Η Μαρία Μελεμενή Με τα κλειδιά στην πόρτα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Μ.Μ.: Θα έλεγα ότι ήθελα πολύ να γράψω ένα βιβλίο όπου μέσα από το θέμα του θα μπορούσα να εκφράσω τις δικές μου σκέψεις. Η βία στα ζευγάρια ήταν ένα από αυτά. Θα τολμούσα να πω ότι έχω ακούσει πολλές ιστορίες γυναικών οι οποίες είχαν υποστεί βία. Κάποιες κατάφεραν και ξανάρχισαν την ζωή τους μακριά από τον βίαιο σύζυγο, αλλά κάποιες όμως όχι. Εγώ θέλησα να γράψω μία δική μου ιστορία για τις γυναίκες οι οποίες για κάποιο λόγο δεν κατάφεραν να φύγουν και παράλληλα να μεταφέρω μία πιθανή αιτία της βίας. Των συζύγων.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Μ.Μ.: Μία λέξη η οποία πιστεύω ότι θα ταίριαζε για να το περιγράψω θα ήταν η λέξη «ελευθερία».

Γιώργος Μοσχίδης

Γεννήθηκε στην Καβάλα το 1931 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης. Πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου 2018. Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Το άνθος του κάκτου» (των Πιέρ Μπαριγιέ και Ζαν-Πιέρ Γκρεντύ, θέατρο Διονύσια, άνοιξη 1973).

Στο λεωφορείο

Η Δανάη είχε μόλις ανέβει στο λεωφορείο. Αισθανόταν κουρασμένη απ΄την εργασία στο γραφείο και κατευθυνόταν στο σπίτι. Όμως ως είθισται, το μεσημέρι υπήρχε αρκετός κόσμος και η συνύπαρξη αυτή δημιουργούσε αναπόφευκτα προβλήματα. Κρατιόταν απ΄ την χειρολαβή ενώ ο συνωστισμός ήταν αρκετός ώστε να επιφέρει διαμάχες.

Όσα οι ψυχές δεν λησμονούν

Η Δήμητρα Παναρίτη συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό με το πρώτο της μυθιστόρημα, που φέρει τον τίτλο «Όσα οι ψυχές δεν λησμονούν». Το βιβλίο αυτό κατατάσσεται στην κατηγορία της μυθοπλασίας με ιστορικά και κοινωνικά στοιχεία.

Stamboul train

 

Παραμονές του 1933, Οστάνδη. Οχτώ άνθρωποι θα επιβιβαστούν στο Orient Express που έχει τελικό προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Οχτώ διαφορετικοί επιβάτες, που αρχικά φαίνεται πως δε θα συναντιόντουσαν ποτέ υπό άλλες συνθήκες. Κι όμως, η μοίρα παίζει ένα από τα πιο περίεργα παιχνίδια της. Έρωτας, αντισημιτισμός, κομμουνισμός, κρυφές ταυτότητες κι ένα μεγάλο μυστικό θα τινάξουν τον ρομαντισμό της διαδρομής στον αέρα.

Το «Τρένο στο Ρουφ» το αγάπησα από την πρώτη στιγμή που το επισκέφθηκα στο πλαίσιο μιας ξενάγησης στα βαγόνια του. Έμαθα για την ιστορία του, τον κόπο και τα έξοδα που έκανε η κυρία Τατιάνα Λύγαρη για να το αποκτήσει και να το συντηρήσει, τη διαδρομή του στον θεατρικό και μουσικό χωροχρόνο, την ίδια του την ταυτότητα.

Το επισκέφθηκα σε μια μουσική βραδιά, έφαγα στο εστιάτοριό του, κάθισα στην αποβάθρα ένα καλοκαίρι, όμως τίποτε από αυτά δε συγκρίνεται με την εμπειρία μιας θεατρικής παράστασης μέσα σε αυτό. Και επιτέλους ήρθε η ώρα που βίωσα τη μέθεξη που προσφέρει μια καλή παράσταση, πόσο μάλλον όταν ανεβαίνει σ’ έναν χώρο ήδη μαγικό για μένα! Οχτώ ηθοποιοί, ένας κλασικός συγγραφέας, ένα κείμενο γεμάτο ανατροπές, απρόσμενες εξελίξεις και πολύ καλή πλοκή και... ιδού! ΘΕΑΤΡΟ!

Περιδιαβαίνοντας ποιητικά μονοπάτια παρέα με «Θροΐσματα από το περιβόλι του ουρανού»

…σε κάποια ποιήματα είναι γραφτό απλώς να αφήνεσαι στις λέξεις τους, ενώ σε άλλα σε παρασέρνουν τα συναισθήματα σαν χείμαρρος πηγαίνοντάς σε στα απάτητα μέρη του εαυτού σου…

Κάτι που όμοιό του προσδοκά να καταφέρει και η ποιήτρια Βαρβάρα Καγιούλη μεσ’ από την συλλογή της «Θροΐσματα από το περιβόλι του ουρανού».

Οι κόσμοι μάλιστα που μας ταξιδεύει με τις λέξεις και τα συναισθήματά της, είναι όλοι τους γνώριμοι και οικείοι:

Όταν η πόλη κοιμάται

η βροχή ξαπλώνει στο ξύλινο παγκάκι της πλατείας

κάνει παρέα με τη νύχτα και το γλόμπο της κολόνας στη γωνία