Τι σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Άννα Μικροπούλου: Τον Σεπτέμβρη του 1944 συνέβη μία σφαγή στα Γιαννιτσά. Γύρω στα 100 άτομα βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν από Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών. Γνωρίζουμε για τη σφαγή στο Δίστομο, στα Καλάβρυτα, όχι όμως γι' αυτήν στα Γιαννιτσά. Ποιος είναι ο λόγος; Οι ιστορίες του βιβλίου αυτού, προσπαθούν να δώσουν μία απάντηση. Καθώς όμως, μέσα από τη μυθοπλασία, φωτίζεται η ανθρώπινη πλευρά, νέα ερωτήματα προκύπτουν. Θύτες και θύματα, πώς βίωσαν την «επόμενη μέρα»; Και η πόλη; Πώς συμπορεύτηκε με το γεγονός αυτό, μέσα στο πέρασμα του χρόνου;
Αν θα έπρεπε να το περιγράψετε με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν αυτή;
Α.Μ.: Μνήμη. Γιατί πάντα πρέπει να «βουτάμε στο παρελθόν», να προσδιοριζόμαστε μέσα από αυτό, ξανά και ξανά. Να ανατρέχουμε στο πριν, όχι για παραδειγματισμό, αλλά για να καταφέρουμε με μπούσουλα τη μνήμη να χαράξουμε τους καινούριους δρόμους.
Τι θα συμβουλεύατε εκείνον που επρόκειτο να το διαβάσει;
Α.Μ.: Να προσπαθήσει να βρεθεί στη θέση αυτών των ανθρώπων, που κλήθηκαν ένα πρωί, χωρίς οι περισσότεροι να το αξίζουν, να πληρώσουν με τις ζωές τους τη μισαλλοδοξία των χρόνων εκείνων.
Αν το βιβλίο σας ήταν/γινόταν ένα κανονικό ταξίδι κάπου στον κόσμο, πού θα πηγαίναμε και πόσες μέρες θα κρατούσε;
Α.Μ.: Το βιβλίο μου, αν ήταν ταξίδι, θα ήταν ταξίδι στον χρόνο. Μα καθώς, αυτού του είδους τα ταξίδια γίνονται (για την ώρα) μόνο με το μυαλό, θα προσκαλέσω τους αναγνώστες μου να «βρεθούν» έστω και νοερά, για 2 με 3 εικοσιτετράωρα στα Γιαννιτσά, εκεί γύρω στις 14 Σεπτεμβρίου του 1944.
Κλείστε τη μίνι συνέντευξη με μία φράση/παράγραφο από το βιβλίο
Α.Μ.: Καμία φορά σκέφτομαι τη μέρα εκείνη, που μπήκαν οι λύκοι στην πόλη. Τη σφαγή και τον λόγο. Όσοι βρίσκονται εκεί, σκεπασμένοι από το χώμα, δεν έφταιξαν πουθενά. Αν εξαιρέσω δυο, τρεις, που ήταν οργανωμένοι σε αντιστασιακές ομάδες, οι υπόλοιποι, ανθρωπάκια του Θεού. Ούτε αγωνιστές, ούτε γενναίοι. Τόσο μένος απέναντί τους; Και από Έλληνες; Γιατί; Τι σου είναι όμως η μοίρα. Να ζεις με φόβο, να πεθάνεις παλικάρι. Άξιζε όμως;
Η Άννα Μικροπούλου γράφει για τη συλλογή διηγημάτων της, Λύκοι στην πόλη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Στην περίληψη διαβάζουμε:
14 Σεπτεμβρίου 1944: ένα ομαδικό έγκλημα συντελείται στην πόλη των Γιαννιτσών. 120 περίπου αθώοι άνθρωποι συγκεντρώνονται από ταγματασφαλίτες στο 1ο Δημοτικό Σχολείο, υπό την απειλή των όπλων διατάσσονται να σκάψουν τον τάφο τους, εκτελούνται άγρια και θάβονται ομαδικά. Το βιβλίο αυτό είναι αφιερωμένο σε αυτούς τους ανθρώπους. Περιέχει 15 ιστορίες, στις οποίες, μέσα από αναδρομές στο παρελθόν, οι πρωταγωνιστές, θύματα και θύτες,αφηγούνται το πώς βίωσαν τη σφαγή, καθώς και την επίδραση που αυτή είχε πάνω στις ζωές τους και στην πόλη, στα χρόνια που ακολούθησαν.
Η Άννα Μικροπούλου γεννήθηκε στην Καρυώτισσα του ν. Πέλλας το 1969. Έχει τελειώσει τη Φαρμακευτική Σχολή του ΑΠΘ και ασκεί την επιστήμη της στο χωριό της. Είναι επίσης κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη δημιουργική γραφή από το Ε.Α.Π. Είναι παντρεμένη και μητέρα δυο κοριτσιών, της Ελευθερίας και της Σίλιας. Διηγήματά της συμπεριλαμβάνονται στις συλλογές: 2ος Λογοτεχνικός Διαγωνισμός «Μίμης Σουλιώτης» Γιαννιτσά: Ιστορίες του τόπου μας 200 χρόνια τώρα…
