Ποιος θέλει να περάσει όμορφα διαβάζοντας κάτι διασκεδαστικό;
Αν απαντάτε θετικά σε αυτήν την ερώτηση πρέπει να δείτε αυτό το βιβλίο. Όλα ξεκινούν όταν ο ήρωας πέφτει από τον δωδέκατο όροφο. Στο κενό. Και τότε, την ώρα της απόλυτης πτώσης του, την στιγμή που ετοιμάζεται για το μοιραίο του ραντεβού με την επιφάνεια της γης, την στιγμή που ετοιμάζεται να θριαμβεύσει η βαρύτητα ενάντια στη ζωή, την ύστατη στιγμή της επίγειας ζωής του... ο Χάρης θα δει όλα όσα βίωσε μέχρι τότε σαν ταινία.
Το βιβλίο του Χρήστου Φασούλα είναι δυσανάλογα χαρούμενο. Μέσα στις σελίδες του θα ξαναζήσετε όλες τις μεγάλες στιγμές της ιστορίας της Ελλάδας των τελευταίων ετών. Θα ξαναγεμίσετε αναμνήσεις από τις δικές σας ζωές γιατί ο Χάρης είναι ένας από εμάς. Παιδικές μνήμες από το χωριό, το πρώτο φιλί με το πρώτο κορίτσι, το ταξίδι μέχρι την πρωτεύουσα και η φοιτητική ζωή ενός επαρχιώτη, ο πρώτος έρωτας, η πρώτη δουλειά, η καριέρα, ο γάμος και η οικογένεια.
Τον Χρήστο τον συνάντησα προσωπικά με αφορμή αυτό το ιστολόγιο, αλλά και μετά από τη δική του ευγενικότατη προσφορά να μου χαρίσει το βιβλίο του για να το διαβάσω. Και ήταν έτσι όπως μου το περιέγραψε. Γέλασα δυνατά σε αρκετά σημεία. Δε με κούρασε ούτε για μισή σελίδα, ενώ, όταν τελείωσε σχεδόν στεναχωρήθηκα που δεν είχε παρακάτω.
Ο ίδιος μοιράστηκε μαζί μου και με όλους τους αναγνώστες της σελίδας μερικά λόγια:
"Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος". Τι ξέρει να κάνει ο "έρωτας";
Χ.Φ.: Nα σε απογειώνει· να σε πετάει· αλλά και να σε προσγειώνει. Από το πόσο απότομα ή όχι εξαρτάται και το αν είναι ή όχι κατάλληλος «πιλότος». Προσωπικά, πέρα από τον τίτλο, νομίζω πως ναι, κάνει για πιλότος. Μολονότι τυφλός. Άλλωστε, ο έρωτας δε χρειάζεται τόσο τα μάτια του όσο όλες τις υπόλοιπες αισθήσεις· και διαισθήσεις· και ένστικτα.
Γνωρίζω ότι αυτό το πρώτο βιβλίο σας κουβαλάει αρκετά βιωματικά στοιχεία. Μήπως, όμως, όλα τα βιβλία είναι καταδικασμένα να φέρουν κομμάτια από τα βιώματα των δημιουργών τους;
Χ.Φ.: Εξυπακούεται. Ο συγγραφέας, σε οποιουδήποτε είδους βιβλίου, μέσα σε κάποιες γραμμές, πίσω από κάποιες λέξεις, βγάζει βιώματα, εμμονές, ψυχώσεις και απωθημένα. Αυτό είναι κανόνας. Και, νομίζω, ένας από τους ελάχιστους που δεν επιδέχεται εξαιρέσεις.
Θα μπορούσε ο Χρήστος να είναι στη θέση του Χάρη;
Χ.Φ.: Μέχρις ενός σημείου (μέχρι ποιου, δε λέω, ίσως και… να μη με συμφέρει!). Όπως και κάθε άνθρωπος της γενιάς μου. Και της αμέσως προηγούμενης, της περιβόητης γενιάς του Πολυτεχνείου…
Ποια είναι η καλύτερη στιγμή στη διαδικασία της δημιουργίας;
Χ.Φ.: Όταν αρχίζεις να γράφεις. Όταν συνεχίζεις να γράφεις. Κι όταν τελειώνεις να γράφεις. Γενικά, οι στιγμές. Όλες έχουν τη δική τους μαγεία.
Πως γράφετε; Όταν έρθει η έμπνευση ή μια όμορφη ιδέα; Έτσι γενικά από εσωτερική ανάγκη ή κάτι άλλο;
Χ.Φ.: Όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως. Αλλά κυρίως, αυτό το «κάτι άλλο». Το οποίο, πού θα μου πάει, κάποια στιγμή θ’ ανακαλύψω τι ακριβώς είναι…
Διαβάζω: "Ο φίλος σου ο Τζον Λένον ξέρεις τι έλεγε; Ζωή είναι ό,τι συμβαίνει ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια..." Προσωπικά το πιστεύω αυτό.
Χ.Φ.: Ναι, συνήθως έτσι συμβαίνει. Γι’ αυτό και αποφεύγω να κάνω σχέδια, να βάζω ταμπέλες. Δε μ’ αρέσει να προγραμματίζω ποτέ τίποτα, παρά μόνο όταν ακολουθώ κάποιο πρόγραμμα (lol, που λένε και οι ιστολόγοι)…
Τι να περιμένουμε στο μέλλον; Μελλοντικά σχέδια;
Χ.Φ.:Μα το ανέφερα, νομίζω: δεν κάνω σχέδια. (Άλλωστε, την ιστορία του επόμενου βιβλίου που είναι υπό έκδοση δεν την αφηγούμαι εγώ, αλλά ένα σπίτι. Εξ ου και ο τίτλος του: «Το Σπίτι»)
Τελικά, η είσοδος είναι ίδια με την έξοδο;
Χ.Φ.: Εξαρτάται. Για το ευρώ, λόγου χάρη, ισχύει απολύτως. Για οτιδήποτε άλλο, συχνά υπάρχει και η πίσω πόρτα. Και το παράθυρο· και ο φεγγίτης. (Χμ… Τώρα που το καλοσκέφτομαι ισχύει και για το ευρώ αυτό…)
***
Τον ευχαριστώ πολύ για τις στιγμές που μου χάρισε και εύχομαι να τα ξαναπούμε μόλις κυκλοφορήσει το καινούργιο του βιβλίο.
