Η φυλακή της αγάπης

Κυκλοφορούν πάρα πολλά μυθιστορήματα, αναμφίβολα. Αρκετά από αυτά «λειτουργούν» καλύτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, σε φάση διακοπών, χαλαρότητας, ανεμελιάς άρα και αποφυγής προβληματισμού, δυστοπικής εμπειρίας κ.λπ. Το μυθιστόρημα του Τζέιμς Π. Χάντλεϊ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παράξενες Μέρες, δεν είναι ένα από αυτά -τα λεγόμενα «ανέμελα» εύκολα ταξιδιάρικα βιβλία των διακοπών- αλλά είναι ένα ανάγνωσμα που του ταιριάζει πολύ το ελληνικό καλοκαίρι λόγω υπόθεσης.

Αρχικά, ας αναφερθούμε στην υπόθεση, λοιπόν, που αποτελείται από ένα δίπολο: Στη μια μεριά θα γνωρίσουμε την Μαρκέλλα που βλέπει ότι η βαθιά της επιθυμία, να γνωρίσει το άλλο της μισό, σχεδόν πραγματοποιείται στο πρόσωπο του αγαπημένου της «πρίγκιπα», τον οποίο ερωτεύεται σφόδρα και με πάθος. Όμως εκείνος θα εξαφανιστεί ξαφνικά, αφήνοντας μετέωρα πολλά αναπάντητα ερωτήματα να την ταλανίζουν και πολλές άλλες «σκοτούρες». Στην άλλη μεριά, η διάσημη, πλούσια και πολυεπιτυχημένη συγγραφέας Μαγκνταλένα αποκτά έναν νέο εραστή. Έναν άνεργο Έλληνα τον οποίο πείθει να γράψει ένα αισθηματικό βιβλίο υπό την επίβλεψή της.

Τα πράγματα δε θα εξελιχθούν συμβατικά κι ομαλά για κανέναν χαρακτήρα. Κάθε άλλο!

Το χρώμα

Λένας Μαυρουδή-Μούλιου

Ο Ασημάκης ήταν ένα παιδί αλλόκοτο και για να είμαστε πιο ακριβείς στους χαρακτηρισμούς μας, να πούμε ότι με όποιον μιλούσε έδινε την εντύπωση ότι δεν ήταν παιδί, αλλά ένας σοφός που αρνιόταν να μεγαλώσει. Ο ίδιος, δεν είχε συναίσθηση αυτής της ιδιαιτερότητας και απορούσε με τους φίλους του όταν του έλεγαν ότι δεν καταλάβαιναν τι τους έλεγε και ότι πιθανόν να μην ήταν του κόσμου τούτου.

Πράγματι, όταν όλα τα παιδιά της ηλικίας του είχαν το καθένα και κάποιο χόμπι, αυτός προτιμούσε να περνάει τον χρόνο του στο «εργαστήριό του» όπως αποκαλούσε την μικρή αποθηκούλα του ισογείου την ποία είχε στολίσει με λογής λογής βιβλία, εργαλεία και πόστερς με παράξενους ερευνητές και εφευρέτες σκυμμένους πάνω στα αριστουργήματά τους. Αυτοί ήταν οι ήρωές του και όχι ο Μπάτμαν, ο Σούπερμαν ή ο Σταλόνε.

Η Χαρούλα Βερίγου και το Λασίθι, τόπος Μέγας - Η κούπα των θεών

Ξοδεύονται οι μέρες, οι νύχτες, η ζωή. Μόνο το φως μένει αξόδευτο και συνεχίζει το ταξίδι του στην αιωνιότητα. Κι εσύ, με το τριμμένο παιδικό σου φουστανάκι, ψάχνεις για καταφύγιο σ’ ένα αθώο παρελθόν, σ’ ένα άπιαστο όνειρο, εκεί πιστεύεις πως θα γυρίσεις το κλειδί και η επικράτεια της ψυχής θα γεμίσει λευκό χιώτικο γιασεμί για ν’ ανατείλουν τα χαμένα φεγγάρια… Να περιμένεις, έχεις χρέος.

«Αν δεν αγκαλιάσεις τον εαυτό σου, εσύ πρώτα, μην περιμένεις να το κάνει άλλος. Αγάπα τον άλλον, γιατί είσαι εσύ», θυμάσαι τα λόγια του Καζαντζάκη και παίρνεις θάρρος να εμπιστευτείς τον μέσα σου ξεχασμένο άνθρωπο ψάχνοντας διέξοδο στις λέξεις.

