koukidaki

Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου 2021

Εκείνοι οι λίγοι

Χρήστου Ντικμπασάνη

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ειρήνης

Καθώς περνούν οι αιώνες και σιγοσβήνουν,

λίγοι οι συμπολεμιστές που παραμένουν κοντά σου

Σε δέχονται πια όπως είσαι τώρα

με τα καλά και τις αδυναμίες σου και με μέτρο

που αβγατίζει και ακουμπά ανώδυνα μες στα λάθη σου

Είναι εκείνοι που γνωρίζουν να σιωπούν,

που τους κοιτάς και αδειάζεις απ' τις μελανιές τη ψυχή σου,

που σε αγαπούν με φυσικότητα χωρίς ανταλλάγματα

Όσοι δεν βάζουν τη ζημιά σου μες στο μυαλό τους

Είναι εκείνοι που γεννούν τη μουσική του Σύμπαντός σου

και καθρεφτίζουν στο πρόσωπό τους το βλέμμα σου,

στα χέρια τους την καρδιά σου,

τ' αστέρια του δικού σου ουρανού

Είναι εκείνοι που δεν έμαθαν να φεύγουν

απ' τους στίβους της μάχης,

που αρνούνται να σ' εγκαταλείψουν και ας ματώνουν, οι ανδρείοι

και ας τους βαραίνουν τα μικρά ψέματά τους

Είναι εκείνοι που ο Θεός σου έχει διαλέξει για συντρόφους

Καθώς περνούν οι αιώνες και σιγοσβήνουν

λίγοι οι συμμαχητές σου που δεν φεύγουν γι' άλλους εξωπλανήτες

Είναι εκείνοι που γεννούν ακούραστα νέους κόσμους

γαλήνιους για εσένα

Γνωρίζουν πως η ειρήνη η διαστρική· η ειρήνη της οικουμένης

πηγάζει απ' το βαθύτερο σημείο της ψυχής του καθενός ανθρώπου

🍃

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Πικάσο

Η Άννα Μικροπούλου και οι Λύκοι στην πόλη

Από το εξώφυλλο της συλλογής διηγημάτων της Άννας Μικροπούλου, Λύκοι στην πόλη, και φωτογραφία της ίδιας

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Άννα Μικροπούλου: Τον Σεπτέμβρη του 1944 συνέβη μία σφαγή στα Γιαννιτσά. Γύρω στα 100 άτομα βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν από Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών. Γνωρίζουμε για τη σφαγή στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, όχι όμως γι' αυτήν στα Γιαννιτσά. Ποιος είναι ο λόγος; Οι ιστορίες του βιβλίου αυτού, προσπαθούν να δώσουν μία απάντηση. Καθώς όμως, μέσα από τη μυθοπλασία, φωτίζεται η ανθρώπινη πλευρά, νέα ερωτήματα προκύπτουν. Θύτες και θύματα, πώς βίωσαν την «επόμενη μέρα»; Και η πόλη; Πώς συμπορεύτηκε με το γεγονός αυτό, μέσα στο πέρασμα του χρόνου;

➜Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ

Σχολείο και απόσπασμα

Μαριάννας Αίνου-Κουτούζη

Πίνακας ζωγραφικής Nikolai Bogdanov-Belsky (At the School Door, Στην πόρτα του σχολείου, 1897)

Ο δάσκαλος που κακομεταχειριζότανε τα παιδιά, μια φορά κυνήγησε και το γιο του Ηρακλή.

Ήτανε τσοπανόπουλο εκείνος. Αυτό θα πει, πως πατούσε από κορφή σε κορφή πάνω στους βράχους, κι έτρεχε μέσα στα βουνά σαν αγέρας. Μοναχικός κι ελεύθερος, κουμαντάριζε το κοπάδι κι έπαιζε τη φλογέρα του. Ήταν ο πιο ψηλός στο σκολειό, μα κι ο μεγαλύτερος στην ηλικία μια και ξέμενε στις τάξεις, «λόγω που» τον περισσότερο καιρό έπρεπε να φυλάει τα γίδια του. Λοιπόν, μια ερχότανε και μια όχι, ώσπου τον πήρανε τα χρόνια. Παλικαράκι πια και μαθημένος να ζει ελεύθερα, έγινε στόχος του δασκάλου μας, κάποια εποχή.

➜Συνεχίστε την ανάγνωση εδώ