Ο γέροντας Ιωάννης

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άντρας, Ιωάννη θαρρώ τον έλεγαν.

Αηδιασμένος από τη ασχήμια και την απονιά του κόσμου αποφάσισε να αφήσει την άχρωμη καθημερινότητα και να πάει να ανακαλύψει το αληθινό χρώμα της ζωής ψηλά σε εάν βουνό πολύ μακριά από ανθρώπους και ανέσεις. Μέρες περπατούσε έχοντας μαζί του μόνο νερό και ψωμί και ένα πρωινό άκουσε μια φωνή μέσα του να του λέει «έφτασες». Ήταν απάνω σε ένα βουνό πετρώδες κι άγονο. Αλίμονο το νερό ήταν πολύ μακριά και ούτε χώμα δεν υπήρχε να φυτέψει έστω και τους λίγους σπόρους που κουβαλούσε μαζί του. Κοίταξε κάτω χαμηλά στους πρόποδες του βουνού και είδε νερό να τρέχει και χώμα αφράτο κι έκανε να κινήσει προς τα κει. Αλίμονο όμως, η φωνή μέσα του ξαναμίλησε, «έφτασες εδώ» την άκουσε να λέει. Αφού δεν μπορώ να πάω εγώ στο νερό θα φέρω το νερό εδώ, είπε και αποφάσισε να ακολουθήσει τη μοίρα του.

Ο Μιχάλης Γριβέας για το Λίλιθ και Λασθινία

Μου δόθηκαν από το koukidaki οι εξής δέκα προκαθορισμένες λέξεις: τρελός, ευκαιρία, αιωνιότητα, αποτρόπαιο, εμμονή, εκδίκηση, ελπίδα, ταξίδι, ζωντανός, αντίφαση. Εγώ δημιούργησα μια αλληλουχία αποσπασμάτων του βιβλίου μου «Λίλιθ και Λασθινία» κάθε ένα από τα οποία περιέχει μία ή περισσότερες από αυτές τις λέξεις. Προφανώς η εννοιολογική σύνδεση αυτών των, διάσπαρτων στο βιβλίο, προτάσεων είναι εξαιρετικά δύσκολη. Επέλεξα όμως να μην προσθέσω καμία συνδετική φράση ή λέξη θεωρώντας ότι δεν πρέπει να αλλοιωθεί η καθαρή μεταφορά κειμένων όπως ακριβώς γράφονται στο βιβλίο. Παρόλα αυτά ευελπιστώ να διαβάσετε το πλοκόλεξο που δημιούργησα από τις παρακάτω τυχαίες φράσεις του μυθιστορήματός μου σαν ένα ενιαίο σουρεαλιστικό διήγημα! Επαφίεμαι στη φαντασία σας.

Παίζοντας το θύμα

Ο μύθος του Άμλετ έχει εμπνεύσει πολλούς συγγραφείς, πολλούς σκηνοθέτες, πολλούς καλλιτέχνες γενικά. Είναι μια εμβληματική ιστορία που συνοδεύει τον κόσμο μας ανά τους αιώνες.

Άλλο ένα έργο εμπνευσμένο από αυτόν τον μύθο, μας παρουσιάζουν οι Ρώσοι αδελφοί Όλεγκ και Βλαντίμιρ Πρεσνιακόφ.

Το έργο παίχτηκε για πρώτη φορά στο Εδιμβούργο στο φεστιβάλ Fringe Festival και δύο χρόνια μετά παίχτηκε στο Θέατρο Τέχνης στη Μόσχα σε σκηνοθεσία Κίριλ Σερεμπρένικοφ. Αργότερα, το 2006 ο ίδιος σκηνοθέτης το μετέφερε στον κινηματογράφο και κατάφερε να κερδίσει το κύριο βραβείο στο διεθνές φεστιβάλ Kinotavr στη Ρώμη. Η μαύρη κωμωδία (γιατί πρόκειται για μια μαύρη κωμωδία) έκανε πρεμιέρα τον Μάρτιο του 2020 στο Εθνικό Θέατρο στην Ελλάδα, αλλά λόγω της πανδημίας του Covid-19, έριξε αυλαία και άρχισε να παίζεται ξανά τον Οκτώβριο του 2020 (ευελπιστώντας αυτήν την φορά να τα καταφέρει!).