Ο αποχαιρετισμός

Χρήστου Ντικμπασάνη

Έγινε πια λόγος συνηθισμένος

η αποίκιση του διαστήματος

Την σχεδιάζουμε, την συζητάμε

αλλά δεν αποφασίζουμε την αναχώρηση

Σκοπός είναι να γίνει εγκαίρως

ό,τι είναι να γίνει,

πριν εκτίσουμε όλη την ποινή μας

στο κάτεργο του γλαυκοπράσινου αυτού βράχου

Να σηκωθούμε ένα πρωινό

με πεινασμένη την αποδέσμευση

απ’ τα γήινα δεσμά

Να χυμήξουμε στο λαιμό των δισταγμών μας

Να δώσουμε μια κλωτσιά σε όλους τους εγκλωβισμούς

Ν’ αρνηθούμε το βρώμικο καθημερινό συσσίτιο

των ενδοιασμών μας

Μπαίνοντας στ’ αστρόπλοιά μας να πετάξουμε

σε μια άλλη Γη, σε μια απ’ τις χιλιάδες

που μας περιμένουν μέσα και πέρα απ’ το γαλαξία μας

Όπως θα περνάμε, επιταχύνοντας

μπροστά απ’ τα καχύποπτα μάτια

των φυλακισμένων της Γης

να τους χαιρετίσουμε μ’ έναν ύστατο ενθουσιασμό

🌻

Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2021

Πρώτη δημοσίευση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής του Leonid Afremov

Μια στάλα αγάπης

Ρόζας Βλαχογιάννη

Μια στάλα αγάπης

χύθηκε απ’ το μισογεμάτο μου ποτήρι

και ήταν αρκετή

ν’ αδειάσει η ζωή και ο κόσμος όλος.

Στέρεψαν οι πηγές σου ουρανέ,

βυθίστηκαν τα όνειρα στο έρημο βλέμμα.

Στο ρηχό κατώφλι σου

στέκομαι ημιθανής.

Για μια στάλα αγάπης

καρτερώ ακόμα…

🌻

Copyright ©️ Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, 2021

Πρώτη δημοσίευση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα ζωγραφικής Marc Chagall (Οι γκρι εραστές, 1917)

Ο κύριος Χι

Μέσα στο τελευταίο εξάμηνο διάβασα δύο αστυνομικά μυθιστορήματα με θέμα το ποδόσφαιρο και τα στοιχήματα αυτού, νόμιμα ή παράνομα. Κάτι που συμβαίνει σπάνια σε εμένα καθώς από τη μια δεν πολυδιαβάζω αθλητικά θέματα κι από την άλλη είναι τόσοι οι τίτλοι που κυκλοφορούν ώστε αποτελεί ιδιαίτερη σύμπτωση το γεγονός. Έτσι, μετά το Στοίχημα θανάτου του Θάνου Κονδύλη -επίσης το προτείνω στους λάτρεις του είδους- έφτασε Ο κύριος Χι του Άγγελου Χαριάτη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις 24γράμματα.

Οι δύο ιστορίες δε μοιράζονται κανένα άλλο κοινό στοιχείο: διαφορετική πλοκή, άλλο συγγραφικό ύφος με άλλη αφηγηματική πρακτική, άλλη υπόθεση και άλλοι χαρακτήρες. Αυτόματα σημαίνει πως αν είχατε διαβάσει αυτά που έγραφα τον Δεκέμβριο, ξεχάστε τα σε σχέση με το παρόν.

Ο τυφλός

Χρήστου Ντικμπασάνη

Ω γλυκύ Έαρ

γλυκύτατε πρωτανθέ

όρα τον τυφλόν

🌾

Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2021

Πρώτη δημοσίευση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Κωνσταντίνου Παρθένη (Ανάσταση)

Η Δήμητρα Ιωάννου και Ο χορός της Θεάς

Το μυθιστόρημα μου «Ο Χορός της Θεάς» είναι ένα αρχαιολογικό θρίλερ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Το βιβλίο ξεκινά με τη δολοφονία του διάσημου καθηγητή Νικηφόρου Έξαρχου, ο οποίος πριν το θάνατό του έχει κρύψει ένα αρχαιολογικό εύρημα ανυπολόγιστης αξίας για να το προστατέψει από άπληστους εχθρούς. Τη σκυτάλη αναλαμβάνουν οι δυο κόρες του, Νίκη και Ηλέκτρα, οι οποίες προσπαθούν αφενός να μάθουν την αλήθεια για το θάνατο του πατέρα τους και αφετέρου να βρουν πρώτες το άγαλμα για να το παραδώσουν στα σωστά χέρια. Σύντροφοι τους σε αυτό το ταξίδι ο Μάρκος και ο Τζον και απέναντί τους σκοτεινοί εχθροί σε μια αμείλικτη μάχη με το χρόνο.

