Γιάννη Σμίχελη
Ένα σώμα αιωρείται
Πάνω από τις ανάγκες του
Δεν υπάρχει θεός
Γι' αυτό κι ορίζω την ιδέα του
Πλήρως
Την αλήθεια του σώματος
Μόνο οι ορμόνες γνωρίζουν
Το ανοσοποιητικό του πνεύματος
Σχέσεων
Τα δέντρα χρειάζονται αγάπη
Για να σηκωθούν
Και ο άνθρωπος δίχως αλληλεγγύη
Είναι ένα υποσωματίδιο σε απελπισία
Άγονης σκοτεινιάς
Τελικά ο μόνος διάβολος που πονάει
Είναι το έρημο κενό
Ο Δάντης έδινε νόημα στην ανθρώπινη
Δράση
Ορίζοντας τις τιμωρίες της
Από την μόνη σπηλιά που δεν χρειάζεται να βγούμε
Είναι η δική μας
Εκεί το φως δεν έχει χρώμα και λάμψη
Έχει την βαθιά αρμονία της γέννας
Το είναι δεν έχει ανάγκη κανέναν χρόνο
Εφόσον είναι ο εαυτός του
Αλλά τον επιθυμεί σε μια ερωτική σχέση δημιουργίας
Ο χρόνος από μόνος του δεν υπάρχει
Και ο χώρος είναι η ιστορία της πορείας του σπέρματος σε μια
Αιώνια μήτρα
Στα σύνορα παίζουν τα παιδιά
Πετροπόλεμο της πίκρας,
Η πείνα θερίζει τις συνειδήσεις
Και οι καρδιές δεν βρίσκουν χώμα να ριζώσουν
Τα δόντια ακονισμένα περιφέρονται
Κουβαλώντας σάρκες σκισμένες των ονείρων
Οι ιδέες έχουν κρυφτεί στα υπόγεια της υδρογείου
Διάγοντας βίο σκοτεινής απομόνωσης
Οι ολιγάρχες θαρρούν πως παίζουν κουκλοθέατρο
Μα οι σκιές της οργής όλο και φουντώνουν
Σαν την μαύρη θάλασσα της λάβας των αποκλεισμών
Η ελεύθερη χώρα έγινε ένας χώρος οργίων επενδύσεων
Σεσημασμένων παραφύσεων
Οι διαστροφές έχουν στήσει τον χορό
Των καθικιών στα κοσμηματοπωλεία αμβλώσεων
Η γέννηση ούτε καν σαν σκέψη
Δεν περνά από τα κέντρα αποφάσεων
Τα γραφεία κηδειών εκθέτουν τα μαυσωλεία
Στους εν δυνάμει ανυποψίαστους χρήσιμους ηλίθιους
Ο πολτός των συμφερόντων αχνίζει βοθρίλα
Ενώ η απελπισία συνοδεύει τον θάνατο στο τελικό κατευόδιο
Ο ρόλος του έχει ξεπεραστεί από την αξία του χρήματος
Τα ζόμπι είναι πιο βολικά στην απενοχοποίηση της εκμετάλλευσης
Τα κρεματόρια και οι γενοκτονίες είναι περιττές μέθοδοι
Καθώς οι μάζες δεν ζουν για να συστηθούν στην ιστορία
Οι σκιές όλο και πλησιάζουν
Το σύμπαν κάνει τη δουλειά του
Κυρίως απέναντι στους καπηλευτές, εκμεταλλευτές και θρησκόληπτους
Η ύλη πάντα βρίσκει το πρόσφορο κενό για εκπλήξεις θεϊκές
Και η ενέργεια δρα πάντα ακριβοδίκαια
🍒
Copyright © Γιάννης Σμίχελης All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε έργο Rene Magritte (The taste of tears, 1946)
