Λογοτεχνικοί διαγωνισμοί - Διαγωνισμοί τέχνης

Άνοιξη 2021

Το 2021 αποτελεί μια συμβολική χρονιά για όλες τις Ελληνίδες και όλους τους Έλληνες, καθώς συμπληρώνονται 200 χρόνια από την κήρυξη της επανάστασης και την ανεξαρτησία του Ελληνικού Κράτους! Με αφορμή αυτό το σημαντικό ιστορικό γεγονός το FANTASY FESTIVAL διοργανώνει διαγωνισμό διηγήματος και προσκαλεί όλους τους ενδιαφερόμενους συγγραφείς να λάβουν μέρος γράφοντας ένα διήγημα φαντασίας που θα ξεδιπλώνει τη δημιουργικότητα και το ταλέντο τους και θα αναδεικνύει την κάτωθι θεματική: ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ! / REVOLUTION IS NOW! Εξερευνούμε την έννοια της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ως ιδέα, ως κοινωνικό φαινόμενο που μπορεί να μεταβάλει μια παγιωμένη κατάσταση που θεωρείται δεσμευτική ή/και καταπιεστική, ως ριζική καινοτομία, ως εφηβική έξαψη, κτλ. Ψάχνουμε την ψυχική δύναμη και τη θέληση που πηγάζει μέσα από τον άνθρωπο και μπορεί να αλλάξει ολοσχερώς τη ζωή του και τις σαρωτικές συνέπειες που επιφέρει μια εκ βάθρων μεταβολή…

Ρομάντζα στον ελαιώνα

Επτά διαβολικές περικοπές (Δεκ. 20 - Φεβ. 21)

Γιώργου Καριώτη

- Τι μας κουβάλησες στα λιόδεντρα ανοιξιάτικα; Ούτε δάκος να είμαστε. Δεν έχει δουλειές εδώ τέτοια εποχή.

- Σιγά που έχετε δουλέψει ποτέ σας. Ανεπρόκοποι είσαστε μια ζωή, ούτε να ψαρέψετε δεν απλώνετε τα ξερά σας. Αχ! πότε θα θεσμοθετηθεί το επίδομα ανεργίας να ησυχάσω;

- Υπερβάλλεις τώρα δάσκαλε. Έχεις δει τους χαμηλούς δείκτες απασχόλησης στην ηλικιακή μας ομάδα;

Ψίθυροι και Υάκινθοι

Καυστικός, ωμός, χειμαρρώδης λόγος, κοφτερός όπου χρειάζεται, χωρίς να υπερβάλλει, χωρίς να χαϊδεύει, χωρίς να χαρίζεται σε κανέναν, απλός και ουσιώδης μέσα στη πολυπλοκότητά του,αυτός είναι ο Γρηγόρης Παπαϊωάννου, ο Έσπερος, όπως μας συστήνεται.

Και οι ψίθυροί του, ένα ηχηρό χαστούκι στη δημοκρατία του σήμερα, στις λανθάνουσες συντεταγμένες της, στο σαθρό πολιτικό στερέωμά της.

Παραμυθένιες σκέψεις πάνω στη «Χριστίνα» της Δέσποινας Μυστακίδου

Η καρδιά της ήταν έτοιμη να βγει από το στήθος της, που χόρευε σε έναν ακατάστατο ρυθμό. Έκλεισε τα μάτια και ακούμπησε αυτήν την καρδιά της πάνω στη δική του. Έπαψε να υπάρχει πια, έτσι απλά, και άκουγε μόνο τον ήχο της καρδιάς. Δεν ήξερε ποιας καρδιάς, της δικής της ή της δικής του. Άκουγε μόνο μια καρδιά να χορεύει.