Χήρα

Έντμοντ-Αντρέα Σαλβάρη

Συνόδευσε τον σύζυγό της στην τελευταία κατοικία πριν από δέκα χρόνια. Λίγες μέρες πριν να συμβεί αυτό, είχε σβήσει δύο κεριά με τους αριθμούς επτά και πέντε στην τούρτα της. Μετά από σαράντα ημέρες με το δίχρωμο φόρεμα σε γκρι και μαύρο, συνέχισε μόνο με το γκρι για μερικές μέρες, για να επιστρέψει στα αγαπημένα της χρώματα. Και όχι μόνο αυτό. Δεν της έλεγε τόσες φορές ο σύζυγός της να ντύνεται και μέσα στο σπίτι τόσο όμορφα και σέξι, στον περίπατο πίνοντας καφέ κάπου στη φύση ή για μεσημεριανό στο αγαπημένο εστιατόριο δίπλα στη θάλασσα; Με εμένα ή χωρίς εμένα, έτσι θέλω να είσαι.

«Ναι, αγάπη μου, αυτό κάνω», απάντησε δυνατά στον άντρα της στην φαντασία της.

Σηκώθηκε από την πολυθρόνα και κατευθύνθηκε προς τον καθρέφτη. Ίδιο σώμα στην κομψότητα, ακόμη και μετά από δέκα χρόνια από την «κατάσβεση» των δύο κεριών. Τι γίνεται με το πρόσωπο; Το πήγε πιο κοντά στον καθρέφτη και παρατήρησε την έλλειψη αυτού που είχε πριν από δέκα χρόνια.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στο βιβλίο «Ο φύλακας δαίμονάς μου»

Σκεφτόμουν ότι δεν έχω την αναγκαία ψυχή για να μπορέσω να αφεθώ και να απολαύσω τη στιγμή. Τη νιώθω σαν να φοβάται να τρέξει ελεύθερη προς όλους τους ορίζοντες. Σαν να ντρέπεται που έμεινε γυμνή από όσα λουλούδια είχαν ανθίσει πάνω της και τα οποία φυτεύτηκαν και ύστερα ξεριζώθηκαν από Εκείνη.

Μια όμορφη γαλήνια ημέρα είχε επιτέλους ξημερώσει στο Δάσος των Παραμυθιών, σκεφτόταν η Ζαχαρίτσα, όταν της έπεσε η άκρη του φορτιστή του κινητού μέσα στον καφέ της!

-Ουφ! Εντάξει, οκ… Όλα τ’ ανάποδα σ’ εμένα θα συμβούν! Διάολε!

-Με ζήτησες;

Αναπήδησε από την τρομάρα της! Όχι πάλι! Όποτε αναφωνούσε αυτήν τη ρημαδολέξη εμφανιζόταν ο ίδιος μπροστά της σαν το φάντασμα! Πώς το ξέχασε και της ξέφυγε; Μα τώρα σαν ν’ άκουσε… ντουέτο! Γύρισε και μ’ έκπληξη είδε… δύο μαζί να κοιτάζονται σαν χάνοι!

Η Κάια Λαμουρέ και οι Κρυμμένες εποχές

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Κάια Λαμουρέ: Δεν υπήρχε κάποια ώθηση, ή αισθητή σκέψη. Στο τρίτο ποίημα «Η Απαρχή» περιγράφεται ένα απόγευμα σε ένα μικρό μπαλκόνι ενός ποιητή σε βαθιά παρατήρηση του κόσμου γύρω του. Έτσι ακριβώς ξεκίνησε και για εμένα. Η λαχταρά για την έκφραση του είναι μου και για την συναισθηματική τοποθεσία της ψυχής μου εκείνη την περίοδο με λόγια και ομοιοκαταληξίες. Κάπως έτσι ξεκίνησε η γέννηση και η σμίλευση της ποιητικής μου συλλογής.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Κ.Λ.: Αναζήτηση.