Η Νεφέλη Σμίχελη και το Ευδόκιμο μέλι

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Νεφέλη Σμίχελη: Με ώθησαν δύο σεμινάρια στο μεταπτυχιακό της νεότερης και σύγχρονης ιστορίας του πανεπιστημίου Κρήτης πριν 23 χρόνια. Το πρώτο είχε θέμα τις διαφορετικές προσεγγίσεις στην ιστορία των γυναικών και την μετάβαση προς την ιστορία των έμφυλων σχέσεων. Πώς ορίζεται το φύλο χωροχρονικά, κοινωνικοοικονομικοπολιτικά και πολιτιστικά. Το δεύτερο σεμινάριο είχε τίτλο οι νοοτροπίες κατά την διάρκεια της ελληνικής επανάστασης του 1821. Στο δεύτερο έγραψα μια εργασία με τίτλο οι έμφυλες σχέσεις κατά την διάρκεια της ελληνικής επανάστασης. Η επιθυμία μου ήταν να συνεχίσω αυτή την εργασία ως τελική για τον μεταπτυχιακό τίτλο και κατόπιν να την αναπτύξω σε επίπεδο διδακτορικού. Δυστυχώς δεν ευοδώθηκε αλλά είχα ήδη εσωτερικεύσει την προβληματική του ζητήματος εσωτερικά.

Τίποτα δεν τελείωσε ακόμη

Τα συναισθήματα θέλουν να ανταποδώσουν στο μέγιστο της κλίμακας που διακατέχονται. Θέλουν να βγουν και να φωνάξουν πως είναι εδώ και συμπάσχουν με τους κατόχους τους.

Μα άδικα όλα αυτά, όταν καταλαβαίνουν πως οι άνθρωποι, μόνο και μόνο για να επιδειχθούν και για να προσπαθήσουν να νοιώσουν οι ίδιοι καλά, τα χρησιμοποιούν χωρίς να αισθάνονται την παραμικρή αύρα, χημεία, μεταξύ τους.

Το απαίσιο μυστικό

Δανάη, η ρεπόρτερ

Θυμάμαι Θεανώ μου τα εφηβικά μας χρόνια και πολλές φορές έχω την αίσθηση όταν μιλώ γι’ αυτά, ότι πρόκειται για πρόσωπα που καμία σχέση δεν έχουν με εμένα, εκτός από το γεγονός που δεν αλλάζει ποτέ στο σκηνικό του κάδρου των αναμνήσεων, που αφορά στο κεφάλαιο το δικό σου και που σε θεωρούσα τον πιο κοντινό μου άνθρωπο πάντα. Ήσουνα και θα είσαι για πάντα η κολλητή μου, η φίλη της καρδιάς μου.

Είναι προς εξερεύνηση το τί είναι εκείνο που κάνει όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό, ως και τα όνειρά μου να περιστρέφονται λίγο πολύ στην εποχή εκείνη, γύρω στα δεκαέξι μας χρόνια. Σου είχα πάντα τυφλή εμπιστοσύνη και δεν διστάζω να πω ότι σε είχα πιο πάνω και από τα αδέρφια μου. Νιώθω ευλογημένη που δεν διαψεύστηκα, ήσουν όντως άξια της αγάπης μου και της αφοσίωσής μου. Είσαι αναπόσπαστο μέλος της οικογένειάς μου, με πάντρεψες, βάφτισες την Πέρσα Β' μου και πέρα από κάθε αμφιβολία με αγαπάς και συ το ίδιο.