Η παράσταση που τράβηξε τα βλέμματα για την πρωτοτυπία της, Οι σπόροι, με την Ελένη Γερασιμίδου και τον Αντώνη Ξένο, ένα κωμικόδραμα –βάσει δελτίου τύπου αλλά και υπαρξιακή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας σύμφωνα με την Αγγελική Ξένου– του Άκη Σιδέρη, επανέρχεται σε summer edition, από τις 19 Ιουνίου 2025, στην αυλή του Από κοινού θεάτρου.
Παρακάτω, οι συντελεστές αυτής μιλούν για το έργο, την παράσταση, τις προκλήσεις της και γενικότερα για τη σύγχρονη δραματουργία.
Πώς σας ήρθε η ιδέα;
Αγγελική Ξένου: Ως «ιδεοδότρια» της παράστασης (γελάω) έχω υποχρέωση ν' απαντήσω μόνο σ' αυτή την ερώτηση.. για τις υπόλοιπες είμαι σίγουρη πως θα με καλύψουν οι συνάδελφοι. Λοιπόν, η ιδέα προέκυψε μέσα από δαιδαλώδεις υπαρξιακές αναρωτήσεις ετών... όπως: από πού «φυτρώνουμε»; – η απάντηση γνωστή – και γιατί να είναι μόνο ένα σπερματοζωάριο αυτό που καταφέρνει να εισέλθει στο ωάριο; Τα σπερματοζωάρια στην πορεία τους προς τον τελικό στόχο συνεργάζονται μεταξύ τους; Πόσο αυξημένο ανταγωνισμό έχουν;
Κάπως έτσι η φαντασία μου κάλπαζε και κάπως έτσι ξεκίνησα να διαβάζω άρθρα και μελέτες γύρω από την εμβρυολογία. Η λογική και το «επιστημονικό» μου ενδιαφέρον ικανοποιήθηκαν αρκετά, καθόλου όμως η άσβεστη καλλιτεχνική μου τρέλα. Ήθελα να δημιουργήσω μια υπαρξιακή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας. Έγραψα τον πυρήνα της ιδέας μου και 4-5 σελίδες οι οποίες έμεναν κρυμμένες για χρόνια στα συρτάρια μέχρι που αξιοποιήθηκαν με τον καλύτερο δημιουργικό τρόπο από τον Άκη Σιδέρη. Ξέρω πως δεν θα ολοκλήρωνα ποτέ η ίδια αυτό το έργο, κυρίως λόγω ενός ανεξήγητου φόβου που έχει να κάνει με τη γυναικεία μου φύση και του ότι είμαι μία εν δυνάμει μητέρα. Ο Άκης είχε ως εφαλτήριο τη σουρεαλιστική ιδέα και τις αρχικές αράδες μου αλλά προχώρησε μ' ένα γλυκό χιούμορ και μια ευαισθησία που προσέδωσαν πολυεπίπεδο χαρακτήρα στο έργο. Του είμαι ευγνώμων για το αποτέλεσμα! Όμως έχω ένσταση ως προς το χαρακτηρισμό του έργου. Ο ίδιος το προσδιορίζει ως κωμικόδραμα. Για μένα, «Οι σπόροι» παραμένουν μια υπαρξιακή κωμωδία επιστημονικής φαντασίας η οποία μπορεί να πυροδοτεί τα αταβιστικά αντανακλαστικά μας για τη διαφύλαξη πανανθρώπινων αξιών.
Άκης Σιδέρης: Η ιδέα του έργου προέκυψε έτσι απλά, από μια σκέψη της Αγγελικής για το πώς θα μπορούσαν να επιβιώσουν δύο σπερματοζωάρια στον ίδιο «χώρο» και τι θα ήταν διατεθειμένα να κάνουν στον αγώνα για την εισχώρηση... στον πόλεμο του κόλπου. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον αυτή η συζήτηση και θέλησα να ενημερωθώ διαβάζοντας πάνω στον κλάδο της βιολογίας, τη γενετική. Μελέτησα τα γονίδια και κυρίως την κληρονομικότητα (που σημειωτέον καλύπτει μεγάλο και σημαντικό κομμάτι του έργου) που ομολογώ πως δεν γνώριζα λεπτομέρειες πριν καταπιαστώ με αυτό. Όλες αυτές οι πληροφορίες συγκεντρώθηκαν και μέσα από πολύ γέλιο φτιάξαμε αυτή την σουρεαλιστική ροζ κωμωδία που ελπίζουμε να σας αρέσει.
Τι πραγματεύεται το έργο και τι θέλετε να κρατήσει ο θεατής/αναγνώστης στο τέλος;
Α.Σ.: Το έργο πραγματεύεται τη ζωή που εμείς μπορούμε να δημιουργήσουμε. Μιλάει για την συνεχή επιβίωση του ανθρώπου και για αξίες χαμένες που είναι στο χέρι μας να επαναφέρουμε... με όποιο κόστος.
Προσωπικά, θα επιθυμούσα, καταρχάς, να γελάσει με τα ευτράπελα και στο τέλος να μείνει στον αναγνώστη/θεατή μια γλυκιά αίσθηση και ένα πονηρό κλείσιμο ματιού στη ζωή ότι υπάρχει ελπίδα!
Αν έπρεπε να το περιγράψετε με μία λέξη ή φράση, ποια θα ήταν αυτή και γιατί;
Α.Σ.: «Στη ζωή δεν αξίζει να είσαι πρώτος από τύχη αλλά επειδή πάλεψες για αυτήν!».
