Εδώ ο συγγραφέας Ζάιλερ γράφει για την ιδιωτική ζωή. Για ένα ζευγάρι που, για τριάντα χρόνια, κατοικεί σε προσωρινές κατοικίες.
Αναγκαστικά, η ματιά και η σκέψη των χαρακτήρων –ακόμα και αν δεν είχαν πολιτική άποψη ως τότε, όσο δηλαδή διαδραματίζονταν τα προηγούμενα συμβάντα της ζωής τους αλλά και της αναγνώστριας/-η– αποκτούν πολιτική χροιά και σίγουρα συλλογισμούς πάνω στη ζωή και των άλλων πολιτών, διωγμένων ή διαχωρισμένων ή και αυτών που ως τρόπο επιβίωσης διάλεξαν την «αφωνία» (τη μοναχικότητα).