zv7gboYY2_LE0tnofIYuS0jv4bqf/s1500/11a.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημήτρης Γεωργαλάς, Έλενα Τυρέα και Στέλιος Καλαθάς" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHziqKqeLseufA6RWGl0-iE_XhNXNkfEAlIIggLXR_aA4JVjjSWS4AuKAZTDpLhTuHqsXcONAelNPRR_Ysxce_S5vPMua6rJ17BAXwa-b6HaDAk6ViDG_Xrx8AfRaW64lf_Z1JuexVVmhh_yozZI-PDlZ-kTMip3E_zv7gboYY2_LE0tnofIYuS0jv4bqf/w320-h320/11a.png" title="Δημήτρης Γεωργαλάς, Έλενα Τυρέα και Στέλιος Καλαθάς" width="320" /></a></div><br />Ο κοινός παρονομαστής, που πρέπει να έχουμε, για να διαλέγουμε τις κατάλληλες παραστάσεις για εμάς είναι το τι θέλουμε να δούμε. Εάν θέλουμε κάτι ανάλαφρο, απλώς για να γελάσουμε, ή θέλουμε κάτι που θα μας προβληματίσει και θα μας δώσει και άλλα νοήματα. Φυσικά και οι δύο κατηγορίες είναι σεβαστές και δεν είμαι εδώ για να προτείνω μήτε το ένα μήτε το άλλο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το έργο <i>Φωτιά και νερό</i> της αδικοχαμένης ηθοποιού και συγγραφέα Χρύσας Σπηλιώτη όμως είναι ξεκάθαρα στην δεύτερη κατηγορία. Πόσα νοήματα μας δίνουν 100 λεπτά! Τόσα χρειάστηκε η παράσταση για να μας δώσει να κατανοήσουμε εάν υπάρχουν διάφορες ανάμεσα στη θρησκεία, στην νοοτροπία, στους λαούς, σε αυτά τα γεγονότα που δημιουργούν τον ρατσισμό και το μίσος. Το μίσος για την διαφορετικότητα, που δεν έχει λογική, αλλά χρησιμοποιείται κατά κόρον ανά τους αιώνες πάνω στους λαούς ως το μέγιστο όπλο καταστροφής των άλλων.</div><div style="text-align: justify;"><span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στο Μικρό Γκλόρια θα δείτε μια λιτή παράσταση από έναν κόσμο που υπάρχει παντού, από κάπου στην Ευρώπη όπου διαδραματίζεται η ιστορία.</div><div style="text-align: justify;">Δύο κόσμοι που θα συγκρουστούν, θα μαλώνουν, θα γελάσουν και στο τέλος θα χωριστούν.</div><div style="text-align: justify;">Η Δύση συναντά την Ανατολή από το λάθος ενός νεαρού άνδρα Ευρωπαίου να μπει στο σπίτι ενός Ιρακινού, του Σαΐντ και της συντρόφου του, επίσης Ιρανής, Χαγιάτ.</div><div style="text-align: justify;">Τρεις άνθρωποι πληγωμένοι, έχοντας εισπράξει κακοποίηση και υποχρεωτική μετανάστευση.</div><div style="text-align: justify;">Και έτσι ο πόλεμος στην πατρίδα του Σαΐντ τον έχει κάνει τόσο επιφυλακτικό και, νομίζοντας ότι απειλείται από την είσοδο του υπαλλήλου του ταχυδρομείου, τον φυλακίσει για 7 ημέρες στο σπίτι παρ' όλες τις προσπάθειες της Χαγιάτ για το αντίθετο.</div><div style="text-align: justify;">Οι δύο κόσμοι, φωτιά και νερό, συναντιούνται και πρέπει να συνυπάρξουν κάπως ώστε να μην διαλυθούν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Χαγιάτ, που την παίζει η εξαιρετική Έλενα Τυρέα, είναι ο κρίκος της λογικής ανάμεσα σε δύο άντρες, που την διεκδικούν, ακολουθώντας ο καθένας την νοοτροπία της κουλτούρας του.</div><div style="text-align: justify;">Και έτσι ο αρχικός τρόπος προσέγγισης θα διαλυθεί από τον έρωτα και έτσι θα συγκρουστούν χάνοντας και οι δύο για πάντα την Χαγιάτ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένα δωμάτιο και μια παρτίδα σκάκι που δεν θα τελειώσει ποτέ ανάμεσα στους δύο άνδρες.</div><div style="text-align: justify;">Μπορούν να συνυπάρχουν το νερό με τη φωτιά;</div><div style="text-align: justify;">Μπορούν να σεβαστούν το ένα τον χώρο του αλλού;</div><div style="text-align: justify;">Υπάρχει μια αλήθεια ή περισσότερες;</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Εξαιρετική η Έλενα Τυρέα, έχει αγκαλιάσει σφιχτά τον ρόλο της και με τη βοήθεια του Δημήτρη Γεωργαλά και του Στέλιου Καλαθά προσφέρουν μια ποιητική θεατρική παράσταση που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλες παραστάσεις της Αθήνας.</div><div style="text-align: justify;">Τα σκηνικά είναι φτωχά όπως πρέπει να είναι· από την σκηνογράφο Τόνια Αβδελοπούλου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82">Γεώργιος Κονίδης</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/2024/01/fotia-kai-nero.html">Πληροφορίες παράστασης και συντελεστές</a></b></div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-55757263208234279812024-03-15T04:30:00.005+02:002024-03-15T04:30:00.138+02:00Έσσεται Ήμαρ<h3 style="text-align: center;">Θα έρθει η μέρα</h3><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-QsHcIS5_cRaJVEGY1XsIZsbfS_5UxnU-qN1mNvziM-kVJoe0tHAV0f_VsJxkcZdXyXPqUSnYa8uufrB8ZkTkcXNyR08MATdrBe0wRolCl8d66E9ZUB1QoPc0Q0L5CDK5bHVR9oVGPLmR3C4GQwCwI0wYin9bbWq4iM4A8uL9a6ppAxF60IzhZRbVfXIm/s1500/5.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Έσσεται Ήμαρ: Θα έρθει η μέρα, Γιώτας Καλαμαρά" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-QsHcIS5_cRaJVEGY1XsIZsbfS_5UxnU-qN1mNvziM-kVJoe0tHAV0f_VsJxkcZdXyXPqUSnYa8uufrB8ZkTkcXNyR08MATdrBe0wRolCl8d66E9ZUB1QoPc0Q0L5CDK5bHVR9oVGPLmR3C4GQwCwI0wYin9bbWq4iM4A8uL9a6ppAxF60IzhZRbVfXIm/w320-h320/5.png" title="Έσσεται Ήμαρ: Θα έρθει η μέρα, Γιώτας Καλαμαρά" width="320" /></a></div><br />Μετά τη νουβέλα <i>Τα βλέπω</i>, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα, έφτασε η στιγμή που διάβασα και το πρώτο μυθιστόρημα της Γιώτας Καλαμαρά: <i>Έσσεται Ήμαρ</i> από τις εκδόσεις Bookstagram.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Για δεύτερη φορά, η Γιώτα κατόρθωσε να με αρπάξει από τα μαλλιά και να με κάνει μέρος του κόσμου της. Αυτός ο κόσμος βέβαια είναι δυσβάσταχτος αλλά πέρα για πέρα εντυπωσιακός. Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας από Ελληνίδα συγγραφέα και δηλώνω ενθουσιασμένη. Όχι επειδή η γη και οι κάτοικοί της έρχονται αντιμέτωποι με τραγικές καταστροφές, αλλά επειδή η Γιώτα έχει το χάρισμα να με καθηλώνει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η ιστορία ξεκινά από την Ασία και περνά από όλες τις Ηπείρους. Ολόκληρος ο πλανήτης βρίσκεται σε αναταραχή. Σε κάθε μεριά της γης συναντάμε ήρωες που το παρελθόν και το παρόν τους έρχεται και δένει με τους ήρωες της αμέσως επόμενης ταξιδιωτικής στάσης της συγγραφέως. Η Ευρώπη, η Ωκεανία, η Αφρική, η Αμερική και η Ασία ενώνονται σε ένα σώμα, που νοσεί, πονά και αργοπεθαίνει, το ίδιο και οι κάτοικοί τους. Άλλοι ζουν σε αυτές τις περιοχές μόνιμα κι άλλοι προσωρινά. Κάποιοι φτάνουν στα επικίνδυνα αυτά σημεία για λόγους αναψυχής, εργασιακούς ή για λόγους αναζήτησης ταυτότητας. Σημασία δεν έχει τόσο το τι και το πώς, όσο ο τρόπος που η συγγραφέας κατορθώνει να σε κάνει να αγωνιάς για καθέναν από αυτούς, ακόμα κι αν τους έχεις αφήσει πίσω σου... στις σελίδες του βιβλίου, καθώς στο μυαλό και στην καρδιά σου δεn μένουν ποτέ πίσω.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι περιγραφές είναι υπέροχες και αισθάνεσαι να περπατάς σε δρόμους της Ρωσίας, σε πάρκα της Αυστραλίας, σε βουνά της Γαλλίας. Αισθάνεσαι πως βλέπεις το Βόρειο Σέλας, αστραφτερές πτώσεις αστεριών, τις πυραμίδες της Γκίζας, τα χιόνια της Αλάσκας και πολλά ακόμα μέρη του κόσμου μας. Μόνο που, εκεί που τα απολαμβάνεις, καθένα από αυτά διαλύεται και μαζί τους διαλύεσαι κι εσύ. Πώς γίνεται να μην το νιώσεις αυτό, όταν το σπίτι σου σπάει σε πολλά κομμάτια μαζί με την καρδιά σου που αγωνιά για το ποιος ήρωας έχει πεθάνει και για το ποιος έχει ζήσει; Άπειρες σκηνές τρόμου ακολουθούν η μία την άλλη. Ωστόσο, αυτή η ακολουθία συνοδεύεται και από φιλίες, έρωτες, σχέσεις αδελφικές και γονεϊκές. Σχέσεις βασισμένες στην εμπιστοσύνη και σχέσεις που κυκλώνονται από την προδοσία. Σχέσεις συναδελφικές, αγαπησιάρικες, ουσιαστικές ή επιφανειακές.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι σελίδες τρέχουν βιαστικά, καθώς αγωνιάς να προλάβεις τις εξελίξεις, ώσπου φτάνεις στο τέλος για να ανακουφιστείς απλώς και μόνο μαθαίνοντας ποια ήταν η μοίρα κάθε ήρωα. Σε κάποιες φάσεις απορείς για το αν θα προτιμούσες να ζουν ή όχι και ταλαντεύεσαι. Όλοι τους με τις παραξενιές τους, με τις ιδιοτροπίες τους και τα θετικά σημεία των χαρακτήρων τους· όλοι τους άνθρωποι. Πόσο μάλλον μπροστά στο τέλος που παίρνει σάρκα και οστά... εκεί όλοι τους είναι ίδιοι παρά τις διαφορές τους. Και η αλήθεια είναι πως τόσο οι ομοιότητες όσο και οι διαφορές τους είναι εμφανείς, αφού οι αναφορές στα κοινωνικά –και όχι μόνο– προβλήματα του κόσμου μας είναι άπειρες.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πρόκειται για ένα βιβλίο που έχει δομηθεί πολύ έξυπνα και πλέκεται αργά, αν και η ροή του είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αργή. Η συγγραφέας κάνει ζουμ στα πιο σημαντικά σκηνικά και εντέλει απομακρύνει την κάμερα και σου δείχνει τη συνολική εικόνα του έργου της. Η έρευνά της είναι ολοφάνερη όσον αφορά θέματα γύρω από τη γεωγραφία, την αστρονομία, την περιβαλλοντολογία, τη φιλοσοφία, την αρχαιολογία, την υγεία κ.λπ. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη μάθεις ποιες είναι οι αιτίες των καταστροφών. Τα συγχαρητήριά μου στη συγγραφέα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqyKgV7cYWc8oXiM9Xo8_TyZrSiormO60ZBTkT_1svuUygD9-9HW0acBOJHS6_CllIhE5_nAU2-lKUbEbWioce6-AajkMVVwk6-pMh66WaTZHpsS4K-WZmrxGPu5OUtcMXI40el-1C75F8PpzzPEURQJMmqm04aWSiaIIY-Xr87xG7obzOt4m3JugoxC6j/s1500/1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Από το εξώφυλλο του μυθιστορήματος της Γιώτας Καλαμαρά, Έσσεται Ήμαρ: θα έρθει η μέρα, και φωτογραφία της ίδιας" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqyKgV7cYWc8oXiM9Xo8_TyZrSiormO60ZBTkT_1svuUygD9-9HW0acBOJHS6_CllIhE5_nAU2-lKUbEbWioce6-AajkMVVwk6-pMh66WaTZHpsS4K-WZmrxGPu5OUtcMXI40el-1C75F8PpzzPEURQJMmqm04aWSiaIIY-Xr87xG7obzOt4m3JugoxC6j/w320-h320/1.jpg" title="Από το εξώφυλλο του μυθιστορήματος της Γιώτας Καλαμαρά, Έσσεται Ήμαρ: θα έρθει η μέρα, και φωτογραφία της ίδιας" width="320" /></a></div><br />Γιώτα μου, καλώς όρισες στο koukidaki.gr! Χαίρομαι πολύ για την έκδοση του καινούριου σου βιβλίου και επιπλέον που ανήκει σε μία από τις κατηγορίες που ίσως δεν είναι και τόσο διαδεδομένη στην Ελλάδα από Έλληνες συγγραφείς. Αν κάνω λάθος, διόρθωσέ με. Λοιπόν, για αρχή θα ήθελα να μοιραστείς μαζί μας λίγα πράγματα για εσένα και να μας πεις τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να γράψεις αυτήν την ιστορία.</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γιώτα Καλαμαρά: Καλώς σε βρίσκω, Ελένη μου! Σε ευχαριστώ θερμά για την εξαιρετική φιλοξενία και την τόσο τιμητική και εμπεριστατωμένη κριτική που έκανες για το νέο μου βιβλίο. Όπως σωστά αναφέρεις, η επιστημονική φαντασία είναι σχετικά πίσω σε σχέση με τα υπόλοιπα είδη με τα οποία ασχολούνται οι Έλληνες συγγραφείς.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><b><i>Το «Έσσεται Ήμαρ» είναι το τέταρτο βιβλίο που εκδίδω και νιώθω ιδιαίτερα περήφανη γι' αυτό. Γενικά, θα έλεγα ότι με ελκύει η λογοτεχνία φαντασίας και όλα τα παρακλάδια της, οπότε ήταν στα σχέδιά μου να γράψω επιστημονική φαντασία. Η ιδέα ήρθε αβίαστα.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Έχοντας ως δεδομένα τα προβλήματα του περιβάλλοντός μας και μιας πιθανής επερχόμενης καταστροφής, πώς ένιωσες κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του έργου;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.: Αυτά τα προβλήματα ήταν που με οδήγησαν στην ιδέα... Οι τραγικές συνέπειες που θα μπορούσαν να επέλθουν στη Γη. Προσπάθησα να αποστασιοποιηθώ όσο το έγραφα, να μείνω ανεπηρέαστη. Νομίζω ότι το κατάφερα. Έβγαλα από το μυαλό μου την πιθανότητα να είναι το έργο μου προφητικό και θέλω να ελπίζω ότι ίσως κάποιοι αναγνώστες επηρεαστούν θετικά ως προς την προστασία του περιβάλλοντος.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πόσο καιρό κράτησε η συγγραφή του <i>Έσσεται Ήμαρ</i> και πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η έρευνα που έκανες για την εύρεση όλων αυτών των πληροφοριών; Επίσης, ποιες οι συγγραφικές προκλήσεις με τις οποίες ήρθες αντιμέτωπη;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.: Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια και πολλή έρευνα για να φτάσει το «Έσσεται Ήμαρ» στο σημείο της έκδοσης. Επειδή ακριβώς περιλαμβάνει πολλές και διαφορετικές κουλτούρες, χώρες και ανθρώπους, ήταν αρκετά δύσκολη. Κάθε κεφάλαιο αναφέρεται σε κάτι διαφορετικό από το προηγούμενο. Μια μεγάλη πρόκληση, την οποία πιστεύω ότι κέρδισα, ήταν η σύνδεση μεταξύ των πολλών πρωταγωνιστών που έχει το βιβλίο. Επίσης, η σωστή απόδοση των ιδιαιτεροτήτων των πολιτισμών.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλα τα φυσικά φαινόμενα προκαλούν πανικό και είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποιο θα σε τρομοκρατούσε περισσότερο. Προσωπικά, η περιγραφή του τσουνάμι στην Ίμπιζα με τρόμαξε λίγο παραπάνω. Εσένα ποιο ήταν αυτό που σου προκάλεσε μεγαλύτερη ρίγη γράφοντάς το;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.: Η φωτιά είναι αυτή που με κάνει να παραλύω. Υπάρχει ιδιαίτερη συναισθηματική φόρτιση με το συγκεκριμένο φαινόμενο.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Προσωπικά πάλι, η ιστορία του Τζορτζ και της Λορίν ήταν μία από τις αγαπημένες μου. Ποια ιστορία απ' όσες έγραψες έχει ένα ξεχωριστό νόημα για σένα;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.: Αγαπώ όλες τις ιστορίες εξίσου, όμως, αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια, αυτή θα ήταν η ιστορία του Κιτζάνι και του Τζορτζ (όπως και εσύ).</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αν είχες ένα μαγικό ραβδάκι και μπορούσες να δώσεις ζωή σε έναν από τους ήρωές σου, για ένα εικοσιτετράωρο, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.: Θα ήταν ο Κιτζάνι. Θα ήθελα να είχε την ευκαιρία να «ζήσει» λίγο παραπάνω με τη μητέρα του.