Γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Δέρμα γυαλί
χάδι ξυράφι
με φίδι κομποσκοίνι στο γυμνό μου χέρι
δαγκώνω τις φλέβες μου για να με μεγαλώσω
φορώντας αίμα στο ήδη σχηματισμένο πρόσωπό μου
και διατηρώντας σκαρίφημα αχνό
φτωχό σταυρό
στα μύχια της παλάμης
Σώμα μου η γη
καρπός το στόμα
ανασαίνω το ρίγος δια μέσω αιώνων στης καμπάνας το χτύπο
θυμιάμα ξεφυσώ και χώμα εισπνέω
προσκυνώντας καταγής το βλέμμα των Αγίων
και βαστώντας τα γόνατα στη καρδιά μου κοντά
αμετανόητα φυλαγμένος στο λευκό των ματιών μου
Ψέλνω στα δέντρα
νοθεύω τις λέξεις
νοσηρά σιωπηλά
σα να σπέρνω μαχαίρι στις ουλές των θαυμάτων
κι είν΄ αμαρτία που έχω αστοχήσει πώς να θρηνώ
με τ’ άδεια σύννεφα στις χούφτες που μου ‘δώσαν
Αμελητέο σκοτάδι
φως παρακλητικό
βωμός τίμιος της ζέσης των άδολων προσευχών μου
πενθώντας Θεό
γέρνω στα άχτιστα κρεβάτια μιας σκήτης της ερήμου
καθώς κροταλίζει γλυκά η άμμος στους κροτάφους
μα εγώ διστάζω ακόμη
βογκώντας αποκαμωμένος χαρμολύπη
και προσπαθώντας να ελευθερωθώ από δαύτα τα δάχτυλα
που τόσα ένοχα μέτωπα χαϊδέψαν...
Αφιερωμένο
στην ποιήτρια
Νόπη Χατζηιγνατιάδου
Copyright © Θεόφιλος Γιαννόπουλος, All rights reserved
Έπαινος στον Ποιητικό διαγωνισμό ΚΕΛΑΙΝΩ - 2016
Στη συνοδευτική φώτο βλέπουμε λεπτομέρεια πίνακα του Nick Lepard (λάδι σε καμβά)
Του ίδιου:
Να 'σουν... Θα 'μαι
Του ίδιου:
Να 'σουν... Θα 'μαι
