Η Ειρήνη Γεροντάρα και Τα προσωπεία των Θεών

Μου παίρνει χρόνο να δείξω εμπιστοσύνη σε κάποιον που δεν γνωρίζω. Μα με τον εκδότη αυτόν ήταν κάτι που έγινε αυτόματα. Έστειλα το δείγμα της δουλειάς μου και περίμενα. Ήταν τα λόγια του που με γέμισαν ευχαρίστηση και αυτοπεποίθηση. Θα μου έδινε την ευκαιρία να μπω στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Κι έτσι βγήκε το βιβλίο μου. Μου φάνηκε πως πέρασε μια αιωνιότητα και κάτι μέχρι να το δω τυπωμένο. Και μόλις το έπιασα στα χέρια μου γεμάτη ελπίδα και προσδοκία ένιωσα πως οι ικεσίες μου, στην τύχη, στην μοίρα και στον Θεό να με βοηθήσει να βγάλω το βιβλίο μου, είχαν εισακουσθεί.

Το βιβλίο είναι μια σειρά από διηγήματα όπου η ελευθερία επιλογών και η απουσία κάθε μορφής εκδίκησης για τις κακοτυχίες χαρακτηρίζουν όλους τους ήρωες. Αναπνέουν όλοι κάτω από τον ίδιο ουρανό και η μόνη τους εμμονή είναι αυτή της επίτευξης μιας διαφεύγουσας ευτυχίας. Είναι άκρως ανθρώπινοι και σχεδόν υπαρκτοί αν και αποκυήματα της φαντασίας μου, θα μπορούσαν να είναι γείτονες ή φίλοι μας, ή απλά συγγενείς μας. Με ευαισθησία και ειλικρίνεια καταθέτω σε αυτό το βιβλίο τις σκέψεις και τα πιστεύω μου, τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μου σε μορφή διαλόγων και εξιστόρησης.

Εξαιρετικά υπερήφανη για το αποτέλεσμα σας παρουσιάζω «Τα προσωπεία των Θεών» κι εύχομαι να το απολαύσετε και να το αγκαλιάσετε. Μα κυρίως εύχομαι να ακούσετε τις φωνές των ηρώων του και να ευχαριστηθείτε με το αποτέλεσμα των κόπων μου.[1]

Ειρήνη Γεροντάρα

Κατερίνα Γώγου (1940-1993)

Έζησε γρήγορα και πέθανε νέα. Το άστρο της ποιήτριας και ηθοποιού Κατερίνας Γώγου εκρήχτηκε και σήμανε την απαρχή μιας νέας έναστρης πορείας.

Ήταν πυρκαγιά. Και κάηκε πρώτα από όλα η ίδια. Μισοκαμένα χαρτιά είναι τα ποιήματά της, τα ηχητικά σπαράγματα της φωνής της σε ταινίες και δίσκους, οι εικόνες κι οι μνήμες που άφησε στο πέρασμά της. Ήταν ανένδοτη. Αιώνια έφηβη κι οργισμένη. Η τσακισμένη φωνή της εξέφραζε το αδιέξοδο μιας ολόκληρης γενιάς στο τέλος της δεκαετίας του ’70 και στη δεκαετία του ’80, που βρισκόταν εγκλωβισμένη ανάμεσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και του εφιάλτη της προοπτικής του σταλινισμού κι αποδεκατιζόταν πολύ συχνά από τη μοναξιά, το αλκοόλ και την ηρωίνη. Υπέφερε από τον κυνισμό της κρατικής εξουσίας, την αστυνομοκρατία, από την αλλοτρίωση που προκαλεί ο καταναλωτισμός, από την προδοσία των παλιών συντρόφων. Η οπτική της είναι αυτή μιας κινηματογραφικής κάμερας: βιώνει και καταγράφει σαν ένα ντοκιμαντέρ τόσο την ασχήμια όσο και την ομορφιά, όχι όμως με την ψεύτικη κι αποστειρωμένη, αλλά με τη γνήσια και συχνά κρυμμένη ομορφιά της καθημερινής ζωής. Αγκάλιασε με τους στίχους της ναρκομανείς, μετανάστες, ηττημένους, κατατρεγμένους, με ποιητική γλώσσα άμεση, εξαιρετικά ευαίσθητη κι ικανή να μεταφέρει στον αναγνώστη, με τρομερή δύναμη, εικόνες πρωτοφανούς αγριότητας. Του μίλησε με ρεαλισμό που σοκάρει. Κατάφερε να τον φέρει τόσο κοντά σ’ αυτά που φοβάται, στην κοινωνική παρακμή, στην αποσύνθεση, στον εμπαιγμό, που τον ανάγκαζε όχι μόνο να δει, αλλά και να μυρίσει, ν’ ακούσει, ν’ αγγίξει όλα αυτά από τα οποία η τηλεόραση και τα περιοδικά τον είχαν προστατέψει: το φόβο, τη ντροπή, τη δειλία του.

