Με τον ρυθμό που δίνουν στα πράγματα
άμα δεν πεθάνουμε από ταλαιπωρία
θα πεθάνουμε από πλήξη.
Στο λέω
[...]
του λύκου το στόμα πεινάει
Ο Έλενος Χαβάτζας επανέρχεται ποιητικά στα ελληνικά γράμματα με μια συλλογή παρατήρησης και σχολιασμού της κοινωνίας, τοποθετημένη στο αστικό τοπίο που περικλείει κι εκείνον. Διαβάζοντας τους ενδιαφέροντες στίχους του, διαφαίνεται ευδιάκριτα πόσο καλός αφηγητής είναι, ο προσδιοριστικός χαρακτήρας, η -ας πούμε- κεκαλυμμένη κριτική, η υπόγεια ειρωνεία, το ελαφρύ ζωογόνο χιούμορ του...
Ως θεατής έχει θέση νόησης και νόηση κατάστασης. Ως ποιητής γίνεται επικριτικός με αιτία και αφήνεται στη ροή της σκέψης, σε κάτι που δείχνει ως αυθόρμητη, πηγαία γραφή.
για ποια σόι Άνοιξη αγαπήσαμε / τόσο πολύ τα λουλούδια
με τόσους φίλους πια ηττημένους / άντε να κηρύξεις πόλεμο / με τόσα αγκάθια τον Απρίλη / να απολαύσεις το ίδιο μια βόλτα / μέσα από έναν κήπο
Τα ανοιξιάτικα τοπία ταιριάζουν με την συγκεκριμένη εποχή -μέσα Απρίλη πια και η φύση τριγύρω γιορτάζει ανθίζοντας. Μια οργισμένη μελαγχολία φαίνεται εδώ κι εκεί, κι ένας κυνισμός στα σημεία ενώ προσέχω με επιμέλεια τις Κυριακές και τα λουλούδια των στίχων... τη σημειολογία τους στην ποίηση, στο νόημα.
Οι ελεύθεροι στίχοι «μιλούν» για αναμονές, για ό,τι έρχεται, για εκείνο που θα συμβεί, θα γίνει, θα προκύψει... κι εμείς αφηνόμαστε στην εμπειρία ανάγνωσης μαγεμένοι στη γλυκύτητα.
Βάλτε το στη λίστα!
Η ποιητική συλλογή του Έλενου Χαβάτζα, Σκίτσα σε έκλειψη ηλίου, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Ευχαριστώ τον εκδότη για τη διάθεση του βιβλίου.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.