Ποίηση. Και μάλιστα γυναικεία υπόθεση. Μια παρουσίαση δύο ποιητικών συλλογών ακολουθεί, που γράφτηκαν από γυναίκες και απευθύνονται σε άπαντες. Και στις δύο περιπτώσεις ένιωσα ότι η δημιουργός ανοίγει ένα παράθυρο του χώρου της –και της ψυχής της– επιτρέποντας σε εμάς να εισβάλουμε εκεί, να δούμε όσα βρίσκονται μέσα και όταν αποχωρήσουμε να είναι σαν να έχουμε βιώσει τις ίδιες στιγμές.
Η Πόλα Γιαννακοπούλου-Βακιρλή εμπνέεται από την περίοδο της καραντίνας, δημιουργεί βάσει των όσων ζήσαμε την άνοιξη που προκηρύχθηκε η πανδημία και γράφει με στίχο τις σκέψεις και τα συναισθήματά της. Αποτέλεσμα αυτής της διεργασίας είναι η ποιητική της συλλογή, Ανταποκριτής πρώτης γραμμής, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Δεν είμαι σε θέση να οραματιστώ τον απόηχο αυτών των κειμένων στον αναγνώστη του μέλλοντος, που θα ανακαλύψει το βιβλίο σε μια προθήκη και θα θελήσει ν' αφουγκραστεί τα έργα του, όμως για τη δική μας γενιά, που έζησε την περιπέτεια της Covid-19 και όλων των επιπτώσεων στην καθημερινότητά μας, αυτή η κατάθεση αποτελεί έναν σταθμό ταύτισης, κατανόησης και κοινού συναισθήματος. Με άλλα λόγια, είναι σαν να ξαναβιώνεις όσα πέρασες, ένιωσες, σκέφτηκες κ.ο.κ. εκείνες τις ημέρες της καραντίνας μόνο που τώρα έχεις συνοδοιπόρο τη δημιουργό αφού γρήγορα εντοπίζεις κοινές «γραμμές». Αυτή η αντανάκλαση ενδυναμώνει την όποια συνθήκη και η ταύτιση οδηγεί σε μια μοιραία, όσο κι απόλυτη, κατανόηση από μέρους σου. Αν αυτό έχει μια αξία, τότε η κυρία Γιαννακοπούλου-Βακιρλή μπορεί να είναι ήσυχη πως όλοι οι αναγνώστες θα αφουγκραστούν το συναίσθημά της, θα «δουν» τις αποχρώσεις και θα νιώσουν το αίσθημα (της).
Πουλί κρυμμένοτο φιλί της αγάπηςπίσω από μάσκα!
Άνθρωποι, άνοιξη –ήταν, θυμάστε;–, μάσκες, απομόνωση. Αλλά και μια σατιρική διάθεση όπως και μια ευθυμογραφική χροιά, και αυτοσαρκασμός. Τα έχει όλα. Όλα όσα θυμάμαι και περισσότερα.
Αδιέξοδες μοιάζουν οι μέρες μας κι οι νύχτες προσκέφαλο εφιάλτες έχουν.
Η Παρασκευή Τζιωρτζούδα, από την άλλη, στη δική της ποιητική συλλογή, Χρόνος με τρεις εποχές/A year with three seasons, επίσης από τις εκδόσεις Βακχικόν, ακολουθεί τον δίγλωσσο δρόμο με πανέμορφη αφήγηση και μια επαφή (άγγιγμα) τόσο εξωτερική όσο και εσωτερική. Δημιουργεί μια ατμόσφαιρα· θλιβερές στιγμές ή θλιμμένες αστικές όψεις μέσα από διεργασίες που κάνει προσδιορίζοντας τον «κόσμο» της. Ύστερα εξάγει συμπεράσματα που, ως ορισμούς, τα αποτυπώνει, ίσως για να κρατήσει για πάντα τον «σχηματισμό» τους.
Έχει κάτι το προσδιοριστικό, λες και πρέπει να οριοθετήσει αυτό που βλέπει, σκέφτεται, αισθάνεται... με έναν δημιουργικό τρόπο καθόλα ενδιαφέρον.
Τα φώτα της πόλης εισβάλλουν στο σκοτεινό υπνοδωμάτιο, / λες κι η ζωή θέλει να σε κρατήσει άγρυπνο.Τώρα πια ξέρω την αλήθεια / για το βιολετί του δειλινού. / Άλλοτε πολύτιμος αμέθυστος και άρωμα λεβάντας / για τη μοσχομυριστή μέρα που έζησες, / κι άλλοτε δηλητήριο, / μοβ κορδέλες στη μέρα που εκοιμήθη.
Κι αν αναρωτιέστε ποιες είναι οι τρεις εποχές, όπως αναφέρονται στον τίτλο, αυτές συμπίπτουν με τα μέρη του βιβλίου και είναι: η εποχή των δογμάτων (πίστη, δόγμα, αυγή, προσδοκία...), της γενναιότητας (νύχτες, δωμάτια, κρεβάτια... ) και της έξαψης (όνειρα, έρωτες, ερωτισμός...).
Οι πόρτες της αθωότητας έκλεισαν, / ώρα ν' αντιμετωπίσουμε την τρομερή αλήθεια.
Με σιγουριά μια ενδιαφέρουσα πένα που έχει να δώσει και θα δώσει, αν με ρωτάτε κατά τη δική μου οπτική.