Άνοιξα την ΚΟΥΡΤΙΝΑ της Τερέζας Κουρούκλη για να δω-διαβάσω τα πεζά της κείμενα. Γραφή με σχιζοφρενή εικόνες -ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- κάποιες φορές, καταιγισμός εικόνων, λέξεων, συναισθημάτων... Θα τα προλάβω; Θα τα κατανοήσω; Ίσως να φταίει που κάποιες φορές δεν υπάρχουν παράγραφοι... είναι πολύ μεγάλες. Κάποιες φορές η κλιμάκωση σε αφήνει άναυδη. Όπως και η ίδια η ζωή, έτσι δεν είναι; Άλλωστε αυτό είναι το μεγαλείο της γραφής και της ζωής.
Η σκηνή με την κουρτίνα, την καρέκλα και τον αέρα στο ομώνυμο κεφάλαιο είναι τουλάχιστον ποιητική.
Τα ρολόγια παίζουν ταμπούρλα. Ο χρόνος εγκλωβίζεται στις γωνίες, θα νικήσεις μόνο αν ζήσεις το κάθε ξεχωριστό δευτερόλεπτο.
Στο δωμάτιο το σκοτάδι πέφτει παχύρευστο και πήζει. Γίνεται στερεό. Το δαγκώνω.
Συνδέθηκα έτσι λίγο με τον ιστό της δυστυχίας που απλώθηκε παντού.
Κάποια κωμικά στοιχεία σύντομα ζωγραφίζουν με χαρούμενα χρώματα. Τα αστεία και το γέλιο ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα...
Ο χρόνος είναι ευτελές υλικό. Μόνο αν δεν διαβάζεις... και αν δεν ζεις ουσιαστικά.
Εμένα όμως δεν με ένοιαζε τίποτα είχαμε κοιμηθεί αγκαλιά.
Η συλλογή, Κουρτίνα, της Τερέζας Κουρούκλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όστρια.
Οι πλαγιογραμμένες εκφράσεις είναι αποσπάσματα του βιβλίου.
