Κωνσταντίνου Ιωακειμίδη
Καβάλησα το ποδήλατο κι έφυγα. Στο σακίδιο τα απολύτως απαραίτητα. Αντηλιακό λάδι, λίγα φρούτα, το αγαπημένο μου βιβλίο και φυσικά παγωμένο νερό. Η ζέστη υπερβολική. Το ίδιο υπερβολικός κι εγώ. Θα μπορούσα να πάρω το λεωφορείο. Ή να τηλεφωνήσω σε κάποιον φίλο. Ήθελα να είμαι μόνος μου. Μου αρέσει να είμαι μόνος μου.
Μετά από μια ώρα έφτασα στην παραλία. Απομονωμένη. Δεν υπήρχε ψυχή. Εγώ, η θάλασσα, ο ήλιος και ο θεός. Γδύθηκα με γρήγορες κινήσεις και βούτηξα στα κρυστάλλινα νερά. Η αίσθηση με ανακούφισε. Εμείς οι σκορπιοί τα πάμε καλά με το νερό. Κολυμπούσα. Πόση ώρα; Δέκα λεπτά; Μισή ώρα; Ξέρεις, όταν περνάς καλά, ο χρόνος σταματά. Μετά βγήκα στην καυτή άμμο. Άπλωσα την πετσέτα μου και ξάπλωσα. Μπρούμυτα. Μόνος. Μια παραλία δική μου. Μόνο δική μου. Να μην ενοχλώ κανέναν. Να μην με ενοχλεί κανείς.
Άνοιξα το βιβλίο μου. Αστυνομικό. Μου αρέσουνε πολύ αυτού του είδους τα βιβλία. Ειδικά όταν ο συγγραφέας είναι μάγκας και σε πιάνει στον ύπνο. Ειδικά όταν τα φαινόμενα απατούν σε μία ιστορία. Δεν πέρασε πολλή ώρα και τότε άκουσα μια αισθησιακή φωνή να με ρωτάει:
- Μπορώ να καθίσω;
Και τότε σήκωσα το βλέμμα. Και χαμογέλασα. Και τότε όλα έγιναν γιορτή. Ο χρόνος εξαφανίστηκε μαζί με το τοπίο. Μια αγκαλιά κι ακόμα μία. Και φιλί. Γεμάτο πάθος. Και φιλιά. Καυτά σαν την άμμο που έκαιγε από κάτω μας. Και μετά. Ήρθε η μεγάλη στιγμή.
Τριβόμασταν και αγκαλιαζόμασταν σαν λυσσασμένα σκυλιά. Τα πάντα είχαν χαθεί. Εμείς οι δυο πάνω στη γη. Σαν θεοί. Δεν κράτησε πολύ. Τόσο μόνο διαρκεί η ευτυχία. Ο έρωτας. Η ηδονή. Μια στιγμή. Μόνο μια στιγμή.
Βουτήξαμε στο νερό. Γυμνοί και οι δυο. Χωρίς να μας νοιάζει το παρελθόν. Χωρίς να μας νοιάζει το παρόν. Η ευτυχία ήταν δική μας. Μια στιγμή.
Copyright Κωνσταντίνος Ιωακειμίδης All rights reserved, Καλοκαίρι 2019
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα [pearl in oyster] της Molly Suzan Strong
Περισσότερα από τον Κωνσταντίνο Ιωακειμίδη:
