Ο Δημήτρης Κοπαράνης για το Γκλόρια, δε χιονίζει τα Χριστούγεννα στη Λεπτοκαρυά

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Δημήτρης Κοπαράνης: Ήταν το πρώτο βιβλίο και αυτό είναι κάτι που δεν επαναλαμβάνεται. Είναι σαν να συμμετέχεις στο πρώτο Big Brother. Κλείνεις τα μάτια και το κάνεις. Υποθέτω πως ήταν εικόνες και ιστορίες που υπήρχαν στο μυαλό μου και κάποια στιγμή έκατσα και το έκανα.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Δ.Κ.: Νιάτα.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Δ.Κ.: Να βάλει το τηλέφωνο στο αθόρυβο και να αφήσει τον εαυτό του να παρασυρθεί.

Όταν πεθάνω, θάψτε με στο facebook

Βρέθηκα ξανά στο Θέατρο Μπέλλος, στην υπέροχη Πλάκα και παρακολούθησα την παράσταση «Όταν πεθάνω, θάψτε με στο facebook» του Αντώνη Τσιπιανίτη.

Το σκηνικό απλό. Ένα τραπέζι με δυο καρέκλες και επάνω του δυο πληκτρολόγια, πιο δίπλα ένα stand διαφανές που επάνω του είχε δυο θήκες με χαρτιά μέσα και μια πολυθρόνα. Η αίθουσα σκοτεινιάζει και ηχητικά ο χώρος μετατρέπεται σε μια πολύβουη αίθουσα όπου ακούγονται πληκτρολόγια να χτυπούν και φωνές ανθρώπων που λένε τις σκέψεις τους με τον ανάλογο χρωματισμό. Οι φωνές-σκέψεις διαδέχονται η μια την άλλη και πολλές φορές αλληλοκαλύπτονται ενώ ταυτόχρονα ακούγονται τα πληκτρολόγια που έχουν πάρει φωτιά προκειμένου να αποτυπώσουν τις σκέψεις. Με αυτόν τον τρόπο καταλαβαίνουμε ότι όλα αυτά είναι status. Status που διαβάζουμε κάθε μέρα στο facebook.

Φελίτσε και Λίλυ

Ένας άνθρωπος ανάμεσα στους ανθρώπους

Στην παγκόσμια βιβλιογραφία υπάρχουν πολλές ιστορίες αταίριαστων ζευγαριών, ειδικά στη λογοτεχνία. Άνθρωποι με στοιχεία προσωπικότητας που απέχουν παρασάγκας ή με άλλες εξόφθαλμες διαφορές που όμως ενώνονται από έρωτα ή αγάπη βρίσκοντας -τελικά- κοινές συνιστώσες. Μια τέτοια ιστορία είναι και αυτή της Φελίτσε και της Λίλυ.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Στο βιβλίο της Έρικα Φίσερ, «Aimee and Jaguar: A love story, Berlin 1943», διαβάζουμε την ιστορία αγάπης δύο «κοινωνικά ασύμβατων» γυναικών. Η 29χρονη Λίλυ (Lilly Wust) και η είκοσι ενός ετών Φελίτσε (Felice Schragenheim) συναντιούνται στο Βερολίνο του 1942 και ερωτεύονται σχεδόν κεραυνοβόλα. Η ιστορία τους έμεινε για πάντα καταγεγραμμένη από την πένα της Φίσερ όταν η Λίλυ, σε ηλικία ογδόντα ετών, την εξιστόρησε στην πρώτη, κι εκείνη έγραψε αυτό το πόνημα που πρωτοεκδόθηκε το 1994, μεταφράστηκε σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες ενώ έγινε και ταινία από τον Μαξ Φάρμπερμποκ.

Αβεβαιότητα

Πέτρου Λυγίζου

Μόνο κάποιες αποχρώσεις του φόβου

φωνές χωρίς ήχο

μόνο φωνές ενοχλητικές.

Τοίχοι στο χρώμα της ανίας

τόσο που αναρωτιέμαι:

"Πέθανα;"

Αλλά πάλι όχι. Απλώς ασπρίζουν τα αραιά μαλλιά,

απλώς η ελπίδα μέσα μου παθαίνει άνοια

και τα όνειρά μου έγιναν πια απρόθυμα.

Κι αυτή η νύχτα, πόση ανορεξία να χωρέσει,

πόση αρμονία περιττή να ταξιδέψει σε μια τυφλή πανσέληνο…

Τίποτα… τίποτα.

Η μελαγχολία της αβεβαιότητας,

ένα τοξικό χαμόγελο του διπλανού,

ο βήχας της ασημαντότητας

και στο βάθος -ατόφιος, απρόσκλητος- ο φόβος…

Φοβάμαι…

Φοβάμαι το σύννεφο που πνίγει την ενσωματωμένη βροχή μου,

τα αυτοκίνητα που εκπέμπουν το περιττό,

τους ανθρώπους… ναι, πιο πολύ τους ανθρώπους

με τις ασήμαντες διαδρομές τους στο πουθενά

και τις αισχρές χειρονομίες τους στην αθωότητα του χειμώνα…

Όχι… όχι, δεν είναι αυτή η ζωή μου.

