Τον γνωρίσαμε κι αγαπήσαμε μέσα από τα αστυνομικά του μυθιστορήματα (Ένοχος λαγός, Βροχή από αίμα, Φονικό κονσέρτο) και από μικρότερες ιστορίες του, όπως το διήγημα Στη φάκα ή το Λάθος αριθμός ή το θεατρικό Η γιαγιά μας πέθανε, εφόσον έχει λατρέψει και μελετήσει επαρκώς το λογοτεχνικό αυτό είδος (Αφιέρωμα στην αστυνομική λογοτεχνία) αλλά και «εξασκήσει» εξίσου (βλέπε και Η υπόθεση του ταλαντούχου ηθοποιού). Τον τελευταίο χρόνο, ο Γιώργος Ζώτος, επανήλθε στα γράμματα με το πιο ευαίσθητο σύγγραμμά του, το πιο κοινωνικό από ό,τι έχει γράψει (νομίζω) και πιθανότατα το πιο δραματικό του.
Στο «Ντέστινι» υπάρχει μια καθαρόαιμη νουάρ χροιά (υπόκοσμος, παραβατικότητα, βία, αίμα κ.ά.), η εγκληματική ματιά του τράφικινγκ (που το «βλέπει» από μέσα και όχι επιφανειακά), ανθρώπινο δράμα αλλά και ένα οδοιπορικό περιπέτειας στα μέρη που αφορούν στο ταξίδι ως την Ελλάδα. Ο συγγραφέας έχει αφήσει -για λίγο θαρρώ- τον έξυπνο ήρωά του με τη μεγάλη διαύγεια πνεύματος που του «χαρίζει» ικανότητες να φτάσει ως το τέλειο έγκλημα ή στην εξιχνίασή του, όταν όλοι οι άλλοι αποτυγχάνουν οικτρά, και θίγει το τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα με ρεαλισμό.
Φυσικά, όπως είναι αναμενόμενο, εδώ υπάρχουν σκληρές εικόνες αλλά υπάρχει και ανθρωπιά, συμπόνια, ενώ οι συνεχείς εξελίξεις κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον. Τα σύντομα κεφάλαια (που σε μια κινηματογραφική εκδοχή θα αντιστοιχούσαν σε σκηνές) προσφέρουν μια όμορφη ροή στην ιστορία και τα εμβόλιμα flash back ολοκληρώνουν την εικόνα· παράλληλα, αποτελούν μια επιπλέον ιστορία μέσα στην ιστορία χρησιμεύοντας πολλαπλά: συμβάλουν στην αντιπαραβολή της αφρικανικής ζούγκλας των άγριων ζώων με την αθηναϊκή ζούγκλα των ανθρώπων, προσφέρουν το άλλοθι στις άπορες κοινωνικές ομάδες της μαύρης ηπείρου, ενδυναμώνουν την εκμετάλλευση, δυναμιτίζουν το συναίσθημα κ.λπ.
Στην υπόθεση, θα γνωρίσουμε την Νιγηριανή Ντέστινι, μια δεκαοχτάχρονη που αφήνει την πατρίδα της για να προσεγγίσει την Ευρώπη που υπόσχεται καλύτερη ζωή, ποιότητα και ευκαιρίες... Πολύ γρήγορα οι ελπίδες μετατρέπονται σε εφιάλτες και αδιέξοδα. Σε τραύμα και πόνο.
Με βάση την Ντέστινι και τη δική της ιστορία-μοίρα, ο Ζώτος καταγράφει το τράφικινγκ από τη μεριά των θυμάτων φορτίζοντας τον αναγνώστη με συγκίνηση και συμπόνοια αλλά και οργή, θυμό κ.ά. Τα χειρότερα όλων είναι οι άκαρπες φιλοδοξίες, τα όνειρα που στραπατσάρονταν από το πέος κάποιου χοντρού, φαλακρού λευκού με ανώμαλες ορέξεις σε κάποιο βρόμικο δωμάτιο της Σωκράτους, το κολαστήριο που προσφέρουν οι μεν στους δεν μαζί με την ισόβια «δέσμευση»-φυλακή. Μάλιστα, το πόνημα έρχεται σε μια εποχή που, συμπτωματικά, μας απασχολεί πάρα πολύ το θέμα της βίας, της κακοποίησης, της προσβολής της γενετήσιας αξιοπρέπειας κ.ο.κ. αν και εδώ συναντάμε ακόμα πιο σκληρές συνθήκες.
Το ερώτημα που προκύπτει αναπόφευκτα είναι αν υπάρχει κάπου κάποιο είδος διαφυγής, δικαίωσης ή απονομής δικαιοσύνης. Αλλά για αυτά θα πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο και να βιώσετε από πρώτο χέρι την αγωνία για την τύχη των προσώπων· λίγο περισσότερο για της Ντέστινι.
Ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα, από τις εξαιρετικές εκδόσεις Βασιλείου, που αφήνει ένα υπέροχα παραβολικό, και με τον τρόπο του συμβουλευτικό, απόσταγμα: αν θελήσεις να πειράξεις κάποιον -οποιονδήποτε, αλλά ακόμα και τον πιο αδύναμο, τον πιο μικρό- φρόντισε να τον σκοτώσεις. Αν τον αφήσεις να ζήσει, θα γίνει τέρας και τότε θα πρέπει να αντιμετωπίσεις το θηρίο.
Ένα μυθιστόρημα σκληρό κι ανθρώπινο μαζί. Βίαιο και τρυφερό. Μαύρο και λευκό. Μαζί.
Αυτό.
Διαβάστε το!
