Αττίκ, μια ζωή χειροκροτήματα

Μια μουσικοθεατρική παράσταση, από το παρελθόν, παρακολούθησα στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός με τίτλο Αττίκ, μια ζωή χειροκροτήματα του συγγραφέα Αγγέλου Ανδρεόπουλου,  σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Λιακόπουλου.

Μια χούφτα τέφρα

Ελένης Σταθοπούλου

Αγόρια και κορίτσια μου,

της νιότης γοργοφτέρουγα τρυγόνια,

στη σκιά τ' Ολύμπου μια βραδιά

ξαμοληθήκατε λευκές ψυχές

με κόκκινο αιμάτινο αυλάκι

καταμεσής στα φρύδια,

με τέφρα εξαΰλωσης μια χούφτα

στ' ορίζοντα τις άκρες σκορπισμένη

για το μακρινό ταξίδι οβολός,

στον χάρο ναύλο μαύρο.

Η θλίψη του κόσμου

Γιώργου Μπιλικά

Είπα να κάνω μια βόλτα στον κήπο αυτή τη ζεστή καλοκαιρινή μέρα και να περπατήσω στο γκαζόν, να δω τα λουλούδια και τα δέντρα, να ακούσω τα νερά που τρέχουν στα ρυάκια και τέλος πάντων, όλα αυτά τα πράγματα που μπορεί να χαρεί κανείς όταν αποφασίζει να βρεθεί σε έναν κήπο. Περπατούσα και σκεφτόμουνα διάφορα. Μου έκανε εντύπωση που δεν υπήρχε κανένας άλλος τριγύρω. Ερημιά. Παντού ερημιά. Τα τραυματισμένα λουλούδια κρέμονταν από τα δέντρα και καθώς περνούσα δίπλα από τα δροσερά και κρυστάλλινα νερά, κάποιος με άγγιξε στην πλάτη. Γύρισα να δω και ήταν ο φύλακας.

«Με συγχωρείτε», μου είπε, «αλλά δεν μπορείτε να συνεχίσετε τον περίπατό σας. Δεν υπάρχει κανείς εδώ και ο κηπουρός έχει φύγει».

«Τι να πω για τη θλίψη του κόσμου;»

Οι τροβαδούροι και οι μπάντες του ροκ

Τα βιβλία του Γιώργου Μπιλικά

Όταν παρουσιάζει κάποιος μία τριλογία, δεν συνηθίζεται να ξεκινάει από το μεσαίο βιβλίο. Για διάφορους λόγους όμως ή συγκυρίες υπάρχουν και εξαιρέσεις. Τρανό παράδειγμα το άρθρο αυτό. Η εξαίρεση από πλευράς μου έγκειται στο ότι όταν διάβασα το δεύτερο μέρος της τριλογίας, ή καλύτερα εγκυκλοπαίδειας, του φίλου μου Γιώργου Μπιλικά Rock Around… Women, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον ενθουσιασμό μου ούτε να περιμένω το επόμενο βιβλίο. Δημοσιεύτηκε λοιπόν στο πάντα φιλόξενο koukidaki.gr το άρθρο μου Από την πλευρά των γυναικών[1] περιμένοντας το επόμενο βιβλίο που έχει, όπως νομίζω, στενότερη σχέση με το πρώτο. Ο συγγραφέας ξέρει φυσικά καλύτερα αλλά να πούμε κάτι κι εμείς οι αναγνώστες! Άλλωστε ο κύριος, με τα όλα του, Γιώργος Μπιλικάς επιδιώκει τις απόψεις των αναγνωστών για να μην πω ότι τις προκαλεί.

Το Lenovo

Κατερίνας Επιτροπάκη

Εχω ακόμα το παλιό σου Lenovo.

Λείπει το «λ», το «2» και το «;».

Μοιάζουν μικρές τρυπούλες πάνω στο μαύρο πληκτρολόγιό του. Μα κατά τ' άλλα, δουλεύει μια χαρά.

Κάπως σαν την ζωή τελικά. Μικρές ρωγμούλες στην καρδιά όλες οι οδυνηρές ακυρώσεις μας. Μα κατά τ' άλλα, συνεχίζει να προχωρά. Μια χαρά; Δεν ξέρω. Όπως μπορεί πάντως.

Λείπει το λάμδα. Της λήθης. Δεν μπόρεσα έτσι κι αλλιώς να λησμονήσω. Να συγχωρήσω ναι. Να προχωρήσω ναι. Αλλά όχι να ξεχάσω. Η λήθη έμεινε ήθη. Άλλοι καιροί, άλλα ήθη βλέπεις.

