Αμφιβολίες

Νέο μυθιστόρημα για τον Γιώργο Γιαντά που μας έχει προσφέρει ποικιλία μυθογραφημάτων και όμορφα λογοτεχνικά ταξίδια.

Στις «Αμφιβολίες», γνωρίζουμε την Έλλη και μαζί της μια ιστορία σκοτεινών διαδρομών και ψυχογραφημάτων. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που γίνεται ψυχολογικό θρίλερ με μυστήριο και αγωνία, διαθέτει απτούς χαρακτήρες, παραμένει ευκολοδιάβαστο -μη το φοβηθείτε- και ξαφνιάζει θετικά με τις εξελίξεις του, κυρίως προς το τέλος, εκεί που λες πως όλοι οι ανοιχτοί «λογαριασμοί» έκλεισαν και όλα πήραν το δρόμο τους. Εκεί σου «κλείνει το μάτι» ο συγγραφέας και επιτρέπει ένα σαρδόνιο χαμόγελο να κάνει την εμφάνισή του.

Διάφορα ψυχογραφήματα διαπερνούν τις σελίδες· εξάλλου η βασική ηρωίδα είναι ψυχολόγος και, κατά συνέπεια, δέχεται πελάτες με θέματα αλλά όχι μόνο αυτό. Η ίδια αλληλεπιδρά με πρόσωπα που κρύβουν μυστικά, κρυφές ζωές, ιδιαιτερότητες κ.ο.κ. σε ένα «κουβάρι» που πρέπει να ξεμπερδευτεί.

Η Ελένη Γιαννίκου και η Ζούρτσα 1821

Η Αδαμαντία Γρηγοριάδου, αγωνίστρια στην Επανάσταση το 1821, οι γιοι της, τα αδέλφια της, οι Ζουρτσάνοι αγωνιστές, τα δημοτικά τραγούδια που παραπέμπουν σ’ εκείνα τα χρόνια και άλλα τεκμήρια αποκαλύπτουν λιτά και δωρικά την πολύπλευρη προσφορά της Ζούρτσας (Νέας Φιγαλείας) στην εθνική παλιγγενεσία.

(από το οπισθόφυλλο της έκδοσης).

Το βιβλίο «Ζούρτσα 1821», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι, έγραψε, μετά από έρευνα, η φιλόλογος Ελένη Γιαννίκου. Σημαντικό στοιχείο της έκδοσης είναι η βιογραφία της αγωνίστριας Αδαμαντίας Γρηγοριάδου που περιέχεται. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη, στο πρώτο με υπότιτλο «Από το μελάνι στο μάρμαρο» παρατίθενται βιογραφικά στοιχεία της Αδαμαντίας Γρηγοριάδου και στο δεύτερο με τίτλο «Η Τουρκοκρατία στο κόλι της Ζούρτσας» αναφέρονται όλα τα πρόσωπα και γεγονότα εκείνης της εποχής. Προλογίζει η ιστορικός και αρχαιολόγος Μαρία Γ. Πιπιλή, ενώ φιλοξενούνται άρθρα του συγγραφέα Στάθη Παρασκευόπουλου, του συγγραφέα, ιστορικού ερευνητή Ευάγγελου Γιαννικόπουλου και του Κώστα Κατσάμπουλα. Το βιβλίο κλείνει ένα 8σέλιδο με έγχρωμες φωτογραφίες της Ζούρτσας σήμερα.

Σήμερα, διακόσια χρόνια μετά, που πολλές διηγήσεις έχουν ξεθωριάσει από τον χρόνο και τα αντικείμενα έχουν φθαρεί, βιβλία όπως αυτό της Ελένης Γιαννίκου είναι πολύτιμα. Η συγκέντρωση πληροφοριών για πρόσωπα και γεγονότα συμβάλλει στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης του τόπου. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ιστορία μας είναι η ταυτότητά μας.

Μαρία Γεωργίου Πιπιλή

Ιστορικός-αρχαιολόγος

Η επιμελήτρια της έκδοσης, Σύσση Καπλάνη, απαντά για το βιβλίο...

Ἡ κυρία Νίτσα

Μιχάλη Καραγάτση

Ἡ πρώτη μου ἀγάπη ἦταν δέκα χρόνια μεγαλύτερη ἀπὸ μένα, ἴσως καὶ πιὸ πολύ. Ἀμέσως θὰ φανταστεῖτε τὸ αἰώνιο εἰδύλλιο τοῦ ἀμούστακου ἐφήβου καὶ τῆς ὥριμης γυναίκας, ἢ μᾶλλον χήρας, γιὰ νὰ κυνηγήσω μὲ μεγαλύτερη ἐπιτυχία τὶς ὑπεκφυγὲς τῆς φαντασίας σας.

