Μανώλη Α. Κατσούλη
Γεννιόμαστε πάνω στα βράχια του χάους
κάποια του χρόνου στιγμή
και τότε άπειρες αχτίδες Ήλιου
πυρπολούν ανελέητα
και χωρίς κανένα φραγμό τα μάτια μας.
Κι αυτά
απροστάτευτα, ευκολόπιστα, έκθαμβα
περιπλανιόνται ατενίζοντας τις πλατιές ολόφωτες πεδιάδες της ζωής
ψάχνοντας προορισμούς
αδιαφορώντας προκλητικά
για το μετέωρο άλμα της λέαινας δίπλα τους
που αναμένει την κατάλληλη στιγμή
να τα οδηγήσει
στα βάραθρα του σκότους
Κόκκινη βροχή
που τροφοδοτείς τις φλέβες μου με ενέργεια
και δίνεις ζωή σαν τον άνεμο που ξεσηκώνει τα ξέφωτα και τα φαράγγια,
σαν το νερό που κυλά στα ποτάμια, στις θάλασσες και στους αιθέρες,
πες μου: «Ποιος είμαι;
Ποιος είμαι από πού ήρθα και πού θα πάω;
Ποιος είμαι και γιατί χωρίς να με ρωτήσει κανείς,
βρίσκομαι ανάμεσα στα πάθη, στα μαχαίρια και στους πολέμους;»
Είμαι κι εγώ πάθος, μαχαίρι και πόλεμος;
Μάθε λοιπόν πως όταν στο σώμα μου
ένοικοι έρχονται
βασανιστικά πλάσματα της νύχτας,
–δαιμονικά απομεινάρια του μυαλού–
και με παιδεύουν,
μες στην καρδιά και στην ψυχή μου
εδρεύουν αγαθοί άγγελοι,
που ξαγρυπνούν καρτερικά
και τους νικάνε
και με προτρέπουν να ζω με αγάπη
ώστε όλα γύρω μου να γίνονται όμορφα κι ολοκαίνουργα.
🌰
Copyright © Μανώλης Α. Κατσούλης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Edvard Munch
