Γιάννη Σμίχελη
Ξαγρυπνώ με τις κουβέντες του θεάτρου
Οι μαριονέτες παρελαύνουν στις λεωφόρους
Ρουφώντας την στάχτη των χειροκροτητών
Ώσπου ο ουρανός πέφτει στα κεφάλια τους
σπάνε τις ίνες και τρέχουν σαν αλαφιασμένα μισόλογα
Να χωθούν στις τρύπες της αφάνειας.
Όλα έχουν ενταφιαστεί μέσα στους εγωισμούς
Οι κλόουν χυμένοι στα κλάματα πνίγουν τα γέλια τους
Φυλλάδιο πορείας μοιράζουν οι υποβολείς σε ποιητές
Σκηνοθετώντας τα βήματα της μαύρης τρύπας προς την αγκαλιά της ακινησίας
Ποιο φως να είναι το αυθεντικό;
Μπορείς να ξεχωρίσεις το ψέμα της αλήθειας στην υποκρισία της
Από την ειλικρίνεια της ανομολόγητης αλήθειας;
Στάσου πάνω σε μια πέτρα καθώς η απαγγελία της φύσης θα κορυφώνεται στο θυμοειδές των ονείρων
Με τρόμαξε ο τρόπος εκφοράς των λέξεων
Αιωρούνταν σαν τα ακίνητα πουλιά
Βυθισμένα σε μια συννεφιά δισταγμού
Ποιος προσανατολισμός
ψιθυριστά σχεδόν
γαργαλώντας τα αδέσποτα νευρικά κύτταρα
στις συνάψεις της ζωής να δέσει;
Φυσάνε τις φωτιές του κόσμου οι έγνοιες
Κεραυνοί αναγκαιότητας ομορφιάς πυρπολούν τα αχυρένια ανθρωπάκια
Στάσου να ακούσεις το τσίριγμα της φλόγας
Καθώς καταπίνει τα φερέφωνα, τις αποχαυνώσεις, τα υποτακτικά
ξεδιπλώνεται τ' άγνωστο ως ελπίδα και ο φόβος του παραμερίζει στην προσδοκία της επιθυμίας
Ζω σημαίνει μαθαίνω ότι δεν γνωρίζω
Και βιώνω τον εαυτό μου πρωτόγνωρα
Συναντιέμαι με τους ξένους ώστε να γίνουμε μαζί
Πέρα από την πίστη μου ταυτίζομαι με τις μεταμορφώσεις της αλήθειας που ενδέχεται να συναντήσω.
Γιάννης Σμίχελης
Πρώτη δημοσίευση
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Juan Gris (Fruit bowl, book and newspaper)
