Όταν απέθανεν η αδελφή μας, δεν ήτο πολύ γεροντοτέρα. Αλλ’ ούτε εσκέφθη καν τώρα τι θα
ειπή ο κόσμος διά τους σπαραξικαρδίους της θρήνους.
Απόσπασμα από το διήγημα Το αμάρτημα της μητρός μου, Γεώργιος Βιζυηνός
🌹
📥 Κατεβάστε ή διαβάστε ηλεκτρονικά το διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού, Το αμάρτημα της μητρός μου
Το διήγημα «Το αμάρτημα της μητρός μου» δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό La Nouvelle Revue της Juliette Lamber-Adam στο τεύχος Μαρτίου-Απριλίου 1883 (σ. 632-653) και μετά στην Εστία σε δύο συνέχειες (10 και 17 Απριλίου 1883).
Πρόκειται για εξαιρετικό ψυχογραφικό και ηθογραφικό έργο που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα πιο αξιόλογα κείμενα της λογοτεχνίας μας. Κεντρικό πρόσωπο είναι η μητέρα του ίδιου του συγγραφέα, άρα, μοιραία, συναντάμε και αυτοβιογραφικά στοιχεία και θέμα του έχει τις ανέλπιδες προσπάθειές της να σώσει την άρρωστη κόρη της. Η ίδια είχε πλακώσει στον ύπνο της ένα από τα παιδιά της (σε βρεφική ηλικία) και συνεπακόλουθα η ζωή της γέμισε από βασανιστικές ενοχές. Αναζητώντας την εξιλέωση παραμελεί τα τρία αγόρια της και επικεντρώνεται στη θεραπεία της κόρης της με κάθε μέσο και τρόπο: βότανα, ξόρκια, φυλακτά, φάρμακα, ευχολόγια... Όταν η Αννιώ πεθαίνει υιοθετεί μια ψυχοκόρη που μεγαλώνει με υπερβολική στοργή. Μόλις όμως την παντρεύει υιοθετεί ακόμα ένα μικρό κοριτσάκι, γεγονός που προκαλεί τις αντιδράσεις των αγοριών της. Όταν ο αφηγητής (ο ίδιος ο Βιζυηνός δηλαδή) μαθαίνει το λόγο που κρύβεται πίσω από τις αποφάσεις της μητέρας του, είναι σε θέση να τις ερμηνεύσει και να την κατανοήσει. Έτσι, την πηγαίνει στον πατριάρχη να εξομολογηθεί. Εκείνος της δίνει την πολυπόθητη συγχώρεση όμως εκείνη, παρόλο που απέβαλε το φόβο της θείας τιμωρίας, συνεχίζει να κατακλύζεται από τύψεις και πόνο.
Τελικά, ο πατριάρχης... συγχωρνά ταις αμαρτίαις όλου του κόσμου. Μα, τι να σε πω! Είναι καλόγερος. Δεν έκαμε παιδιά, για να μπορεί να γνωρίση, τι πράγμα είναι το να σκοτώση κανείς το ίδιο το παιδί του!
