Πάμε μια βόλτα;

Ο θάνατος είναι μια στιγμή μέσα στον χρόνο που ξαφνικά σε αγαπάνε όλοι, που σου συγχωρούν χωρίς δεύτερη σκέψη όσα έπραξες.

Αυτή είναι μια μικρή φράση που ξεχώρισα διαβάζοντας το μυθιστόρημα της Μαρίας Βουζουνεράκη η οποία, αν και αποτελεί μια αποδεκτή συνθήκη και όχι κάτι το καινούργιο ή το διαφορετικό, χτυπάει λίγο περισσότερο μέσα στον άνθρωπο είτε αυτός είναι ένας ενάρετος άνθρωπος είτε το αντίθετο. Έχει μια ιδιαίτερη δυναμική γιατί όλοι ξέρουμε πως όλα τα λάθη και ό,τι κακό έχει πράξει κανείς συγχωρούνται στον θάνατο όμως κανείς δε θέλει να φύγει από τη ζωή, από τη μια, και κανείς δεν επιλέγει το κακό από την άλλη. Θεωρητικά λοιπόν, αν εξαιρέσουμε τις κακές, άδικες πράξεις που μπορεί να κάνει κανείς όσο ζει, ο θάνατος, δηλαδή ό,τι πιο απευκταίο για τον άνθρωπο, είναι η ύψιστη στιγμή του, η στιγμή της δικαίωσης της ύπαρξής του, η στιγμή που θα αγαπηθεί καθολικά. Κι ενώ όλοι επιθυμούμε διακαώς μια τέτοια δικαίωση είναι βέβαιο ότι το μέσο της -ο θάνατος- είναι ό,τι πιο οριστικό κι αμετάκλητο υπάρχει και ό,τι πιο αντίθετο με τον αυτονόητο μηχανισμό της επιβίωσης.

Μένω σπίτι;

Δανάη, η ρεπόρτερ

Λένας Μαυρουδή-Μούλιου

Η Δανάη είχε προγραμματίσει το ρεπορτάζ της εβδομάδας και το έκανε πολύ κέφι γιατί ήταν ανάλαφρο σαν αεράκι, μακριά από μουρτζούφλες, θανατήλες, λοιμούς και καταποντισμούς. Ένα ρεπορτάζ Ανοιξιάτικο σαν αυτό που ταίριαζε στην ηλικία και τον χαρακτήρα του αισιόδοξου αυτού παιδιού.

Όμως η επιδημία, ή καλύτερα η πανδημία, που επέπεσε επί των κεφαλών της Ανθρωπότητας και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης, την ανάγκασε να αλλάξει ρότα και σκοπό. Πήρε στωικά το μικρόφωνο, πήρε τον κολλητό της οπερατέρ, το alter ego της όπως τον θεωρούσε και ήταν, προστάτευσε μύτη και στόμα με μια καλή μάσκα και βγήκε στους δρόμους όπως επέτασσε το λειτούργημά της.

ΕΡΩΤΗΜΑ: «Τι θα κάνετε τώρα που κατ’ ανάγκη θα μείνετε στα σπίτια λόγω τού απεχθούς κορωνοϊού;»

Ο Νικόλαος Φασούλας και Το σκληρό παιχνίδι της ζωής

Το μυθιστόρημά μου θα το χαρακτήριζα ως μία κοινωνική ιστορία η οποία αποτελείται από φανταστικά αλλά και πραγματικά γεγονότα. Γεγονότα που συνέβησαν σ’ εμένα τον ίδιο στην πορεία της ζωής μου μέχρι σήμερα ως άτομο με κινητική αναπηρία, λίγο παραλλαγμένα βέβαια για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον για να «εξυπηρετήσουν» την πλοκή του βιβλίου μου όπως εγώ ήθελα, και δεύτερον  γιατί την πλήρη αλήθεια των γεγονότων ήθελα να την κρατήσω μονάχα για τον εαυτό μου. Η ουσία πάντως είναι ότι κίνητρο για την συγγραφή αυτού του βιβλίου στάθηκαν οι εμπειρίες της ζωής μου ως πολίτη με κινητική αναπηρία. Είτε αυτές ήταν γλυκές, είτε πικρές.

...μικρά ημερολόγια λόγου

Είναι ένα ελκυστικό βιβλίο από τις εκδόσεις «Μαλλιάρης παιδεία» με καλαίσθητες διακοσμήσεις στις σελίδες του και μεγάλη ποικιλία κειμένων. Περιέχει, όχι μόνο ποίηση και πεζά, μα και παραμύθια αλλά και ρήσεις! Την ομορφιά των περιεχομένων την καταλαβαίνεις στην ανάγνωση, όμως την κλασάτη όψη του την εισπράττεις αμέσως. Δείχνει να έχει έρθει από παλαιότερη εποχή, έχει την εμφάνιση και τα διακοσμητικά στοιχεία άλλης δεκαετίας -στο 60 με 70 θα το τοποθετούσα αν δεν ήξερα ότι είναι τόσο νέα έκδοση- ακόμα και στη γραμματοσειρά.

Η Βίκυ Αναγνώστη Ρυτά και Άρρητα

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτή την ποιητική συλλογή;

Βίκυ Αναγνώστη: «Δος μου το χέρι σου πάρε τη λέξη μου» μας είπε ο γνωστός ποιητής Ανδρέας Εμπειρίκος.

Η ανάγκη της επικοινωνίας των  εύ-μορφων, ποιητικών, μουσικών εικόνων φαίνεται να είναι κοινό μας χαρακτηριστικό από τα πρώτα χρόνια της κοινωνικής ζωής του ανθρωπίνου γένους, καθώς «ο λόγος εν εικόνι πορεύεται». Από νεαρή λοιπόν ηλικία, ήταν αυτή η έμφυτη ανάγκη που με ωθούσε να εκφράζομαι μέσω του έντεχνου ποιητικού λόγου, που όσο περισσότερο πλούτιζε διανθιζόμενος από γνώσεις και εμπειρίες, άλλο τόσο αναζητούσε «το χέρι» που θα ανταποκρινόταν στη λέξη-εικόνα! Άλλο τόσο μεγάλωνε η ανάγκη τού να μοιραστώ τη συγκίνηση που εμπεριείχαν τα μηνύματα των στίχων μου.  Έτσι τα «Ρυτά και Άρρητα» πιστεύω θα μπορούσαν να «ρέουν» για να συναντήσουν τα άρρητα που βρίσκονται καλά κρυμμένα στα μύχια της ψυχής μας.