Λοιπόν, ὄχι. Ἡ πρώτη μου ἀγάπη, τὴν ἐποχὴ ποὺ τὴν ἀγάπησα, δὲν ἦταν παρὰ εἴκοσι χρονῶν. Ἐγὼ ἤμουν ὀκτώ.

Ἡ διαφορὰ τῆς ἡλικίας μας αὐτὴ καθαυτὴ δὲν θὰ ἦταν μεγάλη, ἂν οἱ ἀριθμοὶ τῶν χρόνων μου δὲν ἦσαν τόσο χαμηλά. Μὰ αὐτὸ δὲν ἔχει σημασία. Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ὁ χρόνος ἦταν κάτι τι ἀνώτερο γιὰ μένα. Ἤξερα ὅτι ἤμουν ὀκτὼ χρονῶν, ἀλλὰ ἤμουν βέβαιος ὅτι αὐτὸ τὸ νούμερο ἦταν ἕνα συμβατικὸ σημεῖο πρὸς ταξινόμηση τῆς ἡλικίας μου, ἀπέναντι τῆς ἡλικίας τοῦ διπλανοῦ μου. Δὲν μποροῦσα ὅμως νὰ ἐννοήσω ὅτι μόλις ὀκτὼ χρόνια ἔχουν περάσει ἀπὸ τὴν ἡμέρα ποὺ εἶδα τὸ φῶς. Χωρὶς ἄλλο ἔπρεπε νὰ ζοῦσα πολὺ καιρό, εἴκοσι, τριάντα χρόνια, ξέρω καὶ γώ...

Μια μέρα πριν απ' το αύριο

Κωστή Γκιμοσούλη

Πριν από ενάμιση χρόνο, το διαμέρισμα του πρώτου ορόφου το νοίκιασε μια μεγάλη οικογένεια. Τρία παιδιά διαφορετικής ηλικίας, δύο αγόρια δώδεκα κι οκτώ χρονών κι ένα κοριτσάκι γύρω στα δύο με τρία. Ένα κουτάβι που έδειχνε ότι θα γίνει σκύλαρος, οι γονείς, μια οικιακή βοηθός κι από κοντά με καθημερινές επισκέψεις όλο τους το σόι.

Το σπίτι του πρώτου ορόφου είναι εκατόν εξήντα τετραγωνικά, πάντα οικογένειες το νοίκιαζαν κι επειδή το νοίκι ήταν υψηλό άλλαζαν συχνά. Όμως τέτοιο θόρυβο πρώτη φορά άκουγα. Όλες οι ποικιλίες των θορύβων. Από συρσίματα επίπλων· η μικρή μόλις είχε περπατήσει, άρπαζε λοιπόν καρέκλες κάνοντας στράτα και τις έσπρωχνε σ' όλο το σπίτι. Καβγάδες γονιών κλασικά, αλλά και υστερικές φωνές, πλακώματα από τα δύο αγόρια, που όσο δεν τσακώνονταν έτρεχαν με πατίνια ή έπαιζαν ποδόσφαιρο και μπάσκετ στους τοίχους. Ο σκύλος που μεγάλωνε έκλαιγε, όταν τον έκλειναν μόνο στο μπαλκόνι, και για να ξεχνιέται γάβγιζε τον κόσμο και τους άλλους σκύλους που πέρναγαν από κάτω του στον δρόμο. Μόλις τον άφηναν να μπει, έτρεχε σέρνοντας την αλυσίδα του στο πάτωμα σαν φάντασμα διψασμένο για παιχνίδι. Συν τον ήχο των νυχιών του πάνω στο παρκέ. Εξαιρετική ηχητική, λες και μας χώριζε μόνο το ξύλο.

Παράξενες μέρες στην Ευρώπη

Η σειρά «Παράξενες μέρες στην Ευρώπη», που θα αποτελείται από οκτώ τίτλους -παρακάτω γνωρίζουμε τους τέσσερις πρώτους αυτής- είναι ένα συγχρηματοδοτούμενο πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο οποίο οι εκδόσεις Παράξενες Μέρες είναι ο μοναδικός εκδοτικός στην Ελλάδα που έχει ενταχθεί. Πέντε από αυτά τα βιβλία ανήκουν σε συγγραφείς άλλων χωρών -μεταφράζονται και κυκλοφορούν για πρώτη φορά στην ελληνική- και τρία θα είναι τα βιβλία από τις Παράξενες Μέρες που θα μεταφραστούν στην ισπανική. Με δυο λόγια, η σειρά περιέχει τίτλους που δε θα είχαμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε εκτός προγράμματος (αλλά και την ευκαιρία να ταξιδέψουν ελληνικά βιβλία στο εξωτερικό).

