Νικόλ Κουρομιχελάκη
Την αντανάκλαση της ειρήνης μέσα μου.
Θα μου έδενε προσεχτικά την πληγή της ψυχής μου κυρίως, και μετά θα με παρέπεμπε
Στα τερτίπια του ανέμου για να συνεργαστώ με τους καιρούς και τα κάστρα.
Εγώ από την άλλη θα ανέβαζα από την αποθήκη την ξεχασμένη μου Γκουέρνικα, να καρφώσω στον τοίχο και στη συνείδηση του κόσμου τα χρώματα.
Σα μαθημένη από τα κεφάλια των αλόγων που μπλέκουν με τα πόδια και τα κρεμασμένα χέρια μοιάζει η αφετηρία της νέας μας ζωής.
Έτσι δημιουργήθηκαν οι πατρίδες, οι χώρες και οι οικογένειες, με έναν συνεχή πόλεμο ή κατά τον Πρωταγόρα με την πολεμική, που είναι μέρος της πολιτικής μας (Τελικά συνεργάζονται οι αρχαίοι θυμόσοφοι με τους Λατίνους)
Τότε το φιτίλι θα ήταν αρκετό να προκαλέσει την αμφιβολία της παντοδυναμίας του και η ποίηση, η φτωχή συγγενής της ανάγκης, θα δέσποζε πάνω από τις κοσμοθεωρίες του χάους, με ένα απλό κλωνάρι ελιάς.
Ο έρωτας και η ποίηση, ή ο έρωτας για ποίηση, χορεύουν μαζί μας για να μη νιώσουμε ποτέ μόνοι όσο ο θάνατος κοντοζυγώνει.
Copyright © Νικόλ Κουρομιχελάκη All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Μαρίας Νικολάου - Marie Nikola (λάδι σε μουσαμά)