Ο Θωμάς Κινδύνης και Το όνειρο ενός γελοίου

Ο θεατρικός μονόλογος «Το Όνειρο ενός Γελοίου» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, σε ερμηνεία Θωμά Κινδύνη και σκηνοθεσία της Άννας Σεβαστής Τζίμα μιλάει για έναν άνθρωπο που αναζητούσε την αγάπη. Για τους φόβους και τις αγωνίες του και πώς αυτά μετατρέπονται σε ελπίδα και αγάπη όταν ένα όνειρο θα του αποκαλύψει την αλήθεια. Το όνειρο ενός γελοίου, γραμμένο το 1877 από τον Φ. Ντοστογιέφσκι, αποτελεί μια διαχρονική πρόταση καθώς οδηγεί το θεατή από τον εχθρικό κόσμο για τον άνθρωπο στην άλλη πλευρά όπου η ευτυχία γίνεται πράξη.

Δεν είναι τυχαίο ότι η συγκεκριμένη παράσταση παρουσιάζεται φέτος για 4η συνεχή χρονιά στο θέατρο Μορφές Έκφρασης. Διαβάστε παρακάτω, τι μου απάντησε ο ερμηνευτής, Θωμάς Κινδύνης, για το έργο. Κι αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα, δείτε εδώ τις εντυπώσεις συνεργάτιδας του koukidaki από προηγούμενο έτος.

Ανδροδικία

Τι γνώμη έχετε για τους νέους θεατρικούς συγγραφείς; Χωρίς να έχει σημασία το είδος του έργου, οι περισσότεροι αναγνώστες του παρόντος θα σκεφτούν είτε ότι δεν έχουν διαβάσει κανένα θεατρικό έργο, είτε ότι όσο πιο παλιά επιστρέφει κανείς τόσο καλύτερα δείγματα βρίσκει. Κάτι παρόμοιο, ας πούμε, με όσα λέγονται για τους ηθοποιούς του παλιού ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου -έχει καταντήσει τόσο κλισέ!- που ήταν τόσο τέλειοι ώστε έγιναν αναντικατάστατοι. Μια λάθος άποψη προφανώς για πολλούς λόγους· δεν είναι λογικό να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει κανένας άξιος εκπρόσωπος της δραματικής τέχνης στην εποχή μας και το ίδιο ισχύει και για τους συγγραφείς -κι εκεί παρατηρούμε συχνά την ίδια παλαιολαγνεία. Από την άλλη, για αυτούς που το ψάχνουν και διαβάζουν σύγχρονο θέατρο, όντως συναντάμε κατακλυσμούς ολόκληρους από άγουρες ιστορίες, μεταμοντέρνες περίεργες ή ακαταλαβίστικες ματιές, μπερδεμένα άστοχα μεταξύ τους διάφορα είδη κ.ά., για να μην αναφέρω παραδείγματα που λείπουν βασικά στοιχεία δομής, όπως το τέλος, η λύση της υπόθεσης και κατάληξη (αντίστοιχα η είσοδος/αρχή/πρόλογος)... ή άλλα όπου απουσιάζει κάθε λογικός συνειρμός, τύπου σουρεαλισμός στο θεατρικό κείμενο ή θέατρο του παραλόγου (που τόσο έχει κακοποιηθεί σε ανεκπαίδευτα χέρια!) κ.ο.κ. Εν ολίγοις, στην Ελλάδα γράφουν πολλοί και πολλά, όμως, πόσοι χειρίζονται επάξια το κείμενο; πόσοι διαθέτουν εφόδια; πόσοι έχουν τις γνώσεις και την εμπειρία; Την κατάρτιση; Σε αυτά τα ερωτήματα, οφείλουμε να είμαστε φειδωλοί γιατί αυτήν την πραγματικότητα έχουμε. Οι λιγοστοί, φυσικά, είναι η απάντηση, μην πω οι ελαχιστότεροι(!) αλλά ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

05:05

Ένα σύγχρονο δράμα εκτυλίσσεται στο θέατρο Studio Κυψέλης. Μια συγκλονιστική παράσταση που διαδραματίζεται μέσα σε ένα κλειστό δωμάτιο στις 05:05 το πρωί.

Ο πατέρας ενός κοριτσιού (Δημήτρης Παπαδόπουλος) ζει και ξανά ζει το δικό του δράμα μέσα από τις αναμνήσεις που έχει κρατήσει όταν ζούσε πλάι στην κόρη του.

Η κόρη του; Ποια είναι; Υπήρξε άραγε ποτέ;

Προπέτης κρυψίνοια

Γιώργου Καριώτη

Ρωτήσαμε ποτέ τους ιχθύς

για τις πετρελαιοκηλίδες;

Όχι το ζώδιο

αυτό ασχολείται με τις ηλιακές

                                       κηλίδες.

