Γιάννη Σμίχελη
Κρατούσες το χέρι της σαν την αχτίδα του ηλίου
Και το κεφάλι σου κουβαλούσε το διπρόσωπο του φεγγαριού
Ντυμένος με καλοσιδερωμένα ρούχα, ξυρισμένος, κοντό μαλλάκι
Ήταν γεμάτο γαρίφαλα το σώμα σου εκείνο το καλοκαίρι
Καθόσουν στο τραπέζι ανατολή για να αποχωρήσεις σαν ηλιοβασίλεμα
Η νέα αρχή το σφράγισμα ενός απόλυτου τέλους
Είχες εκπληρώσει το καθήκον σου και δεν μπορούσες άλλο
Ν' αναπνέεις με τ' ανθρώπινα πνευμόνια
Οι ενοχές αβάσταχτες και οι δαίμονες σε ξεσηκωτικό γλέντι καταθλιπτικών έλξεων.
Μια μηχανή στον δρόμο σου πάντα και τα εφηβικά γέλια της ανεμελιάς
Να κάνουν σούζες στης Αθήνας τα σοκάκια
Τραγούδι μιας αιώνιας νεότητας στην άσφαλτο του εφιάλτη
Κάποιος πήγε να χτυπήσει την καμπάνα κι έσπασε από δυστυχία.
Γόγγυζαν τα κομμάτια της στον περίβολο της εκκλησίας
Ο σπαραγμός των δέντρων τρόμαξε τα πουλιά
Δάκρυσαν οι πέτρες όταν σε σκέπαζαν
Η ελευθερία σου ένα βήμα υπερφυσικής απόδρασης
Από τον τάφο των ζωντανών.
🌼
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved, 2022
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στην εικόνα βλέπετε πίνακα Edvard Munch (Ashes, 1894)
Το κείμενο αποτελεί απόσπασμα της συλλογής «Δύσκολοι αποχαιρετισμοί» η οποία δημοσιεύεται τμηματικά από τις 23 Δεκεμβρίου 2022 ως τις 28 Απριλίου 2023, κάθε Παρασκευή.
