Ο Ιούνιος έφτανε στο τέλος του κι εγώ κατευθυνόμουν προς το Θέατρο Αυλαία της Θεσσαλονίκης για μια από τις τελευταίες παραστάσεις του καλοκαιριού σε κλειστό χώρο: τις Ικέτιδες του Αισχύλου από το Εργαστήρι Θεάτρου Thespians!
Ένας από τους λόγους που με έκαναν να το παρακολουθήσω, αφορούσε τους συντελεστές του: την σκηνοθεσία ανέλαβε η Βαρβάρα Δουμανίδου, ο Δημήτρης Βασιλειάδης ήταν υπεύθυνος για την κίνηση των ηθοποιών και τα κοστούμια επιμελήθηκε το Θέατρο του Άλλοτε. Η διανομή των ρόλων είχε ως εξής: τις Δαναΐδες υποδύθηκαν η Νατάσα Αγγελοπούλου, η Έλενα Αρβανιτίδου, η Έλενα Ζαμζαρά, η Κατερίνα Λαγοπούλου, η Ευδοκία Παυλίδου, η Φανή Πλάκα και η Εύα Σύρπα. Τον Δαναό, ο Τηλέμαχος Λιάτσιος και τον Πελασγό, ο Γιώργος Καλπακίδης. Ακόμα μία αφορμή, για την παρουσία μου εκεί, ήταν πως τα έσοδα διατέθηκαν για την αγορά περιοδικών δρόμου Σχεδία. 1000 μπράβο για την πρωτοβουλία!
Μα ας επικεντρώσουμε στην ιστορία μας. Πρόκειται για ένα αρχαίο δράμα που παραμένει διαχρονικό αλλά και συγχρόνως επίκαιρο, αν αναλογιστούμε όσα συμβαίνουν γύρω μας. Κι αυτό, γιατί η πλοκή αφορά τη φυγή των πενήντα Δαναΐδων, με τη συνοδεία του πατέρα τους Δαναού, από την Αίγυπτο, ώστε ν' αποφύγουν τον αιμομικτικό γάμο με συγγενείς τους. Να μην παντρευτούν δηλαδή τα ξαδέρφια τους, τους πενήντα γιους του Αιγύπτου.
Καταφεύγοντας λοιπόν στο Άργος, ζητούν άσυλο από τον εκεί βασιλιά, τον Πελασγό. Του εξιστορούν όλα όσα πέρασαν, αποθέτοντας τις ζωές τους στα χέρια του αναποφάσιστου βασιλιά...
Όπως αποδείχτηκε και από την εικόνα της αίθουσας, η παραπάνω πλοκή στάθηκε αρκετά ενδιαφέρουσα για το κοινό, μιας και υπήρξε αθρόα προσέλευση των θεατών από σχετικά νωρίς. Και μετά το τρίτο κουδούνι, στη σκηνή ανέβηκε η σκηνοθέτης Βαρβάρα Δουμανίδου, ενημερώνοντάς μας ότι θα παρακολουθήσουμε ένα εντελώς διαφορετικό τέλος της ιστορίας που γνωρίζουμε!
Και πριν προλάβει να κοπάσει η έκπληξή μας, τα φώτα έσβησαν σκεπάζοντας τα πάντα ο ήχος της θάλασσας. Μπλε φως απλωνόταν στη σκηνή, λούζοντας τον γέρο πατέρα Δαναό, καθώς και τις κόρες του με τα χρυσόμαυρα φορέματά τους, που τον ακολουθούσαν κρατώντας στα χέρια κλαδιά ελιάς.
Καθώς στη συνέχεια οι ηθοποιοί παίρνουν τον λόγο με την σειρά, μαθαίνουμε για όλα όσα τους ανάγκασαν να καταλήξουν πρόσφυγες. Η αποφασιστικότητα στα λεγόμενά τους και η δύναμη της φωνής τους, δεν αφήνουν ασυγκίνητο τον βασιλιά Πελασγό που τις συναντά στο διάβα του.
Και κάπου εκεί αφεθήκαμε στις ερμηνείες των ηθοποιών που κατάφεραν να μας ταξιδέψουν στα αρχαία χρόνια, αναλογιζόμενοι συγχρόνως τις παρόμοιες καταστάσεις που συναντάμε στο σήμερα. Επικεντρώνοντας κυρίως στην καταπίεση και τη βία που βιώνουν οι γυναίκες, την ανάγκη για ισότητα και ελευθερία και τον εξαναγκασμό του ξεριζωμού απ' τα πάτρια εδάφη.
Και στον αντίποδα, τις ηθικές αξίες –όπως αυτή του Ξένιου Δία– που διατηρούσε και συνεχίζει να διατηρεί η φιλόξενη χώρα μας, τοποθετώντας στην παράσταση ως εκφραστή της δικαιοσύνης τον βασιλιά Πελασγό, που στην πρώτη απόπειρα των Αιγυπτίων να κλέψουν τις Ικέτιδες, τους διώχνει δίνοντας λυσσαλέα μάχη, κρατώντας τες ασφαλείς. Με μία από αυτές να διαλαλεί με πίστη ότι δεν θα σωπάσει ποτέ, απαιτώντας για πάντα την ισονομία: «Αν η τιμή μου είναι η σιγή, θα ζήσω με ατιμία!».
Στην επόμενη ανάσα, το έργο είχε ολοκληρωθεί αφήνοντας πίσω του ένα δυνατό χτυποκάρδι, έναν αναστεναγμό και το παρατεταμένο χειροκρότημα όλων μας. Γιατί αυτό που μόλις ζήσαμε ήταν πλασμένο από απεγνωσμένες κραυγές που απαιτούν δικαίωση, την αχτίδα που επιχειρεί να δραπετεύσει απ' το σκοτάδι και από ψυχές π' αναζητούν πατρίδα.
Σκέψεις και ηθικά νοήματα που ακόμα κι αν δεν τις αναλογιζόσουν έντονα πριν την παράσταση, ίσως και να μπολιάστηκε στο τέλος αυθόρμητα μέσα σου ένα έστω ψήγμα ενσυναίσθησης. Έτσι τουλάχιστον το ένιωσα μέσα μου. Το συνάντησα άλλωστε και στο δικό σου βλέμμα καθώς αποχωρούσαμε από την αίθουσα. Και ξέρω και ξέρεις καλά, πως υπαίτιες για όλο αυτό ήταν εκείνες που στάθηκαν κάποτε σπίθες, γινόμενες μετέπειτα φωτιά: Οι Ικέτιδες...
Επιμέλεια - διορθώσεις: Τζένη Κουκίδου