Ρωτήσαμε ποτέ τα θαλασσοπούλια;

Ντυμένα άθελά τους

τις πένθιμες φορεσιές τους.

Ρωτήσαμε ποτέ την άμμο

που από ξανθιά βάφτηκε μαυρομάλλα

ή τα αυγά της χελώνας

που δεν θα επωαστούν;

Όχι, για ποιο λόγο;

Το πετρέλαιο είναι πολιτισμός

χρυσός για τις επτά αδελφές

και τα κουτσούβελά τους

λογαριασμοί για τους υπόλοιπους.

Γι’ αυτό και δεν ρωτάμε.

Νομίζουμε ότι θα τους το κρύψουμε.

🍂

Copyright © Γιώργος Καριώτης All rights reserved, 2019

Το έργο αποτελεί προδημοσίευση από την τελευταία του συλλογή με τίτλο Ευτελή τιμαλφή (Σονάτες και Καντάτες)

Η συνοδευτική εικόνα βρέθηκε στο blog socialecologies.wordpress χωρίς όνομα δημιουργού

Επίσης:

Θαλασσινό ιντερμέτζο

Τα λογοπαίγνια μιας ύπουλης αλήθειας

Η ποιητική συλλογή του Σαράντου Φράγγου, Τα λογοπαίγνια μιας ύπουλης αλήθειας, είναι ένα αδιόρατο χαμόγελο που κάποιες φορές σε χτυπά δυνατά στο πρόσωπο σαν χαστούκι. Τα ποιήματά του κρύβουν τα κακώς κείμενα του κόσμου μας, τα λάθη και τις παραλείψεις της κοινωνίας μας, το καλυμμένο γιατί του αδικημένου, που λέγεται όμως με τη μαεστρία και την έμμετρη κυνικότητα ενός ποιητή. Γνώστης της κοινωνικής και ανθρωπιστικής αλήθειας την καταδεικνύει και την ραπίζει με το ποιητικό του χιούμορ. Οι στίχοι προσεγμένοι και καλογραμμένοι, τα ποιήματά του έμμετρα με τις συλλαβές άριστα τοποθετημένες ως προς τη μετρικότητα και τη ρίμα. Δεν ξαστοχείς στην ανάσα σου μήτε στη χροιά της φωνής σου σαν τα διαβάζεις, αφού ο ίδιος ο ποιητής σε καθοδηγεί με σαφήνεια στα νοήματα που σου κοινωνά.

Μεροληπτικό ηλιοστάσιο

Γιώργου Καριώτη

Είμαι με το θύμα

                                                 όχι με τον θύτη

με το αθώο λιοντάρι είμαι

φυλακισμένο στο κλουβί

                                                       όχι με τον ελεύθερο

όπως πλανάται να πιστεύει

ένοχο θηριοδαμαστή.

Είμαι με τον πελαργό

                                                        όχι με τον κρίνο

με την τσιγγάνα μέλισσα είμαι

άστατη ερωμένη αμέτρητων λουλουδιών

                                                      όχι με τον ορνό

ντυμένο στο γαμπριάτικο γλυκό του κουταλιού.

Είμαι με το αναπάντεχο

                                                               όχι με το τελεολογικό

με την ταπεινόφρονα χελώνα είμαι

που σεργιανάει στα τέσσερα

                                                                            όχι με τον υπερφίαλο Αχιλλέα

που λαχανιάζει στα δύο.

Είμαι με τους κυβιστές

                                                                     όχι με τους ακτινολόγους

με τον Εωσφόρο είμαι

που ελευθεριάζει

στον ποδόγυρο της Αυγής

                                                                  όχι με τον Αποσπερίτη

αιχμαλωτισμένο στα δίχτυα

που μπαλώνει το Έρεβος.

Είμαι με τον μύθο

                                                         όχι με την ιστορία

με τον σφριγηλό ταύρο είμαι

που αποπλάνησε η Πασιφάη

με την αυτουργία του Δαίδαλου

                                                                                 όχι με τον φιόγκο τον ταυρομάχο

που του έκοψε από ζήλια τ’ αχαμνά

με την αυτουργία του ανέραστου όχλου.

Είμαι μαζί μας

                                                όχι μαζί τους.

🍂

Copyright © Γιώργος Καριώτης All rights reserved, 2019

Το έργο αποτελεί προδημοσίευση από τη συλλογή του ίδιου με τίτλο Ευτελή τιμαλφή (Σονάτες και Καντάτες).

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο by Akanthos, Stefanos Zissopoulos, Πορτραίτο ροδιού, νερόχρωμα σε χαρτί, ιδιωτική συλλογή, Αθήνα.

