Η ληστεία

Μία κωμωδία εμπνευσμένη από το Non tutti i ladri vengono per nuocere του Dario Fo.

Ένας καλοκάγαθος ληστής εισβάλει στο σπίτι ενός φέρελπι βουλευτή και οσονούπω υπουργού. Τα πράγματα θα έρθουν πάνω κάτω όταν αυτός επιστρέψει απροσδόκητα.

Ένα φαρσικό κουβάρι παρεξηγήσεων αρχίζει να ξετυλίγεται όταν ο Ληστής αθέλητα γκρεμίζει το καλοστημένο οικοδόμημα όλων των ψεύτικων σχέσεων των χαρακτήρων που μπλέκονται στον δρόμο του.
Μια παράσταση σε σκηνοθεσία Θοδωρή Τούμπανου κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 στο Eliart που ήρθε να μας κερδίσει. Διαβάστε τί απαντούν οι πρωταγωνιστές για το έργο, τους ρόλους τους... κ.ο.κ.

Η Βούλα Γιαγκάζογλου-Παπούδα και Η χελώνα και ο λαγός αλλιώς...

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Β.Γ.Π.: Ταξίδευα με το αυτοκίνητο μου και άκουγα μία ραδιοφωνική εκπομπή πανελλαδικής εμβέλειας. Καλεσμένος  ήταν  ένας  προπονητής του TAE KWON DO. Κάποια στιγμή ρωτήθηκε από τη δημοσιογράφο πως πρέπει να αντιδρούν οι γονείς σε ενδεχόμενη ήττα του παιδιού τους σε έναν αγώνα. Εκείνος απάντησε ότι θα πρέπει να του λένε ότι δεν πειράζει και ότι θα κερδίσει την επόμενη φορά. Αυτό που ίσως φαντάζει για πολλούς το σωστό, για μένα ήταν η πιο λάθος απάντηση! Τι θα γίνει αν δεν κερδίσει ούτε στον επόμενο αγώνα, αλλά ούτε και στον επόμενο; Για μένα, ο μόνος αγώνας που θα πρέπει να παλεύει για να κερδίσεις κανείς και ο μοναδικός αντίπαλος, είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Δεν ξέρω πως, αλλά αμέσως μου ήρθε η ιδέα ότι θα έπρεπε να ξαναγράψω τον μύθο του Αισώπου. Μόνο που αυτή τη φορά έπρεπε να δούμε αν θα μπορούσε να κερδίσει μία χελώνα έναν λαγό, εφόσον δεν τον έπαιρνε ο ύπνος.  Το παραμύθι αυτό ήταν η δική μου απάντηση στην ερώτηση της δημοσιογράφου.

Μακέντα και Σολομών

Έρωτας και Σοφία

Πόσο όμορφο κι επικερδές είναι να συνδυάζει κανείς το λογοτεχνικό ταξίδεμα μιας μυθοπλασίας με την ιστορία, τον πολιτισμό, τη γνώση αλλά και τη φιλοσοφία που τόσο με κερδίζει όσο μεγαλώνω!
Με αυτά τα εφόδια, βάζοντας τη συγγραφική της μαεστρία και την αγάπη της, η Όλγα Κανελλοπούλου-Ντινοδήμου, υπογράφει ένα μυθιστόρημα εμπνευσμένο από τα ταξίδια της: Σαννά (Χαναάν), Μαρίμπ, Αιθιοπία (Αβησσυνία), Αξώμη, κ.ο.κ. και τους ανθρώπους που συνάντησε εκεί, τις συζητήσεις που είχε, τα εκθέματα που είδε στα μουσεία, τις φωτογραφίες που συνέλεξε...

Χαμόγελο

Ένιωθε η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Την ζήλευαν άνδρες και γυναίκες. Θαρρείς προικισμένη από ένα σπάνιο χάρισμα, που σίγουρα εκλείπει απ΄την εποχή μας. Το χαμόγελο.

