Το ΑΝΩ ήταν η αιτία που σηκώθηκες, που ακροπάτησες τη γη με τα δάχτυλα των ποδιών σου κι έκτοτε η κάθε πορεία οφείλει να είναι ένα «άνω»· το κάθε ταξίδι συνεκδοχικά. Το πρώτο μέρος της φράσης το πήρα αυτούσιο όπως αναγράφεται στο οπισθόφυλλο της συλλογής του Μάνου Μαυρομουστακάκη, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν. Το δεύτερο το συμπλήρωσα από μόνη μου ως μία σύντομη περιγραφή του βιβλίου.
Τρία χρόνια πριν, όταν κυκλοφόρησε η συλλογή Θεάσεις (στις ίδιες εκδόσεις) μου είχε κάνει την τιμή να απαντήσει σε λίγες ερωτήσεις για το πόνημα και τη δημιουργία εν τω συνόλω ενώ ακόμα θυμάμαι ότι είχα «δει» (και τότε) πράγματα που με ενδιέφεραν και είχα σημειώσει νοερά μέσα μου.
Οι Θεάσεις μέσω των οποίων γνώρισα αυτόν τον ποιητή, αποτέλεσαν ένα (το) πρώτο βήμα. Φέτος επανέρχεται με μια πορεία Άνω, που φιλοσοφώντας είναι το ζητούμενο κάθε νοήμονος ανθρώπου, η οποία προκύπτει μέσα από τρία μέρη. Οδοί, Πάροδοι και Επωδοί ολοκληρώνουν μία διαδρομή έργων, το ταξίδι των λέξεων με παρατηρητή του κόσμου τον ίδιο τον κύριο Μαυρομουστακάκη.
Βλέπει, νιώθει κι εκφράζεται γράφοντας. Επίτηδες αποφεύγω να γράψω ένα «ζει» εκεί μέσα, γιατί ως παρατηρητής δεν ξέρουμε κατά πόσο βιώνει εκείνο που απλώνεται μπροστά του, μόνο ξέρουμε ότι είναι μάρτυρας αν και η ποιητική συνοδεύεται εξ ορισμού από ενσυναίσθηση. Και είναι πολύ όμορφος αφηγητής, που επηρεάζεται και διαμορφώνεται τόσο από τα συνειδητά της μνήμης όσο και από τα ασυνείδητα.
Έννοιες όπως: μοναξιά, χρόνος, συγγνώμη, μελάνη πρωταγωνιστούν στο πρώτο μέρος με μία υποβόσκουσα υφή που σχετίζεται με τη φθορά και την αξία των πραγμάτων, όταν η τελευταία δεν αφορά καθόλου το φαίνεσθαι. Για παράδειγμα μία γραία παραλληλίζεται –τρόπον τινά– με έναν φθαρμένο τοίχο ο οποίος όμως θα είναι παρόν πολύ μετά το τέλος των θεατών του.
και η ομορφιά καμάρωνε που κάποιοιεπιτέλους έβρισκαν τρόπο να τη δουν...πίσω από φυλλώματα ενός τετριμμένου λόγου.με την τέχνη της ύπαρξης που αν άξιος σου αποκαλύπτεται
Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος με τον οποίο γράφει για ανθρώπους που δεν συναντήθηκαν μεταξύ τους ή με το έργο(;) τους, το τυχερό(;) τους... για καμπουριασμένους, σκυφτούς τύπους υπό το βάρος της μίζερης πραγματικότητας.
Μια αντίστιξη η ζωή στον χρόνο...
Στο δεύτερο μέρος Πάροδοι είναι πιο αισθησιακός. Πιο ερωτικός και απασχολούμενος με τον έρωτα, τον υψώνει ενώ στο τρίτο μέρος Επωδοί τα συμπυκνωμένα, ολιγόλεξα τρίστιχά του οριοθετούν ένα κλείσιμο αυλαίας κι ένα υστερόγραφο μαζί.
Το ταξίδι αυτογνωσίας, αλλού κοινωνικής χροιάς κι ενίοτε ερωτικής, είναι το Άνω και ο Μάνος Μαυρομουστακάκης ο εκφραστής μιας τέτοιας πορείας.