Πέτρου Λυγίζου
Ώρες απροστάτευτη στον ήλιο η αμμουδιά,
τόσο που έγινε έρημος.
Άνθρωποι πολλοί, αχινοί αγχωμένοι συνωστίζονται,
κοχύλια σε καπέλα ανύποπτα,
και στο βάθος της θάλασσας
-δεσποτική, αδιάφορη-
η μνήμη…
Ώρες απροστάτευτος στον κόσμο,
τόσο που πια φοβήθηκα…
σκέψεις πολλές, το οριστικό της απώλειας,
ομίχλη στα γυαλιά ηλίου,
βράχοι απροσπέλαστοι,
τόσο που έγινα έρημος…
Κι έτσι… φεύγω…
Ντύνομαι, γεμίζω άμμο και βότσαλα,
στο κεφάλι μου ένα όστρακο
ξεβρασμένο από παλιά φουρτούνα,
βαδίζω βιαστικά, μπροστά από τη σκιά μου,
ξεκλειδώνω, πέφτω βαρύς στο κρεβάτι…
Στη φαντασία μου, είμαι πλέον αστροναύτης.
Δραπέτευσα.
Νυχτώνει.
Ώρες απροστάτευτος στην αγρύπνια,
τόσο που…
επιτέλους, προσεληνώθηκα…
🌾
Copyright © Πέτρος Λυγίζος All rights reserved, 2020
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα του εικαστικού Κώστα Ευαγγελάτου (Νεφελογραφία Ιονίου)
Επίσης:
