Πέτρου Λυγίζου
Εδώ στο δωμάτιο του φθινοπώρου
οι τοίχοι αφηγούνται το παρελθόν τους…
Ζωγραφιστές μνήμες στα σκονισμένα βιβλία:
"Άννα, να ένα μήλο! Να κι ένα άλλο…"
Στο περβάζι χαραγμένα τα αρχικά του ονείρου μου…
Μια βροχή και μια πανσέληνος
δόθηκαν υποθήκη
για το δάνειο της ωριμότητάς μου.
Ποια ωριμότητα;
Η βιβλιοθήκη σκέβρωσε από την τόση γνώση,
η πόρτα έχασε την ισορροπία της,
στη ντουλάπα δε χωράει πια, παρά μόνο
η περίληψη της αγωνίας μου.
Ο χρόνος που κρυφογελάει,
ο απόηχος του εφηβικού γέλιου…
"Πόσα παγωτά έφαγες φέτος;"
Τίποτα…
Απλώς, η Άννα δαγκώνει πάντα το ίδιο μήλο,
στο συρτάρι καραδοκεί η πρώτη ερωτική επιστολή μου
στο αναπόδραστο,
ο καθρέφτης απέκτησε λευκούς κροτάφους…
"Α, έτσι σου πάνε οι σκέψεις…
μετέωρες στα μάτια σου…"
Γράφω τώρα…
Θες από συγκίνηση, θες από μεσήλικη νοσταλγία…
Γράφω τώρα…
Και παράδοξα ιερογλυφικά σημαδεύουν τα χέρια μου
-εδώ η γραμμή της ζωής, πιο πέρα του έρωτα,
στην άκρη του θανάτου-
στις γωνίες ξεχασμένες νότες υπαινίσσονται μια μουσική
-απόψε έχει βάρδια η μνήμη-
στο ταβάνι οι πλανήτες χορεύουν στους πλαστικούς τους κύκλους
-θυμάσαι; Ήταν εκείνη τη νύχτα που χιόνιζε κι είχαν απομείνει
οι λέξεις μας μονάχες…-
Το μόνο που θέλω είναι να προλάβω.
Τρέχουν πάντα τα τρένα όταν βιάζεσαι να ταξιδέψεις,
ανεβαίνεις αφηρημένος, σαστισμένος,
στριμώχνεσαι με τόσες χαμένες προσδοκίες,
ψιθυρίζεις παιδικά τραγούδια
μόνο και μόνο μη σου πιάσουν την κουβέντα
ενοχλητικοί συνεπιβάτες στο ίδιο όνειρο…
Κι όταν φτάνεις πια -εξαντλημένος, νηστικός-
νιώθεις πως… δεν είχες φύγει ποτέ
απ΄αυτή τη θάλασσα…
Πως ήσουν πάντα ναύτης σε τούτο το πειρατικό,
κι ακόμη πως αυτή η επίμονη βροχή απόψε
χορεύει μόνο και μόνο για σένα,
για να συντροφεύει τη μεσήλικη νοσταλγία σου…
🌷
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του Patrick Flynn με τίτλο Pencils (Μολύβια, λάδι σε καμβά)
Από τον ίδιο:
