Ερωτευμένες πόρνες

Μια γιορτή στ’ Ανώγεια, στην Κρήτη, ένα ταξίδι στη Λισσαβόνα, τρεις ηρωίδες που γεύονται τη ζωή έξω από τα συνηθισμένα, κι ένας ήρωας που ποτέ δεν ξεχνά, είναι το θέμα του βιβλίου “Ερωτευμένες πόρνες”, της Μαίρης Τσίλη. Καταστάσεις βγαλμένες από έναν αλλιώτικο οίκο ανοχής, διαδικτυακό, αισθήματα στο κόκκινο, σχέσεις που ακροβατούν σ’ ένα τεντωμένο σχοινί που γλιστρά από διάφανα υγρά πόθων, αλλά και δακρύων.

Η συγγραφέας πορεύεται σ’ ένα δρόμο σπαρμένο με αγκάθια ψυχής, απαγορευμένες επιθυμίες, ανομολόγητα πάθη και μεγάλα ρίσκα. Η ηθική εδώ μοιάζει βεβηλωμένη, όμως ποιος μπορεί να την ορίσει; Πόσο ανήθικο είναι άραγε, να υπακούσεις σε όλα όσα υπαγορεύουν το μυαλό και το σώμα; Οι ηρωίδες σπάζουν τα ηθικά φράγματα και απολαμβάνουν την ελευθερία του έρωτα, πειραματίζονται μαζί του, παρασύρουν τα ταίρια τους στο χείμαρρο των ηδονών και καλούν τους αναγνώστες να γνωρίσουν την πραγματική ελευθερία της ψυχής.

Φίλε Σωτήρη

Γιάννη Σμίχελη

Φίλε Σωτήρη,

Είσαι μια στάση στο δρόμο των μεθυσμένων, ένα στιχάκι χαραγμένο στο μυαλό του ξενιτεμένου, μια σιωπή μπρος στον φόβο της έξωσης, ουρλιαχτό στην στιγμή της αδικίας, το κλάμα του μικρού παιδιού, αποκομμένου από το μητρικό στήθος, ένα ποτήρι νερό γεμάτο άλατα για τον διψασμένο, τ' αγκάθι στο πίσω μέρος του καύκαλου, η βρομισμένη ανάσα στο μπαρ της φρίκης, τα μισά λόγια και οι υπεκφυγές από την υπέρβαση. Στέκεις βουβός μες στο σκοτάδι αγκαλιά έχοντας την κιθάρα σου, γρατζουνάς ένα τραγούδι των Pink Floyd και καταπίνεις τα δάκρυα καθώς στάζουν από τα ρουθούνια σου. Είναι το κλάμα για σένα παρηγοριά στον σκοτεινό κόσμο των εμμονών. Όνειρα και γέλια, τα τύμπανα της λαχταράς, φιλιά στους μαστούς των ηδονών. Το σουλούπι σου μια κυρτωμένη ανάσα στην αγκαλιά του περιθωρίου τείνει στο μηδέν ή στο όμικρον, ένα πεφταστέρι καίγεται μέσα σου, κλειδώνεις πόρτες παράθυρα, ανοίγεις την καρδιά σου και ουρλιάζεις στο κενό της μαστουριάρικης ψυχής σου. Σώπα, όπου να 'ναι θα τσιρίξουν οι σειρήνες... αυτή η μολυσμένη ατμόσφαιρα ανήκει στον καθένα... το δηλητήριο είναι κοινό αγαθό μπρος στον μαζικό θάνατο των σαστισμένων.

Το χειροκρότημα

Ντέμη Κωνσταντινίδη

Η παράσταση

στο μισοάδειο τσίρκο

μόλις τέλειωσε.

Πόσο λυπάμαι

τους δύστυχους τους κλόουν

τους ακροβάτες.

Οι άνθρωποι πια

τσιγκουνεύονται και το

χειροκρότημα

🍃

Copyright © Ντέμης Κωνσταντινίδης All rights reserved, 2020

Το παρόν περιέχεται στην ποιητική συλλογή «Οι ψυχές αυτές μένουν απούλητες» την οποία μπορείτε να βρείτε/κατεβάσετε δωρεάν στην Ανοιχτή Βιβλιοθήκη

Η Μαρία Μελεμενή και η Εκδίκηση

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Μαρία Μελεμενή: Η πρώτη ιδέα είχε έρθει πριν από τέσσερα χρόνια και δεν ήταν άλλη από το μονόλογο ενός καθρέφτη ο οποίος μιλούσε για τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Αυτός ο μονόλογος όταν τελείωσε έμεινε στην άκρη για καιρό και όλο με παρακαλούσε να μπει και εκείνος μέσα σε μία ιστορία μου. Σ΄ ένα άλλο διήγημα μου, υπήρχε μία κοπέλα μόνη σε ένα διαμέρισμα, προδομένη, η οποία μετά από την συνάντηση της με τον καθρέφτη της αποφάσισε να εκδικηθεί τον αγαπημένο της γράφοντας έναν θεατρικό μονόλογο… και από εκεί ξεκινάει η ιστορία μου.