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τι είναι αυτό που πιστεύεις πως κάνει τους ανθρώπους να αγνοούν το περιβάλλον; Ή ακόμα και να το καταστρέφουν;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.: Τα τραγικά γεγονότα που βιώνουμε, είτε εξαιτίας της αδιαφορίας μας είτε εξαιτίας της ανύπαρκτης πρόληψης, δεν είναι λίγα, ειδικά οι φωτιές κάθε καλοκαίρι. Η έλλειψη ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης, η έλλειψη παιδείας στο συγκεκριμένο θέμα και η αντίληψη ότι δεν πρόκειται να συμβεί και κάτι σοβαρό. Επίσης, δεν υπάρχουν αυστηρές κυρώσεις για τους παραβάτες.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><b><i>Η οικολογική καταστροφή είναι καθαρά ευθύνη δική μας. Όλα όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε. Οι καταστροφές που προκαλούμε. Η ρύπανση.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Εσύ καθοδηγείς του ήρωες των ιστοριών σου ή εκείνοι εσένα;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.: Πότε συμβαίνει το ένα και πότε το άλλο. Κάποιοι ήρωες έχουν τα δικά τους θέλω. Είναι αυτόνομοι και κάνουν ό,τι θέλουν. Κάποιοι άλλοι είναι διαχειρίσιμοι και τους κάνω εγώ ό,τι θέλω (χαχα).</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο σου;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.:</i></b></div><div style="text-align: justify;"></div><blockquote><div style="text-align: justify;">«Υπέροχα χρώματα και σχήματα παρουσιάζονταν αιφνίδια και στόλιζαν τον νυχτερινό ουρανό. Ο Στέφαν δεν πίστευε στην τύχη του. Έβλεπε το Βόρειο Σέλας την ώρα που έκανε το λουτρό του, όπως ακριβώς το είχε ονειρευτεί. Οι έντονοι χρωματισμοί κάλυψαν τα μέχρι πρότινος αστέρια. Όλοι κοιτούσαν μαγεμένοι ψηλά. Ανάμεσα στους χρωματισμούς παρουσιάστηκε τώρα μια αστραπή. Νέα επιφωνήματα θαυμασμού. Ακολούθησε κι άλλη, ώσπου γέμισε ο ουρανός λευκές διακλαδωτές γραμμές. Ο Στέφαν παραξενεύτηκε. Δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο αυτό το πράγμα που έβλεπε. Οι αστραπές συνεχίζονταν κι εκείνος μετακινήθηκε πιο κοντά στις τεράστιες πέτρες. Και τότε ακούστηκε μια τρομακτική βροντή. Ταυτόχρονα με τη βροντή άστραψε ο ουρανός.</div><div style="text-align: justify;">Αμέσως μετά, νέες αστραπές εμφανίστηκαν. Πόσο περίεργο! Ο Στέφαν συνέχιζε να κοιτάζει τον ουρανό με το σώμα του να εφάπτεται πάνω σε μια από τις πέτρες. Και τότε μια αστραπή έγινε κεραυνός και έπεσε με ορμή πάνω σε ένα έλατο. Ένας ανατριχιαστικός ήχος σκισίματος ακούστηκε πριν εκδηλωθεί φωτιά. Οι λουόμενοι θορυβήθηκαν. Είδε κάποιους να μετακινούνται προς την έξοδο των πηγών. Αυτή ήταν και η καλύτερη ιδέα. Η φύση όμως τους πρόλαβε.».</div></blockquote><div style="text-align: justify;">Τέλος, ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σου βήματα;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.: Ο στόχος μου είναι να δοκιμάσω τα πατήματά μου στην αστυνομική λογοτεχνία. Στα άμεσα σχέδια είναι ένα εκπαιδευτικό παραμύθι και ένα ψυχολογικό θρίλερ.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Γιώτα μου, σε ευχαριστώ πολύ για αυτήν την όμορφη συζήτηση. Σου εύχομαι να έχεις ό,τι επιθυμείς και κάθε επιτυχία για το <i>Έσσεται Ήμαρ</i>!</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Γ.Κ.: Εγώ ευχαριστώ για την τιμή και τις τόσο εύστοχες ερωτήσεις!</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div><br /></div><div><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%85">Ελένη Αποστολάτου</a></b></div><div><br /></div><div>Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div>Το μυθιστόρημα της Γιώτας Καλαμαρά <i>Έσσεται Ήμαρ</i> κυκλοφόρησε από την Bookstagram Editions. Στην περίληψη λέει:</div><div>Η ζωή επάνω στη Γη κυλάει όπως πάντα. Οι άνθρωποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη ζουν αμέριμνοι και συνεχίζουν να κάνουν όνειρα. Ο Πάρης στο Σαμονί σκέφτεται την αγαπημένη του που κάνει διακοπές στο Τόκυο με τη φίλη της, ο Κιτζάνι περπατά στους δρόμους του Παρισιού, ο Μπομπ μελετά την πυραμίδα του Χέοπα, ο Μάρσαλ εκτελεί την τελευταία του μάχιμη υπηρεσία. Κανείς δεν ξέρει ότι η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Εκρήξεις ηφαιστείων, φωτιές, σεισμοί, τσουνάμι, βροχή αστεροειδών. Ταυτόχρονα. Παντού. Μέσα σε μια στιγμή η Γη θα αλλάξει για πάντα.</div><div>Θα επιβιώσει η ανθρωπότητα από τα φονικά φαινόμενα και τις βιβλικές καταστροφές; Και αν τα καταφέρει, πόσο ίδιοι θα παραμείνουν αυτοί που θα επιζήσουν;</div><div><br /></div></div><div style="text-align: justify;"><div>H Γιώτα Καλαμαρά γεννήθηκε στην Ηλεία όπου και διαμένει με τον σύζυγο και τα δίδυμα αγόρια τους, Εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, αστυνομικής λογοτεχνίας και λογοτεχνίας του φανταστικού καθώς και σεμινάρια ψυχολογίας σε θέματα παιδιών και βίας. Διηγήματά της έχουν εκδοθεί σε ανθολογίες διαφόρων εκδόσεων. Το 2020 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γράφημα το πρώτο της βιβλίο με τίτλο <i>Τα βλέπω</i>, ενώ από τις εκδόσεις Υδροπλάνο κυκλοφορεί το εκπαιδευτικό παραμύθι <i>Σχολικοί τροχονόμοι. Στο σχολείο με ασφάλεια</i> (Δεκέμβριος 2021) σε συνεργασία με την συγγραφέα Νεκταρία Βαρσαμή-Πουλτσίδη. Από τον Ιούνιο του 2022 κυκλοφορεί το βιβλίο τρόμου <i>Κακοί οιωνοί</i> από τις εκδόσεις Bookstagram Editions, που συνέγραψε με την ομότεχνη αδερφή της Καλαμαρά Γεωργία και το οποίο απέσπασε το 1ο βραβείο Everly για το καλύτερο βιβλίο τρόμου Έλληνα συγγραφέα του έτους 2022.</div></div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-55449484472665527602024-03-15T04:00:00.006+02:002024-03-15T04:00:00.134+02:00Ζωή, ζούσα<div style="text-align: left;"><b>Νεφέλης Πηγή</b></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibaqcYBvCmdhLB5NHIzmgF7LWdGEAfThrALK5BMbyMVNL__82UYoeZB1hbQyxAUcYx8EBPHj0o2rKVo-geLqb-yfWnar-hnqSrxf7as09lBPycplxHEezsnKR19EE8pbAeadcmYF_go5B9C22P3K-6m3T-_RA56cAObEls4QqoG7PMf1aXfAm5rTM7A4Nx/s1500/6.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Έργο Γιώργου Χούντα" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibaqcYBvCmdhLB5NHIzmgF7LWdGEAfThrALK5BMbyMVNL__82UYoeZB1hbQyxAUcYx8EBPHj0o2rKVo-geLqb-yfWnar-hnqSrxf7as09lBPycplxHEezsnKR19EE8pbAeadcmYF_go5B9C22P3K-6m3T-_RA56cAObEls4QqoG7PMf1aXfAm5rTM7A4Nx/w320-h320/6.png" title="Έργο Γιώργου Χούντα" width="320" /></a></div><br />Ζωή, ζούσα για ένα αύριο</div><div style="text-align: center;">έκανα κουράγιο για μία ψεύτικη ελπίδα</div><div style="text-align: center;">μία άλλη ζωή έκανα όνειρα για τον άνθρωπο</div><div style="text-align: center;">προσπαθούσα να σε φανταστώ να χαμογελάς</div><div style="text-align: center;">ζούσα μόνο για σένα<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: center;">στους δρόμους διαδηλώσεις συνθήματα ειρήνης</div><div style="text-align: center;">στα μικρά καφενεία συζητούν για τους Πέρσιν και Κρουζ</div><div style="text-align: center;">λάμπουν τα μάτια των μικρών</div><div style="text-align: center;">και η μάνα πάντα με την αγωνία στο πρόσωπο</div><div style="text-align: center;">περιμένοντας ένα γράμμα από τον γιο της</div><div style="text-align: center;">και πάντα μέσα της ο φόβος μήπως σκοτώθηκε εκεί</div><div style="text-align: center;">Τα μάτια έπαψαν πια να καρτερούν την ελπίδα</div><div style="text-align: center;">τα χέρια γέρασαν μία ζωή να παλεύουν για ένα αύριο</div><div style="text-align: center;">και το αποτέλεσμα;..</div><div style="text-align: center;">έψαξα να βρω ένα λουλούδι να σου το δώσω</div><div style="text-align: center;">μα όσα κι αν έψαξα δεν μπόρεσα να βρω κανένα</div><div style="text-align: center;">σε κοίταγα λυπημένα στα μάτια λέγοντας συγγνώμη</div><div style="text-align: center;">που δεν μπόρεσα να σου προσφέρω κάτι από μένα.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">🌺</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Copyright © Νεφέλη Πηγή All right reserved</div><div style="text-align: center;">Πρώτη δημοσίευση</div><div style="text-align: center;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: center;">Το έργο αποτελεί μέρος της συλλογής <i>Τα εφηβικά</i></div><div style="text-align: center;">Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Χούντα</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-20144987718846219922024-03-14T05:00:00.047+02:002024-03-14T05:00:00.133+02:00Μπάρντο: Ο κόσμος τού μετά<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXED0GPpliXNnJMb58Oxqi-hJA6N_ECQkOrvi2zpsQVLs2YgdthUwFfLm50uc1LqMxe2t1MYzz3E15y6JSwXtxmW4o4zTHtWdDUbpy7WJPFoPIHM6VzmWEsaDGZ7AIeiGvzGHYyXOUtxCwwETlX6Ilzkosc-QD4ZrqOhSsFteA7DotvZdCUMCVj5M3R6V0/s1500/12.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Μπάρντο: Ο κόσμος τού μετά, Βάνας Βερούτη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiXED0GPpliXNnJMb58Oxqi-hJA6N_ECQkOrvi2zpsQVLs2YgdthUwFfLm50uc1LqMxe2t1MYzz3E15y6JSwXtxmW4o4zTHtWdDUbpy7WJPFoPIHM6VzmWEsaDGZ7AIeiGvzGHYyXOUtxCwwETlX6Ilzkosc-QD4ZrqOhSsFteA7DotvZdCUMCVj5M3R6V0/w320-h320/12.png" title="Μπάρντο: Ο κόσμος τού μετά, Βάνας Βερούτη" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η αλήθεια είναι πως αυτό που με έκανε να θέλω να διαβάσω αυτό το βιβλίο είναι το οπισθόφυλλο και δεν έκανα λάθος.</div><div style="text-align: justify;">Από την αρχή με αιχμαλώτισε και μου δημιούργησε εικόνες. Κάθε σελίδα του είχε ένα «μάθημα» και μου δημιουργούσε πολλά ερωτήματα, πράγμα που βρίσκω απίστευτα διαδραστικό και δημιουργικό.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Λατόγια (πρωταγωνίστρια του βιβλίου) εξ αρχής σου βγάζει μια αποστασιοποιημένη γυναίκα αλλά στη συνέχεια καταλαβαίνεις πως είναι και γυναίκα με ευαισθησίες που αγάπησε πολύ κι αγαπήθηκε επίσης... μια γυναίκα που η ζωή της φέρθηκε σκληρά... μια γυναίκα που όπως λέει κι η ίδια «την κυνηγούσε ο θάνατος»!</div><div style="text-align: justify;">Μέσα από το «Μετά» έμαθε να ζει κι ας νόμιζε στην αρχή πως ήταν απλά κάτι που την είχε στοιχειώσει. Μέσα από το «Μετά» έμαθε να είναι ευτυχισμένη, να ακούει, να σιωπά. Κι αυτή η σιωπή ήταν που της έδινε δύναμη και αυτός ο αέρας, που έμπαινε στα σώθηκα της, ήταν αυτός που μετέφερε την αγάπη όσων είχαν φύγει.. εκείνων που πήγαν στο φως.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Ισμπέλ, από την άλλη, που ήταν «υπεύθυνη» να καταγράψει τη ζωή της Λατόγια, σίγουρα δεν περίμενε πως θα εξελιχθεί έτσι όμορφα η μεταξύ τους σχέση. Πόνεσε πολύ με το «φευγιό» της Λατόγια και για να πω την αλήθεια κι εγώ έκλαψα όταν διάβασα πως είχε βρει το δικό της φως αλλά είχα καταλάβει πως το ταξίδι της θα ήταν όμορφο, όσο η δύναμη της ψυχής της.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένα βιβλίο που αξίζει κανείς να διαβάσει γιατί σίγουρα κερδίζει πολλά!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αν πρέπει να δώσω μια βαθμολογία αυτή θα ήταν 10/10, χωρίς καμία υπερβολή, καθώς η Βάνα Βερούτη, σε αυτό το βιβλίο, έχει δώσει όλο της το είναι.</div><div style="text-align: justify;">Το τελείωσα μέσα σε μία μέρα και ειλικρινά θα ήθελα να έχει κι άλλες σελίδες αλλά νομίζω πως η συγγραφέας ήξερε ακριβώς πως αυτό ήταν το τέλος...</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το τέλος;</div><div style="text-align: justify;">Λάθος μου!</div><div style="text-align: justify;">Το «Μετά»!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%94%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%B7">Βίκυ Δημιάνη</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Το μυθιστόρημα της Βάνας Βερούτη <i>Μπάρντο: Ο κόσμος τού μετά</i> κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη.</div><div style="text-align: justify;">Η συνοδευτική φωτογραφία ανήκει στη συντάκτρια.</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-45516176716201880132024-03-14T04:30:00.167+02:002024-03-14T04:30:00.133+02:00Ο Δημήτρης Στατήρης και Ο πυρήνας μέσα μου<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGhyphenhyphenShvVTBqY4BcudG-57eb_F9xyUusQLK0yDskjhkmnUR2iQsJW55HUfVH4NS26ikIBw5TUYe4sQIfVXlsPRsKXlvqqvIvDRoBXlhnGJn3K6_8Ktr_uWeOFl85OHqk0PyTaobHWDw8AMfo0WsMh1OHD1WPIZRuEmUrUvN7h4rmjqI_vu0CL5leIylcKsh/s1500/4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Από το εξώφυλλο της νουβέλας του Δημήτρη Στατήρη, Ο πυρήνας μέσα μου, και φωτογραφία του ίδιου" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGhyphenhyphenShvVTBqY4BcudG-57eb_F9xyUusQLK0yDskjhkmnUR2iQsJW55HUfVH4NS26ikIBw5TUYe4sQIfVXlsPRsKXlvqqvIvDRoBXlhnGJn3K6_8Ktr_uWeOFl85OHqk0PyTaobHWDw8AMfo0WsMh1OHD1WPIZRuEmUrUvN7h4rmjqI_vu0CL5leIylcKsh/w320-h320/4.jpg" title="Από το εξώφυλλο της νουβέλας του Δημήτρη Στατήρη, Ο πυρήνας μέσα μου, και φωτογραφία του ίδιου" width="320" /></a></div><br />Καλώς ήρθατε στο koukidaki. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για εσάς;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δημήτρης Στατήρης: Ευχαριστώ για την πρόσκληση! Γεννήθηκα το 1985 στη Λάρισα. Σπούδασα για κάποια χρόνια μηχανολογία αλλά τελικά το ενδιαφέρον μου στράφηκε προς τη λογοτεχνία. Έχω εκδώσει τρεις συλλογές διηγημάτων, δύο νουβέλες και συμμετείχα σε έναν συλλογικό τόμο νουάρ ιστοριών. Εντάξει, έχουν προηγηθεί και κάποια πρωτόλεια βιβλία φαντασίας/τρόμου λίγο πριν από τα παραπάνω.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο πυρήνας μέσα μου! Μιλήστε μας για τον ευειδή τίτλο της νουβέλας σας.</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δ.Σ.: Ο «Πυρήνας» κυκλοφόρησε μόλις πριν κάποιους μήνες από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Πιστεύω ότι ο τίτλος του συμβολίζει τον βαθύτερο εαυτό μας, τα πάθη, τις επιθυμίες, τα κρυμμένα μυστικά του και την προτεραιότητα που βάζει ο καθένας σε αυτά. Θα ήθελα να καταλάβω και ο ίδιος γιατί, πολλές φορές, πράττουμε κόντρα στη συνείδησή μας ακόμα και αν ξέρουμε ότι σφάλουμε. Οι συνθήκες της εποχής μάς περιορίζουν ολοένα και πιο πολύ τον ατομικό μας χρόνο και την ψυχαγωγία και θέτουν το ζήτημα της ύπαρξής μας σε νέα βάση. Καλούμαστε να υπερασπιστούμε τα προσωπικά μας «καταφύγια», όποια και αν είναι αυτά, για την καθεμιά και τον καθένα μας, για να μην καταντήσουμε άβουλα πλάσματα που ζούνε χωρίς νόημα. Όμως, από την άλλη, χρειάζεται να αναμετρηθούμε με τη ματαιοδοξία μας ώστε να βρεθεί μια ισορροπία και να μη χάσουμε το νόημα της συνύπαρξης.