Στο έργο, το λεωφορείο 550, Π. Φάληρο-Κηφισιά, γίνεται το μέσο έκφρασης καθενός αυτού που κουβαλά από το σπίτι του. Τι μπορεί να συμβεί αν αρχίσουμε να παρατηρούμε και να αποκωδικοποιούμε τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Τι μπορεί να συμβεί εάν δούμε πίσω από τις συμπεριφορές των διπλανών μας; Τι θα γίνει αν μπορέσουμε να μπούμε ελάχιστα στη θέση τους;
Ενδοοικογενειακή βία, εθισμοί, ομοφοβία, ρατσισμός, σεξισμός, χονδροφοβία, σχολικός εκφοβισμός… όλα μπορούν να εμφανιστούν σε μία καθημερινή διαδρομή του 550. Μέσα από τις πιο κωμικές καταστάσεις μπορούμε να δούμε το μωσαϊκό της κοινωνίας μας κι αυτό είναι το πλαίσιο της παράστασης.
Ζήτησα από την Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου, την Κατερίνα του έργου, να μας μιλήσει για την παράσταση και τους χαρακτήρες. Ενδέχεται να τη θυμάστε από το «Με δύναμη από την Κηφισιά» (θέατρο Φούρνος και αλλού), από το «Ε-Κτατορια» (Εργοτάξιον) ή από την stand up comedy «Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι».
Πείτε δύο λόγια για το χαρακτήρα που υποδύεστε. Ανιχνεύετε σημεία ταύτισης σας με την Κατερίνα, διαφοροποιήστε ή κάτι και από τα δύo; Πόσο μοιάζετε και πόσο διαφέρετε οι δυο σας;
Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Η Κατερίνα είναι ένα παιδί. Παρόλο που την έχουμε τοποθετήσει σε μια ηλικία που θα ήταν λογικό να είναι ένας ώριμος ενήλικας. Ένα παιδί με λανθασμένες ίσως προσλαμβάνουσες. Η Κατερίνα "λέει" ότι σπουδάζει, ακόμα. Στην ουσία όμως δε κάνει τίποτα άλλο από το να καλοπερνάει στην πρωτεύουσα με άλλων "τις πλάτες", των γωνιών της, εν προκειμένω. Είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει προσπαθήσει για τίποτα ουσιαστικό, γιατί δε χρειάστηκε. Τα "πιστεύω" της και οι πεποιθήσεις της δεν έχουν καμία βάση και αυτό γιατί δεν έχει γνώση. Για παράδειγμα είναι υπέρ της διαφορετικότητας, κατά του ρατσισμού, εμπλέκεται σε πανεπιστημιακές παρατάξεις χωρίς απαραίτητα να ξέρει τον λόγο. Παρόλα αυτά είναι ένα ευγενικό πλάσμα με κατανόηση στους γύρω της, έτοιμη να βοηθήσει όποιον το έχει ανάγκη.
Με την Κατερίνα έχω μόνο ένα κοινό στοιχείο, και αυτό ίσως με βοήθησε να την καταλάβω. Η κοινωνικότητα της. Κατά τα άλλα ο τρόπος σκέψης της, τα ενδιαφέροντα της, ο τρόπος που κινείται και φέρεται μου είναι εντελώς μακρινά.
Θα λέγατε ότι οι επιβάτες ενός λεωφορείου είναι σε κλίμακα η αντανάκλαση της κοινωνίας; Κι αν ναι, οι συγκεκριμένοι επιβάτες, είναι;
Κ.Α.: Δεν είναι η αντανάκλαση της κοινωνίας, είναι η ίδια η κοινωνία. Άλλωστε η κοινωνία είναι οι άνθρωποι που συμβιώνουν σε ένα τόπο. Στο λεωφορείο απλά βλέπουμε αν η συμβίωση αυτή είναι υγιής.
Οπότε οι συγκεκριμένοι επιβάτες είναι.
Θεωρείτε ότι καλά (θα) κάνουμε να δώσουμε περισσότερη προσοχή στο διπλανό μας (γείτονα, συνάδελφο, φίλο κ.ο.κ), ο καθένας στο καβούκι του ή μια χρυσή τομή;
Κ.Α.: Πιστεύω πως ό,τι μπορείς να κάνεις κάν’ το από καρδιάς. Όχι από ευγένεια. Η ευγένεια, κάποιες φορές, είναι η οργανωμένη αδιαφορία.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το έργο με μία φράση;
Κ.Α.: Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει.
(οι τοίχοι κάποιες φορές, δίνουν έμπνευση!)
Τι θέλετε να κρατήσει ο θεατής από την παράσταση και τι θέλετε να πείτε στο θεατρόφιλο κοινό;
Κ.Α.: Είναι μια όμορφη αρχή να παρατηρήσουμε όλοι τους εαυτούς μας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αλλά και τους γύρω μας. Μια μέρα μην πάρετε αμάξι, μπορεί να έχει και πλάκα!
Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου: Η Κατερίνα είναι ένα παιδί. Παρόλο που την έχουμε τοποθετήσει σε μια ηλικία που θα ήταν λογικό να είναι ένας ώριμος ενήλικας. Ένα παιδί με λανθασμένες ίσως προσλαμβάνουσες. Η Κατερίνα "λέει" ότι σπουδάζει, ακόμα. Στην ουσία όμως δε κάνει τίποτα άλλο από το να καλοπερνάει στην πρωτεύουσα με άλλων "τις πλάτες", των γωνιών της, εν προκειμένω. Είναι ένας άνθρωπος που δεν έχει προσπαθήσει για τίποτα ουσιαστικό, γιατί δε χρειάστηκε. Τα "πιστεύω" της και οι πεποιθήσεις της δεν έχουν καμία βάση και αυτό γιατί δεν έχει γνώση. Για παράδειγμα είναι υπέρ της διαφορετικότητας, κατά του ρατσισμού, εμπλέκεται σε πανεπιστημιακές παρατάξεις χωρίς απαραίτητα να ξέρει τον λόγο. Παρόλα αυτά είναι ένα ευγενικό πλάσμα με κατανόηση στους γύρω της, έτοιμη να βοηθήσει όποιον το έχει ανάγκη.
Με την Κατερίνα έχω μόνο ένα κοινό στοιχείο, και αυτό ίσως με βοήθησε να την καταλάβω. Η κοινωνικότητα της. Κατά τα άλλα ο τρόπος σκέψης της, τα ενδιαφέροντα της, ο τρόπος που κινείται και φέρεται μου είναι εντελώς μακρινά.
Θα λέγατε ότι οι επιβάτες ενός λεωφορείου είναι σε κλίμακα η αντανάκλαση της κοινωνίας; Κι αν ναι, οι συγκεκριμένοι επιβάτες, είναι;
Κ.Α.: Δεν είναι η αντανάκλαση της κοινωνίας, είναι η ίδια η κοινωνία. Άλλωστε η κοινωνία είναι οι άνθρωποι που συμβιώνουν σε ένα τόπο. Στο λεωφορείο απλά βλέπουμε αν η συμβίωση αυτή είναι υγιής.
Οπότε οι συγκεκριμένοι επιβάτες είναι.
Θεωρείτε ότι καλά (θα) κάνουμε να δώσουμε περισσότερη προσοχή στο διπλανό μας (γείτονα, συνάδελφο, φίλο κ.ο.κ), ο καθένας στο καβούκι του ή μια χρυσή τομή;
Κ.Α.: Πιστεύω πως ό,τι μπορείς να κάνεις κάν’ το από καρδιάς. Όχι από ευγένεια. Η ευγένεια, κάποιες φορές, είναι η οργανωμένη αδιαφορία.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το έργο με μία φράση;
Κ.Α.: Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον ελευθερώσει.
(οι τοίχοι κάποιες φορές, δίνουν έμπνευση!)
Τι θέλετε να κρατήσει ο θεατής από την παράσταση και τι θέλετε να πείτε στο θεατρόφιλο κοινό;
Κ.Α.: Είναι μια όμορφη αρχή να παρατηρήσουμε όλοι τους εαυτούς μας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς αλλά και τους γύρω μας. Μια μέρα μην πάρετε αμάξι, μπορεί να έχει και πλάκα!
Συντελεστές:
Κείμενο - Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πακάκης
Κινησιολογία - Χορογραφίες: Εύη Τσακλάνου
Φωτισμοί - Φωτογραφίες - Video: Αναστασία Λουκρέζη
Σκηνικά - Κοστούμια: Νίκος Παπάζογλου
Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Καλογερόπουλος
Outside eye: Νικόλας Μαρμαράς
Sound Design: Αλέξανδρος Δημητρόπουλος
Μάσκα Ροζ Μονόκερου: Δανάη Σταματίου
Logo: Μαύρα Γίδια
Επικοινωνία: Νατάσα Παππά
Παίζουν (με αλφαβητική σειρά):
Κωνσταντίνα Αλεξανδράτου, Φαίη Βέβη, Αλέξανδρος Ζουριδάκης, Ειρήνη Μελά, Σταμάτης Πακάκης, Φανή Παλιούρα, Βλάσης Πασιούδης, Βασίλης Φακανάς
Σημείωμα Συγγραφέα-Σκηνοθέτη:
Το «550» είναι μια κοινωνική κωμωδία που προέκυψε ως ανάγκη παρουσίασης της πραγματικότητας που βιώνω ως επιβάτης του συγκεκριμένου λεωφορείου. Αρχή ήταν τα δημοσιεύματά μου στα social media, σχολιάζοντας με αιχμηρό χιούμορ, τα όσα έβλεπα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και κυρίως στο 550 το οποίο χρησιμοποιώ καθημερινά.
Το «550» είναι ένα θεατρικό έργο με χορογραφίες και τραγούδια. Επιβάτες του, κυρίως οκτώ ήρωες που ο καθένας μέσα από κωμικά γεγονότα μας παρουσιάζει τον δικό του σκοτεινό κόσμο. Παρουσιάζονται αστεία περιστατικά, που έχουμε όλοι μας συναντήσει, μέχρι τραγικά ξεσπάσματα κρυφών φοβιών.
Σημαντική παρουσία στην παράσταση έχει ο Αόρατος Ροζ Μονόκερος και ό,τι αυτός συμβολίζει. Επιβάτες του «550» είναι: ο αφηγητής, η αναρχική φοιτήτρια, η οροθετική σκιτσογράφος, ο παρενδυτικός, ο εθνικιστής ψυκτικός, η θεούσα, η πληθωρική ηθοποιός και ο “μαϊντανός”. Ο καθένας ζει ένα προσωπικό δράμα, εξάλλου το πρόβλημα μας είναι το σημαντικότερο για τον μικρόκοσμό μας.
Στόχος του έργου: Να έρθουμε αντιμέτωποι με κωμικοτραγικά γεγονότα που συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μας και συνήθως τα προσπερνάμε…
Σταμάτης Πακάκης