Συνέντευξη με τον Χρήστο

Ηρακλής Τριανταφυλλίδης

Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σας από όλα τα είδη γραπτού λόγου που χρησιμοποιείτε ως είδος προσωπικής έκφρασης;

Ηρακλής Τριανταφυλλίδης: Τα βιβλία φιλοσοφικής επιστημονικής φαντασίας που έγραψα· είναι φανερό το είδος.

Ποιες είναι οι ουσιαστικές διαφορές της ροκ ελληνικής μουσικής σκηνής του περασμένου αιώνα με αυτήν των ήδη 25 χρόνων του νέου που βιώνουμε;

Η.Τ.: Στο τέλος του 20ού αιώνα είχαν γίνει ήδη μεγάλες αλλαγές στην παγκόσμια μουσική σκηνή κι επομένως στην ελληνική. Με τις πωλήσεις πολλών εκατομμυρίων δίσκων και μαμούθ συναυλιών, ήταν επόμενο να πάρουν το παιχνίδι στα χέρια τους οι μεγάλες εταιρείες και μοιραία να επεμβαίνουν και να κατευθύνουν τα πράγματα.

Το ροκ, ως είδος, παρέμενε αναλλοίωτο στα χρόνια, γι' αυτό και υπήρχε πάντα η ερώτηση: Τι είναι ροκ; Σε μια συνέντευξή έδωσα την απάντηση: «Ροκ είναι η επαναστατική έκφραση των νέων κάθε ηλικίας, εκφρασμένη μέσα από τη μουσική.». Η ψηφιακή τεχνολογία έδωσε τη δυνατότητα στους μουσικούς να μπορούν να ηχογραφούν τα τραγούδια τους με τον υπολογιστή στο σπίτι τους και δεν χρειάζονταν χρήματα για παραγωγές και διαφήμιση. Η τεχνητή νοημοσύνη όμως ήρθε να τα πάρει πίσω, αφού το μηχάνημα συνθέτει μόνο του όποιο είδος θέλεις.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Δημήτρης Μπαλτάς

Στο ποίημά σου Οδοφράγματα και παραπετάσματα, γράφεις ότι σε δυσαρεστούν τα σημερινά παιδιά που δεν κάνουν άλλο από το να 'ναι μακάρια «αποκοιμισμένα» και δεν νοιάζονται για τίποτα άλλο από τον εαυτό τους. Αναρωτιέμαι πώς να μην είναι έτσι η κατάσταση στην παιδική ηλικία στην οποία βρεθήκαμε κι οι δυο μας. Από την άλλη μεριά το 2023 έδειξε ξανά πάρα πολλά παιδιά γυμνασίου και πάνω, να είναι στους δρόμους αγωνιζόμενα για ζητήματα όπως καλύτερη παιδεία, μέχρι και για καλύτερες συγκοινωνίες μετά από το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Άρα με τι σκεπτικό το γράφεις και τι προτείνεις;

Δημήτρης Μπαλτάς: Είναι γεγονός ότι ένα μέρος της σημερινής νεολαίας συνειδητά τάσσεται με τις προοδευτικές κινήσεις και τα δίκαια αιτήματα για έναν κόσμο καλύτερο, όπου θα υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για την καλή και σωστή διαβίωση του λαού. Είναι δίκαια και παραμένουν διαχρονικά τα αιτήματα για δικαιοσύνη και ισότητα στον κόσμο –όχι μόνο στην ελληνική κοινωνία–, για ένα κράτος πρόνοιας, αξιοκρατικό, το οποίο θα μεριμνά για όλους τους πολίτες. Ωστόσο, το συγκεκριμένο ποίημα στο οποίο αναφέρεσαι και το οποίο εντάσσεται στην ποιητική συλλογή «Τα λεπτά της σιωπής», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κάκτος, δεν αναφέρεται σε αυτή τη μερίδα νέων, αλλά στην πλειονότητα των νέων, οι οποίοι, δυστυχώς, δεν καταπιάνονται και δεν ασχολούνται με βασικά κοινωνικά ζητήματα και χρόνιες παθογένειες που τους αφορούν και μάλιστα τους αφορούν άμεσα, καθώς το μέλλον είναι μπροστά τους και, χωρίς να θέλω να φανώ πεσιμιστής, προβλέπεται ζοφερό. Και δεν αναφέρομαι μόνον στη δημόσια υγεία και παιδεία, στην ανεργία και στις κοινωνικές αδικίες και ανισότητες που μας απασχολούν στην Ελλάδα επί δεκαετίες, αλλά και σε θέματα όπως είναι ο ρατσισμός, η ιδεοληψία, η βία και η υποκουλτούρα, που μαστίζουν όλο τον πλανήτη –λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα με τον γεωγραφικό τόπο– και στη χώρα μας έχουν γιγαντωθεί τα φαινόμενα αυτά. Πέρα, δηλαδή, από μια μερίδα νέων ανθρώπων που είναι στις επάλξεις και στους καθημερινούς αγώνες διεκδικώντας την αλλαγή, υπάρχει στην αντίπερα όχθη η μερίδα εκείνη που βρίσκεται εν υπνώσει, σε μια χειμέρια νάρκη και μαζί με τη συνεπαγόμενη έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας οδηγείται, συχνά, σε αυτοκαταστροφικές πράξεις και σε παραβατικές συμπεριφορές. Το ποίημα έχει στόχο να αφυπνίσει τους αναγνώστες και να στοιχειοθετήσει υπαινικτικά, όπως κάνει η ποίηση συνήθως, μια σημαντική κοινωνική παρατήρηση, απότοκο της εποχής μας. Και είναι αλήθεια ότι παλαιότερα το ποσοστό της συνειδητοποιημένης και αφυπνισμένης νεολαίας ήταν σημαντικά μεγαλύτερο σε σχέση με σήμερα.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Γεωργία Καούκη

Γεια σου Γεωργία! Πολύ χαίρομαι που συζητάμε και υπό αυτό το πλαίσιο! Ξεκινώ ζητώντας να μου πεις ποια είναι η πρώτη σκηνή ενός έργου που θυμάσαι να θες να προβάρεις σε μικρή ηλικία;

Γεωργία Καούκη: Γεια σου Χρήστο! Κι εγώ χαίρομαι πολύ για τη συνέντευξή μας! Θυμάμαι από μικρή να βρίσκω αφορμές με ποιήματα ή θεατρικά να ανεβαίνω στη σκηνή αλλά το να θέλω να προβάρω είναι πιο δύσκολη ερώτηση. Θυμάμαι στην τρίτη γυμνασίου να πέφτει στα χέρια μου ένα χορικό από τις Βάκχες του Ευριπίδη και να περνάω ώρες μόνη μου να το διαβάζω, να το μαθαίνω απ' έξω και να το προβάρω ξανά και ξανά με την ελπίδα κάποια στιγμή να είμαι στο χορό των Βακχών. Ακόμα δεν έχει εκπληρωθεί αυτή η επιθυμία...

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Γιώργος Δρίτσας

Ποια η σχέση των σπουδών σου, ως φιλόλογος, με τη δική σου ποίηση;

Γιώργος Δρίτσας: Καταρχάς, σε ευχαριστώ πολύ Χρήστο για το βήμα αυτό! Τώρα όσον αφορά τις σπουδές μου, θεωρώ ότι συνέβαλλαν αρκετά στο να αποκτήσω μια καλύτερη και πιο ευρεία μόρφωση, αλλά παρά ταύτα στο ζήτημα της ποίησης απλά με βοήθησαν, ως έναν βαθμό, στο να αποκρυσταλλώσω καλύτερα κάποιες τάσεις που ήδη υπήρχαν, καθώς έγραφα στίχους και ποιήματα από έφηβος. Βέβαια πρέπει να τονιστεί σε αυτό το σημείο ότι το Φ.Π.Ψ. (Φιλοσοφία, Παιδαγωγική και Ψυχολογία) Αθηνών στο οποίο και φοίτησα, είχε περισσότερες απαιτήσεις από τα απλά φιλολογικά τμήματα, καθώς σκοπός του δεν ήταν να «βγάλει» απλούς φιλολόγους, με τη συμβατική έννοια του όρου, αλλά εκπαιδευτικούς. Για αυτόν τον λόγο έπρεπε να εξειδικευτεί, όποιος φοιτούσε σε αυτό, σε αρκετούς τομείς και να εξεταστεί σε πολλά περισσότερα μαθήματα.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Αριάδνη Μιχαηλάρη

