koukidaki: Κάζιμιρ και Καρολίνα

Μια μαύρη κωμωδία του Έντεν Φον Χόρβατ

Ένα αγόρι, ερωτεύεται ένα κορίτσι. Ένα κορίτσι, ερωτεύεται ένα αγόρι. Μια ιστορία από αυτές που συμβαίνουν στη ζωή…

Βρισκόμαστε στη Γιορτή της Μπίρας του Μονάχου. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι ξεκινά για το πανηγύρι, αλλά κάπου στην πορεία θα ανακαλύψει πως η αγάπη του δεν είναι αρκετή για να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Ο Κάζιμιρ μένει άνεργος και βουλιάζει στην οργή και την κατάθλιψη, η Καρολίνα θέλει να βελτιώσει τη ζωή της και να αναρριχηθεί κοινωνικά.

Γύρω τους θα βρεθούν διευθυντές, σύμβουλοι, φιλόδοξοι υπάλληλοι, κορίτσια που πουλάνε τον έρωτα για να επιβιώσουν, μαφιόζοι και ναρκομανείς, καταθλιπτικές γυναίκες. Κάπου ανάμεσα στο όνειρο και στη ζοφερή αλήθεια, η Καρολίνα θα αγγίξει για λίγο το όνειρο, που υπόσχονται τα καινούργια Ζέπελιν που σκίζουν τους αιθέρες, για να κατρακυλήσει πίσω στην ωμή καθημερινότητα της ήττας και της πείνας.

Ο Έντεν Φον Χόρβατ τοποθετεί τη δράση του έργου του μετά από την Ύφεση του 1929, που έφερε την Δημοκρατία της Βαϊμάρης σε δεινή οικονομική κατάσταση, προετοίμασε την άνοδο του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος υπό την αρχηγία του Αδόλφου Χίτλερ και οδήγησε τελικά στην εγκαθίδρυση του ναζιστικού καθεστώτος το 1933.

«Το Κάζιμιρ και Καρολίνα», μια ρομαντική ιλαροτραγωδία του 1932, είναι ένα συναρπαστικό μείγμα απόλαυσης και καταστροφής. Αυτή η γλυκόπικρη ιστορία δύο νέων που χωρίζουν σε ένα σκηνικό οικονομικής και πολιτικής αστάθειας είναι ένα από τα πιο συχνά θεατρικά έργα στον γερμανόφωνο κόσμο από τη μεγάλη ύφεση του 2008. Μια ύφεση που έχει επηρεάσει ποικιλοτρόπως και τη χώρα μας, οπότε οι αναλογίες με το σήμερα είναι παραπάνω από εμφανείς και γίνονται η αφορμή για μια βιτριολική σάτιρα, που πραγματεύεται πανανθρώπινα ζητήματα, άλυτα στο διηνεκές.

Αντιπαραβάλλοντας το προσωπικό δράμα με την ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα, ο Χόρβατ διαπιστώνει με πίκρα πως οι δυο «αυτές σφαίρες συνδέονται και μάλιστα με τρόπο ολέθριο» και αναρωτιέται τελικά ποιος ευθύνεται για ό,τι συμβαίνει; Οι άνθρωποι; «Μα, οι άνθρωποι δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί», σημειώνει ίσως ο πιο συμπονετικός συγγραφέας του πολιτικού θεάτρου. Είναι όμως άμοιροι ευθυνών;