<span><a name='more'></a></span></i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Υπάρχουν σημεία ταύτισης της δική σας προσωπικότητας με του ήρωά σας; Αυτό που αντιμετωπίζει αντικατοπτρίζει δικές σας φοβίες;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δ.Σ.: Σίγουρα εκφράζει τη φοβία μου για την απώλεια ενός λογοτεχνικού έργου, όσο δύσκολο και αν φαντάζει, αφού μπορεί κανείς να το αποθηκεύσει σε πολλά μέσα. Άσε που μπορεί να υπάρχει και το χειρόγραφο· προσωπικά, η πρώτη γραφή των κειμένων μου γράφεται στο χαρτί.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δεν ξέρω σε ποιο σημείο μπορεί να έφτανα αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Ο ήρωάς μου ακροβατεί ανάμεσα στην επιθυμία του για τη στήριξη της οικογένειάς του και, ταυτόχρονα, για το κυνήγι του χαμένου βιβλίου του αλλά τελικά επιλέγει μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Είναι επιρρεπής στα πάθη και δεν διστάζει να φτάσει στα άκρα προκειμένου να εκπληρώσει τον σκοπό του. Εγώ είμαι πιο εγκρατής και πειθαρχημένος άνθρωπος.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><b><i>Ένα απρόβλεπτο γεγονός είναι ικανό να πυροδοτήσει μια σειρά πράξεων που δεν τις φανταζόμασταν πριν. Και έτσι να αποκαλύψει τον πυρήνα μέσα μας, είτε αυτός ορίζεται ως ψυχολογικός ή συναισθηματικός παράγοντας ή ως ένας συνδυασμός τους, είτε ως ένα κρυμμένο μυστικό το οποίο μπορεί να θέσει τους εαυτούς μας προ εκπλήξεως. Εκεί ταυτίζομαι με τον ήρωά μου, δηλαδή στο κυνήγι για μια προσέγγιση ενός πιο εσωτερικού εαυτού μας. Ως κάποιο βαθμό τουλάχιστον. Καταλήγοντας, όμως, θα έλεγα ότι προτιμώ να ταυτιστούν οι αναγνώστες με τον ήρωα, παρά εγώ.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1qpWLRHGXTWeeYF4FJ59k-f_Nhtn3uKKSie39Tvy8fSn99a11DxIZ8pVUCGP1ZxGjN9wLwJj7x6mHfTQtrm_TjeKMwohMRJ4XB4o0q7XD1eMKJRp-Vt8Pth9Fh0ZLDbPTePkpKiXcOEt3xJwsVshkccrdq4dq43E_mIcuKYrrfQUclbYtCoPO2LPwpGRs/s1500/5.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ο πυρήνας μέσα μου, Δημήτρη Στατήρη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1qpWLRHGXTWeeYF4FJ59k-f_Nhtn3uKKSie39Tvy8fSn99a11DxIZ8pVUCGP1ZxGjN9wLwJj7x6mHfTQtrm_TjeKMwohMRJ4XB4o0q7XD1eMKJRp-Vt8Pth9Fh0ZLDbPTePkpKiXcOEt3xJwsVshkccrdq4dq43E_mIcuKYrrfQUclbYtCoPO2LPwpGRs/w320-h320/5.png" title="Ο πυρήνας μέσα μου, Δημήτρη Στατήρη" width="320" /></a></div><br />Η νουβέλα σας θα μπορούσε να γίνει άνετα ταινία. Το έχετε σκεφτεί; Ποιους ηθοποιούς θα επιλέγατε για τους πρωταγωνιστικούς ρόλους αν σας δινόταν η ευκαιρία;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δ.Σ.: Το έχω ακούσει από πολλές και πολλούς αυτό. Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω σκεφτεί, ούτε κατά τη διάρκεια της συγγραφής της, ούτε μετά. Σε περίπτωση που γινόταν ταινία όμως, θα διάλεγα για πρωταγωνιστή τον Άρη Σερβετάλη. Είναι ο πρώτος που μου έρχεται στο μυαλό αυθόρμητα. Θα μου αρκούσε· θα άφηνα τους υπόλοιπους στην ευχέρεια της παραγωγής.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τι ανταπόκριση είχατε ως τώρα; Πώς έχουν αντιδράσει Τύπος και αναγνώστες για το πόνημά σας;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δ.Σ.: Μέχρι στιγμής η ανταπόκριση τόσο των μέσων ενημέρωσης όσο και των αναγνωστών είναι πολύ ικανοποιητική. Μπορώ να πω ότι, πολλές φορές, έμεινα έκπληκτος από μηνύματα ανθρώπων που δεν γνωρίζω και μιλούσαν με κολακευτικά σχόλια για το βιβλίο μου. Με συγκινεί όταν κάποια ή κάποιος διαβάζει και γράφει γι' αυτό μια κριτική ή το μοιράζεται δημοσίως με τους φίλους του. Ο Τύπος της Λάρισας το αγκάλιασε αμέσως. Αλλά και έξω από την πόλη με προσέγγισαν για να μιλήσουμε. Έχουν γίνει τρεις πολύ πετυχημένες παρουσιάσεις του βιβλίου μέχρι τώρα και βλέπουμε. Όμως, το σημαντικότερο για εμένα είναι η αποδοχή του από την μεγάλη πλειονότητα των αναγνωστών. Αυτό είναι η βάση για να πάει καλά.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι Έλληνες διαβάζουν βιβλία; Επιλέγουν Έλληνες συγγραφείς; Πώς οραματίζεστε το μέλλον του βιβλίου;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δ.Σ.: Οι Έλληνες δεν διαβάζουν αρκετά. Και μάλλον πολύ λιγότερο από αρκετά. Αυτό οφείλεται στο σχολείο, σε μεγάλο βαθμό, πιστεύω. Αντιμετωπίζουν το βιβλίο σαν μια αγγαρεία, σαν κάτι βαρετό, όπως συνέβαινε και με τους περισσότερους όταν ήμασταν μαθητές. Η λογοτεχνία είναι ψυχαγωγία, πρώτα απ' όλα, κι έτσι είναι καλό να τη βλέπουμε. Όπως συμβαίνει με μια ταινία, με τη ζωγραφική, τη μουσική...</i></b></div><div style="text-align: justify;"><b><i>Θα έλεγα ότι προσεγγίζουν τους Έλληνες συγγραφείς με μια διστακτικότητα. Λάθος κατά τη γνώμη μου γιατί διαβάζω εκπληκτικά βιβλία ντόπιων συγγραφέων που, πραγματικά, δεν υστερούν σε τίποτα από τα αντίστοιχα του εξωτερικού και ίσως να τα υπερβαίνουν σε πολλές περιπτώσεις.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><b><i>Οραματίζομαι να μη χαθεί η έντυπη μορφή του βιβλίου και εύχομαι να προωθηθεί η αγάπη για την ανάγνωση με κάθε τρόπο. Επίσης θα ήθελα να σταματήσει πια η αντίληψη που λέει ότι η ανάγνωση ενός λογοτεχνικού έργου είναι ένα «σπορ» για λίγους και ιδιαίτερους ανθρώπους και να αρχίσουμε να διαβάζουμε όλοι περισσότερο, χωρίς να φοβόμαστε μήπως κάποιος μας δει στην καφετέρια ή το λεωφορείο και μας χαρακτηρίσει τρελούς. Νομίζω ότι πρόκειται για ένα κόμπλεξ της ελληνικής κοινωνίας που δεν συμβαδίζει με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές, τουλάχιστον, χώρες.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τι διαβάζει αυτή την εποχή ο Δημήτρης Στατήρης; Ποιο είδος προτιμά γενικά;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δ.Σ.: Αυτό το διάστημα διαβάζω το «Σπουδή στην υποταγή» της Sarah Bernstein και το «Περί δουλείας και ελευθερίας του ανθρώπου» του Nikolai Berdyaev. Εκτός από λογοτεχνία, μου αρέσει να διαβάζω φιλοσοφία, βιογραφίες, δοκίμια και ψυχολογία. Αποφεύγω τα ογκώδη μυθιστορήματα. Προτιμώ τις νουβέλες και τα διηγήματα. Και λιγότερο την ποίηση.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Θα θέλατε να μας πείτε το αγαπημένο σας βιβλίο, τραγούδι και ταινία;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δ.Σ.: Βιβλίο θα πω την «Έρημο των ταρτάρων» του D. Buzzati, τραγούδι το «For the Last Time» του R. Gallagher και ταινία «The Pianist» του R. Polanski. Σίγουρα, όμως, έχω πολλά αγαπημένα βιβλία, τραγούδια και ταινίες.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σας σχέδια;</div><div style="text-align: justify;"><b><i>Δ.Σ.: Έχω τελειώσει, σχεδόν, μια νουβέλα ή ένα μικρό μυθιστόρημα, το οποίο περιστρέφεται γύρω από το θέμα της αναβλητικότητας. Κατά πόσο μπορεί να επηρεάσει τη ζωή ενός προσώπου ακόμα και όταν του συμβαίνει ένα ευτυχές γεγονός, κατά κοινή ομολογία, αλλά δεν μπορεί να βιωθεί άμεσα. Ας μην επεκταθώ παραπάνω. Με δυσκολεύει αρκετά καθώς είναι ένα απαιτητικό θέμα, όμως, με προκαλεί εξίσου την ίδια στιγμή.</i></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/Emmans">John Emmans</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Η νουβέλα του Δημήτρη Στατήρη <i>Ο πυρήνας μέσα μου </i>κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γκοβόστη.</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-70108993871953464802024-03-14T04:30:00.099+02:002024-03-14T04:30:00.133+02:00Μεθυσμένες αλήθειες<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiteBX9sbiHueSnc5kaxj77Tc9J2Eno6w9xKV4cyhzpKDyYm2jCVYYPOLm_th6t8_gHkyXG3qeqY7x-y244OKkdIDL8oowOlTePlPi6aViKWJI_rs8rsvj3zt7Mt2fFTgWVzS2u68eMSTHNpFDM92zLu4FvbxONR0t00-c2wX6Vz-gun5KuZvcBu8iZ1Vsh/s1500/12.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Μεθυσμένες αλήθειες, Τατιάνας Τζινιώλη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiteBX9sbiHueSnc5kaxj77Tc9J2Eno6w9xKV4cyhzpKDyYm2jCVYYPOLm_th6t8_gHkyXG3qeqY7x-y244OKkdIDL8oowOlTePlPi6aViKWJI_rs8rsvj3zt7Mt2fFTgWVzS2u68eMSTHNpFDM92zLu4FvbxONR0t00-c2wX6Vz-gun5KuZvcBu8iZ1Vsh/w320-h320/12.png" title="Μεθυσμένες αλήθειες, Τατιάνας Τζινιώλη" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τον λένε Κόνορ. Είναι κειμενογράφος σε διαφημιστική εταιρεία. Είναι σε σχέση με τη Χόλυ, η οποία για τα γενέθλιά του θα του κάνει δώρο μια επταήμερη κρουαζιέρα στις Μπαχάμες. Ο Κόνορ συγκατοικεί με τον Εντ και τη Σαμ, είναι 30 χρονών, είναι πεισματάρης, αρρενωπός με έντονες γωνίες και διαθέτει βελούδινη φωνή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τη λένε Χέιζελ. Είναι μια όμορφη ξανθιά 22χρονη γυναίκα, σπούδασε μάρκετινγκ και θα κάνει την κρουαζιέρα μαζί με τη γιαγιά της Μπέτυ, δώρο της τελευταίας για την αποφοίτησή της. Είναι ανοιχτό βιβλίο, είναι η «καραμελίτσα» για την Μπέτυ και οι δυο τους είναι πολύ δεμένες.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Κόνορ και η Χέιζελ, η Χέιζελ και ο Κόνορ, θα γνωριστούν στο κρουαζιερόπλοιο ένα βράδυ και θα συνδεθούν από την πρώτη τους ματιά. Οι συγκυρίες θα τους φέρουν κοντά αυτές τις επτά ημέρες και οι ήρωές μας θα ζήσουν μια καλοκαιρινή περιπέτεια ξέχειλη από μοναδικές στιγμές.</div><div style="text-align: justify;">Τι γίνεται όμως όταν η κρουαζιέρα φτάσει στο τέλος της;<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πάμε να δούμε μαζί κάποια σημεία που ξεχώρισα, ικανά να αποτελέσουν δέλεαρ γι' αυτό το όμορφο και ξεχωριστό βιβλίο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μια τυχαία συνάντηση με αφορμή ένα πορτοφόλι, ένα αργό αναγνωριστικό φιλί, ένας κιθαρίστας που έχει ξελογιάσει μια γυναίκα, η σουίτα με τον αριθμό 002, μια ερωτική συνεύρεση στο δωμάτιο της σάουνας, δύο emails που θέλουν τη Χέιζελ μακριά από τον τόπο διαμονής της και μια παράτολμη φυγή, προκαλούν περίσσια αγωνία στον αναγνώστη κρατώντας το ενδιαφέρον του στο ζενίθ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τα ίχνη χάνονται, οι ζωές κυλούν νωχελικά και η ρότα του καθενός τον παρασέρνει στη δίνη μιας ανιαρής καθημερινότητας. Ακολουθεί ένα θεματικό πάρτι με μάσκες, ένας νέος ακόλουθος στο Instagram, ένα πολύχρωμο ποτήρι με μπλε και ροζ υγρό και μαλλί της γριάς από πάνω, με δύο καλαμάκια για τους αποδέκτες του και η φράση<i><b> «τι θα γινόταν αν...»</b></i> αφήνει τα δικά της υπονοούμενα.</div><div style="text-align: justify;"><i></i></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><i>Κανείς δεν σε προετοιμάζει για τον κρύο ιδρώτα που νιώθεις στην πλάτη σου, όταν ξέρεις πως μία απόφασή σου είναι λανθασμένη.</i></div></blockquote><div style="text-align: justify;">Η συνέχεια είναι καταιγιστική. Παρεξηγήσεις, χωρισμοί, απογοητεύσεις, νεύρα, η έλλειψη που χτυπά κόκκινο, και άλλοι πρόωροι χωρισμοί, ατολμία για διεκδίκηση και εκατέρωθεν θυμοί στριμώχνονται ανάμεσα στις λέξεις πλάι στην αγάπη των πρωταγωνιστών που οικειοθελώς την διπλοκλειδώνουν στα χρονοντούλαπα της λήθης τους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μια φωτογραφία στα κοινωνικά δίκτυα που βάζει φρένο, η άβολη γνωριμία με την Άμπερ, το τραγούδι The Night We Met, ένα έμφραγμα που αναστατώνει, μια μάνα που είναι μακριά από τη ζωή του παιδιού της, οι πυρετώδεις προετοιμασίες για τον γάμο του Εντ, μια ακόμη παρεξήγηση και ένα παιδικό ασημένιο δακτυλίδι που ξεθάβεται μετά από ώρες ανασκαφής, φέρνουν τα πάνω κάτω στις ζωές των ηρώων μας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μία φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Τατιάνας Τζινιώλη, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:</div><div style="text-align: justify;"><i></i></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><i>Τι κάνεις, λοιπόν, όταν έχεις τρελή χημεία με κάποια; Την παίρνεις στην αγκαλιά σου και τη φιλάς μέχρι την ανατολή του ήλιου και περνάς την υπόλοιπη ημέρα να σκέφτεσαι μόνο εκείνη...</i></div></blockquote><div style="text-align: justify;">Οι μεθυσμένες αλήθειες κυριαρχούν στη ζωή τους. Είναι καθάριες, αυθεντικές, πηγάζουν από τα βάθη της καρδιάς τους και δίνουν νόημα, πνοή και αγάπη. Ανταλλάσσονται σε κάθε ευκαιρία, σκαλώνουν στη σκέψη, γίνονται λέξεις και χαρίζονται στους αποδέκτες.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μεθυσμένες αλήθειες λοιπόν, χωρίς φτιασίδια, αγνές και αμόλυντες, έτοιμες να αποτελέσουν πηγή έλξης, κρίκους συνδετικούς και σφραγίδες αναγνώρισης. Τι λέτε, είναι ικανές για κάτι παραπάνω;</div><div style="text-align: justify;"><blockquote>Η Τατιάνα Τζινιώλη γεννήθηκε ένα κρύο μεσημέρι του Ιανουαρίου του 1987. Από τότε έως σήμερα άλλαξαν πολλά. Οι βάτες και η περμανάντ είναι πλέον κατακριτέα και το <i>Wannabe</i> των Spice Girls έγινε 24 χρονών. Το 2006 αποφοίτησε από το τμήμα σκηνοθεσίας του Εργαστηρίου Ελευθέρων Σπουδών του Ομίλου ANT1. Εργάστηκε ως ραδιοφωνική παραγωγός της ομογένειας της Αμερικής για μερικά χρόνια, και το 2009 αποφοίτησε από το Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. Μετά από διάφορες συνεργασίες σε εφημερίδες και περιοδικά, το 2012, ξεκίνησε το site τοπικού ενδιαφέροντος Alimos Online. Επιπλέον, είναι αρχισυντάκτρια του 4moms.gr. Δηλώνει περήφανα πως λατρεύει την early '00s pop και μπορεί να μείνει ξύπνια πολλές ώρες προκειμένου να κάνει binge-watching στις αγαπημένες της σειρές. Α, και πιστεύει πως η Geri Halliwell δεν έπρεπε να αφήσει τις Spice Girls. Από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή κυκλοφορούν τα βιβλία της: <i><b><a href="https://www.koukidaki.gr/2015/07/road-trip-tatiana-tzinioli.html">Road Trip</a></b></i> (2015), <b><a href="https://www.koukidaki.gr/2016/05/tatiana-tsinioli-ena-bradi-manhattan.html"><i>Ένα βράδυ - Manhattan #1</i> </a></b>(2016), <i><b><a href="https://www.koukidaki.gr/2017/04/i-tatiana-tzinioli-meta-ta-mesanyhta-manhattan-2.html">Μετά τα μεσάνυχτα - Manhattan #2</a></b></i> (2017), <i>Πριν το ξημέρωμα - Manhattan #3</i> (2018), <i>18 Σκαλιά </i>(2018), <i>Βραδινά ραντεβού</i> (2019).