Caipirinha

Εδώ είμαστε. Στο θέατρο Δρόμος, που τα Δευτερότριτα μετατρέπεται σε μπαρ όπου διασκεδάζουμε χορεύοντας και καταναλώνοντας αλκοόλ. Δεν με πιστεύετε; Για την ακρίβεια, αλλάζουμε και χώρα, ημισφαίριο, ωκεανό... μεταφερόμαστε σε ένα βραζιλιάνικο μπαρ όπου χαλαρώνουμε κι απολαμβάνουμε παγωμένη καϊπιρίνια. Εδώ ξεκινάνε/ξεκίνησαν όλα. Σε αυτό το σημείο του κόσμου δύο άνθρωποι θα συναντηθούν, θα γνωριστούν και θα ερωτευθούν ενώ εμείς οι υπόλοιποι είμαστε και πελάτες στο ίδιο μπαρ και θεατές-μάρτυρες. Και θα ήταν όλα ειδυλλιακά και τέλεια αν οι καρδιές τους ήταν απελευθερωμένες από τον φόβο και οι ψυχές τους από τ' αγκάθια τους.

Πρόκειται για το νέο έργο του Μιχάλη Σπέγγου [θυμίζω εν τάχει τα Μπίλη ο τίγρης και Καφενείο «Το επέκεινα»] σε σκηνοθεσία Μάνθου Καλαντζή. Πρόκειται για ψυχολογικό θρίλερ όπου η ερωτική φλόγα σβήνει με πάγο και συγκρούεται στο ψέμα. Εκείνος έχει ένα σκοτεινό παρελθόν κι εκείνη ένα προσωπείο. Τίποτα ανάμεσά τους δεν είναι αυτό που δείχνει.

Κοιμούνται τα ψάρια;

Κοιμούνται τα ψάρια; στο θέατρο Σταθμός, του Jens Raschke σε σκηνοθεσία από τη σκηνοθέτη της εκπληκτικής παράστασης Το πιο όμορφο σώμα που έχει βρεθεί ποτέ σε αυτό το μέρος Ζωή Ξανθοπούλου, σε μετάφραση Κατερίνας Θεοδωράτου, με την Ευγενία Δημητροπούλου σε έναν βαθιά συγκινητικό μονόλογο.

Η Γέτε είναι ένα κορίτσι που χάνει τον αδελφό της Αιμίλιο. Είναι ένα μικρό, αθώο παιδί που από τη μια στιγμή στην άλλη έρχεται αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο φόβο της, τον θάνατο. Μέσα στην ψυχή της, ο πόνος αβάσταχτος και η οδύνη τεράστια. Μέσα στο μυαλό της εκατοντάδες αναπάντητα ερωτήματα και χιλιάδες απορίες. Η ζωή της ανατρέπεται, η κοσμοθεωρία της κλονίζεται, η οικογένειά της βυθίζεται στο πένθος.

Folk Bitch Trio: Now Would Be A Good Time (Jagjaguwar, Ιούλιος 2025)

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 υπήρχαν μεγάλες διαμάχες γύρω από τη folk μουσική. Φίλοι τσακώνονταν, ζευγάρια χώριζαν και όλα αυτά επειδή ο Bob Dylan έπιασε την ηλεκτρική κιθάρα. Δεκαετίες αργότερα, οι Folk Bitch Trio εξακολουθούν να τα στοχάζονται, παρατηρώντας πως το είδος συχνά αντιμετωπίζεται με θανατερή σοβαρότητα, αλλά το προσεγγίζουν με χιούμορ και οξυδέρκεια, που μόνο η φιλία μπορεί πραγματικά να προσφέρει. Αυτό είναι και το κυρίαρχο συναίσθημα εδώ.

Η πρώτη μου σκέψη ακούγοντας το album ήταν: «η καλύτερη μουσική φτιάχνεται από φίλους» – και επιμένω σ' αυτό. Ακόμα και για σόλο καλλιτέχνες, οι πιο δυνατές δουλειές τους προκύπτουν με τη βοήθεια μουσικών ή παραγωγών που γνωρίζουν και αγαπούν. Αλλά ειδικά σε ένα συγκρότημα, η τέχνη απαιτεί οικειότητα, οι στίχοι απαιτούν ευαλωτότητα, οπότε είναι φυσικό η καλύτερη δουλειά να γεννιέται μέσα σε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης και ουσιαστικής φιλίας. Για τις Folk Bitch Trio αυτό ξεκίνησε από το λύκειο. Το ότι γνωρίστηκαν σ' αυτά τα δύσκολα χρόνια σημαίνει, αναμφίβολα, πως πλέον μπορούν να βάλουν τα πάντα μέσα σε ένα τραγούδι χωρίς ντροπή ή φόβο, κάτι που οδηγεί απευθείας σε κομμάτια όπως το The Actor, το God’s A Different Sword ή οποιοδήποτε τραγούδι του album, όπου ζητήματα όπως η σεξουαλικότητα, το άγχος, η ντροπή, οι αυταπάτες, η αγάπη και η απώλεια ξεδιπλώνονται με ευκολία αλλά και συγκίνηση.

