Αν διαβάζετε αρκετά το koukidaki τότε σίγουρα θα έχετε πέσει πάνω στο Ο κήπος των ονείρων του Γιάννη Μπούζα, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν, (όπως και Ο παιγνιοθεραπευτής του) και το οποίο είναι πολύ επίκαιρο (και) τώρα το καλοκαίρι.
Στο προκείμενο όμως –κρατήστε το αυτό το όμως– δεν θα συναντήσουμε τον συγγραφέα του «Κήπου των ονείρων»! Τα δύο βιβλία, μυθοπλαστικά πεζογραφήματα και τα δύο, απέχουν τόσο και με τέτοιο τρόπο που είναι λες και γράφτηκαν από διαφορετικούς ανθρώπους! Δεν θα βρούμε καμία ομοιότητα σε επίπεδο αφηγηματικότητας και ύφους, ας πούμε συγγραφικού στιλ.
Για να το κάνω πιο ξεκάθαρο, αν έχεις διαβάσει μία δύο υποθέσεις τού Πουαρό ξέρεις τι θα συναντήσεις και σε όλες τις άλλες ως προς την αφηγηματική οδό, τον χαρακτήρα, τη δόμηση της ιστορίας κ.ο.κ. και το ίδιο αν έχεις διαβάσει ένα μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ ή της Λένας Μαντά ή του Γιάννη Μαρή ή του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ... μη το παρατραβήξω, το πιάσατε. Υπάρχουν πάρα πολλοί πεζογράφοι, αλλά και ποιητές, που μπορούν να αναγνωριστούν ακόμα και από μία τυχαία σελίδα κειμένου τους, και όλοι οι βιβλιολάτρεις, που διαβάζουν όλο τον χρόνο πολύ και πολλά, καταλαβαίνουν επακριβώς τι λέω. Συγκρίνοντας λοιπόν τα δύο βιβλία του κύριου Μπούζα, δηλαδή συγκρίνοντας την προηγούμενη εμπειρία μου με την παρούσα, είδα τεράστια διαφορά ύφους –με την καλή την έννοια όμως καθώς Ο παιγνιοθεραπευτής πραγματικά αξίζει.
Ξεχασμένα αναγνώσματα της νιότης ρούφηξαν το αίμα από τις φλέβες και ξέβρασαν θυμό.Το καθήκον μας στην ύπαρξη είναι να ζήσουμε.Μόνος αναζητώ, μόνος πολεμώ, μόνος θα καταλήξω. Ελπίζω σε νύχτα με ξαστεριά.
Σε αυτή τη νουβέλα[1] θα βρείτε μια γοητευτικότατη αφήγηση σε όλα τα επίπεδα, μια απίθανη λογοτεχνική χροιά, που σαγηνεύει, και πάμπολλες εικονοπλασίες να στροβιλίζονται, να ξεπηδούν από τις αράδες και να περνούν μπροστά σου γεμάτες από μαγεία, μεταφορικές υφές, παρομοιώσεις, αισθήσεις, φαντασία, σουρεαλισμό κ.ο.κ. Σε αυτό το βιβλίο συναντάμε έναν αφηγητή υψηλών αξιώσεων –τον συγγραφέα εννοώ– που συνδυάζει τη λογοτεχνία με την συνθήκη (που έχει να ιστορήσει), το πνεύμα, την καλλιέργεια, τις ενδιαφέρουσες περιγραφές και το φιλοσοφικό, ιδεολογικό και δοκιμιακό υπόβαθρο. Σε αυτό το βιβλίο ο Γιάννης Μπούζας εμβαθύνει δημιουργικά, όχι μόνο στους χαρακτήρες του και στην υπόθεσή του αλλά και στα θέματα που θίγει –πραγματεύεται φιλοσοφικά ζητήματα περί θρησκειών, χρόνου, γνώσης, αλήθειας, Θεού, αυτογνωσίας κ.ά. όπως και περί θανάτου.
Κάποιοι υποστήριξαν ότι ο θάνατος δεν είναι παρά ένας ασύνειδος ύπνος χωρίς όνειρα. Όταν θα 'ρθει, εμείς θα λείπουμε, γιατί στην ουσία δεν υπάρχει συνείδηση θανάτου, παρά ένστικτο που προκαλεί φόβο και μας αναγκάζει ν' αντιδρούμε με προφύλαξη και συγκίνηση.
