Το τρέξιμο

Χρήστου Ντικμπασάνη

Βουτούσαμε μέσα στο μυαλό μας

το ανάπηρό μας σώμα

Φανταζόμασταν να τρέχουμε

σε απέραντα καταπράσινα λιβάδια

Στην σκέψη μας γεννιόμασταν ξανά και ξανά

σε κάθε μας δρασκελιά

Στη δασκάλα

Ρόζας Βλαχογιάννη

Αφιερωμένο μ' αγάπη στην κυρία Ευανθία

Αν ο χρόνος γυρνούσε

και μ' έφερνε πίσω στου σχολείου το δρόμο,

μιαν ανθοδέσμη μ' ένα ποίημα

θα χάριζα σε κείνην τη δασκάλα.

Ποίημα γιατί μου 'μαθε να συλλαβίζω τη ζωή,

λουλούδια γιατί μου 'δειξε πώς ν' αγαπώ τις λέξεις.

Η Στέλλα Σαμαρά και Το μέσα

Κυκλοφόρησε το νέο τραγούδι της Στέλλας Σαμαρά, Το μέσα. Διαβάστε όσα ενδιαφέροντα μας είπε η ίδια για τη μουσική και τη νέα της δουλειά –και όχι μόνο!– και, στο τέλος, ακούστε το!

Πώς ξεκίνησε το μουσικό σας ταξίδι;

Στέλλα Σαμαρά: Εξαρτάται πώς το εννοεί κανείς… Η μουσική πάντα υπήρχε στη ζωή μου. Ως παιδάκι, όπως υπάρχει συνήθως σε όλα τα παιδάκια και ειδικότερα σ' εκείνα που την αναζητούν. Μεγαλώνοντας όμως, αφετηρία υπήρξε η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών το 2013· οι δράσεις του Δημήτρη Παπαδημητρίου, μέσω του Ιδρύματος Ωνάση, που έδωσαν την ευκαιρία σε πολλούς ανθρώπους σαν κι εμένα να ζήσουν τ' όνειρό τους.

Η μαριονέτα

Υπάρχουν αστυνομικές ιστορίες, ντετέκτιβ στόρις, ιστορίες εγκλημάτων ή θρίλερ αγωνίας κ.ο.κ. που διαθέτουν έξυπνη υπόθεση, πρωτότυπη ή ιντριγκαδόρικη. Υπάρχουν άλλες που διαθέτουν ιδιαίτερους ήρωες και απίθανους, μοναδικούς ερευνητές. Υπάρχουν κι εκείνες που διαθέτουν τέλεια πλοκή ή το τέλειο μυστήριο που θα σε συναρπάσει ως την τελευταία λέξη. Ακόμα καλύτερα όμως όταν στο ίδιο βιβλίο συνδυάζονται όλα αυτά μαζί, συμφωνείτε;

Το βραβείο

Σταυρούλας Δεκούλου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

Απρίλιος του 1966, Κηφισιά.

    Ο Στέφανος ξεκλείδωσε την πόρτα του πατρικού του σπιτιού και μπήκε μέσα. «Μάναααα, γύρισα» φώναξε και η μάνα του μόλις άκουσε τη φωνή του έτρεξε και φωνάζοντας το όνομά του έπεσε στην αγκαλιά του. «Στέφανε, γιόκα μου. Σε ευχαριστώ άγιε μου Νικόλα, που μου τον έφερες πίσω γερό» έλεγε κι έκλαιγε από χαρά η μάνα του Στέφανου και τον αγκάλιαζε και τον φίλαγε. Χρόνια τώρα, που είχαν χάσει τον πατέρα τους, αυτός ήταν ο άντρας της οικογένειας. Ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα τους είχε στερήσει την πατρική φιγούρα από το σπίτι. Η αδερφή του, η Ελένη, ήταν τότε μόλις επτά ετών κι εκείνος ανέλαβε τον ρόλο του πατέρα, να τη φροντίζει και να την κανακεύει. Ίσα που είχε αρχίσει τα ταξίδια στη θάλασσα όταν έχασαν τον πατέρα τους. Έμεινε για λίγο καιρό στην ξηρά να τακτοποιήσει όποιες εκκρεμότητες υπήρχαν και να στηρίξει την αδερφή του και τη μάνα του, που είχε σωριαστεί στη γη από τη μια μέρα στην άλλη. Ευτυχώς δεν υπήρχε πρόβλημα διαβίωσης κι έτσι η οικογένεια είχε να διαχειριστεί μόνο το βαρύ πένθος και τον πόνο της για την ξαφνική απώλεια που είχε βυθίσει όλους τους στη θλίψη.

Μπαλάντα της βροχής

Ξεπλένεται του ανθρώπου το αίμα, τι θαρρείς... / αστράγγιστο το καταπίνει η γη [...] Κι αν είν' για κάτι να δικάσω τα νερά / για τούτο τ' άδικο μονάχα τα δικάζω: / π' ούτε μια θάλασσα, μια λίμνη έστω, / ποτάμι ένα, / έστω και μια πηγούλα τοσηδά / τ' άλικο «της θυσίας» το νερό δεν κράτησαν / κόκκινο, κατακόκκινο, ως τα χείλη τους ψηλά.

Είναι μόνο μερικοί στίχοι από όσους μπορούμε να διαβάσουμε στο οπισθόφυλλο της τέταρτης ποιητικής συλλογής της Αναστασίας Β. Μήτσου, Μπαλάντα της βροχής, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.

Ο Βαγγέλης Κατσούπης και Η εξορία του Σειληνού

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Βαγγέλης Κατσούπης: Μια διπλή θέληση να κατανοήσω ανθρώπους διαφορετικών εποχών και να μεταδώσω το απόσταγμα αυτής της προσπάθειας. Ο συγγραφέας πρέπει να καλλιεργεί την ικανότητα να σκέφτεται σαν να είναι κάποιος άλλος, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρει να δημιουργήσει κάτι με γενικό ενδιαφέρον. Μέσα απ' αυτή την συνθήκη αναδύεται ο αναγκαίος πειραματισμός κάθε πεζογραφήματος.