</blockquote></div><div style="text-align: justify;">Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CF%81%CE%B7">Κατερίνα Σιδέρη</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-91877613580556976692024-03-13T05:30:00.076+02:002024-03-13T05:30:00.277+02:00Ηλίας Λογοθέτης<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIu0DFnyNVAcql9Cq8ui0LAbt-7PbUZjwhpjMlXAOWLVfFgio-TDCu6PFw4RNjI4u5Q7gPhmZ3xJrAMhvgdk-DL0GySWBOEcZP1NBOPRCDds3LCSh2J97__1vTtYExP8mX9MKRvYFy3k7Vt4CA5LkmagxK4nrvNl-yZOtsM4YwCot-nSHBgJpoL-kiIbLb/s1500/1.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ηλίας Λογοθέτης" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIu0DFnyNVAcql9Cq8ui0LAbt-7PbUZjwhpjMlXAOWLVfFgio-TDCu6PFw4RNjI4u5Q7gPhmZ3xJrAMhvgdk-DL0GySWBOEcZP1NBOPRCDds3LCSh2J97__1vTtYExP8mX9MKRvYFy3k7Vt4CA5LkmagxK4nrvNl-yZOtsM4YwCot-nSHBgJpoL-kiIbLb/w320-h320/1.png" title="Ηλίας Λογοθέτης" width="320" /></a></div><br />Γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 15 Ιανουαρίου 1939. Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Τσιρκολοκατάσταση» (των Γιάννη Καλαμίτση και Γιάννη Ξανθούλη, θέατρο Δελφινάριο, καλοκαίρι 1982).<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigSmnUEhtEZIxU6GMa1FOFKGqQ1JDquEztoeCeO7QpF4vSx6ClH7HXMzLkVMaTnoTHlTNm6p79b4_LjrS3nKCyk0VulHSX5mCV8YouxPU_uYLIdPsOV2wdxu92VK_xbPB1e-WQqpLWEYZPX4EoyygMcTadjKzaJlk_-dfgmMRLZKDJkYssxq-BlSUe2Qfb/s1500/2a.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ο Ηλίας Λογοθέτης στο πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ξανθιά φράουλα»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEigSmnUEhtEZIxU6GMa1FOFKGqQ1JDquEztoeCeO7QpF4vSx6ClH7HXMzLkVMaTnoTHlTNm6p79b4_LjrS3nKCyk0VulHSX5mCV8YouxPU_uYLIdPsOV2wdxu92VK_xbPB1e-WQqpLWEYZPX4EoyygMcTadjKzaJlk_-dfgmMRLZKDJkYssxq-BlSUe2Qfb/w200-h200/2a.png" title="Ο Ηλίας Λογοθέτης στο πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ξανθιά φράουλα»" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif-p94aF_tlFG7ncxb8jtjXsMBkamYBiTlk-fYDzjeHl6-xN_h97feGfsEymYbU_T5VCDXXBc32me7LRnrXSV-teZjwH561XC6WvUzZyhYhXWvAm_sr5uGxGleYiAjg22r-_9_5LlLklpSWu5ztKPqvSUf5MQo_PXj-lwOROs2C3Ewspsfw_ujqTMy03sG/s1500/2b.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ο Ηλίας Λογοθέτης στο πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ξανθιά φράουλα»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEif-p94aF_tlFG7ncxb8jtjXsMBkamYBiTlk-fYDzjeHl6-xN_h97feGfsEymYbU_T5VCDXXBc32me7LRnrXSV-teZjwH561XC6WvUzZyhYhXWvAm_sr5uGxGleYiAjg22r-_9_5LlLklpSWu5ztKPqvSUf5MQo_PXj-lwOROs2C3Ewspsfw_ujqTMy03sG/w200-h200/2b.png" title="Ο Ηλίας Λογοθέτης στο πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ξανθιά φράουλα»" width="200" /></a></div></div><br />Σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, απ' όπου αποφοίτησε το 1967. Οι φωτογραφίες είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ξανθιά φράουλα» (του Μίνο Μπέλεϊ, θέατρο Σούπερ Σταρ, 1980-1981).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrJvriqO6Sl3ydZf4iGidOEAJthc7KVaTyeEgwuhDOFdJEDNOB-V7Jj7e7mOqLQjGTGrslnALEk-LkaMXTvcw0SlEA-ffwDS3k6uJ6tOaPH5zepLBkh2ChApd4awHH1yUs1hy26Npcs30YgsO6neXfxYSN6Oa5HHEiPCHVMo6ZRlAXzMPq7ULFUtViFfIZ/s1500/3a.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Aπό το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ούνα φάτσα... άλλη ράτσα»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrJvriqO6Sl3ydZf4iGidOEAJthc7KVaTyeEgwuhDOFdJEDNOB-V7Jj7e7mOqLQjGTGrslnALEk-LkaMXTvcw0SlEA-ffwDS3k6uJ6tOaPH5zepLBkh2ChApd4awHH1yUs1hy26Npcs30YgsO6neXfxYSN6Oa5HHEiPCHVMo6ZRlAXzMPq7ULFUtViFfIZ/w200-h200/3a.png" title="Aπό το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ούνα φάτσα... άλλη ράτσα»" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4UMU3wRAKdRoLCAK-koE5uIGINpxtzalDjYWkdBE1v7qdq-mX_Vm5IGD0csLsisvqzHTpreTYrPeHF2xzWE3UpZv4xlLT_Q2sEEbItAJYscG2O_0JDtslzpPdn-e7sMIJEaOTdrQpo8DbcZNl0CXwugqhB89wjVWa23Dnf_n8W2VlDmkAvtoMuLJ3-9MX/s1500/3b.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Aπό το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ούνα φάτσα... άλλη ράτσα»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4UMU3wRAKdRoLCAK-koE5uIGINpxtzalDjYWkdBE1v7qdq-mX_Vm5IGD0csLsisvqzHTpreTYrPeHF2xzWE3UpZv4xlLT_Q2sEEbItAJYscG2O_0JDtslzpPdn-e7sMIJEaOTdrQpo8DbcZNl0CXwugqhB89wjVWa23Dnf_n8W2VlDmkAvtoMuLJ3-9MX/w200-h200/3b.png" title="Aπό το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ούνα φάτσα... άλλη ράτσα»" width="200" /></a></div></div><br />Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 2024. Οι φωτογραφίες είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ούνα φάτσα... άλλη ράτσα» (του Ντάριο Φο, θέατρο Διονύσια, 1984-1985).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEB2g0Xi3iv4aGisT460y-OGaXCVoVwRty0ztxpyLFuQyCPLl8gWvm1BSkKl6SlNS_YqvOhEbSxc31Jg4R-RQ_pfIBs3xc2YVxAa6k5ERgvLb8F3BvQ5n3sw0Zzia3FS7ITYpb_eCXubvSYt2Nggzk56XyJ8RnWJmF-6TNQri_kKlesntvKoX5dJG9xdp2/s1500/4.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ντομινό» (14/1/1972)" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEB2g0Xi3iv4aGisT460y-OGaXCVoVwRty0ztxpyLFuQyCPLl8gWvm1BSkKl6SlNS_YqvOhEbSxc31Jg4R-RQ_pfIBs3xc2YVxAa6k5ERgvLb8F3BvQ5n3sw0Zzia3FS7ITYpb_eCXubvSYt2Nggzk56XyJ8RnWJmF-6TNQri_kKlesntvKoX5dJG9xdp2/w320-h320/4.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ντομινό» (14/1/1972)" width="320" /></a></div><br />Στο θέατρο εμφανίστηκε αρχικά σε παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης και στη συνέχεια συνεργάστηκε με σημαντικούς θιασάρχες, όπως οι Γιάννης Φέρτης - Ξένια Καλογεροπούλου, Θανάσης Βέγγος, Γιώργος Κιμούλης κ.π.ά. Στη φωτογραφία δημοσίευμα του περιοδικού «Ντομινό» (14/1/1972).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9iSaHP5FK40xVMjmqvO9fuEk5SF9cWCpswZ3mRr1P7mpV94bbTnznoy86efyEaumhs2Syzq3FcbJbnS1mp9LC8kg5aZ4PFRzI-pERZA0uZZcokv7uDAIy9VnF8ZHhxv90BrQfZpTNRaLP3oBD90kxN9kPsk0-c8MymL38aG6ABap3QTHqMnICqB9yZREm/s1500/5.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ένα-Light» (14/2/1990)" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9iSaHP5FK40xVMjmqvO9fuEk5SF9cWCpswZ3mRr1P7mpV94bbTnznoy86efyEaumhs2Syzq3FcbJbnS1mp9LC8kg5aZ4PFRzI-pERZA0uZZcokv7uDAIy9VnF8ZHhxv90BrQfZpTNRaLP3oBD90kxN9kPsk0-c8MymL38aG6ABap3QTHqMnICqB9yZREm/w320-h320/5.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ένα-Light» (14/2/1990)" width="320" /></a></div><br />Έπαιξε κυριολεκτικά τα πάντα, από κωμωδία μέχρι μιούζικαλ και από αρχαίο δράμα μέχρι επιθεωρήσεις. Στη φωτογραφία δημοσίευμα του περιοδικού «Ένα-Light» (14/2/1990).</div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6go-zFMl3WKxv2XW4t9DtXAEYLyu4IDKhhKUM3_y5jjL8EwzWrw0oRFyqRLpGPcFZGkleuXCANnObELK4NKqpBpvUvIBH2fJq6tDdBd_d7HnyIBGTobsomdyWXlQ6q-dJeK31fVpqx1d5-ZtHHFVO1oRQAjwzbjVgl-w7uaI-79On2kc5o0j0HZm57hRr/s1500/6.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ένα-Light» (26/6/1991)" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6go-zFMl3WKxv2XW4t9DtXAEYLyu4IDKhhKUM3_y5jjL8EwzWrw0oRFyqRLpGPcFZGkleuXCANnObELK4NKqpBpvUvIBH2fJq6tDdBd_d7HnyIBGTobsomdyWXlQ6q-dJeK31fVpqx1d5-ZtHHFVO1oRQAjwzbjVgl-w7uaI-79On2kc5o0j0HZm57hRr/w320-h320/6.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ένα-Light» (26/6/1991)" width="320" /></a></div><br />Ήταν σύζυγος της επίσης ηθοποιού Μαρίας Ζαχαρή και πατέρας του επίσης ηθοποιού Αλέξανδρου Λογοθέτη. Στη φωτογραφία δημοσίευμα του περιοδικού «Ένα-Light» (26/6/1991).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVZskHnwfD9y9pHNBiagsBPba-imD0HtxltXrdteBR5mvL8ZACIIiNOsWEI3UIY-R_gjtoDsvow6LDvmko7G1jrEz0QrfKKn3rKwdAFjXcWT0HXt_bHVhSEAUKiGTFTusgmDn9a6bYFzhtRAdXf5Oh9H0OKA2av0yLNtchN85Fj-8Z6MGZ1hXmSEyA4FRz/s1500/7.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ταχυδρόμος» για την ερμηνεία του Ηλία Λογοθέτη ως Γεώργιος Βιζυηνός στην ταινία «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» (9/2/2002)" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVZskHnwfD9y9pHNBiagsBPba-imD0HtxltXrdteBR5mvL8ZACIIiNOsWEI3UIY-R_gjtoDsvow6LDvmko7G1jrEz0QrfKKn3rKwdAFjXcWT0HXt_bHVhSEAUKiGTFTusgmDn9a6bYFzhtRAdXf5Oh9H0OKA2av0yLNtchN85Fj-8Z6MGZ1hXmSEyA4FRz/w320-h320/7.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ταχυδρόμος» για την ερμηνεία του Ηλία Λογοθέτη ως Γεώργιος Βιζυηνός στην ταινία «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» (9/2/2002)" width="320" /></a></div><br />Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε σε 50 ταινίες, με πρώτη τη «Βαβυλωνία» (1970, βραβείο Β' ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης) και τελευταία τη «Wild duck» (2013). Στη φωτογραφία δημοσίευμα του περιοδικού «Ταχυδρόμος» για την ερμηνεία του ως Γεώργιος Βιζυηνός στην ταινία «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» (9/2/2002).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM4g_cekyJyqtayfyzTto_n_Ue4Hx0CMi10im7pKwmtQHZYQyEMJb4YyYqKbdZ6xCKAl3dFev0ai8c7gNELAH7TNoI4rz5QGiulAFzcvBn0FjGXE1cSUALl7mPTG2aCL1xzoWDhBJX-ySEEEQRjxy2vT4Js_THSDJtDo_HIqUWqGGrJZgvKzh8xAhyphenhyphenPngR/s1500/8.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Εξώφυλλα βιντεοταινιών με τον Ηλία Λογοθέτη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM4g_cekyJyqtayfyzTto_n_Ue4Hx0CMi10im7pKwmtQHZYQyEMJb4YyYqKbdZ6xCKAl3dFev0ai8c7gNELAH7TNoI4rz5QGiulAFzcvBn0FjGXE1cSUALl7mPTG2aCL1xzoWDhBJX-ySEEEQRjxy2vT4Js_THSDJtDo_HIqUWqGGrJZgvKzh8xAhyphenhyphenPngR/w320-h320/8.png" title="Εξώφυλλα βιντεοταινιών με τον Ηλία Λογοθέτη" width="320" /></a></div><br />Επίσης εμφανίστηκε σε τουλάχιστον 22 βιντεοταινίες (η έρευνα συνεχίζεται).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqefFLRuwC3slbdEdfWU-cgiHbt-qGv05sobGQ8PREE23FfM_ZbRqefrLEeH0OfM_XPG8_eFEP42w9cQ5vDTu03P0SYDY1KokGr9_f0KIeSvw-TCADMGnkJcf6JburYQgDtAWPGXqoIrV1Xu45WWk1PI_ntmoazgD8kzUGfj5II_wEKoGhqccHcXVqEJkV/s1500/9a.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"></a><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqefFLRuwC3slbdEdfWU-cgiHbt-qGv05sobGQ8PREE23FfM_ZbRqefrLEeH0OfM_XPG8_eFEP42w9cQ5vDTu03P0SYDY1KokGr9_f0KIeSvw-TCADMGnkJcf6JburYQgDtAWPGXqoIrV1Xu45WWk1PI_ntmoazgD8kzUGfj5II_wEKoGhqccHcXVqEJkV/s1500/9a.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ντομινό»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqefFLRuwC3slbdEdfWU-cgiHbt-qGv05sobGQ8PREE23FfM_ZbRqefrLEeH0OfM_XPG8_eFEP42w9cQ5vDTu03P0SYDY1KokGr9_f0KIeSvw-TCADMGnkJcf6JburYQgDtAWPGXqoIrV1Xu45WWk1PI_ntmoazgD8kzUGfj5II_wEKoGhqccHcXVqEJkV/w200-h200/9a.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ντομινό»" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeKZ8L0KoW8Reg8KebQycWlvfTi-a3gDs0w9i9W7U9G7aq6lklAPR6Yad_1GcyftlieTS0q_t52ED4xBZsK9NYYTWzq0OQ-l7LeOrLblNrgxoftVymRvh5PS00oJfZlGRVEmEGTTlEhH-Ukc9-WYqbLHVxn-tP4orDizfXqtMyCJa0WX-_vhTJ-GiFNf5W/s1500/9b.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ντομινό»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeKZ8L0KoW8Reg8KebQycWlvfTi-a3gDs0w9i9W7U9G7aq6lklAPR6Yad_1GcyftlieTS0q_t52ED4xBZsK9NYYTWzq0OQ-l7LeOrLblNrgxoftVymRvh5PS00oJfZlGRVEmEGTTlEhH-Ukc9-WYqbLHVxn-tP4orDizfXqtMyCJa0WX-_vhTJ-GiFNf5W/w200-h200/9b.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Ντομινό»" width="200" /></a></div></div><br />Στην τηλεόραση εμφανίστηκε σε πάρα πολλές σειρές είτε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους είτε σε γκεστ εμφανίσεις: «Δόκτωρ Σοκ» (ΕΙΡΤ, άνοιξη 1971), «Βίβα Κατερίνα» (ΥΕΝΕΔ, 1973-1975), «Το μινόρε της αυγής» (ΕΤ1, άνοιξη 1983) κ.ά. Στις φωτογραφίες δημοσιεύματα του περιοδικού «Ντομινό» (23/6/1972 και 16/3/1973).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7brEFZN3tPibeI5vBet2zLcRafWF8ObAoFwHVZYCw7v6PEVS5hZWQoeZXZAUKSpeAC_I_hyphenhyphen7fH_gwIQ19TKu2T6vTqu2J_euljOmyJGl3_Da6yNZZ0FgTJXiKj0hOpmYB3PiMW_aH08Dnpc8IXdLYH-8JnDXcmMjggnjMaMp2Q9ZgV0Wok5X9RhZCUaJ1/s1500/10.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Αταύτιστα δημοσιεύματα από το αρχείο του Πάνου Τουρλή" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7brEFZN3tPibeI5vBet2zLcRafWF8ObAoFwHVZYCw7v6PEVS5hZWQoeZXZAUKSpeAC_I_hyphenhyphen7fH_gwIQ19TKu2T6vTqu2J_euljOmyJGl3_Da6yNZZ0FgTJXiKj0hOpmYB3PiMW_aH08Dnpc8IXdLYH-8JnDXcmMjggnjMaMp2Q9ZgV0Wok5X9RhZCUaJ1/w320-h320/10.png" title="Αταύτιστα δημοσιεύματα από το αρχείο του Πάνου Τουρλή" width="320" /></a></div><br />Στην ιδιωτική τηλεόραση εμφανίστηκε στις σειρές: «Ξενοδοχείο Αμόρε» (MEGA, 1990-1991), «Κίτρινος φάκελος» (ΑΝΤ1, 1990-1991), «Ο ιός του πατέρα» (MEGA, 1996-1998) κ.ά., με τελευταία εμφάνιση στη σειρά «Έτερος εγώ - Νέμεσις» (COSMOTE TV, άνοιξη 2023). Στις φωτογραφίες αταύτιστα δημοσιεύματα από το αρχείο μου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg-xD3Gw2CFhPvjqTvvzDGr4KBOa5v7TIHrDihy-6LiapTb6EXu7Vtn0hiUhewEUPGZ3nbpnxlmAjht7xUatFjOdDxcHdFih7hnAfjNBfVpMT1yEL0EC0e9iQBodmI3WZxhvMQ2qwmskrHptCwDy4gtdVWfghR6i09qip2sy6wXscaSGPtYf1FI0S1ehLb/s1500/11a.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhg-xD3Gw2CFhPvjqTvvzDGr4KBOa5v7TIHrDihy-6LiapTb6EXu7Vtn0hiUhewEUPGZ3nbpnxlmAjht7xUatFjOdDxcHdFih7hnAfjNBfVpMT1yEL0EC0e9iQBodmI3WZxhvMQ2qwmskrHptCwDy4gtdVWfghR6i09qip2sy6wXscaSGPtYf1FI0S1ehLb/w200-h200/11a.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα»" width="200" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ8PZqR0qyXyAN_A4lvq0cWMHZGxqaiRE1LPBKovfkTGKcLsU_a8-SXTIYu20uvG3oGtLId0YRvx2IhrLqaULfjCoP8ua634XZ6X3EifHq2cGkJFl_W-PxbwVkQnHZVpuw_ylQc4XfKymtLt_9_Q7E8vu05NNpyV5iIR5ZDM-hCqwkYIcwuiT9Xs1ze7YV/s1500/11b.