Ολόκληρο το πόνημα αποτελεί μια γνωσιακή πηγή ή έναυσμα περαιτέρω αναζητήσεων, σοφίας και εμπλουτισμού. Πλούσιο νοημάτων, διαλόγων με οξύ πνεύμα και αντιπαραθέσεων που χαρακτηρίζονται από ρητορική, όπως θα τη συναντήσεις σε έναν Ουμπέρτο Έκο.
Η διαφορά είναι ότι εγώ γνωρίζω ότι πιστεύω, ενώ εσύ πιστεύεις χωρίς να το γνωρίζεις, αλλιώς δεν θα έμπαινες στον κόπο ν' ανέβεις έως εδώ πάνω για να συζητήσεις τέτοια θέματα.Ψάχνω την εναλλακτική λύση, όσα ο ανήξερος εγκέφαλός μου δεν μπορεί να φτάσει.Ο Θεός είναι πνεύμα έξω από τον χώρο και τον χρόνο, επομένως η επιστήμη είναι αδύνατον ν' αποδείξει την ύπαρξή Του.
Επιτέλους! Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον απόσταγμα από έναν συγγραφέα που λογικά μελέτησε πολύ και πλήθος θεματικών επιστημονικών βιβλίων προτού κινητοποιήσει τον εγκέφαλό του για να δομήσει τη δική του ιστορία. Αφορά άπαντες αλλά ειδικά οι πιο σκεπτόμενοι αναγνώστες, εκείνοι που αναζητούν τη γνώση, αυτοί που αγαπούν τις διερευνήσεις ψάχνοντας πεδία σοφίας θα βρουν εδώ ένα γόνιμο βήμα. Ιδανικό ανάγνωσμα για να διευρύνεις τον ορίζοντά σου, από τα βιβλία που σου προσθέτουν πράγματα ή δημιουργούν μια προϋπόθεση να τα αναζητήσεις.
Στην υπόθεση –για να πούμε και δύο πράγματα για την υπόθεση– ένας άθεος καθηγητής παθαίνει κατάθλιψη, υποφέρει από ιλίγγους και εφιάλτες ή οράματα. Όμως δεν βρίσκει το αίτιο των προβλημάτων του στις ιατρικές εξετάσεις και πείθεται τελικά από τη γυναίκα του ν' αναζητήσει τη γνώμη ενός καλόγερου. Μιλούσα μ' έναν άνθρωπο που άκουγε, θα παραδεχτεί ο ήρωας κι αυτός ο άνθρωπος του Θεού που άκουγε μπόρεσε να ξυπνήσει μνήμες, σημάδια και πληγές. Ο ίδιος άνθρωπος θα τον ωθήσει σε ένα παιχνίδι ρόλων που θα ξεσκεπάσει ακόμα περισσότερα ενώ θα φτάσει σε μια εμπειρία μετάλλαξης.
Το μέλλον δεν μας ανήκει. Μόνο το παρόν είναι δικό μας κι αυτό είναι εφήμερο στη δίνη του χρόνου.Η ανθρώπινη δράση καθορίζεται από τα πάθη ή τη λογική. Όταν διέπεται από τα πάθη, ο άνθρωπος είναι σκλαβωμένος, ενώ, όταν διέπεται από τη λογική, είναι ελεύθερος.
Καλογραμμένο, ενδιαφέρον, με ουσία και στοχασμό, με συναισθηματική φόρτιση αλλά και λογοτεχνισμό, αυτό το βιβλίο αξίζει μια θέση στη βιβλιοθήκη του καθενός. Έχει να δώσει και θα δώσει σε κάθε φιλαναγνώστη.
Αποκτήστε το!
[1] Στο εξώφυλλο γράφει ότι πρόκειται για μυθιστόρημα. Δεν θα τα χαλάσουμε. Αλλά ένα φανταστικό πεζογράφημα που έχει δύο ήρωες, που επικεντρώνεται στην αναμεταξύ τους επαφή σε όλη την έκταση και που ολοκληρώνεται μέσα σε ένα βράδυ είναι πολύ περισσότερο νουβέλα παρά κάτι άλλο (η έκταση είναι άσχετη με αυτό και όταν λέω ότι ολοκληρώνεται μέσα σε ένα βράδυ δεν εννοώ ως βιβλίο αλλά ως υπόθεση).