M.O.H.A. documentary

Όσοι είναι fan των videogames θα νομίζουν ότι τους τρολλάρω με αυτό το άρθρο. Ότι το Netflix έχει κάνει ντοκιμαντέρ για το παιχνίδι ή κάτι πάνω σε αυτό. Σας γελάσανε για τα καλά. Η πρώτη σεζόν έχει 8 επεισόδια στα οποία αναφέρεται σε 8 διαφορετικούς άντρες και τα ιστορικά δρώμενα της είναι από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι σήμερα. Το συγκεκριμένο μετάλλιο το παίρνουν μόνο σε εξαίρετες περιπτώσεις και αυτές είναι όταν η πολεμική πράξη του παρασημοφορημένου ήρωα (στρατιώτη) είχε ως αποτέλεσμα να σωθούν άλλοι συμπολεμιστές του ή να πολεμήσει υπεράριθμη ομάδα του εχθρού. Το ντοκιμαντέρ αυτό σε ταξιδεύει σε μάχες που γίνανε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, στην Κορέα, στο Βιετνάμ και στο Αφγανιστάν. Κάποιοι από τους ήρωες που πήρανε αυτό το μετάλλιο, το ανώτερο όλων των άλλων, ζουν ακόμα για να διηγηθούν την ιστορία τους. Για αυτούς μιλάνε φίλοι, συγγενείς, συμπολεμιστές, ιστορικοί και στρατιωτικοί. Εκτός από λευκούς στρατιώτες έχει και για άλλες εθνικότητες όπως Ασιάτες και Αφρομερικανούς. Το περίεργο της υπόθεσης κατ' εμέ είναι δυο επεισόδια που μιλάνε για τον Έντουαρντ Κάρτερ (επεισόδιο 3) και τον Χιρόσι Χέρσεϊ Μιγιαμούρα (επεισόδιο 4).

Η Ιωάννα Δαμηλάτη και Το σπασμένο φτερό της πεταλούδας

Πώς σας ήρθε η ιδέα;

Ι.Δ.: Σας ευχαριστώ πολύ που μου δίνετε την ευκαιρία μέσα από αυτή την συνέντευξη να μιλήσω για το καινούριο μου βιβλίο που έχει τον τίτλο «Το σπασμένο φτερό της πεταλούδας».

Καθημερινώς συναντάμε παιδιά γύρω μας που ο παρορμητικός χαρακτήρας τους τα οδηγεί σε δύσκολα και επικίνδυνα μονοπάτια. Είναι τα παιδιά της διπλανής μας πόρτας. Υπάρχουν στην ζωή όλων μας. Τα βλέπουμε να μεγαλώνουν ώσπου ξαφνικά ένα αόρατο χέρι τα μεταλλάσσει και τότε αυτό που έχουμε μπροστά μας δεν μας θυμίζει σε τίποτα αυτά τα πλάσματα. Έχουν απομείνει μόνο οι φιγούρες τους που σέρνονται αναζητώντας να ταξιδέψουν με την χρήση ουσιών που κάνουν για άλλες πολιτείες, πιστεύοντας ότι εκεί θα συναντήσουν την χαρά, την ευτυχία… Νομίζοντας ότι εκεί κανένας δεν θα μπορέσει να τους κάνει κακό, ούτε να τα πληγώσει.

Θέλησα να ακουμπήσω την ψυχοσύνθεσή αυτών των παιδιών και να βαδίσω στα μονοπάτια τους, τα οποία είναι τρομακτικά. Ένα ταξίδι στο άγνωστο χωρίς γυρισμό κάνουν… Χωρίς αύριο…

Μόνο που δεν είναι σε θέση να το δουν πάρα μόνο όταν είναι πλέον πολύ αργά.

Πού γράψατε το βιβλίο σας;

Ι.Δ.: Στην Αθήνα.

Πόσο χρόνο σας πήρε η συγγραφή;

Ι.Δ.: Η συγγραφή δεν κράτησε πάνω από τρεις μήνες. Μετά άρχισα να το επιμελούμαι. Αυτό πήρε αρκετό καιρό, γιατί το διάβασα αρκετές φορές. Έκοβα και έραβα ώσπου να το φέρω εκεί που ήθελα.

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας με δυο λόγια;

Ι.Δ.: Διδακτικό, γεμάτο μηνύματα.