Γεια σου Αριάδνη. Ας ξεκινήσουμε μία συζήτηση που ως τώρα δεν κάναμε ποτέ. Καταρχάς, τι θα έλεγες αν σε ρώταγα για το Μανταμάδο Λέσβου απ' όπου κατάγεσαι;

Αριάδνη Μιχαηλάρη: Η Λέσβος είναι ένα νησί με ιστορία· τυχαίνει να είναι η καταγωγή μου από εκεί και με συνδέουν μνήμες και αφηγήσεις. Μεγάλο μέρος των κατοίκων είναι πρόσφυγες από τη Μ. Ασία και ακόμη βιώνεις και νιώθεις το στοιχείο αυτό έντονα. Εκατό χρόνια μετά και δυστυχώς η όμορφη θάλασσα γύρω από το νησί γίνεται κόκκινη ξανά από το αίμα ανθρώπων που τρέχουν να σωθούν. Ο κόσμος άνοιξε την αγκαλιά του, πάντα θυμάμαι την εικόνα των γιαγιάδων που δίνουν γάλα στο μικρό προσφυγόπουλο. Ο κόσμος και οι λαοί δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα, τους ενώνει ο πόνος μέσα από τις γενεές. Κάποτε, ακριβώς στην ίδια θέση ήταν οι γονείς και οι παππούδες τους, ωστόσο το κράτος αντί να βοηθήσει, αντί να καλύψει τις ανάγκες των προσφύγων τους έχτισε «στρατόπεδα συγκέντρωσης» με άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Έφτιαξε φυλακές ψυχών. Εγκατάλειψη, φτώχεια, κακοποιήσεις, θάνατοι. Η κυβέρνηση και το Υπουργείο Μετανάστευσης είναι υπεύθυνοι για την αθλιότητα που επικρατεί στα κέντρα –φυλακές, κλειστές ή ανοιχτές. Δεν κάνουν τίποτα για να εξασφαλίσουν αξιοπρεπείς και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης σε πρόσφυγες και μετανάστες.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Σπύρος Μπουλής

Σπύρο χαίρομαι ειλικρινά πολύ για τη σημερινή συνάντηση-συζήτησή μας. Οι περιπτώσεις νέων καλλιτεχνών σαν εσένα είναι ανέκαθεν ενδιαφέρον θέμα. Βέβαια, εκτός από τραγουδοποιός είσαι και κοινωνιολόγος. Ξεκινώντας να σε ρωτήσω και για να σε ιντριγκάρω, θα ήθελα να μου πεις για το θέμα  «κοινωνιολογία και τέχνη», τι θα έλεγες;

Σπύρος Μπουλής: Η κοινωνιολογία είναι ένα αρκετά αποτελεσματικό μέσο να ερμηνεύσουμε πολλά από όσα ζούμε, μας περιβάλλουν και μας επηρεάζουν. Το πλαίσιο, οι κοινωνικοί ρόλοι και θεσμοί, οι αλληλεπιδράσεις. Στα επιμέρους είναι και κλάδος της Κοινωνιολογίας. Η τέχνη μέσα από ένα πρίσμα αντίστοιχο μπορεί να δώσει τις καταθέσεις της. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα η αναζήτηση των καταβολών των προϊόντων της ανθρώπινης δραστηριότητας, που γεννήθηκαν μία συγκεκριμένη εποχή αλλά είναι τόσο σημερινά. Η τέχνη μεταφέρει γνώση. Σε όλο το φάσμα της τέχνης, ο άνθρωπος παίρνει πληροφορίες για την εξέλιξη του είδους του, η τέχνη είναι γέννημα κοινωνιών και νοοτροπιών μέσα στους αιώνες, εξηγεί, κριτικάρει, συνδέει το παρελθόν με το μέλλον.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Τίτος Κοκκινέας

Χαίρομαι ειλικρινά πολύ Τίτο για αυτή τη συνάντηση και συζήτηση. Τόσα χρόνια γνωριμίας και να που τώρα ήρθε κι η χρονική στιγμή για αυτές. Μετά από τόσες δεκαετίες στον στίβο της λογοτεχνικής συγγραφής, τι απαντάς στο ερώτημα τι είναι για σένα αυτή;

Τίτος Κοκκινέας: Είναι η ζωή μου. Μηνύματα, συναισθήματα, βιώματα, που θέλω να μεταδώσω σε όσους με διαβάζουν.

