Η Δελίνα Βασιλειάδη και ο Παράδεισος κατ' οίκον

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Δελίνα Βασιλειάδη: Η καλλιτεχνική δημιουργία για μένα, είτε πρόκειται για πίνακα ζωγραφικής είτε για λογοτεχνικό κείμενο, είναι μια ανάγκη. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου δίχως τέχνη, χρώματα, ήχους, λέξεις. Το θεατρικό μου έργο «Παράδεισος κατ’ οίκον», που μόλις κυκλοφόρησε από την ΚΑΠΑ εκδοτική (είναι το τρίτο θεατρικό μου έργο που κυκλοφορεί από την ΚΑΠΑ εκδοτική, μετά τα έργα «Πέρασμα» και «Το παιχνίδι της Αλίκης»), δεν αποτελεί εξαίρεση. Γράφω επειδή το έχω ανάγκη, επειδή δεν μπορώ και δεν θέλω να κάνω αλλιώς. Ωστόσο, πάντα υπάρχει κάτι ξεχωριστό που αποτελεί την απαρχή της κάθε δημιουργίας, του κάθε κειμένου, του κάθε πίνακα. Ο «Παράδεισος κατ’ οίκον» είναι η ιστορία τεσσάρων εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους ανθρώπων -διαφορές στην ηλικία, στα βιώματα, στη φιλοσοφία και στις επιλογές ζωής- οι οποίοι ξαφνικά βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε ένα υπέροχο σπίτι, όπου τα πάντα (κυρίως τα καταναλωτικά αγαθά) υπάρχουν σε αφθονία. Είναι, όμως, ουσιαστικά μόνοι. Και δεν μπορούν να φύγουν. Πρέπει να μείνουν για πάντα (πόσο διαρκεί άραγε αυτό «για πάντα» πολλές φορές αναρωτιούνται) μέσα σε αυτόν τον «Παράδεισο» μαζί. Και μέσα από τις ατέλειωτες συζητήσεις -ο χρόνος πλέον δεν έχει καμία σημασία- προσπαθούν να νιώσουν, να σκεφτούν, να καταλάβουν. Ίσως προσπαθούν να ζήσουν. Και ενώ επιλέγουν να κρύβουν επιμελώς πολλά στοιχεία από το παρελθόν -άλλωστε, όπως πολλάκις αναφέρεται από όλους «τι σημασία έχει πια;»- πάντα αυτό (το παρελθόν) κατορθώνει και εμφανίζεται στην επιφάνεια. Με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται…
Από πάντα με ενδιέφερε ο «χρόνος» και η συνειδητοποίηση της θνητότητας του ανθρώπου. Σε όλα τα έργα μου υπάρχει με κάποιον τρόπο αυτό το στοιχείο. Οι ήρωες του «Παραδείσου» είναι μετέωροι. Βρίσκονται ταυτόχρονα σε κίνηση και ακινησία. Ο χρόνος, το (μυστικό) παρελθόν, το παρόν, το (αβέβαιο) μέλλον… όλα έχουν γίνει μια μάζα… Το ερώτημα είναι αν τελικά μπορούμε να κατανοήσουμε όσο ακόμα έχουμε την ευκαιρία το ποιοι είμαστε, τι θέλουμε, πού πάμε και ποια είναι τα ουσιαστικά, τα σημαντικά και τα σπουδαία. Ή θα καταλήξουμε να ζούμε «μετέωροι» και στάσιμοι σε μια ζωή που κινείται πάντα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι.

Η Γιώτα Τηγανούρια για τα Τρία παραμύθια όλο τραγούδια: Απ' το πυκνό δάσος... στο πηγάδι της Γερακίνας

Τι σας ώθησε στη δημιουργία των Τριών Παραμυθιών όλο Τραγούδια;

Γιώτα Τηγανούρια: Τα «Τρία Παραμύθια Όλο Τραγούδια» αποτελούν κυρίως μια μουσική πρόταση, που ικανοποιεί την προσωπική μου ανάγκη για έκφραση, για μουσική ερμηνεία και καλλιτεχνική δημιουργία..! Και εδώ συμπεριλαμβάνεται μαζί με τη μυθοπλασία, η μουσική επεξεργασία των μελωδιών των τραγουδιών, η ενορχήστρωση, το παίξιμο των μουσικών οργάνων και βέβαια η φωνητική ερμηνεία!

