Ελένης Σταθοπούλου
Αγόρια και κορίτσια μου,
της νιότης γοργοφτέρουγα τρυγόνια,
στη σκιά τ' Ολύμπου μια βραδιά
ξαμοληθήκατε λευκές ψυχές
με κόκκινο αιμάτινο αυλάκι
καταμεσής στα φρύδια,
με τέφρα εξαΰλωσης μια χούφτα
στ' ορίζοντα τις άκρες σκορπισμένη
για το μακρινό ταξίδι οβολός,
Αγόρια και κορίτσια μου,
κρωξίματα τον ήλιο σκίασαν,
που τρομαγμένος στάθηκε να φέξει
ωχρός και λυπημένος
το πέταγμα στον ουρανό των άστρων,
απαρηγόρητα δάκρυα χύνοντας
για τ' άδικο της μοίρας σας,
που τ' όρισαν φονιάδες αμελείς,
εγκληματίες ένοχοι,
αδιάφοροι του κέρδους δαίμονες.
Αγόρια και κορίτσια μου,
κοιτάξτε τις γραμμές και τα βαγόνια,
τα κλειδιά και τις σήραγγες,
τις σακούλες με τις στάχτες και τα μέλη σας,
τους γονιούς και τ' αδέλφια σας,
τους αγαπημένους όλους,
που επαίτες ζητούν
να θάψουν ό,τι έχει διασωθεί δικό σας
με κομμένη την ανάσα
και την καρδιά στου πόνου τους
λιωμένη το καμίνι.
Αγόρια και κορίτσια μου,
χαρούμενες υπάρξεις,
γυρίζοντας από της Αποκριάς το γλέντι
στο στόμιο του λαβύρινθου ο θάνατος
στης έκρηξης τη λάμψη καρτερούσε,
στης διαπλοκής το σύμπαν λαιμητόμος,
το λάθος τάχα του σταθμάρχη,
της εξουσίας τ' όντι το κακούργημα.
Αγόρια και κορίτσια μου,
ως άνθρωπος, γυναίκα και μητέρα
ζητώ με θλίψη γονυπετής συγγνώμη,
που γέρασα και δεν κατάφερα ν' αντισταθώ,
σαν λέαινα να προασπίσω τ' όνειρο της ζωής σας!
🌰
Copyright © Ελένη Σταθοπούλου All rights reserved
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Πόπης Μπίσσα
