Στα ποιητικά δρώμενα, είναι πάντα ελπιδοφόρο όταν συναντάμε νέους, ευαίσθητους στοχαστές που δειλά, μα με το δικό τους βιωματικό τρόπο, προσεγγίζουν πανανθρώπινες αξίες όπως έρωτα, αγάπη, πίστη, φιλία και συντροφικότητα.
Ένας εξ αυτών είναι και ο Πάνος Μαυρομμάτης, ο οποίος με τις «Μικρές Απολογίες», την πρώτη του ποιητική συλλογή, πετυχαίνει ακριβώς αυτό: να μεταλαμπαδεύσει εμπειρίες και έννοιες από την προσωπική του φαρέτρα, για να τις κάνει κτήμα του ο κάθε ένας από εμάς.
Ήδη από τις στροφές του πρώτου πονήματός του «Θανάσης και Ελένη», μας καλεί στην καθημερινότητα δύο προσφιλών του προσώπων αλλοτινής εποχής, όχι μακρινής απ’ τη δική μας, που μοχθώντας για το αύριο, ανακαλύπτουν τα σκιρτήματα του έρωτα και της ρομαντικής αγάπης.
Μέσα από ένα ιδιαίτερο κινηματογραφικό πρίσμα, γινόμαστε κοινωνοί των προσωπικών τους στιγμών κι έτσι «ο Θανάσης και η Ελένη του», παύουν να ’ναι δύο άγνωστοι σε μας, αλλά οικεία πρόσωπα που μπορούμε να ταυτιστούμε και ν’ αναγνωρίσουμε κομμάτια του εαυτού μας.
Ο Θανάσης και η Ελένη, νιόπαντροι μαζί,
και μόλο που μοιράζονται στρώμα, σπίτι και ζωή,
κάθε πρωί ο λογισμός του τρέχει και την προϋπαντεί
σ' εκείνα τα ασπρισμένα σκαλοπάτια
με μαργαρίτες αυτός κι εκείνη, δίχως άλλο, με τόση προσμονή.
Με την «Μενεξεδένια Αγάπη», ο ποιητής παραληρεί από έρωτα, ονειροπολεί σε φανταστικό χρόνο, μπρος στο κορμό του δέντρου που κάποτε χαράκτηκαν αγαπημένα αρχικά.
Καθώς οι κορμοί γέρνουν σταθήκαμε στο ύψος μας,
δεν αφήσαμε τους καιρούς να μας στιγματίσουν και πληγώσουν.
Καθώς οι κορμοί γερνούν εμείς χαράξαμε καιρό πριν τα ονόματά μας,
περήφανα και καρτερικά, χαρίζοντας τη θύμησή μας στον χρόνο.
Καθώς οι κορμοί ασάλευτοι μένουν εμείς δωρίσαμε ελπίδα
σε εκείνους και σε άλλους που στον ίσκιο μας αναζητούν όμοια μ’ αυτή αγάπη.
Για ν’ αποφανθεί με νοσταλγική διάθεση:
Για εκείνα τα ηλιόλουστα πρωινά μα και τα δροσερά βράδια,
με πλημμύρισες με ανάσες και ανάσες.
Οι ποιητικοί ψίθυροι στο «Άραγες», του Πάνου Μαυρομμάτη, βρίθουν αναμνήσεων και βιωμάτων μιλώντας απευθείας στη ψυχή.
Σε εκείνο το σπιτικό με τις φαρδιές φθαρμένες σκάλες,
τα στραβά παράθυρα και τους σαθρούς τοίχους
δεν μένουμε μονάχα εμείς οι δυο.
Μένουν και όλα τα φαντάσματα
που συναντήσαμε και σώσαμε σε τούτη τη ζωή.
Ο κόσμος του αποκαλύπτεται στίχο-στίχο, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση, σ' ένα λυρικό κρεσέντο-σπαραγμό, με υπέρμετρο ρομαντισμό και συγκινησιακή φόρτιση.
Απόψε που σου μιλώ καλή μου καθώς πάψαμε καιρό τώρα
να ‘μαστε νοσταλγοί, επίτρεψέ μου σαν όνειρο ή και σαν ζωή
να σε συναντήσω σε εκείνη τη θύμηση
που χίλιες φορές φίλησα τα χέρια σου
και σ’ αγκάλιασα ακόμα περισσότερες
και έκλαψα τόσο μέχρις ότου
φύτρωσαν λουλούδια για μένα και για σένα.
Άραγες μπορείς να με ακούσεις, να με θυμηθείς;
Οι υπαρξιακές του ανησυχίες αφήνουν μια γλυκιά μελαγχολία, ακουμπούν στις σκέψεις όλων και από το χέρι μάς παίρνουν για ν’ ατενίσουμε αντάμα το μυστηριώδη ορίζοντα της ζωής.
Και θα ήθελα εγώ και όπως εσείς
να μην αναπολώ αλλά να ζω
να μη ζω αλλά να αισθάνομαι
να μην αισθάνομαι αλλά να γεύομαι
να μη γεύομαι αλλά να ονειρεύομαι
να μην ονειρεύομαι αλλά να αφουγκράζομαι
να μην αφουγκράζομαι αλλά να νιώθω
να μη νιώθω αλλά ν’ αναπολώ.
Με απέραντη τρυφερότητα μιλά για απώλειες που σημάδεψαν το είναι του:
Γιατί υπήρξαμε κάτω από τον ίδιο έναστρο ουρανό
τότε, τώρα και μετά, εγώ κι εσύ.
Γιατί θα υπάρχουμε κάτω από τον ίδιο έναστρο ουρανό,
από την αρχή μέχρι το τέλος, σαν εμείς.
Για να μας παραδοθεί ολοκληρωτικά σ' αυτό το ταξίδι αυτογνωσίας, κουβαλώντας στα υπάρχοντά του ενοχές, απογοητεύσεις, πόνο και μοναξιά.
Νιώθω μόνος… κι όλες αυτές οι μικρές στιγμές που με θεμελίωσαν ως άνθρωπο
θεωρούνται παρωχημένες.
Ένα χαμόγελο με μια ακολουθία δακρύων.
Ένας έρωτας με συνοδεία πόνου.
Μια στιγμή ελευθερίας με αντίτιμο χρόνια σκλαβιάς.
Μα στη διαδρομή πάντα θα υπάρχει και η κάθαρση μέσω της λυτρωτικής Αγάπης.
Θωρείς τον ήλιο για να σε ακολουθώ.
Θωρείς την αγάπη για να σε γευτώ.
Κι αν θελήσουμε να κρατήσουμε μια φράση από τις «Μικρές Απολογίες» σαν απόσταγμα σοφίας, θα ήταν η εξής:
Μονάχα οι ποιητές γνωρίζουν…
Που λάτρεψαν τα δεινά τους
περισσότερο από την ευτυχία τους.
Με τις «Μικρές Απολογίες» λοιπόν, μας συστήνεται ο εξαίρετος αυτός πρωτόφαντος ποιητής.
Μικρές; Ίσως… αλλά διόλου ασήμαντες οφείλουμε να ομολογήσουμε.
Η ποιητική συλλογή, «Μικρές Απολογίες», του Πάνου Μαυρομμάτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Το παραπάνω περιέχει αποσπάσματα.