Θρήνος και δάκρυα στο σπιτάκι της Στελλίτσας Ζαχαρίτσας από το πρωί! Της χτύπησε την πόρτα αχάραγα η Αρετούσα! Πάνω που τελείωνε το βιβλίο της, άκουσε τα δειλά κουδουνίσματα. Και τώρα, μετά από τόσες ώρες να παρηγορεί την όμορφη κοπελιά, αισθανόταν σαν γραφείο παραπόνων αυτό το μικρό σπιτάκι της. Της ήρθε να γελάσει με αυτήν τη σκέψη, μα κρατήθηκε! Μα πράγματι, όλοι από εδώ θα περάσουν; Έσκυψε και χάιδεψε γι’ άλλη μια φορά, τρυφερά, τα μεταξένια μαλλιά της φίλης της.

Χάρης Νάζος

Γεννήθηκε το 1937 και σπούδασε στη Δραματική Σχολή Πέλου Κατσέλη. Πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 2021. Είναι από τους λιγότερο γνωστούς ηθοποιούς και παρ’ όλο που δεν έχω εντοπίσει πολλά βιογραφικά του στοιχεία θεώρησα καλό να παραθέσω το ελάχιστο υλικό που έχω εντοπίσει ως φόρο τιμής στη σιωπηλή του πορεία. Η φωτογραφία είναι του 1972.

Η Φυλλένια Σφουγγάρη και το Ναίφως

Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Φυλλένια Σφουγγάρη: Το βασικό κίνητρο που με οδήγησε στη συγγραφή των ποιημάτων του βιβλίου «Ναίφως» ήταν η αγάπη μου για την Ποίηση, καθώς κι η διάθεσή μου ν’αποτυπώνω σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα, τόσο δικά μου όσο και των άλλων.

Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;

Φ.Σ.: Θα ήταν ο τίτλος, «Ναίφως». Μια λέξη καινούργια, που δημιουργείται από τη συνάντηση δύο άλλων. Οι λέξεις πράγματι συναντιώνται. Κάποιες φορές πλησιάζουν με τέτοια δυναμική η μία την άλλη, που ενώνονται. Κι αν μας φέρει στο νου η λέξη αυτή την ομόηχή της (νέφος), ας αναλογιστούμε πώς θέλει ο καθένας από εμάς να είναι ο "ουρανός" του. Εγώ κράτησα την καινούργια λέξη.

Πέρασαν διακόσια χρόνια μα δε ξέχασα

Χρήστου Ντικμπασάνη

Πέρασαν διακόσια χρόνια μα δε ξέχασα

τη θλιμμένη Αγία Τράπεζα με το πρόσφορο επάνω

Τους σκλαβωμένους όλου του κόσμου

Τα κουρασμένα βλέφαρα της υποταγής

Τ’ ανύπαρκτα χαμόγελα των πεινασμένων παιδιών

Τις μαστιγωμένες πλάτες των άμοιρων της Γης

Πέρασαν διακόσια χρόνια μα δε ξέχασα

Τα υγρά κελιά της φυλακής μας

Τον ήλιο που μας γύρισε την πλάτη

Τις διψασμένες για όνειρα ψυχές μας

που λαχταρούσαν τα χάδια της Άνοιξης

Το αίμα των χιλιάδων αθώων

και όσων ψιθυριστά υποστήριζαν την Ελευθερία

Το άγονο χώμα που διψούσε για το σπέρμα της ζωής

Πέρασαν διακόσια χρόνια μα δε ξέχασα

Την αισιόδοξη ματιά των πρωτανθών της Άνοιξης

Το πρώτο παράθυρο που άνοιξε

άφοβα τη νύχτα

Τον πυρίχιο χορό που χόρεψα με οίστρο

μαζί με τους συμπολεμιστές μου

με τα πλατιά φτερά και τους λευκούς χιτώνες

Πέρασαν διακόσια χρόνια μα ποτέ δε θα ξεχάσω

την απαστράπτουσα νίκη που μοίραζε φιλιά

στα νεκρά μα ένδοξα μέτωπά μας

🍃

Copyright © Χρήστος Ντικμπασάνης All rights reserved, 2021

Πρώτη δημοσίευση

Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Rene Magritte (Ελευθερία του μυαλού, 1948)

Κύματα ακίνητα

Μια ποιητική συλλογή που ταιριάζει στην εποχή, στα ανθισμένα δέντρα της, στο φωτεινό της ήλιο, στο ξύπνημα της φύσης που το βλέπεις ακόμα και στο πιο αστικό τοπίο. Γιατί όλα τα σπίτια έχουν κάτι πράσινο μέσα, δίπλα, παραέξω... ένα λουλούδι στο βάζο ή σε μια γλάστρα, μια νεραντζιά στο πεζοδρόμιο, δυο μέτρα απόσταση από το μπαλκόνι -εμείς έχουμε μια λεμονιά-... κάτι θα προδώσει την άνοιξη.

