Γράφει η Μαίρη Τσίλη
Ζούμε στιγμές που δεν φοβόμαστε τον θάνατο. Ζούμε ριψοκίνδυνα, νιώθουμε αθάνατοι. Ίσως γιατί δεν φοβόμαστε ακόμα. Ίσως γιατί είμαστε παιδιά ακόμα. Μεγαλώνουμε, ζούμε, νιώθουμε δυνατά, οι ευθύνες και οι επιθυμίες μας παίζουν φτου ξελευτερία και μας κερδίζουν. Νιώθουμε πίκρα σαν άγουρο περγαμόντο στα χείλη επάνω. Σφίγγεται η καρδιά και γίνεται κουβάρι σκούρο καφετί από έρωτα, αγάπη, γονείς, οικογένεια, φιλία, σχέσεις με ή χωρίς ενοχές. Έρχονται στιγμές που θέλουμε να πεθάνουμε ή να μην υπήρχαμε ποτέ. Και όσο μεγαλώνουμε ακόμα πιο πολύ σε σημείο που σηκωνόμαστε στις μύτες των ποδιών μας, για να συνειδητοποιήσουμε ότι από πόνο ή από αγάπη ή από την ζωή ή από τα έτσι θέλω μας και τα έτσι μπορούμε ή δεν αντέχουμε, ψηλώσαμε πιο πολύ από τις προσδοκίες μας και πιο πολύ από τις αντοχές που μουτζουρώσαμε σε ένα χαρτί από εφημερίδα, μεγαλώσαμε.
Ξέρεις κάτι; Όσο υπήρχαμε παίζαμε την ζωή και τον θάνατο μαζί. Κάναμε στα ψέματα ότι πεθαίναμε, μέχρι να ανησυχήσει ο ένας για τον άλλον και μετά εκείνος που έκανε τον δήθεν πεθαμένο, έβαζε τα γέλια και γελούσαμε και αγκαλιαζόμαστε μαζί. Κι όμως αφού πέρασαν τόσα χρόνια γεμάτα αμφισβητήσεις και φιλιά απωθημένα και παθιασμένα γεμάτα Σάββατο και Κυριακή και γλύκα από λαθραίο βερμούτ και ιταλιάνικα ακαταλαβίστικα μπλουζ επάνω στο πικ απ, με γονείς ή χωρίς εκείνους, ο θάνατος άρχισε να έρχεται κοντά.
Όποιος έρχεται κοντά στο μεγάλο του φευγιό, ανησυχεί για το πως θα είναι αυτό, αν εκείνη την στιγμή θα λυπηθεί πολύ ή αν θα πονέσει και νιώθει ένα κενό για την ζωή που δεν θα ζήσει, πιο πολύ και μια έννοια για όσους με αγάπη δέθηκε την έχει για το τι θα απογίνουν. Μα όταν έρθει εκείνη η στιγμή, φεύγει και πετάει σαν τραγούδι που ερωτεύτηκε το στόμα ενός ξενυχτισμένου αηδονιού. Μνήμη θανάτου δεν έχει, παρά μόνο φτερά αέρινα γαλάζια, κόκκινα, δίχως χρώμα πια αλλά γεμάτα ελευθερία κινήσεων, ευτυχία στα χείλη ζωγραφισμένη. Σαν μια στατική απουσία για εμάς που αποχαιρετάμε με ένα δάκρυ, με ένα μαντήλι και με μια αγωνία στην καρδιά.
Έχει κι εγωισμό ο θάνατος για τους θνητούς που μένουν πίσω. Να σε κρατήσω για πάντα εδώ και να φαντάζομαι το πόσο τέλεια θα ήταν όλα αν ακόμα ζούσες και ένιωθες τα όσα ζω. Ψέματα στα μούτρα μας σαν από τσιγάρο καπνός και αλήθειες σαν ποταμός επάνω σε κορμί παιδικό που ακόμα δεν έμαθε να κολυμπάει αν εσύ δεν το έχεις έννοια καθώς το κοιτάς να ξεμακραίνει από την ακτή, από την ίδια την ζωή. Θα συνεχίσω κι ας πιω όλου του κόσμου το νερό. Θα ανασάνω πάλι γιατί με έκανες αλλιώς να κοιτώ τον ουρανό.
Copyright © Μαίρη Τσίλη All rights reserved, Φεβρουάριος 2017
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από λεπτομέρειες πίνακα του Sutianto (Ινδονησία). Τον βρήκα εδώ!
Της ίδιας:
Να μου γελάς μαμά!
Γυμνή μου αλήθεια
Το συνοδευτικό κολάζ δημιουργήθηκε από λεπτομέρειες πίνακα του Sutianto (Ινδονησία). Τον βρήκα εδώ!
Της ίδιας:
Να μου γελάς μαμά!
Γυμνή μου αλήθεια
