Στο γαλάζιο σπίτι

 Το πρώτο μυθιστόρημα της Μέγκαν Ντέλαχαντ αμέσως κέρδισε κριτικούς και αναγνώστες, όπως με πληροφορεί το βιογραφικό της σημείωμα. Πρώτη φορά εκδόθηκε το 2001 αλλά το θέμα του δεν έχει ηλικία. Είναι ένα βιβλίο που θα μπορούσε να μείνει κλασικό μόνο και μόνο για αυτόν τον λόγο. Διαβάζεται όλες τις εποχές όπως η ιστορία.
Μέσα στις σελίδες του παρελαύνει η ιστορία και κάποιοι από εκείνους που προσπάθησαν ή κατάφεραν να την αλλάξουν για πάντα. Η Μέγκαν "παίζει" με πραγματικά πρόσωπα [Λέον Τρότσκι, Λένιν, Στάλιν, Φρίντα Κάλο...] αλλά εκείνο που σου δίνει μέσα από τις λέξεις της είναι η πλευρά των άλλων προσώπων. Εκείνων που ζουν δίπλα στα τεράστια αυτά ονόματα. Έτσι, βλέπουμε τον Στάλιν μέσα από τα μάτια της δεύτερης γυναίκας του, της Ναντιέζντα Αλιλούγιεβα, τον Τρότσκι μέσα από την ιστορία του πατέρα του, του Νταβίντ Λεόντεβιτς Μπρονστάιν ή της Ροζίτα Μορένο, κατασκευάστριας Ιούδων, ή του ίδιου του δολοφόνου του Ραμόν Μερκαδέρ. Και μέσα από αυτούς που αναπνέουν δίπλα στους "μεγάλους" αναγνωρίζουμε σημαντικές στιγμές τις παγκόσμιας ιστορίας. Η αρπαγή της εξουσίας από τον Στάλιν, η αυτοκτονία της γυναίκας του δικτάτορα, ο ισπανικός εμφύλιος, η συμμαχία των Στάλιν-Χίτλερ, ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος, οι γιατροί του Στάλιν που φυλακίζονται όταν οι διαγνώσεις τους δεν είναι αρεστές, η εξορία του Τρότσκι...
Οι "μεγάλοι" αυτοί της ιστορίας μπαίνοντας στο πρίσμα της Μέγκαν γίνονται απλοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με πολλά ελαττώματα, πάθη, συνήθειες αγαπημένες και χούγια. Κάπως έτσι, απομυθοποιούνται μέσα στις σελίδες του Γαλάζιου Σπιτιού. Το "μεγάλο" τους συγκλίνει στις κανονικές διαστάσεις του ανθρώπου. Στις διαστάσεις της κανονικής ζωής.
Αυτή η διάσταση του βιβλίου είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.
Δεν ξέρω τί ακριβώς εννοεί το εξώφυλλο που γράφει Μεξικάνικη Ραψωδία. Ξέρω ότι δεν είναι ένα ανάγνωσμα για τις χαλαρές ώρες τις παραλίας. Οι πολλοί χαρακτήρες του και οι ιστορίες τους απαιτούν την προσοχή σας.

Frida Kahlo