Το γελαστό παιδί

Σταυρούλας Δεκούλου

Το διαμέρισμα στη Σπυρίδωνος Τρικούπη ήταν παλιό, τρίτου ορόφου, με υγρασία στους τοίχους και μωσαϊκό στο πάτωμα που είχε σπάσει σε πολλά σημεία. Στο σαλόνι υπήρχε ένας καναπές με ξεφτισμένα καλύμματα, ένα ξύλινο τραπέζι γεμάτο χαρτιά, μπογιές και αποτσίγαρα, κι ένα πικάπ που έπαιζε ασταμάτητα δίσκους του Μίκη Θεοδωράκη. Από το ανοιχτό παράθυρο έμπαινε ο αέρας του Νοέμβρη, γεμάτος καπνό από τα μαγκάλια της γειτονιάς και μια παράξενη ανησυχία που βάραινε τα Εξάρχεια εκείνες τις μέρες.

Εκτροφείο τεράτων

Μπορεί μία νύχτα να γεννήσει τέρατα; Το σκοτάδι της νύχτας μπορεί να φαντάζει φοβιστικό αλλά τα τέρατα δημιουργούνται από εμάς τους ίδιους. Είναι ανάμεσά μας, είναι κάποιοι από εμάς, ίσως είμαστε κι εμείς και δεν το ξέρουμε.

Η νέα παράσταση στον Μικρό Κεραμεικό φαντάζει επικίνδυνη, φαντάζει πολύπλοκη αφού περιγράφει μία ιστορία θρίλερ για μία άνοδο που δεν σταματά πουθενά. Γίνεται τρόπος ζωής. Γίνεται η ίδια ζωή. Η ζωή που μετατρέπει τον άνθρωπο σε μηχάνημα, που χάνει την ηθική του, τα ιδανικά του, τον ανθρωπισμό του.

Άσπρο μαύρο

Άσπρο μαύρο στο θέατρο Επί Κολωνώ, του Cormac McCarthy, σε μετάφραση και σκηνοθεσία Αντώνη Καφετζόπουλου. Παίζει ο ίδιος μαζί με τον Ζερόμ Καλούτα.

Ένα πολύ σοβαρό θέμα, θρησκεία και πίστη στον Θεό. Δύσκολο ως προς την προσέγγισή του λόγω των διαφορετικών απόψεων, αντιλήψεων, πεποιθήσεων και προκαταλήψεων.

Lucio Dalla και Grancesco De Gregori

Δύο σπουδαίοι Ιταλοί τροβαδούροι

Στην γειτονική Ιταλία, όπου γεννήθηκαν κι έγιναν αρχικά γνωστοί, έχουν το προσωνύμιο cantautori. Τραγουδοποιοί δηλαδή, αφού συνθέτουν, στιχουργούν και αποδίδουν οι ίδιοι τα τραγούδια τους. Δεν τους λένε trovatori, τροβαδούρους – όπως είναι πιο ρομαντικό. Είχε προλάβει ίσως ο Giuseppe Verdi με την πασίγνωστη όπερά του Il Trovatore. Ο τίτλος, πάντως, δεν αλλάζει τίποτα, οπότε συνεχίζουμε.

Φωτογραφία και τζαζ: Ο αυτοσχεδιασμός του βλέμματος

Η μουσική φόρμα εμπεριέχει οπτικό μήνυμα και η αισθητική της φωτογραφίας εκπέμπει μια ορχηστρική μουσικότητα. Όσο πιο παράλογος φαίνεται ο παραπάνω συλλογισμός τόσο πιο εύκολα αποδεικνύεται η ισχύς του.

Η φωτογραφία πάει χέρι χέρι με τη μουσική και ίσως θα ήταν δίκαιο να πούμε ότι η ασπρόμαυρη φωτογραφία και η τζαζ είναι «συνώνυμες» ως προς τις ιδιότητές τους.

Henry Adebonojo (φωτογράφος, cinematographer)

Οι φωτογράφοι προσκαλούν τους θεατές όχι μόνο να δουν μια φωτογραφία της τζαζ, αλλά να νιώσουν τον ρυθμό, τον αυτοσχεδιασμό και την ψυχή της.

