Οι τρεις σωματοφύλακες: Léo Ferré, Jacques Brel, Serge Gainsbourg

Αντίθετα με την ιταλική, που άνθησε στην χώρα μας την δεκαετία του ’60, λιγότερα είναι γνωστά για τη γαλλική μουσική με εξαίρεση ίσως την ασύγκριτη Edith Piaf και τον γλυκανάλατο Adamo. Αλλά και τον σχεδόν ροκά Johnny Hallyday, που χτυπιότανε μόνος του σαν το χταπόδι στο κατάμεστο Καλλιμάρμαρο στις αρχές του '70· ήμουν κι εγώ εκεί!

Οι γηραιότεροι/ες θα θυμούνται ή θα έχουν χορέψει το Cuore mato του άχρωμου κατά τα άλλα Little Tony, το Stasera mi butto του έγχρωμου Αμερικάνου πρώην πυγμάχου Rocky Roberts, που είχε κάνει τραγουδιστική καριέρα στην Ιταλία και διαπρέψει στη χώρα μας, το La bambola της κούκλας Patty Pravo ή το E penso a te του σπουδαίου Lucio Battisti. Αρκετά από αυτά είχαν διασκευαστεί τότε αλλά και αργότερα από δικούς μας.

Ένας καταπληκτικός καταθλιπτικός

Ο Αντώνης Καλομοιράκης μας παρουσιάζει την καινούργια του κωμωδία μετά από την πετυχημένη Παρασκευή και 13. Αυτή τη φορά φιλοξενείται στο θέατρο Άλφα, το γνωστό σε όλους θέατρο στο κέντρο της Αθήνας των Ληναίου και Φωτίου.

Χρόνος

Γεωργίου Κονίδη

Ένα γράμμα, που γράφτηκε χωρίς σκέψη, ένας ψεύτικος αναστεναγμός, απότομα τηλέφωνα φέρνουν περισσότερη θλίψη, περισσότερο πόνο από ένα κοφτερό μαχαίρι που χαράκωσε το στήθος ενός αθώου.

Ο ουρανός πληγώνεται βαθιά από εκείνο το αεροπλάνο που πέρασε σκίζοντάς τον στα δύο.

Μήπως αυτή είναι η μοίρα του;

Μήπως η μοίρα του παλιού δέντρου είναι να πέφτει από το τσεκούρι ενός νεαρού ξυλοκόπου και το ελάφι να πεθαίνει από εκείνη τη σφαίρα που δεν αστόχησε;

Η μοίρα τους.

Η μοίρα μας.

Η μοίρα, που την καθορίζει ο χρόνος, άραγε ο χρόνος από πού καθορίζεται;

Η ληστεία της συμφοράς

Πριν από περίπου 16 χρόνια γεννήθηκε ένα νέο είδος κωμωδίας στο Λονδίνο από την ομάδα Mischief Theatre οι οποίοι με διαφορετικό τρόπο προσεγγίζουν την κωμωδία, με τον κανόνα στα έργα τους ότι όλα θα πάνε στραβά. Όλα τα έργα τους, που έχουν γίνει επιτυχίες, έχουν χιούμορ, εφευρετικότητα, φαντασία αλλά και πολλούς αυτοσχεδιασμούς από τους ηθοποιούς.

Σπίτι

Γεωργίου Κονίδη

Πίσω από τα ξύλα.

Πίσω από την ανήσυχη ζωή, την αποπλάνηση και την σκληράδα του Εγώ, αυτό που όλοι εμείς –ο καθένας με τον δικό του τρόπο– προσπαθούμε να προστατεύσουμε.

Πάλι κάθομαι και γράφω.

Ο άνεμος φυσάει και μου ανακατεύει τα μαλλιά, μα εγώ γράφω.

Μπροστά στα μάτια μου ένα πράσινο χωράφι και στη μέση του ένα γυμνό δέντρο.

