Ένα από τα πράγματα που με γοητεύουν στο θέατρο είναι όταν η δραματική τέχνη εμπνέεται ή πηγάζει από τη λογοτεχνία. Μου αρέσει η πρόκληση της παρουσίασης ενός έργου που έκανε την εμφάνισή του με διαφορετικό τρόπο –σε αυτή την περίπτωση συγγραφικά– και η μεταφορά του στην σκηνή ή η διασκευή σε κάτι νέο.
Στην παράσταση, Τα τρία φιλιά... Η σταχτιά γυναίκα, η Σοφία Φιλιππίδου διασκεύασε και σκηνοθέτησε τα δύο ομότιτλα θεατρικά έργα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, ενός αξιολογότατου μα, δυστυχώς, καθόλου δημοφιλούς συγγραφέα-λογοτέχνη, του οποίου η προσφορά στο ελληνικό θέατρο είναι θεάρεστη.
