Το βραβείο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15

Καλοκαίρι 2016, Κρήτη.

    «Τώρα τα ξέρεις όλα Ελένη μου» είπε ο Στέφανος με φωνή που είχε στερέψει πια από δύναμη. «Εγώ και η Μυρτώ σε μεγαλώσαμε σαν δικό μας παιδί και δυο χρόνια μετά που ήρθε και η Κατερίνα μας ολοκληρώσατε τον κύκλο της ευτυχίας μας. Απ' όλα αυτά θέλαμε να σε προστατεύσουμε. Όλοι θέλαμε να κρατηθούμε μακριά γιατί το παρελθόν είχε τόση αδικία και πίκρα που δεν αντέχαμε να το ξαναζήσουμε, αλλά ούτε και σένα σου άξιζε. Αυτό είναι το κρίμα μας παιδί μου. Το κολιέ που φοράς είναι της μητέρας σου. Της το είχα κάνει δώρο εγώ. Τη μέρα που γνώρισε τον πατέρα σου το φορούσε στον λαιμό της και το ποίημα που βρήκες γράφτηκε εξαιτίας του. Το είχε φυλάξει μαζί με το βραβείο που της είχε στείλει ο Θαλασσινός, ο πατέρας σου δηλαδή, στο κουτί που βρήκες. Εκεί μέσα φύλαξα και ένα κομμάτι κόκκινη κορδέλα, καμένη στη μια άκρη. Την φορούσε στα μαλλιά της, η μητέρα σου τη μέρα που πέθανε».

Είκοσι τσουβάλια λίρες

Η νουβέλα Είκοσι τσουβάλια λίρες, διαθέτει έναν αλληγορικό τίτλο, που μπορεί μεν να σε παραπέμπει σε πλούσιες καταστάσεις, όμως θα πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το χρήμα, αλλά με την αμέριστη αξία του συναισθήματος.

Ο δημιουργός της Θεοφάνης Παπαδόπουλος –ένα μικρό βιογραφικό του υπάρχει στο τέλος της παρουσίασης– μας παραθέτει με εύστοχη γραφή την ιστορία του Στέφανου, ενός παιδιού που έζησε, μεγάλωσε και στερήθηκε την μητρική φιγούρα και όλα τα παρελκόμενά της.

Ο Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος και η Κατάβασις

Οι πιστοί φιλαναγνώστες του koukidaki θα έχουν ήδη ενημερωθεί σχετικά με το πόνημα του Θεοδόση Αγγ. Παπαδημητρόπουλου, Κατάβασις, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις του. Όμως ήρθε η στιγμή να μας μιλήσει ο ίδιος –σπανίως το κάνει– για το έπος του.

Πώς ξεκίνησε το εγχείρημα; Πώς προέκυψε ως ιδέα; Ποιο ήταν το έναυσμα για τη δημιουργία της Καταβάσεως;

Θεοδόσης Παπαδημητρόπουλος: Τὸ 2014 ἀνέβη ἡ θεατρικὴ παράστασι «Αὐτὸς ποὺ γύρευα, εἶμαι» (ὁ τίτλος ἀπὸ τὸ ἐλυτικὸ «Λακωνικόν») μὲ σκηνοθεσία καὶ συμμετοχή μου. Οἱ συντελεστὲς εἴχαμε ἐπιλέξει στίχους ἀπὸ τὴν Νεωτέρα Ἑλληνικὴ Ποίησι, μέρος τῆς ἀρχαίας καὶ ξενόγλωσσης παραγωγῆς. Τὰ συνέθεσα ἔπειτα γιὰ τρεῖς φωνὲς κ’ ἕνα πιάνο (τὸν «χορό») μὲ ἄξονα ἄλλα ἀπὸ τὸν ἰψενικὸ «Πέερ Γκὺντ» (εἶχα ὁλοκληρώσει τότε τὴν μετάφρασι, τὸ 2016 ἐξεδόθη). Συχνὰ ἐπιστρέφω στὰ παλαιότερα. Τὸ 2020 ἦλθε ἡ σειρὰ ν’ ἀσχοληθῶ πάλι μὲ τὸν «κέντρωνα»· τότε συνέλαβα ὅτι ἡ σύνθεσι ἦτο ἀσταθής· ἡ μεταβολὴ ἀπαιτοῦσε ἄλλου ἐπιπέδου πρωτοβουλία. Ὁπότε ἤρχισα νὰ μεταγράφω τὸ ὑλικὸ αὐτὸ σ’ ἐντατικοὺς δακτυλικοὺς ἑξαμέτρους, νὰ τὸ ἀναδιατάσσω καὶ νὰ τὸ τροποποιῶ παρεισάγων προσωπικὰ ζητήματα καὶ βιώματα τῶν μεσολαβησάντων ἕξι ἐτῶν. Τὸ ἀρχικὸ ὑλικὸ ἐτριπλασιάσθη καὶ κατέληξε στὴν προδημοσίευσι ἀπὸ ἐσᾶς τῶν τριακοσίων πόσων στίχων σ’ ἕνα ἰδίωμα πλησίον τῆς δημώδους.

