Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Μαρία Παπαδοπούλου: Το τραγούδι «Το βαλς των χαμένων μετά» σε στίχους Νίκου Μωραΐτη και εκτέλεση Δήμητρας Γαλάνη και Ευστάθιου Δράκου.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Μ.Π.: Φόβοι.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Μ.Π.: Να σκεφτεί αν και η δική του ζωή περνά από το τζάμι... και μήπως ήρθε η ώρα να τη ζήσει αληθινά ακόμα και αν δεν έχει την επιθυμητή εξέλιξη. Είναι ασήκωτο το βάρος των απωθημένων...
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, που θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Μ.Π.: Θα ήταν μια ολόκληρη μέρα σε ένα απομονωμένο μέρος, μακριά από τα πάντα... σε ένα σπίτι κοντά στη θάλασσα. Θεωρώ ότι είναι οι ιδανικές συνθήκες για να κατανοήσει κάποιος τι θέλει από τη ζωή του.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Μ.Π.:
«Από μικρή να παίζει το ρόλο του καλού παιδιού. Τόσο καλά που το είχε και η ίδια πιστέψει.»
Η Μαρία Παπαδοπούλου απαντά μια μικρή συνέντευξη μεγάλων βιβλιοταξιδιών για τη συλλογή διηγημάτων της, Η ζωή από το τζάμι περνά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λέμβος. Στο οπισθόφυλλο λέει:
Πόσο ακριβό μπορεί να είναι το τίμημα των ονείρων;
Πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει η πραγματικότητα, όταν αρνείται να υπακούσει στις δικές μας εντολές; Πού μπορεί να οδηγήσει ένας κρυφός έρωτας, όταν μετά από χρόνια καταφέρει να σπάσει τα δεσμά του και να ελευθερωθεί; Ό,τι καταστρέφεται μπορεί να ξαναδημιουργηθεί; Κι αν ναι, με ποια μορφή; Μήπως για να διώξουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος, πρέπει πρώτα να κάνουμε ειρήνη μαζί τους;
Άνθρωποι που περπατάνε μέσα στο σκοτάδι, σε μονοπάτια που δεν γνωρίζουν. Άνθρωποι που κάποτε είδαν φως, αλλά τυφλώθηκαν από τη λάμψη του.
Άνθρωποι που για αλλού ξεκίνησαν και αλλού κατέληξαν.
Δεκαέξι διηγήματα για ανθρώπους καθημερινούς, όπου ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο και προσπαθεί να το προσαρμόσει στην κοινή πραγματικότητα. Δεκαέξι ήρωες, ο καθένας στην προσωπική του μάχη.
Θα καταφέρουν να βγουν νικητές;