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJ8PZqR0qyXyAN_A4lvq0cWMHZGxqaiRE1LPBKovfkTGKcLsU_a8-SXTIYu20uvG3oGtLId0YRvx2IhrLqaULfjCoP8ua634XZ6X3EifHq2cGkJFl_W-PxbwVkQnHZVpuw_ylQc4XfKymtLt_9_Q7E8vu05NNpyV5iIR5ZDM-hCqwkYIcwuiT9Xs1ze7YV/w200-h200/11b.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα»" width="200" /></a></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Y196xyuTCVvK7m6T7mOBk6aiyAtrpCwun9J7BdnyWF99-fq_Ciooc6DyNgCGwjEPyWFNIMye60M228Qo2D4fDyfdCKhE-BR6wJs3ZSy1wx3Yw7tEyOLSjogRpcoh58ISPmNZLirzInWTFVmNoloiJkeIGu0Awyum4MasY4mO2wO-1ahoz71wY-u7jkct/s1500/11c.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Γυναίκα»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Y196xyuTCVvK7m6T7mOBk6aiyAtrpCwun9J7BdnyWF99-fq_Ciooc6DyNgCGwjEPyWFNIMye60M228Qo2D4fDyfdCKhE-BR6wJs3ZSy1wx3Yw7tEyOLSjogRpcoh58ISPmNZLirzInWTFVmNoloiJkeIGu0Awyum4MasY4mO2wO-1ahoz71wY-u7jkct/w320-h320/11c.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Γυναίκα»" width="320" /></a></div><br />Επίσης παρουσίασε το τηλεπαιχνίδι «Λαβύρινθος» με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου (ΕΡΤ, άνοιξη-καλοκαίρι 1983). Στις φωτογραφίες δημοσιεύματα του περιοδικού «Επίκαιρα» (3/2/1983 και 7/7/1983) και «Γυναίκα» (9/2/1983).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8QQwUPTAE7wRLrk5o16Tn-x0XlluWIS1VBUz4fR-waHXxwBPpZ5CGL4S5QerkHSVnbFP2rxomexWbwaUcZ1rIjKLCjcMY8NKHhqDqRygS7O8luCr6gXzxGstYe5PnmElbFNRRGfIrUCAm-TWID3SzEcWKwJFZzhi1mROprInnH-2qdXOgIM1MvL2_eFP6/s1500/12.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα»" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8QQwUPTAE7wRLrk5o16Tn-x0XlluWIS1VBUz4fR-waHXxwBPpZ5CGL4S5QerkHSVnbFP2rxomexWbwaUcZ1rIjKLCjcMY8NKHhqDqRygS7O8luCr6gXzxGstYe5PnmElbFNRRGfIrUCAm-TWID3SzEcWKwJFZzhi1mROprInnH-2qdXOgIM1MvL2_eFP6/w320-h320/12.png" title="Δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα»" width="320" /></a></div><br />Συμμετείχε σε έντεκα παραστάσεις του Θεάτρου της Δευτέρας και άλλες αντίστοιχες θεατρικές εκπομπές (1973-1995). Στη φωτογραφία δημοσίευμα του περιοδικού «Επίκαιρα» (10/3/1977).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVn7UL_mb0zPWjeK71rtlsjLTz7-e2Qv78H_ha3vlqOUhlQlAG3I4z57mvKJh35BXbZAvqP3WNRs2b1AbeeDx80UiXy1Xou2jC8EysAGWtHPOCBgurEM09QoPirNdlk8acg7zYAbexuXIf2bvSfFWFTuWMQyLr6xy_Hi4NVhnRHysxFRomihMTm2bXko7T/s1500/13.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Εξώφυλλα περιοδικών με τον Ηλία Λογοθέτη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVn7UL_mb0zPWjeK71rtlsjLTz7-e2Qv78H_ha3vlqOUhlQlAG3I4z57mvKJh35BXbZAvqP3WNRs2b1AbeeDx80UiXy1Xou2jC8EysAGWtHPOCBgurEM09QoPirNdlk8acg7zYAbexuXIf2bvSfFWFTuWMQyLr6xy_Hi4NVhnRHysxFRomihMTm2bXko7T/w320-h320/13.png" title="Εξώφυλλα περιοδικών με τον Ηλία Λογοθέτη" width="320" /></a></div><br />Η λαμπρή αυτή καριέρα αποτυπώθηκε σε μόλις 4 εξώφυλλα (η έρευνα συνεχίζεται).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BB%CE%AE%CF%82">Πάνος Τουρλής</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πηγές:</div><div style="text-align: justify;">Οι φωτογραφίες από τα θεατρικά προγράμματα, τα εξώφυλλα και τα δημοσιεύματα είναι από το <a href="http://www.elia.org.gr/">Τμήμα Παραστατικών Τεχνών και τη Βιβλιοθήκη</a> αντίστοιχα του Ελληνικού Λογοτεχνικού και Ιστορικού Αρχείου του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης (ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ) και από το προσωπικό μου αρχείο.</div><div style="text-align: justify;">Τα εξώφυλλα των βιντεοταινιών βρέθηκαν στο διαδίκτυο.</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-26700618687796653402024-03-13T04:30:00.108+02:002024-03-13T04:30:00.307+02:00Πρέπει ή όχι να υπάρχουν τόσες παραστάσεις;<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhugNBW87DqwrF3XXLxGhBmoImkgA_x4lcwb8eS8yDcV-N5bcHjk2lviVrv7hT-CKYWEK7w3XZW-ziJ332m_Sp_G3bVwXGiwqcSWMPhdB6mTmJW4cZ3TQ3ssOPwXabq7ooAX0JBtZRZOz_hCRxajr1FSkO-odNY5qwU-01bG1rH6OQcfuWgdxSihEYNdmsJ/s1500/3.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Γιώργου Αναστασιάδη (Μεγάλο κόκκινο, 2023)" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhugNBW87DqwrF3XXLxGhBmoImkgA_x4lcwb8eS8yDcV-N5bcHjk2lviVrv7hT-CKYWEK7w3XZW-ziJ332m_Sp_G3bVwXGiwqcSWMPhdB6mTmJW4cZ3TQ3ssOPwXabq7ooAX0JBtZRZOz_hCRxajr1FSkO-odNY5qwU-01bG1rH6OQcfuWgdxSihEYNdmsJ/w320-h320/3.png" title="Γιώργου Αναστασιάδη (Μεγάλο κόκκινο, 2023)" width="320" /></a></div><br />Μετά την παγκόσμια καραντίνα από το 2022 που κορυφώθηκε το 2023 και συνεχίζει αμείωτα και φέτος έχουμε πάρα πολλές παραστάσεις, για όλα τα γούστα θα έλεγε κάποιος. Είναι όμως έτσι; Μήπως η ποσότητα επηρεάζει και την ποιότητα; Πολλές, καλές παραστάσεις αδικούνται από το κοινό που δεν ξέρει πού να πρωτοπάει. Έτσι, πας σε παράσταση που έχει δύο και τρία άτομα κοινό ή που παίζεται μια φορά την εβδομάδα.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Δεν θα αναφερθώ σε παραστάσεις κακές ή μέτριες ονομαστικά αλλά δυστυχώς είδα πολλές. Το ίδιο θα κάνω και για τις καλές παραστάσεις που παρακολούθησα διότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι να προσφέρονται παραστάσεις που, είτε κωμωδίες είτε δράματα, να έχουν κάτι να πουν στο κοινό. Το οποίο κοινό στην Αθήνα δεν είναι τόσο πολύ για να καλύψει τόσες παραστάσεις –γιατί υπάρχει κι η τηλεόραση, τα συνδρομητικά και οι πολλές οικονομικές υποχρεώσεις του καθενός, που το κάνει ακόμα πιο δύσκολο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τώρα, το κοινό που επιλέγει, είτε συστηματικά είτε μια φορά στο τόσο να παρακολουθήσει θέατρο, προφανώς απογοητεύεται από το αποτέλεσμα πολλών προσπαθειών. Αυτό αποτρέπει τον κόσμο να πληρώσει για να ξαναπάει κι έτσι αδικούνται κατάφορα οι παραστάσεις που έχουν κάτι να πουν. Οι παραστάσεις που παράγουν τέχνη. Οι παραστάσεις που πρέπει να γεμίζουν το θέατρο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ίσως πρέπει να μαζευτεί λίγο το θέμα. Να αναλογιστούν οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι παραγωγοί και λοιποί τι δίνει το αποτέλεσμα στις προσπάθειές τους. Μα και το κοινό ασφαλώς· πού θα πάει ή όχι.</div><div style="text-align: justify;"><blockquote>Πώς θα μπορέσει το κοινό να επιλέξει το τι θα δει; Με τα μεγάλα ονόματα; Τις μεγάλες παραγωγές; Με τη διαφήμιση;</blockquote></div><div style="text-align: justify;">Δυστυχώς, γενικά στην Ελλάδα, δεν έχουμε πολύ κοινό που διαβάζει βιβλία. Γιατί ο άνθρωπος που έχει διαβάσει κλασικά αλλά και νέα βιβλία μπορεί ευκολότερα να επιλέξει το τι θα παρακολουθήσει από αυτόν που δεν έχει καμία γνώση για να συγκρίνει το τι θα δει· αυτός φυσικά επηρεάζεται ευκολότερα από ότι θέλουν εκάστοτε να του πλασάρουν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Άρα, πιο προσεκτικές επιλογές για να υπάρχουν γεμάτα θέατρα. Πιο βαθιά σκέψη για το τι θα παίζεται και γιατί. Το θέατρο δεν ακμάζει με τις εκατοντάδες παραστάσεις σε μισοάδειες αίθουσες. Ακμάζει με γεμάτα θέατρα και με το κοινό φεύγοντας από την παράσταση να γίνει ο καλύτερος διαφημιστής.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η επιτυχία και η αποτυχία είναι δύο πολύ κοντινές έννοιες.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το παρόν αφορά αποκλειστικά την Αθήνα, διότι δυστυχώς οι περισσότερες άλλες πόλεις, με εξαίρεση βεβαίως τη Θεσσαλονίκη, υστερούν σε θεατρικούς χώρους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82">Γεώργιος Κονίδης</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Γιώργου Αναστασιάδη (Μεγάλο κόκκινο, 2023)</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-74761858997603459902024-03-12T04:30:00.096+02:002024-03-12T04:30:00.132+02:00Η Αρετή Κοκκίνου και το Του Μάρτη θέλω ένα φιλί<div style="text-align: justify;"><div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZpAI83TjK2fZ4kaBmeWUuPtfClFxCylIDHyXTw2ZfMN_rslIwcUlAKY9s_y_j_0eJl7XNAhzOPsx-syFStFvS6SkKCS93qZ-ttgGyn3Qq-G6fe0-2JBCzXCFO_Tk2YNCyLr1Ut_SZHzecASNbsDVHvZObLxxhEowkzOVkJL65RkBG4wA6GfGkC3pDcOA2/s1500/12.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Αρετή Κοκκίνου" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZpAI83TjK2fZ4kaBmeWUuPtfClFxCylIDHyXTw2ZfMN_rslIwcUlAKY9s_y_j_0eJl7XNAhzOPsx-syFStFvS6SkKCS93qZ-ttgGyn3Qq-G6fe0-2JBCzXCFO_Tk2YNCyLr1Ut_SZHzecASNbsDVHvZObLxxhEowkzOVkJL65RkBG4wA6GfGkC3pDcOA2/w320-h320/12.png" title="Αρετή Κοκκίνου" width="320" /></a></div><br />Πώς ξεκίνησε το μουσικό ταξίδι;</div><div><b><i>Αρετή Κοκκίνου: Από τα νηπιακά χρόνια. Η ενασχόληση με όλους τους διαθέσιμους μουσικούς ήχους του σπιτιού ήταν το αγαπημένο παιχνίδι. Τελικά, με έστειλαν στο ωδείο στην ηλικία των έντεκα. Από τότε δεν άφησα σχεδόν ποτέ την κιθάρα από τα χέρια μου. Στα είκοσι άρχισα μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας και στα είκοσι τέσσερα έπαιξα στην πρώτη μου μπάντα και παλεύαμε να βρούμε μέρη να παίξουμε και να μοιραστούμε τη χαρά μας. Σαν χθες...</i></b></div><div><div>How did this musical journey begin?</div><div><b><i>Areti Kokkinou: Since early childhood. Engaging with all the available house music sounds was a favorite pastime. Finally I was sent to the conservatory at the age of eleven. From then on I never remember leaving the guitar aside. At the age of twenty I started electric guitar lessons and at twenty four I played in my first band and we struggled to find places to play and share our joy. It seems like all this happened just yesterday...<span><a name='more'></a></span></i></b></div></div><div><br /></div><div>Από πού εμπνέεστε; Τι πυροδοτεί τη δημιουργικότητά σας;</div><div><b><i>Α.Κ.: Η περίσταση... Οι ενδιαφέροντες στίχοι. Τα βιβλία που με αγγίζουν. Ένα θεατρικό έργο. Οι εικόνες της καθημερινότητας.</i></b></div><div><div>Where do you get your inspiration from? What triggers your creativity?</div><div><b><i>A.K.: The occasion... Interesting lyrics and poems. Books that touch my feelings. A play on the theatre. The images of everyday life.</i></b></div></div><div><br /></div><div>Αν δεν υπήρχε η μουσική στη ζωή σας, τι θα μπορούσε να την αντικαταστήσει; Με τι θα είχατε ασχοληθεί αν δεν είχατε τη μουσική;</div><div><b><i>Α.Κ.: Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι θα μου άρεσε η ενασχόληση με τα εικαστικά ή με κάποιου είδους χειροτεχνία, αν και δεν ξέρω αν θα είχα ταλέντο σε αυτό. Θα μου άρεσε να έχω κάνει και σπουδές σε θέματα ιστορίας και φιλολογίας, όπως και θεατρικές σπουδές. Το τελευταίο σκεφτόμουν να το υλοποιήσω αλλά τελικά δεν υπάρχει χρόνος.</i></b></div><div><div>If music did not exist in your life, what could replace it? What would you do if you did not have music?</div><div><b><i>A.K.: I have often thought that I would enjoy doing art or some kind of craft, although I don't know if I would have any talent for it. It would be nice to have studied history and philology as well as theatre studies. I was thinking of implementing the last one, but in the end there is no time.</i></b></div></div><div><br /></div><div>Πείτε μας δυο λόγια για τη νέα σας δουλειά.</div><div><b><i>Α.Κ.: Μετά από δύο.. XL δισκογραφικές δουλειές των δεκαέξι τραγουδιών η καθεμία (Στη Σμύρνη κάποτε, το Σ' αγαπώ το κόσμου) τώρα παρουσιάζουμε ένα ένα τα τραγούδια μας με τη Μήδεια Χουρσουλίδου, σε συνεργασία με Ελληνίδες ποιήτριες. Επίσης συνδιαλέγομαι μουσικά με την κυρία Γεωργία Ζώη στο συγκλονιστικό θεατρικό έργο Amber Alert του Odise Plaku, στην σκηνή του θεάτρου Έαρ Βικτώρια κάθε Πέμπτη κα Παρασκευή, υπό τη θαυμάσια σκηνοθετική καθοδήγηση της Γιώτας Κουνδουράκη. Και βέβαια οι συναυλίες δεν σταματούν.</i></b></div><div><div>Please, tell us about your new song/album/concert e.t.c.</div><div><b><i>A.K.: After two... XL record works of sixteen songs at each one we now present our songs one by one with Media Choursoulidou, in collaboration with female Greek poets. I also interact musically with Ms. Georgia Zoi in Odise Plaku's sensational play Amber Alert, on the stage of the Ear Victoria theatre every Thursday and Friday, under the wonderful direction of Yota Koundourakis. And, of course, live events never stop.</i></b></div></div><div><br /></div><div>Αν έπρεπε να τη/το χαρακτηρίσετε με μια λέξη ή με μια φράση, ποια θα ήταν αυτή;</div><div><b><i>Α.Κ.: Θηλυκή δύναμη.</i></b></div><div><div>How would you describe it with one word or phrase?</div><div><b><i>A.K.: Female power.</i></b></div></div><div><br /></div><div>Μοιραστείτε τους στόχους, τα όνειρά σας.</div><div><b><i>Α.Κ.: Πέρα από το να χαρώ και να μοιραστώ μουσική, θα ήμουν ευτυχής αν μπορούσα να αφήσω κάτι θετικό και δημιουργικό πίσω μου σε οποιοδήποτε τομέα. Επίσης ελπίζω να γίνω πιο σοφή με το πέρασμα του χρόνου.</i></b></div><div><div>Share your dreams and goals...</div><div><b><i>A.K.: Apart from enjoying and sharing music, I would be happy if I could leave something positive and creative behind in any field. I also hope to become wiser as time goes on.</i></b></div><div><br /></div></div><div>Στείλτε το μήνυμά σας στον κόσμο...</div><div><b><i>Α.Κ.: Μην επαναπαυόμαστε στις προκαταλήψεις μας. Στον εαυτό μου πρώτα το λέω. Γνώση και αλληλεγγύη για να κοιτάξουμε ψηλότερα.</i></b></div><div>Send your message to the world</div><div><b><i>A.K.: Don't rest on our prejudices. I try to speak it aloud to myself, before all. With knowledge and solidarity we can head higher.</i></b></div></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: medium;">Click to music:</span></div><div style="text-align: center;"><b><a href="https://www.youtube.com/watch?v=h1eIcFUkGuI"><span style="font-size: large;">Του Μάρτη θέλω ένα φιλί</span></a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-32461701425819483242024-03-12T04:00:00.204+02:002024-03-12T04:00:00.126+02:00Ταϋγέτη Μπασούρη<div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvikFCEagOysksn5f4qNX1HtE9YbYlxq-WbBGxC6PRFfnAc8rQyCudUFwp_-O6jwYxs3tb5EivuN49afU_Zps5uu3IpHYl9s0uRUHwceLcvMMfhgJwm6D1ISBmyp6q-Oo3AMRdBPt9_Qh4JSEH_Nzv9Smv4dBfEzOhCdfVm0B_7VPEBFUsZ8BTpnP_rPRm/s1500/1.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ταϋγέτη Μπασούρη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvikFCEagOysksn5f4qNX1HtE9YbYlxq-WbBGxC6PRFfnAc8rQyCudUFwp_-O6jwYxs3tb5EivuN49afU_Zps5uu3IpHYl9s0uRUHwceLcvMMfhgJwm6D1ISBmyp6q-Oo3AMRdBPt9_Qh4JSEH_Nzv9Smv4dBfEzOhCdfVm0B_7VPEBFUsZ8BTpnP_rPRm/w320-h320/1.png" title="Ταϋγέτη Μπασούρη" width="320" /></a></div><br />Σημαντική Ελληνίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου με μεγάλη πορεία στην υποκριτική. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1914 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου καθώς επίσης και στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. (Στο Εθνικό Ωδείο είχε δάσκαλο τον Μιχ. Κουνελάκη.)<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πραγματοποίησε την πρώτη της θεατρική εμφάνιση στο θέατρο το 1944 με τον θίασο του Γ. Κουκούλη και το 1944-45 έλαβε μέρος στο <i>Θέατρο του λαού</i> στο θέατρο Παπαϊωάννου όπου συμμετείχε στο θεατρικό χρονικό του Γ. Λυδάκη <i>41-44</i>.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τους θιάσους του Άλκη Προβελέγγιου το 1946, με τους Ενωμένους καλλιτέχνες το 1946, με τον θίασο Δήμου Σταρένιου - Αλέκας Παΐζη - Τίτου Βανδή το 1947, με τον θίασο Γιάννη Ιατρού - Ζωζώς Νταλμάς στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιώς το 1947, στον Θυμελικό θίασο του Λινού Καρζή με την τραγωδία του Ευριπίδη <i>Φοίνισσες</i> το 1948. Μετά την συνεργασία της αυτή την συνέλαβαν και εξορίστηκε λόγω των αριστερών της φρονήματων.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στη συνέχεια της θεατρικής της πορείας έδειξε το ταλέντο της και την μεγάλη της γκάμα, αφού μπορούσε να υπηρετήσει όλα τα είδη του θεάτρου με την ίδια επιτυχία, όπως και έκανε αφού πήρε μέρος σε πολλές παραστάσεις, από τραγωδία μέχρι επιθεώρηση. Διακρίθηκε κυρίως σε κωμικούς ρόλους και έκανε καριέρα με το μικρό της όνομα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το 1951 την συναντάμε στη διανομή της <i>Λυσιστράτης</i> του Αριστοφάνη με τον Θυμελικό θίασο, στους <i>Εκατομμυριούχους της Νάπολη</i> του Εντουάρντο Ντε Φίλιππο, το καλοκαίρι του 1954 στο <i>Όσα παίρνει ο άνεμος</i> στο θέατρο Περοκέ, στο έργο του Ζαν Ανούιγ <i>Το βαλς των ταυρομάχων</i>, στο έργο του Δημητρίου Κορομηλά <i>Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας</i>, στον <i>Λόρδο Βύρων</i> του Μαν. Σκουλούδη (όπου υποδύθηκε την Μίσις Μπάιρον), στο έργο του Νότη Περγιάλη <i>Το κορίτσι με το κορδελάκι</i> κ.α.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ακολουθεί η συμμετοχή της στο έργο του Μιχ. Κουνελάκη <i>Η απαγωγή της Σμαράγδως</i>. Την βλέπουμε στον <i>Θάνατο του Διγενή</i> στο θέατρο του Εθνικού κήπου του Νίκου Χατζίσκου, στην κωμωδία των Μίμη Τραϊφόρου και Δημ. Βασιλειάδη <i>Στουρνάρα 288</i>, με τον θίασο της Βίλμας Κύρου στα <i>Σκάνδαλα κοριτσιών</i> και με τον παιδικό θίασο του Γ. Δήμου και της Μαρούλας Ρώτα στο έργο <i>Τα τρία αδέλφια και η γοργόνα</i> το 1961.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το καλοκαίρι του 1962 πήρε μέρος στην παράσταση του Μίκη Θεοδωράκη και του Μποστ <i>Όμορφη πόλη</i> που ανέβηκε στο θέατρο Παρκ, όπου ερμήνευσε τον ρόλο της Κλεοπάτρας. Έλαβε μέρος σε πολλές επιθεωρήσεις τα χρόνια που ακολούθησαν και στην <i>Μαρκησία του λιμανιού</i> του Νίκου Φώσκολου (Το έργο ανέβηκε και στην Θεσσαλονίκη). Την συναντάμε επίσης στο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου<i> Χάσαμε τη θεία, στοπ</i>.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Από το 1984 προσλαμβάνεται στο Εθνικό Θέατρο και μένει εκεί μέχρι το 1992 υπηρετώντας όλα τα είδη του θεάτρου. <i>Εκκλησιάζουσες</i> του Αριστοφάνη, <i>Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν</i> του Μπρεχτ, <i>Η σονάτα των φαντασμάτων</i> του Αυγούστου Στρίντμπεργκ, <i>Η βεγγέρα</i> του Ηλία Καπετανάκη. Η τελευταία της εμφάνιση με το Εθνικό Θέατρο έγινε με το έργο του Σω <i>Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι</i>· το έργο ήταν διασκευασμένο για παιδιά από τον σπουδαίο Έλληνα σκηνοθέτη Αλέξη Σολομό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Κινηματογράφος: <i>Κάλπικη λίρα</i>, <i>Ζηλιαρόγατος</i>, <i>Γραφείο συνοικεσίων</i>, <i>Τρεις ντετέκτιβς</i>, <i>Ο θησαυρός του μακαρίτη</i>, <i>Χαρούμενοι αλήτες</i>, <i>Ένας ήρως με παντόφλες</i>, <i>Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας</i>, <i>Όσο υπάρχουν γυναίκες</i>, <i>Πολιορκία</i>, <i>Δύο τρελοί και ο ατσίδας</i>, <i>Τέρμα τα δίφραγκα</i>, <i>Τα Χριστούγεννα του αλήτη</i>, <i>Το τεμπελόσκυλο</i>, <i>Οι τουρίστες</i>, <i>Ευτυχώς χωρίς δουλειά</i>,<i> Σχολή για σοφερίνες</i>, <i>Μια εβδομάδα στον παράδεισο</i>, <i>Ζωή γεμάτη πόνο</i>, <i>Ζητιάνος μιας αγάπης</i>, <i>Έξω φτώχεια και καλή καρδιά</i>, <i>Είναι μεγάλος ο καημός</i>, <i>Φτωχό μου σπουργιτάκι</i>, <i>Προδομένη</i>, <i>Ο παπατρέχας</i>, <i>Προξενήτρα</i>, <i>Πράκτορ 017</i>, <i>Ησαΐα χόρευε</i>, <i>Δοσατζού</i>, <i>Επιχειρήσις γαμπρός</i>, <i>Πάρε κόσμε</i>, <i>Μανωλάκης ο τέντι μπόι</i>, <i>Κοκκοβιός και Σπάρος στα δίχτυα της αράχνης</i>, <i>Η χαρτορίχτρα</i>, <i>Τρελός, παλαβός και Βέγγος</i>, <i>Ο φαλακρός μαθητής</i>, <i>Όνειρο αριστερής νύχτας</i>,<i> Φανουρόπιτα</i>, <i>Ζωή χαρισάμενη</i>, <i>Μη μου άπτου</i>.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τηλεόραση: <i>Το εικοσιτετράωρο ενός παλιατζή </i>του Αντ. Μιχαλέα (1973).</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η Ταϋγέτη έφυγε από τη ζωή το 2003.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μια μεγάλη ηθοποιός που κατάφερε όπως και άλλοι να αναδείξουν τους δεύτερους και τους τρίτους ρόλους και με τη δυναμική της και ξεχωριστή παρουσία να μπορέσει να ξεχωρίσει κα να κλέψει την παράσταση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82">Μάνος Καραβασίλης</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Οι πληροφορίες καθώς και η φωτογραφία αντλήθηκαν από την εγκυκλοπαίδεια του Θεόδωρου Έξαρχου <i>Έλληνες ηθοποιοί: Αναζητώντας τις ρίζες</i>, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Δωδώνη.</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-30524862119506144002024-03-11T05:00:00.039+02:002024-03-11T05:00:00.154+02:00Απόψε αυτοσχεδιάζουμε<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheAXAlZ48KA2MfbucNzzkqZWchqkARdhB5VLusCGfuiJVO0Xo9u_ht9ydZXlMW5u1Nmx42TUBUfr7CQX96mZR-b6LEbp_9OICDZgF-9YDAPRW3HFrm0_BRblIa3eFgTtFZsX5C422YY4zcsBOXkg9h3jXWZHT339oMNSBJKWuRyhnr-X5mZh3Mahk5bgN2/s1500/4.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Μαρία Ρίκκου, Όλγα Δαλέκου, Μαρία Στεφανή, Τσαμπίκα Φεσάκη, Μυρτώ Γκανούρη και Έλλη Μερκούρη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEheAXAlZ48KA2MfbucNzzkqZWchqkARdhB5VLusCGfuiJVO0Xo9u_ht9ydZXlMW5u1Nmx42TUBUfr7CQX96mZR-b6LEbp_9OICDZgF-9YDAPRW3HFrm0_BRblIa3eFgTtFZsX5C422YY4zcsBOXkg9h3jXWZHT339oMNSBJKWuRyhnr-X5mZh3Mahk5bgN2/w320-h320/4.png" title="Μαρία Ρίκκου, Όλγα Δαλέκου, Μαρία Στεφανή, Τσαμπίκα Φεσάκη, Μυρτώ Γκανούρη και Έλλη Μερκούρη" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το <i>Απόψε αυτοσχεδιάζουμε</i> βασίζεται σε ένα από τα πολλά έργα του δημιουργού και νομπελίστα Λουίτζι Πιραντέλλο που έχει παιχθεί σε πάρα πολλά θέατρα ανά τον κόσμο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επί της ουσίας αναφέρεται σε έναν θίασο που προσπαθεί να μετατρέψει ένα διήγημα του Πιραντέλλο σε θεατρικό έργο ενώ ένας φιλόδοξος σκηνοθέτης μπερδεύει τόσο πολύ τους ηθοποιούς που στο τέλος τον διώχνουν από το έργο, θέλοντας να ερμηνεύσουν με τον δικό του τρόπο ο καθένας τον ρόλο του, αφού έχει ταυτιστεί.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το συγκεκριμένο εγχείρημα, που παρακολούθησα στο θέατρο Άβατον, έχει μια «λεπτομέρεια» που το κάνει πολύ πιο δύσκολο. Διότι το ανεβάζει η θεατρική ομάδα Κωφών «Τρελά χρώματα» σε διασκευή και σκηνοθεσία από την Έλλη Μερκούρη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoDT1mY-foBaoFHR31793ZYJyKIjnW_H71w8WkVlqYdWDInab040Jx97r2beZSaBaobQOz71D4ZtnyVIFLjT-O6Jen5yRanm2PyNvgbPaJjq7ztyQXlqh3Ae94oGlyjiMutXg1T7ts9mr12k81unOpS54yKL59qnJaoBkRWs33SrZvGNJ_8B3ZFVnCXQiu/s1500/1.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Μαρία Ρίκκου, Όλγα Δαλέκου, Μαρία Στεφανή, Τσαμπίκα Φεσάκη, Μυρτώ Γκανούρη και Έλλη Μερκούρη" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoDT1mY-foBaoFHR31793ZYJyKIjnW_H71w8WkVlqYdWDInab040Jx97r2beZSaBaobQOz71D4ZtnyVIFLjT-O6Jen5yRanm2PyNvgbPaJjq7ztyQXlqh3Ae94oGlyjiMutXg1T7ts9mr12k81unOpS54yKL59qnJaoBkRWs33SrZvGNJ_8B3ZFVnCXQiu/w320-h320/1.png" title="Μαρία Ρίκκου, Όλγα Δαλέκου, Μαρία Στεφανή, Τσαμπίκα Φεσάκη, Μυρτώ Γκανούρη και Έλλη Μερκούρη" width="320" /></a></div><br />Όπως ο Πιραντέλλο πειραματίστηκε με μια έννοια του θεάτρου, το θέατρο μέσα στο θέατρο, έτσι και η θεατρική ομάδα προσπαθεί την ενσωμάτωση κωφών και ακουόντων ηθοποιών με τη χρήση της ελληνικής νοηματικής γλώσσας, τη χρήση σωματικού θεάτρου, της φωνητικής ερμηνείας και τη βοήθεια της διερμηνέα Μυρτώ Γκανούρη, που συμμετέχει και σε ενεργό ρόλο μέσα στην παράσταση.</div><div style="text-align: justify;">Και πετυχαίνει εξαιρετικά!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μάλλον δεν θα καταλάβουμε ποτέ, εμείς οι ομιλούντες, πόση δύσκολη προσπάθεια κάνουν οι ηθοποιοί Μαρία Ρίκκου, Όλγα Δαλέκου, Μαρία Στεφανή, Τσαμπίκα Φεσάκη και Έλλη Μερκούρη για να αποδώσουν στη σκηνή το χιούμορ και την συγκίνηση στο <i>Απόψε αυτοσχεδιάζουμε</i>. Πολύ εκφραστικές, με καλή χρήση της παντομίμας, παρουσιάζουν μια άρτια παράσταση που αποδεικνύει για άλλη μια φορά το δικαίωμα της πρόσβασης στις τέχνες από όλους τους ανθρώπους.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82">Γεώργιος Κονίδης</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/2023/12/apopse-aftoshediazoume.html">Πληροφορίες για την παράσταση και συντελεστές</a></b></div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-10917582460657976762024-03-11T05:00:00.007+02:002024-03-11T05:00:00.154+02:00Ίταλο Καλβίνο: Κείμενα, συνεντεύξεις, επιστολές<h3 style="text-align: center;"><i>Αν μια νύχτα του χειμώνα</i>... ένας αναγνώστης</h3><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFd6KJ9oKAitvgPGpLCL0QZFcr8TbVgcwWACq7sSAP_WkL8mLZutJXIq63N5EFkYkKDhn7eLSz3nTBbSDiaXQMxgMtjuhlFWLbdAX-UGKW42StBCb667vs5MtlZrbZ5IcI0u91QZhrOQ6xhFXteJ2kp6M91iefK6y45GQB0gNfqVmYUxXMF-WcaNfsT8sw/s1500/12.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Ίταλο Καλβίνο: Κείμενα, συνεντεύξεις, επιστολές" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFd6KJ9oKAitvgPGpLCL0QZFcr8TbVgcwWACq7sSAP_WkL8mLZutJXIq63N5EFkYkKDhn7eLSz3nTBbSDiaXQMxgMtjuhlFWLbdAX-UGKW42StBCb667vs5MtlZrbZ5IcI0u91QZhrOQ6xhFXteJ2kp6M91iefK6y45GQB0gNfqVmYUxXMF-WcaNfsT8sw/w320-h320/12.png" title="Ίταλο Καλβίνο: Κείμενα, συνεντεύξεις, επιστολές" width="320" /></a></div><br />Με το που πάτησα το πόδι μου στον εκδοτικό οίκο «24 γράμματα» βρέθηκα απειλητικά πολιορκημένος από ορδές βιβλίων. Αισθάνθηκα σαν βραχονησίδα περικυκλωμένη από μία βιβλιοθάλασσα. Έχω ήδη μοιραστεί τις εντυπώσεις μου για δύο. Διαλέγω, προς το παρόν, άλλο ένα και όχι στην τύχη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τον Ίταλο Καλβίνο πρωτοδιάβασα το 1982, στο βιβλίο του <i>Οι δύσκολοι έρωτες</i>, από τις εκδόσεις Αστέρι. Μια συλλογή διηγημάτων που έχουν ή δεν έχουν σχέση με τον τίτλο. Μάλλον περνούσα κι εγώ μια παραπλήσια δυσκολία τότε. Όμως, τον γόρδιο δεσμό σε κάτι τέτοια λύνει η τέταρτη διάσταση και όχι η γραφή, όσο σαγηνευτική κι αν είναι. Τρία χρόνια αργότερα και αφού είχα μόλις διαβάσει το <i>Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης</i>, από τις εκδόσεις Αστάρτη, αποχώρησε από τα εγκόσμια ο συγγραφέας. Δεν είχα προλάβει ακόμα να περιηγηθώ στις <i>Αόρατες πόλεις </i>του.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Από τότε έχω διαβάσει αρκετά που έχουν εκδοθεί από διάφορους βιβλιοπαραγωγικούς οίκους. Έχω γνωρίσει αξιωματούχους της φεουδαρχικής εποχής: ιππότες, υποκόμητες, βαρόνους. Έχω συστηθεί και σε άλλους αξιότιμους κυρίους οι οποίοι είχαν την ευγένεια να με ξεναγήσουν σε μέρη που νόμιζα ότι γνώριζα, ο αφελής. Όλα τους δύσκολα όμως, χρειάζεται κάποιος –εγώ τουλάχιστον– να βάλει το μυαλό του κάτω και φυσικά κάποιο άλλο μέλος του σώματός του. Το τελευταίο είναι αυτό που θα μας απασχολήσει:<i> Ίταλο Καλβίνο: Κείμενα, συνεντεύξεις, επιστολές</i>, από τις εκδόσεις «24 γράμματα» σε επιμέλεια - μετάφραση του Γιάννη Η. Παππά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το περιπετειώδες βιογραφικό του, γεννημένου στην Κούβα από γονείς γεωτεχνικούς επιστήμονες, Ιταλού συγγραφέα είναι πλέον διαθέσιμο παντού. Οπότε είναι περιττό να αναφέρω εύκολα ανιχνεύσιμες λεπτομέρειες –αν φυσικά ένας πολυτάραχος και πολυταξιδεμένος βίος αποτελείται μόνο από λεπτομέρειες. Δυο λόγια μόνο γιατί, όπως λέγεται, το όλο συνίσταται από τα μέρη του.