Λείπει το δύο. Μα δεν το χρειάζομαι πια. Παρέμεινα μονάδα. Πέρασαν από τότε πολλοί απ' τη ζωή κι απ' το κρεβάτι μου. Μα πάντα λογάριαζα ένα συν ένα. Ποτέ πια δύο.

Ενδορίζωση

Γιάννη Σμίχελη

4

Στην σπηλιά μου στ' άδυτά της στο υγρό σκοτάδι της

Το φως σαν την άχνη φωσφορίζει πάνω στο μαύρο

Μια γυναίκα, ένα κυματισμός και μια ακμή

Από τα στήθη της το γάλα ρέει τροφή για τ' ακαθόριστα

Αυτά τα δίχως προσανατολισμό, ούτε καν υπόθεση

Πυκνή γαλήνη οι κήποι του γκρίζου

Συναντιόνται οι ρίζες του μηδενός

Σχηματίζουν την πιθανότητα

Του πιο όμορφου, αρκεί μια επιδερμίδα

Υφαντό της τύχης να χαρίσει αφή

Στον θολό λογισμό

Οι λέξεις έχουν ένα περίεργο νόημα

Της σιωπής

Γιατί υπάρχει και της σιγής

Δεν παίρνουν όμως κανένα σιγαστήρα

Σιωπούν σαν θέλουν να κρύψουν και

Σιγούν όταν μουδιασμένες μπρος τις πράξεις

Προτιμούν να το βουλώσουν σε σημείο σκασμού.

Είναι ο τρόπος που εκφέρονται τα λόγια

Ώστε να υπονοούνται πολλά πίσω από τις λέξεις

Ακόμη και ν' ακυρώνονται όταν κάποιος δήθεν

Υπερθεματίζει γι' αυτές μ' αυτές.

Άλλες φορές πάλι απαιτούν να ειπωθούν

Ασφυκτιούν μέσα στην απομόνωση

Δεν έχουν απλώς έμπρακτα υλοποιηθεί

Έχουν μουλιάσει στο νερό της αλμύρας

Τόσο που αν δεν ξαλμυριστούν αμέσως κι επιτόπου

Για ν' ακουστούν θ' αρχίσουν να ξεκολλάνε τα γράμματά τους

Σαν σάρκες λεπρών

Είναι το μαρτύριο του ανυπολόγιστου κατά κυριολεξία χρόνου.

