Όταν κυκλοφορώ στις βιβλιοθήκες και στα βιβλιοπωλεία ή στα καλοκαιρινά πανηγύρια με τους υπαίθριους πάγκους στέκομαι και προσπαθώ να βρω τα εξώφυλλα που θα μου κλείσουν συνωμοτικά το μάτι, τα ονόματα που θα τραβήξουν την προσοχή μου ή τους τίτλους που θα με μαγέψουν όσο χρειάζεται ώστε να αφιερώσω το χρόνο μου στο περιεχόμενο.
Σε μια τέτοια εξόρμηση βούτηξα την ψιλικατζού μου, το περασμένο φθινόπωρο, από μια υπαίθρια αγορά βιβλίων. Και την επέλεξα χωρίς δεύτερη σκέψη καθώς μου άρεσε και η φωτογραφία με το συνοικιακό μαγαζάκι αλλά και ο τίτλος του που δεν είχε καμία σχέση με φεγγάρια, αστέρια, έρωτες, ηλιοβασιλέματα και όλα τα σχετικά ουσιαστικά και επίθετα που πλημμυρίζουν τις νέες καλοκαιρινές εκδόσεις.
Ένας υπέροχος τρόπος να γνωρίσεις νέους συγγραφείς είναι να αγοράσεις νέους συγγραφείς. Νέους στην ηλικία, πρωτοεμφανιζόμενους ή άγνωστους σε εσένα.
Κάπως έτσι ήρθε στα χέρια μου το βιβλίο της Κωνσταντίνας Δελημήτρου το οποίο δε σου αφήνει πολλά περιθώρια να το θεωρήσεις ψεύτικο ή φανταστικό!
Η ψιλικατζού είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Μια απλή τύπισσα που προσπαθεί να φτιάξει τη ζωή της, να δημιουργήσει την οικογένειά της, να είναι ευτυχισμένη, να βγάλει το μεροκάματο, να παλέψει για τη ζωή... χωρίς να παραλείπει να παρατηρεί τον κόσμο γύρω της, το ρατσισμό στα πρόσωπα των ανθρώπων, τη διαφορετικότητα, το κουτσομπολιό της γειτονιάς... η ψιλικατζού πρέπει να κρατήσει επάξια το ρόλο της. Κάθεται στο πόστο της και γράφει. Γράφει για τους πελάτες της. Γράφει τις ιστορίες της γειτονιάς της. Γράφει για την Αθήνα που δε προβάλουν οι ειδήσεις των καναλιών. Για την πόλη που δεν "ανα-γνωρίζουμε" ή που αναγνωρίζουμε αλλά προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει.
Σε δεύτερο επίπεδο, γράφει στο προσωπικό της ημερολόγιο τις προσπάθειές της να αποκτήσει παιδί. Τα καρδιοχτύπια, οι αναμονές, τα φάρμακα, οι ενέσεις, η αγωνία, οι εξετάσεις, οι γιατροί...
Μία γυναίκα αφιερώνει ολόκληρα κομμάτια του χρόνου της γράφοντας για τους ανθρώπους γύρω της ή για τα προσωπικά της θέματα. Χωρίς ρετούς και ωραιοποιήσεις. Απλά γράφει... όπως αισθάνεται, ό,τι νιώθει και βιώνει, ό,τι αγαπά, φοβάται, πιστεύει. Έτσι όπως θα εμπιστευόταν τη ζωή της στην καλύτερή της φίλη, χωρίς ταμπού, χωρίς κοσμητικά επίθετα. Σα να απευθύνεται σε ένα αόρατο κοινό. Ξέρει ότι εκείνο υπάρχει αλλά σκέφτεται όπως αν ήταν ολομόναχη. Και, όταν τα πράγματα δε πάνε καλά, κάνει την προσπάθεια να μην ψυχοπλακώσει τον αναγνώστη της αλλά, περισσότερο, νομίζω ότι δε θέλει να ψυχοπλακώσει εκείνη την ίδια.
Η ψιλικατζού είναι δυνατή και θα αντέξει. Δε θα τη λυγίσουν οι αναποδιές.
Διαβάζοντάς το...
Στεναχωρήθηκα επειδή τα ξένα παιδάκια δείχνουν τα χέρια τους πριν φύγουν από το μαγαζί γιατί ξέρουν τη στάμπα που τους κολλήσαμε και παλεύουν να κερδίσουν αξιοπρέπεια και χαμογέλασα με τους πασπατογιατρούς και τα τουβλοπεριοδικά γάμου... μη πω για τη βλαμμένη πεταλούδα που τινάζει τα φτερά της στην άλλη άκρη της γης και η καταστροφή έρχεται κατευθείαν πάνω στην ψιλικατζού (από το γνωστό Φαινόμενο της Πεταλούδας). Δε μπορούσα -ούτε άντεξα- να διαφωνήσω περί "βαρύ" πολιτισμού, με συγκλόνισε η πόνεση, γέλασα συνομωτικά με τα κβαντο-οικοκυρικά της και λάτρεψα τον μικρό πρίγκιπα -τι πλάσμα!
Μετά μου ήρθε η όρεξη να αναζητήσω την Κωνσταντίνα Δελημήτρου διαδικτυακά. Και τότε, βρήκα το blog. Και μετά μου ήρθε η σκέψη πως το μόνο που αναπαράγουμε είναι ο ίδιος μας ο εαυτός.
