Όσα κι αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί


Μια πρωτόλεια ποιητική συλλογή, το πρώτο εκδοτικό βήμα, αποτελεί πάντα μια αναγνωστική πρόσκληση. Τη μια σκέφτομαι αν η δημιουργός της ξεκίνησε να γράφει με τον στίχο κι από την άλλη σκέφτομαι πόσο ενδιαφέρον έχουν αυτά τα πονήματα από ποιητές που ξεκινούν τώρα και μπορείς να τους ακολουθήσεις στα παρακάτω τους, να δεις την εξέλιξη, την πορεία, πού θα τους πάει η πένα.

Η Σοφιάνα Παρασκευοπούλου παραδίδει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο εξωτερικό· κι εκεί που θα περίμενε κανείς να βρει αρκετούς τίτλους στην εργογραφία της, μαθαίνει ότι αυτό το βιβλίο, με τον μακρόσυρτο τίτλο «Όσα κι αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί», είναι η πρώτη της εκδοτική παρουσία. Το παραπάνω αποτελεί κάπως παράδοξο για τη χώρα μας αφού δεν προϋπάρχουν συγγραφικά τεκμήρια, «γαλόνια» ή εμπειρίας εφόδια μιας έκδοσης και όπου καθένας -μα ο οποιοσδήποτε κυριολεκτικά- μπορεί να εκδώσει το πόνημά του ανεξαρτήτως λογοτεχνικής αξίας, ενδιαφέροντος εκδοτικού ή αναγνωστικού και άλλων παραγόντων.

...δεν θα ρωτήσω τίποτα, τίποτα θα ρωτήσω...

Στην παρούσα, γράφει στοχευμένα και με σχέδιο όμως παραμένει ζωντανό πνεύμα. Αλλάζει ποιητικές φόρμες και ποικίλει από άριμα έργα σε ποίηση με ρίμες -ακόμα και δεκαπεντασύλλαβο!- και από ελεύθερο στίχο σε συγκεκριμένο μέτρο... Αλλού είναι περιγραφική, άλλοτε λακωνική, ολιγόλογη. Χρησιμοποιεί δε, επαναληπτικά μοτίβα με εξαίσιο τρόπο ενδυναμώνοντας τα έργα της.

Χάθηκα μες στη σκέψη μου,
οράματα στη βλέψη μου.
Λέξη μου!

Εκφράζεται ως γυναίκα, μα εκφράζεται και ως άντρας· ή αλλάζει ρόλους κατά το δοκούν.

Αναπνέω ξύπνιος
μέσα στα όνειρα άλλων,
ξεθωριασμένος στίχος
σε τοίχο, μάλλον!

Οι άτακτες ρίμες της προκαλούν μικρές εκπλήξεις ρυθμού ενώ αν τούτη η ποίηση ήταν χρώμα θα ήταν σίγουρα κόκκινο φωτεινό, αν ήταν λουλούδι ένα ρόδο κι αν ήταν ουράνιο σώμα θα ήταν αστέρι -φυσικά.

Ευλογημένος
ο αγγίζων αστέρια εν ονείρω!

Είναι εσωτερική. Μιλάει για ό,τι έχει μέσα, ό,τι εισπράττει κι αισθάνεται, και δίνει την αίσθηση ότι δεν ανήκει εδώ, σε αυτόν τον κόσμο, σε αυτόν τον πλανήτη. Οι σκέψεις -συλλογισμοί- της δείχνουν πηγαίες, φαίνονται αφιλτράριστες, μηχανικές· σκέφτομαι ότι έτσι βγαίνει η ποίηση ή έστω έτσι πρέπει να βγαίνει, ως μια ρέουσα καταγραφή, κι έτσι πρέπει να παρουσιάζεται: ως μια ψυχική ανάγκη.
Ολοκληρώνει με έναν αποχαιρετισμό αλλά ξέρω ότι θα ξανασυναντηθούμε λογοτεχνικά. Κι εκείνη (θα) πρέπει να το ξέρει.


Τζένη Κουκίδου

Η ποιητική συλλογή της Σοφιάνας Παρασκευοπούλου, Όσα κι αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τις εκδόσεις Βακχικόν για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.