Τίποτε άλλο, μονάχα ένα γυμνό δέντρο, το δέντρο που τόσες φορές καθίσαμε από κάτω και ονειρευτήκαμε.

Το δικό μας δέντρο, που στις φλέβες του τρέχει νερό όπως στις δικές μας αίμα.

Εκείνο που μόνο του ζει στεκούμενο στη μέση του χωραφιού λες και το προστατεύουν τα πράσινα χόρτα που ικετικά προσκυνούν τον βασιλιά τους· δέντρο με το πρώτο φύσημα του αέρα.

Αυτά που το αναγνωρίζουν.

Θα προχωρήσω

Χρήστου Ντικμπασάνη

Θα βαδίσω στους φλεγόμενους δρόμους

που περπάτησαν με γυμνά πόδια και καρδιά

εκατομμύρια άλλα παιδιά πριν από εμένα

Θα ξεκινήσω τη μοναχική πορεία μου,

έχοντας ως αφετηρία την πρώτη απώλεια

του εμπόλεμου μίσους των ανθρώπων,

όπως εκατομμύρια μικρές ψυχές πριν από εμένα

Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον

Μια βραβευμένη παράσταση συνεχίζει ακάθεκτη την πορεία της, για τρίτη χρονιά, στο θέατρο Άνεσις όπου και επιστρέφει. Είναι το Και εφύτευσεν ο Θεός παράδεισον από τους C for Circus σε κείμενο και σκηνοθεσία από την Βαλέρια Δημητριάδου.

Μια παράσταση που μας περιγράφει, μέσα από αληθινές ιστορίες θυμάτων, το sex trafficking. Ένα τραγικό θέμα, μια μάστιγα που έχει πάρει πολλές ζωές και θα συνεχίσει να το κάνει εάν δεν ασχοληθούμε μαζί του σοβαρά. Το αόρατο έγκλημα, η βία, είναι επί της ουσίας η εμπορία ανθρώπων που έχουν προορισμό το sex, την αναγκαστική δουλεία, την επιστροφή με άλλο τρόπο της εμπορίας των λευκών απέναντι στους έγχρωμους.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «18 ημέρες μετά» της Σάρας Προφέτα

Κάθε όλεθρος, κάθε πόνος, κάθε καταστροφή έχει τον δικό της δρόμο. Άλλες φορές σε κεραυνοβολεί εκεί που δεν το περιμένεις κι άλλες φορές έρχεται αργά, αφήνοντας χνάρια πριν σε φτάσει. Χνάρια στη ζωή σου. Σημάδια. Πολλά ή λίγα δεν έχει σημασία. Είναι ορατά... Αν τα πρόσεχες, αν τα μάζευες... Είναι αυτά που, όταν είσαι πλέον κάτω, τα θυμάσαι όλα και τα μετράς. Θυμάσαι κάθε κουβέντα, κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, κάθε αμυδρό ίχνος που σε οδήγησε εκεί. Και μετανιώνεις, που δεν τα πρόσεχες, ενώ τα έβλεπες. Αλλά είναι αργά. Είσαι ήδη κάτω.

Μπήκε ο Σεπτέμβριος κι η ζέστη καλά κρατούσε στο Δάσος των Παραμυθιών. Πρώτη φορά είχαν ζήσει τέτοιες καυτές θερμοκρασίες κι όλοι ήταν φοβερά ανήσυχοι γι' αυτές τις κλιματικές αλλαγές. Η Στελλίτσα Ζαχαρίτσα προσπαθούσε να τους πείσει να παρθούν δραστικά κι αυστηρά μέτρα αλλά οι περισσότεροι ψήφησαν να καλέσουν αμέσως τον Κακοφωνίξ για να τραγουδήσει και να φέρει την πολυπόθητη βροχή! Ο ίδιος δέχτηκε φυσικά κι έτσι τον φιλοξενούσε η Στελλίτσα στο μικρό της σπιτάκι για λίγες μέρες.