Ίσως να είναι περιττά τα πολλά λόγια όταν οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Για αυτό το βιβλίο που έχει πουλήσει πάνω από 3,500,000 αντίτυπα, μπορεί οι λέξεις να είναι και εντελώς άχρηστες.
Μεγάλος και αναγνωρισμένος συγγραφέας ο Θαφόν και πολύ γνωστό το έργο του. Παρόλα αυτά, αποφάσισα να τον αναφέρω στη σελίδα μου και να του αποδώσω τα εύσημα που του αναλογούν.
Με λίγα λόγια: Ένας άντρας βγάζει τα προς το ζην γράφοντας ερωτικά μυθιστορήματα με ψευδώνυμο. Ζει στην καρδιά της Βαρκελώνης, σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι και επινοεί ιστορίες από τον υπόκοσμο της πόλης του. Σύντομα θα δεχτεί την πρόταση ενός εκδότη να γράψει ένα βιβλίο που όμοιό του δεν έχει ξαναγραφτεί, με αντάλλαγμα μια μικρή περιουσία. Όμως, οι σκιές τριγύρω του θα τον απασχολήσουν και βασανίσουν αδιάκοπα. Πολλά ερωτήματα απαιτούν απαντήσεις. Ποιος είναι εκείνος ο "σκοτεινός" τύπος που του ζητά εκείνο το "απίθανο" βιβλίο με αντάλλαγμα τόσα χρήματα; Ποιος ήταν ο προηγούμενος ένοικος εκείνου του "σκοτεινού" σπιτιού; Πως ακριβώς πέθανε και γιατί;
Ο Θαφόν δομεί την ιστορία του με φόντο την Γοτθική συνοικία της Βαρκελώνης, μας ταξιδεύει στο "Κοιμητήριο των Λησμονημένων Βιβλίων" του, μας καθηλώνει πολύ άνετα στις σελίδες του βιβλίου του, τις οποίες έχει γεμίσει με μεταφυσικά στοιχεία -χωρίς υπερβολές-, με σκοτεινά σοκάκια, με σκοτεινούς τύπους, με σκοτεινά βιβλία, με αγωνία και με πολύ μυστήριο.
Πρόκειται για εκπληκτικό βιβλίο, που δικαιώνει τη φήμη του με το παραπάνω.
Είναι ένα ανάγνωσμα που δε θα το ξεχάσεις ποτέ. Έχει τη δύναμη να σε εγκλωβίσει μέσα του και γύρω του. Έχει τον τρόπο να απαιτήσει την αμέριστη προσοχή σου. Έχει την μαγεία.
Ο Κάρλος έχει το πακέτο. Το βιβλίο του έχει όλο το πακέτο.
Διαβάζω σχετικά με αυτό:
Την ημέρα που θα ξεκινήσει κάποιος «Το Παιχνίδι του Αγγέλου» δεν θα την ξεχάσει. Μοιάζει με προσωπική εμπειρία. Όπως την ημέρα που χάθηκε για πρώτη φορά όταν ήταν παιδί. Τον τρόμο, την πεποίθηση ότι γύρω υπάρχουν στοιχεία, ότι τα δέντρα δεν είναι πια δέντρα αλλά απειλητικά, υπερμεγέθη κτήνη έτοιμα να τον αρπάξουν. Και η αγαλλίαση όταν ξαναβρίσκεται στην αγκαλιά του δικού του ανθρώπου, του γονιού του. Κι όμως, τα δέντρα με τις δυνατές, σ’ εγρήγορση δαγκάνες ήταν εκεί. Κι ας μην τις είδε κανείς. Λίλλυ Σπαντιδάκη
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση πετυχαίνει να συνδέσει τον ήρωα με τον αναγνώστη, ενώ οι εκπληκτικές και λεπτομερείς περιγραφές εικόνων, προσώπων και χώρων δίνουν μια ολοκληρωμένη μορφή στο κείμενο. Στέφανος Ξένος
