Λίτσας Καποπούλου
Πόλεμος κοντά μας,
πόλεμος μακριά μας,
δίπλα μας, στη γειτονιά μας.
Πόλεμος αναίτιος.
Οι σύμμαχοι παρατηρούν.
Όπως τους συμφέρει,
όπου τους βολεύει
άφιλοι εταίροι!
Σφυρίζουν αδιάφοροι,
αλλού κοιτούν ουδέτεροι.
Τη συνείδησή τους αναπαύουν.
Στην ιστορική διαδρομή τους
τα ίδια κάνουν.
Μνήμες πονεμένες, αιματηρές ξυπνούν
Ίδιοι οι πρόγονοί τους!
Σιγά μη βελτιωθούν!
Υποδεικνύουν τράπεζα διαλόγου
στον πόλεμο του παραλόγου.
Πώς να εξηγήσει κανείς
σε δίκαιους, αθώους και παιδιά
πόλεμος τι θα πει,
το πώς και το γατί!
Πόλεμος, κατάρα υποχθόνια.
Συντρίμμια ο Πολιτισμός.
Νικήθηκε ο Ανθρωπισμός.
Ορατότητα μηδέν στον πλανήτη Γη.
Τιμωρία αναμένει ολύμπια, θεϊκή.
Έναν κεραυνό ο Δίας αν ρίξει
του πολέμου τις σειρήνες θα σιγήσει.
Κι ίσως τους δαίμονες συνετίσει.
Από τις Συμπληγάδες της φωτιάς
το περιστέρι της ειρήνης περνά.
Κρατά στο στόμα του κλαδί ελιάς.
Μια σταλιά τσουρουφλίστηκε στην ουρά.
Η ελπίδα μένει ζωντανή.
Οι άνθρωποι έχασαν τον προορισμό τους·
Ο Άρης πια δεν είναι βοηθός τους.
Σβήνει η πνοή τους η θεϊκή.
Πόλεμος όλεθρος, άδικος!
Η επιβολή του δίκιου των ισχυρών
αναιρεί της Θέμιδας το σκεπτικό!
🌺
Copyright © Λίτσα Καποπούλου All rights reserved, 25/2/2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Συνοδεύεται από κολάζ της Σοφίας Ανδρέου (Μικρασιατική καταστροφή, 8/2/22)
