Το άλλο μισό

Ακόμα ένα κοινωνικό μυθιστόρημα, θα πεις, και ενδέχεται να του φορτώσεις μια αδικία αβλεπτί. Κατανοώ την «κούραση» που αισθάνονται αρκετοί φίλοι φιλαναγνώστες με το είδος, όπως και την επιθυμία να διαβάσουν μια μυθογραφία για να ταξιδέψουν σε φανταστικούς κόσμους, να «ζήσουν» το παραμύθι, να ξεχαστούν, να διασκεδάσουν... Παρόλα αυτά, τα βαθύτερα ανθρώπινα αισθήματα (θα) βρίσκονται πάντα μέσα σε πεζογραφήματα όπως τούτο εδώ της Ελένης Κεκροπούλου. Και όντως, η κυρία Κεκροπούλου γνωρίζει πολύ καλά πώς να αφηγηθεί μια ιστορία.

SuperWoman

Γυναίκα! Εργαζόμενη, σύζυγος, μητέρα, νοικοκυρά, ερωμένη. Πόσους ρόλους μπορεί να αναλάβει τελικά μία γυναίκα; Μπορεί να είναι τέλεια σε όλα; Τελικά είμαστε φεμινίστριες ή οπαδοί του σεξισμού; Εξισωθήκαμε με τους άντρες; Ναι, τέτοια καταιγίδα προβληματισμού «ξέσπασε» στο κεφάλι μου παρακολουθώντας το SuperWoman, εκεί στο Faust! Όπως και κάθε άλλη φορά, δεν κρατήθηκα! Ζήτησα από τη Λήδα, τη Μαριλίζα και την Έλλη να μοιραστούμε τον προβληματισμό μου. Παιδιά, τα κορίτσια με έπεισαν! Είμαστε SuperWomens!

Λήδα, πώς ήρθε η ιδέα για το SuperWoman;

Λήδα Σάμιτα: Ο αρχικός προβληματισμός ξεκίνησε εξαιτίας των δικών μας βιωμάτων. Κατά μία έννοια, όλες είμαστε SuperWomens, τρέχουμε και ζούμε σε μία τρέλα. Ήθελα με κάθε τρόπο να περάσω αυτόν τον προβληματισμό, αυτή την τρέλα που ζει η σύγχρονη γυναίκα. Δηλαδή το πως ξεκίνησε, που κατέληξε, τι ψάχνει, τις αναζητήσεις της, τις πλάνες και τις αντιφάσεις της. Ακριβώς επειδή κι εμείς ζούμε τα ίδια. Οπότε από εκεί ξεκίνησε η ιδέα. Με τα κορίτσια έχουμε ξανασυνεργαστεί, είμαστε στην ομάδα PLAN BEE και έχουμε κάνει διάφορες άλλες δουλειές πάλι στο ίδιο στυλ, μουσικοθεατρικό και περισσότερο σωματικό.

Μήτση Κωνσταντάρα

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1922 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, από όπου αποφοίτησε το 1945. Πέθανε στις 23 Δεκεμβρίου 1985, έξι μήνες μετά τον θάνατο του αδελφού της, Λάμπρου Κωνσταντάρα. Η φωτογραφία είναι από το πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης «Ο λύκος κι αν εγέρασε...» (του Γιώργου Κωνσταντίνου, θέατρο Χατζηχρήστου, 1976-1977).

The Children

Το έργο είναι της Βρετανίδας Λούσι Κίρκγουν, γράφτηκε λίγα χρόνια μετά το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσίμα στην Ιαπωνία και όπως καταλαβαίνετε μιλά για την περιβαλλοντική καταστροφή.

Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας εκρήγνυται, ραδιενέργεια εξαπλώνεται στην περιοχή, χαρακτηρίζεται απαγορευμένη και οι άνθρωποι εγκαταλείπουν σπίτια, χωράφια και την ζωή που ήξεραν.

Η Χέιζελ (Ρένια Λουϊζίδου) και ο Ρόμπιν (Γεράσιμος Σκιαδαρέσης) είναι ένα ζευγάρι επιστημόνων που εργάζονταν στο εργοστάσιο. Μετά την έκρηξη πηγαίνουν να ζήσουν στο εξοχικό τους, λίγο πιο έξω από την απαγορευμένη ζώνη. Αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους όπως διακοπές ρεύματος και να βρουν καθαρό νερό όμως έχουν προσαρμοστεί και ζουν ήσυχα μαζί. Μια μέρα εμφανίζεται στη πόρτα τους η Ρόουζ (Πέγκυ Σταθακοπούλου), μια παλιά συνάδελφος, η οποία με την πρόταση που τους κάνει, προσπαθεί να τους κινητοποιήσει για να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στη νέα γενιά.

