Ο Γ. Αναστασάκης έχει περάσει αυτόν το ύφαλο και χωρίζει την ποιητική του συλλογή σε 3 μέρη. ΕΛΕΓΕΙΑ-ΣΑΤΙΡΕΣ-ΝΗΠΕΝΘΗ. Ο ποιητής μάς δίνει αμέσως να καταλάβουμε την αναφορά του στον Καρυωτάκη από το εξώφυλλο πρωτίστως, από την οργάνωση του βιβλίου, αλλά και με ένα ποίημά του που αφορά τον μεγάλο ποιητή του μεσοπολέμου.
Ο Γ. Αναστασάκης καταπιάνεται στα ποιήματα του με θέματα όπως το χρήμα, η αυτοχειρία, η φτώχεια, οι ανισότητες, η μοναξιά, η αδικία, η απουσία, η απόγνωση, ο πόνος αλλά και ο θάνατος. Καυτά κοινωνικά θέματα που η ποίηση τα μαλακώνει λιγάκι ή τα γιγαντώνει, ώστε ο κάθε αναγνώστης να μπορεί να «καθαρίσει» την ψυχή του, να προβληματιστεί και να πορευτεί ανάλογα.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλούν οι σάτιρες του ποιητή, οι οποίες έχουν ευφάνταστους τίτλους και διαποτίζονται από έξυπνο χιούμορ.
Αξίζει να διαβάσετε τούτο το βιβλίο, γιατί σε κάθε ανάγνωση θα ανακαλύψετε ακόμα ένα στοιχείο, ακόμα ένα συναίσθημα που παραλείψατε. Αυτή είναι και η μαγεία! Οι λέξεις να μπορούν να προσφέρουν ξανά και ξανά μηνύματα και σκέψεις.
Έχω την εντύπωση πως ο Γ. Αναστασάκης μ’ έναν αριστοτεχνικά υπόκωφο τρόπο, μας καλεί προς έναν μεγάλο στόχο.
Κάθε σκιερή γωνία ενός πολύπλοκου και προβληματισμένου μυαλού μπορεί τελικά να φωτιστεί προς τη γνώση, προς τη συνειδητοποίηση, προς την πεποίθηση ότι σ’ αυτή τη ζωή όλοι αντιμετωπίζουμε δυσκολίες, όμως μπορούμε πιο εύκολα να τις ξεπεράσουμε όταν δεν αγνοούμε τον διπλανό μας.
Ήρθαμε σ’ αυτή τη ζωή για να μοιραστούμε και για να αγαπήσουμε. Κι αν οι Άνθρωποι είναι κόρακες μαύροι-στυγεροί εμείς, θα συνεχίζουμε να ράβουμε πληγές.
Χαρά Χρυσάφη
Η ποιητική συλλογή του Γεώργιου Ε. Αναστασάκη, Οι σκιερές γωνιές του μυαλού, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν.
Αντί περιγραφής:
Κόρακες μαύροι-στυγεροί
παιδί μου οι Ανθρώποι
είν’ η καρδιά τους μιαρή
στου σκότους το κατόπι
Στον ίσκιο παραστέκουνε
δίχως να βγάλουν άχνα
να πέσεις περιμένουνε
για να σου φαν’ τα σπλάχνα
Δες ακριβέ μου εκτενώς
με οφθαλμούς της ράχης
μη σε φοβίζει κεραυνός
το νου στσ’ Ανθρώπους να ’χεις!
Κι αν κάποιον δεις με μια πληγή
και να τη δέσεις σκύψει
ραψ’ την να μην αιμορραγεί
κι εντός σου μια θ’ ανοίξει…
O Γεώργος Ε. Αναστασάκης γεννήθηκε έναν βροχερό Μάρτη στη σκιά της αψίδας που σχηματίζει ο Ψηλορείτης με τα Λασιθιώτικα βουνά, το 1983. Η πρώτη γνωριμία με την ποίηση ήταν με τον Διονύσιο Σολωμό που άκουσε αποσπασματικά από τον πατέρα του Μανώλη, ωστόσο το αριστούργημα «Ερωτόκριτος» του Βιτσέντζου Κορνάρου ήταν αυτό που τον καθόρισε αποφασιστικά. Από τα πρώτα χρόνια του γυμνασίου έκανε απόπειρες προς την έμμετρη ποίηση και στο λύκειο, και αφού τα ποιήματα του Καρυωτάκη ήταν μόνιμη συντροφιά για εκείνον, έγραψε το πρώτο του ποίημα. Έπειτα επικεντρώθηκε στους ελάσσονες ποιητές και στη χαμηλόφωνη γενιά των συνοδοιπόρων του Καρυωτάκη καθώς και σε μεταφρασμένα έργα Γάλλων ποιητών. Είναι παντρεμένος με την Ιωάννα Οικονόμου και έχουν αποκτήσει τέσσερα παιδιά.
