Ρόζας Βλαχογιάννη
Σκοτάδι στη πόλη, στον ουρανό, στο βλέμμα,
στην αυλή που ήμασταν παρέα.
Σύννεφο η θλίψη, σκέπαζε κουρασμένα την ελπίδα.
τη νύχτα έντυνε ο Μόρισον και η δική σου παρουσία.
Κι όσο η στιγμή πλησίαζε, μεγάλωνε η λύπη.
Τώρα που έφυγες... ποια ανάμνηση θα στοιχειώνει τα όνειρα;
ποιο τραγούδι θα παρηγορεί τη φυγή σου;
Γεμίζει το κενό στην απουσία, το άγνωστο φοβίζει τον καθένα.
Κι η νομοτέλεια που ορίζει τη ζωή,
ανάλγητη μας παίρνει στα φτερά της.
Απ' τα βάθη όμως κάτι τραγουδάει,
«Ίσως αυτό δεν είν' το τέλος.
Ίσως είναι παρά μόνο η αρχή»...
🍈
Copyright © Ρόζα Βλαχογιάννη All rights reserved, Μάιος 2025
Πρώτη δημοσίευση
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
Στη συνοδευτική εικόνα βλέπετε πίνακα Mario Henrique