Η καθημερινότητα της έβριθε περιστατικών κατά τα οποία γίνονταν δέκτης ευμενών σχολίων για την ικανότητα να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που συναντούσε, χωρίς παράπονο παρά μονάχα με θετική ανταπόκριση. Απ’ τα εφηβικά χρόνια της είχε μεγαλώσει μόνη, καθώς είχε χάσει τους δύο γονείς σε ένα φριχτό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η εν λόγω εμπειρία, για λίγο καιρό, της είχε κλονίσει την ψυχολογία και πίστευε ότι δεν είχε καμία τύχη πλέον στην ζωή. Βίωνε ένα μαύρο σκηνικό, που έκρυβε κάθε θετική σκέψη και τροφοδοτούσε μονάχα θλίψη και απόγνωση.

Η Ψιλικατζού

Συνήθως όταν ακούς το όνομα της ηθοποιού Ελένης Ουζουνίδου, καθώς και τον τίτλο του θεατρικού «Η ψιλικατζού» σε παραπέμπει σε κωμωδία τουλάχιστον.

Βασισμένο στο βιβλίο της συγγραφέως Κωνσταντίνας Δελημήτρου, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζιά, το θεατρικό η Ψιλικατζού που παίζεται στον πολυχώρο Vault. Οι θεατές εισέρχονται στην μικρή θεατρική αίθουσα -που μοιάζει πραγματικά με ψιλικατζίδικο- και οι θέσεις είναι μια ανάσα από την σκηνή. Η Άννα Ψαρά που υποδύεται την αδερφή της πρωταγωνίστριας στέκεται στην μέση της σκηνής σαν να περιμένει να μπει κάποιος πελάτης στο μικρό μαγαζάκι. Άξαφνα εμφανίζεται η Ελένη Ουζουνίδου και η παράσταση αρχίζει…

Φαίδων Γεωργίτσης

Γεννήθηκε στη Νέα Σμύρνη στις 21 Ιανουαρίου 1939 και, παρατώντας τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και στις δραματικές σχολές Πέλου Κατσέλη (αποφοίτησε το 1962) και Χρήστου Βαχλιώτη. Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Σουίτα γενεθλίων» (του Robin Hawdon, θέατρο Αυλαία, 1997-1998).

Όσο θα βλέπουν μάτια και άνθρωποι αναπνέουν

Υπάρχουν τόσες πολλές και αξιέπαινες θεατρικές προσεγγίσεις (περφόρμανς, θεατρικά αναλόγια, κλασικά ανεβάσματα έργων, απαγγελίες) στην Ελλάδα που πραγματικά ο θεατής έχει μια τεράστια γκάμα επιλογών. Αυτό που με στενοχωρεί είναι που τις περισσότερες φορές προβάλλονται και διαφημίζονται κατά κόρον μέσα από την τηλεόραση και τις εφημερίδες μόνο τα γνωστά εμπορικά θέατρα και επιδοτούνται από το Υπουργείο Πολιτισμού τής εκάστοτε κυβέρνησης συγκεκριμένα πρόσωπα και αγνοούνται συστηματικά όλα τα υπόλοιπα. Είναι το ίδιο που συμβαίνει και με την λογοτεχνία και φαντάζομαι με όλες τις μορφές τέχνης.

Αλλά ας αφήσουμε τη γκρίνια και να περάσουμε στην ουσία. Η παράσταση που παρακολούθησα σήμερα είναι αποτέλεσμα δύο δημιουργικών γυναικών: της μουσειολόγου Σοφίας Πελοποννησίου Βασιλάκου και της ηθοποιού Βασιλικής Σαραντοπούλου και πρόκειται για μια συρραφή σονέτων του πολυαγαπημένου μας Σαίξπηρ.

Ο Θεοδόσης Αγγ. Παπαδημητρόπουλος, Ο ηγεμόνας και ο Μακιαβέλλι

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Θ.Π.: Το 2012, για τις ανάγκες του θεατρικού έργου «Σινιόρε Μακιαβέλλι... γελάστε!», ασχολήθηκα με τον Ηγεμόνα του Ιταλού διπλωμάτη, ιστορικού και στοχαστή της Αναγέννησης.