Πώς αλήθεια μπορεί να γίνει αυτό;

Η φωτογραφία παραμερίζει τον λόγο και τη λεκτική φλυαρία –αν είναι σωστό να το πούμε– αντιπροτείνοντας μια εικόνα εντός συγκεκριμένου κάδρου. Η μαγεία αποκαλύπτεται αβίαστα όταν κατά την προβολή της φωτογραφίας αναβλύζουν ήχοι, όχι τυχαίοι αλλά συγκεκριμένων προσώπων και σωμάτων σε συγκεκριμένη ατμόσφαιρα και περιβάλλον. Αυτή λοιπόν η σύνθεση, η μίξη, το ανακάτεμα του «άυλου» ήχου με τα χημικά συστατικά εμφάνισης της φωτογραφίας σε έναν σκοτεινό θάλαμο διαμορφώνουν την οπτική γλώσσα της μουσικής.

Όπως στη τζαζ οι μουσικοί αυτοσχεδιάζουν, κατά τη διάρκεια κονσέρτων, ανάμεσα στα μέρη της κύριας μελωδίας του έργου (head) έτσι και οι φωτογράφοι, με την εμφάνιση του φιλμ (ή την επεξεργασία της φωτογραφίας) μπορούν να οδηγήσουν σε όμορφα, απρόβλεπτα και μοναδικά αποτελέσματα. Όπως η μουσική είναι ένα παιχνίδι μεταξύ σημείων, συμβόλων, νότων και παύσεων σε ένα ορισμένο μέτρο έτσι ακριβώς λειτουργεί στη φωτογραφία το φως, η ταχύτητα του κλείστρου και το άνοιγμα του διαφράγματος επιλέγοντας ένα πλαίσιο ή ένα κάδρο. Το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού υπάρχει και στις δύο περιπτώσεις δίνοντας άπλετο χώρο και χρόνο στους καλλιτέχνες να εκφραστούν ελεύθερα και αυθόρμητα μεταδίδοντας τα στοιχεία μουσικής έκστασης αλλά και αυτά του αφηγηματικού έργου.

Η φωνή της Εύας

Κάποια παιδικά βιβλία, όταν φτάνουν στα χέρια μου, είναι τόσο ιδιαίτερα για μένα –με την καλή έννοια– που αμέσως τα ξεφυλλίζω, τα διαβάζω και αδημονώ να γράψω όσο πιο όμορφα λόγια μπορώ για την παρουσίασή τους. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και Η φωνή της Εύας. Διαθέτει ένα όμορφο εξώφυλλο, μια εξίσου όμορφη και ιδιαίτερη εικονογράφηση και ένα κείμενο που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Από πού κι ως πού πλατεία Ομόνοιας;

Στο προηγούμενο επεισόδιο ασχοληθήκαμε με τις μεγαλύτερες πλατείες της Αθήνας. Μήπως ξεχάσαμε καμία; Ασφαλώς!

Από πού κι ως πού πλατεία Ομόνοιας;

Η Πλας ντε λα Κονκόρντ της Αθήνας δεν ονομαζόταν πάντα πλατεία Ομονοίας.

Στο σημείο που βρίσκεται τώρα, το 1834, ήταν το βορειότερο όριο της Αθήνας. Από κει και πέρα το χάος. Να σε τρώνε οι λύκοι έτσι και ξεμυτούσες κατά κει που είναι τώρα η πλατεία Κάνιγγος.

Εκεί λοιπόν κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να ανεγερθούν τα ανάκτορα των Αθηνών.

Φαίνεται όμως ότι ο Όθωνας και η Αμαλία δεν είδαν με καλό μάτι την ιδέα να μένουν ένα βήμα πριν τη ζούγκλα και απαίτησαν να μεταφερθούν πιο κεντρικά, στο Σύνταγμα.

Εκείνος κι εκείνος

Εκείνος κι εκείνος σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα και κείμενο Κώστα Μουρσελά, στο θέατρο Αργώ. Ο Λεωνίδας Κακούρης, ο Γιώργος Κωνσταντίνου, ο Δημήτρης Σταρόβας και η Σοφία Μανωλάκου είναι οι πρωταγωνιστές της παράστασης.

Δύο άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να ζουν μια εντελώς αντισυμβατική ζωή, περιπλανώμενοι, δεν κλείνονται μέσα στο «αβγό» κι αρνούνται να κάνουν σύμβαση με το κατεστημένο. Οι οικονομικές δυσκολίες πολλές αλλά δεν τους νοιάζει. Προτιμούν την ελευθερία τους και τη χαλαρότητα που τους προσφέρει η καθιστική ζωή και η απραξία. Φίλοι καρδιακοί, νοιάζονται βαθιά ο ένας για τον άλλο, νιώθουν τρυφερότητα αλλά και μεγάλη ανάγκη για επικοινωνία και συντροφικότητα. Αναπολούν τον έρωτα και τις αγάπες της ζωής τους αναμένοντας τα καλύτερα που έρχονται.