Οι αυτόχειρες της καρδιάς μου

Υπέροχη, ερωτική, συναισθηματική, θλιμμένη γυναικεία ποίηση. Θα μπορούσα να προσθέσω πολλά ακόμα επίθετα για να αποδώσω την άρτια ποιητική κατάθεση της Κερασίας Βούσβουρα στη συλλογή της «Οι αυτόχειρες της καρδιάς μου». Η ποιήτρια καταθέτει συναισθήματα πάθους και πόνου, ερωτικής ταύτισης μα και αναπάντεχου χωρισμού. Ο χρωστήρας της γράφει με άλικο χρώμα, χρώμα που συλλέγεται από στίχους που αιμορραγούν, για δακρυσμένες νύχτες και ακρωτηριασμένες στιγμές, για ένα τέλος που της επιβλήθηκε χωρίς να το επιλέξει, για δυσαναπλήρωτα κενά που η απουσία δημιουργεί. Βαθιά ερωτευμένη, βαθύτερα πληγωμένη απελευθερώνει κραυγές μοναδικής σπανιότητας λεκτικά προσεγμένες σαν κρυστάλλινα κομψοτεχνήματα που ο αναγνώστης ακραγγίζει με σεβασμό να μην σπάσει.

Απλή μετάβαση

«Το φάντασμα ενός απλού μέτρου πρέπει να καραδοκεί ακόμη και στον πιο ελεύθερο στίχο· να προχωράει απειλητικά καθώς μας παίρνει ο ύπνος και να υποχωρεί καθώς ξυπνάμε. Όταν η ηχώ της ρίμας αφαιρεθεί, η επιτυχία ή αποτυχία στην επιλογή των λέξεων, στη φραστική διάρθρωση, στη διάταξη γίνεται αμέσως πιο φανερή. Μόλις αφαιρεθεί η ρίμα, ο ποιητής αμέσως παραδίνεται στις σταθερές της πρόζας. Μόλις αφαιρεθεί η ρίμα, πολλή από την αιθέρια μουσική ξεχύνεται από τη λέξη, μουσική που ως τη στιγμή εκείνη τιτίβιζε απαρατήρητη στην περιοχή της πρόζας.»

T.S. ELIOT, Reflections on Vers Libre, 1917, μτφρ. Αντώνης Ζέρβας

Με τα λόγια του Έλιοτ περί έμμετρης και μη ποίησης, ξεφυλλίζω σήμερα την ποιητική συλλογή Απλή μετάβαση, του Γιώργου Καράμπελα.

Βασιλιάς Αλέξανδρος

Είναι φορές που έχω συνδέσει ένα θέατρο με τις παραστάσεις που ανεβάζει. Καμιά φορά πέφτω σε λάθος εντυπώσεις και αυτό αποκαλύπτεται όταν το ίδιο θέατρο ανεβάσει μια παράσταση που θα με αφήσει άφωνη. Το θέατρο Μπιπ είναι ένας χώρος που τον έχω τιμήσει αρκετές φορές. Έχω δει καλές και όχι και τόσο καλές παραστάσεις εκεί. Όχι δεν φταίει το θέατρο, φταίει το γούστο μου και τα στεγανά που κουβαλώ εγώ μέσα μου.

Βράδυ Τρίτης και μια παράσταση που έχω μάθει εδώ και αρκετές ημέρες. Ήθελα να την δω αλλά με κλόνιζε το γεγονός ότι η τελευταία παράσταση που είδα στο συγκεκριμένο θέατρο με άφησε άφωνη αρνητικά. Πάντα όταν πάω σε μια παράσταση δεν διαβάζω την υπόθεση, το έχω αναφέρει και σε άλλα άρθρα μου, τώρα όμως αυτό άλλαξε.

Όσα κι αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί

Μια πρωτόλεια ποιητική συλλογή, το πρώτο εκδοτικό βήμα, αποτελεί πάντα μια αναγνωστική πρόσκληση. Τη μια σκέφτομαι αν η δημιουργός της ξεκίνησε να γράφει με τον στίχο κι από την άλλη σκέφτομαι πόσο ενδιαφέρον έχουν αυτά τα πονήματα από ποιητές που ξεκινούν τώρα και μπορείς να τους ακολουθήσεις στα παρακάτω τους, να δεις την εξέλιξη, την πορεία, πού θα τους πάει η πένα.

Η Σοφιάνα Παρασκευοπούλου παραδίδει σεμινάρια δημιουργικής γραφής στο εξωτερικό· κι εκεί που θα περίμενε κανείς να βρει αρκετούς τίτλους στην εργογραφία της, μαθαίνει ότι αυτό το βιβλίο, με τον μακρόσυρτο τίτλο «Όσα κι αν πιάσω άστρα το φεγγάρι θα θρηνεί», είναι η πρώτη της εκδοτική παρουσία. Το παραπάνω αποτελεί κάπως παράδοξο για τη χώρα μας αφού δεν προϋπάρχουν συγγραφικά τεκμήρια, «γαλόνια» ή εμπειρίας εφόδια μιας έκδοσης και όπου καθένας -μα ο οποιοσδήποτε κυριολεκτικά- μπορεί να εκδώσει το πόνημά του ανεξαρτήτως λογοτεχνικής αξίας, ενδιαφέροντος εκδοτικού ή αναγνωστικού και άλλων παραγόντων.