Στην υπόθεση... ο αναγνώστης θα ανακαλύψει πολλά μικρά κομμάτια από τη δική του ζωή. Ίσως όχι σε αυτήν την ένταση που η Αχώ τα βιώνει, αλλά η απόρριψη, η απομόνωση, η αυτοτιμωρία, ο θάνατος και η αναγέννηση υπάρχουν σχεδόν καθημερινά στις ζωές μας.
Στην αρχή του βιβλίου παρακολουθούμε την Αχώ που ζει απομονωμένη σε ένα μικρό σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Σχεδόν τριάντα χρόνια έχει να περάσει το κατώφλι αυτού του σπιτιού. Ζει ανάμεσα στη σιωπή και στους εκκωφαντικές ήχους που κάνουν οι αναμνήσεις της όταν πέφτουν με δύναμη στο ξύλινο τραπέζι του σπιτιού. Η Αχώ βρίσκεται μόνη της στον Κάτω Κόσμο. Η μόνη επαφή που έχει είναι ο Μανώλης. Ένας ψαράς που την επισκέπτεται κάθε δεύτερη Τετάρτη. Για πόσο ακόμα;
Στην αρχή του βιβλίου παρακολουθούμε την Αχώ που ζει απομονωμένη σε ένα μικρό σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Σχεδόν τριάντα χρόνια έχει να περάσει το κατώφλι αυτού του σπιτιού. Ζει ανάμεσα στη σιωπή και στους εκκωφαντικές ήχους που κάνουν οι αναμνήσεις της όταν πέφτουν με δύναμη στο ξύλινο τραπέζι του σπιτιού. Η Αχώ βρίσκεται μόνη της στον Κάτω Κόσμο. Η μόνη επαφή που έχει είναι ο Μανώλης. Ένας ψαράς που την επισκέπτεται κάθε δεύτερη Τετάρτη. Για πόσο ακόμα;
Η ηρωίδα του βιβλίου, η Αχώ, ενώ περιγράφεται σα μια γυναίκα που βρίσκεται στα εξήντα, στην πραγματικότητα δεν έχει ηλικία. Είναι άχρονη, η επιδερμίδα της είναι διάφανη και τα μάτια της μιλούν για ένα μικρό κορίτσι. Στις κόρες τους μπορείς να δεις το κορίτσι να τρέχει ανέμελο, να γελάει, να ανεβαίνει σε μία κούνια και πριν προλάβει να σταθεροποιηθεί να πέφτει στο χώμα. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τη μικρή τραγωδία που θα ακολουθήσει. Κανείς δεν ξέρει αυτή τη μικρή λεπτομέρεια στη ζωή της Αχούς. Μόνο αν διαβάσει κανείς το βλέμμα της προσεκτικά, θα δει τον απόλυτο ξεριζωμό ενός πόνου ανείπωτου. Γι' αυτό και η παραίτηση της είναι μία πράξη λογική που τη σπρώχνει σε έναν κόσμο παράλογο.
Ο αναγνώστης... θα ταυτιστεί με το δράμα της Αχούς, ακόμα κι όταν νομίζει ότι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει στη ζωή της, στις σελίδες αυτού του βιβλίου. Θα νιώθει τα συναισθήματα που νιώθει και η ίδια και θα φτάσει ως το τέλος με ένα αίσθημα λύτρωσης κι ανάτασης.
Είναι σίγουρα ένα βιβλίο που κάποιος είτε θα το αγαπήσει είτε θα το μισήσει. Μέσα από συνεχείς συμβολισμούς και εικαστικές εικόνες αποδίδει έναν κόσμο διαφορετικό. Γιατί ο Κάτω Κόσμος της Αχούς είναι φτιαγμένος από μνήμες, από πινελιές μίας ζωής που δεν υπάρχει πια, ενός ανθρώπου που όμως με κάποιον τρόπο υπάρχει κι ας μην υπάρχει.
Είναι σίγουρα ένα βιβλίο που κάποιος είτε θα το αγαπήσει είτε θα το μισήσει. Μέσα από συνεχείς συμβολισμούς και εικαστικές εικόνες αποδίδει έναν κόσμο διαφορετικό. Γιατί ο Κάτω Κόσμος της Αχούς είναι φτιαγμένος από μνήμες, από πινελιές μίας ζωής που δεν υπάρχει πια, ενός ανθρώπου που όμως με κάποιον τρόπο υπάρχει κι ας μην υπάρχει.
Ευχή μου είναι... το βιβλίο να φτάσει σε όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται και να γίνει η αφορμή για να έρθουμε λίγο πιο κοντά. Να συζητήσουμε για όλα τα τελευταία εμπόδια που φρενάρουν τη ζωή μας.
Η Μαριλένα Παππά μιλάει για τη νουβέλα της, Το τελευταίο εμπόδιο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Στο οπισθόφυλλο λέει:
Η γη στον Κάτω Κόσμο βράζει. Είναι Τετάρτη, Και όπως κάθε Τετάρτη, κάθε μήνα εδώ και τριάντα χρόνια, η Αχώ στέκεται δίπλα στο μεγάλο τραπέζι, ανακατεύει το βαρύ χαρμάνι του καφέ και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Προσδοκώντας, περιμένοντας. Για πόσο ακόμα;
Η νουβέλα της Μαριλένας Παππά είναι ένα μείγμα ποιητικού λόγου και υπερρεαλισμού, με σκηνές βγαλμένες από ελληνικά τοπία. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί έχουν γεύσεις και μνήμες από αλμύρα, γαλάζιους ουρανούς και λευκά βότσαλα. Η συγγραφέας ισορροπεί ανάμεσα στο σύγχρονο ελληνικό λογοτεχνικό ρεύμα και σε επιρροές από κλασικούς Έλληνες πεζογράφους, δημιουργώντας ένα δικό της απόκοσμο σύμπαν: Μια μικρή σύγχρονη αρχαία τραγωδία.
Η γη στον Κάτω Κόσμο βράζει. Είναι Τετάρτη, Και όπως κάθε Τετάρτη, κάθε μήνα εδώ και τριάντα χρόνια, η Αχώ στέκεται δίπλα στο μεγάλο τραπέζι, ανακατεύει το βαρύ χαρμάνι του καφέ και κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Προσδοκώντας, περιμένοντας. Για πόσο ακόμα;
Η νουβέλα της Μαριλένας Παππά είναι ένα μείγμα ποιητικού λόγου και υπερρεαλισμού, με σκηνές βγαλμένες από ελληνικά τοπία. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί έχουν γεύσεις και μνήμες από αλμύρα, γαλάζιους ουρανούς και λευκά βότσαλα. Η συγγραφέας ισορροπεί ανάμεσα στο σύγχρονο ελληνικό λογοτεχνικό ρεύμα και σε επιρροές από κλασικούς Έλληνες πεζογράφους, δημιουργώντας ένα δικό της απόκοσμο σύμπαν: Μια μικρή σύγχρονη αρχαία τραγωδία.