Παραμύθια, διηγήματα, χρονογραφήματα, μελέτη λαογραφική, λαϊκά παραμύθια, ποίηση... Ποιο λογοτεχνικό είδος σε δυσκολεύει περισσότερο;

Τ.Κ.: Στην περίπτωσή μου η ποίηση, γιατί το μέτρο της τρώει την ουσία.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Ξενοφών Χαντζής

Ξενοφώντα χαίρομαι που σε γνωρίζω. Αυτό το χρονικό διάστημα συμμετέχεις σε δύο παραστάσεις. Στο «Ημερολόγιο ψυχών αρχαίου δράματος» και στο «Τα Χριστούγεννα του Σκρουτζ». Στην πρώτη υποδύεσαι τον Αίαντα του Σοφοκλή. Ποια τα κοινά σου χαρακτηρολογικά στοιχεία με αυτά του Αίαντα;

Ξενοφών Χαντζής: Ο Αίαντας, απογοητευμένος από την αίσθηση της αδικίας και της προσωπικής του  υποτίμησης, επηρεάζεται καθώς δεν μπορεί να το αντέξει και να πορευτεί με αυτό και δίνει τραγική εξέλιξη στη ζωή του. Η ζωή του δεν έχει επαναφορά καθώς επίσης και καμιά περίπτωση για νέο ξεκίνημα, με νέους στόχους και αισιοδοξία σε εικόνα νέων ευκαιριών. Θα έλεγα πως δεν έχω κοινά χαρακτηριστικά σαν φιλοσοφία με αυτά του ήρωα που υποδύομαι, γιατί από το κάθε παράδειγμα αποτυχίας, αδικίας στη ζωή μου, δεν το βάζω κάτω, προσπαθώ να μην χάνω την αισιοδοξία μου, και κάνω επανασύνταξη στόχων και καινούριων προσδοκιών και αυτό γιατί η ζωή μού έχει διδάξει πως σπάνια προσφέρει απλόχερη αναγνώριση στο δίκαιο ώστε να δίνει εύκολη εξέλιξη σε κάθε μας σχέδιο και πρόβλεψη.

Για την πρώτη συλλογή διηγημάτων του Κωνσταντίνου Λίχνου, Αδιέξοδοι καιροί

Η άλω των φώτων. Βαθύς ηθικός ρύπος εν είδει πτωμάτων στις αμμώδεις ακτές του αρχιπελάγους.

Του πυθμένα τα σεντεφένια κελύφη.

Ποταπό αντιστάθμισμα, νιότη γκρέμιζε με αψηφισιά τα αδιέξοδα, μέσα μου η καλοκαιρία είναι εύθρυπτη, άνθρωποι που μιλούν μεταξύ τους με αγλαή αγαθότητα. Το μεταξένιο μαγνάδι της θάλασσας με τα αργυρόχαιτα κύματα, τα στραφταλιστά νερά, ποικιλμένα με της αυγής τα πορφυρώδη κεντίδια.

Απομονωμένες ατομικότητες εγκαταλειμένες στα βδελυρά ενός πολιτισμού παρακμάζοντος. Εξ ανατροφής απομονωμένοι παρίες. Ελκόμενος από της θέας τη χαρμόσυνη υπόσχεση. Οικουρώ και περιμένω μαργωμένος το ξαναζωντάνεμα του τηλεφώνου μου. Το ανασάλεμα κάποιας ανησυχίας. Κόσμος αποθηριωμένος όπου σε κάθε γωνιά καραδοκούν άρπαγες αιμοβόροι.

Πολυεθνικές σαν αιμοσταγή νεκρόσιτα όρνεα που συσσωρεύονται πάνω από των νεκρών τα κουφάρια. Το φρικτό σύγνεφο της επικείμενης απειλής. Λιπόψυχη ικεσία. Ισχνή ατομική σου ελπίδα που αποδεικνύει την κακομοιριά σου ολάκερη. Αισιοδοξία ποταπή –ρανίδα συναγμένη μες στο όνειρο που συνήθισες να ζεις. Αυγουστιάτικο ανεμοχάδι που έκανε τα φύλλα να θροούν. Το γρασίδι που πάσχιζε να ξεκλέψει κάποια πνιχτή ανάσα. Αλαβάστρινο της αμάθειας φάος. Η φαυλότητα θα σκεδάζεται προς κάθε κατεύθυνση και θα εμποτίζει τις συνειδήσεις. Το κυνήγι των απαραίτητων για την συντήρηση της ζωής αγαθών έχει μετατραπεί σε ένα ατέρμονο ταντάλιο μαρτύριο. Όσο η ηθική υπνώττει η διαφθορά εφημερεύει. Των αναμνήσεων το ορμητικό θρασομάνημα.