Ελισάβετ Ναζλίδου

Γεννήθηκε στην Κατερίνη το 1961 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος. Πέθανε στις 22/8/2019. Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Τι έγινε, ρε παιδιά;» (των Ιεροκλή Μιχαηλίδη και Γιάννη Προεστάκη, θέατρο Παρκ, καλοκαίρι 1995).

Κασετίνα

Αν έπρεπε να επιλέξω ένα λογοτεχνικό βιβλίο ως το καλύτερο της χρονιάς, χωρίς δεύτερη σκέψη θα ήταν η Κασετίνα. Ένα μυθιστόρημα που με γύρισε χρόνια πίσω όταν διάβαζα στη σειρά όλες τις μυθογραφίες με χρόνο δράσης τον Α' και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια εποχή εντρυφισμού στα πολεμικά δράματα, που περιείχε έντονα συναισθήματα και πολλή συγκίνηση.
Η Κασετίνα είναι το βιβλίο εκείνο που κάθε σύγχρονος μυθοπλάστης θα ήθελε να είχε στην εργογραφία του, ειδικά αν αρέσκεται στις ιστορίες που εστιάζουν στις αιματοβαμμένες περιόδους της ιστορίας.

Απόψε δεν έχουμε φίλους

Στις 18/7/2019 η λέσχη ανάγνωσης πραγματοποίησε την τελευταία συνάντηση του τέταρτου κύκλου της «βιβλιοπαρέας». Η τελευταία συνάντηση για το έτος 2018-2019 επισφραγίστηκε με έξοδο για φαγητό και ευχές για καλό καλοκαίρι. Η λέσχη υποδέχθηκε ένθερμα το νέο μέλος της κο Δημήτρη Κουνένη δικηγόρο με μεταπτυχιακό στις διεθνείς σχέσεις και στο πιάνο, ο οποίος πραγματοποιεί τα πρώτα του λογοτεχνικά βήματα στη συγγραφή με το «Travelling with company» και μας εντυπωσίασε με τις πλούσιες ταξιδιωτικές του εμπειρίες.

Το βιβλίο που είχαμε να συζητήσουμε ήταν το «Απόψε δεν έχουμε φίλους» της Σοφίας Νικολαΐδου. Η Σοφία Νικολαΐδου έχει διδάξει δημιουργική γραφή στο Α.Π.Θ. και στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας και στο εργαστήρι βιβλίου του ΕΚΕΒΙ. Το συγκεκριμένο βιβλίο τιμήθηκε με το Αthens Prize for Literature και μεταφράστηκε στα εβραϊκά. To μυθιστόρημά της Χορεύουν οι ελέφαντες κυκλοφόρησε στις Η.Π.Α. Επίσης το βιβλίο της «Καλά και σήμερα» διακρίθηκε για την προαγωγή του διαλόγου σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα.

Το μυθιστόρημα αναφέρεται σε τρεις γενιές Ελλήνων που έζησαν τις δικές τους ιστορίες σε τρεις χρονικές φάσεις. Η μία ιστορική φάση είναι τα χρόνια 1934-1944. Η συγγραφέας περιγράφει τα χρόνια της κατοχής στη Θεσσαλονίκη, όταν οι ναζιστές Γερμανοί διασκορπίζονταν στα ελληνικά εδάφη και η Θεσσαλονίκη ήταν πολυπολιτισμική καθώς συγκατοικούσαν Εβραίοι, Έλληνες, Γερμανοί. Μια άλλη φάση αναφέρεται στην σκληρή πραγματικότητα που επικρατούσε στα πανεπιστήμια με θέματα απαγορευμένα για έρευνα, όπως αυτό των δωσίλογων με τις γερμανοφασιστικές οργανώσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης στα έτη 1981-1989. Μια τρίτη φάση είναι ο Δεκέμβριος του 2008 και η καταστρεπτική φωτιά στη φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.

Ο Γιώργος Α. Μουτσινάς και το oSSiMoRo

Εγώ, όταν μεγαλώσω

θα γίνω Σεπτέμβριος, έλεγε ο Αύγουστος.

