Όμορφη δημιουργός. Συνδυασμός μιας αυτόματης καλλιτεχνικής δράσης και μιας ποιητικότητας που πηγάζει αυθεντικά. Κι έχουμε ήδη γνωρίσει τις προηγούμενες συλλογές της εδώ, στο koukidaki (Κεραίες βραχείας εκπομπής, Χρηματιστήριον εποχών: Χαϊκού για πέντε γένη ανθρώπων, Χειραψίες μιας ασήμαντης μέρας) όπως και το θεατρικό της Μαρία Πολυδούρη, το οποίο ανέβηκε με επιτυχία σε σκηνοθεσία Γιάννη Νικολαΐδη, ή το δοκίμιο Λευκάδιος Χερν και Πιέρ Λοτί: Συνάντηση στη μαγική μελαγχολία της απόδρασης.
Πρόσφατα, κυκλοφόρησε (επίσης) από τις εκδόσεις Βακχικόν Η αλαφροΐσκιωτη καρέκλα της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού. Μία συλλογή πεζοποιητικών νανογραφημάτων. Δικός μου ο όρος· δεν υφίσταται. Έψαχνα να βρω μια μονολεκτική περιγραφή που να δηλώνει το λογοτεχνικό είδος, αφού έχουμε την τάση να διαχωρίζουμε τα συγγράμματα. Δεν του ταιριάζει απόλυτα κανένας ήδη καταχωρημένος χαρακτηρισμός, γεγονός που δείχνει –για ακόμα μία φορά– πως η δημιουργός δεν «πιστεύει» τόσο σε νόρμες, φορμάτ, «συνταγές»... πόσο απελευθερωμένη είναι από μέτρα και «κουτιά», όπως και τη μοναδικότητα της εκφραστικής της πένας και, παράλληλα, η εν λόγω συλλογή δεν είναι καν συλλογή συλλογή, δηλαδή μεμονωμένα έργα που ανθολογήθηκαν σε μία σειρά. Είναι όμως μια σειρά έργων!
Στο Προ-λογικό της μας μιλά περί αλαφροΐσκιωτου, ξεκινώντας από το πρωταρχικό ερώτημα Τι είναι οι αλαφροΐσκιωτοί; και φτάνοντας να: ξέρουμε πως οι ποιητές μας, αυτοί οι «αλαφροΐσκιωτοι», ήταν εκείνοι που πήραν την αγωνία και τον ενθουσιασμό τους για μελάνη και μ' αυτήν έγραψαν. [...] Χωρίς τον ίσκιο των ποιητών μας δεν θα είχαμε ποιήματα και, αν δεν είχαμε ποιήματα, δεν θα ήμαστε αλαφροΐσκιωτοι. Τους το χρωστάμε... Έτσι, για να ξεκαθαρίζονται μέσα σε λίγες αράδες τα πράγματα, να προσδιορίζονται τα νοερά νήματα που διατρέχουν δημιουργούς, έργα και αναγνώστες ενώ γίνεται η σκιαγράφηση της περιγραφής της αλαφροΐσκιωτης (καρέκλας).
Ένα έργο σε τρία επεισόδια.Σας υπόσχομαι ότι θα βγείτε από τις σελίδες με ακόμα περισσότερα ερωτήματα... Και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την τόλμη των απαντήσεων...
Το βιβλίο λοιπόν (δια-)χωρίζεται σε τρεις φάσεις. Ξεκινώντας από τΗ μετάλλαξη, όπου η κυρία Κοψιδά-Βρεττού είναι σχολιάστρια της εποχής και όσων αυτή συνεπάγεται, περνώντας στο Εσύ και το φεγγάρι και οι νύχτες όπου απευθύνεται σε κάθε δημιουργικό άνθρωπο με ανησυχίες –και στον ίδιο της τον εαυτό, αν όχι εντελώς σε εκείνη– κι όπου ένα δωμάτιο, κάπου στην πόλη, φιλοξενεί έναν δημιουργό που «εργάζεται» τα βράδια... για να φτάσουν Οι εγγυητές και ο ερχόμενος όπου η καρέκλα προσωποποιείται ως οντότητα –μεταξύ άλλων. Εδώ είναι που έχει έρθει η αναγνώριση, το χειροκρότημα, και (επειδή) έχει ολοκληρωθεί το έργο. Και τότε, όπως είθισται, πέφτει η αυλαία. Κι αυτή η αυλαία είναι ένας θάνατος, και ο θάνατος είναι πολυδιάστατος: βιολογικός, πνευματικός, καλλιτεχνικός... αλλά μπορεί να είναι απλά ένα τέλος: στιγμής, εποχής, έργου...
Ο καθρέφτης υποσχόταν τελειότητα...εκεί που:Τα πλήκτρα ξαγρυπνούν τη νύχτα. Όλοι οι θόρυβοι της μέρας και όλες οι σιωπές της νύχτας γίνονται το ρυθμικό νεύρο τους.Τότε...Τους καλείς να νιώσουν τη στιγμή, να δουν τον κόσμο να ξεμυτίζει απ' το Χάος...Ε, ξύπνα! Νύχτωσε.
Αν το «κοιτάξεις» από απόσταση έχεις πρώτα το έναυσμα, μετά τη διεργασία και τέλος την ολοκλήρωση. Τρία στάδια. Τρεις φάσεις.
Ένα βιβλίο-εμπειρία που οφείλεις να διαβάσεις χωρίς στεγανά και χωρίς να περιμένεις κάτι. Χωρίς να έχεις «ιδέες» κατά νου και χωρίς να υποψιάζεσαι... γιατί όλα αυτά δομούν συγκεκριμένους δρόμους κι εκείνη, αυτή η δημιουργός, στο θέμα του «δρόμου» είναι πολύ ανοιχτή. Στο τέλος, σκέφτομαι ότι είναι ένα παράθυρο για να κοιτάξεις μέσα στον δημιουργό.
Να το έχετε κατά νου!