Αν κάτι αξίζει δεν χάνεται. Αν χαθεί θα πει δεν άξιζε

Δανάη, η ρεπόρτερ

Αυτό ήταν το moto της Δανάης, που αφορούσε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και κυρίως της Αγάπης.

Παιδιόθεν, όταν μάλωνε με τους φίλους της και έπεφτε του θανατά, κατέφευγε στην αγκαλιά της Πέρσας που την καθησύχαζε λέγοντάς της τη σοφή αυτή ρήση, που καταλάγιαζε τον πόνο της και διέγραφε σαν με σφουγγάρι τις ενοχές της. Από τότε ακόμη οι φίλοι έπαιζαν πρωτεύοντα πόλο στην ζωή της.

Έτσι και τώρα, στην πιο δύσκολη καμπή του έγγαμου βίου μα και της φιλίας της, σαν σε προσευχή, με αυτή τη ρήση παρηγορούταν με την διαφορά ότι δεν κατέφευγε πια στην αγκαλιά της γιαγιάς για να μην την στενοχωρεί. Ήλπιζε ότι σαν από θαύμα, το «καράβι» που βούλιαξε, αν άξιζε σαν σκαρί, δεν θα αφήνονταν στο βυθό, θα το ανέλκυε η Αγάπη, θα επουλώνονταν οι ρωγμές και θα παραδίδονταν στους πλοιοκτήτες γερό, αξιόπλοο, ασφαλές, σαν έτοιμο από καιρό να αντιπαλέψει με τις όποιες φουρτούνες κι αν έστελνε στην επικράτειά του ο ίδιος ο Ποσειδώνας.

Για την συλλογή διηγημάτων «Οι σκέψεις έστησαν χορό» της Τζωρτζίνας Κουριαντάκη

Στην συλλογή διηγημάτων «Οι σκέψεις έστησαν χορό» της Τζωρτζίνας Κουριαντάκη, βρήκα καταφύγιο τουλάχιστον τρεις φορές από τη στιγμή που εκδόθηκε. Και κάθε φορά ανακάλυπτα κι ένα καινούριο μήνυμα που θαρρείς προοριζόταν αποκλείστηκα για εμένα και τις συνθήκες που αντιμετώπιζα τη δεδομένη στιγμή. Γιατί δε πρόκειται απλά για μια ανάγνωση ανθρώπινων, καθημερινών ιστοριών. Όπως διαπίστωσα από το πρώτο ακόμη αναγνωστικό μου ταξίδι, αυτό που ζωντανεύει μέσα και πέρα από τις λέξεις, είναι ένας ειλικρινής διάλογος συγγραφέα και αναγνώστη.

Η άλλη πλευρά του παραδείσου

(16η συνέχεια)

Η ΦΥΓΗ

Η άνοιξη είναι πάντα όμορφη, ζωγραφισμένη με τα ωραιότερα χρώματα. Ακόμα και στις ρωγμές των γκρίζων βράχων θα ξεφυτρώσει ένα στολίδι για να το χαϊδέψει μια πεταλούδα ή να το αγγίξει κάποια μέλισσα. Μια τέτοια όμορφη μέρα ο Πέτρος πήρε τη μεγάλη απόφαση κι έφυγε, εγκαταλείποντας το σπίτι που μεγάλωσε. Ήταν τότε που άκουσε τυχαία μια συζήτηση μεταξύ της μητέρας της Μίνας και της ως τότε δικής του μητέρας.

Η μέρα της Λαμπρής πλησίαζε, οι δυο γυναίκες ήταν στην κουζίνα κι ετοίμαζαν λιχουδιές, τσουρέκια, κουλουράκια και ειδών ειδών γλυκά. Κανένα απ’ τα κορίτσια δεν πήγαινε να βοηθήσει. Η Μίνα ήταν στο δωμάτιο της και κοίταζε έξω απ’ το παράθυρο τα πουλιά που έκαναν διάφορα σχήματα καθώς πετούσαν κι έμοιαζαν πως πήγαιναν από την μια μεριά του ουρανού στην άλλη. Κάθε πρωί πήγαινε και ξυπνούσε εκείνη τον Πέτρο και του ζητούσε να της παίξει βιολί. Αλλά ήταν πολύ πρωί ακόμα. Η Σοφούλα με την Λευκή δεν είχαν ξυπνήσει. Ο Πέτρος είχε σηκωθεί για να πάει στην κουζίνα να πιει νερό και ύστερα θα γύριζε στο κρεβάτι του και θα περίμενε την Μίνα. Αλλά όταν πλησίασε την πόρτα της κουζίνας άκουσε χωρίς να το θέλει έναν διάλογο που είχε η μητέρα του με την μητέρα της Μίνας.