Κική Δημουλά, Βροχή επιστροφής

Ergo propter hoc

Λένε ότι κάποτε η Ψυχή αποφάσισε να υποδυθεί την αιωνιότητα. Πρώτα μαθήτευσε στη Μνήμη να παλιλλογεί τις εκλεκτότερες απαλοιφές της απουσίας, ύστερα έπιασε την Εμμονή και της ανέθεσε να ράψει τις πιο αρμοστές ικεσίες ανάμνησης στον άσκεπο ουρανό· και τέλος στάθηκε να θαυμάσει την ελευθερία της στον καθρέφτη που όφειλε στη Χαρά από το υστέρημά της.

«Μα πώς ξεχάστηκε κι έγινε Ελπίδα!» σχολίασε η Λήθη, που νεμόταν ακέραιη την παραίτησή της εξ αρχής· ούτε που κατάλαβε πόση Αντοχή ελλόχευε ν’ αποτρέψει την εκδίκησή της...[1]

Γιώργος Μουτσινάς

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Γ.Μ.: Αφορμή γι’ αυτό το βιβλίο αποτέλεσε η μοναξιά· ίσως είναι εκείνη που τελικά κρατά την πιστότερη παρέα, κι η ώσμωσή της με το βίωμα μάλλον φτιάχνει το πλέον στέρεο κατώφλι, ν’ ακροπατήσει η σύλληψη και να ’ρθει...

Κάθε Ιούλιο επιστρέφω

Το βιβλίο «Κάθε Ιούλιο επιστρέφω» του Γιώργου Μολέσκη δεν κατατάσσεται σε εκείνα τα έργα που θα διαλέξεις για να περάσεις ξέγνοιαστα τις ώρες σου. Τουναντίον. Αφορά τους λάτρεις της έρευνας, τους περιπλανώμενους αναζητητές της αλήθειας και των ιστορικών γεγονότων που η μοίρα τα όρισε να καταλήξουν με ξεριζωμό και θάνατο.

Κι όπως αναφέρεται τόσο στο οπισθόφυλλο όσο και στην πρώτη σελίδα του έργου, στις σελίδες του θα ακολουθήσουμε τα προσωπικά βιώματα του συγγραφέα στην μαρτυρική Κύπρο. Μάλιστα, οι τόποι και τα συμβάντα που περιγράφονται είναι βασισμένα στην πραγματικότητα.

Συμβολή Κασσάνδρας με Καστοριάς. Δυο ανόμοιες μορφές τέχνης ενώνονται τη νύχτα

Σε αυτήν την συμβολή παρατήρησα ότι μια ορθή γωνία χωρίζει δυο μορφές τέχνης. Στην αριστερή έχουμε την τέχνη του θεάτρου και στην άλλη την τέχνη του σώματος. Αν ψάξουμε στο θέατρο και στη τέχνη της γυναικείας σάρκας θα βρούμε μια προϊστορία: αρχαία Ελλάδα, αρχαία Ρώμη, Περσία, Αίγυπτο, Αμερική μέχρι το σήμερα. Θα αναρωτιέστε ποια τέχνη είναι αυτή. Αλλά ας πάω στην πρώτη.

Με τον καιρό

Γράφει η Νόπη Χατζηιγνατιάδου

Με τον καιρό

η αγάπη τρομάζει

σε τρίτο πρόσωπο τρομάζει

τον ξένο μέσα σου

τον χώρο

τον χρόνο

το μικρό, τραχύ και απαίδευτο εγώ μας

Μα η αγάπη

με τον καιρό

ψηλώνει και σε ψηλώνει

Η αγάπη

αυξάνεται και σε αυξάνει

🍁

Copyright © Νόπη Χατζηιγνατιάδου All rights reserved
Συνοδεύεται από φωτογραφία που ανήκει στον ιστότοπο

Η Σταυρούλα Δεκούλου-Παπαδημητρίου Στον αστερισμό του Ιβίσκου

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Σ.Δ.Π.: Περισσότερο η πίεση των φίλων λογοτεχνών/ποιητών που μου έλεγαν ότι πρέπει η γραφή μου να βρει ένα σπιτικό, ώστε να μπορεί να παρουσιαστεί και να ταξιδέψει πιο εύκολα.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Σ.Δ.Π.: Χαρμολύπη.

Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;

Σ.Δ.Π.: Να αφήσει τους στίχους να τον αγκαλιάσουν. Ξαφνικά θα νιώσει ότι μιλούν για εκείνον.