Την υποκρισία άλλωστε πάντα τη γυροφέρνει η μοναξιά αλλά η ειλικρίνεια, καθώς φαίνεται, δεν είναι για τον καθένα. Μα αναρωτιέμαι συχνά, θα γινόταν αλήθεια τόσο πιο αφόρητη η ζωή, αν είχαμε το σθένος να την κοιτούμε κατάματα και να μιλούμε σταράτα;

Ο πολυκαιρισμένος μανδύας της νωθρότητας. Από το διαρκώς ατελέσφορο ατένισμα, το χωρίς εστίαση, γιόμισαν κενά περιγράμματα τα μάτια μου και διάφανες παραστάσεις ο νους μου. Για αυτό ακονίζουμε τις εικόνες σαν λόγχες και τις γυαλίζουμε, ώστε να αστράφτουν στο μάτι και να σπαθίσουν τον νου διαπερνώντας το παχύ σάβανό του. Γιατί μόνο τότε θα μπορέσει ο νους να δει πιο βαθιά αναζητώντας το επέκεινα του ορωμένου πράγματος. Μόνο τότε θα μπορέσεις σε έναν κόσμο που φλέγεται να μην στρέφεις το βλέμμα σου άσκοπα. Κι εμείς οι τυχεροί, που δεν μας ζύγωσε ακόμη η φρίκη, να πορευόμαστε ασφυκτιώντας θαρρείς και βρισκόμαστε κλεισμένοι σε κλίβανο. Από ψες είχε πάρει να βαμβακώνει ο καιρός και να χαμηλώνει. Ένα άπειρο σύνολο πεπερασμένων κορμιών αμιλλώμενο την υπεραριθμία των αυτοκινήτων.

Ο άνεμος άρχισε να ιαχεί και πάλι μαινόμενος.

Βοερές προσταγές, πληγές χαίνουσες. Απόκοσμες ατραποί των ονείρων.

Των ενύπνιων ο πλανερός παροξυσμός.

Τα ονείρατα θα αποτελούν πάντοτε μια terra incognita.

Ορισμένοι διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο θα πούνε εύλογα: «Ακόμα ένα ποίημα». Κι όμως ποίημα αυτό το κείμενο στην πραγματικότητα δεν είναι. Παρά μόνο ένα σύνολο φράσεων, προβληματισμών, προτάσεων-παροτρύνσεων, που συνταιριάστηκαν τυχαία ενώ βρισκόντουσαν διασκορπισμένα εδώ κι εκεί ανάμεσα σε όλα τα διηγήματα του Κωνσταντίνου.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Νάνα Παπαδάκη

Νάνα, χαίρομαι που γνωριστήκαμε μέσα από το θεατρικό που ανεβάζεις για δεύτερη σεζόν, το «Νίκη, απόψε στο πάρτι», και την κοινή μας μελέτη περί του πολύπλευρου ταλέντου κι έργου της Νίκης Τριανταφυλλίδη· μελέτη η οποία από διαφορετικές αφετηρίες, μας έφερε εδώ μαζί σε αυτή τη συζήτηση. Μιας κι ο λόγος γι' αυτή την σπουδαία ηθοποιό και τόσα άλλα, τι είναι αυτό το νέο που θαρρείς ότι έμαθες μέσα από αυτή την εντρύφηση που έκανες μες στο έργο και στην γενικότερη καλλιτεχνική παρουσία της;

