Παραμύθια

Γρηγόριου Σακαλή

Περίσσεψε

η υποκρισία και το ψέμα

ανάμεσα στους ανθρώπους

μα και στις οργανώσεις

τα κόμματα

λόγια ατελείωτα

ψεύτικα λόγια

για δήθεν αγάπες

για δήθεν έρωτες

για δικαιώματα

και δικαιοσύνη

ξύλινη γλώσσα

από όλους

μικρούς και μεγάλους

ισχυρούς και αδύναμους

όλοι μες στο παραμύθι

βουτηγμένοι

ηθοποιοί δεύτερης διαλογής

κι αναρωτιέσαι

όταν σου μιλούν

αλήθεια ή ψέματα

να είναι

και μένεις μόνος

ν' αναρωτιέσαι.

🍂

Copyright © Γρηγόριος Σακαλής All rights reserved, 2021

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Juan Gris (The bottle of Banyuls, 1914)

Πανσέληνος

Χρήστου Ντικμπασάνη

Στα μονοπάτια του διαστήματος

φλογίζονται τα πόδια μου

Η πέτρα της ζωής μου ραγίζει

Ανοίγουν τα σπλάχνα των πλανητών για να υποδεχθούν

την πυρπολημένη απ’ την πανσέληνο καρδιά μου

που ακόρεστα μου στέλνει το γλυκό της φως

Τα δάκρυά μου όλα θα σβήσω τώρα

για το πεπρωμένο που ποτέ δεν περίμενα

Την πληγωμένη σκιά μου τώρα

θα ορθώσω μες απ’ τις στάχτες

των καθημερινών μου ακήρυχτων μαχών

Ψηλώνω απ’ τον έρωτα της ολόγιομης Σελήνης,

ψηλώνει μαζί μου και το αύριο

μέσα στ’ απόκρυφα σημεία των ονείρων μου

Θα ζωγραφίσω εκστασιασμένος απ’ τον πόθο της

τον ερχομό της άκρατης ευτυχίας μας

🌕

Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2021

Πρώτη σημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Wislow Homer (Moonlight)

Μπάμπης Ανθόπουλος

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Αυγούστου 1933 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν, από όπου αποφοίτησε το 1958. Πέθανε στις 7 Αυγούστου 2021. Η φωτογραφία είναι από δημοσίευμα του περιοδικού Ντομινό (31/1/1975).

Διθαλάσσου

Ομολογώ πως ξαφνιάστηκα ευχάριστα, όταν έφτασε στα χέρια μου η ποιητική συλλογή Διθαλάσσου του Νίκου Νικολάου-Χατζημιχαήλ, πρωτίστως γιατί τον ήξερα περισσότερο ως συγγραφέα και λιγότερο ως ποιητή. Το αρχικό μου ξάφνιασμα εντούτοις, υποδέχθηκε η έκπληξη για την ποιότητα της βιβλιοδεσίας και την καλαίσθητη επιμέλεια του βιβλίου από τον ίδιο τον ποιητή, με τα υπέροχα κοσμήματα-γκραβούρες να στολίζουν τις σελίδες του, το πολυτονικό (!), τις σημειώσεις με όλες τις πληροφορίες για κάθε ποίημα και την φροντισμένη συνολικά εικόνα του. Και όλα διανθισμένα με νοσταλγικό άρωμα για την χαροκαμμένη Κύπρο και ενίοτε με λίγες κυπριακές φράσεις, όπου κρίθηκε σκόπιμο. Θυμήθηκα ξανά τις παλιές καλές εποχές του βιβλίου, τότε που προσπαθούσα ανυπόμονα να χωρίσω τις ενωμένες σελίδες, τότε που τίποτα δεν αφηνόταν στην τύχη, από την εκτύπωση του χαρτιού, τη σελιδοποίηση, ως την καλλιτεχνική επιμέλεια.

Ο Θάνος Καπλάνης και το Πώς αγαπάν ένα χρυσόψαρο

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Θάνος Καπλάνης: Προσπαθούσα να γράψω πεζά, κυρίως μικρές ιστορίες των 10-15 σελίδων. Μάζεψα ένα υλικό 200 σελίδων και το πήγα για εκτύπωση σ’ ένα φωτοτυπάδικο. Ήθελα βλέπεις να έχω το έργο μου σε χαρτί, να μείνει αθάνατο στους αιώνες. Πήρα τα χαρτιά και τα διάβασα. Δεν υπήρχε ίχνος ζωής σ’ αυτές τις γραμμές. Οι χαρακτήρες, οι διάλογοι, οι εικόνες, οι ιστορίες, όλα νεκρά. Κατάλαβα πως το πεζό θέλει λάντζα. Θέλει να βρεις τον χώρο σου και να γράφεις κάθε μέρα κι έπειτα αν έχεις κάποιο ίχνος ταλέντου με τον καιρό θα βελτιωθείς. Εγώ τα παράτησα επιτόπου. Πέρασαν δυο χρόνια και ξεκίνησα να διαβάζω ποίηση. Δες τι γίνεται τώρα με την ποίηση. Το να γράψεις ποίηση είναι πανεύκολο, ακόμα κι ένας συνταξιούχος δημόσιος υπάλληλος που βλέπει όλη μέρα ειδήσεις και κρύβει τα λεφτά του κάτω απ’ το στρώμα μπορεί να γράψει ποίηση. Αυτό συμβαίνει γιατί νομίζεις πως μπορείς να απατήσεις τον αναγνώστη, να τον δουλέψεις κανονικά. Μπορείς να γράψεις ένα σωρό ψέματα για τον έρωτα και τη ζωή που δεν έχεις ζήσει, χώνεις μερικές όμορφες λέξεις, κοιμάσαι παππάς ή νοικοκυρά και ξυπνάς ποιητής. Η ποιητική αδεία κι ένα σεβαστό ποσό για έκδοση θα κάνουν τη δουλειά.

Έγραψα ποίηση γιατί ήταν ο ευκολότερος τρόπος να πω τις ιστορίες μου, γιατί είδα ζωή αληθινή στις γραμμές, γιατί πίστεψα πως μπορώ να το κάνω καλύτερα απ’ τους άλλους.