</div><div style="text-align: justify;">Αφού η οικογένεια είχε επιστρέψει στην Ιταλία γράφτηκε στην Γεωπονική σχολή –για να συνεχιστεί η παράδοση– την οποία εγκατέλειψε σύντομα για να ενταχθεί στην Αντίσταση και στο Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο και εγκατέλειψε περίπου μια δεκαετία αργότερα. Η σειρήνα της λογοτεχνίας τον είχε αποπλανήσει εδώ και χρόνια όμως ή μερικές από τις εννέα μούσες. Μετά τον πόλεμο πάντως ολοκλήρωσε τις πανεπιστημιακές, φιλολογικές του σπουδές. Το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, είχε αυτοχαρακτηριστεί, μιας και δεν ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το βιβλίο μας, προσιδιάζει κάπως σε μία de profundis εξομολόγηση του Ίταλο Καλβίνο μέσα από κάποια πιο εσωστρεφή κείμενα· στα μέρη <i>Συνεντεύξεις</i> και <i>Επιστολές</i>. Όχι δηλαδή ότι τα υπόλοιπα γραπτά του ήταν και πολύ εξωστρεφή. Χρειάζεται προσεκτικό σκάλισμα για να φτάσει κανείς στις ρίζες των τροπικών φυτών που καλλιεργούσε η οικογένειά του. Είχε επομένως την σχετική παιδεία. Οι ρίζες είναι ευαίσθητες όπως και οι λέξεις.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Με την δέουσα προσοχή αναλαμβάνουν την εργασία αυτή ο ίδιος –λόγω εμπειρίας που του μεταδόθηκε υποθέτω– και οι υπόλοιποι συγγραφείς των άρθρων του πρώτου μέρους με τον τίτλο <i>Κείμενα</i>. Σ' αυτούς συγκαταλέγεται η φίλη και συνάδελφός του Ναταλία Γκίνσμπουργκ, με μια συγκινητική αφήγηση της τελευταίας συνάντησής τους στο νοσοκομείο, λίγο πριν τον θάνατό του. Δύο ημέρες απόμεναν μέχρι την φθινοπωρινή ισημερία του 1985.</div><div style="text-align: justify;">Ένα άλλο ενδιαφέρον κείμενο αναφέρεται στις αντιστιτικές σχέσεις του Ίταλο Καλβίνο με τον άλλο «φίλο» και συνάδελφό του Τσέζαρε Παβέζε. Η αντίστιξη γίνεται πιο εμφανής στις δύο επιστολές τους που περιλαμβάνονται στο βιβλίο. Μας λέει βέβαια και για διάφορα άλλα στην <i>Πολιτική νεανική αυτοβιογραφία</i>, καθώς και για τις αμφιβολίες του στο <i>Ήμουν κι εγώ Σταλινικός;</i>.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στις συνεντεύξεις τώρα ξετυλίγεται ο μίτος. Μιλάει για τις ιδεολογικές του απόψεις και τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Μιλάει για το επάγγελμά του και τις επιρροές του. Μιλάει για τη διαμονή του στα ξένα. Το πόσο έχουν συμβάλλει το Παρίσι (κυρίως) και η Νέα Υόρκη στην πορεία του. Λέει πολλά αλλά με φειδώ, δεν κομπορρημονεί· άλλωστε δεν θα το περίμενα απ' αυτόν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι επιστολές, τέλος, προς την Τσιτσίτα –την Έστερ Τζούντιθ Σίνγκερ, την Αργεντινή σύζυγό του– είναι προφανώς και το πιο εξωστρεφές και συναισθηματικό μέρος του βιβλίου. Σ' αυτές, ο άγνωστος, απρόσιτος και κάπως παγερός σ' εμάς συγγραφέας μετενσαρκώνεται σε άνθρωπο· σε έναν όμοιό μας δηλαδή! Άλλο είναι οι στημένες δημόσιες συνεντεύξεις κι άλλο οι αυτοσχεδιασμένες ιδιωτικές εκμυστηρεύσεις. Ο κύριος Πάλομαρ, που απλά παρατηρεί και καταγράφει, απεκδύεται αυτές τις εξωγήινες δεξιότητές του. Ενδύεται άλλες, πιο προσγειωμένες. Στην εισαγωγή η κόρη τους, που τις δημοσίευσε μετά τον θάνατό τους, φαίνεται κάπως επιφυλακτική. Προσωπικά δεδομένα θα τα λέγαμε σήμερα. Άντε τώρα να βγάλεις άκρη. Το να αποφασίσεις να εκδόσεις ένα βιβλίο δεν είναι ευαίσθητο προσωπικό δεδομένο; Το ευχάριστο είναι ότι μπορούμε να τα διαβάσουμε χωρίς να έχουμε την ενοχή ότι κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Δημοσιεύονται επίσης επιστολές του –και απαντήσεις τους– προς την Ναταλία Γκίνσμπουργκ και –όπως προαναφέραμε– τον Τσέζαρε Παβέζε. Αμφίπλευρα θερμά τα αισθήματα με την πρώτη, όχι και τόσο με τον δεύτερο. Τέλος, περιέχεται η επιστολή παραίτησής του από το ΙΚΚ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μία αξιομνημόνευτη –και τολμώ να πω η πρώτη εγχώρια– παρέμβαση των εκδόσεων «24 γράμματα» στην πολιτισμική και λογοτεχνική συμβολή του Ίταλο Καλβίνο στο γίγνεσθαί μας. Δεν ξέρω αν έχει τόση σημασία αλλά πάντως εκφράζω τα συχαρίκια μου.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82">Γιώργος Καριώτης</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-67164088314829590072024-03-11T04:30:00.052+02:002024-03-11T04:30:00.135+02:00Οι Σισιλιάνοι<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdsBouyPUEIYv3v3cpFUmmdVbp9eHayVaGR3Xvl28In6FJehYm7PIAbowWPPxQPDfiRCOCPIji83RIw5eMQJJLS0_sZuswQVcnio6MSXjqstx9wsyakdzB-_Mx9NCwu_wG_WFzFj_kB9p5fV4It_2CTBlM0ScCYfScO-dbsdagL1ZI5GhO8lGH_6xqFKvF/s1500/3.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Οι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου Καπότση" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdsBouyPUEIYv3v3cpFUmmdVbp9eHayVaGR3Xvl28In6FJehYm7PIAbowWPPxQPDfiRCOCPIji83RIw5eMQJJLS0_sZuswQVcnio6MSXjqstx9wsyakdzB-_Mx9NCwu_wG_WFzFj_kB9p5fV4It_2CTBlM0ScCYfScO-dbsdagL1ZI5GhO8lGH_6xqFKvF/w320-h320/3.png" title="Οι Σισιλιάνοι, Κωνσταντίνου Καπότση" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Γιώργος ο νεότερος, θα επιστρέψει στα πάτρια εδάφη της μητέρας του για να παραστεί στην κηδεία του παππού του. Εκεί, ανάμεσα στους λίγους χωριανούς που έχουν έρθει να πουν το τελευταίο αντίο, υπάρχει ένας αιωνόβιος γίγαντας, ο προπάππος του Γιώργου, ο Γιώργης Κρίτσαλος.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αυτά είναι τα δύο πρόσωπα που θα μας απασχολήσουν καθ’ όλη την ανάγνωση της ιστορίας, μιας ιστορίας που θα μας ταξιδέψει νοερά στις δεκαετίες του 1930, '40, '50 και '90. Από το παρελθόν στο παρόν και ξανά πίσω, θα ξετυλίξουμε το κουβάρι του γηραιού άνδρα και θα βρούμε την άκρη του νήματος που ενώνεται με εκείνη του νέου, ξεκινώντας η κοινή τους πορεία.<span><a name='more'></a></span></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Κρίτσαλος είναι σκληρός σαν πέτρα, λιγομίλητος, δουλεύει τη γη και τα χώματά της με σθένος και ζει μόνος του ασκητικά σε ένα πέτρινο σπίτι. Ήταν παντρεμένος και ερωτευμένος με μια νέα κοπέλα η οποία πέθανε από τύφο αφήνοντας τον με ένα μωρό, παντρεύτηκε ξανά και πλέον θα αναγκαστεί να συνυπάρξει με τον Γιώργο τον εγγονό της κόρης του, εγχείρημα το οποίο δεν το είδε με καλό μάτι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η μεστή πορεία της ζωής του παππού θα αναμοχλευτεί με εκείνη του Γιώργου και από παράλληλες ευθείες θα καταφέρουν να χαράξουν κοινή πορεία, θα αποκομίσουν κοινές αναμνήσεις και θα μοιραστούν στιγμές πολύτιμες και για τους δύο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένα δερμάτινο φυλακτό, που πάει από χέρι σε χέρι, τα μυστικά του Παλιόκαστρου, η αρχαιολόγος Νικόλ μέλος μιας ομάδας Άγγλων που κάνουν ανασκαφές, ο καπετάν Νικόλας και οι άρρηκτοι δεσμοί με τον Κρίτσαλο, μια καδραρισμένη σελίδα γνωστού ξένου περιοδικού με αφιέρωμα στη μακροζωία και οι καθιερωμένες κυριακάτικες επισκέψεις του Γιώργη στο νεκροταφείο, μας εισάγουν στην ιστορία και μας προϊδεάζουν για μια όχι και τόσο ομαλή συνέχεια.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο προπάππος, για τους ντόπιους, θεωρείται κοσμογυρισμένος. Έχει εργαστεί στο εξωτερικό παρέα με τον καπετάν Νικόλα και έχουν επιστρέψει στον τόπο τους για να στεριώσουν και να προκόψουν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η βάρκα Αγγελίνα, μια σισιλιάνικη συμμορία και οι παράνομες μπίζνες του Λουίτζι, ένα κρύο μπάνιο στη θάλασσα στα τέλη Μαΐου, η επισκευή της βάρκας, οι ιστορίες που μοιράζεται ένας μέθυσος παππούς με τον Γιώργο και ένας εγκαταλειμμένος φάρος, προσθέτουν το δικό τους λιθαράκι στην ιστορία που πλέον ο αναγνώστης αδημονεί να μάθει.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο άλλοτε άκαμπτος και δύστροπος Κρίτσαλος, θα αρχίσει να ανταλλάσσει κάποιες κουβέντες με τον Γιώργο, δειλά στην αρχή, θα του μαθαίνει να αγαπά και να περιποιείται τη γη, η σχέση μεταξύ τους θα πάρει χρώμα και σιγά σιγά θα γίνει απαραίτητη και για τους δύο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι ώρες ψαρέματος που θα μοιραστούν πάνω στην Αγγελίνα, ο μπαρμπα-Βαγγέλης με τη λυμένη γλώσσα και τον φόβο στα σκέλια, το σκαλιστό δίκαννο, που ξεθάφτηκε από το κελάρι και ακόμη καλά κρατεί, και ένα ομαδικό κυνήγι που έλαβε χώρα σε ένα ερειπωμένο ξερονήσι και που λίγο έλειψε να πάρει λάθος τροπή, προσφέρουν στον Γιώργο πληρότητα, σε βαθμό που πλέον δεν σκέφτεται να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τα νιάτα πλάι στα γηρατειά ρουφούν γνώσεις, ρουφούν ζωή. Καθόταν πλάι του με αφτιά ορθάνοιχτα, με μάτια που δε σαλεύουν και στόμα σφαλιστό. Άκουγε, άκουγε αγόγγυστα και αγχωνόταν μη και χάσει κάτι από τα λόγια του προγόνου του. Εκεί, κάτω από το μεγάλο δέντρο, ο παππούς καθήμενος στον ιερό του βράχο και ο δισέγγονος στο χώμα να θαυμάζει τη ζωή που ακούει, να κάνει κτήμα του όσα περισσότερα μπορεί, να λυπάται που τόσα χρόνια δεν συνδέθηκε με τις ρίζες του μα και να χαίρεται που τελικά είναι εκεί και ζει με όλο του το είναι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Καπότση, ένα μικρό βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:</div><div style="text-align: justify;"><i></i></div><blockquote><div style="text-align: justify;"><i>Ένας αιώνας ζωής είναι πάρα πολύς καιρός για να ξεμάθει να υποχωρεί η ψυχή...</i></div></blockquote><div style="text-align: justify;">Λίγο πριν πέσει η αυλαία, θα βγει στο φως μια τοιχογραφία με δύο άντρες που θα μιλήσουν στην ψυχή του Γιώργου, θα αποκαλυφθεί μια βεντέτα που κρατεί από χρόνια, μια μοίρα θα ξεστρατίσει και μια ιδέα θα μείνει μετέωρη, αφήνοντας στη λήθη αλλά και στην ησυχία τους περασμένα μεγαλεία μιας αλλοτινής εποχής που θα μπορούσαν να αλλάξουν τα πάντα στη ζωή του Γιώργου ή και όχι.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μεστό βιβλίο, μια ιστορία για τους δυνατούς οικογενειακούς δεσμούς, για μυστικά που υπομένουν και για αγάπες που δεν έσβησαν ποτέ. Ο Κρίτσαλος, μια δυναμική προσωπικότητα που καθηλώνει, στιγμάτισε ανεξίτηλα τον Γιώργο και του έδειξε τον τρόπο για να πορεύεται στη ζωή.</div><div style="text-align: justify;"><blockquote>Ο Κωνσταντίνος Καπότσης, με καταγωγή από τη Σκόπελο, γεννήθηκε το 1978 στην Αθήνα. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Ε.Μ.Π. και παρακολούθησε με υποτροφία το μεταπτυχιακό πρόγραμμα αναστηλώσεων στο York της Αγγλίας. Από τις εκδόσεις Αγγελάκη έχει κυκλοφορήσει και το μυθιστόρημα <i>Ο ψίθυρος της Ιθάκης</i>.</blockquote></div><div style="text-align: justify;">Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αγγελάκη.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b><a href="https://www.koukidaki.gr/search/label/%CE%A3%CE%B9%CE%B4%CE%AD%CF%81%CE%B7">Κατερίνα Σιδέρη</a></b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: large;">Κερδίστε το!</span></div><div style="text-align: justify;">Το koukidaki.gr προσφέρει το βιβλίο σε τρεις [3] αναγνώστες –ένα στον καθένα. Για να συμμετέχετε στην κλήρωση <span style="font-size: large;"><a href="https://docs.google.com/forms/d/e/1FAIpQLSf3mz72Ejn4d_zAwEfRTbElVyMIdZCDxc2PN-J_1PxTZEuvHA/viewform">κλικάρετε εδώ</a></span> και συμπληρώστε τη φόρμα. Παρακαλώ, σημειώστε τα ακόλουθα:</div><div style="text-align: justify;"><a href="https://www.koukidaki.gr/2023/08/dorothesies-kliroseis.html"><b>Διαβάστε τους όρους</b>.</a> Συμμετοχή στην κλήρωση, που θα γίνει μετά τις 26 Μαΐου 2024, σημαίνει αποδοχή των όρων. Τα βιβλία θα αποσταλούν/παραδοθούν στους τυχερούς από το koukidaki. Αυτή η δωροθεσία είναι παγκόσμια!</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1497252664413608505.post-61985997484872173462024-03-10T04:30:00.027+02:002024-03-16T08:21:39.933+02:00Dead Roses<div style="text-align: justify;">Η νουβέλα της <b>Ελένης Αποστολάτου</b> <i>Dead Roses</i> αφορά πρωτόφαντο έργο της και δημοσιεύεται περιοδικά από τις 13 Ιανουαρίου 2023 δύο φορές την εβδομάδα και συγκεκριμένα κάθε Σάββατο και Κυριακή. Ακολουθεί το δέκατο όγδοο μέρος. Περίληψη:</div><div style="text-align: justify;"><div><i></i></div><blockquote><div><i>Τα Χριστούγεννα του 2023 πλησιάζουν δίνοντάς μου την ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.</i></div><div><i>Ποτέ δεν ήμουν αισιόδοξη, αλλά με τον ερχομό του νέου έτους σκοπεύω να ανακαλύψω όσα με βυθίζουν στην απελπισία, ακόμα κι αυτά που είναι καλά θαμμένα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.</i></div><div><i>Η καριέρα μου μόλις έφτασε στο τέλος της και μαζί της τελείωσε κι η ζωή μου όπως την ήξερα. Εδώ και λίγα χρόνια δεν έχω ούτε φίλους ούτε προσωπική ζωή, οπότε το μόνο που μου απέμεινε είναι ο εαυτός μου, η Ρόουζ, που ήρθε σε αυτόν τον κόσμο για να δώσει χαρά στους γονείς της. Η μητέρα μου αγαπούσε τα ρόδα και μου χάρισε το όνομά τους για να μου δείξει το πόσο λάτρευε κι εμένα, κι ας με γέμισε με τις δικές της άχρηστες πεποιθήσεις. Εγώ από την άλλη ταυτίζω το όνομά μου με το πένθος· με κάθε φωτιά που κατέκαψε την αγνότητα και τη φρεσκάδα μου. Με κάθε τέρας που συνάντησα σε αυτό το επίγειο ταξίδι και του επέτρεψα να μου κόψει τα φτερά.</i></div><div><i>Αυτή τη στιγμή, όμως, είμαι αποφασισμένη να βρω το δικό μου νόημα ύπαρξης και να αλλάξω όσα δεν μου αρέσουν σ' εμένα. Είμαι η Ρόουζ και επιστρέφω στο παρελθόν και στο πατρικό μου, για να αναγεννηθώ από τις στάχτες μου. Άλλωστε, αυτό δεν είναι το νόημα κάθε νέας αρχής;</i></div></blockquote><div><i></i></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcZKbWciOAnSHWB6ZodhYVtkDvZ6CitDGZ1-1SaRyrVrmQ-06kHb9DRMQlRwpyDULPgoMYA8ahRb_juo3wwoyiI-GADAeGZ-xyoGswTJXCL67MYWSWI2B7OjmqzhNSOg48zLYHnLjKpbB_jCvnEzCO0DczJhZtIyWBSW8_pVwJtOoHi16IJqmHBijVZnnV/s1500/dead-roses.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="Dead Roses, Ελένης Αποστολάτου" border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgcZKbWciOAnSHWB6ZodhYVtkDvZ6CitDGZ1-1SaRyrVrmQ-06kHb9DRMQlRwpyDULPgoMYA8ahRb_juo3wwoyiI-GADAeGZ-xyoGswTJXCL67MYWSWI2B7OjmqzhNSOg48zLYHnLjKpbB_jCvnEzCO0DczJhZtIyWBSW8_pVwJtOoHi16IJqmHBijVZnnV/w320-h320/dead-roses.png" title="Dead Roses, Ελένης Αποστολάτου" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><h2 style="text-align: center;">Ο μύθος</h2><div style="text-align: justify;"><div><span class="newspaper"><br /></span></div><div><div><span class="newspaper">Μ</span>ια βαθιά κι αργόσυρτη εισπνοή έρχεται και με καθησυχάζει. Έχω τη δύναμη να επιβληθώ στο πείσμα μου, να προλάβω την τρικυμία που είναι έτοιμη να ξεχυθεί από τις ίριδές της και να με πνίξει. Προτιμώ να της διαβάσω τον μύθο, να αλλάξω την οπτική μου γωνία και να τα δω όλα από τη δική της σκοπιά παρά να τη χάσω.