Επίλογος

Γρηγόρη Σακαλή

Σ' ένα λιμάνι

βρήκες απάγκιο

το λιμάνι σου

χρόνια ταξίδευες

με τα ποστάλια

και τα φορτηγά

ισόβιος ναύτης

σ' όλο τον κόσμο

ταξιδευτής

σε κάθε αγκυροβόλι

γνώριζες γυναίκες

μα γυναίκα τώρα

δεν έχεις

είδες λαούς πολλούς

ανθρώπους διάφορους

λευκούς, μαύρους, κίτρινους

μα τα χρόνια πέρασαν

και τώρα είσαι μόνος

στο λημέρι σου

δυό-τρεις φίλοι

σε συντροφεύουν τα βράδια

στο καπηλειό

πίνεις το κρασί σου

και λες ιστορίες

της θάλασσας

περιμένοντας

τι άλλο

το θάνατο να σε πάρει

🌵

Copyright © Γρηγόριος Σακαλής All rights reserved, 2020

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα της Λιζέτας Βασιλειάδη (Island red)

Ανέμελη βουτιά

Ο καύσωνας που επικρατούσε ήταν τόσο ανυπόφορος για έναν κάτοικο της πόλης ώστε στο μυαλό του υπήρχε μονάχα μία σκέψη. Η θάλασσα. Ήταν Παρασκευή απόγευμα και ο Νίκος που είχε άδεια απ' την εργασία του, αποφάσισε όπως και πολλοί χιλιάδες συμπολίτες του στην Θεσσαλονίκη, να κατευθυνθεί προς το δεύτερο πόδι της Χαλκιδικής.

Εκεί, η οικογένεια του διατηρούσε εξοχικό και ήταν ένας από τους κύριους προορισμούς διακοπών, κάθε καλοκαίρι. Παρέα με τον αγαπημένο του σκύλο επιβιβάστηκαν στο αυτοκίνητο και ξεκίνησαν το μακρύ τους ταξίδι. Στον δρόμο, η κίνηση των οχημάτων ήταν ιδιαιτέρως αυξημένη και γι’ αυτό οι ταχύτητες που επικρατούσαν ήταν χαμηλές.

Η καθυστέρηση δημιουργούσε εκνευρισμό στους οδηγούς. Όμως η αναμονή για μια ανέμελη βουτιά στη θάλασσα, στα κρύα νερά του υδάτινου γίγαντα, ήταν αρκούντως κατευναστική.

Τα χρονογραφήματα του Νίκου συνοδεύει κολάζ από έργα της Elinore Schnurr.

Βρείτε τον Νίκο Βαρδάκα στη σελίδα του στο facebook.

Ψευδάνθρακας

Αντιήρωας στη λογοτεχνία είναι ο πρωταγωνιστής που, φαινομενικά, δεν έχει αρετές, τόλμη να κάνει τον κόσμο και τον εαυτό του καλύτερο. Εκφράζει μόνο «αρνητικά» στοιχεία, δυσφορία, στόμφο ακόμα και για τα δικά του προβλήματα ή συναισθήματα. Ο αντιήρωας δεν μάχεται για το καλό, ούτε είναι ευαίσθητος, ώστε ν’ αγαπάει το διπλανό του και παραμένει εγκλωβισμένος στο εγώ του· τις ανάγκες του συχνά προσπαθεί να ικανοποιήσει με αθέμιτα μέσα.

Δόλιχος διαδρομή

Είναι μια πρωτόλεια ποιητική συλλογή όμως γραμμένη με ωριμότητα και συνειδητοποίηση. Η Βασιλική Βλαστού γράφει σε ελεύθερο στίχο τις σκέψεις της κι εμείς απολαμβάνουμε μια ουσιαστική εμπειρία.