Ο Σωτήρης Κακίσης είναι πολυγραφότατος· τόσο που αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος που να έχει διαβάσει όλη την εργογραφία του πλην του ιδίου. Αστείρευτος κι ανεξάντλητος, πάντα έχει να καταθέσει κάτι νέο στα ελληνικά γράμματα, συνεχώς, ακάματα κι ακατάπαυστα δημιουργεί...
Φέτος, κυκλοφόρησαν δύο συλλογές του μαζί από τις εκδόσεις Βακχικόν, όπως και το παλαιότερο Να 'χω το νου μου για το οποίο επίσης είχα μεταφέρει τις εντυπώσεις μου. Η καινοτυπία που είχα επισημάνει (και) τότε αφορούσε στον τρόπο παρουσίασης (εκτύπωσης) του πεζογραφήματος όπως και στις ιδιαίτερες επιλογές του κυρίου Κακίση, τις οποίες συναντάμε και στο προκείμενο. Με λίγα λόγια, τον δημιουργό δεν τον επηρεάζουν οι συντακτικές και γραμματικές συνθήκες που ορίζουν ότι οι περίοδοι πρέπει να ξεκινούν με κεφαλαίο ή ότι τα συγγράμματα χωρίζονται σε παραγράφους ή ότι χρειάζεσαι ντε και καλά έναν τίτλο σε κάθε κείμενο ή κεφάλαιο κ.ο.κ.
Ο συγγραφέας έχει απεγκλωβιστεί –αν μπορούμε να το πούμε έτσι– από τις δεσμεύσεις των κανόνων της γλώσσας, αλλά καλύτερα ας πούμε πως έχει ξεπεράσει τις δεσμεύσεις των κανόνων της γλώσσας γιατί δεν καταργεί τον τρόπο που έχουμε για να γράψουμε ένα έργο, δομεί ένα δικό του υφολογικό στιλ που τον εκφράζει καλύτερα και –προφανώς– καθρεφτίζει αρτιότερα αυτό που θέλει να πει όπως εκείνος θέλει να το εκφράσει.
Και τι είναι αυτό που τελικά γράφει; Πώς το χαρακτηρίζεις; Αν με ρωτάτε ο Σωτήρης Κακίσης γράφει πεζή ποίηση, εξού και μπορεί να έχει το δικαίωμα να καταργήσει ό,τι δεν εξυπηρετεί ή να δομήσει νέες εκφραστικές φόρμες. Βλέπετε η ποίηση ενδέχεται νεωτερισμών ή καινοφανίας εν αντιθέσει με την πεζογραφία που είναι πιο κλειστή και συντηρητική ενώ επίτηδες δεν μιλάω για πεζοποίηση, καθώς με τη δεύτερη χαρακτηρίζονται ποιητικά σχήματα που περιέχουν στίχους με μεγάλες νοηματικές περιόδους και ιστορήσεις.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο έχουμε δύο συλλογές κειμένων (ορίστε και μία δεύτερη εναλλακτική οδός), τα Μια δάφνη και Ανάποδα ο άνεμος, οι οποίες απευθύνονται σε άπαντες φιλαναγνώστες· κι αυτό το αναφέρω γιατί η ποίηση έχει πιο συγκεκριμένο κοινό, όμως μη διστάσετε, κι εσείς οι φίλοι της μυθοπλασίας, να δείτε αυτό το πόνημα.
Μια δάφνη
Πρωτοπρόσωπη αφήγηση και ρέων λόγος. Μιλάει για τη ζωή (του), δομώντας ατμόσφαιρες κι έχοντας ως σημείο αναφοράς, ή απαρχής, μία δάφνη που μεγαλώνει κάπου στη Βόρεια Εύβοια. Απαντάμε κι άλλα μέρη, πόλεις και χώρες και νησιά, στιγμές και σκέψεις... Η ζωή με κάθε τρόπο είναι στο επίκεντρο και ο χρόνος –συνειρμικά και το ταξίδι– ενώ παραλληλίζεται με μία/τη δάφνη.
όλη η ζωή μια δάφνη
Ανάποδα ο άνεμος
Μονολεκτικά θα έλεγα: λάθη, εκλιπόντες, θάνατος αλλά και ύπνος και όνειρα. Με περισσότερες λέξεις, ο κύριος Κακίσης, έρχεται εδώ να μας δείξει το μέγεθος του ανθρώπου μέσα στον κόσμο, δηλαδή το πόσο μικρός είναι μέσα στο άπαν, στο σύμπαν.
Η Ελλάδα ωστόσο και εδώ (όπως και σε άλλες γραφές του ιδίου) πρωταγωνιστεί, γίνεται/είναι η έμπνευση, γεμίζει τις σελίδες... ενώ θα διακρίνετε έναν υποδόριο ενθουσιασμό με τη φύση (και εδώ).
πού πάω; δεν ξέρω ομολογώ, αλλά να 'μαι εκεί μού αρέσει, κι εδώ κι εκεί να βρίσκομαι, να πηγαίνω.πηγαίνω σε σπίτια στο παρελθόν και προχωράω πράγματα που τότε δεν κατάφερα
Ένας ξεχωριστός δημιουργός, γοητευτικός, με άποψη, με δικό του στιλ... Χωρίς περιττή, πλεονάζουσα χαρά αλλά ούτε να προσθέτει βάρη στον αναγνώστη. Σαφής, καίριος και φειδωλός. Κρατάει μόνο το απόσταγμα και αφήνει τα πολλά λόγια για τους παραμυθάδες.
Με κερδίζει όλο και περισσότερο!