Δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από το να ζεις, όμως ήμουν ακόμα στα ριζά του τεράστιου βουνού που έπρεπε να αναρριχηθώ, ενώ, για να ζήσω, έπρεπε να βιώσω και να αποδεχτώ πολλούς ακόμη θανάτους.
Λίγο καιρό πριν, από τούτες τις σελίδες, έγραφα για τον Παραθεριστή του Γεώργιου Τζιτζικάκη, που προηγήθηκε εκδοτικά μέσα στο ίδιο έτος.
Διαβάζοντας την εισαγωγή του Ανεμόγερτου (και τα δύο βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Κάκτος) καταλαβαίνεις ότι υπάρχει συνάφεια, συσχετισμός, καθώς ο «παρονομαστής» των δύο βιβλίων είναι πολύ κοντά, αν όχι ο ίδιος. Παρόλο λοιπόν που ο Ανεμόγερτος είναι ένα μυθιστόρημα οδύσσειας, ενός ανθρώπου που βιώνει αδικίες, «σωριάζεται» και ισοπεδώνεται κυριολεκτικά, αποδέχεται τις ήττες του, ξανασηκώνεται και προχωράει, δηλαδή καταλαβαίνεις ότι υπάρχει σύνδεση με τις ιστορίες του προηγούμενου, είναι σαν να μην υπάρχει τίποτα κοινό. Ούτε το καλοκαίρι στην Κρήτη, ούτε οι «διαδρομές» ζωής που έχει να κάνει, ούτε τα «χτυπήματα» που δέχεται, ούτε η πληγωμένη ψυχή...
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι [...] ένας αχαρτογράφητος άγνωστος μέσα στο κεφάλι μας και ενίοτε -ναι!- ένα γαμημένο αρχίδι που δεν ξέρεις πότε θα σ' τη φέρει!
Σε αυτό το μυθιστόρημα, σου περνάει την κλειστοφοβική ψυχοσύνθεση του ήρωα και αναβιώνει θαρρείς για χάρη σου τις πιο δύσκολες ώρες, με διαύγεια και διαφάνεια. Ο χρόνος, ως μονάδα μέτρησης, διογκώνεται, διαστέλλεται και αναλύεται σε μικροστιγμές, τόσο μικρές όσο το δέκατο του δευτερολέπτου, ώστε να αποδοθεί στο μέγιστο όλη η εμπειρία -χωρίς ωστόσο να χαθεί η λογοτεχνική αφήγηση- ενώ εκείνος (ο ήρωας) έχει αποφασίσει από την πρώτη στιγμή να ανοίξει κυριολεκτικά την καρδιά, το μυαλό και την ψυχή του. Να μην κρατήσει προσχήματα, να μη καμουφλάρει ή καμουφλαριστεί πίσω από ωραιοποιήσεις ή προσποιήσεις, να παραμείνει σε όλη τη διάρκεια απτός, προσιτός και γήινος.
Ο κύριος Τζιτζικάκης έχει δείξει και σε άλλα του πονήματα πόσο καλός είναι στις παρομοιώσεις, πόσο δεξιοτέχνης στις ιστορήσεις και το ίδιο κάνει και στο παρόν, ενώ, παρόλο που πρόκειται για δραματικό βιβλίο δεν τροφοδοτεί το δράμα με οξυγόνο να κυριαρχήσει. Μια σωστή αίσθηση του χιούμορ, στην κατάλληλη δοσολογία και με τον σωστό τρόπο, έρχεται να προσφέρει την αναγκαία ανάλαφρη νότα που θα «σπάσει» το τραγικό, χωρίς βέβαια να γελοιοποιήσει τα τεκταινόμενα (σε αυτό το σημείο συνάδει και η αφηγηματική δεξιοτεχνία που προανέφερα). Έτσι, διαβάζεις τον γολγοθά ενός ανθρώπου, που σε αγγίζει με την ειλικρίνεια και την ευαισθησία του, χωρίς να αισθάνεσαι το βάρος από το ψυχοπλάκωμα· ήθελε να μιλήσει με κάθε λεπτομέρεια ώστε να τον νιώσεις χωρίς να σε επιβαρύνει με ένα θλιβερό, καταθλιπτικό ανάγνωσμα. Επίσης, αξίζει να σημειωθεί ότι αυτή η αλήθεια, που περιέχεται στις σελίδες, αποδίδεται ανεπιτήδευτα και χωρίς να έχεις την αίσθηση ότι διαβάζεις ένα ημερολόγιο καταγραφής συμβάντων.
