Γη και ουρανός
Κράμα.
Ροή ατελεύτητη
Ονείρου και πραγματικότητας.
Πάθη θνητών, οδύνη και
Λύτρωση.
Απώλεια, απαντοχή και ελπίδα.
Νόστος στην εσώτατη ύπαρξη
Όραση του αθέατου.
Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Ευαγγελία Μινάρδου-Αδάμου: Η αγάπη μου για τη γραφή, η πίστη μου στην αξία και την ξεχωριστή ομορφιά του διηγήματος, η επιθυμία να εκφράσω σκέψεις και συναισθήματα για τις ποικίλες εκφάνσεις της απώλειας και της απουσίας, αλλά και για την πίστη στη δύναμη και στο μεγαλείο της ζωής, μέσα από ανθρώπινες ιστορίες, τόσο κοντινές αλλά και τόσο ιδιαίτερες. Και η επιλογή μου να στροβιλιστώ μαζί με τις ψυχές των συνανθρώπων μου στην αδήριτη ανάγκη αναζήτησης ταυτότητας.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Ε.Μ.Α.: Σύζευξη!
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Ε.Μ.Α.: Να αισθανθεί ο κάθε αναγνώστης, ξεχωριστά, εντελώς ελεύθερος να «συνομιλήσει» με το κείμενο, αλλά και με τα προσωπικά του συναισθήματα, διαβάζοντας. Ίσως βρει κομμάτια της δικής του ψυχής, μέσα στις ιστορίες αυτού του βιβλίου.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Ε.Μ.Α.: Θα πηγαίναμε μαζί σε ασπρογάλανα νησιά, στη φωτεινή θάλασσα του Αιγαίου. Και θα κρατούσε τα ταξίδι μας πέρα από περιοριστικές χρονικές συμβάσεις, τόσο όσο κρατά της ψυχής το ταξίδι.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο:
Ε.Μ.Α.: Τη βρήκε στη θαλασσινή σπηλιά πίσω από τον φάρο. Κοιμόταν ήσυχη. Της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά, το πρόσωπο, τα χείλη, της φίλησε τα βλέφαρα που τρεμόπαιζαν. «Σ΄ αγαπώ, έλα πάλι στο κτήμα κι όπως θες εσύ» της είπε. Η Χαραμοή τον αγκάλιασε. «Δεν μ’ αγαπάς», του είπε, «μ’ ερωτεύεσαι μόνο, μα ο έρωτας είναι η φλούδα, το κουκούτσι είναι η αγάπη, κι έχει πίκρα εκεί, στον σπόρο! Πολύ με γέλασε ο έρωτας και πια δεν τον πιστεύω, τον εαυτό του ναρκισσεύεται, μα η αγάπη προσκυνά τον άλλον! Θα ‘ρθω, μα στο είχα πει, θέλω κι εσένα και το Άνεμο, μα πιο πολύ τον εαυτό μου, μη μου τον κλέβεις, δέξου με…»
Η Ευαγγελία Μινάρδου-Αδάμου, αποδεχόμενη την πρό(σ)κληση της στήλης Ακρότιτλο, δημιούργησε ένα ποιητικό κείμενο για το βιβλίο της, Γκρο πλάνο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν ενώ στη συνέχεια απάντησε σε μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών. Παρακάτω, η ίδια, γράφει για τη συλλογή διηγημάτων της χρησιμοποιώντας δέκα προκαθορισμένες λέξεις (για το Πλοκόλεξο). Στο οπισθόφυλλο λέει μεταξύ άλλων:
...Τριάντα επτά ιστορίες που «παίζουν» με την αλήθεια της ζωής, καθώς αποτελούν απείκασμά της. Κοινός θεματικός άξονας είναι η απώλεια και η κάθε λογής απουσία... [...] Πέφτουμε και ματώνουμε· ψάχνουμε δύναμη και συνεχίζουμε. [...] Ένα βιβλίο που ατενίζει τη ζωή κατάματα. Αφήνει, όμως, χώρο στο όνειρο και στην ελπίδα. Βιβλίο που συγκινεί, προβληματίζει, αλλά και ταξιδεύει τον αναγνώστη στα γαλανά νησιά του Αιγαίου.
...Τριάντα επτά ιστορίες που «παίζουν» με την αλήθεια της ζωής, καθώς αποτελούν απείκασμά της. Κοινός θεματικός άξονας είναι η απώλεια και η κάθε λογής απουσία... [...] Πέφτουμε και ματώνουμε· ψάχνουμε δύναμη και συνεχίζουμε. [...] Ένα βιβλίο που ατενίζει τη ζωή κατάματα. Αφήνει, όμως, χώρο στο όνειρο και στην ελπίδα. Βιβλίο που συγκινεί, προβληματίζει, αλλά και ταξιδεύει τον αναγνώστη στα γαλανά νησιά του Αιγαίου.
Γκρο πλάνο, λήψη κοντινή, «ζουμ» στη ζωή:
Είναι, λοιπόν, υπέροχα τρελή αυτή η ζωή! Συμπόρευση απρόσμενη φωτός και σκότους. Απουσίες και απώλειες, όνειρα κι ελπίδες, οδυνηρές πτώσεις και πρόγευση αιωνιότητας. Οι ήρωες αναζητούν το πρόσωπό τους, και κάποτε προσβλέπουν προς τον ουρανό. Αποδρούν προς το φως, μα τα πάθη κι οι οδύνες στιγματίζουν την πορεία τους. Κι ο αγώνας αυτοπροσδιορισμού τους, μια ευκαιρία κάθαρσης από εμμονές, πόνους ψυχής, παντοειδείς ενάντιους ανέμους. Η αγανάκτηση, μέρος του ανθρώπινου καημού. Που όμως δεν αναζητά εκδίκηση, μόνο τη λύτρωση. Για να δυνηθεί ο άνθρωπος να παραμείνει ζωντανός, ψυχή τε και σώματι. Και για να μπορεί να καταφάσκει εντέλει στη ζωή που του χαρίστηκε, μεγαλειώδη, μέσα στις αντιφάσεις της.