Ποια είναι η άποψή σας για τη σύγχρονη δραματουργία;
Α.Σ.: Ως δημιουργός, αλλά κυρίως ως αναγνώστης ή θεατής, με αφορά η σύγχρονη δραματουργία, τα θεατρικά έργα που γράφονται ή παράγονται σήμερα, όπως και οι μελέτες που ασχολούνται με τα σύγχρονα θεατρικά έργα. Φέρουν νέο αέρα και έμπνευση στη δραματουργία λόγω τον σημερινών και επίκαιρων θεμάτων που καταπιάνονται.
Ποιες ήταν οι προκλήσεις και πώς τις αντιμετωπίσατε;
Α.Σ.: Οι προκλήσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσω ήταν η επαφή μου με δύο σπουδαίους ηθοποιούς που θα 'δίναν σάρκα και οστά... σε δύο σπερματοζωάρια. Ήταν μια ανατρεπτική πρόσκληση-πρόκληση που είχε ως βάση το σαρωτικό τους χιούμορ και ειλικρινά την απόλαυσα μέχρι τέλους. Εξάλλου, είναι γνωστό τοις πάσι: Με την Ελένη Γερασιμίδου, τον Αντώνη Ξένο, την Αγγελική Ξένου και τον Κωνσταντίνο Καραγάνη μόνο καλά μπορεί να περάσεις!
Πώς αποδόθηκε σκηνικά το κείμενο;
Α.Σ.: Μας απασχόλησε αρκετά η σκηνική απόδοση του έργου γιατί έπρεπε να κρατηθούν ισορροπίες στο να αποδοθεί σωστά το κείμενο και να μην υπάρξει με κάποιο λάθος χειρισμό μου ο κίνδυνος στο χυδαίο. Ήταν και επίφοβο το θέμα που καταπιάνονταν... Όμως με αμοιβαία εμπιστοσύνη και με σκηνική αλήθεια, με τους σωστούς κώδικες της ισορροπίας στην κωμωδία –που κατέχουν επάξια η Ελένη Γερασιμίδου, ο Αντώνης Ξένος αλλά και ο Κωσταντίνος Καραγάνης σε ρόλο-έκπληξη– κάμφθηκαν οι όποιες αμφιβολίες μας, περάσαμε και περνάμε καλά... και ελπίζουμε, εσείς που θα μας δείτε, να περάσετε καλύτερα!
Πώς χαρακτηρίζετε τον ρόλο σας και πώς τον προσεγγίσατε;
Ελένη Γερασιμίδου: Ο ρόλος μου είναι ένα συμβολικό πλάσμα, το οποίο προσπάθησα να αντιμετωπίσω ως κανονικό ον με αδυναμίες και συναισθήματα, διαβάζοντας, όσο γινόταν πιο σωστά, το κείμενο και τη σκηνοθεσία του Άκη Σιδέρη.
Αντώνης Ξένος: Ο ρόλος του Σπόρου 1, όπως ονομάζεται, είναι άρτια δομημένος, σε βαθμό που μπορεί να ανταποκριθεί και να είναι κατανοητός.
Κωνσταντίνος Καραγάνης: Σαν τον ρόλο του παρατηρητή. Βλέπει τη δράση, την εξετάζει και βγάζει τα επιστημονικά, αλλά όχι και τόσο επαγγελματικά, συμπεράσματά του.
Υπήρξαν προκλήσεις και πώς τις αντιμετωπίσατε;
Ε.Γ.: Είναι πρόκληση ο κάθε ρόλος αλλά αυτή τη φορά έπρεπε να επιστρέψω στην αρχή της δημιουργίας. Είμαι ένα σπερματοζωάριο που διεκδικεί την είσοδό του στη ζωή.
Αντ.Ξ.: Η προσέγγιση έγινε με βιωματικά κριτήρια καθώς ούτε τη γλώσσα ούτε τον χαρακτήρα των σπερμάτων γνωρίζουμε.
Κ.Κ.: Πρόκληση μόνο μία. Να μπορέσω να σταθώ στην ίδια σκηνή με Ελένη Γερασιμίδου και Αντώνη Ξένο. Αλλά ο επαγγελματισμός και η αγάπη τους για το θέατρο και τους συνεργάτες, εξαφάνισαν κάθε δυσκολία.
Πώς θα περιγράφατε την παράσταση σε μια λέξη ή φράση;
Ε.Γ: Φανταστική και άκρως λυτρωτική μέσω γέλωτος.
Αντ.Ξ.: Η περιπλάνηση σε ένα τόπο άβατο, σε μια ουτοπία σε αναγκάζει να χτίσεις μια παράσταση αλληγορική που λειτουργεί ανατρεπτικά.
Κ.Κ.: Μία ματιά σε έναν μικρόκοσμο, που δημιουργεί τον κόσμο όλο.
Ποια η γνώμη σας για τη σύγχρονη δραματουργία;
Ε.Γ.: Η καλύτερη. Πάντα υπάρχουν δημιουργοί που γράφουν με συναίσθηση του καθήκοντος να φωτίσουν την πραγματικότητα.
Αντ.Ξ.: Η σύγχρονη ελληνική δραματουργία χρειάζεται ανάλογα έργα, ανάλογες γραφές και πιστεύω πως βρίθει από δημιουργούς αρκεί να έχουμε τη διάθεση να αξιοποιηθούν.
Κ.Κ.: Περισσότερα θέατρα και περισσότεροι παραγωγοί πρέπει να δώσουν αέρα και έδαφος σε νέους δημιουργούς. Υπάρχει πολύ ταλέντο εκεί έξω.