Γνωρίστε τέσσερις τίτλους της σειράς που αποτελούν υπέροχες βιβλιοπροτάσεις (σύγχρονες αλλά και κλασικές).

150 χαϊκού της καρδιάς και του μυαλού

Μικρά, κρυστάλλινα, λεπτοδουλεμένα, βαφτισμένα στα χρώματα της ανθισμένης κερασιάς, με τη μοσχοβολιά του γιασεμιού και του λεμονανθού, ενδεδυμένα το ροδί της αυγής και το μενεξεδί της δύσης είναι τούτα τα λεκτικά ποιητικά αποστάγματα της Νίκης Σκουτέρη.

Λίγεια

Edgar Allan Poe

...«Και στο βάθος ευρίσκεται η θέλησις, η οποία ουδέποτε πεθαίνει. Ποίος γνωρίζει τα μυστήρια της θελήσεως και την δύναμίν της; Αυτός ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία μεγάλη θέλησις, η οποία επιβάλλεται επί παντός πράγματος διά μόνης της εντάσεώς της. Οικεία βουλήσει παραδίδεται ο άνθρωπος εις τους αγγέλους, εάν δ' ο θάνατος είναι οριστικός δι' αυτόν, τούτο αποδοτέον μόνον εις το ασθενικόν της θελήσεώς του».

Ιωσήφ Γλάνβιλ

Δεν δύναται η ψυχή μου ν' αναπολήση ακριβώς την εποχήν και το μέρος, ένθα κατά πρώτον έτυχε να ίδω την λαίδην Λίγειαν, διότι ο χρόνος και αι θλίψεις εξησθένισαν το μνημονικόν μου, πιθανόν δε εις τούτο να συνέτεινε και ο τρόπος, καθ' ον το αίσθημα εκείνο με είχε κυριεύσει, δηλαδή η βαθμιαία αυτού ανάπτυξις εν τη καρδία μου. Ενθυμούμαι όμως ότι πολλάκις ύστερον την είχα συναντήσει έν τινι μεγάλη και αρχαία πόλει ηρειπωμένη παρά τας όχθας του Ρήνου. Περί των γονέων της μου είχε νομίζω κάμει λόγον, διότι κατήγοντο, ως ενθυμούμαι, εξ αρχαίου γένους.

Χαϊκού για την Ελευθερία

Χρήστου Ντικμπασάνη

ΕΡΗΜΙΑ

Μνήμης πόνος

Νικητής, νικημένος

Έρημη ζωή

🌾

ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Σήκωσες ψηλά

τα μάτια σου λεύτερα

Ξύπνημα τώρα

Η Μιλένα Σπανού και Η αργκό των αστεριών

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Μιλένα Σπανού: Να παρουσιάσω την δική μου αλήθεια μιας και αρνούμαι να ανασάνω την υπάρχουσα. Να την ντύσω, να την στολίσω, να την φωταγωγήσω, να την συσκοτίσω, να την γεμίσω μουσικές και να την μοιραστώ. Περνάμε όμορφα εκεί.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνον λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Μ.Σ.: ΑΝΔΡΟΜΕΔΑ.

ΤΟ ΚΙΣΣόΣΠΙΤΟ

...Και ξαφνικά, ανακαλύπτω τον Γιώργη Ξηρογιάννη. Κρίμα που δεν τον είχα ξαναδιαβάσει -αφορμή να αναζητήσω όλα τα βιβλία του.

Σε αυτό το μυθιστόρημα διακρίνουμε την πανέμορφη αφηγηματικότητα της πένας του και την πρόκληση ενδιαφέροντος, από την πρώτη πρώτη σελίδα -πολλές φορές, πρέπει να κάνεις υπομονή και να διαβάσεις αρκετές σελίδες για να σε «τραβήξει» ένα πεζογράφημα, για να αποκτήσει ενδιαφέρον, αγωνία ή ό,τι άλλο και είναι ευχής έργον όταν το έναυσμα προκύπτει από τις πρώτες αράδες.