Ποια ήταν η έμπνευση ή η κινητήριος δύναμή σας;

Γ.Τ.: Ήταν η ανάγκη να συνδέσω, να βρω ένα κοινό παρανομαστή και τελικά να εντάξω σε κάποιο θέμα μια σειρά από όμορφα παιδικά τραγούδια που μας έχει κληρονομήσει η λαϊκή μούσα και ο πλούσιος μουσικός μας πολιτισμός!

Έτσι προέκυψαν οι ιστορίες των τριών παραμυθιών μέσα από τις εικόνες που δημιουργούσαν τα ίδια τα τραγούδια. Κάποια από αυτά είναι νανουρίσματα, άλλα τραγούδια της κούνιας, παιχνιδοτράγουδα, τραγούδια της άνοιξης, της αγάπης μέσα από τα οποία μεγάλωσαν πολλές γενιές παιδιών τραγουδώντας ξένοιαστα με κέφι, πολύ παιχνίδι και χαρά!

Ημερομηνία λήξης

Δανάη, η ρεπόρτερ

Ο Διονύσης και η Δανάη είχαν πέσει με τα μούτρα στο σχεδιασμό του πλάνου για το φιλόδοξο ρεπορτάζ της εβδομάδας που άρχιζε και θα τελείωνε με το πέρας της, καλώς εχόντων των πραγμάτων δηλαδή, Παρασκευή βράδυ.

Μακρινές αποστάσεις από στεριάς, θάλασσας και αέρος. Οι μετακινήσεις, απίστευτο, περιελάμβαναν και γαϊδουροκαβαλαρία στο χείλος απόκρημνων χαράδρων, καθώς τα ζωντανά αυτά εκδικούμενα ίσως τον άνθρωπο και την απανθρωπιά του να τα φορτώνει με το βάρος του, κάνουν χάζι να του κόβουν την ανάσα βαδίζοντας τόσο άκρη που τον πιάνει υστερία πανικού ότι να, όπου να ‘ναι θα γκρεμοτσακιστούν!

Η Δανάη και μόνο από διηγήσεις έτρεμε τις στιγμές αυτές καθώς ήταν και υψοφοβικό άτομο. Δεν άκουσε όμως και ποτέ να έχει συμβεί κανένα ατύχημα. Φαίνεται ότι ναι μεν τα γαϊδουράκια εκδικούνταν, αλλά αγαπούσαν και την ζωή τους και πρόσεχαν πολύ! Παρ’ όλα αυτά το δήλωσε: "και τα πόδια τι τα ’χω; Καλύτερα ψόφια στην κούραση, παρά αναπαυτικά ακροβατικά πάνω από το χάος".

XL: ιστορίες αγάπης

Έχω διαβάσει πολλές ιστορίες. Μικρές ή μεγάλες. Αληθινές και φανταστικές. Έχω διανύσει πολλά χιλιόμετρα, όπως θα λέγαμε μεταφορικά, πάνω σε συγγράμματα Ελλήνων και ξένων δημιουργών. Το διήγημα, δηλαδή το πεζογράφημα που μπορεί να διαβαστεί με τη μία, είναι ένα προσφιλές είδος των ημερών μας μιας που, συγγραφείς και εκδότες, αρέσκονται στη φόρμα αυτή όλο και περισσότερο.
Η αλήθεια είναι ότι βολεύει και τους αναγνώστες, ειδικά τους ανυπόμονους που όταν «κολλάνε» σε μια ιστορία αισθάνονται δέσμιοι του βιβλίου και των ηρώων του. Το διήγημα διαβάζεται με άνεση ακόμα και από τον πιο πολυάσχολο γιατί δεν απαιτεί πολύ χρόνο, ώρες, ημέρες ή βδομάδες· τις περισσότερες φορές απαιτεί μόνο λίγα λεπτά. Κι έτσι, ανύποπτα, λίγο-λίγο μέρα τη μέρα, καταλήγεις να έχεις ολοκληρώσει έναν τόμο.

Άννυ Πασπάτη

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Γ. Θεοδοσιάδη, από όπου αποφοίτησε το 1966. Πέθανε στις 18 Ιουνίου 2020. Η φωτογραφία είναι από ολοσέλιδη συνέντευξή της στο περιοδικό «Ντομινό» (11/4/1969).