Κατά καιρούς επισκέπτομαι ξανά και ξανά τις αγαπημένες ποιητικές συλλογές που φυλώ στη βιβλιοθήκη μου. Κι αυτό γιατί θεωρώ πως η ποίηση έχει την εξής «μαγική» ιδιότητα: όταν διαβάζεις έναν στίχο, μια στροφή, ένα ποίημα σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, ανακαλύπτεις πως σου επιφυλάσσει κάποιο νέο μήνυμα για να σου μεταφέρει, στο οποίο δεν είχες δώσει πρωτύτερα την βαρύνουσα σημασία που του πρέπει. Ένα τέτοιο παράδειγμα σιωπηλού διαλόγου και προσωπικών ανακαλύψεων, συμβαίνει κατά καιρούς και με την ποιητική συλλογή «Στον αστερισμό του Ιβίσκου» της αγαπητής δημιουργού Σταυρούλας Δεκούλου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βεργίνα.
Πρόκειται για έναν αυθόρμητο και ενθουσιώδη άνθρωπο, που καταφέρνει να μεταφέρει αυτό το προσόν και στον τρόπο γραφής της.
Εξετάζοντας πρωτίστως το λεξιλόγιο της ποιήτριας, προσωπικά χαίρομαι γιατί αυτοσκοπός της είναι να συνομιλήσει με την ψυχή τού αναγνώστη και όχι να αποπειραθεί να τον εντυπωσιάσει με δυσκολονόητες λέξεις.
Αν έπρεπε να ταυτίσω τον τρόπο γραφής της με κάποιον/κάποια ευρέως γνωστό/-ή
ποιητή/ποιήτρια, ειλικρινά δε θα μπορούσα να το κάνω. Κι αυτό γιατί έχει το δικό της ιδιαίτερο τρόπο να πλάθει και να συνταιριάζει τα νοήματα, τις εικόνες και τα συναισθήματα , κάνοντάς τα μοιάζουν αδιαίρετα στην αντίληψή μας.
Επικεντρώνοντας στην ποιητική συλλογή «Στον αστερισμό του Ιβίσκου» της Σταυρούλας Δεκούλου, συναντούμε αρχικά τον προλογισμό στην σελίδα 10 του λογοτέχνη, εικαστικού, Προέδρου της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, κύριου Κώστα Καρούσου. Στην συνέχεια ακολουθεί ένα αφιερωμένο ποίημα του κύριου Καρούσου στην ποιήτρια, με τίτλο «Μια παράτολμη συντριβή».
Το ταξίδι μας στον λογοτεχνικό κόσμο της Σταυρούλας Δεκούλου ξεκινά με το ποίημα «Άνεμος είμαι». Εκεί, που ένα άσπρο μαντήλι παιχνιδίζει με τη θάλασσα, οδηγώντας μας κατόπιν στα μονοπάτια του ποιήματός της «Ο ασπασμός του ασπάλαθου», στη σελίδα 14, όπου:
Εσύ καπετάνιος αιώνιος
να διαλέγεις τη ρότα που 'χει κόντρα καιρό.
Το ναυάγιο να 'χεις πάντα ως άλλοθι
Κατόπιν, στο «Έρμαιο του χρόνου», της σελίδας 15, κράτησα σώψυχα τους τελευταίους στίχους, αναλογιζόμενος την διαχρονικότητά τους:
Μα οι ωροδείκτες του χρόνου πειραγμένοι απ’ τη μοίρα,
από πριν σ’ άλλον τόπο, στου χαμού τη γιορτή,
χορευτή σ’ έχουν τάξει.
Και το ταξίδι στις σελίδες του βιβλίου «Στον αστερισμό του Ιβίσκου» συνεχίζεται,
περνώντας μας από το ομώνυμο ποίημα στην σελίδα 16 και χαρίζοντάς μας στην ψυχή ένα ανεξίτηλο σημάδι απ’ την αγάπη:
Κι εγώ…
όσο κι αν τα σήμαντρα σιωπούν
στον αστερισμό του Ιβίσκου
σαν άλικο φιλί θ’ ανατέλλω
σε κάθε σου άγγιγμα
Κι έπειτα ακολουθούν κι άλλα σημάδια από έρωτα και νοσταλγία, μεσ' από το ποίημα της σελίδας 18 με τίτλο «Διψασμένο γιασεμί»:
Και γίνηκα θάλασσα,
να σπω πάνω στα βράχια
μήπως και σ’ ανταμώσω.
Και γίνηκα φάρος
τα ίσαλά σου να κρυφοφυλώ
Κι εκεί που μυρίζει θάλασσα, να καίγεται η ψυχή, όπως στο ποίημα «Ρέκβιεμ τ’ αποχαιρετισμού» της σελίδας 22:
Να ψήνονται οι πληγές
απ’ του πέλαγου την αλμύρα.
Να καίγεται ο νους στου μισεμού τη σκέψη.
Πού πας να ρωτώ.
Κι όλο να ξεμακραίνεις…
Αποχαιρετώντας μας με λόγια ονειρικά στο στερνό ποίημα της συλλογής:
Εγώ, που λες,
κάθε αυγή σ’ ορφανό μουράγιο
φυτεύω γιασεμιά
πάνω σε ματωμένα φεγγάρια.
Σαν ανταμώνεις γιασεμί
να γέρνεις να το γλυκοφιλάς
γιατί ένα όνειρο εκεί έχω κοιμήσει.
(Από το ποίημα «Σαν ανταμώνεις γιασεμί», σ. 58)
Κι είμαι σίγουρος πως κλείνοντας την τελευταία σελίδα, θα παραμείνουν εντός σας για ώρες αμέτρητες ο ήχος της θάλασσας, το άρωμα των λουλουδιών και η ιδιαίτερη ομορφιά του φεγγαριού.
Σας εύχομαι να την απολαύσετε!
Περισσότερα: Η Σταυρούλα Δεκούλου Στον αστερισμό του Ιβίσκου
