Με δυο λόγια...
Τρία εξαθλιωμένα αδέρφια φτάνουν στο λιμάνι του Πειραιά όπου άνθρωποι κάθε τάξης αναζητούν μια καλύτερη μοίρα μπαρκάροντας προς τη γη της επαγγελίας. Βρισκόμαστε στις αρχές του περασμένου αιώνα και οι Έλληνες εγκαταλείπουν τη χώρα τους με την επιθυμία να φτιάξουν τη ζωή τους στη μακρινή Αμερική, αφού περάσουν κυριολεκτικά από σαράντα κύματα. Μεγάλα ιστορικά γεγονότα ακολουθούν και σημαδεύουν τις πορείες τους. Οικονομικό κραχ του 1929, Ναζισμός και Β' Παγκόσμιος πόλεμος.
Παράλληλα με τον αγώνα επιβίωσης των ηρώων και τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της εποχής τους, παρακολουθούμε την ερωτική ιστορία δύο ανθρώπων που, ενώ ήταν γραφτό να είναι μαζί, οι συνθήκες δε τους το επέτρεψαν. Εκείνη, η Κατίνα, αναγκάζεται να παντρευτεί τον άντρα που επέλεξαν τα αδέρφια της μένοντας μακριά από εκείνον που αγαπάει.
Η μοίρα θα αποδώσει δικαιοσύνη για τα ανθρώπινα πάθη. (;)
Διαβάζοντας το τελευταίο μυθιστόρημα της Ελένης Βαηνά, δε μπορώ να αποφύγω τις πολεμικές εικόνες που ξεπηδούν στο μυαλό μου και το αιώνιο θέμα της μετανάστευσης -για ένα καλύτερο αύριο. Και μέσα στο πολεμικό έλεος της απόλυτης φτώχειας και δυστυχίας, ο άνθρωπος κρατά πάντα ένα φως μέσα στη ψυχή και δε ξεχνά να ερωτεύεται, να γελάει, να ονειρεύεται...
Όμορφες περιγραφές μεταφέρουν το κλίμα, τις συνθήκες, το τοπίο των αρχών του προηγούμενου αιώνα... χωρίς διάθεση για υπερβολή και σάλτσες νοστιμιάς. Η κινηματογραφική του υπόθεση, μιας και έχουμε δει τέτοιες εικόνες στη μεγάλη οθόνη, κρατά το ενδιαφέρον καθώς τα γεγονότα προβάλλονται με ρεαλισμό και αληθοφάνεια.
Πρόκειται για μια περιπέτεια ζωής. Οικογένειες και φιλίες, άνθρωποι που ενώνονται, χωρίζουν, ανταμώνουν και ξαναχάνονται από τις συγκυρίες και την αγριότητα του πολέμου. Μια ιστορία αγώνα και επιβίωσης σε αντίξοες συνθήκες.
Η συγγραφέας με εκείνο το «αύριο» του τίτλου σηματοδοτεί το κάθε αύριο, κοντινό ή μακρινό, την κάθε επόμενη μέρα στη ζωή ενός ανθρώπου ή μιας ολόκληρης χώρας -μη πω ηπείρου- και την κάθε ανθρώπινη ψυχή που λαχταρά ένα καλύτερο μέλλον, βιώνει τη δυστυχία -του πολέμου, αλλά και κάθε "πολέμου"- και κάνει όνειρα για μια καλύτερη ζωή.
Κι ενώ τα ανθρώπινα όνειρα μετενσαρκώνονται πίσω από μία μικρή λέξη -αύριο-, το ερώτημα παραμένει, πάντα επίκαιρο και τρομακτικό, και αφορά κάθε γενιά και όλες τις εποχές. Άραγε, πόσο αργεί το αύριο; Μια μέρα ή έναν αιώνα; Θα έρθει; Πόσο θα αργήσει τελικά;
Δείτε κι αυτό:
Η Ελένη Βαηνά για "Το αύριο αργεί πολύ" (συνέντευξη)