Αυτή η παράσταση είναι μια αιφνίδια πρόβα θανάτου,

ένα διάλειμμα ανάμεσα σε αγενή ερωτηματικά

για την αλήθεια, τη ζωή, την αγάπη…

Τίποτα… δεν ξέρω τίποτα, δεν έχω τίποτα…

Μονάχα την ένταση του φόβου,

ένα χιλιοστό του αιώνα πριν τη νύχτα που καραδοκεί…

Ένα κρυφό κύμα σε ανομολόγητη θάλασσα

και -ίσως- την αβεβαιότητα των αποσιωπητικών μου

όταν υπνοβατώ έντρομος στα διακοπτόμενα όνειρά μου…

🍃

Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2020

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε φωτογραφία της Τζένης Κουκίδου [Σούνιο, 20 Απριλίου 2019]

Από τον ίδιο:

Πέρασμα

Κρυψώνα

Ο Χειμώνας

Η γερμανική κατοχή σε πεζογράφους της Θεσσαλονίκης

Η λέσχη ανάγνωσης της βιβλιοθήκης της Ορέστου καλωσορίζει το νέο έτος, 2020, με ένα σύντομο βιβλίο 95 σελίδων, το οποίο αναδιπλώνει διαφορετικές πτυχές της Γερμανικής Κατοχής, όπως αυτή αποτυπώνεται στα κείμενα και στη σκέψη πέντε λογοτεχνών της πρώτης και δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς. Ειδικότερα η συγγραφέας Σωτηρία Σταυρακοπούλου στο βιβλίο της «Η γερμανική κατοχή σε πεζογράφους της Θεσσαλονίκης» αναφέρεται στο έργο των Γιώργο Ιωάννου, Νίκο Μπακόλα, Ντίνο Χριστιανόπουλο, Περικλή Σφυρίδη και Τόλη Καζαντζή.

Προσωπική συμφωνία

Βερολίνο, αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Ο ταγματάρχης Στίβεν Άρνολντ έχει αναλάβει την ανάκριση του Γερμανού μουσικοσυνθέτη Βίλχελμ Φουρτβένγκλερ που κατηγορείται ότι συνεργάστηκε με τους Ναζί. Γιατί έπαιξε μουσική για τα γενέθλια του Χίτλερ; Γιατί δικά του έργα ακούστηκαν σε ναζιστικές παρελάσεις; Γιατί όταν ανέβηκε ο Χίτλερ στην εξουσία δε διάλεξε να φύγει από τη χώρα όπως τόσοι και τόσοι άλλοι; Έμεινε για να βοηθήσει τους συμπατριώτες του ή για να θριαμβολογήσει μαζί με τις δυνάμεις του Άξονα; Θα καταφέρει ο ταγματάρχης να βγάλει άκρη, χωρίς όμως να επηρεαστεί ο ίδιος ως χαρακτήρας και ως προσωπικότητα; Ποιανού το μέρος θα πάρει;

Η Τζίνα Ψάρρη και το Αριστερό πέταγμα

Αν το αύριο αργεί να ξημερώσει

Ρίξε επάνω σου ηλιοκλωστές και λήθη.

Ίσως αυτό να είναι το μόνο που χρειάζεται

Σ’ όσες στιγμές ανοίκεια σ’ εγκατέλειψαν.

Τώρα, μη λυπηθείς για ό,τι χάθηκε.

Εγώ κοντά σου θα σταθώ σαν ίσκιος φωτεινός

Ρίγη χαράς θα φέρω, ορθάνοιχτα παράθυρα στις μέρες σου

Οργή, να κατακεραυνώσει τις πληγές σου.

Η λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ

Κοντεύει χρόνος που το θέατρο έχει γίνει κύριος τρόπος διασκέδασης μου. Συχνά σκέφτομαι, πώς μια μικρή σκηνή μπορεί να σε μεταφέρει σε μέρη αλλοτινά, μακρινά. Όλη αυτή η ατμόσφαιρα που δημιουργείται επάνω στην σκηνή είναι δουλειά πολλών ανθρώπων αλλά πρωτίστως υπόκειται στο ταλέντο των ηθοποιών.

Στην παράσταση «Λαίδη Μάκβεθ» δεν ξέρω τί ακριβώς περίμενα να δω. Ναι, μπορεί να σας μοιάζει οξύμωρη αυτή η έκφραση αλλά είναι η πάσα αλήθεια. Περίμενα κάτι μεγαλειώδες. Κουστούμια εποχής, ευφάνταστα σκηνικά, μια σκηνή μεγάλη... Και όμως. Τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά αλλά αυτό δεν με ενόχλησε καθόλου. Αντίθετα η φαντασία μου απογειώθηκε με αποτέλεσμα να ζήσω την κάθε σκηνή.

