Ο κόσμος χάνεται

Νεφέλης Πηγή

Ο κόσμος χάνεται, ο κόσμος μου μικραίνει

γίνεται μινιατούρα να παίζουν τα παιδιά.

Ψάχνεις και σκέφτεσαι, υποχωρείς απέναντι στο κατεστημένο, προχωράς

και βαριέσαι είσαι εδώ και δεν υπάρχεις.

Δεν σου μένει παρά να φύγεις πίσω, πάντα αυτό κάνεις

πάντα έτοιμος να καταρρεύσεις από την ελαφρότητα των πραγμάτων.

Άγιος Νεόπλουτος

Διάλογος με τον Πεσσόα
Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας

Γιάννη Σμίχελη

Προς τι να τα γράφω όλα αυτά; Μα είναι απλό, γιατί οι ελασίτες αντάρτες αφιέρωσαν κυριολεκτικά τον βίο τους σε αγώνες, κακουχίες, φυλακίσεις κι εξορίες για αυτή την ιδεολογία, για αυτό το κόμμα. Και πράγματι με έπεισαν πως έπρατταν το σωστό. Και τώρα που βλέπω την κατάντια στη χώρα, λόγω μνημονίων και διαρκούς χρεοκοπίας εξαιτίας των συστημικών πολιτικών δυνάμεων, επιβεβαιώνονται αυτοί οι γέροι κομμουνιστές αγωνιστές για άλλη μια φορά. Ξεκάθαρα η Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο δεν ήταν παρά ένα κράτος υπό κηδεμονία και στενή επιτήρηση, ούτε καν προτεκτοράτο, όπως ίσχυε πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Παπαδόπουλος δεν είπε καθόλου τυχαία τη φράση «η χώρα εις τον γύψο» για την αποτελεσματική ανάρρωση του ασθενή. Έτσι μας έβλεπαν οι μεγάλες δυνάμεις μετά την αδελφοκτόνα φαγωμάρα. Η τρόικα δεν ήρθε το 2010, ήταν πάντα εδώ, ένας των ΗΠΑ, ένας της δυτικής Ευρώπης κι ένας του ΟΗΕ –παλαιότερα Κοινωνία των Εθνών– ή του Νομισματικού Ταμείου, ανάλογα την περίπτωση, χρεοκοπία ή ανθρωπιστική κρίση. Ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα, που εξήγαγα όσο τους συναναστρεφόμουν, ήταν πως αυτό που εννοούσαν ως κομμουνισμό δεν είχε καμία σχέση με την κολλεκτιβοποίηση της σοβιετικής ένωσης, αλλά την εξασφάλιση της μικροϊδιοκτησίας τους, την ενίσχυση της κοινότητάς τους, την υποστήριξη κι ενίσχυση του αυτοδιοικητικού μηχανισμού, τη διαρκή συμμετοχή στα κοινά, την εδραίωση του αμεσοδημοκρατικού πλαισίου και την άνθιση των συνεταιρισμών. Δηλαδή βρίσκονταν πιο κοντά στην ρωσική σκέψη παρά την λενινιστική ή σταλινική. 

Ελλάδα

Ανδρομάχης Μπενέκου

Οι αρχαίες πόλεις σου κοσμούν

τριαντάφυλλα σκορπισμένα

στους ναούς δώδεκα θεούς υμνούν

θραύσματα σκορπισμένα...

Το κορίτσι που ζωγράφιζε τον άνεμο

Τούτο εδώ το παραμύθι είναι γεμάτο χρώματα όπως και τα χέρια της Μυρτώς, που λατρεύει τη ζωγραφική. Χρώματα που επιδιώκουν να γίνουν εικόνες τέτοιες ώστε να καταφέρουν να προσωποποιήσουν ακόμα και τον άνεμο!

Η Μυρτώ, λοιπόν, όπως προείπαμε, λατρεύει τη ζωγραφική. Ζωγραφίζει παντού, ζωγραφίζει τα πάντα και η μαμά της την ενθαρρύνει να ζωγραφίζει ό,τι θέλει, ό,τι μπορεί να φανταστεί, ό,τι εκείνη νιώθει.

Η νέα μας φίλη θέλησε να ζωγραφίσει τον άνεμο, μα δεν ήξερε τον τρόπο. Έτσι η μαμά της στάθηκε πλάι της αρωγός της κάνοντας το όνειρο της Μυρτώς εύκολο και υλοποιήσιμο.

Μικρογραφίες

Γιώργου Αλεξανδρή

Πίσω απ' τη λεύκα σκάλωσε μισόγιομο φεγγάρι

και θάρρεψε στον ίσκιο του πλατύφυλλο πλατάνι.

Ο άνεμος καυχήθηκε στου κυπαρισσιού τ' αγνάντι,

ο γκιώνης παίνεψε το νυχτέρι του, βιγλάτορας στη σκιά,

κι ένα αηδόνι ξέμακρα μονάχο μελαγχολούσε.

Είμαι ρομπότ

Ευαγγελίας Αλιβιζάτου

Είμαι ρομπότ δεν έχω αισθήματα!

Μία μηχανή δίχως νοήματα

λόγια δεν έχω, μόνο μυαλό, ηλεκτροκίνητο, σας οδηγώ!

Ε, όχι κι έτσι!

Γεωργίου Κονίδη

Περίληψη

Ο Έντουαρντ Τζόνσον (γύρω στα 50) είναι παντρεμένος με την Έλεν Ρόμπερτς (48 χρονών που τον λατρεύει παθολογικά) από συνοικέσιο, όχι βεβαίως για την ομορφιά της –κάθε άλλο– αλλά για την αμέτρητη προίκα της. Μαζί τους μένει και η μητέρα της Έλεν Μέρι, που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι, σχεδόν κουφή κι εδώ και έναν χρόνο έχει χάσει τα λογικά της. Παρ' όλα αυτά, και σε αυτή την κατάσταση, είναι εντυπωσιακό ότι παραμένει σταθερή η μεγάλη αντιπάθεια για τον γαμπρό της.

Με το Νι και με το Βήτα

Η Ισμήνη Παφίτη, σε αυτό το δεύτερό της βιβλίο (προηγήθηκε ο Ιούνιος στο κάστρο της Μέντας –εκδόσεις Άνω Τελεία, Αθήνα 2021–, μια ευρηματική ιστορία για μεγαλύτερα παιδιά με θέμα τον Μεσαίωνα) μας κάνει «δώρο» μια χαρούμενη, δροσερή και διασκεδαστική ιστορία για παιδιά. (ηλικίες 4-104!)