Επίσης:

Θαλασσινό ιντερμέτζο

Ο Αντώνης Ξυραφάς και Ο εφευρέτης

Έδειχνε τώρα πια εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του γιατί του δινόταν η ευκαιρία να αγγίξει την αιωνιότητα και ένιωθε σα να σάλπιζε στα αυτιά του το κάλεσμα της μια πρωτόγνωρη ελευθερία. Είχε όμως και λίγο σαν από εμμονή την ανάγκη για εκδίκηση απέναντι στον κόσμο που είχε φερθεί με κάθε σκληρότητα απέναντι στην ζωή του, γι’ αυτό και έτρεφε την ελπίδα ότι ο ουρανός θα άκουγε τις ικεσίες του, ακόμα και αν βίωνε μέσα σε όλα αυτά μια απουσία της βούλησης να ικανοποιήσει βαθύτερα τον εαυτό του. [1]

Αντώνης Ξυραφάς

Επινόηση

Φευγαλέο σύμπαν

Επίγνωση του εαυτού

Ύστατη έμπνευση

Ρεύμα της ζωής

Ερέβη της ύπαρξης

Τεχνολογικό θαύμα

Ηλιακή ενέργεια  

Συμβάντα αποτρόπαια [2]

Ενήλικοι στην αίθουσα

Όταν ο Γαβράς σκηνοθετεί το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, που σκιαγραφεί την πρόσφατη επικαιρότητα της πρώτης και ως τώρα μοναδικής αριστερής κυβέρνησης που προσπάθησε ν' απαλύνει τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες της δυσβάσταχτης κρίσης του ελληνικού λαού ερχόμενη σε συμφωνία για την αναδιάρθρωση του χρέους. Όταν οι τυπικές διαδικασίες -meeting που ακολουθούν για τις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους- θυμίζουν χαοτικούς λαβύρινθους όπου φωλιάζει το τέρας -Μινώταυρος-, που στην προκειμένη περίπτωση συμβολίζεται με ατελείωτους αριθμούς. Το χρέος, που δημιουργεί έναν διαρκώς επαναλαμβανόμενο φαύλο κύκλο: χρέος -μέτρα -ύφεση - πτώση ΑΕΠ - δανεισμούς με υψηλότερα επιτόκια - αύξηση του χρέους.

Now and Zen

διδάγματα ενός απρόθυμου δασκάλου

Στον πρόλογο, ο ίδιος ο Άγγελος Μπάκας, εξηγεί ότι το βιβλίο αποτελεί απόνερα στοχασμών που προέκυψαν κατά τη συγγραφή του βιβλίου μου Ο σιωπηλός Μπου -για το οποίο είχα αναφερθεί σε παλαιότερη ανάρτηση- και ότι αποτελείται από όνειρα, εμπειρίες, διαλόγους και διδάγματα ανθρώπων που γνώρισε. Μια αλήθεια λοιπόν, με ό,τι αυτή «κουβαλά» -αυθεντικότητα, μαρτυρία, πραγματικότητα...- μέσα από το πρίσμα της φιλοσοφίας και του πνεύματος. Επίσης στον πρόλογο προσδιορίζεται το γεωγραφικό πλαίσιο, που είναι η Ανατολή, και το λειτουργικό, που είναι η Ινδία, όμως σε φιλοσοφικό επίπεδο τα αναγνώσματα «ακουμπούν» και ταυτοποιούνται σε όλους τους τόπους, τους λαούς και τις κουλτούρες.
Θέλωντας να προχωρήσω στα οφέλη και σε αυτά που αποκόμισα από την εμπειρία, θα γράψω συνοπτικά τα άλλα χαρακτηριστικά του βιβλίου. Η έκδοση είναι δίγλωσση. Δηλαδή ο τόμος περιέχει και την ελληνική αλλά και την αγγλική εκδοχή, γεγονός που συμβάλει στην διεθνοποίηση και διάδοση -πρακτική που τη συστήνω και σε άλλους συγγραφείς. Γεγονός είναι, πάντως, ότι η ελληνική και η αγγλική εκδοχή των μικροδιηγημάτων ταυτίζονται τόσο πολύ που θα λέγαμε ότι έγινε μια εξαιρετική φράση-προς-φράση απόδοση κι έτσι σε όποια γλώσσα κι αν τα διαβάσει κανείς θα εισπράξει ακριβώς το ίδιο. Η περιορισμένη έκταση, από την άλλη, βοηθά στην αποσπασματική ή την παράλληλη ανάγνωση (παράλληλη με κάποιο άλλο βιβλίο εννοώ) και επιτρέπει ακόμα και σε ανθρώπους με πολύ περιορισμένο χρόνο να απολαύσουν ποιοτικές στιγμές φιλαναγνωσίας.