</div><div><br /></div><div>«Θα το κάνω εγώ», της λέω και συνεχίζω την ανάγνωση.</div><div><i></i></div><blockquote><div><i>Βαδίζοντας αρκετά χιλιόμετρα μες στο δάσος και ερχόμενος αντιμέτωπος με λύκους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σταμάτησε στη μέση του πουθενά και κοίταξε ολόγυρά του όντας πεπεισμένος πως είχε χαθεί. Τα λεπτά κύλησαν πιο γρήγορα από ποτέ και ο ήλιος ως δια μαγείας χάθηκε. Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι εκείνα τα Χριστούγεννα δεν είχε πέσει ούτε μία νιφάδα χιονιού. Ο Στιβ έβλεπε μπροστά του μερικά φώτα να αναβοσβήνουν στον ορίζοντα και πίσω του το χάος. Τα μάτια του μάλλον τον γελούσαν, καθώς καλύπτονταν από ένα σκοτεινό, αδιαπέραστο πέπλο, παρότι είχε βγάλει τον φακό από το σακίδιό του και φώτιζε την περιοχή. Τότε μια γλυκιά μελωδία και το άρωμα του καμένου ξύλου τον έκαναν να στρέψει το βλέμμα στ' αριστερά του, για να ανακαλύψει την ύπαρξη ενός σπιτιού με μεγάλη καμινάδα, που γέμιζε την ατμόσφαιρα καπνό.</i></div><div><i>«Έλα σ' εμένα…» άκουσε μια φωνή μες στο κεφάλι του να τον καλεί και κίνησε κατά κει.</i></div><div><i>Προφανώς η μάγισσα είχε διαισθανθεί τον ερχομό του και τον περίμενε. Δεν του έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η ξαφνική εμφάνιση του σπιτιού, μιας και είχε μάθει πως η μάγισσα προστατευόταν με πολλούς και αδιανόητους για το κοινό μυαλό τρόπους.</i></div><div><i>Όμως αυτό μονάχα ένα σήμαινε· αυτή η γυναίκα ήταν έτοιμη να τον υποδεχτεί με τη θέλησή της.<span><a name='more'></a></span></i></div><div><i>Έσπρωξε τη βαριά πόρτα και το πρώτο που είδε ήταν ένα στρογγυλό τραπέζι στη μέση του σαλονιού. Μετά είδε τη φωτιά να σιγοκαίει στο τζάκι και τέλος τη μάγισσα να κάνει την εμφάνισή της σε μία από τις καρέκλες, κοιτώντας τον από κάτω προς τα πάνω.</i></div><div><i>«Σε έχει φάει το άγχος», του είπε. «Εδώ και πολύ καιρό. Προτού κάνουν την εμφάνισή τους οι σκεπτομορφές σου. Εσύ τους έδωσες την ενέργεια που χρειάζονταν για να εμφανιστούν μπροστά σου ακόμα πιο πεινασμένες».</i></div><div><i>«Οι ποιες;» ψέλλισε ο Στιβ κλείνοντας την πόρτα πίσω του.</i></div><div><i>«Ο Θεός σάς έχει δώσει την ικανότητα να βλέπετε μόνο ό,τι βρίσκεται στον υλικό κόσμο. Όμως υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι πέρα από αυτόν. Αυτός της νόησης, για παράδειγμα», του απάντησε καθώς εκείνος την πλησίασε και κάθισε απέναντί της κλείνοντας τον φακό του. «Να σου προσφέρω κάτι να πιεις».</i></div><div><i>Αυτό θα μπορούσε να είναι παγίδα. Όχι, δε θα έβαζε τίποτα στο στόμα του, ούτε καν μερικές σταγόνες νερό, όσο κι αν διψούσε.</i></div><div><i>«Τι σε κάνει να απαντάς στις ερωτήσεις μου χωρίς να τις έχω ξεστομίσει;» συνοφρυώθηκε.</i></div><div><i>«Σου άνοιξα την πόρτα μου. Δε σου είναι αρκετή αυτή η απάντηση;»</i></div><div><i>«Πώς έμαθες για εμένα;»</i></div><div><i>«Ξέρω τα πάντα για όλους σας. Ζω κοντά σας, κι ας μ' έχετε εξορίσει».</i></div><div><i>«Εμείς;»</i></div><div><i>«Οι πρόγονοί σας, πριν διακόσια περίπου χρόνια. Αλλά δεν έχει σημασία. Οι δικές τους αμαρτίες θα σας κυνηγάνε μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη».</i></div><div><i>Αυτή η απάντηση τον προβλημάτισε περισσότερο και από τα οράματά του.</i></div><div><i>«Τι σημαίνει αυτό;»</i></div><div><i>«Κάποτε, ένας από τους ιδρυτές του τόπου μας με βρήκε και μου ζήτησε να δώσω σε εκείνον και στα υπόλοιπα ιδρυτικά μέλη τη δύναμη να βλέπουν τους δαίμονές τους. Σε αντάλλαγμα θα μου επέτρεπε να κυκλοφορώ ανάμεσά τους. Κι εγώ τον εμπιστεύτηκα. Ήταν λάθος μου που δεν έκανα χρήση της μαγείας μου για να βεβαιωθώ αν οι προθέσεις του ήταν αγνές, αλλά θέλησα κι εγώ για μία φορά να ζήσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Λοιπόν, τον άκουσα και πραγματοποίησα την επιθυμία του. Άβυσσος η ψυχή μιας μάγισσας που την έχουν ποτίσει με το μίσος τους οι αδαείς!»</i></div><div><i>Τα μάτια της είχαν το χρώμα της τ' ουρανού, τα χείλη της το σχήμα καρδιάς, όπως και το πρόσωπό της, και τα ασημένια της μαλλιά τα κύματα της θάλασσας. Το κορμί της ήταν γεμάτο καμπύλες και το μαύρο της φόρεμα φουσκωτό και στολισμένο με πολύχρωμα πετράδια. Ήταν τουλάχιστον τριακοσίων χρονών αλλά δεν έμοιαζε πάνω από είκοσι.</i></div><div><i>«Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς λέγοντας ότι αυτός ο άντρας ήθελε να βλέπει τους δαίμονές του», παραδέχτηκε ο Στιβ.</i></div><div><i>«Οι δαίμονές μας είναι τόσο οι σκέψεις μας όσο και τα συναισθήματά μας, καθώς αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα. Έχουμε την ικανότητα να γεννάμε είτε σκέψεις είτε συναισθήματα είτε και τα δύο μαζί, που παίρνουν σάρκα και οστά στην πάροδο του χρόνου. Σκέψου επίμονα και για πολύ καιρό ότι ποθείς να σκοτώσεις τα παιδιά σου και θα γεννήσεις τον δολοφόνο τους. Νιώσε το εις βάθος και θα έχεις το ίδιο αποτέλεσμα. Τα ιδρυτικά μέλη της περιοχής μας γνώριζαν για αυτήν τους την ικανότητα, καθώς προέρχονταν από μία κέλτικη φυλή που κατείχε όλες τις γνώσεις για το ορατό και το αόρατο σύμπαν μας. Εγώ, λοιπόν, δέχτηκα την πρότασή του και τους μεταλαμπάδευσα την ικανότητά μου να βλέπω τις σκέψεις. Έτσι εκείνος θα έσωζε τον εαυτό του από τις αρνητικές σκεπτομορφές του, ερχόμενος κυριολεκτικά αντιμέτωπος μαζί τους, κι εγώ θα κέρδιζα μια φυσιολογική ζωή στην κοινωνία τους».</i></div><div><i>»Όμως αυτός ο άντρας ήταν τυφλωμένος από το εγώ και τον ναρκισσισμό του. Αφού πήρε αυτό που ονειρευόταν, αντί να μου δώσει σπίτι και δουλειά όπως μου είχε υποσχεθεί, σχεδίασε να με δολοφονήσει. Πόσο αστείο είναι αυτό, ε;</i></div><div><i>»Όταν μπήκα στο σπίτι, που υποτίθεται πως αγόρασε για εμένα, με περίμενε πίσω από την πόρτα οπλίζοντας την καραμπίνα του. Λες και ήμουν λαγός. Τότε τον σκότωσα με το όπλο που του είχα δωρίσει. Έστρεψα όλες τις πεινασμένες σκεπτομορφές του εναντίον του, χαμογελώντας από ικανοποίηση που μπορούσε να τις βλέπει να τον κατασπαράζουν. Πολλές φορές αυτό που νομίζεις πως είναι το μεγαλύτερο δώρο σου είναι η μεγαλύτερή σου κατάρα».</i></div><div><i>«Μα ούτως ή αλλιώς δεν θα τον κατασπάραζαν;»</i></div><div><i>«Οι σκεπτομορφές σου είναι δικά σου γεννήματα που ζουν στον μη ορατό κόσμο του υποσυνειδήτου σου, σε μια παράλληλη πραγματικότητα, και τρέφονται από τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Χωρίς εσένα αναγκάζονται να βρουν κάποια άλλη πηγή τροφής αλλά καμία από αυτές δεν θα τις ταΐσει τόσο καλά όσο εσύ, γι' αυτό και σπάνια θα σου κάνουν επίθεση».</i></div><div><i>«Και γιατί προηγουμένως είπες ότι θα τιμωρηθούμε εμείς για τις αμαρτίες των προγόνων μας;»</i></div><div><i>Η μάγισσα τον κοίταξε με μισό μάτι κι άναψε το πούρο που είχε στο πήλινο σταχτοδοχείο δίπλα της. «Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβεις πως ορισμένα από τα παιδιά των ιδρυτών κληρονόμησαν αυτές τις δυνάμεις; Ενώ οι απλοί άνθρωποι ζουν στην άγνοια και απλώς τους πιάνει πονοκέφαλος ή ακόμα και έμφραγμα εξαιτίας των σκέψεων και των συναισθημάτων τους –ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν–, μερικοί από τους απογόνους των ιδρυτών είναι υποχρεωμένοι να έρθουν αντιμέτωποι με το χάρισμά τους, ειδικά όταν πνίγονται από τα άγχη, τους φόβους και γενικότερα από τις αδυναμίες και τα πάθη τους. Κι εσένα, φίλε μου, σε έφαγε το άγχος σου μην τυχόν και χάσεις τη θέση του δημάρχου».</i></div><div><i>Ο Στιβ έμεινε να την κοιτά με τα μάτια του να βουρκώνουν, ευχόμενος να μπορούσε να αντιμετωπίσει ευθέως τον ίδιο του τον εαυτό. Όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο από αυτό. Η μάγισσα ψέλλισε μερικές ακατανόητες για τον επισκέπτη της λέξεις και άνοιξε μπροστά στο πρόσωπό του την παλάμη της, φανερώνοντας ένα χρυσό σπαθί.</i></div><div><i>«Αυτή είναι η λεπίδα της απελευθέρωσης. Όταν η ελπίδα σου να βγεις νικητής θα έχει πια πεθάνει όπως κι εσύ, που έχεις ήδη κυριευτεί από τη σκεπτομορφή του άγχους σου, ένα αγαπημένο σου πρόσωπο θα πρέπει να την μπήξει στην καρδιά σου. Μόνο έτσι θα δεις ξανά το φως σου, τον αληθινό σου εαυτό. Εντούτοις, δεν ξέρω τι θα σου ζητήσει για αντάλλαγμα».</i></div><div><i>Τα καστανά του μάτια έλαμψαν τόσο πολύ, που έμοιαζαν να παίρνουν το χρώμα του σπαθιού. «Άρα υπάρχει λύση!» ψιθύρισε, σε μία προσπάθεια να κρύψει τον ενθουσιασμό του.</i></div><div><i>«Κι αν το αντάλλαγμα που θα σου ζητήσει η λεπίδα είναι βαρύ;» τον ρώτησε η υπεραιωνόβια γυναίκα δίχως να πάρει απάντηση. «Αυτό το σπαθί είναι ένα από τα δημιουργήματά μου και το χρησιμοποίησα μόνο μία φορά για να σώσω έναν άτυχο άντρα, την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1814, πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια. Αλλά αυτό που συνέβη ήταν τόσο φρικτό, που δε θα το ξεχάσω ποτέ, αφού την ίδια ακριβώς στιγμή ένα από τα παιδιά του απεβίωσε. Από την άλλη είσαι τυχερός, καθώς αυτός ο άντρας σώθηκε και αυτή μου η πράξη άνοιξε ένα χρονικό περιθώριο τριάντα ετών μέχρι την επόμενη νυχτιά που θα μπορέσει να το αξιοποιήσει κάποιος. Όποιον κι αν βάλεις να σε λαβώσει, θα πρέπει να το κάνει τη σωστή χρονική στιγμή. Σε έξι ημέρες. Όταν το φεγγάρι της λύτρωσης στολίσει τον ουρανό. Ένα φαινόμενο που για πρώτη φορά έκανε την εμφάνισή του εξαιτίας μου και που σε λίγα εικοσιτετράωρα θα την κάνει ξανά για δεύτερη φορά».</i></div><div><i>Ο Στιβ τής συμπεριφέρθηκε με μεγάλη αχαριστία. Πήρε το σπαθί και το έβαλε στα πόδια, φοβούμενος ότι η μάγισσα θα άλλαζε γνώμη και θα το έπαιρνε πίσω στα δικά της χέρια. Επίσης, αγνόησε τη συμβουλή της και το μόνο που φύλαξε από όσα του είπε η μάγισσα ήταν ότι έπρεπε να τον λαβώσουν με το σπαθί την παραμονή της πρωτοχρονιάς, τη στιγμή που θα φανεί το φεγγάρι.</i></div><div><i>Οι επόμενες ημέρες κύλησαν γρήγορα μέχρι το πολυπόθητο βράδυ, αφού η ευτυχία τον είχε τυλίξει για τα καλά στα δίχτυα της. Έτσι, ο Στιβ και η ενημερωμένη για όλα σύζυγός του, έβαλαν τα παιδιά τους για ύπνο και τα λόγια της μάγισσας σε εφαρμογή. Η σύζυγός του έσφιξε τη λαβή του σπαθιού στη χούφτα της και κάρφωσε την καλά ακονισμένη λεπίδα στην καρδιά του, διαπερνώντας τον θώρακά του. Για μια στιγμή πίστεψε πως τον είχε σκοτώσει αλλά γρήγορα διαπίστωσε ότι, παρότι είχε χάσει τις αισθήσεις του, το στήθος του ήταν ανέγγιχτο και ανεβοκατέβαινε πιο ζωηρά από ποτέ.</i></div><div><i>Όταν ο Στιβ άνοιξε τα μάτια, μία ώρα αργότερα και ενώ ο νέος χρόνος είχε πάρει τη θέση του παλιού, αντίκρισε με δέος το άψυχο σώμα της γυναίκας του. Κειτόταν δίπλα του ματώνοντας από μία βαθιά πληγή στο σημείο της καρδιάς. Εκείνος ελευθερώθηκε από το στοιχειό του, όμως, εκείνη χάθηκε για πάντα.</i></div><div><i>Αυτά τα χειρόγραφα τα διάβασα μία ημέρα προτού οι πύλες της φυλακής ανοίξουν για να διαβώ την έξοδό τους. Φυλακίστηκα μόνο για έναν χρόνο επειδή δεν είχα διαπράξει κανένα σοβαρό έγκλημα και επειδή οι γονείς σου δεν δήλωσαν ποτέ την εξαφάνισή σου. Η μόνη απόδειξη του σφάλματός μου ήταν η ομολογία μου και η μαρτυρία της Σίλιας, που επέμενε ότι εκείνο το βράδυ με είχε δει από το αυτοκίνητό της να σου μιλάω και να το βάζω στα πόδια.</i></div><div><i>Από τότε σε παρακολουθώ πού και πού και ξέρω πόσα έχεις περάσει. Ίσως να ξέρω και περισσότερα από όσα ξέρεις εσύ για εσένα, μιας και η σκιά που τότε έστεκε πίσω σου σε έχει στοιχειώσει. Γι' αυτό δε χώριζες τον άντρα που για χρόνια σε αγνοούσε, γι' αυτό τους τελευταίους τέσσερις μήνες είσαι ολομόναχη, γι' αυτό επέστρεψες στο Χάρισον, γιατί δεν πιστεύεις στον εαυτό σου. Δεν πιστεύεις ότι αγαπιέσαι, ότι αξίζεις να έχεις φίλους, ότι αξίζεις να γευτείς τον έρωτα. Όμως μη φοβάσαι για τίποτα πια. Η αμέσως επόμενη επίσκεψη που δέχτηκε η μάγισσα, για τον ίδιο λόγο που την είχε πλησιάσει και ο Στιβ, ήταν το 2014 και ήταν η δική μου. Εγώ έχω το σπαθί αλλά και τη δύναμη να σε ελευθερώσω, όπως κι εσύ ελευθέρωσες εμένα όταν ήσουν ακόμη παιδί. Ένας νέος κύκλος τριάντα χρόνων ανοίγει με τον ερχομό του 2024, κι εγώ είμαι διατεθειμένος να σε καρφώσω στο στήθος.</i></div><div><i>Έχω αγνά συναισθήματα για εσένα και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να σε βοηθήσω, σε αντίθεση με τη Σίλια ή όποιον άλλον καυχιέται πως σε νοιάζεται περισσότερο από εμένα.</i></div><div><i>Με αγάπη,</i></div><div><i>Άνταμ</i></div></blockquote><div>«Αυτό πάει πολύ, Ρόουζ!» της λέω τσαλακώνοντας το χαρτί μες στην παλάμη μου, όμως, εκείνη έχει καθίσει στο έδαφος και κλαίει βουβά. Όλα δείχνουν πως τον πιστεύει και πως όσα της έχει γράψει μιλούν στην καρδιά της. Αυτό κι αν είναι τρέλα. Και δυστυχώς, αργά ή γρήγορα, θα αποτρελαθώ κι εγώ μαζί της.</div></div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://www.koukidaki.gr/2024/03/o-mythos.html">Συνεχίζεται...</a></span></div><div style="text-align: justify;">Copyright © Ελένη Αποστολάτου All rights reserved, 2023</div><div style="text-align: justify;">Πρώτη δημοσίευση</div><div style="text-align: justify;">Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου</div><div style="text-align: justify;">Η εικόνα εξωφύλλου έχει δημιουργηθεί με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης από τη συγγραφέα για τις ανάγκες της νουβέλας <i>Dead Roses</i>, που δημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr σε μέρη, <a href="https://www.koukidaki.gr/2023/12/i-fygi.html">ξεκινώντας από το Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024 </a>και κάθε Σάββατο και Κυριακή.</div>koukidakihttp://www.blogger.com/profile/17479607325255423056noreply@blogger.com