Πού γράψατε το βιβλίο σας; Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Μ.Μ.: Το βιβλίο μου το έγραψα στο διαμέρισμα μου εντατικά και μάλιστα στην πρώτη περίοδο καραντίνας. Οπότε το ολοκλήρωσα περίπου σε τέσσερις μήνες εκτός από τα κείμενα που είχαν ήδη γραφτεί και αποτελούν την αρχική ιδέα

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Μ.Μ.: Θα τολμήσω να πω ότι είναι «ενδιαφέρον». Υπάρχει μία σκοτεινή ιστορία εκδίκησης με έρωτα και πάθος.

Night and the city και Brute force

Ο Ζυλ Ντασέν (Jules Dassin), κατά πάσα πιθανότητα, δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Είναι τόσο γνωστός κι αγαπητός που όλοι γνωρίζουν κάποιες ταινίες του, το γάμο του με τη δική μας Μελίνα Μερκούρη, λίγα πράγματα από τη ζωή και το έργο του... Με δυο λόγια ήταν γιος ρωσοεβραίου κουρέα και πέρασε τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στις γειτονιές του Χάρλεμ. Καλλιτεχνικά «ανδρώθηκε» στα πλαίσια του επιδοτούμενου Theatre Works Project ενώ ο φίλος του, Ντάρυλ Ζάνουκ, της 20th Century Fox ήταν ο άνθρωπος που τον έστειλε στο Λονδίνο όπου γύρισε μια από τις πιο χαρακτηριστικές ταινίες του, το Night and the city, το 1950.

Πολλές δεκαετίες πριν το Sex and the city, ο Ντασέν έγραφε κινηματογραφική ιστορία στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα με τον ήρωά του, Χάρι Φέιμπιαν, έναν τζογαδόρο αληταράκο. Ο Χάρι, άνθρωπος της νύχτας, κάνει συνεχώς σχέδια τα οποία όμως δεν πραγματοποιούνται, τη χρηματοδότηση των οποίων αναλαμβάνει τις περισσότερες φορές η φιλενάδα του, Μαίρη, στην οποία έχει τάξει γάμο μόλις πιάσει την καλή. Ο Χάρι είναι ο έξυπνος, εύστροφος άντρας που όμως αναζητεί διαρκώς το εύκολο κέρδος μέσα από παραβατικά, υπόγεια μονοπάτια. Μια μέρα που γνωρίζει τον διασημότερο παλαιστή ελληνορωμαϊκής πάλης καταστρώνει ένα ακόμη σχέδιο ώστε να καταφέρει να αναλάβει τον έλεγχο της πάλης στο Λονδίνο χτυπώντας το μονοπώλιο, που έχει ένας γκάνγκστερ. Η υπέρμετρη φιλοδοξία και η ανυπομονησία του τον παγιδεύουν σε ανταγωνισμούς κι εκβιασμούς με καταστροφική κατάληξη.

Η Ελένη Τζιώγα και Τ’ ανείπωτα

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Ελένη Τζιώγα: Κατά την διάρκεια της πανδημίας του κορωνοϊού, ο εγκλεισμός και η απομόνωση, μας έφεραν αντιμέτωπους με το βαθύτερο εγώ μας, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μας, που είναι καταχωνιασμένα εκεί, περιμένοντας την αφορμή να έρθουν στην επιφάνεια. Όλα αυτά μετουσιώνονται σε λέξεις που σωρεύονται κι αποκτούν μία δική τους δυναμική, χειμάρρου, απαιτώντας την εξωτερικευμένη έκφρασή τους. Η ποίηση εμπεριέχει και διάφορες αντιφάσεις. Άλλοτε λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης και λύτρωσης, φέρνοντας ανακούφιση κι άλλοτε είναι επώδυνη γέννα, γιατί αγγίζουμε και ξύνουμε τις υπάρχουσες πληγές μας. Σε κάθε περίπτωση, οι λέξεις γίνονται απαιτητικές και είναι το όχημα για να εκφραστούν σκέψεις, έννοιες και συναισθήματα.