Μνιάμ σε ροή

Όταν διαβάζετε ή ακούτε τη φράση «μνιάμ σε ροή» σίγουρα δεν περιμένετε να σημαίνει κάτι άλλο εκτός από κάτι που είναι ευχάριστα γευστικό και γι' αυτό πρέπει ευνόητα να έχει μία συνεχή ροή.

Στην περίπτωση όμως του Ζε Μήτσου –κατά κόσμον Δημήτρη Μπαρμπαγιάννη– αποκτά πολύμορφο κινούμενο περιεχόμενο.

Αυτό απέναντί της

Οι μόνες σκέψεις που έκανε για εκείνο που στεκόταν απέναντί της ήταν πως μπορούσε να μετατρέπει τον ψυχισμό της, να αλλάζει τις αισθήσεις της, την κάθε χρονική στιγμή. Εκείνο είχε την ιδιότητα να το κάνει και το κατάφερνε κάνοντάς την να νομίζει πως ήταν κάποια άλλη.

Κοιτούσε εκείνο το κάδρο, τον σκοτεινό καθρέφτη που είχε απέναντί της ενώ σκόρπιες αναμνήσεις ξεχύνονταν από μέσα του πλαισιώνοντάς την σαν ομίχλη. Αργά και νωχελικά σαν καπνός έβγαιναν από το λημέρι τους, που βρισκόντουσαν κρυμμένες, αγκαλιάζοντας πρώτα τα πόδια της. Μετά άγγιζαν το δέρμα της και σιγά σιγά κατάφερναν να εισχωρήσουν ανάμεσα στους πόρους του δέρματός της αναδομώντας τα κύτταρα και ανασυστήνοντας εκ νέου τον οργανισμό.

Αψέντι: Η Πράσινη Νεράιδα

Μόνος και άφραγκος, ένιωσε πως το Παρίσι τον κατάπινε. Με κάθε βήμα του, αισθανόταν να γλιστρά και να λιώνει μέσα στο μεγάλο δίκτυο των αποχετεύσεων, να παρασύρεται από τα βρομόνερα και τα σκουπίδια κι ύστερα να ξεβράζεται στον Σηκουάνα σαν ψόφιο ψάρι. Αν κάτι τον κράτησε από το να γυρίσει στο χωριό του, που για εκείνον ισοδυναμούσε με αυτοκτονία, ήταν το αψέντι. Η πικρή Πράσινη Νεράιδα τον ταξίδευε σε κόσμους ανιστόρητους και στα βαθιά μονοπάτια της ιδιοφυΐας του. Του χαμογελούσε και του έπιανε το χέρι να προχωρήσουν παρέα. Τον παρότρυνε να γευτεί τη ζωή και να την τινάξει, στάλα στάλα μελάνι, στο χαρτί που βρισκόταν μπροστά του.

Η μάχη του Μαϊντανώνα και ο Ανηθώνιος δρόμος

Οι πόλεις της Νέας Μάκρης, του Μαραθώνα και οι υπόλοιπες του Δήμου Μαραθώνα ΔΕΝ ανήκουν στα Μεσόγεια. Ήδη κάναμε μια μικρή παρασπονδία αναφερόμενοι στη Νέα Μάκρη στο προηγούμενο κεφάλαιο και θα την συνεχίσουμε και σε αυτό, ένεκα της σπουδαιότητας της περιοχής. Για να μπορέσουμε να τις εντάξουμε στο ευρύτερο κεφάλαιο λοιπόν θα τις ανακηρύξουμε επίτιμους δημότες Μεσογείων.

Άλλωστε το αξίζουν και με το παραπάνω, εδώ έβγαλαν δήμαρχο Ψινάκη, τι να μου πείτε από κει και πέρα.