Ένα ποίημα που δεν ήθελα να γράψω αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς
Ελισάβετ Αγόρου
Έρχεται μια μέρα,
που τα πουλιά σταματούν να τραγουδούν.
Ακούγονται μόνο σειρήνες και κρότοι.
Έρχεται μια μέρα,
που το σπίτι και η καρδιά σου γκρεμίζονται.
Έρχεται μια μέρα,
Έρχεται μια μέρα,
που δεν ξέρεις πού να πας.
Έρχεται μια μέρα,
που φοβάσαι να ρωτήσεις το πού.
Έρχεται η μέρα,
που φτάνει εκείνος με τα μαύρα του ρούχα και τα ματωμένα δόντια
και στέκεται ανάμεσα στους «ισχυρούς».
Στρογγυλοκάθεται επάνω στα τεμαχισμένα σύνορα
και γελά στα δεινά των ανθρώπων.
Αδηφάγος.
Μετρά τα θύματά του
και ύστερα στέλνει στον χαμένο τον λογαριασμό.
Υποκριτής.
Γνωρίζει,
ότι και ο νικητής είναι χαμένος μέσα στο μαύρο πέπλο του.
Γνωρίζει,
πως δε θα αφήσει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.
Γι' αυτό σεργιανίζει ανενόχλητος την υφήλιο.
Αρέσκεται σε επιδείξεις ισχύος και πονεμένα βλέμματα.
Δεν τρώει από πείνα
αλλά από λαιμαργία για καταστροφή.
Τον θρέφει η απληστία των ανθρώπων.
Στο κοίταγμά του σιωπή.
Ακόμα και οι λέξεις δε γίνεται να πέσουν στο χαρτί, χωρίς να ματώσουν.
Νικιέται;
Αναρωτιέμαι.
Νικιέται,
ακούγεται από μέσα μου η ψυχή των ανθρώπων.
Όχι άλλος πόνος. Όχι άλλος πόλεμος.
🌺
Copyright © Ελισάβετ Αγόρου All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από έργο της Βιβής Μαρκάτου