Η Ελευθερία Γιαννακοπούλου και Το άρωμα του θανάτου

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Ελευθερία Γιαννακοπούλου: Αυτό που με ώθησε να γράψω «Το άρωμα του θανάτου» προήλθε από πειράματα σκέψεων ως προς τον ψυχικό μηχανισμό ενός ανθρώπου όταν έρχεται αντιμέτωπος με την απώλεια, την ευθύνη, την σύγκρουση μεταξύ των πραγμάτων που είναι προορισμένος να κάνει και αυτών που θέλουν να τον καταστρέψουν. Πώς διαμορφώνεται μέσα από τα όρια που του επιβάλλει το «πρέπον» και εκείνα που επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του. Ήθελα να εξερευνήσω την αρχέγονη συνύπαρξη του φωτός και του σκότους και πώς αυτή η δυαδικότητα μεταφράζεται στην ψυχή του ανθρώπου. Δεν γεννιόμαστε ποτέ το ένα ή το άλλο, αλλά με την ισορροπία και των δύο. Αυτή την εναλλαγή που καθορίζει κάθε ανθρώπινη ύπαρξη.

Άγιος Νεόπλουτος

Διάλογος με τον Πεσσόα
Απέναντι στο βιβλίο της ανησυχίας

Γιάννη Σμίχελη

Είναι κωμικοτραγικό εν έτει 2024, με την Καρυστιανού να σέρνει τον χορό της Φύσσα και των άλλων γονέων αδικοχαμένων παιδιών –είναι μακρύς ο κατάλογος από τον Γρηγορόπουλο και μετά– να αναπολούμε το παπανδρεϊκό κράτος, το πασοκικό, αυτό των κλαδικών, που ο λαϊκιστής ψευδοηγέτης του ελληνικού σοσιαλιστικού κινήματος των νέων τζακιών, όταν έκτιζε ως κοινωνικό και δίκαιο γνώριζε πως σε τίποτα δεν έμοιαζε με τα δυτικοευρωπαϊκά κι επιπλέον, ως ακαδημαϊκός οικονομολόγος, πως δεν είχε παρά σύντομη ημερομηνία λήξης, όχι λόγω ελλιπούς χρηματοδότησης αλλά εξ αρχής υπερχρέωσης με δημόσιο δανεισμό κάτι που οι οικονομικοί σύμβουλοι της Εθνικής Τράπεζας ξεκάθαρα προέβλεπαν. Όπως ο βασιλογλύφτης μπαμπάκας του, βρετανική μαριονέτα επί πολιτικής σκηνής, έφαγε τον κλότσο από το παλάτι και το γύρισε στον ξεδοντιασμένο ανένδοτο αγώνα δημοκρατίας, κυνηγώντας εντούτοις τους κομμουνιστές που ούτως ή άλλως ήταν ρημαγμένοι και διαλυμένοι· βλέπετε, οι δημοκρατικές του ευαισθησίες ενοχλούνταν από την ΕΔΑ του πιο νόμιμου αριστερού πολιτικού της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας –αναφέρομαι στον Ηλία Ηλιού και του πιο δημοκράτη δολοφονημένου πολιτικού της ειρήνης, μιλώ για τον Γρηγόρη Λαμπράκη– έτσι και ο Αντρίκος, με μοντέρνο look, το περίφημο ζιβάγκο για να κρύβει τα σεξουλιάρικα σημάδια από τα ιδιωτικά του τερτίπια, διακήρυξε τον πανηγυρτζίδικο σοσιαλισμό των σκυλάδικων με τα άπειρα ούφο πιάτα, ως παραβολή των αναδυόμενων τυχοδιωκτών πολιτικάντηδων, που εμφανίζονταν μιλιούνια κι έσπαγαν τις μασέλες τους στα καλά και συμφέροντα των ευνοημένων πατροπαράδοτων οικογενειών της κομπίνας, έτσι ώστε ν' αρκούνται στο γέμισμα της τσέπης με κάμποσα δεκαχίλιαρα, αφού ήταν αναλώσιμα πετσετάκια στα μπούτια αδαμάντινων γκαριγματοποιών.

Μικρές αδερφές II: Πυγολαμπίδα

Υπάρχουν πολλά πράγματα στην σύγχρονη ποιητική παραγωγή αλλά και βιβλιοκριτική στα οποία ασκώ κριτική. Ένα από αυτά είναι η τάση να μιλάμε εμείς οι ίδιοι οι ποιητές για τα βιβλία μας. Προσοχή! Δεν εννοώ να μην μιλάμε για τα οράματά μας, τις απόψεις μας για τη λογοτεχνία ή γενικότερα για πράγματα τα οποία απασχολούν την ποίησή μας. Αλλά υπάρχει διαφορά μεταξύ στο να μιλάμε για την ποιητική μας και να μιλάμε για τα ποιήματά μας. Και ο λόγος είναι γιατί τα ποιήματα μιλάνε από μόνα τους. Λένε αυτό που θέλουν να πούνε και τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Η ερμηνεία του αναγνώστη και πώς αυτός προσλαμβάνει είναι κάτι επιθυμητό, αλλά από την πλευρά του δημιουργού και του έργου αδιάφορο.

Annie

Το ελληνικό θέατρο έτοιμο να υποδεχτεί μια από τις μακροβιότερες παραστάσεις μιούζικαλ, που φιλοξενείται στο όμορφο θέατρο Παλλάς,  με την αισιοδοξία να αποτελέσει μια παράσταση που θα δημιουργήσει αίσθηση και επιτυχημένη διασκευή στα ελληνικά της διάσημης Annie.

Άννα Κυριακού

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 17 Ιανουαρίου 1929. Στη φωτογραφία δημοσίευμα του περιοδικού «Η γυναίκα και το σπίτι» (8/8/1956).