Νάνα Παπαδάκη: Η τελευταία παράσταση επιφύλαξε μια μεγάλη έκπληξη, για εμένα, ένα δώρο. Μια αποκάλυψη. Και μέσα απ' αυτό το πρίσμα ξανακοιτάζω όλη την πορεία της παράστασης. Βίωσα κάτι τόσο μεγάλο και απόλυτο, ώστε, σχεδόν, κάθε προηγούμενη εμπειρία βρήκε τη θέση της σε ένα καινούριο «στερέωμα». Σαν να «είδα». Πραγματικά συνέβη κάτι πολύ όμορφο και σπάνιο που ήρθε να ολοκληρώσει μια μεγάλη προσπάθεια που έκανα προκειμένου να πραγματοποιηθεί η παράσταση, με τους δύο κύκλους της, και το «Αφιέρωμα στη Νίκη Τριανταφυλλίδη». Είπα: λες ο κόσμος να αποτελείται, τελικά, από πολύ περισσότερα πράγματα απ' όσα μπορούμε να δούμε; Και το αρνητικό, αν το μετουσιώσεις, να είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να σου δοθεί; Τα λόγια της Τριανταφυλλίδη βρήκαν το πλήρες νόημά τους. Άκου πόσο όμορφα τελειώνει το έργο της: «Και θ' απομακρυνθείς μες στην ομίχλη, όλους τους μύθους των ηρώων κρατώντας μες στη χούφτα σου, αθάνατος ανώνυμε, και θ' αξιωθείς εκείνου, που δε θα καταλάβεις ουδέποτε αλλά τόσο γνωρίζεις, εκείνου που αρχίζει με λευκό και κατακλύζει με κυανούν και μετά αιωρείται σε λάμψη. Όχι από ποίηση, αλλά απ' το ανεξήγητο που έτσι είναι.». Αν και αυτά τα λόγια δεν υπήρχαν στο δικό μας κείμενο, η ουσία τους ζωντάνεψε. Έγινε κάτι ανεξήγητο. Αυτό κρατώ. Έμαθα, λοιπόν, ότι αν είσαι πάντα εκεί με όλο σου το είναι το θέατρο θα σε ανταμείψει.

Μνιάμ σε ροή

Όταν διαβάζετε ή ακούτε τη φράση «μνιάμ σε ροή» σίγουρα δεν περιμένετε να σημαίνει κάτι άλλο εκτός από κάτι που είναι ευχάριστα γευστικό και γι' αυτό πρέπει ευνόητα να έχει μία συνεχή ροή.

Στην περίπτωση όμως του Ζε Μήτσου –κατά κόσμον Δημήτρη Μπαρμπαγιάννη– αποκτά πολύμορφο κινούμενο περιεχόμενο.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Ασημίνα Ξηρογιάννη

Καλώς ανταμώσαμε Ασημίνα! Αλήθεια, απόψε τι σου αρέσει;

Ασημίνα Ξηρογιάννη: Απόψε μου αρέσουν τα σαλιγκάρια, το φθινόπωρο, η τζαζ μουσική, το γλυκό του κουταλιού κεράσι, να ανεβάζω παραστάσεις με τα παιδιά, να κολυμπάω και να βρέχει, το κόκκινο κρασί και τα κόκκινα παπούτσια, να ονειρεύομαι, να ρίχνω το φιστίκι τον Αύγουστο στην Αίγινα, να ακούω ρεμπέτικα, ο Τσέχοφ, να ζωγραφίζω σε βότσαλα, τα φασολάκια με πατάτες, η πίτσα σοκολατίνα, να λαχταράω τη βροχή, να μένω μόνη.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Εύα Φάμπα

Εύα, ποιο είναι το πρώτο μουσικό κομμάτι που έπαιξες ολοκληρωμένο στην κιθάρα;

Εύα Φάμπα: Είχα βάλει τον πατέρα μου να μου γράψει τη μουσική από μια ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, το Limelight ή Τα φώτα της ράμπας… Ήταν καταπληκτικό που μπόρεσα να το παίξω. Δεν θυμάμαι, ήμουν 8 χρόνων. Βέβαια πολύ αργότερα ασχολήθηκα σοβαρά με τη μελέτη της κιθάρας.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Ζε Μήτσος

Μήτσο, λες ότι εκτός από ποιητής είσαι και Spoken Word Αrtist κι ασχολείσαι από το 2018 με την ποίηση Slam η οποία δεν εστιάζει στον γραπτό λόγο. Εξήγησε μας περί τίνος πρόκειται.

Ζε Μήτσος: Σκοπός της ποίησης Slam είναι να δίνει το νόημα του κειμένου σε πρώτο χρόνο. Δηλαδή να εκφράζω αυτό που θέλω να πω απευθείας και να γίνομαι κατανοητός χωρίς βαθύτερα νοήματα (τα οποία συχνά υπάρχουν αλλά τα κείμενα δεν βασίζονται σε αυτά). Όταν Slamάρεις, λες το κείμενό σου χωρίς να το διαβάζεις από χαρτί και δίνεις βάση στην προφορική ερμηνεία, χωρίς μουσική ή κάποιο άλλο βοήθημα παρά μόνο τη φωνή και το κορμί σου. Στο Spoken Word μπαίνει το στοιχείο της μουσικής και του performance γενικότερα. Είναι πολύ καλή φάση!

