Γιάννη Σμίχελη
Άνοιξα το βλέμμα στο ουρανό
Κι όλο το κορμί σε ψάχνει στο υπερπέραν
Οι αλήθειες μπορούν και κρύβονται καλά
Ώστε να μην αποκαλύπτονται στην καθημερινότητα
Οι άνθρωποι δεν γνωρίζονται όσο συγχρωτίζονται
Μα κυρίως καθώς σιωπούν στις στιγμές της αφηρημάδας τους
Όταν χαμένοι στις σκέψεις διαισθάνονται το νόημα της ενέργειας
Πίσω απ' τα τετριμμένα τα τερτίπια
Δεν είναι παιχνιδάκια των ενστίκτων
Αλλά η φαντασία που μπορεί και πείθει για την αξία των ανθρώπων.
Πώς γίνεται ένα χαμόγελο ν' ακτινοβολεί την αυθεντικότητά του
Ακόμη κι όταν απουσιάζει το σώμα που το φέρει,
Ακόμη κι όταν η ασφάλεια της μικρής πόλης αποδεικνύεται διάτρητη
Σαν τη ζούγκλα όπου ο ισχυρότερος είναι η μοίρα.
Πάντα νιώθω το βλέμμα του χάρου πίσω μου
Η διαρκή πάλη με τον πανικό, και το μειδίαμα μιας προσωρινής καταστολής του.
Με την γαλήνη του εγκεφάλου
Πίσω από τις προτάσεις συνεδριάζουν οι προθέσεις
Πάντως τίποτα από τα δυο δεν αρκεί για να επικοινωνήσουμε
Παρά μόνο ο δίαυλος του ονείρου.
Πόσες φορές δεν βλέπαμε ταινίες στο Χριστίνα
Και δια μέσου της πλοκής των εικόνων
Πλάθαμε τις παράλληλες ζωές που μας ταιριάζανε
Χτίζαμε το alter Ego από άσχετες ατάκες και σκηνές
Κι οργώναμε τ' άπειρο δίχως συμβιβασμούς.
🌰
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στην εικόνα βλέπετε πίνακα Egon Schiele (Agony, 1912)
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα της συλλογής «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί» η οποία δημοσιεύεται τμηματικά από τις 23 Δεκεμβρίου 2022 ως τις 28 Απριλίου 2023, κάθε Παρασκευή.