Ο Χάρης Γαντζούδης και η Ελεονόρα

Το μυθιστόρημα μου... «Ελεονόρα» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λέμβος, προέρχεται από ένα παλιότερο διήγημά μου που είχε τον τίτλο «Ελεονόρα, η τρελή του χωριού» και που είχε συμπεριληφθεί στο προηγούμενο βιβλίο μου «Κλικ δευτερολέπτων». Ήταν μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες και μέσα από τις παρουσιάσεις που κάναμε και τα μηνύματα που λάμβανα, κατάλαβα πως ήταν και η αγαπημένη ιστορία των αναγνωστών. Και αυτή η αγάπη με έκανε να θέλω να αφηγηθώ εκτενέστερα την ιστορία της.

Στην υπόθεση... Δύο, φαινομενικά ασύνδετα, περιστατικά: η δολοφονία του κορυφαίου καρδιολόγου Στέφανου Λαδά και ένα μυστικό που έρχεται τυχαία στο φως, γίνονται οι αφορμές και μπροστά στα μάτια των αναγνωστών, αρχίζει να ξετυλίγεται η ζωή της Ελεονόρας. Μια ζωή δύσκολη και τραγική. Κάθε κεφάλαιο και ένα κομμάτι του παζλ.

λεξΩτεχνίες

Η συνεργάτιδα του koukidaki.gr, Χρύσα Μαστοροδήμου, έχει την γενική επιμέλεια και αρχισυνταξία στο νεοκυκλοφόρητο λογοτεχνικό περιοδικό «λεξΩτεχνίες» του Πολιτιστικού Κέντρου Εκπαιδευτικών Ν. Λάρισας και, όπως ήταν αναμενόμενο, το πρώτο τεύχος έφτασε στον ιστότοπο και διαβάστηκε με προσοχή ενώ, όπως ήταν φυσικό, έπρεπε να μάθουμε περισσότερα από την ίδια.

Το περιοδικό

Οι «λεξ Ω τεχνίες» είναι ένα νέο ετήσιο λογοτεχνικό περιοδικό που κυκλοφόρησε το Δεκέμβριο του 2019 υπό τη στέγη του Πολιτιστικού Κέντρου Εκπαιδευτικών Ν. Λάρισας. Η ιδέα για ένα λογοτεχνικό περιοδικό, που θα εκπροσωπεί τον κόσμο των εκπαιδευτικών, υπήρχε πολλά χρόνια μέσα μου και προέκυψε από συζητήσεις που είχα με άλλους εκπαιδευτικούς-λογοτέχνες της περιοχής που ήθελαν ένα χώρο για να εκφράζονται λογοτεχνικά. Ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε με τη μυρωδιά του τυπωμένου χαρτιού και το λογοτεχνικό βιβλίο όπως και τα περιοδικά ήταν ένα σημαντικό σημείο αναφοράς για πολλούς από εμάς. Η σύγχρονη τεχνολογική εξέλιξη άλλαξε πολύ την ανάγκη αυτή με την κυριαρχία των ηλεκτρονικών εντύπων και των αξιόλογων ηλεκτρονικών λογοτεχνικών περιοδικών, ωστόσο για μένα η αίσθηση του τυπωμένου χαρτιού είναι κάτι ανυπέρβλητο. Μια ευτυχής συγκυρία τα έφερε έτσι ώστε αυτή η ιδέα να βρει κοινωνούς το διοικητικό συμβούλιο του Πολιτιστικού Κέντρου Εκπαιδευτικών Λάρισας (ΠΟΚΕΛ) του οποίου τον τελευταίο χρόνο είμαι μέλος και χάρη στη μέγιστη συμπαράσταση του Προέδρου κου Αργύρη Γιουρούκη-λογοτέχνη η ιδέα αυτή έγινε πράξη.

Ψυχρή Κυριακή

Άνοιξε τα μάτια του. Είχε μόλις ξυπνήσει, και το ρολόι που ήταν τοποθετημένο στον απέναντι τοίχο του υπνοδωματίου, έδειχνε 10.00. Το ξενύχτι του Σαββάτου ήταν η αιτία για τον πονοκέφαλο του, ενώ στις φλέβες έρεε ακόμα το αλκοόλ που είχε καταναλώσει στο μπαρ.

Η αναπνοή του, μύριζε «μοναξιά» καθώς το ραντεβού του με την Ελεονόρα δεν είχε το ποθητό αποτέλεσμα για εκείνον. Αντιθέτως μάλιστα, εκείνη του διατράνωσε την επιθυμία της, για ακόμα μία φορά το τελευταίο χρονικό διάστημα, να διακόψουνε την τρίχρονη σχέση που διατηρούσανε. Καθώς ετοίμαζε τον «ελληνικό» του καφέ αναζήτησε στο κινητό του τηλέφωνο τον αριθμό της.