Δε ξέρω πώς θα ήταν αν διάβαζα τα έργα της Κατερίνας Ζυγούρα μια άλλη στιγμή του έτους. Αυτό που είδα όμως, ξεκάθαρα, είναι ότι στον συγκεκριμένο χρόνο φωτίστηκαν οι αποχρώσεις της, ενδυναμώθηκε η αίσθηση. Ποια αίσθηση; Μα εκείνη που σημειολογικά σημαίνει η άνοιξη: το τέλος του κρύου, της παγωνιάς, του γκρίζου και την έναρξη του φωτός, της αναγέννησης· εν τέλει της κίνησης, το ξύπνημα από τη χειμερία νάρκη (μας).

Το Άβατο. Η ματωμένη γη

Περιπέτεια και ανατροπές στη δίνη της πανδημίας

Όταν ο ολοένα αυξανόμενος πληθυσμός της Γης απειλεί να εξαντλήσει τους λιγοστούς εναπομείναντες πόρους, η ελίτ που κυβερνά τον πλανήτη αποφασίζει πως μόνη «λύση» είναι η εξολόθρευση μερικών δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Για την επίτευξη του σκοπού αυτού η ηγεσία των ΗΠΑ προτείνει την απελευθέρωση ενός φονικού ιού στην Αφρική, τη μισή Ευρώπη, τη Νότια Αμερική και το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας. Κατασκευασμένος υπό άκρα μυστικότητα σε αμερικανικά εργαστήρια, ο νέος ιός μεταδίδεται εύκολα, σκοτώνει όλους όσους προσβάλει μέσα σε λίγες ημέρες και στη συνέχεια εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνη στο ανθρώπινο σώμα. Το σχέδιο μοιάζει εξαιρετικά αποτελεσματικό, έτσι οι πρόεδροι των εννέα πιο ισχυρών κρατών του κόσμου βάζουν στην άκρη τις επιφυλάξεις τους και αποδέχονται ακόμα και τον όρο να θυσιάσουν ο καθένας από μία μεγάλη πόλη της χώρας του.

Ζωντανός στον τάφο

Edgar Allan Poe

Είναι μερικά πρόσωπα και πράγματα τα οποία κινούν το σπουδαιότερον ενδιαφέρον, αλλ' είναι τόσον φρικτά, ώστε και αυτά τα έργα της φαντασίας δεν δύνανται ευπρεπώς να τα χρησιμοποιήσουν. Τα πρόσωπα αυτά μερικοί μυθιστοριογράφοι αποφασίζουν να τα αποφεύγουν, εφ' όσον δεν θέλουν να εκτεθούν εις δυσαρεσκείας, ή να προκαλέσουν την αηδίαν... Δεν συμφέρει ν' απασχοληθή τις με τα τοιαύτα πρόσωπα ειμή όταν επιβεβαιούνται και σχετίζονται με το αυστηρόν μεγαλείον του αληθούς. Κατ' αυτόν τον τρόπον δοκιμάζομεν με τρόμον την μεγαλυτέραν «από τας θλιβεράς ηδονάς» από τας διηγήσεις του ταξιδίου του Δε λα Βερεβίνχ, ή των σεισμών της Λισσαβώνος, ή του λοιμού του Λονδίνου, ή των σφαγών του Αγίου Βαρθολομαίου, ή του θανάτου των ογδοήκοντα τριών δεσμωτών εις την μαύρην φυλακήν της Καλκούττας. Και απλώς, όταν τα φαντάζεται κανείς, δεν δοκιμάζει άλλο τι από την αγανάκτησιν.