Εκείνο το βράδυ η Ελένη έμεινε ξύπνια διαβάζοντας τα ποιήματα του Θαλασσινού. Δεν υπήρχε αμφιβολία πως η γραφή του ήταν μοναδική. Ήταν νοτισμένη μ' ένα αξόδευτο γκρίζο, έναν ατέρμονο χιονιά. Η θλίψη και η μελαγχολία έρρεε ασταμάτητη μέσα από κάθε του στίχο. Το αδύναμο της ανθρώπινης φύσης, ο πόνος του χωρισμού, η απουσία της αγάπης, τα ναυάγια της ζωής ήταν οι θεματικές της γραφής του. Πρέπει να ήταν ένας βαθιά μελαγχολικός άνθρωπος. Ένας άνθρωπος με μάτια σαν λίμνες γεμάτα δάκρυα. Άραγε πού να είχε μεγαλώσει και ποιες συνθήκες της ζωής του να είχαν γεννήσει αυτόν τον ατέλειωτο χειμώνα στη γραφίδα της πένας του; Πώς ήταν ποτέ δυνατόν η μητέρα της να μαγευτεί από έναν τόσο θλιμμένο άνθρωπο και να είναι παντρεμένη με κάποιον τόσο διαφορετικό όπως ο πατέρας της; Ο Στέφανος Θεοτοκάτος ήταν ένας άνδρας γεμάτος ζωντάνια. Η φωνή του γλυκιά μα βροντερή και το γέλιο του γάργαρο σαν το νερό της πηγής. Τον θυμόταν πάντα να έχει γύρω του ανθρώπους που επιζητούσαν την παρέα του και την ξάστερη σκέψη του. Καπετάνιος για χρόνια, που είχε γυρίσει τον κόσμο δέκα φορές, μετά τον γάμο του είχε επιλέξει κοντινά ταξίδια γιατί δεν άντεχε να είναι για πολύ μακριά από τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Θυμήθηκε κάθε που έφευγε ο πατέρας της ταξίδι, τις φιλούσε και τις τρεις όλο αγάπη και κάθε που γύριζε τον πρόσμεναν στο κεφαλόσκαλο του σπιτιού, μάνα και κόρες, στη σειρά με το τραπέζι στρωμένο και το φαγητό ζεστό. Κι αφού χόρταιναν από αγκαλιές και φιλιά, κάθονταν όλοι μαζί στο τραπέζι να γευτούν τα εδέσματα, που κάθε φορά είχε ετοιμάσει όλο λαχτάρα κι αγάπη η μητέρα της.