«Να δημιουργώ μουσική με ανθρώπους που έχω χημεία», Ifigenia

Η Ελληνοκαναδή τραγουδίστρια και συνθέτρια, Ifigenia, μού αφιερώνει λίγο από το χρόνο της για να απαντήσει σε λίγες ερωτήσεις, αφορμής δοθείσης από την κυκλοφορία του νέου της τραγουδιού.

Πώς ξεκίνησε το μουσικό ταξίδι;

Ifigenia: Το μουσικό ταξίδι ξεκίνησε απ’ όταν ήμουν πολύ μικρή, πιο συγκεκριμένα γύρω στα 4 μου χρόνια, όταν έπαιζα στο πιάνο και τραγουδούσα κάθε μελωδία που άκουγα, χωρίς ακόμα να γνωρίζω μουσική. Οι περισσότεροι στην οικογένειά μου ασχολούμαστε με τη μουσική, εκείνος όμως που εντόπισε σ’ εμένα αυτό το «κάτι παραπάνω» ήταν ο πατέρας μου.

Σάσα Μανέττα

Γεννήθηκε στη Νίκαια και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Γ. Θεοδοσιάδη, καθώς και σκηνογραφία στη Σχολή Λυκούργου Σταυράκου.

Η ανέφικτη ελπίδα

Ευγενίας Σιδέρη

Ο παράδεισος της ψυχής μοιάζει πάντα λίγος.

Αναφέρεται σαν άσμα, όνειρο, αφήγημα μακρινό.

Είναι αφόρητο, γλίσχρο.

Η φωνή λέει αχνά πως ο Παράδεισος είναι στιγμή αλλά το πλήθος τον αναζητά,

                                                                               τον αναφέρει, τον εξυμνεί.

Πρέπει να αγωνιστείς για αυτόν.

Όμως αυτός είναι εδώ.

Το πλήθος τον αναζητά.

Με σκληρό αγώνα αιματηρό.

🍃

Copyright © Ευγενία Σιδέρη All rights reserved, 2021

Πρώτη δημοσίευση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε σκίτσο της ίδιας

Η Γιώτα Μπατιστάτου και Το δώρο της ζωής

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Γιώτα Μπατιστάτου: Η ιδέα στην πιο πρώιμη μορφή της μου ήρθε πριν από τέσσερα χρόνια, που ήθελα να γράψω μια ρομαντική ιστορία. Δούλευα στο μυαλό την ιδέα μου μέχρι να με ενθουσιάζει, και τότε ξεκίνησα τη συγγραφή. Η ιδέα που με ενθουσίασε ήταν να δημιουργήσω τελικά μια ρομαντική ιστορία μέσα από την οποία ο αναγνώστης θα βιώνει όμορφα συναισθήματα και θα μπορεί να βελτιώσει τη ζωή του μέσα από ιδέες που συζητούν οι χαρακτήρες.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;

Γ.Μ.: Το βιβλίο μου το έγραψα στον Πόρο Κεφαλλονιάς. Έγραφα στο σπίτι κάθε μεσημέρι και βράδυ ενώ ο ενός έτους τότε γιος μου κοιμόταν. Είχα λοιπόν την καλύτερη συντροφιά!

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Γ.Μ.: Η πρώτη γραφή του βιβλίου μου μου πήρε τρεις μήνες! Μετά φυσικά το διάβασα αμέτρητες φορές και διόρθωνα ό,τι χρειαζόταν. Μερικές φορές πραγματικά έγραφα σε πολύ γρήγορους ρυθμούς και απρόσκοπτα και αυτό γιατί δούλευα την ιστορία και τις ιδέες που υπάρχουν στο βιβλίο για τρία ολόκληρα χρόνια μέχρι να το ξεκινήσω. Ήξερα λοιπόν καλά τι ήθελα να πω.

Farewell to microphones

Δανάη, η ρεπόρτερ

Κι εκεί που καθόταν στο γραφείο της η Δανάη, προσπαθώντας ανεπιτυχώς να διώξει από πάνω της μια περίεργη υπνηλία, έρχεται καπάκι μια απειλητική κρίση εμετού και μόλις που πρόλαβε να τον υποδεχτεί το καλαθάκι των αχρήστων της.

Τρόμαξε.

«Ώρες είναι να με επισκέπτεται ο βλαμμένος ο ιός που δεν λέει να μας αφήσει να ζούμε σε μια υποφερτή κανονικότητα… Παναγιά μου! Να με τρέχουν λέει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και να μην υπάρχει ούτε ράντζο να εναποθέσω το πονεμένο μου κορμάκι. Το ακούς να συμβαίνει γύρω σου, τρέμεις, μα όταν συμβεί και σε σένα, δεν λες να το χωνέψεις.

»Ας μη το καθυστερώ άλλο...»