Ειρήνης Χιώτη
Άσπρο μαντήλι στον καθρέφτη μάνα στρώσε
διπλό γλυκό σήμερα δώσ' τους πετιμέζι.
Δίπλα κοιμούνται η γυναίκα, τα παιδιά μου
μόνοι σας θα 'στε από το βράδυ στο τραπέζι.
Στο στάβλο πίσω με προσμένει το άλογο μου
άχυρο απ' το χωράφι να του δώσω κόψε
κι ύστερα πότιστο, σα για μεγάλο δρόμο.
Μα τούτη τη φορά δε τ' οδηγάω,
στου χωραφιού το αλέτρι να το ζέψω,
νερό για να τραβήξω απ' το πηγάδι
και το χρυσό σιτάρι να αλέσω.
Ολόμαυρη τη χαίτη του χαϊδεύω
κι ύστερα απ' το γκέμι το τραβάω.
Το νιώθει… αντιστέκεται κι εκείνο,
στον πόλεμο πως σήμερα το πάω.
Στην πόρτα στέκει όλη η φαμέλια μου
τη μάνα μου στο στόμα θα φιλήσω.
Καταλαβαίνουν και κάνεις μας δε μιλάει
πως ίσως και να μη γυρίσω πίσω
Στη δημοσιά το βγάζω το άλογό μου,
με υπομονή τη σέλα του περνάω
τουφέκι του στεριώνω από την άλλη
και καβαλάρης, το χωριό μου προσπερνάω.
Δε ξέρω ποιον στ' αλήθεια πολεμάω
ποιον μ' έστειλαν εδώ στις άκρες να σκοτώσω
θα με θυμούνται άραγε ακόμα τα παιδιά μου;
Κι αν θα γυρίσω πίσω να τα μεγαλώσω…
Ετούτα όλα τώρα συλλογάμαι
έτσι ανάσκελα που κείτομαι στο χώμα
θλιμμένο τ' άλογό μου με κοιτάζει
μες στο χαράκωμα ένας νεκρός ακόμα.
🌺
Copyright © Ειρήνη Χιώτη All rights reserved, 8/4/2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα από την Θωμαΐς Ρηγάκη