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Ζωή Τριανταφυλλίδη

Ποιο είναι το κοινό σημείο σύνδεσης ανάμεσα στις «Δούλες» του Ζενέ, που παίζετε τώρα, με τις «Εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ» του Σαίξπηρ, που παίξατε πριν από λίγα χρόνια;

Ζωή Τριανταφυλλίδη: Έχουνε κάτι κοινό. Είναι και τα δύο κοινωνικά έργα. Δηλαδή ενώ το ένα, οι Δούλες, κατατάσσεται στο δράμα και το άλλο στην κωμωδία, παρόλα αυτά και στα δύο το περιεχόμενό τους είναι κοινωνικό.

Μια ζωγραφιά σας για την σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα τι θα περιείχε;

Ζ.Τ.: Θα περιείχε ένα ελληνικό νησί, που είναι όπως όλα τόσο όμορφο, που όμως δεν μπορούν όλοι οι Έλληνες να το γευτούν. Για πολλούς λόγους, κυρίως όμως για οικονομικούς.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Θοδωρής Προκοπίου

Το κυριότερο δίδαγμα που σας έδωσαν οι σπουδές σας στην υποκριτική στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, ποιο θεωρείτε πως είναι;

Θοδωρής Προκοπίου: Νομίζω, το κυριότερο δίδαγμα είναι να μην ξεφεύγουμε ποτέ από τον ρόλο, να μην κάνουμε τίποτα λιγότερο ή περισσότερο απ' όσα πρέπει γιατί ο θεατής που σε βλέπει είναι περισσότερο έξυπνος από σένα και μπορεί να καταλάβει. Ποτέ μην προσπαθήσεις να του τα πεις για να τα καταλάβει. Τα καταλαβαίνει μόνος του.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Βαρβάρα Καγιούλη

Καταρχάς Bαρβάρα να σε ευχαριστήσω ξανά μέσα απ' την καρδιά μου για το αφιερωμένο σ' εμένα ποίημά σου «Ωραιόψυχη Κυριακή.. Κίνηση που με ξάφνιασε και με συγκίνησε. Για πες μου λοιπόν...

Ποιες είναι οι λογοτεχνικές σου επιρροές;

Βαρβάρα Καγιούλη: Οι λογοτεχνικές επιρροές μου εκπορεύονται κυρίως από τους φανταστικούς φιλολόγους μου, που είχα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο  και με έκαναν να αγαπήσω τους αρχαίους και νεότερους ποιητές. Το σχολείο μου, το 2ο Λύκειο Ιλίου, ήταν ένα «θερμοκήπιο» μετάδοσης τρυφερής γνώσης,  που ακόμη με μπολιάζει σαν παρακαταθήκη, σαν βίωμα, σαν εγκαρδιωτική ανάμνηση. Γιατί από τότε βρίσκομαι σε μια αέναη μαθητεία παρατήρησης των πραγμάτων και των προσώπων και της μεταβολής τους. Έτσι αγάπησα τη γενιά του '20, τον Καρυωτάκη, στον οποίο έχω αφιερώσει δυο ποιήματα, τη Μαρία Πολυδούρη, που γι' αυτήν έγραψα την υποτιθέμενη ερωτική ποιητική επιστολή της προς τον Καρυωτάκη, τον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, στη μνήμη του οποίου συνέθεσα μια βιωματική μου τρίλια, την «Ταράτσα». Άλλοι αγαπημένοι ποιητές είναι οι ποιητές της γενιάς του '30, κυρίως ο Σεφέρης, που εμπνεόμενη από αυτόν έγραψα το ποίημα «Του Σεφέρη μνήμη επιδραστική», και ο Ελύτης, καθώς από τον ποιητικό κήπο του εμπνεύστηκα κι έγραψα το ποίημα «Εικόνες της αθέατης πατρίδας». Ακόμη αγαπώ τον Γ. Ρίτσο και τον Ν. Βρεττάκο,  που κατάγονται από την ωραία γη της Λακωνίας, τόπο αισθητικής και πνευματικής μέθεξης των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Ακόμη θαυμάζω και διαβάζω με ζέση τους Ηλείους μεταπολεμικούς ποιητές, όπως ο Τάκης Σινόπουλος και ο Γιώργης Παυλόπουλος. Μα κυρίως σημαντικό πεδίο έμπνευσης είναι ο Κ.Π. Καβάφης. Έχω γράψει ποιήματα με αναφορές στο έργο του, όπως το ποίημα «Ένας ασκεπής λυγμός» και το ποίημα «Η σβούρα η καβαφική», που έδωσε και το όνομά της στην ομάδα ποίησης που έχω στο Facebook. Αρδεύομαι αισθητικά από τα κλασικά ποιητικά μεγέθη, που είναι ασύλληπτα και έχουν δοκιμαστεί στον χρόνο, και ακόμη και σήμερα εμείς οι νεότεροι δημιουργοί, ελάσσονες και μείζονες, γαλουχούμαστε από τα «ποτάμια» τους. Και βέβαια από τους πεζογράφους θαυμάζω τον Παπαδιαμάντη, για το μεγαλείο της γλώσσας και την ποιητικότητα του τρυφερού ρεαλισμού του, αφού μάλιστα έχω γράψει το ποίημα «Σφοδρό πλατάγισμα» εμπνευσμένο από το έργο του «Όνειρο στο κύμα».

