Τα τεμάχια

«Τεμάχια» ονόμαζαν οι Γερμανοί τους Έλληνες μετανάστες που πήγαιναν για εργασία στη χώρα τους τις δεκαετίες '60-'70.

Η μετανάστευση απλώς αλλάζει τόπους και εποχές. Και συνήθως -αν όχι πάντα- δεν αποτελεί επιλογή, αλλά βίαιη επιβολή. 

Ο άνθρωπος είναι και ο τόπος του. Πάντα εκεί θα γυρίζει στα δύσκολα. 

Οκτώβριος 2015.

«Μάνα, πατέρα, θα φύγουμε για Γερμανία τελικά, είναι οριστικό» ανακοινώνει επίσημα και κάπως διστακτικά ο γιος της, ο Μίλτος, στο εδώ και χρόνια καθιερωμένο κυριακάτικο τραπέζι της οικογένειας. «Μάνα, ξέρω τι πέρασες και καταλαβαίνω ότι δεν θέλεις να φύγουμε αλλά θα είναι πολύ καλύτερα για μας. Εδώ δεν υπάρχει μέλλον, σε αυτή την χώρα δεν γίνονται δίκαια πράγματα…»

Για ποιον λόγο να ξενιτεύονται τα παιδιά της; Πρώτα ο ένας, ο Δημήτρης, ο μικρότερος στην Αγγλία, τώρα ο άλλος, ο Μίλτος της στην Γερμανία… Λες και τους είχαν καταραστεί να μη στεριώνουν ποτέ στον τόπο τους, να μην προκόβουν ποτέ στα δικά τους χώματα που είχαν ποτιστεί με τόσο δάκρυ, αίμα θυσίες και αγωνίες.

Το πηγάδι και το εκκρεμές

Edgar Allan Poe

Impia tortorum lougos huc turba furores

Sanguinis innoncui, non satiata, aluit.

Sospite nunc patriâ, fracto nunc funeris antro,

Mors ubi dira fuit, vita salusque patent.

(Τετράστιχον συντεθέν διά να χαραχθή επί των θυρών μιας αγοράς, ην επρόκειτο να κτίσουν εις το μέρος όπου ήτον άλλοτε η λέσχη των Ιακωβίνων εν Παρισίοις.)

Υπέφερα, υπέφερα μέχρι θανάτου από την ατελεύτητον αυτήν αγωνίαν. Όταν με απήλλαξαν επί τέλους και κατώρθωσα ν' ανακαθήσω, μου εφάνη ότι με εγκατέλειψαν αι αισθήσεις μου. Η καταδίκη μου, η τρομερά καταδίκη εις θάνατον υπήρξεν η τελευταία λέξις, ήτις περιήλθε σαφώς εις τα ώτα μου. Μετά τούτο μου εφάνη ότι ο ήχος των φωνών των ιερεξεταστών διελύετο εις τον αόριστον ψίθυρον του ονείρου. Ο ψίθυρος αυτός μου υπέβαλεν εις το πνεύμα μίαν ιδέαν περιστροφής, αναμφιβόλως λόγω του νόμου της ομοιότητος μεταξύ του ήχου τούτου και του ήχου του τροχού ενός μύλου. Αλλά τούτο δεν διήρκεσε παρά ολίγον χρόνον και εσβέσθη αιφνιδίως.

Εν τούτοις εξηκολούθησα να βλέπω, αλλά με τρόμον επίμονον, τα χείλη των δικαστών με την μαύρην στολήν. Τα χείλη ταύτα μου εφαίνοντο λευκότερα του χάρτου, εφ' ου σημειώ τας γραμμάς ταύτας, και μέχρις εκτρομακτικότητος λεπτά, με την ανηλεή έκφρασιν της αυστηρότητος, της ακάμπτου θελήσεως και της αυστηράς περιφρονήσεως προς το ανθρώπινον άλγος. Έβλεπα ακόμη αυτά τα χείλη ν' αποστάζουν την απόφασιν, ήτις καθώριζε το μέλλον μου. Τα έβλεπα συσπώμενα εν τη διατυπώσει της θανατικής αποφάσεως. Τα έβλεπα ν' αρθρώνουν τας συλλαβάς του ονόματός μου και εφρικίων διότι, δεν ήκουα κανένα ήχον.

Οι Social Scream From ashes to hope

Εσείς γνωρίζετε τους Social Scream; Διαβάστε τι απάντησαν για τη μουσική -γενικά- και τη νέα τους δουλειά. Ακολουθούν μουσικά links.

Πώς ξεκίνησε το μουσικό ταξίδι;

Social Scream: Καλησπέρα! Ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας και την συνέντευξη που πραγματοποιούμε.

Το μουσικό ταξίδι των Social Scream ξεκίνησε στην πόλη της Σπάρτης το 2008. Το δισκογραφικό μας ταξίδι ξεκίνησε το 2014 με το album “Epiclesis” και συνεχίστηκε με τα “Initiation to the Myths” (2018), “Organic Mindset” (2020), ενώ πρόσφατα κυκλοφορήσαμε την διπλή συλλογή “From Ashes To Hope” που αποτελείται από επανηχογραφήσεις παλαιότερου υλικού μας.

Άγιες γλώσσες

Χριστόφορου Τριάντη

Μέσα στην νύχτα των ανθρώπων, σαν να περνάνε μπροστά μου, όλες οι γλώσσες του κόσμου, σαν ν’ αφήνουνε το αποτύπωμά τους, στον φόβο της ύπαρξης, τελειώνοντας ειρηνικά με το παρελθόν. Περνούν από το δάσος της λησμονιάς για να ξαναφανούν στην πορεία προς το δειλινό. Ζητάνε ν’ ακουστούνε οι παλιές γλώσσες και οι νέες γυρεύουν δικαίωση, κάτι σαν κοίταγμα προς τα υψηλά, σαν τον άνεμο μέσα στις φυλλωσιές που ζωοποιεί το κουρασμένο τοπίο.

Μνήμες μικρού μήκους

Όπως εκείνα τα όμορφα σκληρόδετα βιβλία με τους δικούς τους σελιδοδείκτες που τόσο αγαπάμε, είναι η καινούργια συλλογή της Δέσποινας Ντάση, η οποία καταπιάνεται με θύμησες, με αναμνήσεις, με την μνήμη.

Όπως μαρτυρά και ο γενικός τίτλος, διάφορες μνήμες μικρής έκτασης, μα μεγάλης σημασίας ή διάρκειας, παρελαύνουν εμπρός μας. Στιγμές ανθρώπου από τους πρωτόπλαστους και ως ολόκληρη την ιστορία του (όλη η διαδρομή) με άτακτες ή σκόρπιες ρίμες -λες και αντανακλούν τις άτακτες υπενθυμίσεις.

γίνεσαι καθρέφτης μου, μέσα σου / με γνωρίζω.

Ο Χρήστος Φλουρής και Το ποτάμι

Το μυθιστόρημα μου, «Το ποτάμι» διαδραματίζεται κατά βάση στην Κρήτη τη δεκαετία του 1980, ωστόσο μέσα από συνεχείς αναδρομές ο ήρωας ανατρέχει στην παιδική και εφηβική του ηλικία καθώς και στα χρόνια που έζησε στο Παρίσι, τη Ρώμη και την Αθήνα.

Στην υπόθεση του έργου διαπλέκονται τα πραγματικά γεγονότα της ζωής του πρωταγωνιστή μαζί με τη μυθοπλασία και το μεταφυσικό στοιχείο που είναι πανταχού παρόν.

Δυναστεία Ἰσαύρων

Ἑλένης Ἀρβελέρ

Ἴσαυροι: ληστὲς καὶ πειρατές! Κακοῦργοι, δηλαδή,

οἱ βασιλεῖς ποὺ ἔσωσαν τὴν αὐτοκρατορία

ἀπὸ τὰ κοῦρσα τῶν Ἀράβων, ποὺ ἔστελνε ἡ Συρία.

Ὁ ἀρχηγός τους ἀπὸ τὸ Κὰρς (τότε Γερμανικία)

κι οὐδέποτε οἱ διάδοχοί του εἶχαν νὰ κάνουν μὲ Ἰσαυρία.

Τοὺς εἶπαν ἔτσι οἱ τῶν εἰκόνων φανατικοὶ ὀπαδοί,

ὅταν πρωτάρχισε ὁ Λέων τὴν εἰκονομαχία.