Γράφω σαν παλαβός σε φρενήρη ρυθμό ποιήματα

Ακριβώς για τούτο τον λόγο

Να μην πνιγώ από το σάλιο μου λόγω της κατάποσης του χρόνου

Είναι σαν να πεθάνω σε μια γουλιά ανείπωτου ψέματος

Τα φτερά μου έχουν χαμόγελα

Σαν τα κύματα της γαληνευμένης θάλασσας

Τα φεγγάρια πετάγονται από την σκοτεινιά τους

Το αχνό φέγγος άνθη στα τσίνορα των αστεριών

Οι πλανήτες αναζητούν την αρμονία των μελωδιών

Ανοίγουν πανιά επιταχύνουν, χάνονται, βυθίζονται

Σχηματίζουν διαδρόμους μες στο μαύρο διάστημα

Τους σφραγίζουν και συγκρατούν τις αχτίδες

Το φως εκκολάπτει τα όνειρα του σκοταδιού

Σε μια σερενάτα ευωδιαστών μελωδιών

Τα μάτια χύνουν χρώματα από το υπερπέραν

Οι πίνακες εκτίθενται στα σκαλοπάτια των ύμνων

Τα χόρτα αναβλύζουν σαν χρυσά στάχυα από το έδαφος

Της καρδιάς μου

Αδέσποτες αναμνήσεις από ανεκπλήρωτο σύμπαν

Στα βάθη ενός ωκεανού στην αγκαλιά της θέρμης

Των επιθυμιών μου

Χρυσάνθεμα τα χρόνια πέρα από τον στενό χρόνο

Το φλάουτο μια βολίδα στον κόσμο

Η ζάχαρη των μελωδιών του φωνή της γαλήνης

Γλυκύτητα σχηματίζει τα λουλούδια της χαράς

Καρποφορία φέρνει η πληρότητα της σιωπής

Στ' άδυτα του νου

Εκπληρώνονται οι σκέψεις σαν ανάλαφρες Νεφέλες

Στοχασμού στην ρευστή διάσταση της ύλης

Πέρα από τις αισθήσεις

Με την ενόραση του σώματος στον ανεξερεύνητο

Αυτοκόσμο του

Άφησα το σεντόνι στου ανέμου την ροή

Ένα άλμα στο κενό της ψυχής μου

Και πετάω

Το δέρμα μου πολύπτυχο ηρεμίας

Μεταξοτυπίες στα υφάσματα της επιδερμίδας μου

Όλα τα γεγονότα της ζωής μου απεικονίσεις

Μιας αχτίδας σ' όλες τις εκφάνσεις της ημέρας

Ουράνιο τόξο το σώμα μου σ' όλα τα χρώματα

Η ίριδα παρουσιάζει τα βιώματά μου

Και μπορώ να διασχίζω το μαύρο

Δίχως να υποκύπτω στα κέφια του σκοταδιού

Είμαι οι εμπειρίες μου όπως ακριβώς συλλέχθηκαν

Με την συναισθηματική ένταση αποτυπωμένη

Δίχως τα ξυράφια και τα μπουμπούκια της

Μόνο τονισμοί χρωματισμών

Σε μια μουσική σύνθεση

Θρησκευτικής κατάνυξης

Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved

Πρώτη δημοσίευση

Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου

Το κείμενο αποτελεί μέρος της συλλογής του Γιάννη Σμίχελη Διάχυση. Μέρος τέταρτο: Ενδορίζωση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε ψηφιακό έργο του Brian Almon [Codec].

Η συλλογή δημοσιεύτηκε τμηματικά στο koukidaki.gr από τον Απρίλιο του 2024, κάθε Παρασκευή. Για να διαβάσετε ολόκληρη τη συλλογή ξεκινήστε από εδώ. Ή συνεχίστε στο επόμενο.

Η Αντωνία Τρικαλιώτη και Η συνέχεια

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Αντωνία Τρικαλιώτη: Η ανάγκη μου να συστηθώ στο αναγνωστικό κοινό, ξεκινώντας με το λογοτεχνικό είδος που αρέσει σε εμένα περισσότερο. Ενώ γράφω από τα παιδικά μου χρόνια, έχω ασχοληθεί επαγγελματικά ή εθελοντικά με οτιδήποτε άλλο εκτός από την εντατική και στοχευμένη συγγραφή. Κι έτσι θεώρησα πως τώρα ήρθε ο καιρός να καταπιαστώ και με αυτό που, κατά τη γνώμη μου, γεννήθηκα να κάνω.

Πώς βιώνετε την εμπειρία της ανάγνωσης των έργων σας μετά από ένα χρονικό διάστημα, όταν αυτά έχουν τυπωθεί σε ένα βιβλίο και έχει περάσει καιρός από τη δημιουργία τους; Εξακολουθείτε να συμφωνείτε και να έχετε τον ίδιο ενθουσιασμό;

Α.Τ.: Ως άνθρωπος δεν ενθουσιάζομαι εύκολα ή για καιρό και είμαι αυστηρή στην κριτική των έργων, κι ακόμα πιο αυστηρή όταν πρόκειται για δικό μου έργο. Ενθουσιασμό έχω τη στιγμή που το γράφω γιατί συνήθως η εξέλιξη επιφυλάσσει και για μένα εκπλήξεις.

Κάθε φορά άνοιξη

Νεφέλης Πηγή

Συγγνώμη που δεν ήμουν, λυπάμαι που δεν μπόρεσα, ζητάω άφεση που ήμουν βαθιά στο σκοτάδι, για την απουσία αγκαλιάς, για την ανεπάρκειά μου. Μένω μακριά γιατί φοβάμαι ότι θα τους απογοητεύσω για άλλη μια φορά όλους, απομακρύνομαι σιγά σιγά με μικρά βήματα, άλλες φορές σταθερά κι άλλες φορές τρεκλίζοντας, χάνοντας την ισορροπία μου, μα πάντα καταφέρνω να αποσύρομαι. Δεν ξέρεις πόσο θέλω να τους γοητεύσω, δεν θέλω να τα γκρεμίζω όλα, μα...

Τον σκέφτομαι συχνά, για τον θάνατο λέω, αλλά δεν έχω το θάρρος, φοβάμαι, σαν κάτι να περιμένω, σαν κάτι να με κρατάει εδώ.

Όλα παίρνουν τη θέση τους, μόνο εγώ μένω στο αόριστο απόμακρο, πάνω στον ίδιο καναπέ, με το ίδιο φλιτζάνι καφέ, με την ίδια μάρκα τσιγάρα χρόνια, πάντα υπάρχει μία απέραντη μοναξιά και μία αδυσώπητη σιωπή για τώρα και για πάντα...