Ο Θεός ως κριτής
Ο Δημιουργός ως χορηγός της τιμωρίας και του επαίνου
Ο Θεός μας παρακολουθεί και καθοδηγεί τη μοίρα μας, διδάσκει ο χριστιανισμός. Άλλες οντότητες πιο κακόβουλες είναι υπεύθυνες για την ύπαρξη του κακού στον κόσμο. Και οι δύο όμως εξυπηρετούν τις ανθρώπινες ανάγκες. Ο μεν Θεός την ανάγκη της «εξ άνωθεν» ασφάλειας, οι δε δαίμονες την ανάγκη της ύπαρξης εξιλαστήριων θυμάτων για τις δικές μας αμαρτίες.
Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι αρνιόντουσαν ότι οι δαίμονες ήταν πηγή κακού και παρίσταναν μάλιστα τον έρωτα, τον κυβερνήτη των σεξουαλικών παθών, ως δαίμονα και όχι ως θεό, «ούτε θνητό ούτε αθάνατο, ούτε καλό ούτε κακό». Ο Πλάτωνας ιδίως, ο πιο διάσημος μαθητής του Σωκράτη, απέδιδε έναν σπουδαίο ρόλο στους δαίμονες: «Καμία ανθρώπινη φύση, η οποία περιβάλλεται από την ανώτατη εξουσία, δεν είναι ικανή να τακτοποιήσει τις ανθρώπινες υποθέσεις, χωρίς να ξεχειλίσει από αυθάδεια και λάθη.». Οι μετέπειτα πλατωνιστές όμως συμπεριλαμβανομένων και των νεοπλατωνιστών, που επηρέασαν έντονα τη χριστιανική φιλοσοφία, θεωρούσαν ότι κάποιοι δαίμονες ήταν καλοί και κάποιοι άλλοι κακοί. Η ριζική μεταστροφή είχε αρχίσει.