Μὲ ὅπλο λοιπὸν τὸ Ἴσαυρος, μπόρεσαν νὰ σταθοῦν,

ἀπέναντι στὸν θρόνο, οἱ καλόγεροι κι οἱ ἱερεῖς,

σὰν εἶδαν πὼς δὲν καταφέρνουν νὰ φύγουν, νὰ σωθοῦν,

οὔτε ὁ Χριστὸς κι ἡ Παναγιά, οὔτ᾿ Ἅγιος κανείς,

ἀπ᾿ τὰ πυρὰ ποὺ ἄναβαν οἱ εἰκονοκλάστες βασιλεῖς.

Ἔλεγαν τότε τὰ εἰκονίσματα εἴδωλα καὶ σανίδες·

κι ἔστελναν στοὺς ναοὺς στρατὸ νὰ ξύσει τὶς ψηφίδες

ἀπ᾿ τῶν Ἁγίων τὰ πρόσωπα. Ὀρθὸς μόνο ὁ Σταυρός,

ὅταν στὶς φλόγες ἔδιναν τὶς ἱερὲς εἰκόνες,

ἔμενε τῆς Ὀρθοδοξίας μάρτυρας καὶ φρουρός.

Ἔκαναν ὡς καὶ τὶς μονὲς χαμαιτυπεῖα καὶ στρατῶνες

(εἶχαν ἐνάντια στοὺς καλόγερους κηρύξει ἐκστρατεία)

καὶ στὶς καλόγριες ἔλεγαν κοινὲς νὰ γίνουν πόρνες.

Ἀνόσια βέβαια παντελῶς ἡ τῶν Ἰσαύρων δυναστεία...

Ὅμως χάρη στὸ ἔργο τους καὶ στὴ δική τους πολιτεία,

ἐσώθηκε ἡ Πόλις· κι ἀπ᾿ τὸ Ἰσλὰμ ἡ Μικρασία!

Ἄσχετο τώρα ἂν τὸ ἀγνοεῖ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία

ποὺ ἰσχυρίζεται πὼς ἦταν τῶν Ἰουδαίων πράκτορες

ὅλοι οἱ εἰκονομάχοι τοῦ Βυζαντίου αὐτοκράτορες.

Γνώμη ἀνιστόρητη αὐτή· τέλεια δηλώνει ὑποκρισία.

🌾

Ἑλένη Ἀρβελέρ

(Τὸ Ἄγνωστο Βυζάντιο, Ἑρμῆς, 2006)

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Νικήτα Γρύσπου (Ο Πυρπολητής)

Το Παιδί και ο Άγγελος

Διαβάζοντας τη δεύτερη ποιητική συλλογή -Το Παιδί και ο Άγγελος- του Γιώργου Καράμπελα, δεν μπορείς παρά να μεταφερθείς ανεπαίσθητα, στο λυρικό και ευαίσθητο συνάμα κόσμο του.

Έναν κόσμο όπου τ’ αναπάντητα ερωτήματα, οι προσδοκίες και τα όνειρα της παιδικής αφέλειας, σμίγουν με την ατέρμονη γνώση, τη σοφία και το φως του ανώτερου υπερβατικά εαυτού που κρύβεται εντός μας.

Παιδί και Άγγελος συνομιλούν ακατάπαυστα, συνυπάρχουν, αναρωτιούνται, παιδεύουν την ίδια την ύπαρξη του ποιητή, σαν δυο αλληλένδετα μέρη του πυρήνα της ψυχής του.

Η Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη και Το πεφταστεράκι

Το ξέρεις 

Ουρανία;

ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΑΚΙ 

Εσύ,

Φίλησες 

Την

Αγάπη 

Σίγησαν 

Τα

Είδωλα στον καθρέφτη 

Ράγισαν 

Άνεμοι, καρδιές 

Και

Ίσκιοι

Το βιβλίο της Αφροδίτης Φραγκιαδουλάκη, Το πεφταστεράκι, είναι ένα παραμύθι για παιδιά που πολεμούν με πραγματικούς δράκους. Ένα παραμύθι με λέξεις που πάνε από τον λαιμό και κάτω. Στην καρδιά. Παραπάνω, η ίδια, συμπληρώνει το Ακρότιτλο του. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα σε εικονογράφηση Κατερίνας Χονδρομπίλα ενώ στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε:

Σπύρος Μισθός

Ο Σπύρος Μισθός γεννήθηκε στα Γιάννενα και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.