Η εργασία συνεχίστηκε από τότε. Όταν ξανανέβηκε η νέα μορφή του έργου, ο Μακιαβέλλι, τον Οκτώβρη του 2018, αποφάσισα να εκδώσω παρέα το θεατρικό έργο με καινούργια, δική μου απόδοση του Ηγεμόνα. Έτσι φωτίζεται βαθύτερα ο στοχαστικός λόγος του Μακιαβέλλι -ή, τουλάχιστο, διατυπώνεται ορθότερα η δικιά μου πια θέση...

Victims

Στο Victims (Θύματα) συναντάμε έναν ζωγράφο που προσπαθεί να εκφραστεί μέσα από την δημιουργία του και ένα γυμνό μοντέλο που ποζάρει για να εξοικονομήσει χρήματα προκειμένου να επιβιώσει και να γίνει ηθοποιός. Αυτός (ο Ντέιβιντ) είναι ένας ζωγράφος εν εξελίξει, αφού πηγαίνει και παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής σε μια συνοικιακή σχολή που συχνάζουν νοικοκυρές για να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους. Αυτή (η Μαρία) είναι μια νέα κοπέλα που ελπίζει να γίνει ηθοποιός και να διακριθεί σε μια από τις πολλές οντισιόν που πηγαίνει. Ποζάρει ως γυμνό μοντέλο στους ζωγράφους για να επιβιώνει. Και οι δύο ζουν σε μια μεγαλούπολη, απροσδιόριστη σχεδόν από το κείμενο, μάλλον πρόκειται για το Λονδίνο αφού το νόμισμα είναι η λίρα. Και οι δυο τους είναι εγκλωβισμένοι σε ένα περιβάλλον και σε συνθήκες που δεν επιθυμούν. Αυτός είναι Εβραίος και καταπιεσμένος από την οικογένειά του: να γίνει ένας καλός άνθρωπος, να παντρευτεί, να ακολουθεί τις παραδόσεις, να είναι θρησκευόμενος. Όλα αυτά τη στιγμή που το μόνο που τον ενδιαφέρει πραγματικά είναι να γίνει ζωγράφος. Αναγκάζεται να παρακολουθεί μαθήματα ζωγραφικής σε μια συνοικιακή σχολή μαζί με άλλους ερασιτέχνες που πηγαίνουν για να περάσει η ώρα τους. Αυτή είναι φέρελπις ηθοποιός. όπως χιλιάδες άλλες στην μεγαλούπολη και σε άλλες μεγαλουπόλεις σαν αυτήν. Φτωχή και χωρίς ιδιαίτερο ταλέντο και γνωριμίες, αναγκάζεται να ποζάρει ως γυμνό μοντέλο στους επίδοξους ζωγράφους για να μπορέσει να κυνηγήσει το μεγάλο όνειρο, που μάλλον δεν θα έρθει ποτέ.

Η λιγότερο εμπορική λογοτεχνία

Εντάξει. Το ξέρουμε. Ο Έλληνας δε πολυδιαβάζει, ή διαβάζει περιστασιακά -βλέπε καλοκαιρινές διακοπές άρα μία εβδομάδα το χρόνο στην ξαπλώστρα του- ή παρασύρεται από την επικαιρότητα, τις διαφημίσεις και τα best seller. Πάντως, αν κανείς συζητήσει με τους ανθρώπους της «πένας» ή με άλλους φιλαναγνώστες, θα ακούσει ανάμεσα στις κουβέντες αναφορές σε διάφορα λογοτεχνικά κλασικά βιβλία, ελληνικά και ξένα. Κι αν είστε κι εσείς από αυτούς τους τύπους που γουστάρουν τις βόλτες στις παρουσιάσεις βιβλίων ή τις βιβλιοφιλικές παρέες, οπωσδήποτε θα έχετε ακούσει -ή θα έχετε χρησιμοποιήσει εσείς ο ίδιος- πολλάκις, αναφορές ή αποσπασματικές φράσεις πασίγνωστων βιβλίων. Θα σας θυμίσω τάχιστα την δημοτικότητα της φράσης «ζήτα και το σύμπαν θα σε ακούσει» -ή κάπως έτσι- από τον Αλχημιστή του Κοέλο. Το συγκεκριμένο αγοράστηκε, διαβάστηκε και ξαναδιαβάστηκε στη χώρα μας τόσο, που ξεπέρασε τις προσδοκίες και του συγγραφέα και του εκδότη του.