ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15
Καλοκαίρι 2016, Κρήτη.
«Τώρα τα ξέρεις όλα Ελένη μου» είπε ο Στέφανος με φωνή που είχε στερέψει πια από δύναμη. «Εγώ και η Μυρτώ σε μεγαλώσαμε σαν δικό μας παιδί και δυο χρόνια μετά που ήρθε και η Κατερίνα μας ολοκληρώσατε τον κύκλο της ευτυχίας μας. Απ' όλα αυτά θέλαμε να σε προστατεύσουμε. Όλοι θέλαμε να κρατηθούμε μακριά γιατί το παρελθόν είχε τόση αδικία και πίκρα που δεν αντέχαμε να το ξαναζήσουμε, αλλά ούτε και σένα σου άξιζε. Αυτό είναι το κρίμα μας παιδί μου. Το κολιέ που φοράς είναι της μητέρας σου. Της το είχα κάνει δώρο εγώ. Τη μέρα που γνώρισε τον πατέρα σου το φορούσε στον λαιμό της και το ποίημα που βρήκες γράφτηκε εξαιτίας του. Το είχε φυλάξει μαζί με το βραβείο που της είχε στείλει ο Θαλασσινός, ο πατέρας σου δηλαδή, στο κουτί που βρήκες. Εκεί μέσα φύλαξα και ένα κομμάτι κόκκινη κορδέλα, καμένη στη μια άκρη. Την φορούσε στα μαλλιά της, η μητέρα σου τη μέρα που πέθανε».