Η ηλιθιότητα ενός ανθρώπου είναι υπερόπλο!
Είναι γλαφυρός, υπερ-αναλυτικός αλλά δεν κουράζει πουθενά! Προσφέρει απολαυστική αναγνωστική εμπειρία, η ιστορία εξελίσσεται με ενδιαφέρον, με καλή αφήγηση και σωστά δομημένο λόγο. Παράλληλα, αποσπασματικά, διάφορες φράσεις εδώ κι εκεί αποτελούν όμορφες στιχομυθίες ή προτροπές ή συμβουλές που αξίζει να κρατήσεις και μαζί, θα εντοπίσεις ενδιαφέρουσες απόψεις, όπως όταν αναφέρεται στον φόβο: Πλέον τον αναγνωρίζω και τον αναλύω ως ένα κουτό, άτοπο και αγόνιμο συναίσθημα.
Μην αφεθείς στη θλίψη.
Στη σελίδα 224 υπογραμμίζω μια όμορφη τοποθέτηση για την αγάπη και στη 244 μία ακόμη περί πλούτου που δε θα αντιγράψω εδώ γιατί «κινδυνεύω» να αναπαράγω μεγάλο μέρος του κειμένου.
Τέλος, παράλληλα με τις εμπειρίες του κεντρικού ήρωα, ο συγγραφέας μάς συστήνει και μερικούς άλλους, άκρως ενδιαφέροντες τύπους. Αυτοί οι χαρακτήρες συν-λειτουργούν με τον βασικό όμως έχουν και από μόνοι τους αυτοτέλεια και μηνύματα να δώσουν. Ανάμεσά τους, θα ξεχωρίσει ο Γιώργος Σ. με τον τρόπο που αντιμετωπίζει αυτά που του συμβαίνουν και το μάθημα ζωής που δίνει σε όλους μας.
Κάνοντας ταξίδια θα καταλάβεις πως ποτέ δεν είναι αρκετά για τη μικρή ζωή που θα ζήσεις.
Αν από τα ανωτέρω καταλαβαίνεις ότι (θα) σε κάνει να εκτιμήσεις αυτά που έχεις, ό,τι έχεις και όσα έρθουν και θα σου μεταδώσει δύναμη -ναι- έτσι είναι. Αν διαβάζοντάς το ανιχνεύσεις κάτι από τον Παραθεριστή στις σελίδες, δίκιο θα έχεις, όμως εδώ έχουμε ένα πολύ καλύτερο βιβλίο κι αν έπρεπε να επιλέξω ένα από τα δύο τότε σίγουρα θα ήταν ο Ανεμόγερτος. Αν με ρωτήσεις τι πιστεύω: αν πρόκειται για τον ίδιο ήρωα, η απάντησή μου (θα) είναι όχι. (Το προκείμενο δε δύναμαι να επεξηγήσω εδώ για ευνόητους λόγους -θα έπρεπε να αναλύσω διεξοδικά τα δύο βιβλία και θα χάλαγε η «μαγεία»- παρά μόνο κατ' ιδίαν για όποιον έχει διαβάσει και τα δύο και το επιθυμεί.)
Εν τέλει, καταφέρνει να σε συνεπάρει, να σε κερδίσει, φυλάσσοντας μια ανατροπή στο ενενήντα που ενδέχεται να σε ανατριχιάσει προσωρινά όμως θα σε γοητεύσει για πάντα.
Μέσα από έναν δύσκολο δρόμο θα έρθει η ευθυγράμμιση... [...] Πέφτεις και σηκώνεσαι και ξαναπέφτεις αλλά σηκώνεσαι ξανά και συνεχίζεις, οπότε το σύμπαν, βλέποντας αυτή τη θέση σου, καθαρίζει το κάρμα σου από αρνητικές ενέργειες. Κι όπως κάθε καθάρισμα, έτσι κι αυτό το καθάρισμα σηκώνει σκόνη.
Τελικά, όπως λέει και ο συγγραφέας, δεν έχει δεύτερη διαδρομή, οπότε άδραξε τη μέρα και νίκησε τις δυστοπίες της -σε άλλη περίπτωση προσπέρασέ τες ή αντιμετώπισέ τες- κι άμα «σηκώσεις σκόνη» στη διαδικασία, ε, συμβαίνει, αλλά το αποτέλεσμα θα σε δικαιώσει και θα σε αποκαταστήσει.
Στη must-read λίστα.
Βρείτε το!