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Βασίλης Τριανταφύλλου

Βασίλη, μόλις μου είπες ότι η πετυχημένη θεατρική παράσταση «Οι εκτελεστές» θα αρχίσει ξανά στις 23 Φλεβάρη στο θέατρο Αλκμήνη και χάρηκα πολύ. Ποιο είναι κατ' εσέ το κύριο μήνυμα που θέλετε να περάσετε στον κόσμο μ' αυτό το έργο του Γιώργου Σκούρτη;

Βασίλης Τριανταφύλλου: Αρχικά να ειπωθεί το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε ως ομάδα (εγώ, ο Λυκούργος Μπάδρας, ο Αλέξανδρος Παπατριανταφύλλου). Η Τέχνη είναι ομαδικό άθλημα και με την αγάπη που μας ενώνει για το θέατρο, βρεθήκαμε οι τρεις μας ως ηθοποιοί και ενωθήκαμε τα τελευταία δύο χρόνια με στόχο να επικοινωνήσουμε για πράγματα που αφορούν και εμάς μα και την νεολαία.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Παναγιώτα Βλαντή

Ποια είναι κατά τη γνώμη σας, τα κυριότερα διαπαιδαγωγικά διδάγματα που λάβατε από τη φοίτησή σας στη Δραματική Σχολή Θεοδοσιάδη;

Παναγιώτα Βλαντή: Θα πω ένα στοιχείο, το κυριότερο που μας δίδασκε ο δάσκαλός μας, και είναι το ήθος. Τίποτα άλλο. Μας έλεγε αυτό: «Όσο και να είστε καλοί, ό,τι και να κάνετε, αυτό που θα σας σώσει είναι το ήθος. Να σέβεστε αυτό που αγαπάτε και τους διπλανούς σας.». Αυτό θα έλεγα εγώ. Κι ότι ασφαλώς αυτό θέλει πολλή δουλειά.

Συνέντευξη με τον Χρήστο

Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου

Νατάσα, ποιο θαρρείς ότι είναι το παιδαγωγικό όφελος του Θεάτρου;

Νατάσα-Φαίη Κοσμίδου: Εγώ έχω την τύχη, χαρά και ευλογία, εδώ και καιρό,  με τον Κώστα Γάκη να κάνουμε θεατρικά σεμινάρια, όπως αυτή την περίοδο που ασχολούμαστε με το αρχαίο δράμα και το θέατρο-ντοκουμέντο. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να βλέπω από κοντά τη μεθοδολογία του Κώστα, η οποία είναι εντελώς προσωπική του και να 'μαι κι εγώ μαζί με άλλα παιδιά να εφαρμόζουμε στην πράξη αυτά τα μορφωτικά και παιδαγωγικά εργαλεία πάνω σε διάφορα θέματα. Δίνω πάρα πολλά απ' τον εαυτό μου, παίρνω πολλά καλά εντός μου, οπότε για μένα είναι ένα δώρο. Κι εμείς λοιπόν μαθαίνουμε και τα άτομα που μας έρχονται.